ตอนที่ 17 : การกลับมา"ไงกระปุกหมู"
"มา! กลับมาแล้วเหรอ" บลูมองชายหนุ่มร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยสายตาประหลาดใจ เขาดีใจจนยิ้มกว้างรีบเดินตรงไปหา
"เพิ่งกลับมาถึงวันนี้"
"ไม่เห็นส่งข่าวบอกผมเลย"
"ก็อยากให้ตกใจ”
“มิน่าป้าดาวถึงโทรหาผมบอกให้มาหยิบของ ที่แท้อยากให้เจอมานี่เอง”
“ไม่เห็นเราตื่นเต้นเลย"
"ตื่นเต้นสิครับดีใจมากด้วย มาไปนานจนผมเกือบลืมแล้ว" บลูตัดพ้อ จากที่คิดไว้ว่าจะไปแค่สี่ปี สุดท้ายระฟ้าอยู่ที่นั่นถึงแปดปีเพื่อเรียนต่อปริญญาโทและทำงานหาประสบการณ์หลังเรียนจบ
"ไหนว่าไม่ลืมพี่"
"มาสิลืมผม บอกว่าจะกลับเร็วหายไปเลยเจ็ดแปดปี" บลูย่นจมูก
"หึๆ เจอเมื่อไหร่ก็บ่นได้เมื่อนั้นสิน่า พี่กลับมาพักก็ได้เจอกันทุกปีจะบ่นอะไร"
"โธ่ก็ได้เจอแป๊บๆ เอง" บลูย่นจมูก ตอนนี้เขาเป็นหนุ่มน้อยวัยสิบแปดปี ไม่อ้วนจ้ำม่ำเหมือนเมื่อก่อน แต่ห่างไกลคำว่าหุ่นดีมากนัก เขามีเนื้อมีหนัง หน้ากลมไม่เปลี่ยน ยังดีที่ไม่อ้วน
"มา น้องมาแล้วเหรอคะ" เสียงหวานดังขึ้น บลูหันไปมองที่มาของเสียง หญิงสาวหน้าตาดีหุ่นราวกับนางแบบเดินเข้ามาหา ก่อนทรุดตัวลงนั่งข้างระฟ้าคนละด้านกับเขา มือเรียวสอดเข้ากอดแขน
"ใช่ นี้บลูน้องผมที่เคยเล่าให้ฟัง"
"สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีครับ" บลูรีบยกมือขึ้นไหว้
"โตกว่าที่คิดนะคะ มาพูดถึงทีไรนึกว่าเป็นเด็กตัวเล็กๆ ทุกที"
"ไม่เด็กแล้วครับ ปีหนึ่งแล้วใช่ไหม" มาถามเจ้าตัวกลมของเขาให้แน่ใจ
"ผมจะขึ้นปีสองแล้ว" คำตอบไม่ต่างกัน แต่บลูก็อยากพูดเพื่อให้เขาดูโตขึ้นอีกนิด
"มาคะไม่แนะนำริสากับน้องหน่อยเหรอคะ"
"ขอโทษทีผมลืมไป บลูนี่พี่ริสา เป็นเพื่อนพี่ที่โน่น เรียนที่เดียวกันทำงานที่เดียวกัน"
"แล้วก็กลับมาพร้อมกันด้วยจ้ะ" บลูมองรอยยิ้มของหญิงสาว เขารู้สึกได้ถึงความนัยที่หญิงสาวพยายามแฝง
"ผมยังเสียดายแทน ริสาไม่น่าลาออกเลยอนาคตต้องไปได้ไกลแน่"
"ก็มาไม่อยู่ด้วยนี่คะ ริสาไม่มีแรงจูงใจให้อยู่ สู้กลับมากับคุณดีกว่า" น้ำเสียงที่พูดกระเง้ากระงอด
"หึๆ ผมต้องกลับบ้านครับ ไม่งั้นแม่เอาตายแน่"
บลูนั่งนิ่ง เขารับรู้สัญญาณบางอย่างได้จากบทสนทนา แต่เลือกเก็บความสงสัยไว้ในใจ
"น้าปิงกับอาคีรินทร์กลับมาหรือยังบลู"
"ยังครับ ผมเพิ่งกลับมาจากมหาลัย ยังไม่เจอเหมือนกัน"
"งั้นคงใกล้มาแล้ว บลูไปอาบน้ำเถอะแม่พี่นัดออกไปกินข้าวนอกบ้าน”
“มาไปไหวเหรอ เพิ่งกลับมาเอง”
“ไหว พี่มาถึงตั้งแต่เช้า นอนพักไปหลายตื่นแล้ว”
บลูอดลอบมองไม่ได้ นอนพัก นอนกันสองคนที่นี่เหรอ มีแต่ความสงสัยเกิดขึ้นในหัวของเขา
“บลูไปอาบน้ำก่อนไหมเดี๋ยวไม่ทัน”
“ไปแบบนี้ก็ได้ครับ ผมอยากคุยกับมามากกว่า ไม่ได้เจอกันตั้งนาน”
“พี่ว่าเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ยังดีนะจะได้ไม่ต้องใส่ชุดนักศึกษาไป เดี๋ยวพี่ไปส่งริสาที่รถแล้วตามไปหาที่บ้าน”
“ครับ งั้นผมไปก่อน” บลูยกมือไหว้หญิงสาวคนเดียวในห้อง เขาเดินแยกออกไปก่อน ได้ยินเสียงคุยกันดังแว่วๆ ตามมา
“แปลกจังทำไมน้องไม่เรียกมาว่าพี่คะ”
“ไม่เป็นไรครับ บลูชอบเรียกแบบนั้น”
“แบบนี้ไม่ถูกนะคะ ที่บ้านริสาไม่ยอมแน่”
เขาได้ยินแค่นั้นจริงๆ ก่อนประตูจะปิดลง
• • • • • • • •
“เสร็จแล้วเหรอ มานั่งนี่เร็ว”
บลูมองร่างสูงที่เขาไม่ได้เจอนานเกือบปี ระฟ้าดูสง่าผ่าเผย ใบหน้าหล่อเหลาเช่นเดิมแต่ดูลุ่มลึกมากขึ้น
“ไหนขอดูหน่อย ต่างจากครั้งสุดท้ายที่เจอไหม” มามองเขาอย่างพิจารณา “อืม เหมือนเดิมไม่มีผิด กระปุกหมูยังไงก็กระปุกหมูอย่างนั้น”
บลูย่นจมูก เขาเถียงไม่ออกเสียด้วย ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าหุ่นเขาแค่น่ากอดไม่ได้อ้วนสักหน่อย
“เป็นยังไงบ้างเรา สบายดีใช่ไหม”
“สบายดีครับ ดูจากหุ่นก็น่าจะรู้”
“หึๆ อย่างอนน่า” มือใหญ่เอื้อมมาจับศีรษะเขาโยกเบา “พี่หมายถึงเราก็ยังน่ารักเหมือนเดิม กระปุกหมูไม่ได้แปลว่าอ้วน”
“มา”
“หือ?” มาเลิกคิ้วเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของหนุ่มน้อยตรงหน้า
“พี่ริสาแฟนมาเหรอ”
“เปล่า”
“ไม่ใช่เหรอ ผมนึกว่าใช่”
“ยังไม่ใช่ตอนนี้”
“แปลว่าอาจจะใช่”
“พี่ก็ยังไม่รู้ ตอนนี้ก็ถือว่าเป็นผู้หญิงที่สนิทที่สุด คงต้องดูไปก่อน”
“แล้วมาจีบพี่รินหรือเปล่า”
“เปล่า ถ้าพี่ยังไม่มั่นใจว่าพี่ชอบ อยากคบหาระยะยาวพี่ยังไม่จีบ”
“เข้าใจแล้ว” บลูพยักหน้า
“ถามพี่ทำไม ซักละเอียดยิบเชียวเจ้าตัวยุ่ง”
“ก็มาบอกเองว่าจะให้ผมช่วยเลือก”
“จำแม่นจริงๆ ว่าแต่เราเถอะมีแฟนหรือยัง คุยกันทีไรก็บอกไม่มีๆ พี่เชื่อได้ไหม”
“ผมไม่มีจริงๆ” บลูส่ายหน้า “มากลับเที่ยวนี้อยู่ยาวเลยหรือเปล่า ต้องกลับไปอีกไหม” บลูเปลี่ยนเรื่องเมื่อได้คำตอบที่ต้องการแล้ว
“อยู่เลย พี่กลับมาทำงานที่บริษัท อยู่เมืองไทยถาวร”
“อืม”
“โกรธหรือเปล่าที่พี่ไปนานกว่าที่บอก” มาจ้องดวงตากลมโตของเจ้าลูกหมู
“โกรธทำไมมาก็บอกผมทุกครั้ง โอกาสดีๆ เข้ามาก็ต้องรับไว้ ผมภูมิใจ มาเก่งจริงๆ บริษัทดังที่โน่นถึงสนใจชวนไปทำงานด้วย”
“กระปุกหมูของเราโตแล้วจริงๆ ด้วย” ศีรษะของเขาถูกจับโยก บลูทำหน้ามุ่ย
“ผมเรียนมหา’ลัยแล้ว”
“ยังไงเราก็เป็นเด็กสำหรับพี่เสมอ” บลูสบตากับดวงตาอ่อนโยนของระฟ้า เขาคลี่ยิ้มกว้างแววตากวนๆ
“ตอนเด็กมาชอบแกล้งผม” บลูเท้าความหลัง เขาจำได้บ้างไม่ได้บ้างอาศัยน้าปิงเล่าให้ฟัง
“ฮ่าๆ ก็ตอนนั้นพี่ไม่เคยมีน้อง มันก็ต้องเก๊กๆ บ้างเป็นธรรมดา”
“ขี้เก๊ก” บลูย่นจมูก “โอ๊ย โอ๊ย” เขาร้องลั่นเมื่อถูกมือใหญ่ดึงแก้มยืดออก ระฟ้าหัวเราะชอบใจ
“ว่าพี่ก็ต้องโดนแบบนี้”
บลูยกมือขึ้นลูบแก้ม ทำตาเอาเรื่องใส่พี่ชาย แต่หัวใจเขากลับอบอุ่น มันดีใจที่มายังเป็นเหมือนเดิม
• • • • • • • •
“มา” ใบหน้ากลมยื่นเข้ามายิ้มแฉ่ง มาทั้งขำทั้งเหนื่อยใจ
“มากวนพี่ตั้งแต่คืนแรกเลยเหรอ”
“คิดถึง” หนุ่มน้อยในชุดนอนลายตารางสีสันสดใสก้าวขึ้นเตียง ดึงหมอนที่ว่างอยู่ไปวางไว้บนตัก
“ยังปวดหัวอยู่ไหม” บลูถามด้วยความเป็นห่วง ระหว่างกินข้าวเย็นเพื่อฉลองที่ระฟ้ากลับบ้าน ชายหนุ่มบ่นปวดหัวจากอาการเจ็ตแล็ก
“ดีขึ้นแล้ว แม่เอายามาให้”
“เตือนแล้ว ผมถามแล้วว่าไปไหวเหรอ”
“เดี๋ยวนี้ริอ่านสอนพี่เหรอ”
บลูรีบเอนหัวหลบเมื่อเห็นมือใหญ่เอื้อมมมาหา เลยเจอสายตาคาดโทษแทน
“เตือนได้ผมเป็นหนุ่มแล้ว”
“แล้วพี่เป็นอะไร”
บลูยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาเป็นประกาย เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้พี่ชาย “คนแก่”
“เดี๋ยวเราจะโดน” มาคว้าต้นคอของเจ้าลูกหมูจับกดลง บลูพยายามดิ้นหนีแต่ไม่สำเร็จ
“ป้าดาวครับ ป้าดาว มาแกล้งผม” เสียงตะโกนของเจ้าลูกหมูดังลั่นห้อง
“โตแล้วขี้ฟ้องเหรอ ไหนแต่ก่อนพี่ทำอะไรก็ไม่ผิด”
“เห็นไหมๆ” บลูดิ้นจนหลุด ยิ้มตาพราวให้พี่ชาย มาเลิกคิ้วขึ้นยังตามไม่ทัน
“เห็นอะไร”
“ก็แก่แล้วไงเลยชอบรำลึกความหลัง”
มามองรอยยิ้มกว้างที่มองยังไงก็ยังแป้นแล้นเหมือนเดิม เขาหัวเราะเสียงดัง ในความน่ารักมีความแสบเสมอ ลูกหมูก็ยังเป็นลูกหมูอยู่วันยังค่ำ
“พรุ่งนี้มาไปไหนหรือเปล่า หรือจะนอนพัก”
“นอน”
“โธ่” คนถามทำสีหน้าผิดหวัง
“ทำไม เราอยากไปไหน”
“เปล่า”
“อ้าว แล้วร้องโธ่ทำไม”
“โธ่ นึกว่าจะแข็งแรงกว่านี้”
“เล่นไม่เลิกใช่ไหม” มาโถมเข้าใส่ลูกหมูตัวกลมของเขา จับมือล็อคแล้วนั่งทับต้นขาเอาไว้ไม่ให้ขยับ
“สู้ได้ก็ลองดู”
“ก็มาตัวโตกว่าผม” บลูทำหน้าบูด
“เขาเรียกว่ายังฟิตแอนด์เฟิร์ม”
“ยี่สิบหกเขาเรียกว่าลุงแล้ว”
“กล้ามาก” มาก้มหน้าลงไปใกล้ เขาเลิกคิ้วเมื่อเห็นเจ้าลูกหมูหน้าแดง
“หึๆ ว่าพี่แก่เราเองก็เถอะ ออกกำลังกายบ้างหรือเปล่าแค่นี้ก็หน้าแดงแล้ว เหนื่อยละสิ”
เจ้าลูกหมูเม้มปากแน่น พยักหน้าสองสามที
“พี่กลับมาแล้ว เดี๋ยวจะช่วยดูแลเราเอง”
“ผมชอบหุ่นแบบนี้ ไม่ลด” บลูสั่นหน้าสุดกำลัง เขากับการออกกำลังกายไม่ถูกกัน
“หึๆ เจ้าลูกหมูเอ๊ย พี่ไม่ได้ให้ลดแต่อยากให้เราสุขภาพดีขึ้น สุขภาพดี หุ่นเฟิร์ม ต่อไปจีบสาวจะได้ติด”
“ไม่เห็นอยากจีบเลย” เสียงเบาพึมพำอยู่ในคอ
“อะไรนะ” มาก้มหน้าลงไปหาอีกครั้งเพื่อฟังให้ชัดๆ
“ไม่มีอะไร” บลูส่ายหน้าจนผมกระจาย มาดีดนิ้วใส่หน้าผากกลมก่อนขยับตัวออก
“มา”
“หือ?”
“เอาไว้ไปดูหนังกันนะ”
“ไปสิ”
บลูยิ้มกว้าง เขาล้มตัวลงนอนตะแคงข้าง สอดมือไว้ใต้ศีรษะ หันหน้าไปทางระฟ้า
“เหมือนเมื่อก่อนเลยเนอะ”
“ไม่เหมือนมั้ง เราตัวโตขึ้นเยอะ นอนกินที่พี่ด้วย”
“เหอะ” บลูทำจมูกย่น แต่กลับยิ้มกว้างออกมาจนมาแปลกใจ
“ไม่เหมือนก็ดีเหมือนกัน” เจ้าตัวอ้วนพูดเป็นปริศนา หน้าตาดูมีความสุข พอเขาจะอ้าปากถามก็หลับตาลงเสียก่อน มาหัวเราะออกมาเบาๆ ความรู้สึกเดิมๆ หวนกลับมา
เขาดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้ นั่งมองเด็กน้อยในวันวานที่เปลี่ยนเป็นหนุ่มน้อยในวันนี้ แปดปีที่ไม่ได้เจอกันกระปุกหมูของเขาโตขึ้นมาก พี่ชักไม่แน่ใจแล้วสิว่าอยากให้นายมีแฟนหรือไม่มี มาหัวเราะออกมาเบาๆ หรือว่าเขาก็หวงน้องเช่นกัน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★♥ บลูมารัก ♥★ ตอนที่ 28 [End]★ 07/08/18 ★ P: 40 (อ่าน 247405 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก