ตอนที่ 23 : วันข้างหน้า
-ปอน-“ไหวครับ ไม่ต้องแคนเซิลผมเกรงใจทีมงานต้องหาคนมาเดินแทน ได้ครับ ครับ” ผมวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ไม่คิดว่าแค่ตัวรุมๆ ตอนเช้าจะส่งผลให้ไข้ขึ้นอย่างที่เป็นอยู่
“ไหวแน่นะมึง” รามมองผมด้วยสายตาเป็นห่วง
“ไม่ไหวก็ต้องไหว กูไม่อยากทำให้ใครเสียงาน”
“มึงก็จอดรถไว้ที่มหา’ลัยสิวะ นั่งแท็กซี่ไปดีกว่า ถ้าไม่ติดงานเหมือนกันกูจะไปส่ง”
“กูไหว ไม่อยากทิ้งรถไว้นี่ ไม่ต้องห่วง”
“มีอะไรก็โทรมา” ตฤนเป็นเพื่อนที่พูดน้อยแต่พึ่งพาได้เสมอ
“รับทราบ”
ผมยกมือขึ้นนวดศีรษะ ไม่อยากยอมรับว่าผมชักไม่ไหว ยาที่กินเข้าไปช่วยให้ไข้ลดลงบ้าง แต่ตัวยังรุม ผมเริ่มเหนื่อยแต่ต้องฝืน
ผมดึงกุญแจรถออกจากกระเป๋ากางเกงแต่ถูกมือของใครบางคนคว้าเอาไป
“กูขับเอง”
กล้ายืนอยู่ด้านหลังผมในมือมีกุญแจรถที่แย่งไป ไรผมชื้นเหงื่อเหมือนเจ้าตัวรีบมา
“รู้เหรอว่ากูไปไหน”
“มึงก็บอกกูมา ขึ้นรถเถอะ” กล้ากดรีโมตเปิดประตูรถ
“อืม” ผมเปิดประตูฝั่งข้างคนขับขึ้นนั่ง มองร่างสูงเดินอ้อมไปขึ้นรถอีกฝั่ง
“มึงรู้ได้ยังไง” ผมถามเมื่อกล้าขึ้นนั่งบนรถเรียบร้อย
“ไอ้ตฤนบอกว่ามึงไม่สบาย”
ผมตั้งจีพีเอสในรถก่อนอนตัวพิงเบาะตะแคงหน้าไปทางกล้า “เป็นห่วงกูเหรอ”
“ไม่ห่วงจะมาเหรอวะ ทีบอกชอบกูบอกได้แต่ไม่สบายเสือกไม่บอก”
ผมหัวเราะคำพูดของกล้า “กูก็แค่ไม่อยากกวนมึงไหมวะ”
กล้าตวัดตามามองผม “กูไม่รู้นะว่าความหมายของคำว่าเพื่อนหรือคนที่มึงชอบคืออะไร แต่สำหรับกูต้องไม่ใช่คนที่พึ่งพาไม่ได้”
ผมโทษว่าเป็นเพราะพิษไข้ทำให้ผมอ่อนไหวและอ่อนแอ รู้สึกเหมือนน้ำตาพาลจะไหล ผมจึงเลือกหลับตาลงเสีย “ขอบใจว่ะ”
“นอนเถอะ”
ผมรู้สึกเหมือนมีเงาเคลื่อนมาบดบังใบหน้า เมื่อลืมตาขึ้น แผงอกของกล้าอยู่พอดีสายตาของผม กล้าโน้มตัวข้ามฝั่งมาดึงสายเข็มขัดนิรภัยที่ผมลืมคาดไปคาดให้ ก่อนปรับเบาะนั่งของผมให้เอนลง
“มึงกินยาหรือยังวะ”
“กินแล้ว”
“ทำไมดูไม่ดีขึ้นเลยต้องไปหาหมอไหม”
“ยังก่อนกูติดงาน”
“มึงห่วงงานได้แต่อย่าถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อเลยว่ะ กูว่าคนที่ทำงานกับมึงต้องเข้าใจ”
“อืม แต่ตอนนี้กูรู้สึกดีขึ้นแล้ว”
“สงสัยยาออกฤทธิ์” เสียงของกล้าดูพอใจที่ผมดีขึ้น
ผมยกยิ้มมุมปาก ลืมตาขึ้นมองใบหน้าด้านข้างของกล้า เปล่าเลยเพราะมึงนั่นแหละที่ทำให้กูรู้สึกดีขึ้น
ผมผ่านการทำงานไปได้แม้จะไม่เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ ดวงตาร้อนผ่าว สมองคิดช้าลง และขาต้องใช้กำลังใจในการก้าวเดิน
ผมล้างหน้าเพื่อให้สดชื่นขึ้น เปลี่ยนเสื้อผ้ากลับมาเป็นชุดเดิม รู้สึกเพลียจนไม่อยากขับรถกลับ นึกด่าตัวเองในใจน่าจะยอมให้กล้าอยู่รอ แต่เมื่อคิดว่าอีกฝ่ายต้องเตร็ดเตร่รอสี่ถึงห้าชั่วโมงผมก็ทำไม่ได้
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าระหว่างทำงานมีใครติดต่อมาไหม หนึ่งข้อความที่เข้ามาทำให้ผมยิ้มกว้าง
เสร็จงานแล้วโทรตามกูด้วย เดินเล่นรอ
มึงที่เป็นแบบนี้ จะไม่ให้กูหลงรักได้ยังไง
• • • • • • • •
“เป็นไงบ้าง” มือเย็นแตะลงบนศีรษะ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน “มึงตัวร้อนมาก”
“นอนพักเดี๋ยวก็หาย”
“ไปหาหมอเถอะ”
“ไม่ กูเหนื่อยแล้วอยากพัก”
กล้าถอนใจออกมาเสียงดัง “มึงนี่ดื้อโคตรๆ”
“ไม่อย่างงั้นกูจะตามตื้อมึงได้นานขนาดนี้เหรอวะ” ผมลืมตาขึ้น สายตาสบเข้ากับดวงตาของกล้าที่มองมาพอดี
“มันเรื่องเดียวกันไหม”
“สำหรับกูแล้วใช่”
“กูไม่น่าถามมึงเลย”
“ฮ่าๆ” ผมหัวเราะขำกล้าก่อนจะไอออกมาเสียงดัง ตัวโยนจนเจ็บหน้าอก
“กูว่าชักไม่เข้าท่า”
“เอาน่ากูสัญญาว่าถ้าพรุ่งนี้ไม่ดีขึ้นกูจะไปหาหมอเอง”
“ให้มันจริงเถอะ” กล้าส่ายหัว “หลับได้แล้ว เดี๋ยวถึงคอนโดมึงแล้วกูปลุกเอง”
“อืม” คราวนี้ผมไม่ต่อล้อต่อเถียงกับกล้า หลับสนิทด้วยความรวดเร็ว ร่างกายเหนื่อยล้าจากการทำงานและพิษไข้
“ปอนถึงแล้ว” กล้าเขย่าตัวผมเบาๆ ผมมองไปรอบๆ ถึงเห็นว่ากล้าเอารถขึ้นมาจอดบนลานจอดเรียบร้อยแล้ว
“มึงรู้เหรอว่ารถกูจอดช่องไหน”
“กูไม่ได้ความจำเสื่อม คราวก่อนมานั่งแดกเบียร์กันกูจำได้” กล้าหมายถึงวันที่ผมชวนทุกคนมานั่งเล่นนั่งดื่มกันที่คอนโด
“กูลืม” ผมขยับตัวขึ้นนั่งหลังตรง รู้สึกดีขึ้นหลังจากได้นอนพัก
“มึงเอารถกูกลับบ้านเลย ค่อยเอาไปให้กูที่มหา’ลัย”
“ไว้ค่อยว่ากัน มึงขึ้นห้องเถอะ”
“หือ?” ผมมองหน้ากล้างงๆ
“ไม่หิวเหรอ” กล้าเอื้อมมือไปเบาะหลัง หยิบถุงบางอย่างขึ้นมาชูให้ผมดู “กูแวะซื้อข้าวต้มปลามาให้ กินข้าวแล้วมึงจะได้กินยา”
“มึงแวะซื้อตอนไหนวะ กูไม่เห็นรู้เรื่อง”
“มึงเหนื่อยถึงหลับสนิท”
ผมมองใบหน้าของกล้า รู้สึกดีจนหาคำพูดออกมาบรรยายไม่ได้ ได้แต่พยักหน้าตกลง เปิดประตูลงไปยืนรอข้างรถ เพื่อขึ้นไปบนห้องพักของผมพร้อมกัน
ผมใส่เสื้อยืดกับกางเกงนอนขายาวตัวนิ่ม เดินออกมาจากห้องนอน กล้าง่วนอยู่ในส่วนของครัว ผมมองแผ่นหลังกว้าง
“มึงตัวร้อน” กล้าเบี่ยงตัวมามองแต่ไม่เดินหนี เมื่อผมซบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้าง
“ไม่โกรธเหรอ”
“เรื่องอะไร”
“ก็ที่กูซบมึงอยู่นี่”
“อยากซบก็ซบไป แต่เดี๋ยวพอกูเทเสร็จมึงต้องกินข้าวต้มแล้วกินยา”
“กล้า ถ้ามึงใจดีกับกูอยู่แบบนี้มึงจะสลัดกูไม่หลุดนะ”
“มันใช่เวลาพูดไหม”
“ก็ถ้าไม่พูดตอนนี้ กูอาจหลงรักมึงจนถอนตัวไม่ขึ้นก็ได้”
“แค่เพราะกูเป็นห่วงมึงเนี่ยนะ” กล้าหมุนตัวหันมามองหน้าผม
“ใช่” ผมสบตาโดยไม่หลบ
“กินข้าวได้แล้ว” กล้าวางมือลงบนศีรษะของผม รอยยิ้มและดวงตาที่มองมาทำให้หัวใจอบอุ่น
ผมตักข้าวต้มปลาที่กล้าซื้อมาให้ พยายามกินให้ได้มากที่สุด แต่เพราะไม่รู้รสชาติจึงฝืนกินไปได้แค่ครึ่งชาม
“ไม่ไหวก็พอ”
กล้าส่งยาให้ผม ไม่รู้ไปหามาจากที่ไหน
“กูซื้อมาตอนแวะซื้อข้าวต้ม”
“มีกระแสจิตเหรอวะ รู้ด้วยว่ากูคิดอะไร” ทั้งเรื่องข้าวต้มทั้งเรื่องยา
“เปล่า แต่หน้ามึงบอกทุกอย่าง”
“แล้วมันบอกด้วยไหมว่ากูรักมึง”
กล้าหัวเราะออกมาเบาๆ “ป่วยก็ยังไม่เว้นนะมึง เอาทุกดอกจริงๆ”
“ก็ตอนป่วยนี่แหละดี เผื่อมึงจะเห็นใจ”
“จะหลอกใช้ความสงสารกูเหรอ”
ผมชะงัก รอยยิ้มเลือนหายไปจากใบหน้า ถอนใจออกมาเบาๆ “ ขอโทษว่ะ กูไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนั้น”
“คิดมาก” กล้าขยี้ผมของผมเบาๆ “อิ่มก็ไปนอนพัก กูจะล้างจานก่อน”
“เดี๋ยวมึงกลับเลยใช่ไหม”
“เปล่า กูจะอยู่เป็นเพื่อนมึงก่อน”
ดวงตาผมเบิกกว้างขึ้นก่อนจะตามมาด้วยรอยยิ้ม “กล้า”
“อะไร”
“ถึงกูไม่ชอบมึงตั้งแต่วันนั้นกูก็ต้องตกหลุมรักมึงวันนี้อยู่ดี”
“หึๆ กูรู้ว่ากูมีเสน่ห์” กล้ายักคิ้วให้ผม ผมมองใบหน้านั้น น้ำเสียงและสีหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจัง
“กล้า กูอยากรู้ว่ากูมีสิทธิ์บ้างไหม” กล้าชะงัก มองเข้ามาในดวงตาของผม ถอนใจออกมาเบาๆ
“ไม่รู้สิ กูบอกไม่ได้เหมือนกัน”
“งั้นเหรอ” ผมหัวเราะเสียงขื่นๆ
“แต่วันข้างหน้าก็ยังมีไม่ใช่เหรอวะ หรือมึงไม่อยากรอกูแล้ว”
ดวงตาของผมเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจก่อนจะแทนที่ด้วยรอยยิ้ม “มึงพูดแบบนี้ระวังกูเก็บเอาไปหวังนะ”
“กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันมีความหวังไหม กูรู้แค่ว่าวันนี้กูเป็นห่วงมึงมาก กูโดดเรียนโดยไม่ต้องคิดตอนที่รู้จากตฤนว่ามึงไม่สบายแต่ต้องขับรถไปทำงานคนเดียว”
“ขอบใจนะที่มึงเป็นห่วงกู” หัวใจของผมถูกเติมเติมโดยกล้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วอย่างนี้สายตาของผมจะเหลือไปมองใครได้อีก
“มึงอยากให้กูหายป่วยใช่ไหม”
“ของมันแน่อยู่แล้ว”
“ถ้างั้นก็....” ผมอาศัยจังหวะที่กล้าไม่ระวังตัว ชะโงกหน้าเข้าไปหาแนบริมฝีปากร้อนๆ ลงบนริมฝีปากของกล้า ดูดเบาๆ ก่อนปล่อยออก
สายตาสองคู่ประสานเข้าด้วยกัน ผมยิ้มตาพราวขณะที่ดวงตาของกล้าเบิกกว้าง
“มึงไม่เคยได้ยินเหรอ ถ้าเราเป็นหวัดแค่แพร่เชื้อให้คนอื่นเราก็จะหายป่วย” ผมยักคิ้ว ส่งยิ้มกวนๆ ไปให้ ขอมัดจำแค่นี้ แล้วจะให้รออีกกี่ปีผมก็ยอมทั้งนั้น ต่อให้นานแค่ไหน มีความหวังหรือไม่ ผมก็จะรอ
“ปอน”
“หือ”
ริมฝีปากของกล้าปิดลงมาบนริมฝีปากของผม มือกระชับอยู่ท้ายทอยตรึงให้ริมฝีปากของเราแนบชิดกันมากขึ้น
กล้าถอนริมฝีปากออก ใช้นิ้วโป้งไล้ริมฝีปากตัวเอง ดวงตาที่มองผมวาววับ “กูจะได้แน่ใจว่าพรุ่งนี้มึงจะหายดี”
ผมไม่คิดว่าตัวเองจะหน้าแดง แต่ตอนนี้หน้าของผมขึ้นสีแดงเรื่อ กล้าหัวเราะหึๆ อยู่ในคอ พอใจที่เอาคืนผมได้ ผมเพิ่งรู้ว่าคนทื่อๆ ก็ร้ายไม่เบาเหมือนกัน
“ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้จะได้หายดี”
“อืม” ผมพยักหน้า หัวใจพองโตด้วยความสุข
วันข้างหน้าอาจอีกยาวไกล คำว่ารักอาจได้ยินไม่ง่ายนัก แต่ผู้ชายคนนี้อยู่ตรงนี้แล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ☾โชคดีที่วันนี้มีคุณพระจันทร์ (ตฤน&ว่าน) ★ ตอนที่ 25 [End]★ 27/06/18★ P:30 (อ่าน 200267 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก