ชี้แจงค่า-ทำไมคีรินทร์ให้มาเรียกพี่สาวปิงว่าป้าถ้านับตามอายุของคีรินทร์หรือพ่อแม่ของมาแล้วต้องเรียกพี่สาวของปิงว่าน้า แต่เนื่องจากคีรินทร์นับตัวเองเป็นน้องเขย ซึ่งตามศักดิ์แล้วถือว่าเป็นน้อง เพื่อเป็นการให้เกียรติพี่สาวของแฟน จึงบอกให้มาเรียกว่าป้าค่ะ
การเรียกจะมีสองแบบคือเรียกตามอายุ หรือเรียกตามศักดิ์ค่ะ คีรินทร์อยากให้พี่สาวปิงรู้สึกสบายใจไม่เกร็ง ให้รู้สึกว่าเขาให้เกียรติและนับถือ จึงตั้งใจแนะนำไปอย่างนั้น แต่เดี๋ยวคนเขียนย้อนกลับไปเปลี่ยนเป็นน้าให้นะคะ จะได้เข้าใจง่ายๆ
- เรื่องพัฒนาการการพูดของบลูนะคะ1.เรื่องการพูดเป็นประโยคของบลู คนเขียนดูจากเด็กหลายๆ คนค่ะ เอาจริงๆ ก็ติดตามจากลูกของดาราที่ชอบ เด็กส่วนใหญ่จะพูดได้ยาวๆ ตั้งแต่ยังพูดไม่ชัด รวมทั้งมีประโยคที่ผู้ใหญ่คิดไม่ถึงพูดออกมาให้ได้ยินบ่อยๆ บางความคิดของเด็กๆ ก็ทำเอาผู้ใหญ่อึ้งไปเลย แต่ไม่ได้หมายถึงเป็นทุกคนนะคะ เนื่องจากมีตัวอย่างที่พูดได้ คนเขียนจึงยึดตรงนั้นเป็นต้นแบบ
2.ส่วนเรื่องที่บลูพูดไม่ชัดนั้น เหตุผลก็ง่ายๆ เลยค่ะ มันน่ารักดี 555 แต่อันนี้ก็ไปหามานะคะเพื่อความสมจริง ว่ามีหรือเปล่าที่เด็กอายุเท่านี้ยังพูดไม่ชัด ซึ่งมีค่ะ เด็กในวัยนี้จำนวนไม่น้อยยังพูดไม่ชัด คนเขียนจึงนำมาเขียนค่า
ตอนที่ 16 : มูมู่ “โอ๊ย!” เสียงทุ้มดังขึ้น ก่อนเจ้าของเตียงจะตื่นเต็มตา มาลืมตาขึ้นมาเจอกับดวงตากลมโตที่จ้องเขาอยู่
“มันหนักเข้าใจบ้างไหมเจ้าหมูอ้วน พี่บอกแล้วว่าอย่าโดดขึ้นมานั่งทับ” มาออกแรงพลิกตัวทำให้ร่างกลมน่าฟัดของเด็กชายบลูกลิ้งลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ข้างๆ
“มาอ่า~ ใจร้าย” เด็กชายบลูในวัยสิบขวบลุกขึ้นมานั่งทำปากยื่นปากยาวใส่พี่ชายตัวโต ที่ตอนนี้กลายเป็นชายหนุ่มอายุสิบแปดปี
มามองแก้มกลมที่ป่องออก เขาหัวเราะขำ ยื่นมือไปดึงแก้มให้ยืดออกอีก
“อา~ไอ้เอา” (มาไม่เอา) เจ้าลูกหมูที่ไม่เคยโตในสายตาของมาประท้วงอู้อี้
“ก็เราแกล้งพี่ก่อน กระโดดขึ้นมาทับกันได้ หนักเท่าไหร่แล้วเนี่ย” มายอมปล่อยมือออก เขาขยับตัวขึ้นนั่งพิงพนักหัวเตียง ผ้าห่มหล่นไปอยู่ที่เอว
“ไม่ทับมาก็ไม่ตื่นสิ” เด็กชายที่สูงขึ้นแต่ยังจ้ำม่ำเหมือนเดิมบ่น เขาล้มตัวลงนอน หัวกลมทับต้นขาของพี่ชาย
“แล้วนี่เข้าห้องพี่ไม่เคาะอีกแล้วนะ” มาดีดนิ้วใส่หน้าผากเจ้าลูกหมู
“ก็มาไม่ล็อคนี่” เด็กชายบลูเข้าออกห้องพี่ชายตัวโตตั้งแต่เด็ก เขาพักอยู่กับน้าปิงที่บ้านหลังติดกันเพราะใกล้ที่เรียนมากกว่า เสาร์อาทิตย์และปิดเทอมถึงกลับไปค้างกับแม่ที่บ้าน
“แล้วมาปลุกพี่มีอะไร วันนี้ไม่กลับบ้านเหรอ” มาถามเพราะเป็นวันเสาร์
“กลับแต่เย็นๆ โน่น รอให้มาพาไปดูหนังก่อน” เจ้ากระปุกหมูของเขายิ้มแป้น
“เดี๋ยว พี่นัดเราไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ จำได้ว่าไม่ได้นัดนะ”
“ก็มาให้นัดอยู่นี่ไง ไปกันนะบลูอยากดู” มามองรอยยิ้มอ้อนของเจ้าตัวกลม กี่ปีผ่านไปเขาก็ยังแพ้รอยยิ้มนี้อยู่ดี
“เฮ้อไปก็ไป ยุ่งจริงๆ เลยเจ้าตัวยุ่ง พี่เพิ่งนอนตอนเช้านี่เอง”
“เล่นเกมดึกอีกแล้ว” เด็กชายบลูทำหน้ายู่
“บ่นพี่เหรอ” มาขยี้ผมนุ่ม เขาชอบเล่นผมของเด็กชายบลูมาก ผมสีน้ำตาลเข้มเป็นลอนอ่อนๆ ไม่หยิกแต่ทำให้ผมดูยุ่ง นุ่มมือ
เด็กชายบลูยกมือขึ้นจับมือพี่ชาย เขาเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาที่มองลงมา “งั้นบลูไม่ไปก็ได้ให้มานอน”
“หึๆ” มาแกว่งมือที่เด็กชายบลูจับไปมา หกปีที่ผ่านมาแม้จะโตขึ้นมากแค่ไหนแต่เจ้าหมูน้อยก็ยังเป็นเด็กใจดีเหมือนเดิม
“งั้นพี่ขอนอนต่อสักสามสี่ชั่วโมง บ่ายๆ เราค่อยออกไปดูหนัง เสร็จแล้วพี่ไปส่งเราที่บ้าน”
“ตกลง” เด็กชายบลูยิ้มกว้าง ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง มาคิดว่าเดี๋ยวเจ้าลูกหมูคงกระโดดตุ๊บลงจากเตียงเขาไป ที่ไหนได้เจ้าตัวกลมขยับมาตบหมอนใบว่างสองสามที สอดตัวเข้ามาในผ้าห่มก่อนล้มตัวลงนอน
“ราตรีสวัสดิ์ตอนเช้า”
“หึๆ” มาไม่ตอบ เขาดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้จนถึงคอ ก่อนเอนตัวลงนอน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่กระปุกหมูมานอนห้องเขา เรียกว่าเป็นห้องนอนที่สามของเจ้าลูกหมูก็ว่าได้ ความผูกพันของพวกเขาเพิ่มขึ้นตามกาลเวลา มาพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าเขารักเจ้าลูกหมูมากและเจ้าลูกหมูก็รักเขามากเช่นกัน
• • • • • • • •
“มา เดือนหน้าจะไปแล้วจริงเหรอ” เจ้าลูกหมูเสียงหงอย มาพาดแขนลงไปบนบ่าของเจ้าตัวกลม ดึงให้เดินไปพร้อมกัน
“พี่ไม่อยู่เหงาล่ะสิ”
“คิดถึง”
“อย่ามาอ้อน” มาขยี้ผมนุ่ม พวกเขาเพิ่งออกมาจากโรงภาพยนตร์
“ตั้งสี่ปี” เด็กชายตัวกลมถอนใจราวกับเป็นผู้ใหญ่ มาทั้งขำทั้งเอ็นดู
“พี่เรียนเก่งไม่รู้เหรอ ไม่ถึงหรอกน่าเดี๋ยวก็กลับแล้ว”
“หลอกเด็ก” เจ้าตัวกลมเงยหน้าขึ้นทำจมูกย่น
“หึๆ”
“แม่บอกบลูว่ามาน่าจะไปนานกว่านั้น บอกต้องเรียนต่อๆ ไปอีก”
“ไม่หรอก พี่คุยกับพ่อไว้แล้วว่าพี่จะกลับมาเรียนต่อปริญญาโทที่ไทย”
“ดีจัง” เจ้าตัวกลมยิ้มโล่งอกแต่พักเดียวก็หน้าหงอยอีก “แต่ก็ตั้งสี่ปี”
“กลัวทำไมเดี๋ยวนี้ติดต่อกันง่ายจะตาย เราจะคุยกับพี่เมื่อไหร่ก็ได้”
“มาพูดแล้วนะห้ามหายไปเด็ดขาด” สีหน้าของเด็กชายบลูกังวล
“พี่เคยผิดสัญญาเหรอ”
“เอาอู๊ดอู๊ดไปด้วย”
“เฮ้ย!” มาอุทาน “ไม่เอา อู๊ดอู๊ดเน่าแล้วอายเขา”
“ก็บลูไม่ได้ไป” เด็กชายบลูหน้าหงอย มาอยากใจแข็งแต่เห็นท่าซึมๆ ของเจ้ากระปุกหมูก็ยอมแพ้
“ตกลงๆ พี่เอาอู๊ดอู๊ดไปด้วย เลิกหงอยได้แล้ว” มาโยกศีรษะของเจ้าลูกหมู “ว่าแต่ไม่มีตัวใหม่กว่านี้แล้วเหรอ”
“ก็ตัวนี้เหมือนบลูที่สุด”
“หึๆ อู๊ดอู๊ดก็อู๊ดอู๊ด ไปหาอะไรกินเถอะพี่หิวแล้ว”
“ไก่ทอด”
“ไม่เอา”
“มาอยากกินอะไร”
“อาหารญี่ปุ่นแล้วกัน อยากกินไหม”
“กิน” เรื่องตามใจพี่ชายต้องยกให้เด็กชายบลู
“ว่าแต่เมื่อไหร่เราจะเรียกพี่ว่าพี่ เรียกเป็นเพื่อนเลยนะ กับคนอื่นพูดเพราะกับพี่ไม่เห็นเคยพูดครับสักคำ”
“ก็มาไม่เหมือนคนอื่น”
“ไม่เหมือนยังไง”
“บลูก็ไม่รู้” เด็กชายบลูอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน เขาแค่อยากพูดกับมาเหมือนเดิม เหมือนที่พูดมาตั้งแต่เด็ก “มาโกรธเหรอ”
“เปล่า อยากเรียกอะไรก็ตามใจ”
“บลูก็เรียกมาจ๋าไงเพราะออก” เด็กชายบลูยิ้มหวานเอาใจพี่ชาย
“หึๆ” มาดึงเจ้าตัวกลมเข้ามาชิดอีกนิด อดเป็นห่วงเจ้าตัวยุ่งไม่ได้ว่าตอนเขาไม่อยู่จะเป็นยังไง บลูติดเขามาก หวังว่าจะไม่เศร้านานเกินไป
• • • • • • • •
“มา บลูนอนด้วย” หน้ากลมยื่นเข้ามายิ้มแฉ่งให้เขา
“ไม่เคาะประตูอีกแล้ว”
เจ้าตัวยุ่งทำคอย่น “ก็มาไม่ได้ล็อค”
“เข้ามาเลย” มาอนุญาตให้เด็กชายตัวกลมเข้าห้อง เขาบ่นไปอย่างนั้นเอง ที่ไม่ล็อคเพราะรู้ว่าเจ้าตัวยุ่งชอบแวะเวียนมาหา เด็กชายตัวจ้ำม่ำกระโดดขึ้นเตียง ดีที่คราวนี้ไม่ขึ้นมานั่งทับเขา
"มา"
"หือ?" มาขานรับโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง เขากำลังเลื่อนหน้าจอเพื่ออ่านข้อความที่สนใจ
"มาไปแล้วจะมีแฟนเปล่า"
"หึๆ" มาเงยหน้าขึ้นมองเจ้าตัวกลม "ตัวแค่นี้รู้เรื่องแฟนด้วย"
"รู้ บลูรู้ มาจะมีเปล่า"
"ไม่รู้สิ แต่ถ้ามีพี่จะมาถามเราก่อนดีไหม"
"ดี" เด็กชายบลูยิ้มกว้าง ถูกใจ
"หวงพี่เหรอไง" มาแซวด้วยสายตาล้อเลียน
"ช่าย" เด็กชายตัวกลมพยักหน้า "ของบลู"
"ฮ่าๆ" มาหัวเราะขำ เขาชินกับคำพูดนี้ของกระปุกหมูจนไม่คิดอะไร พูดตั้งแต่เด็กยันตอนนี้ "มาขอนอนกับพี่เหงาละสิ"
"ก็เดี๋ยวมาก็ไปแล้ว" เสียงพูดเศร้าจนมาพลอยใจหายไปด้วย เขาส่งยิ้มอ่อนโยนให้กระปุกหมู ตบมือลงข้างตัว
"มานั่งนี่เร็ว"
"อื้อ" กระปุกหมูขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ มาเอี้ยวตัวไปข้างเตียง หยิบบางอย่างในถุงกระดาษที่วางเตรียมไว้ออกมา
"พี่ให้"
เด็กชายบลูตาโต มองตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวนุ่มในมือพี่ชาย "ซื้อให้บลูเหรอ"
"ใช่ เอาไว้กอดนอนแทนอู๊ดอู๊ด"
เด็กชายบลูยิ้มแป้น ยื่นนิ้วป้อมๆ ไปจับตุ๊กตาหมีด้วยความทนุถนอม "มาเป็นหมีเหรอ"
"เหมือนไหมละ" มายิ้มขำ มองเจ้าลูกหมูด้วยสายตาเอ็นดู
"เหมือน ชื่ออะไร" เด็กชายตัวกลมกอดตุ๊กตาหมีแนบอก
"หะ! ต้องมีชื่อด้วยเหรอ"
"ไม่มีแล้วบลูจะเรียกว่าอะไร" เจ้าตัวยุ่งมองมาเหมือนทำไมแค่นี้เขาไม่รู้ มามันเขี้ยวจนต้องดึงแก้มไปหนึ่งที
"อยากเรียกอะไรก็เรียก"
"อืม อืม" เด็กชายบลูทำท่าคิด "งั้นเรียกมูมู่"
"หมีที่ไหนชื่อเหมือนหมู" มาหัวเราะขำเจ้าตัวกลม เด็กชายบลูมองค้อนพี่ชาย
"ก็หมีกับหมูเลยชื่อมูมู่ไง"
มาอยากแซวต่อแต่เห็นสีหน้าจริงจังของเจ้าลูกหมูแล้วไม่กล้าขัด "ตามใจเรา ชื่ออะไรก็ได้"
"คืนนี้บลูกอดนอนเลย" เด็กชายบลูล้มตัวลงนอน เอาหน้าซุกกับตุ๊กตาหมีที่พี่ชายให้
"ง่วงหรือยัง"
"ง่วงแล้ว"
"ง่วงก็นอน" มาขยับไปดึงผ้าห่มที่ปลายเตียงขึ้นมาคลุมให้ เด็กขายบลูหลับตาใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม สองมือกอดตุ๊กตาหมีไว้แนบอก มาเอนหลังพิงหมอนมองเจ้าตัวยุ่งด้วยสายตาเอ็นดู เขาคงคิดถึงเจ้าลูกหมูน่าดู ไม่มีใครคอยกวนไปอีกพักใหญ่ กลับมาก็โตเป็นหนุ่มแล้ว
น่ารักอย่างนี้ไปนานๆ นะ พี่คงคิดถึงเราน่าดูเจ้ากระปุกหมู
• • • • • • • •
“ไม่ร้องแน่นะ” มายิ้มขำ กระปุกหมูหน้าเหยเกแต่ไม่ยอมร้องไห้ออกมา
“ไม่ร้อง” เด็กชายบลูส่ายหน้า น้าปิงบอกว่ามาจ๋าไปเรียนเป็นเรื่องดี เดี๋ยวมาจ๋าก็กลับมาหาแล้ว
“เป็นเด็กดีของทุกคนรู้ไหม ต้องเชื่อฟัง อย่าดื้อ อย่าซน"
"มาก็อย่าดื้อ อย่าซน"
"หึๆ" มาลูบผมนุ่มของเจ้าตัวยุ่ง "ตั้งใจเรียนนะ"
"มาด้วย ตั้งใจเรียนจะได้กลับมาหาบลูเร็วๆ"
"เดี๋ยวปิดเทอมพี่ก็กลับมาแล้ว แป๊บๆ ก็เจอกัน ลืมหรือเปล่าเรา"
"อ่า บลูลืม" เด็กชายบลูยิ้มเขิน เขามัวแต่คิดว่าพี่ชายไปเรียนไกลๆ ลืมว่าเดี๋ยวปิดเทอมพี่ชายก็กลับมา
"มา ได้เวลาแล้วลูก"
"ครับแม่" มาตอบรับมารดา เขาเข้าไปกอดบิดามารดา กอดอาคีรินทร์ น้าปิง ก่อนคุกเข่าลงดึงเด็กชายบลูเข้ามากอด "ไว้เจอกันนะกระปุกหมู ไม่ต้องเศร้าเดี๋ยวพี่ก็กลับมาแล้ว"
"ครับ" เด็กชายบลูพยักหน้า
"ไปถึงแล้วเดี๋ยวพี่โทรหา"
"อย่าลืมนะ"
"ไม่ลืม"
"ไม่ใช่" เด็กชายบลูส่ายหน้าแรงๆ "อย่าลืมบลูนะ"
"ไม่มีทาง" มาสบตากับเด็กชายบลู เขาส่งยิ้มอ่อนโยนให้ แตะริมฝีปากลงบนหน้าผากเจ้าตัวยุ่ง
"มารีบๆ กลับน้า"
"อืม"
เด็กชายบลูสูดน้ำมูก เขากอดมือไปรอบคอของมา ซบหน้าลงกับบ่าของพี่ชาย "บลูรอ"
"เดี๋ยวเดียว พี่ไปแล้วนะ"
"ครับ"
มากอดเด็กชายบลูแน่นๆ อีกทีก่อนลุกขึ้นยืน เขายกมือไหว้ทุกคนก่อนเดินเข้าไปด้านใน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องแยกจากครอบครัวเป็นระยะเวลานาน แต่เขาจะทำให้ดีที่สุด เพื่อกลับมาเป็นชายหนุ่มที่มีความสามารถมากพอ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★♥ บลูมารัก ♥★ ตอนที่ 28 [End]★ 07/08/18 ★ P: 40 (อ่าน 247362 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก