ตอนที่ 21 : กล้า
-ปอน- “กูย้ายไปอยู่กับมึงเอง”
“งั้นมึงก็ย้ายมาอยู่บ้านกู ไม่ต้องห่วงเรื่องพ่อกับแม่กูเคลียร์ได้”
“มึงจะคิดมากทำไมวะ กูรักมึงแม่กูก็รักด้วย”
ผมไม่ตั้งใจฟังการสนทนาแต่ก็ได้ยิน อดมองด้วยสีหน้าแปลกใจไม่ได้ ผมไม่สนิทกับกล้าเจ้าของเสียงเท่าไหร่ แต่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีเพราะเรียนคณะเดียวกัน
“ตามใจมึง มีอะไรโทรมา”
“เออ จะคิดเยอะทำไมวะ กูเพื่อนสนิทมึงนะเว้ย มีอะไรช่วยได้ก็ต้องช่วย”
ผมหลุดยิ้มออกมาเพราะดันเผลอเข้าใจผิดไปเสียไกล ไม่คุ้นหูกับการบอกรักเพื่อนสนิทเท่าไหร่ ร่างสูงที่นั่งโต๊ะถัดไปสิ้นสุดการสนทนา โทรศัพท์ถูกยัดลงกระเป๋าพร้อมเสียงถอนใจเฮือกใหญ่ สีหน้าดูกังวล
“ดูอะไรวะ” รามนั่งลงข้างผม วางจานข้าวในมือลงบนโต๊ะ
“มึงบอกรักกูบ้างสิวะ” ผมหันไปส่งยิ้มให้เพื่อน
“เมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอ” รามส่ายหัว ทำหน้าเหมือนผมเพี้ยนไปแล้ว
“ฮ่าๆ ไม่มีอะไร มึงกินไปเถอะ”
“ปอน”
“หือ?”
“เรื่องไอ้เกน” น้ำเสียงของรามลังเล
ผมถอนใจออกมาเบาๆ “กูตัดใจแล้ว”
“มันยังไม่รู้ใช่ไหมวะว่ามึงชอบ”
“คิดว่าคงไม่” ผมส่งยิ้มด้วยท่าทางสบายๆ ให้ราม ป่วยการจะแสดงความรู้สึกออกมาให้เพื่อนกังวล
“ไม่คิดจะบอกเหรอวะ เผื่ออะไรๆ มันจะเปลี่ยน”
“บอกทำไม เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเกนชอบผู้จัดการตัวเอง ถึงยังไม่พูดแต่กูดูออก”
“มึงเลยอกหัก”
“ไม่ขนาดนั้น” น้ำเสียงของผมยังรื่นรมย์
“ดีแล้ว” รามพยักหน้า เริ่มต้นกินข้าว ไม่ติดใจอะไร
บุคลิกของผมเป็นแบบนี้ ผมเป็นคนสบายๆ อารมณ์ดี ไม่คิดมาก เป็นชายหนุ่มไนซ์สำหรับสาวๆ ผมใกล้เคียงกับสิ่งที่ทุกคนเห็น เพียงแต่ผมชอบผู้ชายและบางครั้งผมก็ผิดหวังและเศร้าเป็น
ผมถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ สีหน้าของคนในกระจกไม่มีความสุข ผมยิ้มเนือยๆ ให้ตัวเองก่อนก้มหน้าลงล้างมือ
“มึงเป็นพวกไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ต้องยิ้มเหรอวะ”
ผมเงยหน้าขึ้น สบตากับคนพูดผ่านกระจกในห้องน้ำ ผมนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนริมฝีปากจะยกขึ้นเป็นรอยยิ้มตามความเคยชิน
“โทษที” กล้ายกมือขึ้นสองข้าง “กูติดนิสัยเห็นแล้วอดเสือกไม่ได้ เชิญมึงตามสบาย” กล้าหมุนตัวคล้ายจะเดินออกไปแต่กลับหยุดและหมุนตัวมาอย่างรวดเร็ว มือใหญ่ตบลงมาบนบ่าของผม
“กูไม่รู้ว่าเรื่องอะไรแต่ดีขึ้นเร็วๆ ละกัน”
ผมมองตามแผ่นหลังของกล้า รอยยิ้มขำจุดขึ้นที่ริมฝีปาก แต่ดวงตากลับมีน้ำใสๆ หยดลง บ้าฉิบ! ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตา ความรู้สึกที่กดเอาไว้ถูกปล่อยออกมา
• • • • • • • •
“แดกมั้งอย่าเอาแต่มอง” ผมได้ยินกล้าบอกเพื่อนเสียงเบา หมูชิ้นใหญ่ถูกคีบวางบนจานข้าวเพื่อนสนิทของอีกฝ่าย
ผมไม่คิดว่าจะเจอกล้าในงานเดินแบบของคณะศิลปกรรมฯ เมื่อทีมงานพานายแบบนางแบบทั้งหมดมาเลี้ยงข้าว ผมถึงรู้ว่ากล้ามีเพื่อนสนิทอยู่คณะนี้
กล้าเป็นผู้ชายแข็งๆ พูดตรง ความคิดไม่ซับซ้อนแต่จริงใจ ผมไม่สนิทกับกล้าแต่รับรู้ได้จากการกระทำของอีกฝ่าย ผู้ชายทื่อๆ คนนี้อบอุ่น
ตลอดมื้ออาหารผมมองกล้าเพลิน หูคอยฟังว่าอีกฝ่ายพูดอะไร พลอยยิ้มตามไปด้วยเมื่อเห็นกล้าแหย่เพื่อนสนิท นึกอิจฉาขึ้นมานิดๆ ผมมีเพื่อนสนิทที่ดีมากแต่คนละอารมณ์กับคู่นี้
กว่าจะถึงเวลาแยกย้าย ผมรู้จักกล้าดีขึ้นมากแม้เราจะคุยกันเท่าเดิม
• • • • • • • •
“มาคนเดียวเหรอวะ” ผมเงยหน้าขึ้นเจอเข้ากับสายตาของกล้าที่มองมา
“สองตัวนั้นโดดไปรับงาน”
“งั้นกูนั่งด้วย” กล้าทิ้งตัวลงนั่งข้างผม หยิบข้าวของจากในกระเป๋าออกมาวาง
“นึกว่ามึงไม่ชอบขี้หน้าพวกกู”
กล้าหันมามองหน้าผมก่อนยักไหล่ “ก็พวกมึงแม่งเก๊ก”
“หึๆ” ผมพอใจกับความตรงจนเกือบทื่อของกล้า
“แล้วมึงเป็นไงบ้างวะ”
“กูเหรอ” ผมเลิกคิ้ว “ก็สบายดี”
กล้ามองหน้าผมนิ่งก่อนพยักหน้าช้าๆ สีหน้าโล่งใจ “ดีแล้ว”
แม้แต่ตัวผมยังลืมเรื่องวันนั้นไปแล้ว ลืมความรู้สึกเจ็บปวดเหลือเพียงความหวังดีและความเป็นเพื่อนกับเกน แต่กล้ายังไม่ลืม
ผมยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก สายตาที่มองกล้าค่อยๆ เปลี่ยนไป ผมเคยคิดว่าผู้ชายตรงๆ น่าเบื่อ เพิ่งรู้ว่าคนที่เรียบง่ายให้ความรู้สึกสบายใจที่สุด
• • • • • • • •
ผมยังเจอกล้าอย่างสม่ำเสมอ ทั้งที่คณะและนอกเวลาเรียน ความรู้สึกที่มีต่ออีกฝ่ายเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนผมมั่นใจว่าผมชอบกล้าเข้าให้แล้ว
“กล้า”
“หือ”
“กูจีบมึงได้ไหมวะ”
!!!
“ไอ้เหี้ยปอน กูไม่ขำ” กล้าตกใจผงะถอยจนหลังชนกระจก มองผมด้วยแววตาไม่คาดคิด ดูเหมือนกล้าจะช็อคกับคำสารภาพแบบทื่อๆ ไม่มีปี่มีขลุ่ยของผม รวมถึงเรื่องที่ผมชอบผู้ชายด้วยกัน
ผมรู้รสนิยมตัวเองมานานแล้ว ไม่มีความคิดจะปิดบังหรือหลบซ่อน แต่ผมไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศบอกใคร จึงมีคนรู้เรื่องผมน้อยมาก ผมไม่รังเกียจผู้หญิงแค่ไม่รัก
“ไอ้ปอน” กล้าถอนใจออกมาเบาๆ มองหน้าผมด้วยสายตาจริงจัง
“พูดมาเลย”
“เป็นเพื่อนกันไปก่อนได้ไหมวะ”
“ได้สิ”
“เออ ขอบใจมาก” กล้ามีสีหน้าโล่งอกที่ผมรับคำโดยง่าย จึงไม่ทันสังเกตรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของผม กล้าประดักประเดิดบ้างในช่วงแรกแต่เพียงครู่เดียวก็กลับมาคุยกันได้ตามปกติ ดูเหมือนจะโล่งใจที่คุยกับผมเข้าใจ
“ขอบใจนะที่มาส่ง”
“อืม”
“แล้วก็ขอบคุณที่มึงเข้าใจกู”
“ไม่มีปัญหา”
กล้าส่งยิ้มโล่งอกให้ผม เปิดประตูลงจากรถ หลังเสียงปิดประตูดังผมกดเลื่อนกระจกลง ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้คนทื่อที่ยืนอยู่บนทางเท้า “เป็นเพื่อนกันไปก่อนแปลว่าอีกหน่อยอาจไม่ใช่ใช่ไหม แค่นี้กูก็พอใจแล้ว”
!!!
“มึงเข้าใจผิดดดด”
ผมได้ยินเสียงกล้าตะโกนดังเข้ามาในรถ จากกระจกมองหลังมองเห็นกล้ายืนนิ่งไม่ขยับ สายตามองตามรถผมมา ผมพ่นลมหายใจออกช้าๆ ไม่ได้มั่นใจหรือดูสบายๆ อย่างที่แสดงออกไป ผู้ชายแบบกล้าจะชอบเพศเดียวได้หรือเปล่า จะชอบผู้ชายที่สูงเท่ากันได้ไหม หลังจากนี้จะเป็นยังไง คำถามมากมายผ่านเข้ามาในหัว ดูเหมือนโอกาสของผมริบหรี่ลงทุกที
• • • • • • • •
“กล้าทางนี้” รามยกมือโบกเรียกกล้าให้แวะระหว่างทาง ผมเห็นกล้าชะงัก สีหน้าลังเลแต่ก็เดินเข้ามาหา ยิ้มทักทายทุกคนรวมทั้งผม
“ฝนจะตกหรือเปล่าพวกมึงมาเรียนครบทีม”
“เรื่องนั้นช่างก่อน กูมีอะไรจะขอร้อง”
“เรื่องอะไรวะ ดาราดังอย่างมึงถึงต้องมาขอร้องกู”
“เรื่องงานแฟนมิตติ้งของกู มึงพาพี่ซินมาให้ได้นะ กูหวั่นใจว่าจะชิ่ง”
“รู้จริงนี่หว่า”
“จริงใช่ไหมกูคิดอยู่แล้ว มึงช่วยที”
“เออเดี๋ยวกูช่วย มีอะไรอีกไหมกูจะรีบขึ้นไปเรียน”
“มึงเรียนวิชาเดียวกับพวกกูไม่ใช่เหรอวะ จะรีบไปไหน” ตฤนถามคนรีบร้อน ผมเกิดอาการสะดุดขึ้นในใจ
“อาจารย์ชอบขึ้นเร็วมึงไม่รู้เหรอ” สายตาของกล้ากวาดมาหยุดที่ผมก่อนเบือนหนี ดูเหมือนว่าคำตอบที่ผมรอจะมาในรูปแบบของการกระทำ
“มิน่ากูเข้าหลังอาจารย์ทุกที งั้นก็ขึ้นไปพร้อมกัน” รามลุกขึ้นยืน หันมามองผมเมื่อเห็นว่าผมยังนั่งนิ่ง ผมส่งยิ้มให้เพื่อน
“พวกมึงไปกันก่อนเลยเดี๋ยวกูตามไป” ผมไม่อยากให้กล้าอึดอัด เป็นครั้งแรกและคนแรกที่ผมรู้สึกจริงๆ ว่าถอยตอนนี้ดีกว่า อย่างน้อยขอผมเป็นเพื่อนก็ยังดี
“ได้” รามพยักหน้า ตฤนเองก็ไม่ติดใจสงสัย ลุกขึ้นยืนเดินตามรามและกล้าขึ้นตึกไป ผมถอนใจเบาๆ ที่คิดไว้ว่าถึงโดนปฏิเสธก็ไม่เป็นไรน่าจะไม่จริง ทำไมผมถึงชอบคนๆ หนึ่งได้รวดเร็วเพียงนี้
“ทำไมไม่ยิ้มให้กูวะ”
ผมเงยหน้าขึ้น ดวงตาเบิกกว้างด้วยความแปลกใจ มองร่างสูงของกล้าที่ทิ้งตัวลงนั่งตรงหน้าผม รอยยิ้มค่อยๆ ยกขึ้นที่มุมปาก ดวงตากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
“มึงเคยด่ากูไม่ใช่เหรอว่ากูเป็นพวกไม่ว่าเรื่องอะไรก็ต้องยิ้ม สรุปมึงอยากให้กูยิ้มหรือไม่อยากให้กูยิ้ม”
“ไม่รู้แต่วันนี้กูอยากให้มึงยิ้มให้กู เพราะกูไม่สบายใจ”
“หึๆ”
“ยังเสือกหัวเราะกูแม่งคิดทั้งคืน กลัวมึงมองหน้ากูไม่ติด กลัวมึงคิดมาก ใครวะจะอยากทำเพื่อนเสียใจ”
“มึงไงทำกูเสียใจ”
“มึงนี่!”
ผมขำท่าทางของกล้า เหมือนเจ้าตัวอยากซัดผมสักเปรี้ยง กล้าพ่นลมหายใจออกมา สบตากับผมนิ่ง ดวงตาอ่อนแสง สายตาเป็นห่วง
“อย่าคิดมากสิวะ กูก็ไม่ได้ไปไหนนี่หว่า เมียก็ยังหาไม่ได้สักคน” กล้าเอื้อมมือมาวางบนศีรษะของผม วางนิ่งๆ ก่อนปล่อย
“มึงแม่งคิดมากกว่ากูอีก” ผมพูดปนหัวเราะ สายตาที่มองอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความรู้สึกดี
“กูไม่สบายใจนี่หว่า อย่าหลบหน้ากูเข้าใจไหม อย่าคิดมาก กูโอเคดีกับเรื่องที่มึงพูดเมื่อคืน”
“แปลว่ามึงจะรับรักกูเหรอ”
!!!
“ฮ่าๆ” ผมรู้สึกสบายใจ ปลอดโปร่งโล่งใจ หนทางข้างหน้าแม้ดูไม่ง่าย แต่ก็ไม่หมดหวังเสียทีเดียว
“ขึ้นเรียนได้แล้ว อย่าเอาเวลาสำคัญของมึงมาไร้สาระเพราะคนโง่ๆ อย่างกู มึงแม่งมีดีกว่านั้นเยอะ”
“ขอบใจมาก” ผมชะโงกหน้าข้ามโต๊ะไปหา กล้าสะดุ้งโหยง ผงะหน้าหนี ผมมองท่าทางของกล้าด้วยสายตาสงบก่อนลุกขึ้นยืน
“เดี๋ยวดิวะ” กล้าคว้าข้อมือของผม “กูตกใจเฉยๆ มึงแม่งไม่ให้สุ่มให้เสียง ไม่ได้ทำท่ารังเกียจนะโว้ย”
“หึๆ” ผมหัวเราะอย่างอารมณ์ดี มึงจะรู้ตัวไหมว่ามึงทำให้กูตกหลุมรักมากขึ้นทุกวัน “มึงจะไปเรียนไหมหรือจะนั่งอยู่ตรงนี้” ผมบอกเหตุผลที่ลุกขึ้นยืน
“มึงแม่ง” กล้าบ่นผมพึมพำ ร่างสูงลุกขึ้นยืนตาม “เลิกทำกูหัวหมุนได้แล้ว”
“ฮ่าๆ” ผมหัวเราะเต็มเสียง แววตาที่มองกล้าวาววับ กูถอยแล้วนะแต่มึงเดินเข้ามาหากูเอง อย่าหวังว่ากูจะยอมปล่อยมืออีก
“กล้า”
“หือ” กล้าหันมามองหน้าผม เท้าก้าวขึ้นบันไดตึก
“เชื่อสิแล้วมึงจะติดใจกู”
!!!
“ฮ่าๆ”
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ☾โชคดีที่วันนี้มีคุณพระจันทร์ (ตฤน&ว่าน) ★ ตอนที่ 25 [End]★ 27/06/18★ P:30 (อ่าน 200310 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก