ตอนที่ 15 : ใจหาย “อาคินทร์ครับ”
“เข้ามาสิ” คีรินทร์เอ่ยปากอนุญาตเมื่อหลานชายโผล่หน้าเข้ามาในห้อง “อานึกว่าเปิดเทอมแล้วเราจะเข้าบ้านเลยไม่แวะมาที่บริษัท”
“แม่มีงานต้องทำต่อครับเลยแวะเข้ามาก่อน”
“งั้นนั่งรอแม่ห้องอาก็ได้”
“ครับ” เด็กชายมาเดินไปนั่งบนโซฟา เขาอึกอักเล็กน้อยก่อนตัดสินใจพูด “อาคีรินทร์ครับเห็นแม่บอกว่าแม่ของบลูมาจากเมืองนอกเหรอครับ”
“ใช่ มาจัดการเรื่องพาบลูไปอยู่ด้วย”
“จะไปแล้วเหรอครับ” เสียงคนถามเศร้าจนคนฟังรู้สึกได้
“เร็วๆ นี้ เห็นว่าเที่ยวนี้มาจัดการเรื่องเอกสารกับเก็บข้าวของบลูไปก่อน หลังจากนั้นจะกลับมารับอีกที แต่คงไม่นาน”
“แม่บอกว่าวันนี้บลูไม่มา”
“ใช่ น่าจะไม่มาจนกว่าแม่จะกลับ”
“ครับ”
คีรินทร์ลุกจากโต๊ะทำงานเดินไปนั่งข้างหลานชาย “มาคิดถึงน้องเหรอ”
“เปล่าครับ”
คีรินทร์ซ่อนรอยยิ้ม ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าเด็กชายมารู้สึกอย่างไร “เดี๋ยวเย็นนี้อาจะไปบ้านน้าปิงมาอยากไปด้วยไหม”
“ไม่รู้แม่จะให้ผมไปหรือเปล่า พรุ่งนี้ผมมีเรียน”
“ให้อาไปขอแม่ให้ไหม”
“ก็ได้ครับ ถ้าแม่ให้ไปผมก็ไป”
“ถ้าอย่างนั้นมานั่งทำการบ้านไปก่อน มีหรือเปล่า อาจะได้บอกพี่ดาวได้ว่าก่อนไปมาทำการบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว”
“มีครับ เดี๋ยวผมทำเลย” เด็กชายมารีบเลื่อนตัวลงนั่งบนพรม หยิบกระเป๋านักเรียนออกมาเปิด คีรินทร์มองหลานชายด้วยสายตาเอ็นดู เกือบเดือนที่เด็กทั้งคู่อยู่ด้วยกันทุกวันมีหรือจะไม่ผูกพัน
• • • • • • • •
“มา~” เด็กชายบลูถลาเข้าหาพี่ชายเมื่อเห็นว่าใครมากับน้าปิง
“ระวังลูก” ป่านร้องด้วยความตกใจ เธอมองลูกชายกอดเอวหนุ่มน้อยตัวสูงด้วยสายตาแปลกใจ
“สวัสดีครับ” คีรินทร์ทักทายพี่สาวของคนรัก เขาอายุมากกว่าจึงไม่ยกมือไหว้ มีเพียงรอยยิ้มที่ส่งไปให้
“สวัสดีค่ะคุณคีรินทร์” ป่านเจอคีรินทร์ตั้งแต่วันแรกที่เธอมาถึง ชายหนุ่มเป็นคนขับรถพาปิงกับบลูไปรับเธอที่สนามบิน
“มาสวัสดีคุณป้าครับ นี่คุณป้าป่านเป็นพี่สาวของน้าปิง เป็นคุณแม่ของบลู ส่วนหนุ่มน้อยคนนี้ชื่อเด็กชายมา ลูกของพี่ชายผม” คีรินทร์แนะนำป่านกับเด็กชายมาให้รู้จักกัน
“สวัสดีครับ” เด็กชายมายกมือขึ้นไหว้ด้วยท่าทางนอบน้อม ป่านอดชื่นชมมารยาทของเด็กชายไม่ได้
“สวัสดีจ้ะ ได้เจอกันเสียทีนะ ตั้งแต่กลับมาป้าก็ได้ยินบลูพูดแต่ชื่อของมา เดี๋ยวมาอย่างโน้น มาอย่างนี้ มาเก่งที่สุด ชมไม่ขาดปาก”
เด็กชายมาก้มลงมองหน้าเจ้าตัวกลม ลูกหมูยิ้มแฉ่งให้เขา พูดด้วยน้ำเสียงภูมิใจ “มาเก่งที่ฉุด”
“ใช่ที่ไหน” มาปฏิเสธ
“ช่าย” ลูกหมูตัวกลมพยักหน้า “มาจ๋าของบูเก่งที่ฉุดเยยยย”
“ติดพี่ขนาดนี้ ไปอยู่โน่นคงคิดถึงแย่เลย” ป่านบ่นเบาๆ ไม่รู้เลยว่าคำพูดของเธอทำให้เด็กชายมาใจหาย
“นั่งเล่นกันไปก่อน พี่ทำกับข้าวเกือบเสร็จแล้ว น่าจะพอดีแม่กลับมาเดี๋ยวจะได้กินข้าวกัน”
“ผมช่วยพี่ป่านดีกว่า” ปิงขันอาสา
“ไม่ต้องๆ พี่ทำเอง เกือบเสร็จแล้ว”
ปิงมองตามหลังพี่สาวที่ก้าวไปทางห้องครัว เขาหันมายิ้มให้คีรินทร์ “พี่ป่านทำกับข้าวอร่อยมากครับรุ่นพี่พี่ป่านถึงชวนไปช่วยทำร้านอาหาร”
“งั้นก็เป็นโชคดีของพี่ที่ตามมาฝากท้องด้วย”
“มาทำคะแนนกับแม่กับพี่สาวผมก็บอกเถอะครับ พี่คีรินทร์จะขึ้นแท่นลูกรักอยู่แล้ว เช้าถึงเย็นถึง ดูแลแม่ยิ่งกว่าผมอีก”
“หึๆ ทำยังไงได้รักลูกชายคุณแม่เข้าให้แล้ว” ปิงสบตากับคีรินทร์ เขายิ้มเขินฟังทีไรก็เขินทุกที
“มา~เล่นกาน” เด็กชายตัวกลมดึงชายเสื้อนักเรียนของพี่ มาทรุดตัวลงนั่งกับพื้นตรงที่มีของเล่นวางอยู่ เด็กชายบลูรีบนั่งตาม ปิงเห็นแบบนั้นจึงเดินนำคีรินทร์ไปนั่งที่โซฟา ปล่อยให้เด็กๆ ได้เล่นกัน
“นิอู๊ดอู๊ด เพื่อนบู” เด็กชายตัวกลมหยิบเพื่อนรักขึ้นมาอวดพี่ชาย ตุ๊กตาหมูสีฟ้าตัวกลมนิ่มมือ เด็กชายมาอมยิ้มสมกับเป็นเพื่อนกันจริงๆ
“สวัสดีอู๊ดอู๊ด” มาพูดกับตุ๊กตา เขาเป็นเด็กไม่เล่นตุ๊กตาและไม่มีจินตนาการเรื่องเพื่อนที่เป็นสิ่งของ แต่ถ้าเจ้าลูกหมูคิดว่าใช่เขาก็ยอมเล่นด้วย
“บูห้าย”
“หือ? ให้พี่ทำไม ไม่เอา” มามองหน้าเจ้าตัวยุ่ง เด็กชายบลูมองเขาด้วยดวงตารักใคร่
“ห้าย มากอดอู๊ดอู๊ดน้า บูม่ายอยู่”
“บลู” มาใจหายวาบ เขารู้สึกตื้อขึ้นมาในอก ลำคอตีบตัน
“แม่บอกบูปายอยู่กาบแม่ แม่คิดถึง บูก๊ะคิดถึงแม่ แต่บูม่ายหยักปาย” เด็กชายบลูหน้าเศร้า เขาก้มลงมองตุ๊กตาในมือก่อนยกขึ้นมากอดแนบอก
“บลู บอกแม่ดีไหมว่าบลูไม่อยากไป” เด็กชายมาพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าร้อนรน
เด็กชายบลูสบตาของพี่ชาย เด็กชายตัวน้อยส่ายหน้าแรงๆ ดวงตาเศร้าสร้อย “เดี๋ยวแม่เฉียจาย”
ปิงยกมือขึ้นปิดปาก หน้าของเขาซีดเผือด ได้แต่นั่งฟังหลานชายตัวน้อยของเขาพูดความในใจ คีรินทร์โอบบ่าของคนรักดึงเข้ามาชิดเพื่อให้กำลังใจ
“จะไปจริงๆ เหรอ” เสียงของมาสั่น หัวใจของเขาหนักอึ้งเมื่อคิดว่าจะไม่ได้เจอกระปุกหมูตัวอ้วนอีกแล้ว “บลูไปแล้วพี่จะเล่นกับใคร”
“มาจ๋า” น้ำตาเม็ดกลมๆ หยดแหมะ เด็กชายบลูโผเข้ากอดพี่ชาย สะอื้นออกมาเสียงดัง ปิงต้องหันไปมองทางอื่น ลำคอของเขาปวดร้าว พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา แค่คิดว่าต้องแยกกันเขาก็คิดถึงหลานแทบขาดใจ
“ไม่ร้อง ห้ามขี้แย” คนห้ามตาแดง เด็กชายมากอดกระปุกหมูของเขาเอาไว้แน่น “เดี๋ยวก็ได้เจอกัน พอโตแล้วพี่จะไปหานะ พี่จะไปหาบลู”
“จิงเหยอ มาพูดจิงเหยอ” เด็กชายบลูเงยหน้าขึ้นมองอย่างมีความหวัง ดวงตากลมโตพร่าไปด้วยหยดน้ำตา
“จริงสิ พี่สัญญา” มาบรรจงเช็ดน้ำตาออกให้ เขายิ้มใส่ตาน้องชายแม้ริมฝีปากจะสั่นมากก็ตาม
“บูลอมาน้า ลอเยย” เด็กชายตัวกลมมองพี่ชายอย่างมีความหวัง
“อืม รอได้เลย”
น้ำตาของปิงไหลเป็นทาง คีรินทร์ดึงคนรักเข้ามากอด เขาลูบผมให้ช้าๆ อ่อนโยน
“ปิง”
“ครับ” เสียงตอบรับเบาแสนเบา
“อย่าเพิ่งร้องไห้ ทุกเรื่องมีทางออกเสมอ ปิงเชื่อใจพี่ไหม”
“พี่คีรินทร์?” ปิงเงยหน้าขึ้นมองคนรัก คีรินทร์ยิ้มอ่อนโยน เขาปัดผมที่ตกลงมาบนหน้าผากออกให้แผ่วเบา
“เชื่อไหมครับ”
“เชื่อครับ” ปิงพยักหน้า
“ถ้าอย่างนั้นก็ยิ้มได้แล้วอย่าให้หลานเห็น เดี๋ยวพี่ป่านออกมาจะไม่สบายใจ”
“ครับ”
คีรินทร์ลูบศีรษะคนรัก เมื่อเห็นว่าปิงปรับอารมณ์ได้แล้ว เขาจึงลุกจากโซฟาที่นั่งอยู่ ลงไปนั่งกับเด็กชายทั้งสองคนที่พื้น
“มา”
“ครับอา”
“มาโหลดเกมใหม่มาไม่ใช่เหรอที่เอาให้อาดู ท่าทางน่าสนุก เล่นให้น้องดูสิ”
“ครับ” เด็กชายมายกแขนเสื้อขึ้นเช็ดจมูก เขาสูดลมหายใจเข้าออกสองสามครั้ง พยายามยิ้ม
“บลู เดี๋ยวพี่ให้เล่นเกมเอาไหม” มาจับแขนทั้งสองข้างของกระปุกหมู ดันออกห่างจากตัวนิดหนึ่งจะได้คุยกันรู้เรื่อง
“เกมเหยอ”
“ใช่ วันนี้พี่ยอมให้เล่นด้วยเอาไหม”
“อาว อาว บูเล่นด้วย” เด็กชายบลูยิ้มได้ ดวงตายังรื้นน้ำตาแต่รอยยิ้มเริ่มสดใส ความเป็นเด็กทำให้ปรับอารมณ์ได้เร็ว
“มานั่งนี่” มานั่งขัดสมาธิ เขาตบมือลงบนตักของตัวเอง เด็กชายบลูปีนขึ้นไปนั่ง พิงหลังกับอกของพี่ชาย
“นี่เกมนี้ เดี๋ยวพี่เล่นให้ดูก่อน” มาโอบมือไปข้างหน้า จับโทรศัพท์ด้วยมือทั้งสองข้าง เด็กชายบลูมองด้วยความสนใจ
“เล่นเยย”
“เดี๋ยวสิ รอให้เกมโหลดเสร็จก่อน”
“ด้ายด้าย” เด็กชายบลูเงยหน้าขึ้นยิ้มให้พี่ชาย เขารอมาได้เสมอ
เสียงคุยบ้าง เอ็ดบ้างดังเป็นระยะ ตามด้วยเสียงหัวเราะคิกคิกของลูกหมู และเสียงถอนใจของเด็กชายมา ปิงนั่งมองเงียบๆ ในอ้อมแขนของคีรินทร์
• • • • • • • •
“มาจ๋า~”
เด็กชายมาเกือบล้ม เมื่อร่างกลมโถมเข้าใส่ทันทีที่เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของอาคีรินทร์
“เบาๆ กระปุกหมู” เด็กชายมากอดเด็กชายตัวกลมเอาไว้ เดี๋ยวนี้เขาไม่ค่อยดุเด็กชายบลูแล้ว อีกไม่นานก็ต้องจากกัน
“มาจ๋าบูม่ายปายแย้ว” เด็กชายตัวกลมยิ้มแป้น ท่าทางมีความสุขมาก
“อะไรนะ หมายถึงยังไง ไม่ต้องไปไหน ไม่ต้องเมืองนอกเหรอ!” ดวงตาของมาเบิกกว้าง เขารีบหันไปมองอาคีรินทร์เพื่อขอคำตอบ “เหรอครับอา”
“ใช่ ไม่ต้องไปแล้ว”
“ทำไมครับอา เกิดอะไรขึ้น” เด็กชายมายังปรับความรู้สึกไม่ทัน เขาถามด้วยสีหน้างงงัน
“อาคุยกับแม่ของเราเรื่องตึกที่เซ้งไว้ ว่าทำเลน่าทำร้านอาหาร เลยชวนแม่ของบลูมาทำด้วยกัน ทางเราเป็นนายทุนแม่ของบลูบริหารงาน คุยกันแล้วแม่ของบลูตกลง แต่จะกลับไปช่วยงานทางโน้นสักสามเดือน ให้ทางร้านได้ผู้จัดการคนใหม่ถึงจะกลับมา”
“อาคีรินทร์!” เด็กชายมาเรียกอาหนุ่มด้วยน้ำเสียงดีใจ เขายิ้มกว้างแบบที่ไม่ชอบยิ้มเท่าไหร่ ดีใจจนหัวใจเต้นแรง “อาคีรินทร์เก่งที่สุดเลยครับ”
“มาดีจายหย่ายเยย คิกคิก” มาหันขวับไปมองเจ้ากระปุกหมู เขาตีหน้ายักษ์เมื่อเห็นรอยยิ้มแป้นแล้นของอีกฝ่าย รู้งี้ปล่อยให้ไปก็ดีหรอก
“น้องพูดเลียนแบบอาน่ะ” คีรินทร์หัวเราะ เขาเพิ่งพูดประโยคนี้กับคนรักไป เจ้าลูกหมูช่างจำจริงๆ
“ใครบอกพี่ดีใจ เสียใจไม่ว่าที่เราไม่ไป” มาแกล้งทำหน้าบูด
“มาเฉียจายทำมาย” เด็กชายบลูหน้าจ๋อย มองพี่ชายด้วยสายตาตัดพ้อ
“ก็พี่ต้องคืนอู๊ดอู๊ดให้เราใช่ไหม ไม่ได้ไปแล้วนี่” มากลั้นหัวเราะจนดวงตาเป็นประกาย เด็กชายบลูเบิกตาโต
“โอ๊ะ อู๊ดอู๊ดของบู”
“นั่นไงว่าแล้วเชียว”
คีรินทร์ยิ้มกับภาพที่เห็น ถอนใจออกมาเบาๆ โชคดีจริงๆ ที่ทุกอย่างลงตัว
• • • • • • • •
“ขอบคุณครับพี่คีรินทร์ ขอบคุณที่ช่วยบ้านผม” ปิงกอดเอวของคีรินทร์ เขาเดินออกมาส่งอีกฝ่ายที่รถ คีรินทร์แวะมากินข้าวเย็นด้วยที่บ้าน
“ขอบคุณทำไมพี่ไม่ได้ทำเพื่อบ้านปิงนะพี่ทำเพื่อตัวเอง”
“ยังไงครับ” ปิงขมวดคิ้ว ดันตัวเองออกเพื่อมองหน้าคนรัก
“ก็ถ้าพี่สาวปิงกลับมาอยู่บ้าน ปิงก็ไม่ต้องห่วงคุณแม่แล้ว ทีนี้ก็ย้ายไปอยู่กับพี่ได้”
“พี่คีรินทร์!” ปิงเขินจนหน้าแดง
“หึๆ เห็นไหมพี่บอกแล้วว่าไม่ต้องขอบคุณ พี่ทำเพื่อตัวเอง เตรียมตัวไว้เลยนะพี่เอาจริง”
“จ้างให้ผมก็ไม่ย้ายหรอกครับ”
“ก็ลองดูว่าใครจะเก่งกว่ากัน เรื่องนี้พี่ยังจัดการได้เลย”
“ขี้โม้” ปิงส่งยิ้มกวนๆ ไปให้คนรัก
“หึๆ” คีรินทร์รวบปิงเข้ามากอดแนบอก กดริมฝีปากลงบนหน้าผากของอีกฝ่าย “สบายใจแล้วนะ ต่อไปก็อยู่กันพร้อมหน้า”
“ครับ ขอบคุณครับ”
“พี่คิดเรื่องดีๆ ออกอีกเรื่องแล้ว”
“อะไรครับ”
“ก็ถ้าปิงย้ายไปอยู่กับพี่ บลูกก็จะได้ไปอยู่ด้วย บ้านพี่อยู่ใจกลางเมือง ใกล้โรงเรียนดีๆ หลายแห่ง ต่อไปบลูเข้าโรงเรียนจะได้ไม่ต้องเดินทางไกล เสาร์อาทิตย์ค่อยกลับมาพักผ่อนที่บ้าน”
“พี่คีรินทร์~” ปิงลากเสียงยาว ยอมใจคนเจ้าแผนการ
“ฮ่าๆ บอกแล้วพี่ต้องหาวิธีจนได้ละน่า”
ปิงย่นจมูก แนบหน้ากับอกของคีรินทร์ เขาอมยิ้มทั้งปากและตา เอาเถอะเห็นแก่ความน่ารักเขาจะยอมใจอ่อน แม่ก็คงไม่ว่าอะไร แต่..ปิงยกยิ้มเจ้าเล่ห์ เรื่องอะไรจะบอก ของอย่างนี้มันต้องเล่นตัวนิดหนึ่ง
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★♥ บลูมารัก ♥★ ตอนที่ 28 [End]★ 07/08/18 ★ P: 40 (อ่าน 247384 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก