ตอนที่ 19 : สองแสบระฟ้าเงยหน้าจากเอกสารเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู ใบหน้ากลมที่คุ้นเคยโผล่เข้ามาพร้อมรอยยิ้มแป้น
“มายุ่งหรือเปล่า”
“เข้ามาได้” มามองเด็กหนุ่มร่างผอมที่เดินตามหลังกระปุกหมูเข้ามา เขาไม่เคยเห็นหน้าเด็กหนุ่มมาก่อน
“ผมพาเพื่อนไปด้วยนะมา”
“ไม่มีปัญหา” ระฟ้าพยักหน้า เขานัดบลูให้มาหาที่บริษัทเพื่อออกไปหาอะไรกินมื้อเย็น
“โอ๊ะ! ผมลืมแนะนำไปเลย กรมนี่พี่มาลูกชายป้าดาว”
“สวัสดีครับ”
“สวัสดี” มารับไหว้
“นี่เพื่อนผมชื่อกรม”
“กลม?”
“กรม รอเรือครับพี่มา” เด็กหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้ม “พ่อผมทำงานกรมการขนส่งทางบกเลยตั้งชื่อลูกว่ากรม ผมเคยถามว่าไม่มีคำอื่นตั้งแล้วเหรออายเพื่อน พ่อบอกหรืออยากชื่อขนส่งกับทางบก ผมเลยคิดว่าชื่อนี้ก็เพราะดีแล้ว”
“หึๆ” มานึกชอบเด็กหนุ่มตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ ท่าทางเป็นเด็กอารมณ์ดีและเข้ากับคนได้ง่าย
“พี่จะถามอยู่พอดีว่าชื่อกลมแต่ทำไมถึงผอมแบบนี้”
“โดนบลูแย่งกินหมดครับ ผมกินไม่ทัน”
ป๊าบ! เสียงตบหลังดังชัด ระฟ้าหัวเราะเมื่อสองเพื่อนซี้ทำท่าแยกเขี้ยวใส่กัน
“นั่งเล่นไปก่อน พี่ขออีกชั่วโมงหนึ่งเกือบเสร็จแล้ว”
“งั้นผมไปหาน้าปิงก็ได้ครับจะได้ไม่กวนมา”
“พี่แค่ตรวจเอกสาร นั่งเถอะ”
“ครับ” บลูเดินนำเพื่อนไปที่โซฟารับแขก สองหนุ่มหยิบโทรศัพท์ของตนเองขึ้นมา ต่างคนต่างนั่งเล่น มาเดาว่าทั้งสองคนคงไม่อยากรบกวนเขา
เสียงโทรศัพท์ภายในดังขึ้น มากดปุ่มสปีกเกอร์เพื่อรับสาย “ครับ”
“คุณมาคะคุณริสามาหาค่ะ”
“ริสา?” ระฟ้าขมวดคิ้ว “ให้เข้ามา”
“ค่ะ”
เพียงครู่เดียวเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เลขาของเขาเปิดประตูให้หญิงสาวร่างระหงเดินเข้ามา
“ริสาคิดถึงเลยแวะมาหา” น้ำเสียงหวานดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่หวานพอกัน ก่อนหน้านี้เธอโทรมาชวนระฟ้าออกไปหาอะไรทานด้วยกัน แต่ชายหนุ่มปฏิเสธเพราะนัดน้องชายเอาไว้ เธอจึงตั้งใจบุกมา
“ริสาไม่โทรเข้ามาก่อนครับเผื่อผมไม่อยู่ ไม่อยากให้คุณเสียเวลา” มาลุกขึ้นยืนตามมารยาท เขานั่งลงเมื่อริสานั่งลงตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน
“รู้อยู่แล้วนี่คะว่ามาอยู่แน่ ริสามาขอไปทานข้าวเย็นด้วยคนค่ะ”
ระฟ้าหันไปมองใบหน้ากลม เจ้าตัวยุ่งยิ้มกว้างรออยู่ก่อนแล้ว “ดีเลยครับ ไปหลายคนสนุกดี”
“ได้ครับ ริสานั่งรอก่อนขอผมทำงานสักครู่”
“ได้ค่ะ”
ระฟ้าส่งยิ้มให้หญิงสาวก่อนก้มลงอ่านเอกสาร
“วันนี้ริสาเจอยุ้ยด้วยค่ะ มาจำยุ้ยได้ไหมคะจบจากที่โน่นปีเดียวกับเรา ที่บ้านอยู่เชียงใหม่”
“จำได้ครับ”
“ริสากับยุ้ยคุยกันว่าเราน่าจะนัดเจอเพื่อนๆ ที่กลับมาไทยแล้วทานข้าวกันสักครั้ง มาว่าดีไหมคะ”
“ครับ”
“ต้นเดือนหน้าดีไหมคะ เดี๋ยวริสาบอกยุ้ยว่าเราสองคนจะเป็นคนจัดเอง”
“มา” ก่อนที่เขาจะตอบคำถามริสา เสียงเรียกของบลูก็ดังขึ้นก่อน มาเบือนหน้าไปมอง “ผมเปิดโทรทัศน์ได้ไหม หาอะไรดูระหว่างรอ”
ระฟ้ากำลังจะเอ่ยปาก แต่เด็กหนุ่มร่างผอมพูดขึ้นเสียก่อน “บลูอย่ารบกวนพี่มาดิวะ พี่เขาทำงานอยู่ไม่เห็นเหรอ ไม่มีสมาธิพอดี”
“อ่าจริงด้วย” เจ้าตัวยุ่งทำหน้าตกใจ “ผมขอโทษ มาบอกว่าขอทำงานก่อนแท้ๆ ผมนี่แย่จริงเลย”
ระฟ้าเห็นสองเพื่อนซี้แอบสบตากัน ดวงตาเป็นประกาย เขาต้องซ่อนยิ้มเพื่อไม่ให้หญิงสาวที่นั่งอึ้งตรงหน้าเห็น หมัดเด็ดของสองแสบช่วยเขาเอาไว้ ห้องกลับมาสู่ความเงียบอีกครั้ง ระฟ้าไม่ถึงกับรำคาญริสาแต่ใช่ว่าจะไม่รู้สึก
ชายหนุ่มปิดแฟ้มใส่เอกสารรอเซ็นอนุมัติ เขากดสายภายในแจ้งให้เลขาเข้ามาเอาแฟ้มไปดำเนินการต่อ
“อยากทานอะไรกัน” ระฟ้าปิดคอมพิวเตอร์บนโต๊ะ หันไปมองสองหนุ่ม
“พวกผมตกลงกันมาแล้วครับ” เจ้าลูกหมูยิ้มกว้าง
“อะไร”
“หมูกระทะ” สองเสียงตอบขึ้นพร้อมกัน
“ก็ดีนะน่าสนุก พี่ไม่ได้กินนานแล้ว”
“น่าอร่อยต่างหากครับ” รอยยิ้มแป้นที่เขาชอบมอง ยังมีให้เห็นเสมอ
“มาคะ”
“ครับ?” ระฟ้าหันกลับมามองหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะ
“ริสาว่าเราไปทานที่โรงแรมดีไหมคะ บรรยากาศดีด้วย ริสาเพิ่งไปทานกับคุณพ่อมาเมื่อวันก่อน อยากชวนมาไปลอง”
“เอาไว้วันหลังดีไหมครับริสา วันนี้ผมนัดบลูเอาไว้ คงต้องให้น้องเลือก”
“แต่..”
“ร้านนี้ผมรับประกันเลยครับพี่ริสาอร่อยมาก น้ำจิ้มเด็ดสุดๆ”
“จริงครับอาหารก็สดด้วย” เสียงลูกคู่กระปุกหมูดังขึ้น “เวลามันหมูมันกุ้งหยุดลงถ่านนะ อื้อหือหอมตลบอบอวล ควันนี่ลอยโขมงเลยครับ”
“ใช่ๆ กินเสร็จรู้กันทั้งบ้านว่าไปไหนมา” ดวงตาของกระปุกหมูเป็นประกาย
“มาคะ..”
“เอาตามนั้นเถอะครับ ผมไม่อยากเป็นผู้ใหญ่ที่ผิดคำพูด”
ริสาเม้มปากเข้าหากัน เผลอก้มมองเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าราคาแพงของตัวเอง
“ริสาเอารถมาใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวขับตามกันไป”
“ริสาว่าเอาไว้วันหลังดีกว่าค่ะ เพิ่งคิดได้ว่าริสามีเรื่องอยากปรึกษาคุณพ่อเรื่องร้านที่จะเปิด ขอกลับไปรอท่านที่บ้านดีกว่า”
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามสบายครับ”
“พรุ่งนี้มาไปทานข้าวเย็นกับริสานะคะ”
“ผมยังไม่แน่ใจครับว่าพรุ่งนี้เย็นว่างไหม”
“งั้นโทรหาริสานะคะ”
“ครับ”
“ริสากลับก่อนค่ะ” ริมฝีปากบางแตะตรงข้างแก้มของชายหนุ่ม ก่อนร่างระหงจะเปิดประตูออกไป ระฟ้าหันกลับไปมองสองหนุ่มที่นั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ไปกันเลยไหม”
“ครับ”
• • • • • • • •
“มา!” เสียงเรียกด้วยความดีใจดังจากร่างที่นอนเอกเขนกอยู่บนเตียงของเขา เจ้าตัวยุ่งรีบลุกขึ้นนั่ง ส่งยิ้มกว้างมาให้ “กลับมาแล้วเหรอ”
“เดี๋ยวนี้ยึดห้องพี่เลยนะเจ้าตัวยุ่ง”
“ก็ผมมารอมา”
ระฟ้าวางสูทพาดพนักเก้าอี้ นั่งลงข้างเตียง สบตากับดวงตากลมโตที่มองมา “พี่ไปกินข้าวกับริสามา”
“เหรอครับ” เสียงเจ้าตัวกลมหงอย
“ใช่”
“อร่อยไหมครับ”
มายกยิ้มมุมปาก ขำท่าทางหงอยๆ ของอีกฝ่าย เขาเอนตัวลงนอน ศีรษะหนุนตักเจ้าตัวกลม
“อร่อย”
“ก็ดีครับ”
“พี่ไปคุยกับริสามา คุยเรื่องระหว่างพี่กับเธอให้ชัดเจน”
“มา..มาขอพี่ริสาเป็นแฟนเหรอ!” ดวงตาที่มองเขาเบิกกว้าง สีหน้าตกใจ
“เปล่า”
“หรือมาขอจีบ”
“ถ้าจะจีบก็จีบเลย จะขอทำไมเจ้าลูกหมู”
“ผมจะรู้ไหมครับ ไม่เคยจีบใครนี่” กระปุกหมูทำหน้ามุ่ย
“พี่ไปคุยกับริสาว่าระหว่างเราเป็นได้แค่เพื่อน มันพัฒนาต่อไม่ได้จริงๆ”
“อะ..อะไรนะครับ!” สีหน้าของคนถามผิดไปจากเมื่อครู่หน้ามือเป็นหลังมือ เจ้าตัวยุ่งดวงตาเป็นประกาย ถามเขาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ได้ยินแล้วจะถามทำไม” มายกมือขึ้นตีหน้าผากกลมเบาๆ บลูยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเอง
“ก็ผมอยากรู้นี่ครับทำไมถึงเป็นแบบนั้น”
“เพราะพี่จำได้ว่ารับปากเด็กบางคนไว้ ว่าถ้ามีแฟนจะให้ช่วยเลือก”
“ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย” บลูโอด
“หึๆ คิดเหรอว่าพี่ดูไม่ออกว่าเราไม่ชอบริสา แกล้งเขาตั้งแต่วันที่ไปดูหนังแล้วเจ้าเด็กแสบ”
บลูเม้มปากเข้าหากัน ตาโต จะปฏิเสธคำว่าใช่ก็ติดไว้กลางหน้าผาก เสียงที่พูดจึงอ่อยลง “ขอโทษ”
“ขอโทษทำไม การตัดสินใจเป็นของพี่” มาจับมือของบลูมาเขย่าเล่น
“พี่ริสาโกรธมามากไหม เธออุตส่าห์ลาออกตามมามา”
“โกรธ แต่โกรธเพราะผิดหวังมากกว่า เรื่องลาออกพี่คุยกับริสาแล้วตั้งแต่ที่โน่น พี่แนะนำให้ริสาอยู่ทำงานต่อเพราะกำลังก้าวหน้า พี่ว่าพี่แสดงจุดยืนตัวเองชัดเจนพอ”
“แต่มาก็ไปไหนมาไหนกับพี่ริสา”
“เด็กน้อยเอ๊ย พี่ยังไม่มีแฟนนะ”
“แล้วมากับพี่ริสา...เอ่อ...”
“อะไร” ระฟ้าขำท่าทางอึกอักหน้าแดงของกระปุกหมู
“คือ..สนิทกันขั้นไหนเหรอ”
“จะถามว่าพี่กับริสามีอะไรกันหรือยังใช่ไหม”
บลูหน้าแดงก่ำ ระฟ้ามองใบหน้าแดงแจ๊ด้วยสายตาเอ็นดู “เปล่า”
“เปล่าเหรอ! แต่วันที่มากลับมา..”
“ริสามาหาพี่ตอนบ่ายก่อนเรากลับมาเดี๋ยวเดียว หึๆ ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น พี่ไม่ใช่คนดี แต่ที่ไม่มีเพราะริสา แสดงออกชัดเจนว่าอยากเดินหน้าความสัมพันธ์แบบจริงจัง ในเมื่อพี่ยังไม่คิดก็ไม่อยากให้เกิดความเข้าใจผิด”
“เข้าใจแล้ว” เจ้าหมูอ้วนยิ้มกว้าง “มาลุกได้แล้วผมหนัก”
“อะไร พี่นอนนิดนอนหน่อยบ่นเหรอ”
“ปวดขาแล้ว”
“แล้วทำไมไม่บอก” มาขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เขาดึงขาของกระปุกหมูให้ยืดออก เจ้าตัวเบิกตากว้าง
“มาไม่ต้อง!”
“นั่งเฉยๆ เถอะน่า” เขานวดขาให้เบามือ เจ้าตัวยุ่งนั่งหน้าแดง
“บลู”
“ครับ?”
“ถ้าเราจะคบกับใครอย่าลืมพามาให้พี่รู้จักก่อน”
“...”
“เข้าใจไหมกระปุกหมู”
“ไม่มีหรอกน่า” ดวงตาคนตอบหลุบต่ำ มาขมวดคิ้ว เขาหรี่ตาลงมอง “บลู”
“ผมง่วงแล้ว มาไปอาบน้ำเร็ว” เจ้ากระปุกหมูล้มตัวลงนอนเอาดื้อๆ รีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงหัว มีพิรุธชัดเจน
“ไหนเราบอกพี่ว่ายังไม่มีแฟน” มาดึงผ้าห่มออก เจ้าตัวกลมรีบซุกหน้าลงกับหมอนตอบเสียงอู้อี้
“ไม่มีจริงๆ”
“ไม่มีแล้วทำไมต้องหลบหน้าพี่”
“ผมง่วง”
“บลู”
“....”
“กระปุกหมูลุกมาคุยกับพี่ก่อน”
“ผมยังไม่มีแฟนจริงๆ แค่พี่เขามาจีบผมเท่านั้นเอง” เจ้าตัวกลมดึงผ้าห่มคืนจากมือเขา มายอมปล่อยให้ เขามองกระปุกหมูนิ่ง
“รุ่นพี่เหรอ”
“อื้อ”
“ชื่ออะไร สวยไหม”
“ไม่สวย”
“แล้วเราชอบหรือเปล่า”
หัวกลมส่ายไปมา มาแปลกใจที่เขาโล่งอก กลายเป็นพี่ชายขี้หวงไปแล้วสิเรา “ก็ลองศึกษากันไป พี่ไปอาบน้ำก่อน” มาลุกจากเตียง เตรียมจะไปอาบน้ำ
“มา”
“หือ?” มาชะงักเท้า หันกลับไปมองก้อนผ้าห่มกลมๆ บนเตียง
“พี่ไคไม่สวย..แต่หล่อ”
!!!✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★♥ บลูมารัก ♥★ ตอนที่ 28 [End]★ 07/08/18 ★ P: 40 (อ่าน 247397 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก