ตอนที่ 19 : เรื่องเหลือเชื่อ
-กล้า- “มากูช่วย” ผมมองร่างสูงในชุดนักศึกษาที่ใส่แล้วเหมือนไปเดินแบบมากกว่าด้วยสายตาอิจฉานิดๆ ช่างต่างกับลุคมอซอของผมลิบลับ
“ไม่ต้อง มึงไปยืนหล่อๆ ในร้านเถอะกูขนเอง” ผมก้มลงขนหนังสือที่เพิ่งมาส่ง ไล่ให้ปอนกลับเข้าไปในร้าน
“กูมีดีกว่าหน้าตานะ”
“มึงจะบอกว่ามึงดีทุกอย่างว่างั้น” ผมหันไปจ้องหน้าคนพูด ปอนกับผมสูงไล่เลี่ยกัน
“กูอยากตอบว่าไม่ใช่ แต่ก็ใช่”
“ไอ้ขี้อวด”
“ทำไงได้” ปอนยักไหล่ หมอนี่ยิ่งรู้จักยิ่งกวนตีนขึ้นทุกวัน
“ตกลงอยากขนใช่ไหม ได้ ขนเลย” ผมบุ้ยใบ้ไปทางกองหนังสือที่เหลือ ปอนก้มลงยกขึ้นมาทั้งตั้ง ผมกะว่าเดี๋ยวคงบ่นว่าหนัก แต่ก็เห็นเดินตัวปลิวตามหลังเข้ามา
ผมลอบมองปอนดูแลลูกค้า เข้าใจแล้วว่าทำไมสาวๆ ถึงชอบนัก ไม่ใช่แค่ความหล่อแต่เป็นเพราะลูกล่อลูกชน คารมที่ไม่เป็นสองรองใคร ความฉลาดเฉลียวที่แสดงออกมาทางคำพูด ถ้าไม่อิจฉาจนเกินไปผมก็ต้องยอมรับว่าปอนครบเครื่องจริงๆ
“พี่อยากมีปัญญาจ้างจัง” พี่ซินยกมือเท้าค้างมองปอนด้วยสายตาเป็นปลื้มจนออกนอกหน้า
“ผมจะบอกไอ้ว่านว่าพี่ซินคิดจะไล่มันออก”
“เดี๋ยวเถอะ” พี่ซินตีมือบนแขนของผม
“ยอดขายเดือนนี้ดีกว่าทุกเดือนตั้งแต่เปิดร้านมา พี่ดีใจจนน้ำตาจะไหล”
“เพราะผมแวะมาช่วยบ่อยๆ ใช่ไหม” ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้ พูดหน้าตาย
“จ้า” พี่ซินลากเสียงยาว หัวเราะขำผมจริงจัง
“ปอน” พี่ซินเรียกเมื่อเห็นว่าไม่มีลูกค้าเข้าร้านแล้ว “กลับกันเลยก็ได้นะเดี๋ยวพี่อยู่ปิดร้านเอง”
“ผมอยู่เป็นเพื่อนพี่ซินเอง มึงกลับเถอะเวลานี้ไม่ค่อยมีคนเข้าร้านแล้ว” ผมอาสาอยู่เป็นเพื่อนพี่ซินต่อ
“กลับทั้งคู่นั่นแหละพี่อยู่เองได้ แค่นี้ก็ขอบคุณมากแล้ว” พี่ซินไม่ได้ชวนพวกผมไปกินข้าวเพราะซื้ออาหารมาเลี้ยงดูปูเสื่อที่ร้านจนอิ่มหนำสำราญดี
“กูว่ามึงกลับกับกูเถอะ” ผมขมวดคิ้วมองใบหน้าของปอน รอยยิ้มของอีกฝ่ายค่อยๆ ยกขึ้นดวงตาเป็นประกาย สายตามองตรงไปยังนอกร้าน ผมจึงมองตาม
กริ๊งง เสียงกระดิ่งดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดออก “สวัสดีครับ” รามยิ้มกว้าง ใบหน้ามีเหงื่อซึมออกมาตามไรผม เหมือนเจ้าตัวรีบมา
“มาทันจนได้นะมึง” ปอนใช้สายตาล้อเลียนมองเพื่อน “มาก็ดีกูฝากอยู่เป็นเพื่อนพี่ซินปิดร้านหน่อย กูจะไปส่งกล้าที่บ้าน”
ผมคิดจะปฏิเสธแต่ก็เงียบเสีย ผมควรเปิดโอกาสให้พี่ซินกับรามได้อยู่กันสองคน
“ไม่เป็นไรพี่ทำเองได้” กลายเป็นพี่ซินที่รีบปฏิเสธ สีหน้าตื่นนิดๆ เขินหน่อยๆ ดูน่ารักดี
“ผมอุตส่าห์รีบมา” น้ำเสียงและดวงตาของรามที่มองพี่ซินอ่อนโยน
“ให้รามอยู่เถอะครับ ขืนว่านรู้ว่าพี่ซินปิดร้านคนเดียวคงไม่สบายใจ” ปอนยกว่านขึ้นมาอ้าง ผมบอกแล้วว่าหมอนี่ฉลาด
“อืม” พี่ซินพยักหน้า แก้มขึ้นสีแดงเรื่อ
“ถ้าอย่างนั้นผมกลับเลย”
“ขอบใจมากนะปอน กล้าด้วยที่มาช่วย”
“มีอะไรเรียกใช้ได้ตลอดครับพี่ซิน”
“น่าเรียกมาทุกวันซะให้เข็ด” ผมอดปากไม่ได้
“กูว่าพวกมึงไปกัดกันต่อให้รถดีไหม” รามมองหน้าผมยิ้มๆ แต่ไล่กันซึ่งๆ หน้า เอาเถอะเห็นแก่ความพยายามของเจ้าตัวผมจะยอมให้
“ฝากพี่กูด้วย”
“รับฝาก” ดวงตาของรามกินความหมายไปไกลว่าที่ผมพูด ผมหัวเราะออกมาเบาๆ ยอมใจจริงๆ
“ผมกลับแล้วครับพี่ซิน สวัสดีครับ” ผมลาพี่ซินด้วยคำพูด เลิกยกมือไหว้ตั้งแต่รู้ว่ารามอาจชอบพี่ซินเช่นกัน ไม่ใช่ไม่เคารพแต่ผมกับว่านเห็นตรงกันว่าเราไม่ควรเพิ่มความไม่สบายใจเรื่องช่องว่างระหว่างอายุให้พี่ซินคิดมาก
“ตกลงรามเอาจริงใช่ไหมเรื่องพี่ซิน” ผมถามปอนในรถระหว่างทาง เมื่ออีกฝ่ายยืนยันว่าจะไปส่งผมที่บ้าน
“เป็นห่วงเหรอ” ปอนไม่ตอบแต่ย้อนถามผมกลับ
“มันแน่อยู่แล้วพี่สาวกูทั้งคน”
ปอนเหลือบสายตามามองผมแว่บหนึ่ง รอยยิ้มจุดขึ้นที่มุมปาก “มึงคอยห่วงคนโน้นคนนี้แบบนี้เสมอเหรอวะ”
“เพื่อนกูพี่กูก็ต้องห่วงหรือเปล่าวะ” ผมมองปอนเหมือนอีกฝ่ายถามอะไรแปลกๆ
“แล้วถ้าเป็นกูล่ะ”
“ไม่รู้สิ มึงมีอะไรต้องห่วงด้วยเหรอ”
“หึๆ” ปอนไม่ตอบคำถามผม “เมื่อตอนปีหนึ่งมึงลงแข่งฟุตบอลของคณะหรือเปล่าวะ นัดแรกที่แข่งกับวิศวะฯ”
“ปีหนึ่ง? ถามทำไมวะ”
“ตอบมาเถอะ”
“ใช่”
“ก็คิดอยู่ว่าใช่”
“ทำไมเหรอ”
“กูคุ้นๆ ว่าเป็นมึง นัดที่มีการตะลุมบอลกันตอนแข่ง”
“จำแต่เรื่องดีๆ ทั้งนั้น” ผมบ่น ยอมรับโดยปริยายว่ามีผมอยู่ในนั้นด้วย
“เพื่อนมึงโดนตั้งใจเตะนี่ใช่ไหม กูดูอยู่ ยังคิดว่าไอ้คนนี้รักเพื่อนฉิบ”
“อืม แล้วกูก็โดนด่าฉิบหายด้วย” ผมหัวเราะเสียงดังเมื่อนึกย้อนไปถึงเรื่องวันนั้น “กูก็ใจร้อนไปหน่อยไม่ควรไปมีเรื่อง สมควรแล้วที่โดนรุ่นพี่ด่า”
“กล้า”
“หือ”
“กูจีบมึงได้ไหมวะ”
!!!
“ไอ้เหี้ยปอน กูไม่ขำ” ผมหน้าตื่น ตกใจจนผละตัวไปนั่งหลังติดกระจก จ้องมองหน้าคนขับ
“หึๆ แล้วใครบอกว่ากูล้อเล่น กูชอบมึงจริงๆ”
“มึง!..มึง..เป็นเหรอวะ”
“ใช่” ปอนหันมามอง ดวงตาเป็นประกายขำที่เห็นหน้าตาตื่นๆ ของผม
“มึงไม่ได้แกล้งกูแน่นะ” ผมถามให้แน่ใจอีกครั้งไม่อยากเสียฟอร์มภายหลัง
“ทำยังไงมึงถึงจะเชื่อ ให้กูจูบมึงไหม”
“ไอ้เหี้ย!” ผมตกใจจนร้องเสียงหลง
“ฮ่าๆ” ปอนหัวเราะเสียงดัง ผมได้แต่มองตาขุ่น
“ไม่ต้องห่วง กูเป็นรับไม่ใช่รุก” สายตาของปอนที่มองมาเล่นเอาผมเย็นยะเยือก
“ขอบใจที่บอก” ผมประชุด
“ไม่มีปัญหา ตกลงกูจีบได้ใช่ไหม”
“แต่กูไม่ใช่” ผมไม่อยากปฏิเสธออกไปตรงๆ ยังไงก็เพื่อนกัน ไม่อยากทำร้ายน้ำใจอีกฝ่าย ถึงจะตกใจอยู่มากก็เถอะ
“ไม่มีปัญหากูไม่ถือ”
“โว้ย” ผมยกมือขึ้นเกาหัว “มึงจะมาชอบกูทำไม มอซอก็เท่านั้น นายแบบหล่อๆ มีเยอะแยะ”
“ไม่รู้สิ กูก็แค่ชอบ”
ผมมองใบหน้าด้านข้างของปอน อย่าถามว่าผมคิดอะไรอยู่ ตอนนี้ผมคิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น ทั้งงง ทั้งตกใจ แปลกใจ อารมณ์มาครบทุกอย่าง
“มึงไมได้ล้อกูเล่นแน่ใช่ไหมวะ”
ปอนไม่ตอบผม เปิดไฟเลี้ยว ชะลอรถก่อนเบนเข้าด้านซ้าย ผมสะดุ้งโหยง “เฮ้ยมึงไม่ต้องพิสูจน์ กูเชื่อแล้ว”
“หึๆ”
“ยังไงดีวะ” ผมคิดไม่ตก “กูไม่อยากให้มึงเสียใจแต่กูก็ไม่ใช่ คือกูไม่ได้รังเกียจมึงนะ แต่ก็นึกไม่ออกว่าจะชอบมึงได้ยังไง”
“เพราะมึงเป็นแบบนี้ไงกูถึงชอบ” ปอนหันมายิ้มให้ผม ดวงตาคู่นั้นอ่อนแสง “มึงเป็นห่วงคนอื่นเสมอแม้แต่ความรู้สึกของกู ทั้งที่มึงจะเกลียดกูเลยก็ได้”
“กูจะเกลียดมึงทำไม ขอบใจด้วยที่มึงชอบกู”
“ถ้าอย่างนั้นมึงให้โอกาสกูได้ไหม”
“ไหนว่ามึงเป็นรับ จีบกูซะ”
“ฮ่าๆ ยังไงกูก็ยังเป็นผู้ชายมึงลืมหรือเปล่า ใครจีบใครก็เหมือนกัน”
“แต่กูจะขนลุกหน่อยๆ อย่าใช้คำว่าให้โอกาสเลย”
“หึๆ”
“ไอ้ปอน” ผมถอนใจออกมาเบาๆ มองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาจริงจัง
“พูดมาเลย”
“เป็นเพื่อนกันไปก่อนได้ไหมวะ”
“ได้สิ”
“เออ ขอบใจมาก” ผมพยักหน้าโล่งอกเมื่อเข้าใจตรงกัน งงนิดหน่อยที่อีกฝ่ายตอบรับง่ายๆ หลังจากนั้นผมกับปอนก็คุยกันเรื่องอื่น ผมประดักประเดิดนิดหน่อยในช่วงแรกแต่สักพักก็ดีขึ้น เพราะนอกจากคำพูดที่บอกว่าชอบแล้ว ปอนก็ยังเป็นเพื่อนที่กวนตีนขึ้นทุกวันเหมือนเดิม
“ขอบใจนะที่มาส่ง” ผมปลดเข็มขัดนิรภัย เปิดประตูเตรียมพร้อมที่จะลง
“อืม”
“แล้วก็ขอบคุณที่มึงเข้าใจกู”
“ไม่มีปัญหา”
ปอนยิ้มและตอบผมด้วยท่าทางสบายๆ มันทำให้ผมโล่งใจ ผมส่งยิ้มให้ปอนก่อนลงจากรถและปิดประตูให้อย่างนุ่มนวล
ปอนลดกระจกลงส่งยิ้มให้ผม “เป็นเพื่อนกันไปก่อนแปลว่าอีกหน่อยอาจไม่ใช่ใช่ไหม แค่นี้กูก็พอใจแล้ว”
!!!
“มึงเข้าใจผิดดดด”
ไม่ทันแล้วครับ อย่างสุดท้ายที่ผมเห็นหรือรอยยิ้มกวนๆ ของปอนก่อนที่รถจะแล่นออกไป ผมได้แต่ยืนทื่อๆ มองตามแสงไฟท้ายรถ สับสนว่าผมเสียโง่ให้อีกฝ่ายได้ยังไง สุดท้ายก็ได้แต่เกาหัวตัวเอง ปอนชอบผมอย่างนั้นเหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลย
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ฝากรายละเอียดการเปิดพรีออเดอร์”คุณพระจันทร์” ด้วยนะคะ ถึง 5ก.ค.นี้ค่า ขอบคุณค่ะ
Link >>
>>รายละเอียดพรีฯคุณพระจันทร์<< Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ☾โชคดีที่วันนี้มีคุณพระจันทร์ (ตฤน&ว่าน) ★ ตอนที่ 25 [End]★ 27/06/18★ P:30 (อ่าน 200296 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก