ตอนที่ 6 : สนใจ “อร่อยไหมครับ” คุณเพียงดาวถามเด็กชายตัวกลมที่นั่งเคี้ยวอาหารตุ้ยๆ เด็กชายบลูพยักหน้าให้คุณป้าคนสวยเพราะกุ้งตัวโตยังเต็มปาก “มาก็กินเยอะๆ สิลูก เดี๋ยวแพ้น้องนะ”
“ผมไม่เห็นอยากอ้วน” เด็กชายมาส่ายหัว สายตาจับจ้องที่เด็กชายตัวกลม
“น่าฟัดน้า” เสียงแจ้วมาพร้อมรอยยิ้มแป้นแล้น คีรินทร์หัวเราะก่อนใครเมื่อได้ยินเจ้าลูกหมูโฆษณาตัวเอง
“แม่ผมชอบชมหลานว่าอ้วนน่าฟัดครับ” ปิงบอกเล่าที่มาที่ไปให้ทุกคนฟัง เขาเองก็อดยิ้มเอ็นดูหลานชายไม่ได้
“นั่นสิ หลานออกจะน่าฟัดแล้วทำไมคุณน้าถึงผอมนัก”
ปิงเหลือบมองคนถาม ตาพราวๆ แบบนี้มันชวนคันไม้คันมือนัก ดีที่คุณเพียงดาวพูดขึ้นมาเสียก่อนเขาจึงไม่ต้องตอบคำถามของคีรินทร์
"นั่นสิ ทำไมถึงผอมนักไม่เห็นปิงเคยอ้วนเลย"
"ผมทานปกติครับพี่ดาว ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายด้วยแต่มันไม่อ้วนเอง"
"อย่าพูด ฟังแล้วพี่อิจฉา" คุณเพียงดาวทำเสียงพ้อแต่เป็นเชิงล้อเล่นมากกว่า
"อย่าไปอิจฉาเลยคุณ แบบนี้ดีแล้ว” คุณรัชพงศ์ไม่เห็นด้วยกับภรรยา
“ปากหวานนะคะ”
“ก็ถ้าผมไม่พูดแบบนี้ผมก็ซวยสิ ใครจะกล้าพูดว่าเมียไม่สวย”
“คุณพงศ์~”
“ฮ่าๆ”
ปิงอดหัวเราะตามคุณรัชพงศ์ไม่ได้ ครอบครัวเจ้านายเป็นครอบครัวที่น่ารักและอบอุ่นมาก คนในบริษัทชื่นชมปนอิจฉากันทั้งนั้นรวมทั้งตัวเขาเองด้วย ถ้าจะมีครอบครัวปิงก็อยากให้น่ารักแบบนี้
“มาแม่สวยไหมลูก” คุณเพียงดาวหันไปถามลูกชายเพื่อขอคำยืนยัน
“ฉวย~” ไม่ทันที่เด็กชายมาจะตอบ เสียงใสๆ ก็ชิงตัดหน้าเขาพูดขึ้นก่อน “ป้าดาวฉวยที่ฉุดเยย”
“ฮ่าๆ เข้าใจพูดนะเรา อย่างนี้จะไม่ให้ป้าเขาหลงได้ยังไง” คุณรัชพงศ์หัวเราะถูกใจ เขาเอ็นดูเด็กชายบลูมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ใครเห็นรอยยิ้มแป้นแล้นแล้วไม่ตกหลุมรักให้มันรู้ไป
“เห็นไหมคะคุณ เขาบอกเด็กไม่โกหก บลูพูดได้ถูกใจป้าจริงๆ ลูก อยากกินอะไรครับเดี๋ยวป้าดาวจะสั่งให้เยอะๆ เลย”
“มากินลาย” เด็กชายบลูหันไปถามพี่ชายตัวโต กินก็ต้องกินด้วยกัน
“ไม่กิน พอแล้ว”
“บูม่ายกิน พอแย้ว” เด็กชายบลูพูดเลียนแบบพี่ชาย
“ว้า ป้าว่าจะส่งเค้กช็อกโกแลตชิ้นโตๆ มาให้ เสียดายจัง” คุณเพียงดาวแกล้งทำเสียงเสียดาย สายตามองปฏิกิริยาของเด็กชายตัวกลม
“อู้” เด็กชายบลูตาโตรีบหันไปหาพี่ชาย สายตาที่มองขึ้นไปสบตากลมใส แววตาตื่นเต้น “มาช็อกแลดน้า” เด็กชายตัวอ้วนเริ่มโฆษณา
“ไม่เห็นอยากกิน”
“อานโตโตเยย”
“ไม่เอา อิ่มแล้ว”
“อิ่มแย้วก๊ะกินด้าย” เด็กชายบลูยิ้มหวาน พยายามเชิญชวนเต็มที่
“อิ่มแล้วกินจะเป็นหมู”
“เป็นด้วยกาน” เด็กชายบลูยิ้มแป้น กินด้วยกันเป็นด้วยกันสิถูกแล้ว
“ฮ่าๆ มาเอ๊ยตามใจน้องเถอะ ท่าทางจะเอาชนะไม่ได้ง่ายๆ” คุณรัชพงศ์หัวเราะชอบใจ เด็กชายบลูยิ้มแฉ่งเมื่อมีคนสนับสนุน
“นี่ถ้าบลูเป็นผู้หญิงพี่จะจองไว้ให้มา” คุณเพียงดาวหันหน้าไปหาปิง “เสียดายเป็นผู้ชายไม่งั้นพี่จองจริงๆ”
“ผู้ชายก็จองได้ จองเลยคุณ” คุณรัชพงศ์พูดอย่างอารมณ์ดี
“คุณ~” คุณเพียงดาวรีบเขม่นตาห้ามปรามสามี
“ไม่เห็นเป็นไรสมัยนี้แล้ว ผมคนหนึ่งที่ไม่มีปัญหากับเรื่องนี้แน่นอน ลูกจะเป็นอะไรก็ได้ทั้งนั้น” คุณรัชพงศ์พูดถึงความคิดของตัวเอง
“มันก็ใช่ค่ะ แต่ไม่ใช่เรื่องที่ควรพูดตอนนี้ ลูกยังเด็กคุณจะพูดเล่นพูดอะไรก็ควรระวัง”
“ครับๆ ไม่พูดแล้วครับ” คุณรัชพงศ์ขอโทษขอโพยภรรยาก่อนหันไปหาน้องชาย “คีรินทร์นายยังไม่มีแฟนคนใหม่ใช่ไหม เลือกดีๆ นะดูพี่เป็นตัวอย่าง”
“หมายความว่ายังไงคะ” คุณเพียงดาวจ้องสามี แกล้งทำเสียงเขียว
“ก็หมายความว่าหาดีๆ แบบนี้ชีวิตจะได้เจริญไงคุณก็”
“ก็แล้วไป”
ปิงนั่งฟังเพลิน เขามั่นใจว่าการสนทนาช่วงหลังเป็นการแหย่กันเล่นมากกว่า คนที่ถูกเอ่ยชื่อก็คงคิดเหมือนเขาเพราะเห็นเอาแต่นั่งยิ้มไม่โต้ตอบอะไรพี่ชาย
“แม่ครับ”
“ครับลูก” คุณเพียงดาวหันไปมองบุตรชาย
“แม่ไม่สั่งเค้กเหรอครับ”
“อ๋อใช่ แม่ลืมไปเลย” คุณเพียงดาวยกมือขึ้นเรียกพนักงาน จัดการสั่งเค้กช็อกโกแลตมาสามชิ้นเผื่อผู้ใหญ่ทานด้วย
“ไหนว่าเราไม่อยากกิน” คุณรัชพงศ์แซวบุตรชาย ขำท่าทางเก๊กขรึมที่เห็น ได้ใครมาหนอพ่อแม่ก็ไม่เป็น
“ผมกินได้ครับ” ลูกชายตอบเสียงเรียบ คุณรัชพงศ์มองเลยไปยังเด็กชายบลู เห็นตากลมโตมองอย่างมีความหวังถึงเข้าใจ หึๆ แพ้สายตาน้องสินะ เฮ้อดีแล้วภรรยาของเขาที่ไม่จองหนูบลูไว้ให้ลูกชาย ท่าทางต้องยอมกันไปทั้งชีวิตเหมือนพ่อแน่ๆ
“อาหย่อย” เด็กชายบลูยิ้มแก้มปริ มุมปากเลอะสีน้ำตาลเข้มของช็อกโกแลต ปิงต้องหยิบกระดาษชำระขึ้นมาเช็ดให้หลานชาย
“มา~อาหย่อย”
“อืม” พี่ชายตัวโตขานรับแต่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์ ยังคงก้มหน้าก้มตาเล่นเกมต่อไป เด็กชายบลูมองแล้วมองอีก
“มา~ช็อกแลด”
“กินไปเถอะ”
“อื้อ” เด็กชายบลูพยักหน้า กลัวพี่ชายตัวโตจะรำคาญจึงไม่กล้าเซ้าซี้อีก
“อิ่มแล้วเหรอครับบลู ไหนบอกป้าว่าอร่อยไง” คุณเพียงดาวทักเมื่อเค้กช็อกโกแลตของเด็กชายตัวกลมเหลือเกือบครึ่งชิ้น
“อาหย่อยคับ” เด็กชายบลูพยักหน้า
“อร่อยก็กินให้หมดเลยลูก”
“อันนี้ของมา” หนูน้อยพูดเสียงใส สองมือจับรอบจานราวกับกำลังปกป้องดูแลรอให้พี่ชายว่างกิน คุณเพียงดาวยิ้มด้วยความเอ็นดูปนสงสาร หนูน้อยคงเหงาไม่มีเพื่อนเล่น ถึงติดลูกชายของเธอมากขนาดนี้
“ไม่เป็นไรหรอกลูก พี่มาไม่กินหนูก็กินเลย”
“ม่ายอาว อาหย่อยอยากห้ายมากิน”
“โถลูก”
“ขอบใจ”
คุณเพียงดาวเบิกตากว้าง ริมฝีปากคล่อยๆ คลี่ออกเป็นรอยยิ้ม เมื่อลูกค้าสุดเก๊กของเธอวางมือลงบนศีรษะกลมของเด็กชายบลูพร้อมเอ่ยคำขอบคุณออกมา สายตาที่เธอเห็นมีความเอ็นดูและรักใคร่ปนอยู่มากมาย ลูกหนอลูก หลงน้องแล้วก็บอกแม่เถอะ
• • • • • • • •
“ไข่กานกาย ไข่นึงบาย..”
คีรินทร์ยิ้มให้กับภาพที่เห็นตรงหน้า เขาเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ เป็นคนสุดท้ายที่เข้าไปอาบ ปิงกับเด็กชายบลูอยู่ในชุดนอนเรียบร้อย นั่งเล่นด้วยกันบนเตียง เด็กชายตัวกลมนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าน้าชายทำมือเป็นรูปต่างๆ ตามที่พูดไป ร่างผอมสูงใส่เสื้อยืดสีขาวตัวโคร่ง กางเกงเลสีน้ำเงิน ผมถูกรวบไว้ด้านหลัง ใบหน้ายิ้มแย้มดูเหมือนจะสนุกไปกับหลานชาย
“เย่ๆ บูชานะ” เด็กชายบลูลุกขึ้นยืนกระโดดไปมาบนเตียง คีรินทร์เดินไปนั่งที่ขอบเตียงฝากหนึ่งมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้ม
“สนุกไหมครับ”
“ซาหนุกคับ” เด็กชายบลูรีบพยักหน้า “บูชานะน้าปิงหมดเยย”
“เก่งที่สุดครับ” คีรินทร์เอ่ยชมเด็กชาย
“โกงน้าก็บอก บลูออกช้าน้าก็แพ้สิครับ” ดูเหมือนคนโตกว่าจะไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ คีรินทร์ยิ้มขำมองใบหน้ามุ่ยๆ ของคนเป็นน้าชาย อายุเท่าไหร่แล้วเรา
“ตกลงคืนนี้ผมพักกับเด็กสองคนใช่ไหม คนนี้น่าจะสี่ขวบ คนนี้ห้าขวบถึงไหม” คีรินทร์ชิ้นิ้วไปที่ปิง
“คุณคีรินทร์ไม่เคยเล่นกับเด็กเหรอครับ เวลาเล่นก็ต้องทำตัวให้กลมกลืนสิครับเด็กจะได้สนุก” ปิงแก้ตัว
“เผอิญผมมีหลานคนเดียว ช่วงที่มาโตผมอยู่เมืองนอกซะด้วยสิ เลยไม่เคยรู้ว่าเวลาเลี้ยงเด็กต้องทำตัวน่ารักแบบนี้”
ปิงชะงักกึก คำพูดที่คิดจะโต้กลับถูกกลืนหายไปในลำคอ พูดอย่างนี้จะให้เขาตอบกลับยังไง “นอนได้แล้วครับบลู พรุ่งนี้จะได้ตื่นเช้า น้าปิงจะพาไปเดินเล่น”
“ปาย บูปายเล่น” เด็กชายบลูรีบล้มตัวลงนอน จับผ้าห่มที่น้าชายดึงขึ้นมาคลุมให้ที่อก
คีรินทร์แบมือยื่นไปหาปิง เมื่อเห็นอีกฝ่ายเอี้ยวตัวไปหยิบหนังสือนิทานที่หัวเตียง “จะเล่านิทานใช่ไหมผมเล่าเอง” “เล่าเป็นเหรอครับ”
“จะไปยากอะไร ไหนๆ ผมก็ไม่เคยเลี้ยงเด็กแล้วขอลองหน่อย”
ปิงยอมส่งหนังสือนิทานให้ คีรินทร์ขยับตัวขึ้นไปนั่งพิงพนักหัวเตียง ลูบศีรษะเด็กชายบลูก่อนเริ่มอ่าน
แม้ชายหนุ่มจะเอ่ยปากว่าเป็นครั้งแรก แต่ปิงกลับฟังเพลินพอๆ กับหลานชายที่หลับปุ๋ยไปตั้งแต่คีรินทร์เล่าไปครึ่งเรื่อง
"หลับแล้วครับ" ปิงบอกเมื่อดูจนมั่นใจแล้วว่าหลานชายหลับสนิทแล้ว
"สนุกดีเหมือนกัน" คีรินทร์ส่งหนังสือคืนให้ปิง เขาเอนตัวลงอีกนิดพิงศีรษะกับหมอนใบใหญ่
"คุณคีรินทร์ดูแลเด็กเก่งเหมือนกันนะครับ ไม่น่าเชื่อว่าไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน"
"ไม่เคย หลังหลานเกิดไม่นานผมก็เดินทางไปเรียนต่อทั้งตรีและโท แถมอยู่เที่ยวกับทำงานต่แอีกพักหนึ่ง เพิ่งกลับมาอย่างที่รู้กัน"
"อยู่ที่โน่นมีแฟนฝรั่งไหมครับ" ปิงถามไปตามเนื้อผ้า เป็นการชวนคุยเสียมากกว่าอยากรู้คำตอบจริงจัง
"มี ฝรั่ง จีน ไทย เคยมีหมดแล้วเหลืออย่างเดียว”
“โฆษณาเกินจริงไปหรือเปล่าครับ โลกนี้มีตั้งกี่ประเทศจะเหลือเชื้อชาติเดียวได้ยังไง” ปิงอดขัดคอไม่ได้ ก็รู้ว่าเจ้านายของเขาหล่อดูดีแต่ที่พูดมาก็เกินจริงไปนิด
“ได้สิ" ดวงตาคนพูดเป็นประกายวาววับ " เพราะอย่างเดียวที่ว่าคือฉันไม่เคยเป็นแฟนกับผู้ชาย”
“จะเป็นได้ไงครับ คุณไม่ได้ชอบผู้ชาย แฟนที่มีก็ผู้หญิงหมดไม่ใช่เหรอครับ”
“ใช่ แต่มันไม่เกี่ยวกับเพศสักนิด”
“ไม่เกี่ยวเหรอครับ”
“ใช่” คีรินทร์ยกยิ้มมุมปากเมื่อนึกถึงบางเรื่องขึ้นมา “ผมเคยมีรุ่นน้องผู้ชายที่สนิทกันมาชอบ ผมเห็นใจเลยไม่ได้ปฏิเสธเสียทีเดียว แต่พบว่ามันไม่ใช่ ยังไงก็ไม่ได้ ตอนนั้นผมถึงคิดว่าผมไม่ชอบผู้ชายด้วยกัน แต่ตอนนี้ผมว่าผมได้คำตอบแล้ว”
“ยังไงครับ”
“ไม่ใช่ผู้ชายหรอกที่ผมมีความสัมพันธ์ด้วยไม่ได้ แต่เพราะเป็นใครมากกว่า กับบางคนก็เหมือนไม่ต้องใช้ความพยายามเลย”
“....”
“ไม่ถามผมต่อเหรอ”
“ล่อแหลมขนาดนี้เป็นคุณจะถามต่อเหรอครับ”
“ฮ่าๆ” คีรินทร์หัวเราะเสียงดัง
"ว่าแล้วคุณตั้งใจแกล้งผม ไม่เห็นจะขำเลยครับ" ปิงบ่นหน้ามุ่ย เขาย่นจมูกน้อยๆ ใส่เจ้านายคนใหม่
"หึๆ" คีรินทร์มองคนพูด ใช่เขาเพียงแค่ล้อเล่น การแกล้งชายหนุ่มร่างผอมเป็นเรื่องรื่นรมย์สำหรับเขา เพียงแต่นาทีนี้คีรินทร์เริ่มไม่แน่ใจนัก ว่าเขาสนุกที่ได้แกล้งชายหนุ่มหรือสนุกที่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน
"คุณคีรินทร์นอนกรนไหมครับ ดิ้นหรือเปล่า"
"หือ? ถามทำไมเหรอ" คีรินทร์เลิกคิ้วเมื่อจู่ๆ ปิงก็เปลี่ยนเรื่อง
"ก็ถ้าคุณคีรินทร์กรนก็ต้องเสียสละไปนอนโซฟา เพราะผมกับบลูไม่กรน ไม่ดิ้น เรานอนบนเตียงได้"
"เดี๋ยว ผมเป็นเจ้านายคุณนะ ฮ่าๆ” คีรินทร์ไม่โกระสักนิดเขาขำเสียมากกว่า ดูเอาเถอะพูดได้หน้าตายมาก
"แต่ตอนนี้เรากำลังอยู่ในห้องพักในฐานะผู้ร่วมห้องนะครับ ทุกคนถือว่ามีสิทธิ์เท่าเทียมกัน"
“เท่าเทียมก็เท่าเทียม แต่เผอิญผมนอนไม่ดิ้นและไม่กรน ดังนั้นเราจะนอนด้วยกันบนเตียง"
"...."
คีรินทร์ดึงหมอนวางราบก่อนเอนตัวลงนอนเป็นการยึดพื้นที่ "ผมง่วงแล้ว"
"เพิ่งสี่ทุ่มเองนะครับ!"
"ไหนบอกว่าต้องตื่นเช้า จะพาบลูลงไปเดินเล่นไม่ใช่เหรอ อีกอย่างผมดื่มไวน์เข้าไปเยอะชักมึนๆ"
"ครับ นอนก็นอน" ปิงยอมแพ้เขาเองก็มึนไวน์เข่นกัน มาคิดดูแบบนี้ก็ดีจะได้ไม่ต้องหาเรื่องคุยให้อึดอัด เดี๋ยวก็เช้าแล้ว
ปิงลงจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัวก่อนเดินกลับมาที่เตียงอีกครั้ง เขาขึ้นเตียงฝั่งที่วางอยู่ มีเจ้าลูกหมูตัวกลมนอนกั้นกลาง ปิงเอื้ยวตัวไปปิดไฟกลางห้องที่แผงควบคุม เขาชะโงกหน้าไปหาหลานชาย กดจมูกลงบนหน้าผากเบาๆ "ราตรีสวัสดิ์ครับบลู" ปิงเอนตัวลงนอน ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมที่อก เตรียมเข้าสู่การพักผ่อน
"ผมล่ะ"
"อะไรนะครับ" ปิงลืมตาขึ้น เอนศีรษะไปทางที่มาของเสียง
"ไม่เห็นคุณราตรีสวัสดิ์ผมเลย"
"อ๋อ ราตรีสวัสดิ์ครับคุณคีรินทร์"
"เมื่อกี้มันไม่ใช่แบบนี้"
"เป็นเด็กหรือไงครับ" ปิงไม่ตกใจเพราะเขาคิดว่าอีกฝ่ายกำลังก่อกวนเขา
"คุณพูดเองนะว่าเราเป็นเพื่อนร่วมห้อง ทุกคนมีสิทธิ์เท่าเทียมกัน"
“แต่บลูเป็นเด็ก คุณคีรินทร์ไม่ใช่สักหน่อยครับ”
“แต่ก็เป็นผู้ร่วมห้องไม่ใช่เหรอ สิทธิ์ต้องเท่าเทียมกัน”
“....”
“ยกเรื่องสิทธิ์มาพูดทีเราพูดบ้างทำเป็นไม่สนใจ แบบนี้มันลำเอียงชัดๆ”
“.....”
“ผมก็เคยเป็นเด็กนะคุณ เคยอายุสามขวบด้วย”
เสียงถอนใจดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงพูดแบบเหลืออด “ถ้าผมหอมคุณจะยอมเงียบใช่ไหมครับ”
“อยู่แล้ว” คีรินทร์ตาพราวในความมืด อยากรู้ว่าคุณน้าของเด็กชายบลูจะแก้ทางเขาอย่างไร
“ราตรีสวัสดิ์ครับลินลิน” จมูกโด่งจรดลงบนหน้าผากของเขา ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดเบาๆ คีรินทร์ไม่คิดว่าปิงจะทำจริง แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรำคาญเขามากจนยอมทำ แถมเรียกเขาเหมือนหลานชายให้รู้ว่าเขาทำตัวเด็กแค่ไหน หึๆ
"ราตรีสวัสดิ์ปิง"
ไม่มีเสียงตอบรับคำพูดของเขา มีเพียงความเงียบและเสียงหายใจของเด็กชายบลู รอยยิ้มถูกจุดขึ้นที่ริมฝีปากและดวงตาของคีรินทร์ เขาคิดว่าเขาเริ่มสนใจลูกน้องผมยาวร่างผอมเข้าให้แล้ว ไหนๆ ก็เคยถูกผู้ชายจีบมาแล้วลองจีบผู้ชายเองบ้างจะเป็นไร
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
