ตอนที่ 21 : เปิดทาง “เข้ามาสิ”
ระฟ้าส่งยิ้มให้ผู้เป็นอา เขามาหาคีรินทร์ที่ห้องทำงาน
“อายุ่งอยู่หรือเปล่าครับ” ร่างสูงนั่งลงบนโซฟา หลายอย่างในห้องนี้เปลี่ยนไปมาก ระฟ้าคิดถึงพรมผืนนุ่มที่เขากับเจ้าลูกหมูใช้นั่งๆ นอนๆ อยู่ด้วยกัน
“ไม่ยุ่งเท่าไหร่คุยได้ มามีอะไรหรือเปล่า”
“ตอนอาจีบน้าปิงอาทำยังไงครับ ผมจำได้คลับคล้ายคลับคลาแต่ก็เลือนรางเต็มที”
คีรินทร์ขมวดคิ้ว หยุดมือที่หยิบจับงานไปด้วย หมุนเก้าอี้ไปมองหน้าหลานชาย “อยู่ๆ ทำไมมาถามอาเรื่องนี้”
“เพราะว่าผมกำลังเดินตามรอยอาครับ”
“อย่าบอกนะว่าเราชอบพนักงานในบริษัท”
“ฮ่าๆ ไม่ใช่ครับอา”
“งั้นใคร”
“หลานชายของอาครับ”
“หลานชาย? ก็เราไง !! เดี๋ยว! อย่าบอกนะว่าเราหมายถึงบลู”
“งั้นผมไม่บอกก็ได้ครับ” มายิ้มเจ้าเล่ห์ คีรินทร์หรี่ตาลง
“นี่มาพูดจริงใช่ไหม ไม่ได้ล้ออาเล่นนะ”
“จริงทุกคำครับ”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ เราเพิ่งกลับมาไม่นานไปชอบน้องตอนไหน”
“ผมว่า..” ระฟ้ายิ้มเกว้าง ดวงตาของเขาเป็นประกาย “น่าจะสักสิบสี่สิบห้าปีที่แล้วมั้งครับ น่าจะตกหลุมรักในห้องนี้นี่แหละ”
“มามั่นใจแล้วใช่ไหม แน่ใจนะว่าไม่ใช่ความผูกพัน”
“ความผูกพันทำให้เราหึงได้หรือเปล่าครับอา ถ้าได้ผมคงต้องกลับไปถามตัวเองใหม่ แต่ถ้าไมได้ผมไม่รอดบ่วงเจ้าตัวดีแล้วละครับ”
“หึๆ” คีรินทร์หัวเราะเบาๆ เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ มองหลานชายด้วยสายตาพิจารณา
“แล้วเราจะทำยังไง”
“ผมก็เริ่มจากการเข้าหาผู้ใหญ่เป็นอันดับแรก”
“ฮ่าๆ ตกลงไม่ได้มาปรึกษาอาใช่ไหม แต่มาฝากเนื้อฝากตัวมากกว่า”
“ก็อาเป็นเหมือนผู้ปกครองกระปุกหมูนี่ครับ และอาก็เป็นอาสุดที่รักของผมด้วย”
“หึๆ ได้อารับฝาก”
“ขอบคุณมากครับ” ระฟ้ายกมือขึ้นไหว้ผู้เป็นอา “ผมคิดจะไปคุยกับน้าปิงเอง แต่คิดไปคิดมาฝากอาคีรินทร์หยั่งเชิงให้ผมก่อนดีกว่าครับ ผมกลัวน้าปิงเกรงใจไม่กล้าปฏิเสธผม”
“อืมอาเข้าใจเดี๋ยวอาคุยให้ แล้วนี่น้องรู้หรือยังว่ามารู้สึกยังไง”
“ยังครับ ผมเพิ่งรู้ความรู้สึกตัวเองเมื่อวาน ใช้เวลาทั้งคืนคิดจนมั่นใจ ยังไม่ได้บอกใครนอกจากอา”
“แล้วพ่อกับแม่เราล่ะจะบอกไหม”
“บอกครับแต่ขอจีบให้ติดก่อนดีกว่า ผมกลัว”
“กลัวจะไม่เห็นด้วย?”
“กลัวจะเล่นใหญ่จนเจ้าลูกหมูหนีป่าราบสิครับ”
“ฮ่าๆ ก็น่าจะจริง ตอนเราไม่อยู่บลูไปค้างบ้านเราบ่อยมาก พ่อแม่เราทั้งรักทั้งหลงก็เล่นอ้อนเก่งขนาดนั้น” “เหรอครับอา” ดวงตาของมาสว่างวาบ
“ใช่ ไปนอนห้องเรานั่นแหละ คงคิดถึงมั้ง” มายิ้มกว้าง จู่ๆ ก็คิดถึงกระปุกหมูขึ้นมาจับใจ
“มีอย่างอื่นให้อาช่วยอีกไหม”
“มีครับอา”
“อะไร”
“ขออนุญาตไปค้างที่บ้านด้วยคนนะครับ”
“หึๆ ตามสบายเลย”
• • • • • • • •
“มา~ มาได้ยังไงครับ” บลูรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นว่าใครเปิดประตูห้องนอนของเขาเข้ามา
“เดินมา บ้านพี่อยู่แค่นี้”
“โธ่ผมหมายถึงแบบนั้นซะเมื่อไหร่ ปกติมาไม่ค่อยแวะมาบ้านนี้นี่ครับ ส่วนใหญ่ก็ไปรวมตัวกันบ้านโน้นอยู่แล้ว”
“เปลี่ยนบรรยากาศบ้างจะเป็นไร” มาทิ้งตัวลงนั่งข้างเจ้าลูกหมูบนเตียง
“เปลี่ยนบรรยากาศ?”
“ใช่ คืนนี้พี่จะค้างห้องเราบ้าง”
“เอ๋?”
“ช่วยประหยัดค่าไฟให้แม่”
“แหม~ผมควรจะเชื่อดีไหมครับ” บลูมองค้อนคนตอบ
“ก็เห็นเราไม่แวะไป”
“อ๋อออ คิดถึงผมก็ไม่บอก” บลูยื่นหน้าเข้าไปหาได้จังหวะแซวคนตัวโต นานๆ หรอกเขาจะได้ช่องแกล้งอีกฝ่าย
“ใช่ พี่คิดถึง” แต่สายตาคนตอบกลับจริงจัง ไม่มีร่องรอยการล้อเล่นอย่างที่เคย หัวใจของบลูเต้นไม่เป็นจังหวะ
“งั้น..งั้นมานอนฝั่งนี้นะ” บลูเงอะงะ เขาหันไปด้านข้างตบมือลงบนหมอนจนขึ้นฟู “เดี๋ยวผมไปหยิบผ้าห่มมาให้”
“จะหยิบทำไม เวลาเราไปห้องพี่ก็เห็นเราแย่งพี่ทุกที”
“ก็ของมาผืนมันใหญ่ของผมผืนเล็กนิดเดียว”
“เล็กก็นอนเบียดกันเอา” คนพูดดึงหมอนที่เขาเพิ่งตบจนพองฟูโยนไปชิดกับหมอนของเขา “แค่นี้ก็เรียบร้อย” คนพูดมองหมอนสองใบวางข้างกันด้วยสายตาพึงพอใจ บลูได้แต่มองตามตาปริบๆ
“มา”
“หือ?”
“ไม่สบายหรือเปล่า” บลูยกมือขึ้นแตะหน้าผากอีกฝ่าย ใช้อีกมือแตะหน้าผากตัวเอง เขาว่ามาจ๋าต้องเป็นไข้แน่ๆ “หรือมากินยาลืมเขย่าขวด”
“เดี๋ยวเถอะ”
“ก็มาดูแปลกๆ หรือผีเข้าสิง”
“สิงเราก่อนดีไหม”
“มา~ ฮ่าๆ ผมไม่เล่น” บลูดิ้นไปมาเมื่อร่างใหญ่โถมทับเขาจนล้มลงกับที่นอน ต้นขาแข็งแรงนั่งทับต้นขาเขาเอาไว้ มือถูกรวบไปวางไว้เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียว อีกข้างจั้กจี้เขารอบเอว
“มา~” เสียงกระปุกหมูราวกับจะขาดใจ ระฟ้ายอมปล่อยมือเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มหายใจหอบถี่
“ใจร้าย” คนถูกแกล้งหน้ามุ่ย
“ก็เราอยากมาแหย่พี่ก่อน”
“ลงไปได้แล้วผมหนัก” บลูย่นจมูก แม้อีกฝ่ายจะยอมปล่อยมือแต่ก็ยังนั่งทับเขาเอาไว้
“ขอดีพี่ๆ สิ”
“มาผมหนักคร้าบบ”
“เรียกใคร” ดวงตาของมาแพรวพราวจนเขาใจสั่น ต้องหลบสายตา
“พี่มาคร้าบบ” อะยอมเรียกพี่วันหนึ่งก็ได้แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมขยับ เขาจึงจำเป็นต้องใช้ไม้ตาย บลูเงยหน้าขึ้นสบตา สายตาที่มองออดอ้อน “มาจ๋าปล่อยบลูน้า”
บลูกระพริบตาปริบๆ เมื่ออีกฝ่ายนิ่งสนิท มีเพียงดวงตาที่สบประสานกับเขา “มา”
เสียงถอนใจดังเบาๆ รอยยิ้มของมาอ่อนโยนและดวงตาของมาฉายแววแปลกไป “กระปุกหมู”
“ครับ”
“พี่ชอบให้เราแทนตัวเองว่าบลู”
“ก็ผมโตแล้ว”
“แต่ไม่เคยโตสำหรับพี่”
“เพราะแบบนั้นไงครับผมถึงไม่อยากแทนตัวเองว่าบลู” ดวงตาของบลูหลุบต่ำ มือของมาจับที่คางของเขาดันให้แหงนเงยหน้าขึ้น
“อยากโตเร็วๆ เหรอ”
“ใครๆ ก็อยากโตกันทั้งนั้นครับ”
“งั้นผมก็ผม อยากเรียกตัวเองว่าอะไรก็ตามใจ เพราะไม่ว่ายังไงบลูก็ยังเป็นบลูของพี่เสมอ”
หัวใจขอบเขาเต้นแรง สายตาของมาเปลี่ยนไปจริงๆ มีบางอย่างที่เขาบอกไม่ถูก มันทำให้ใบหน้าของเขาร้อนผ่าวกับแค่คำว่า “บลูก็ยังเป็นบลูของพี่เสมอ”
เสียงเตือนข้อความเข้าดังขึ้น มาปล่อยกระปุกหมูให้เป็นอิสระ เขาเบือนหน้าไปมองโทรศัพท์ที่วางอยู่ ข้อความที่เข้ามาสั้นพอจะอ่านผ่านทางการแจ้งเตือนได้
ฝันดีครับ กระปุกหมูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่าน พิมพ์บางอย่างที่เขาไม่เห็นลงไป ใบหน้ามีรอยยิ้มอ่อน มาเก็บอาการหึงหวงไว้ข้างใน เขายิ้มให้เมื่อเจ้าตัวกลมวางโทรศัพท์แล้วหันกลับมามอง
“มาง่วงหรือเปล่า จะนอนเลยไหม”
“พี่ยังไม่ง่วง”
“งั้นมาอยากทำอะไร ดูหนังไหม”
“ปกติถ้าไม่ไปนอนห้องพี่เราทำอะไร”
“อ่านหนังสือ ทำงานส่งอาจารย์ เล่นเกม ดูหนังหรือไม่ก็เปิดทีวีไปเรื่อยเปื่อย”
“งั้นก็ดูหนัง”
“มาจะดูอะไรเลือกเลย” บลูส่งรีโมทให้ คนตัวโตเลื่อนช่องไปเรื่อยๆ เพื่อหาหนังที่ถูกใจ ระหว่างที่บลูลงจากเตียงไปแปรงฟันให้เรียบร้อย ดูหนังจบจะได้พร้อมนอน
“มาดูเรื่องอะไร” บลูขึ้นเตียง สอดตัวเข้าไปในผ้าห่ม นั่งพิงหมอน
“หนังผี”
“หนังผี!” คนกลัวผีเป็นชีวิตจิตใจตาโต
“เรากลัวแต่ดูได้ไม่ใช่เหรอ”
บลูกลืนน้ำลายลงคอ นี่หรือเปล่าที่เขาบอกว่าแกล้งคนอื่นไว้มันจะย้อนเข้าตัว เขาได้แต่ยิ้มแห้งๆ
“เรื่องนี้สนุก เราน่าจะชอบ”
“ครับ” บลูตอบรับเสียงจืด จำใจต้องนั่งดู แต่ยิ่งดูเขาก็ยิ่งกลัว หนังผีไทยไม่แพ้ชาติใดในโลกจริงๆ
“พี่ชอบ สนุกดี” มากดปิดโทรทัศน์เมื่อเห็นว่าเวลาล่วงเลยจนดึกมากแล้ว
“สนุก” ถึงจะกลัวแค่ไหนแต่ต้องยอมรับว่าเป็นหนังที่สนุกมาก ทั้งลุ้นทั้งตื่นเต้นทั้งน่ากลัวมาครบทุกรส
“นอนเลยไหมพี่ง่วงแล้ว”
“ก็ได้ครับ” เมื่ออีกฝ่ายชิงบอกว่าง่วง บลูจึงไม่กล้าหาเหตุผลมาเปิดไฟต่อ เขารอให้ร่างสูงล้มตัวลงนอนแล้วจึงปิดไฟกลางห้อง
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปกี่นาที แต่เขากลัวจนไม่กล้าหลับตา กลัวว่าจะมีอะไรคลานขึ้นมาบนเตียงเหมือนในหนัง
“ยังไม่นอนเหรอ” เสียงถามงัวเงียดังขึ้น บลูย่นจมูก รู้อยู่ว่าเขากลัวผีคนพี่ยังมาถาม “กลัวหรือไง”
“อื้อ” บลูพยักหน้าในความมืด
“ถ้าเราไม่นอนพี่ก็นอนไม่หลับ”
“ก็มาเปิดดูทำไม ผมกลัว”
เสียงถอนใจดังเบาๆ ก่อนที่มาจะดึงตัวเขาเข้าไปกอด บลูตกใจจนตาเบิกกว้าง หัวใจเต้นแรง
"มา" เสียงเรียกเบาไม่แน่ใจ
"ดีขึ้นไหม แบบนี้เราจะได้ไม่กลัว" มากระชับแขนให้แน่นขึ้น ซบหน้าลงกับผมนุ่ม
"อื้อ" เสียงตอบรับอู้อี้อยู่ในลำคอ
"นอนเถอะดึกมากแล้ว"
บลูพยักหน้า ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะรับรู้ไหมว่าหัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ สติสตังไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
"ฝันดีกระปุกหมู" ริมฝีปากอุ่นแตะลงบนแก้ม ใบหน้าของบลูร้อนผ่าว เสียงลมหายใจของมาดังสม่ำเสมอ ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารด มือที่กอดเขากระชับ บลูหลับตาลงช้าๆ ความมืดไม่น่ากลัวอีกต่อไปเมื่ออยู่ในอ้อมแขนของมา
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★♥ บลูมารัก ♥★ ตอนที่ 28 [End]★ 07/08/18 ★ P: 40 (อ่าน 247367 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก