ตอนที่ 22 : โตแล้ว “ผมฝากท้องด้วยคนสิครับ” ร่างสูงโผล่เข้ามาในห้องกินข้าวพร้อมรอยยิ้ม คีรินทร์เรียกหลานชายให้นั่งลง
“มากินอะไรดี เช้านี้มีข้าวต้มปลากับข้าวต้มทะเล” ปิงยกมือส่งสัญญาณให้แม่บ้านเดินเข้ามาหา
“ปลาแล้วกันครับน้าปิง”
“ทำไมเช้านี้ถึงโผล่มากินข้าวบ้านอาได้” คีรินทร์ถามหลานชายอย่างอารมณ์ดี
“มาชวนเจ้าลูกหมูไปเที่ยวครับ”
“มาจะไปไหน” บลูรีบกลืนข้าวต้มลงคอเพื่อจะได้ถาม
“ซื้อของ เดี๋ยวตอนเย็นพี่ไปส่งเราที่บ้านแม่”
“ตอนเย็นผมมีนัด วันนี้เลยจะกลับมานอนที่นี้ก่อนวันอาทิตย์ถึงจะกลับบ้าน”
“มีนัด? ไปไหน”
“งานวันเกิดรุ่นพี่ครับ”
มาชะงัก บางอย่างบอกเขาว่ารุ่นพี่คนนั้นน่าจะชื่อไค “ไม่มีปัญหาเราต้องไปกี่โมงก็บอกพี่ เดี๋ยวพี่ขับไปส่งให้ทันนัด”
“โอเคครับ มาจะไปเลยหรือเปล่าผมจะได้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”
“พี่ไม่รีบ เรากินข้าวให้เสร็จก่อน”
“ผมอิ่มแล้ว”
“งั้นก็ไปเตรียมตัวเถอะแต่ไม่ต้องรีบนะ พี่จะกินข้าวเช้าก่อน”
“ครับ”
ปิงรอจนหลานชายเดินขึ้นบ้านไปแล้ว จึงหันมามองชายหนุ่มที่เขาเห็นมาตั้งแต่เล็ก
“น้าปิงมีอะไรจะถามผมใช่ไหมครับ” มาหัวเราะเบาๆ รู้เพราะสายตาของอีกฝ่าย
“อาคีรินทร์เล่าให้น้าฟังแล้ว มาแน่ใจใช่ไหม”
“แน่ใจครับ ผมว่าน่าจะพอๆ กับอาคีรินทร์ตอนที่จีบน้าปิงเลย” มาแซวทั้งคู่ ปิงหน้าแดงเรื่อ เรื่องราวผ่านมาแล้วสิบกว่าปีแต่เขายังรู้สึกเหมือนเพิ่งผ่านไป
“แต่น้าไม่รู้ว่าบลูคิดยังไงกับปิง แค่พี่ชายหรือพัฒนาไปได้มากกว่านั้น”
“ผมเข้าใจครับน้าปิง ผมรู้ว่าน้าปิงกังวลกลัวว่าถ้าบลูปฏิเสธผมจะมองหน้ากันไม่ติดใช่ไหมครับ อย่าห่วงเรื่องนั้นเลยครับ”
“แปลว่าถ้าน้องปฏิเสธเราทำใจกลับมาเป็นพี่น้องเหมือนเดิมได้” น้ำเสียงของคีรินทร์ทุ้มนุ่ม
“เปล่าครับ แปลว่าผมไม่ถูกปฏิเสธแน่นอน ฮ่าๆ น้าปิงอย่าทำหน้าแบบนั้นครับผมล้อเล่น” มายิ้มแบบคนที่คิดมาดีแล้ว “ไม่ว่ายังไงบลูก็คือคนที่ผมรัก ถ้าบลูจะรักผมได้แค่พี่ชายก็ให้มันเป็นไปตามนั้น”
แม้ใบหน้าของระฟ้าจะเต็มไปด้วยรอยยิ้มแต่ดวงตาจริงจัง ปิงยิ้มออกมาได้ความกังวลที่มีลดลง หลานชายของเขาติดพี่ชายตั้งแต่เด็กจนโต ทำให้น้าชายอย่างเขาแยกแยะความรู้สึกของหลานลำบาก ได้แต่หวังให้ทั้งคู่ใจตรงกัน
• • • • • • • •
“มาจะไปซื้ออะไรเหรอ” กระปุกหมูหันมาถามเมื่อเขาขับรถออกสู่ถนนใหญ่
“ไปถึงก็รู้เอง”
“ความลับจัง” เจ้าลูกหมูย่นจมูก
“เอาแต่ถามพี่ ทีเราไม่เห็นบอกว่าวันนี้จะไปไหน”
“มาความจำสั้น ผมบอกไปแล้วว่าผมจะไปงานวันเกิดพี่ไค” ไม่ผิดจากที่เขาคิดสักนิด
“จัดงานที่ไหน”
“ที่บ้านพี่ไคครับ”
มาเผลอบีบมือที่จับพวงมาลัยแน่นขึ้น เขาหันไปส่งยิ้มให้ลูกหมู “พี่ไปด้วยสิ บ้านไคอยู่ไกลพี่จะได้รอรับเรากลับ”
“ได้อยู่แล้ว มาน่ารักที่สุด” รอยยิ้มแป้นของบลูทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นบ้าง
“ใครเขาชมกันแบบนั้น ชอบพูดจริงๆ คำว่าน่ารัก พูดตั้งแต่เด็กยันโต”
“ก็มาน่ารักจริงๆ ถึงดุแต่ก็ใจดี ตามใจผมทุกอย่าง”
“ก็เรามันแสบตั้งแต่เด็ก พี่หลงกลเราทุกที” มาหัวเราะเบาๆ เขาพูดไม่ผิดหรอก เห็นแบบนี้เจ้ากระปุกหมูแสบมาก ดื้อตาใส แล้วเขาก็แพ้ทางทุกทีสิน่า
“แล้วตอนนี้หลงหรือเปล่า” กระปุกหมูยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ทำตาล้อเลียน มาหัวเราะในลำคอ หลงจนไม่รู้จะหลงยังไงแล้วเจ้าลูกหมู
“ก็ต้องดูก่อนว่าโตมาน่ารักไหม”
“โห้ยย น่ารักสุดๆ” คนโฆษณาตัวเองยิ้มแป้น ทำหน้าภูมิใจในตัวเองมาก
“หึๆ”
“มาก็งี้ทุกที ผมพูดจริงๆ นะ” เจ้าลูกหมูหน้ามุ่ยเมื่อโดนเขาหัวเราะขำ
“ทำไมโตมาแล้วขี้งอน” มายื่นมือไปขยี้ผมนุ่ม เจ้าตัวกลมไม่หลบแถมยังส่งยิ้มให้
“ก็กับมาคนเดียว”
มาหันไปมองหน้าคนพูด เจอเข้ากับดวงตากลมใสที่มองเขาด้วยความรักเหมือนที่ผ่านมา
“ถ้าอย่างนั้นพี่ก็จะยอมเราคนเดียวดีไหม”
“มาพูดจริงนะ” คนพูดน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ ทำให้มาต้องละสายตาจากถนนไปมองอีกครั้ง
“จริงสิ”
“เพราะงี้ไงมาถึงน่ารักที่สุดในโลกเลย”
“ฮ่าๆ” เห็นไหมเขาเอาชนะเจ้าตัวดีได้เมื่อไหร่ สุดท้ายก็ต้องปล่อยให้ชมด้วยคำว่าน่ารักต่อไป
• • • • • • • •
“เลือกให้พี่ที”
บลูตาโต เขารีบส่ายหน้าจนผมปลิว “ไม่เอา รสนิยมผมยิ่งไม่เอาไหนอยู่”
“เสื้อเชิ้ตทำงานมันก็เหมือนๆ กัน เลือกมาเถอะ”
“ก็ถ้ามันเหมือนกันจริงมาก็เลือกเองสิครับ” บลูทำเสียงโอดโอย เรื่องนี้เขาไม่มั่นใจสักนิดถ้าซื้อแล้วเชยจะทำยังไง
“เสื้อเหมือนกันแต่คนเลือกไม่เหมือน พี่อยากใส่เสื้อที่เราเลือกให้”
สายตาคมเข้มที่มองมาทำเอาบลูหน้าร้อนผ่าว ออกอาการเงอะงะ เขาหันซ้ายหันขวามือไม้เกะกะไปหมด “งั้นเอาตัวนี้ก็ได้ครับ” บลูหลับหูหลับตาคว้าเสื้อเชิ้ตขึ้นมาหนึ่งตัว
“นี่เราจะแกล้งพี่ใช่ไหม”
“เอ๋” บลูมองไปที่เสื้อ ถึงเห็นว่ามันเป็นสีชมพูสด เขาต้องเม้มปากเพื่อกลั้นขำ แต่ก็ยังหลุดเสียงหัวเราะออกมาจนได้
“ก็มาบอกตัวไหนก็ได้” ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ถือโอกาสแกล้งมาจ๋าเสียเลย
“หึๆ ได้ ถ้าเราเลือกให้พี่ก็จะใส่” เสื้อถูกคว้าไปจากมือของเขา บลูต้องรีบแย่งคืน
“ไม่เอา ผมแกล้งมาไปอย่างนั้นเอง มาไม่ชอบใส่สีหวานๆ ผมรู้”
“ขอบใจนะที่จำเรื่องของพี่ได้ทุกอย่าง” มือใหญ่วางลงบนศีรษะเขามันนุ่มนวลพอๆ กับสายตาที่มองมา วันนี้หัวใจของเขาทำงานหนักมาก มาจ๋าจะรู้บ้างไหม
“ก็ผมมีพี่ชายคนเดียว” บลูแก้เขินด้วยการหันไปเลือกเสื้อเชิ้ตในราวแขวน
“มีพี่คนเดียวแล้วก็ต้องมีแฟนคนเดียวด้วย” น้ำเสียงที่พูดแฝงความนัยบางอย่างที่เขาไม่กล้าคิดต่อ
“มาจะเอากี่ตัวผมจะเลือกแล้ว”
“กี่ตัวก็ได้เลือกมาเถอะ”
“อื้อ” บลูก้มหน้าก้มตาเลือก ก็เขาไม่แน่ใจนี่ว่าหน้ากลมๆ ของเขาหายแดงหรือยัง
• • • • • • • •
“ผมไม่เอามาซื้อเลย” บลูรีบปฏิเสธเมื่อระฟ้าให้เลือกกระเป๋าเงิน “อาคีรินทร์เพิ่งซื้อให้ผมเอง แพงมาก แม่บ่นแล้วบ่นอีกบอกว่าแพงไปไม่สมกับหน้าตาของผม” บลูหัวเราะเมื่อคิดถึงมารดา
“เลือกไปเถอะพี่ซื้อให้”
“ไม่เอาครับ ผมขอใช้ใบนี้ให้คุ้มก่อน อาคีรินทร์จะได้ดีใจ”
“เด็กดี” มาชื่นชมกระปุกหมูของเขา “ใบนี้ครับ” ชายหนุ่มส่งกระเป๋าเงินให้พนักงานพร้อมบัตรเครดิต รออยู่เพียงครู่เดียวก็ได้รับของเรียบร้อย
“บลูหารูปให้พี่ใบสิ”
“รูปอะไรครับ มาจะเอาไปทำอะไร” บลูหันไปมองคนที่เดินเคียงข้าง ใบหน้าที่คุ้นตายกยิ้มแปลกๆ ดวงตาเป็นประกายวาววับ
“ใส่กระเป๋าเงินที่ซื้อใหม่”
“อ๋อ~ได้ครับ รูปตอนไปเที่ยวมาหล่อทุกรูปเลยเดี๋ยวผมไปอัดมาให้”
“พี่ไม่ได้หมายถึงรูปตัวเอง”
“อ้าวแล้วรูปอะไรครับ รูปวิวเหรอ”
“ใช่รูปวิว เวลาเปิดกระเป๋าเห็นแล้วจะได้สบายตาสบายใจ”
“ได้ๆ เดี๋ยวผมหามาให้ครับ”
“เลือกรูปน่ารักๆ นะ”
เอ๋~” บลูเอียงคอมองพี่ชาย รูปวิวน่ารักๆ มันประมาณไหน
“เอารูปพุงออกก็ได้” คนตัวสูงโน้มหน้าเข้ามาใกล้ พูดเบาๆ ข้างหูเขา ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์
“พุงออก?!!” ดวงตาของบลูเบิกกว้าง “มาหมายถึงรูปผมเหรอ!”
“หึๆ” คนหัวเราะชอบใจออกเดินนำไปข้างหน้า ไม่ยอมตอบรับหรือปฏิเสธ เขาต้องเร่งฝีเท้าเพื่อตามให้ทัน
“เดี๋ยวก่อน ไหนมาบอกว่ารูปวิวไง”
“คนเราชอบวิวไม่เหมือนกัน” จู่ๆ ร่างสูงก็หยุดเดินหันมามองเขาทั้งตัว ดวงตาเป็นประกายวาววับ “พี่ชอบวิวแบบนี้ มองแล้วมีความสุข”
เขาได้แต่ยืนเผยอปากค้าง คิดอะไรไม่ออก หัวใจทำงานอย่างหนัก
“หึๆ เอารูปยิ้มกว้างๆ ก็ดี พี่ชอบมองเรายิ้ม”
“อื้อ” หลังจากตะลึงอยู่นาน เจ้าตัวยุ่งก็ยิ้มกว้างพยักหน้ารัวๆ รอยยิ้มของมาอ่อนโยนลง “แบบนี้แหละที่พี่ชอบ”
“ได้เลย” มาหัวเราะขำเสียงที่ขึ้นสูง สีหน้าดีใจของเจ้าตัวกลมทำให้เขาใจชื้น พี่มีหวังบ้างไหมเจ้าตัวยุ่ง
• • • • • • • •
“สุขสันต์วันเกิดครับ” บลูยื่นกล่องของขวัญที่ห่อมาอย่างดีให้กับเจ้าของวันเกิดที่เดินมารอรับหน้าบ้านพร้อมกับกรม
“แค่บลูมาพี่ก็ดีใจแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นผมเอากลับ” บลูชักมือหนี เจ้าของวันเกิดหัวเราะขำเสียงดัง
“พี่มาเชิญข้างในครับ เพื่อนผมสวยๆ ทั้งนั้นเลย พอบอกพี่ชายบลูจะมาตื่นเต้นกันใหญ่”
“พี่ไคไปโฆษณามาไว้เหรอครับ” กรมถามด้วยความอยากรู้
“เปล่า ไม่ต้องโฆษณาแค่รูปหมู่ที่พี่เอาลงไอจี คนก็มองแต่พี่มาแล้ว พี่หัวเน่าไปเลย”
“โห~ถ้าพี่ไคหัวเน่าแล้วพวกผมหัวอะไร” บลูทำปากยื่น ระฟ้ามองความน่ารักนั้นด้วยความรู้สึกขัดใจ
“ก็เน่าไปด้วยกัน บลูมีพี่เป็นเพื่อนทั้งคน”
“ผมว่าเข้าไปข้างในดีกว่าครับ” กรมสะกิดแขนไคเมื่อเห็นสีหน้าเรียบตึงของพี่ชายเพื่อน
“เชิญครับ” ไคยิ้มกว้างให้มา อีกฝ่ายยิ้มรับแต่ดวงตาเคร่งขรึม กรมแอบขนลุกนิดๆ ระหว่างเดินตาม
“โหยยหล่อ” เสียงของสาวๆ ในงานดังขึ้นเมื่อมาเดินผ่าน แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปทำให้บางคนกล้าแสดงความรู้สึกออกมา
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ” มานั่งลงข้างกระปุกหมู ด้านหน้าเขาเป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวย
“บลูพี่ชายหล่อจัง พี่จีบได้ไหม” คนพูดถามกระปุกหมูแต่ใบหน้าหันมาทางเขา
“พี่นุชต้องถามเอาเองเลย” บลูโบ้ยมาให้เขาตอบ
“จีบได้ไหมคะ มีแฟนหรือยัง” หญิงสาวยิ้มทะเล้น ท่าทางก๋ากั๋นแต่ดูไม่น่าเกลียด
มายิ้มให้หญิงสาว เขาตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม “ผมยังไม่มีแฟนแต่อย่าจีบเลยครับ”
“อ้าว! ทำไมละคะ ไม่มีแฟนก็จีบได้สิคะ”
“ไม่ได้ครับ มีคนจองจะจีบผมแล้ว”
“จองได้ด้วยเหรอคะ” หญิงสาวหัวเราะขำ ระฟ้ายิ้มรับ เบนสายตาไปมองเจ้าตัวยุ่งที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ได้ครับ จองไว้ตั้งแต่เด็กบอกว่าโตแล้วจะมาจีบ ผมรออยู่”
ดวงตากลมโตที่มองมาเบิกกว้าง มาจ้องตาคู่นั้น ริมฝีปากค่อยๆ ยกยิ้ม ดวงตาพราว
“โอ๊ยอย่างกับนิยาย ยอมค่ะยอม นุชยอมก็ได้”
“หึๆ ผมก็อยากให้เหมือนนิยายครับ รออยู่ว่าเจ้าตัวจะจำได้ไหม หวังว่าจะไม่ลืมกัน”
บลูหลุบตาลงต่ำ แก้มกลมขึ้นสีแดงเรื่อ มากำลังพูดถึงเขาอยู่ มาจ๋าจำได้
“บลู” กรมที่นั่งอยู่อีกข้างสะกิดเพื่อน
“หือ?” สายตาคนตอบยังลอยๆ กรมจึงกระทุ้งสีข้างเพื่อนอีกที
“พี่ไคเรียก”
“อ๋อ..อืม” บลูชะโงกหน้าไปมองคนเรียกที่นั่งหัวโต๊ะ ไคส่งยิ้มให้เขา “บลูเจ้าพวกนี้แกล้งเอาเค้กมาให้พี่ บลูมาเป่าให้หน่อยสิ”
“ครับ” บลูขยับตัวเตรียมจะลุกขึ้น แต่มือของมาดึงแขนเขาไว้เสียก่อน
“พี่ว่าให้สาวๆ เป่าให้ดีไหม คนซื้อจะได้ไม่น้อยใจ”
“จริงสิครับ พี่ไคให้พี่ๆ เป่าเลยครับ”
“เอาอย่างนั้นเหรอ” ไคถามเขาแต่สายตายิ้มๆ กลับประสานกับสายตาของมา
“ครับ” บลูตอบรับ แต่สายตาสองคู่ยังสบกันนิ่ง เหมือนไม่มีใครได้ยินสิ่งที่เขาพูด
“ตกลง” ในที่สุดไคก็หันมามองเขา ดวงตาคู่นั้นมีร่องรอยขำขันที่เจ้าตัวไม่คิดจะปิดบัง บลูมองอย่างข้องใจ
“มา” เมื่อซักคนนั่งไกลไม่ได้ก็ซักคนอยู่ใกล้แทน “มีอะไรเหรอ”
“อย่ายุ่งน่าเจ้าลูกหมูผู้ชายเขาคุยกัน”
“เดี๋ยวมา~” บลูส่งเสียงประท้วง “ผมก็เป็นผู้ชาย”
“หึๆ” ร่างสูงหัวเราะชอบใจ ไม่สนหน้ามุ่ยๆ ของเขาสักนิด
“แล้วคุยอะไรกันทีไหน ผมไม่เห็นได้ยินสักคำ”
“เรื่องบางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องพูดออกมา” ระฟ้ายิ้มใส่ตาเจ้าลูกหมู เขายกมือขึ้นพาดไปบนบ่าของอีกฝ่าย ปล่อยแขนสบายๆ สายตาของบลูตกลงมองแขนของเขาก่อนเจ้าตัวจะเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้าง
“มา”
“หือ”
“ผมเป็นผู้ใหญ่แล้วเข้าใจที่มาพูดน่า ไม่อยากเล่าก็ตามใจ เรื่องบางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องพูดออกมา” กระปุกหมูพูดเลียนแบบเขา ระฟ้าหัวเราะออกมาเบาๆ
“หึๆ พี่จะจำไว้ว่าเราโตแล้ว”
• • • • • • • •
“อะพี่ไคผมให้” กรมส่งกล่องของขวัญให้ไค บลูและระฟ้ากลับไปแล้ว เขาเองกำลังจะกลับเช่นกัน
“เรามีของขวัญวันเกิดให้พี่ด้วยเหรอ” ไคเลิกคิ้วแปลกใจ
“เปล่า ของขอบคุณน่ะ ขอบคุณมากๆ ที่ตอบรับคำขอหน้ามึนของผม”
“หึๆ ไม่เป็นไร พี่กำลังเบื่อๆ มีอะไรให้ทำก็สนุกดี แต่เรานี่มันร้ายใช่เล่น”
“แน่นอนอยู่แล้ว” กรมยักคิ้ว ทำหน้าทะเล้น ถ้าอยากรู้ว่าพี่มาคิดยังไงกับเพื่อนเขากันแน่ วิธีดึกดำบรรพ์นี่แหละเข้าท่าที่สุด เขาบอกบลูแล้วว่ามันต้องได้ผล!
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★♥ บลูมารัก ♥★ ตอนที่ 28 [End]★ 07/08/18 ★ P: 40 (อ่าน 247372 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก