ตอนที่ 20 : ไค“ทางนี้มา” ระฟ้ามองหาต้นเสียง เขายกยิ้มเมื่อเห็นเจ้าลูกหมูโบกมือให้
“รอนานไหมรถติดกว่าที่พี่คิด” มาแวะมารับบลูที่มหา’ลัย เขานัดกระปุกหมูกินข้าวเย็น
“ไม่นานครับ คุยเพลินๆ” มาละสายตาจากใบหน้ากลม ถึงสังเกตเห็นว่ามีเด็กหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลานั่งอยู่ที่โต๊ะกับกรม
จากการซักฟอกกระปุกหมูทำให้รู้ว่าชายหนุ่มชื่อไคคนนี้มีดีกรีเป็นถึงเดือนมหา’ลัย เป็นหนุ่มฮอตของคณะมีสาวล้อมหน้าล้อมหลังแต่ดันเลือกมาจีบกระปุกหมูของเขา มาใช้สายตามองอย่าพิจารณา
“มาผมชวนกรมกับพี่ไคไปด้วยนะ”
“เอาสิ” มาพยักหน้ารับ ดีเหมือนกันเขาจะได้มีโอกาสทำความรู้จักกับชายหนุ่มที่หาญกล้ามาจีบกระปุกหมูของเขา
“กรม พี่ไค ไปกันได้แล้วครับ” บลูหันไปเรียกเพื่อน เมื่อชายหนุ่มร่างสูงยืนขึ้น ระฟ้าถึงเห็นว่าความสูงใกล้เคียงกับเขามาก
“เดี๋ยวผมแนะนำก่อน นี่มาพี่ชายผมครับ”
“สวัสดีครับ”
“ส่วนนี่พี่ไค เป็นรุ่นพี่ผมอยู่ปีสาม”
มารับไหว้ไค เขาไม่ชอบสายตายิ้มๆ ที่มองมาเท่าไหร่
“บลูไม่เห็นบอกพี่เลยว่ามีพี่ชายหล่อขนาดนี้”
“ก็พี่ไคไม่เคยถามผมนี่ครับ”
“พี่ชักเกร็งแล้วสิ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับพี่มา”
“พี่ไคออกนอกหน้าไปแล้วครับ ฮ่าๆ เดี๋ยวไอ้บลูทำหน้าไม่ถูก” คำพูดของกรมสะดุดหูระฟ้า เขาหันไปมองหน้าเจ้าตัวยุ่ง นึกหงุดหงิดรอยยิ้มเขินๆ ของกระปุกหมู
“ไม่ได้หรอกกรม ชั่วโมงนี้พี่เอาทุกทาง” ไคพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางสบายๆ มาสังเกตอีกฝ่ายเงียบๆ
“มาไปเลยดีกว่า” มือนุ่มของกระปุกหมูจับที่ข้อมือเขาดึงให้ออกเดิน สีหน้าของมาขรึม เขารู้จักกระปุกหมูของเขาดี ถ้าไม่รู้สึกอะไรมีหรือเจ้าตัวอ้วนจะออกอาการเขินจนต้องเดินหนีแบบนี้
• • • • • • • •
“บลูพรุ่งนี้ให้พี่ไปรับกี่โมงดี”
มาชะงักมือ เขาเบือนสายตาไปมองเจ้าตัวยุ่ง บลูทำหน้าคิด “พี่ไคไปรับกรมก่อนใช่ไหมครับ”
“ใช่ บ้านกรมอยู่หมู่บ้านเดียวกับพี่”
“ผมลืมไปเลย” บลูยิ้มกว้างดวงตาสดใส มาเคยชอบรอยยิ้มและสายตาแบบนี้มากแต่ตอนนี้เขากลับหงุดหงิดที่ได้เห็น “งั้นสักเก้าโมงเช้าก็ได้ครับ แต่พี่ไคต้องภาวนาให้กรมตื่นให้ทันนะครับ ไม่งั้นสายแน่”
“พูดเกินไป" กรมแยกเขี้ยวใส่เพื่อน ก่อนจิ้มสเต็กชิ้นใหญ่ไปจากจานของบลู "พี่มาพรุ่งนี้ไปเที่ยวด้วยกันไหมครับ" กรมหันไปถามเจ้าภาพของมื้อนี้
"มาไปไหม" กระปุกหมูหันมายิ้มกว้างให้เขา
"จะไปเที่ยวไหนกัน"
"พี่ไคชวนขับรถไปเที่ยวเขาใหญ่ครับ ไปเช้าเย็นกลับ กรมอยากนั่งรถเที่ยวเลยตกลง" บลูเล่าที่มาที่ไปของทริปนี้ให้ระฟ้าฟัง
"เอาไว้พี่เลี้ยงขนมนะกรม"
"โหพี่ไคจะติดสินบนผมต่อหน้าพี่ชายบลูแบบนี้ไม่ได้นะครับ"
"ฮ่าๆ ขอบใจที่เตือน"
"มาไปด้วยกันนะ" มาละสายตาจากคนทั้งคู่มาสบตากับกระปุกหมู ความรู้สึกพลุ่งพล่านในใจทำให้เขาหยุดคิด คนรอคอยคำตอบจึงถามซ้ำ "มาไปนะ" รอยยิ้มสดใสที่คุ้นเคยทำให้มาเผลอยิ้มตาม "อืม ไปสิ"
"ดีเลยครับไปกันหลายคนสนุกดี" กรมออกอาการดีใจแต่ครู่เดียวก็ขมวดคิ้วมุ่น
"แล้วอย่างนี้เอารถใครไปครับ ไปคันเดียวกันหรือเปล่า"
"ผมแล้วแต่พี่มาเลยครับ" ไคเปิดทางให้มาเป็นคนตัดสินใจ
"ถ้าอย่างนั้นเอารถพี่ไป เปลี่ยนเป็นพี่ขับไปรับพวกเราที่บ้านแทน"
"ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ผมไปรอที่บ้านกรม จะได้แวะไปช่วยปลุก"
"โหพี่ไค ไปเชื่ออะไรเจ้าหมูบลู" คนพูดหน้ามุ่ย กระปุกหมูหัวเราะขำเพื่อนจนตัวโยน มามองภาพนั้นเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน เขาแยกกับบลูตั้งแต่ยังเด็ก กลับมาเยี่ยมบ้านครั้งละไม่นาน เขาไม่เคยเจอเพื่อนของบลู ได้แค่ฟังอีกฝ่ายเล่าความรู้สึกแปลกๆ เกิดขึ้นในใจ รอยยิ้มของเจ้าลูกหมูไม่ใช่ของเขาคนเดียว มาลืมข้อนี้ไป
• • • • • • • •
“กินกันเก่งจริงๆ” ไคส่ายหน้าแต่ดวงตายิ้มขำ ทุกครั้งที่จอดแวะระหว่างทางสองหนุ่มเพื่อนซี้ต้องมีของติดไม้ติดมือขึ้นมากินบนรถ
"ผมกลัวพี่ไคคิดว่าผมพูดคำไหนไม่เป็นคำนั้น" กรมให้เหตุผลในการซื้อ
"เราพูดอะไร ตอนไหน"
"ก็ที่ผมบอกว่าเที่ยวคราวนี้ต้องกินให้หน่ำใจไงครับ ใช่ไหมบลู"
"ใช่"
มาเบนสายตาไปมองคนตอบ กระปุกหมูกำลังเคี้ยวตุ้ยท่าทางมีความสุขกับการกินมาก
"แล้วกินยังไงทำไมเราถึงไม่อ้วน"
"อ้าว! พี่ไคพูดแบบนี้ระวังคะแนนร่วงนะครับ"
"ไม่มีทางร่วง พี่แค่ถามไม่ได้บอกว่าชอบผอมๆ พี่ชอบหุ่นน่ากอดมากกว่า" มาเห็นสายตาอ่อนโยนที่ไคมองเจ้าตัวกลมผ่านกระจกมองหลัง ความรู้สึกหน่วงเกิดขึ้นในอก เขาเริ่มไม่แน่ใจความรู้สึกของตัวเองนัก
• • • • • • • •
“พี่มาผมรบกวนถ่ายรูปให้หน่อยครับ" กล้องถ่ายรูปถูกยื่นมาให้ มาพยักหน้ารับมาถือไว้
"บลูถ่ายรูปกับพี่หน่อย"
"ได้ครับ" กระปุกหมูเดินตรงเข้ามาหา มายกกล้องขึ้น เขาชะงัก ใบหน้าบึ้งตึงเมื่อมือของไคพาดไปบนบ่าของบลู ดึงเข้าไปยืนแนบชิด เจ้าตัวกลมสะดุ้งน้อยๆ แต่ก็ยังยิ้มให้ ก่อนเบือนรอยยิ้มนั้นมามองกล้อง
"เรียบร้อย" มาส่งกล้องคืนให้ เขายกยิ้มมุมปาก ในสายตาคนอื่นเขาดูปกติดี เป็นพี่ใหญ่ที่พูดน้อยเพราะโตกว่าทุกคน มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ความรู้สึกในใจของตนเองดี
"พี่มาถ่ายไหมครับ เดี๋ยวผมถ่ายให้"
"ถ่ายครับ" กระปุกหมูชิงตอบ เจ้าตัวกลมเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาสดใส มาพยักหน้าน้อยๆ เขาเข้าไปยืนแทนที่ไค
"แป๊บครับ" กระปุกหมูยกมือขึ้นขอเวลา จับมือของเขาพาดไปพาดบนไหล่ มือนุ่มจับมือของเขาเอาไว้อย่างนั้นไม่ปล่อย ระฟ้ายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกหน่วงในใจค่อยๆ หายไป เขากระชับมือที่จับให้แน่นขึ้น กระปุกหมูเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาที่มองมายังคล้ายวันวาน เต็มไปด้วยความรักใคร่
เสียงกดชัตเตอร์ดังสองสามครั้งในจังหวะที่พวกเขาสบตากัน ก่อนที่มาจะหันไปมองกล้องพร้อมเจ้าตัวกลม
"เรียบร้อยครับ เดี๋ยวผมส่งรูปให้ที่บลู"
"ขอรูปเร็วๆ นะครับพี่ไค"
"มีอะไรแลกเปลี่ยนพี่ไหม"
บลูทำจมูกย่น แก้มกลมพองออก ไคยิ้มขำยื่นมือเข้ามาหา มาคว้าไหล่บลูหมุนตัวให้หันมาเผชิญหน้า เกลี่ยนิ้วไปบนหน้าผากกลม "เหงื่อออกแล้ว" จากหางตาเขาเห็นมือของไคตกลงแต่เจ้าตัวยังยิ้ม
"ผมร้อน" กระปุกหมูทำหน้างอแง มาหัวเราะเบาๆ จับศีรษะกลมโยกไปมา
"งั้นไปต่อกันเลยไหม แดดเริ่มแรงแล้ว"
"ก็ดีครับพี่มา ผมหิวแล้ว" กรมเห็นด้วย
"พี่ถามจริงๆ" ไคทำหน้าจริงจัง
"ครับ?"
"ตกลงเราเป็นปอบหรือไม่ได้ถ่ายพยาธิ เอาดีๆ"
กรมยิ้มกว้างดวงตาเจ้าเล่ห์ "ไม่ใช่ทั้งสองอย่างครับเพราะวันนี้ผมจะเป็นปลิง ดูดเลือดพี่ๆ ให้หมดเลย กลับบ้านอิ่มท้องไม่ต้องเสียงตังค์สักบาท"
"ฮ่าๆ" ไคหัวเราะเสียงดัง แม้แต่มาก็พลอยหัวเราะตามไปด้วย กรมยักคิ้วให้บลู สองเพื่อนซี้กอดคอกันออกเดินนำกลับไปที่รถ
ตลอดทั้งวัน มามองความสนิทสนมที่เพิ่มมากขึ้นของทั้งคู่ด้วยสายตาเคร่งขรึม ความรู้สึกไม่พอใจ หงุดหงิด รุ่มร้อนโถมเข้าใส่เขา ไคเป็นผู้ชายมีเสน่ห์มากแม้แต่ผู้ชายอย่างเขายังปฏิเสธไม่ได้ ความรู้สึกที่มากกว่าความหวงเกิดขึ้นในใจ
• • • • • • • •
“ขอบคุณครับพี่มา เจอกันวันจันทร์บลู"
"เจอกัน" บลูโบกมือให้เพื่อน ไคเพียงแค่ยกมือไหว้เขาและโบกมือให้เจ้าตัวกลม มาแวะมาส่งทั้งสองคนที่บ้านของกรม
"เหนื่อยไหมเรา" มาถามเจ้าตัวกลมเมื่อเหลือกันเพียงสองคนบนรถ
"นิดหน่อยครับ สงสัยผมต้องออกกำลังกายจริงจังแล้ว"
"หึๆ พี่บอกเราแล้ว"
"มาวันนี้มาสนุกไหม"
"สนุกสิ"
"โอ๊ยโล่งอก ผมเห็นมาไม่ค่อยยิ้มเลย" กระปุกหมูยิ้มกว้างสีหน้าโล่งใจ มามองนิ่งก่อนตวัดตากลับไปมองถนน
"บลูพี่มีเรื่องอยากถาม"
"อะไรครับ"
"บลูชอบผู้ชายหรือเปล่า"
กระปุกหมูนิ่งไปครู่ใหญ่คล้ายกำลังใช้ความคิด ก่อนเสียงถอนใจเบาๆ จะหลุดลอดออกมา "หมายถึงพี่ไคใช่ไหมครับ"
"ก็ด้วย”
“ผมยังไม่รู้ครับ แต่พี่ไคนิสัยดี ดูแลผมดีมาก”
มือที่จับพวงมาลัยของระฟ้ากำแน่นขึ้น ใบหน้าเคร่งขรึม “แค่นั้นมันไม่พอให้รักกัน”
“แล้วต้องรู้สึกแค่ไหนครับถึงเรียกกว่ารักกัน”
คำถามเรียบง่ายแต่เขากลับตอบไม่ได้ มากำลังถามตัวเองว่าแค่ไหนคือรักกัน อย่างที่เขารู้สึกกับน้องชายตอนนี้ใช่ไหม”
“มา ทำไมเงียบไปล่ะ”
“หิวไหม” เสียงถามอ่อนโยน
“โอ๊ย ผมยัดอะไรไม่ลงแล้ว”
“หึๆ~ เวลาอยู่ด้วยกันที่มหา’ลัยชวนกันกินเยอะอย่างนี้ตลอดหรือเปล่า”
“แหงอยู่แล้วครับ แต่กรมขี้โกงกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน ผมแก้มพองแล้วพองอีก” บลูยกมือขึ้นจับแก้มตัวเอง
“แบบนี้ก็น่ารักดีแล้ว”
“ใช่ๆ!” กระปุกหมูทำหน้าตื่นเต้น เหมือนคิดอะไรออก
“ใช่อะไรของเรา”
“อันนี้ก็อีกข้อหนึ่ง พี่ไคไม่เคยว่าผมเรื่องกินเลย นับเป็นข้อดีได้ให้หนึ่งคะแนน”
“......”
“มาวันนี้เป็นไรเนี่ยผีเข้าผีออกจัง”
“พี่คงบ้าไปแล้ว”
“หา~” บลูเบิกตากว้าง
“ไม่มีอะไร ง่วงหรือเปล่าถ้าง่วงเราก็นอนไปก่อน ถึงบ้านพี่ปลุกเอง”
“ง่วงแต่ผมไม่นอนหรอกจะอยู่เป็นเพื่อนมา มาก็เหนื่อยเหมือนกัน”
ระฟ้าเบือนสายตาไปมอง กระปุกหมูส่งยิ้มจริงใจให้เขา ความอาทรห่วงใยไม่เคยจางหาย
“บลู”
“ครับ?”
“ถ้าคนที่พี่รักเป็นคนดีและน่ารักมาก บลูจะสนับสนุนพี่ไหม”
“ถ้าดีมากก็ต้องสนับสนุนสิครับ”
“บลูจะช่วยพี่ไหม”
“ก็ถ้าเป็นคนที่ผมถูกใจผมก็ช่วย”
“รับปากพี่แล้วนะ”
“แน่นอน สัญญาเลย”
“แล้ววันหนึ่งพี่จะทวงสัญญา” มาหันไปสบตา กระปุกหมูส่งยิ้มกว้างให้เขา
“ไม่ต้องทวงครับ”
“ทำไม”
“เพราะสัญญาที่ให้มาผมไม่เคยลืม”
“บลู”
“คร้าบผม วันนี้เรียกจัง” เจ้าตัวอ้วนลากเสียงยาวดวงตาเป็นประกายขำ มายิ้มบาง ดวงตาที่มองเจ้าตัวยุ่งเต็มไปด้วยความหมาย
“พี่รักเรานะกระปุกหมู”
“ผมก็รักมาจ๋าที่สุด”
ระฟ้าเบือนสายตากลับ มองตรงไปข้างหน้า ถนนในความมืดเงียบสงบ หัวใจของเขาเต้นในจังหวะที่พอดี บางทีความรักก็อยู่กับเรามานานแล้วโดยไม่รู้ตัว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★♥ บลูมารัก ♥★ ตอนที่ 28 [End]★ 07/08/18 ★ P: 40 (อ่าน 247401 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก