ตอนที่ 13 : ทีละนิด“วันนี้เหรอ” ผมถามกล้าให้แน่ใจ เมื่อเพื่อนรักโทรมาแจ้งข่าวการนัดติวหนังสือของตฤนกับปอน
(ใช่)
“กูนึกว่าเลิกติวกันแล้วเห็นเงียบไปเลย”
(มันติดงานกัน ปอนเพิ่งเดินมาบอกกูเมื่อกี้)
“กูไปด้วยจะดีเหรอวะ เรียนก็ไม่ได้เรียนกับพวกมึง”
(หรือมึงไม่อยากไป)
“อยากดิวะ!”
(กูก็ว่าอย่างนั้นเลยโกหกไปว่านัดมึงไว้ก่อนแล้ว กล้าเลยให้ชวนมึงมานั่งเล่น)
“มึงแม่งเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ” ผมทั้งชมทั้งยอเพื่อนรักที่รู้ใจกันมากที่สุด
(ไม่ต้องชมมาก กูอยากรู้อย่างเดียว)
“อะไรวะ”
(มึงไม่ได้ชอบไอ้ตฤนใช่ไหม)
“ชอบดิ ไม่งั้นกูจะเป็นแฟนคลับเหรอวะ”
(ไอ้ว่านเอ๊ยย มึงมันซื่อหรือเซ่อกันแน่วะ กูหมายถึงชอบน่ะ ชอบแบบ..พูดไงดีวะ ..แบบอยากเป็นแฟน มึงเข้าใจไหม)
“ฮ่าๆ มึงคิดอะไรของมึงวะ ตฤนเป็นผู้ชาย”
(เออเพราะมันเป็นผู้ชายนั่นแหละกูถึงถาม ผู้ชายที่ไหนจะใจสั่นกับผู้ชายวะ)
“แล้วเวลามึงเจอชื่ออะไรนะ มือกีต้าร์วงโปรดของมึง มึงไม่ตื่นเต้นเหรอวะ”
(ตื่นเต้นกับใจสั่นมันไม่เหมือนกันเว้ย เอาดีๆ มึงตื่นเต้นหรือมึงใจสั่น)
“ไม่แน่ใจว่ะ” ผมตอบกล้าไปตามตรง เพราะไม่เคยคิดจะแยกแยะมาก่อน
(สมกับเป็นมึงจริงๆ งั้นก็ช่างมันเถอะ กูเห็นแปลกๆ เลยถามดู)
“แปลกไงวะ”
(กูก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน)
“ฮ่าๆ แล้วมึงก็เสือกมาด่ากู ตัวเองยังอธิบายไม่ถูก”
(เออ กูไม่ยุ่งแล้ว)
กล้าบ่นผมอีกพักใหญ่ก่อนจะวางสายไป ผมเคาะโทรศัพท์กับฝ่ามือ ย้อนคิดถึงคำถามของกล้า ตลอดมาผมเห็นตฤนเป็นนายแบบมีชื่อเสียง ดังนั้นไม่ว่าอาการของผมจะแปลกไปแค่ไหน ผมก็เชื่อมาตลอดว่ามันเกิดขึ้นเพราะผมได้ใกล้ชิดกับคนที่ผมชื่นชอบ ไม่เคยมองเป็นอย่างอื่นเลย แล้วทำไมกล้าถึงคิดว่าผมจะชอบตฤน
• • • • • • • •
“ทางนี้”
ผมส่งยิ้มให้กล้าก่อนเดินตรงไปหา ผมมาถึงร้าน over the moon เป็นคนสุดท้าย เดาว่าทั้งสามคนมาพร้อมกันเพราะอยู่ครบองค์ประชุมแล้ว บนโต๊ะเต็มไปด้วยกองหนังสือและแก้วกาแฟ ผมลอบยิ้มเมื่อเห็นว่าเก้าอี้ตัวที่ว่างตั้งอยู่ข้างตฤน
“นั่งเล่นไปก่อน เดี๋ยวกูติวเสร็จค่อยไป” กล้าตีเนียนเหมือนเรานัดกันไว้จริงๆ
“ไปไหนกัน” ปอนถามด้วยความสนใจ กล้าสบตากับผมทันที
“ไปหาอะไรกิน” ผมโล่งอกที่กล้าใช้เวลาไม่กี่วินาทีในการตอบคำถาม
“นั่งอยู่สี่คนมึงจะไปกันแค่สองคนเหรอวะ”
“ก็ว่าจะชวนอยู่”
“ตกลง”
“มึงจะไม่ถามหน่อยเหรอว่ากูจะไปกินที่ไหน พวกกูอาจไปนั่งแดกก๋วยเตี๋ยวข้างทางก็ได้”
“ก็ดี ไปไหมตฤน”
ตฤนไม่ตอบ สายตาเลื่อนมาหยุดที่ผม “เดินไปเลือกเค้กให้หน่อยสิเอามาให้พอกินสี่คน”
“ได้” ผมลุกขึ้นอย่างกระตือรือร้น แต่พอเดินไปได้สองก้าวก็ต้องหันกลับมาใหม่ ส่งยิ้มแหยๆ ไปให้ตฤน “ชอบกินอะไรเหรอ”
“ไหนว่าเป็นแฟนคลับ”
“ก็เพิ่งเป็น” ผมตอบเสียงอ่อย แก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ
“เลือกมาเถอะ”
“ได้ๆ” ผมพยักหน้า เดินตรงไปยังตู้เค้กที่ตั้งอยู่บริเวณเคาน์เตอร์ สมองก็ครุ่นคิดไปด้วยว่าอย่างตฤนจะชอบกินอะไร
สุดท้ายผมก็ได้เค้กมะพร้าวอ่อน พายบลูเบอร์รี่ บราวนี่สูตรเข้มข้น และช็อคโกแล็ตหน้านิ่มมา ผมลอบมองตฤนอยากรู้ว่าจะถูกใจไหม แต่จนแล้วจนรอดผมก็ไม่เห็นคนสั่งตักเค้กกินสักคำ
“ไม่ชอบเหรอ” ผมถามเสียงเบา เมื่อสบโอกาสระหว่างที่กล้ากับปอนกำลังขะมักเขม้นกับการจดบางอย่างลงบนชีท
“....”
“ให้ไปเลือกมาให้ใหม่ไหม” ดูจากอาการที่ตฤนไม่ยอมตอบผมเดาว่าเค้กคงไม่ถูกใจ
“ไม่ต้อง”
“แต่..”
“กินไปเถอะ อีกนานกว่าจะติวเสร็จ”
“หือ?”
“นัดกล้าไปกินข้าวไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวนายจะหิว”
ผมเผยอปากค้างน้อยๆ ออกอาการเหวอ ก่อนที่รอยยิ้มจะคลี่ออกช้าๆ จนกว้าง ดวงตาของผมเป็นประกาย มันสุขจนต้องแสดงออกมา เค้กนี่ตฤนสั่งให้ผมเหรอ ตฤนเป็นห่วงผมเหรอ หัวใจของผมทำงานอย่างหนัก เลือดลมสูบฉีด มีความสุขจนหุบยิ้มไม่ได้
“ขอบคุณ”
ตฤนทำเหมือนไม่ได้ยินแต่ผมเชื่อว่าตฤนต้องได้ยิน
ระหว่างที่ทุกคนติวหนังสือ ผมหยิบหนังสือออกมานั่งอ่าน แต่เอาเข้าจริงผมแอบมองใบหน้าด้านข้างของตฤนมากกว่าตัวหนังสือเสียอีก ในใจเริ่มคิดถึงสิ่งที่กล้าพูด ผมดีใจขนาดนี้เพราะชอบตฤนหรือเปล่านะ
“ จะจ้องอีกนานไหม” ผมสะดุ้งน้อยๆ เมื่อตฤนหันขวับมามอง
“แค่มองก็ไมได้เหรอ” ผมถามไปตามประสาซื่อ ไอ้จะปฏิเสธผมก็ไม่อยากโกหก ริมฝีปากของตฤนยกยิ้มก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็วจนผมนึกว่าตาฝาด
“นายทำฉันเสียสมาธิ”
“แต่ตฤนเป็นนายแบบไม่ใช่เหรอน่า จะชินกับสายตาคนมองนะ”
“ใช่ ว่านพูดถูก” ปอนรีบเข้าข้างผม
ตฤนถอนใจออกมายาวๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะหันมาหาผมทั้งตัว “งั้นก็มองให้พอใจ”
ดวงตาคู่นั้นสะกดไม่ให้ผมเคลื่อนไหว หัวใจค่อยๆ เพิ่มจังหวะการเต้น ผมกลืนน้ำลายลงคอ “มะ..ไม่ต้องแล้วก็ได้” ผมเริ่มเงอะงะ ใครจะจ้องดวงตาของตฤนไหว คนอะไรหล่อเกินหน้าเกินตาคนอื่น
“แล้วมึงจะแกล้งว่านทำไมวะ” ปอนส่ายหัว “มาสอนต่อให้เสร็จกูหิวแล้ว”
ผมลอบถอนใจเมื่อตฤนหันกลับไป กล้าสบตาผมเหมือนอยากถามว่า..ตกลงมึงยังไง ถ้าผมรู้คำตอบก็ดีสิ เกิดมาก็ไม่เคยมีแฟนกับใครเขา เรียนไปด้วยทำงานไปด้วยอย่างผมจะเอาปัญญาและเวลาที่ไหนไปชอบไปจีบใคร ความรู้สึกเมื่อกี้มันใช่หรือเปล่านะ
“กูหิวจนตาลาย ตกลงพวกมึงจะไปด้วยไหม” กล้าถามเมื่อตฤนจบการติวหลังจากเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง
“ไปสิวะ” ปอนเก็บข้าวของใส่กระเป๋า ผมเห็นยี่ห้อแล้วไม่อยากจะคิดถึงราคา
“พวกมึงเลือกร้านมาเลย กูกับไอ้ว่านกินที่ไหนก็ได้ ขี้เกียจไปนั่งเกร็งเวลาคนมองพวกมึง”
“ได้ วันนี้มึงเอารถมาไหม”
“เปล่า”
“งั้นมึงไปกับกู ว่านไปกับตฤน แบ่งไปจะได้มีเพื่อนนั่ง”
กล้ามองหน้าผมก่อนหันไปพยักหน้าตกลงตามที่ปอนเสนอ ผมเดินตามทุกคนไปลานจอดรถเงียบๆ มองแผ่นหลังกว้างของตฤนด้วยสายตาครุ่นคิด ผมสงสัยว่า..
ร่างสูงของตฤนหันกลับมาราวกับรู้ว่าถูกผมจ้องมอง ผมรอฟังว่าตฤนจะพูดอะไร แต่อีกฝ่ายเพียงแค่หยุดเดิน ผมจึงเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปหาคิดว่าตฤนต้องการพูดบางอย่างกับผม แต่เปล่าเลย เมื่อผมเดินเข้าไปใกล้ตฤนจึงเริ่มออกเดินด้วยฝีเท้าที่ช้าลง พอที่คนขาสั้นๆ อย่างผมจะก้าวตามทัน
หัวใจของผมเต้นแรงพอๆ กับที่รู้สึกอุ่น ผมเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของตฤนเป็นจังหวะเดียวกับที่ตฤนหันมามองผมพอดี ใบหน้าหล่อเหลาไม่มีรอยยิ้มแตะแต้มแต่ดวงตาที่มองมาอ่อนแสงลงจนดูอบอุ่น
ผมสงสัยว่า...ผู้ชายที่ชอบผู้หญิง จู่ๆ จะเปลี่ยนใจมาชอบผู้ชายได้ไหม ถ้าผู้ชายคนนั้นคือตฤน
• • • • • • • •
“วันอาทิตย์ไปไหนหรือเปล่า” ตฤนถามผมหลังจากเคลื่อนรถออกจากลานจอด
“ไปที่ร้าน” ผมอดเสียดายนิดๆ ไม่ได้ แอบคิดไปเองว่าตฤนถามแบบนี้หรือว่าจะชวนผมไปไหน
“วันหยุดนายไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ แต่อาทิตย์นี้เป็นวันครบรอบร้านเปิดมาสองปี พี่ซินจะจัดฉลอง เลยจัดโปรโมชั่นลดราคาพิเศษ ผมเลยจะไปช่วย”
“อืม”
“แต่พี่ซินก็ห่วงอยู่” ผมหัวเราะเมื่อคิดถึงเจ้านาย “พี่ซินกลัวไม่มีคนมาเพราะวันอาทิตย์เป็นวันหยุด ลูกค้าที่ร้านส่วนใหญ่เป็นเด็กมหา’ลัย เลยไม่แน่ใจว่าจะแป้กหรือเปล่า แต่พี่ซินอยากฉลองให้ตรงวัน ผมก็เลยบอกว่าไม่มีอะไรทำก็ไม่เป็นไร ถือว่าไปอยู่ฉลองด้วยกัน”
“....”
“แล้วเมื่อกี้ที่ตฤนถามมีอะไรหรือเปล่า”
ตฤนไม่ตอบคำถามผม แต่เปิดบลูทูธเชื่อมต่อโทรศัพท์แล้วโทรออก ผมจึงเงียบเสียงลงจะได้ไม่กวนการสนทนา
(ไง) เสียงปลายสายดังผ่านลำโพง ผมจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของราม
“วันอาทิตย์มึงว่างหรือเปล่า”
(มีอะไร กูว่าจะนอน วันเสาร์กว่าจะเลิกถ่ายไม่ต่ำกว่าตีสามแน่)
“ที่ร้านหนังสือจะจัดฉลองครบรอบเปิดร้าน เผื่อมึงว่างไปช่วยโปรโมต”
“มึงหมายถึงร้านพี่ซินเหรอวะ”
“ใช่”
“งั้นได้ เดี๋ยวกูไปช่วย”
“ตามนั้น เดี๋ยวกูนัดเวลามึงอีกที ขอคุยกับทางนี้ก่อน”
“ได้ มีอะไรโทรมา”
“อืม”
ผมมองตฤนด้วยสายตาที่บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ มันประหลาดใจ อุ่นใจ ซาบซึ้งใจ ดีใจที่ตฤนใส่ใจคำพูดของผมจนหัวใจพองโต
“ขอบคุณนะ”
“นายกับพี่ซินจะได้ไม่เหงา”
“ตฤนน่ารักสมกับที่ผมชื่นชอบเลย” ผมยิ้มให้ตฤนจนตาหยี แต่เจ้าตัวกลับหันมาทำหน้าบึ้งใส่ให้ผมงงเล่นซะอย่างงั้น ชมจากใจเลยนะนี่จะโกรธทำไมหว่า
“ผมพูดอะไรผิดเหรอ”
“เปล่า” เสียงคนตอบยังห้วน ผมจึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“แล้วเป็นอะไร”
“ไม่ได้เป็น”
“ดีกันนะ” ผมส่งนิ้วก้อยไปให้พร้อมรอยยิ้มประจบเอาใจสุดชีวิต หน้าบึ้งๆ ของตฤน ค่อยๆ ขึ้นสีแดงเรื่อแบบที่ผมชอบ แต่ผมจะไม่แซวหรอก เดี๋ยวจะพาลโมโหผมขึ้นมาอีกเพราะความเขิน
“กระต่ายเอ๋อเอ๊ย”
“เอ๋อก็ได้ คนเอ๋อทำอะไรไม่ผิด”
“ใช่ น่าจับไปถ่วงน้ำ”
“ไม่ใช่ผี!”
“หึๆ”
ผมยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าตฤนอารมณ์ดีแล้ว อยากให้ระยะทางยาวไปอีกนิด ผมจะได้นั่งคุยกับตฤนอย่างนี้ไปเรื่อยๆ สมมุติว่าผมชอบตฤนขึ้นมาจริงๆ จะเป็นยังไง คงเป็นรักสามเส้าที่แปลกพิลึก ผมชอบตฤน แต่ตฤนชอบหวาน และผมกับหวานคือคนเดียวกัน อืมม แต่ถ้าคิดอีกที ผมก็มีภาษีอยู่นะ ถ้าหวานทำให้ตฤนชอบได้ผมก็น่าจะมีโอกาสลุ้นไหม ถึงจะติดตรงผมเป็นผู้ชายก็เถอะ ผมยิ้มกว้างเมื่อคิดข้อนี้ขึ้นมาได้ สบายใจแล้วเรา
ผมโล่งอกจนลืมคิดว่าผมยอมรับไปแล้วว่า...ผมชอบตฤน
• • • • • • • •
-ตฤน-
ผมไม่ชอบคำสองพยางค์ จึงหงุดหงิดนิดๆ เมื่อว่านบอกว่าชื่นชอบผม นอกจากผมต้องตัดคำว่าคลับออกจากแฟนแล้ว ยังต้องตัดคำว่าชื่นออกจากชอบด้วย กระต่ายเอ๋อเอย มัวแต่เอ๋อเดี๋ยวก็จับปล้ำซะเลย
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ☾โชคดีที่วันนี้มีคุณพระจันทร์ (ตฤน&ว่าน) ★ ตอนที่ 25 [End]★ 27/06/18★ P:30 (อ่าน 200295 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก