ตอนที่ 23 : คนเจ้าเล่ห์บลูวักน้ำขึ้นล้างหน้า คิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เขากำลังสงสัยว่าตัวเองฝันไปหรือเปล่า หวังว่าไม่ใช่การคิดเข้าข้างตัวเอง เออออไปฝ่ายเดียว ไม่อย่างนั้นคงหน้าแตกชนิดที่หมอไม่รับเย็บ
มาเริ่มชอบเขาแล้วใช่ไหม ชอบเหมือนที่เขาชอบมามาแสนนาน จากเด็กตัวกลมที่คอยตามพี่ชายไม่ห่าง เปลี่ยนเป็นหนุ่มน้อยที่เฝ้ารอให้พี่กลับมาหาทุกปี และกลายเป็นเด็กหนุ่มที่โตพอจะรู้จักความรัก และยอมรับว่าเขากำลังรักใครบางคนสุดหัวใจ
โชคดีที่เขามีเพื่อนรักอย่างกรม คนที่เข้าใจและรับฟังความรักที่เขาไม่กล้าบอกเล่าให้ใครฟัง แม้แต่น้าปิง น้าชายที่ดูแลและให้ความรักความเอ็นดูเขามาตั้งแต่เด็ก
“บลู” เสียงเรียกดังจากนอกประตูห้องน้ำทำให้เขาสะดุ้งน้อยๆ บลูรีบล้างหน้าให้เสร็จ
“มา” บลูยิ้มกว้างเมื่อเดินออกมาเห็นร่างสูงนั่งเอกเขนกอยู่บนเตียง
“จะกลับบ้านใช่ไหม พี่ไปส่ง”
“ตื่นไหวด้วย เมื่อคืนมาดื่มไปตั้งเยอะ”
“ไหวสิ เราจะกลับเลยใช่ไหม”
“ครับ จะได้มีเวลาอยู่กับแม่กับยายเยอะๆ พรุ่งนี้ก็ต้องกลับมาแล้ว”
“ทำไมไม่ชวนมาอยู่ด้วยกันที่นี่”
“น้าปิงกับอาคีรินทร์ชวนแล้วครับ แต่แม่กับยายเกรงใจไม่อยากมา แต่ผมเข้าใจนะไม่มีที่ไหนอยู่แล้วสบายใจเหมือนบ้านเรา จะนั่งจะนอนจะทำอะไรก็ได้”
“แล้วบลูล่ะที่นี่คือบ้านไหม” คำถามสั้นๆ แต่แฝงความหมายเอาไว้ บลูเม้มปากเข้าหากัน คิดว่าเขาควรตอบอย่างไรดี
“ผมอยู่มาตั้งแต่ยังเล็กมาก ก็เลยรู้สึกเหมือนเป็นบ้านทั้งสองหลัง ที่ไหนมีคนที่เรารักอยู่ที่นั่นก็คือบ้าน”
“ทำไมวันนี้พี่ถึงรู้สึกเหมือนน้องตัวน้อยของพี่โตขึ้นมากแล้ว”
“ก็โตแล้วสิครับ เมื่อคืนมายังพูดเลยว่าจะจำไว้ว่าผมโตแล้ว ไหนว่าไม่เมาไง”
“ไม่จริงมั้ง” น้ำเสียงไม่เชื่อถือมาพร้อมกับดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์
“เอาบัตรนักศึกษาผมไปดูไหมครับจะได้มั่นใจ”
“จริงเหรอ โตแล้วแน่นะ”
“มา~ผมชักโมโหแล้วนะ” บลูทำหน้ามุ่ย จ้องตาอีกฝ่ายเขม็ง วันนี้ยั่วโมโหเขาจัง เป็นอะไรเนี่ย
“หึๆ ก็ถ้าโตแล้วจริงไม่เห็นจีบพี่เลย”
!!!
"จีบอะไรเล่า" คนโดนทวงตรงๆ ไปไม่ถูก หน้าแดงหูแดงไปหมด มาอาศัยจังหวะลูกหมูเงอะงะ ดึงมืออีกฝ่ายให้เซเข้าหา กระปุกหมูมัวแต่ตะลึงไม่ทันระวังตัว จึงล้มลงไปนอนทับเกยอยู่บนอกของมา
“มา!" บลูตกใจร้องเสียงหลง หน้าแดงก่ำ พยายามขืนตัวออกห่างแต่ติดมือแข็งแรงที่รั้งเอวเขาไว้
"มาปล่อยก่อนครับ ผมไม่เห็นขำเลย" กระปุกหมูหน้ามุ่ย เมื่อเห็นเขายิ้มชอบใจ
"ตอบพี่ก่อนสิ เมื่อไหร่จะจีบพี่"
"ทำไมต้องจีบด้วย" เจ้าลูกหมูทำปากยื่น "มามีสาวมาจีบเยอะแยะแล้ว"
ดวงตาคนฟังวิบวับ ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "เรางอนพี่หรือว่า..หึง"
กระปุกหมูตาโตรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน "ผมเปล่าสักหน่อย"
"หึๆ เปล่าก็เปล่าสิ ทำไมต้องตกใจด้วย"
"ก็..มาแกล้งผม"
"แกล้งทีไหน พี่อยากรู้พี่ก็ถาม"
"ตาวิบวับแบบนี้เหรอครับไม่ได้แกล้ง" บลูใช้นิ้วชี้จิ้มตรงกลางหว่างคิ้วของคนขี้แกล้ง
"หึๆ "
"เลิกเล่นได้แล้วครับ ป่านนี้แม่กับยายรอผมแล้ว"
"ได้"
บลูตาโตเมื่อคนนอนราบไปกับเตียงปล่อยให้เขานอนทับผงกศีรษะขึ้น แตะริมฝีปากที่แก้มก่อนปล่อยมือออกจากเอว เขาได้แต่ทำตาปริบๆ พูดไม่ออก หัวใจเต้นโครมคราม
"ไม่รีบไปแล้วเหรอ"
"มา~" กระปุกหมูหน้าแดงเรื่อ รีบดีดตัวออก มามองตามร่างน่าฟัดไป เขาทิ้งศีรษะลงนอนราบ รอยยิ้มแตะแต้มบนใบหน้า กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสบู่ยังติดอยู่ที่ปลายจมูก
• • • • • • • •
“สวัสดีครับคุณยาย สวัสดีครับน้าป่าน” มายกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคน
"ไหว้พระเถอะลูก กินข้าวกันมาหรือยัง"
"เรียบร้อยแล้วครับคุณยาย" มานั่งลงบนพื้น ใกล้กับเก้าอี้ของผู้สูงอายุ สายตาที่มองมาจึงเต็มไปด้วยความเอ็นดู
"ทีนี้มารู้หรือยังว่าทำไมผมถึงอ้วน กลับมาเมื่อไหร่ยายถามถึงเรื่องกินตลอด"
"หึๆ ไม่ใช่ว่าเราอ้อนขอคุณยายกินเหรอ"
"มาพูดเหมือนตาเห็นเลยลูก รายนี้กลับมาเมื่อไหร่เสียงดังโหวกเหวกตั้งแต่ก่อนเห็นตัว ยายครับวันนี้มีอะไรกินบ้าง"
"แม่ครับ ลูกแม่อยู่ทางนี้" บลูยกมือขึ้นสูง เมื่อมารดาขายเขากับระฟ้า
"บลู"
"ครับ?" บลูหันไปมองคนเรียก
"พี่ลืมตะกร้าผลไม้ที่คุณแม่ฝากมาไว้ในรถ ไปเอาให้พี่หน่อยสิ"
"ได้ครับ" บลูรับกุญแจรถมาจากมา บ้านของเขาเป็นบ้านหลังเล็กพื้นที่ไม่มากนักจึงไม่มีที่จอดรถเป็นของตัวเอง ต้องอาศัยจอดรถริมถนน โชคดีที่แถวนี้ไม่มีปัญหาเรื่องขโมยรถ
"น้าป่านครับผมมีเรื่องอยากขอคุยด้วยครับ"
"เอาสิจ้ะ"
"ผมต้องกราบขอโทษคุณยายกับน้าป่านด้วยนะครับถ้าสิ่งที่พูดทำให้ไม่สบายใจ” มายกมือขึ้นไหว้ “แต่ผมอยากให้ได้ยินจากปากของผมเอง"
"มา มีอะไรหรือเปล่า" น้ำเสียงของคุณป่านเริ่มกังวล
"น้าป่านครับ คุณยายครับ ผมชอบบลูครับ ชอบแบบอยากคบหาดูใจกัน ถ้าคุณยายกับน้าป่านจะกรุณา"
"โธ่น้าก็นึกว่าเรื่องอะไรเล่นเอาตกใจ" เป็นมาเสียเองที่ออกอาการงง เมื่อคุณป่านมีสีหน้าโล่งใจ พอๆ กับคุณยาย "ไม่ต้องแปลกใจหรอกลูก น้าปิงเล่าให้น้าฟังหมดแล้ว ถ้ามากังวลไม่ต้องห่วงเลย บ้านเรารักมาเหมือนลูกเหมือนหลาน ถ้าจะรักกันชอบกันผู้ใหญ่ก็ไม่ขัด"
"ขอบคุณครับคุณยาย ขอบคุณครับน้าป่าน" มายกมือไหว้ด้วยความเคารพ "น้าป่านไม่ต้องห่วงนะครับถ้าสุดท้ายแล้วบลูไม่ได้รักผม ผมจะพยายามเป็นพี่ชายที่ดีของน้องให้ได้"
"เรื่องนั้นน้าก็ไม่ห่วงเหมือนกันจ้ะ" คุณป่านพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนทั้งริมฝีปากและดวงตา
“ครับ?”
“มาแล้วครับ” เสียงตะโกนของกระปุกหมูดังมาก่อนตัว มาจึงหยุดคำถามเสีย “โอ๊ยเล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันแฮะ ปกติมาก็จอดใกล้ๆ วันนี้จอดซะไกลเลย” ลูกหมูนั่งหอบหลังจากวางตะกร้าผลไม้ลง
“ไม่รู้เหรอว่าพี่จงใจจอดรถไกลๆ” มาพูดหน้าตาย ดวงตาเต้นระยิบระยับ
“จงใจ? มาแกล้งผมเหรอ” เจ้าลูกหมูโวยวาย
“หึๆ เราจะได้ออกกำลังกายบ้าง ไม่ดีหรือเหรอ”
“โธ่ ~มาไม่ต้องแกล้งพูดเลย ลืมตะกร้าไว้ในรถจริงๆ ก็บอก เดี๋ยวพรุ่งนี้กลับไปผมจะฟ้องป้าดาว”
“เดี๋ยวนี้เอะอะอะไรก็ฟ้องแม่ผมครับ กลายเป็นลูกรักไปแล้ว” มาฟ้องแม่ของอีกฝ่ายบ้าง คุณป่านหัวเราะ มองทั้งคู่ด้วยสายตาเอ็นดู
“จะเป็นไรไป มาก็มาเป็นลูกบ้านนี้แทนดีไหม แลกกัน”
“แม่คร้าบบ”
“หึๆ” เสียงหัวเราะของคนในบ้านดังประสานกัน มามองใบหน้าของกระปุกหมู ดวงตากลมโตสดใส รอยยิ้มกว้างชวนมอง เขานึกแปลกใจตัวเองที่รู้ตัวช้าถึงเพียงนี้ ทำไมถึงคิดไม่ได้ว่าตลอดมารอยยิ้มของเขาอยู่ที่ใคร
“มา~”
“หือ”
“ผมลืมกุญแจรถไว้ในรถมาเดินไปเอาให้หน่อยสิครับ”
“หึๆ ฝันไปเถอะเจ้าตัวยุ่ง” รอยยิ้มของมาคลี่ออกกว้าง ถึงจะรู้ตัวช้าก็ไม่เป็นไรเพราะตอนนี้เขารู้ตัวแล้ว
• • • • • • • •
“มายังไม่กลับเหรอ ดึกแล้วนะผมเป็นห่วง” บ้านของเขาอยู่ชานเมือง บลูจึงเป็นห่วงกลัวอีกฝ่ายหลับในระหว่างขับรถกลับ
“ไม่ต้องห่วง” ระฟ้าไม่ยอมขยับตัว เขานอนดูโทรทัศน์อยู่บนพรมหน้าโซฟา
“จะไม่ห่วงได้ไงครับ”
“ได้สิ เพราะน้าป่านชวนพี่นอนที่นี่”
“หา?”
“หาอะไรของเรา” มาอดแซวไม่ได้ เมื่อเจ้าตัวยุ่งอ้าปากกว้างดวงตาเบิกโต บลูหุบปากฉับ เหลือบตามองค้อนอีกฝ่าย
“มาจะนอนยังไง ไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน”
“มีสิ”
“อย่าบอกนะครับว่ามาเอาติดรถมาด้วย”
“เปล่า ของอาคีรินทร์ น้าปิงเก็บไว้ที่นี่สองสามชุดเผื่อมาค้าง”
“อ๋อใช่ผมก็ลืมไป งั้นเดี๋ยวผมไปหยิบให้ มาจะอาบน้ำเลยไหม”
“รอเราก่อนก็ได้”
“เดี๋ยวผมเข้าไปอาบในห้องแม่ก็ได้ครับ มาอาบห้องน้ำข้างนอกได้เลย”
“เปล่า พี่หมายถึงรออาบพร้อมเราก็ได้”
!!!
“หึๆ ไปหยิบมาเถอะ เดี๋ยวพี่อาบข้างนอกเอง”
“คนอะไรเจ้าเล่ห์ที่สุด ร้ายเหลือเกิน คอยดูนะ” เสียงบ่นพึมพำดังลอยเข้าหู คนเดินไปไกลแล้วหันกลับมามองด้วยสายตาเอาเรื่อง มาทั้งขำทั้งเอ็นดู ใครว่ากระปุกหมูไม่เปลี่ยน โตมาแล้วเอาเรื่องขึ้นเยอะ เห็นทีว่าในอนาคตเขาน่าจะกลัวเมียเป็นแน่แท้
• • • • • • • •
“บลู”
“ครับ” คนตอบรับงัวเงีย
“ที่นี่มีผีหรือเปล่า”
“อะไรนะครับ!” คนง่วงลืมตาขึ้นมาในความมืด “ผีเหรือครับ!”
“ใช่มีหรือเปล่า”
“ไม่มีครับ มาถามทำไม” ปกติคนตัวโตไม่เคยกลัวผีเกือบจะไม่เชื่อเรื่องผีด้วยซ้ำ จะไม่ให้เขาสงสัยได้ยังไง
“พี่รู้สึกแปลกๆ”
“แปลกยังไงครับ”
“ไม่รู้สิ พี่กลัวๆ ชอบกล”
“มาเนี่ยนะครับกลัว ฮ่าๆ” บลูขำจนตาสว่าง
“คนเรามันต้องมีครั้งแรกสิ พี่นอนไม่หลับ”
“แล้วจะทำยังไงครับ ลงไปดูหนังไหมผมซื้อแผ่นหนังมาไว้ให้แม่กับยายหลายเรื่องเลย”
“ไม่ต้องแค่นอนกอดกันก็พอ”
ร่างของเขาโดนรวบเข้าไปกอด จมูกของมาแตะที่หน้าผาก เสียงถอนใจดังเบาๆ “ค่อยยังชั่ว”
บลูได้แต่ทำตาปริบๆ จะประท้วงก็ไม่ทันแล้ว คนนอนไม่หลับหายใจสม่ำเสมอแต่คนเกือบหลับเมื่อครู่ตาสว่างโร่ หัวใจเต้นโครมคราม บลูย่นจมูกกับอกกว้าง นึกหมั่นไส้คนตัวโต ผีอะไรของมาจ๋าผีเจ้าเล่ห์สิไม่ว่า แล้วทีนี้เขาจะหลับยังไง!!
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★♥ บลูมารัก ♥★ ตอนที่ 28 [End]★ 07/08/18 ★ P: 40 (อ่าน 247408 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก