ตอนที่ 24 : จีบ "บลูแฟนมารับ" กระปุกหมูหน้าแดงก่ำ เมื่อเพื่อนร่วมคณะตะโกนเสียงดังลั่น แถมคนที่เดินฝ่าเสียงและสายตาเข้ามาที่ใต้ตึกกลับยิ้มรับแบบไม่สะทกสะท้านใดๆ สีหน้าเหมือนจะพอใจมากด้วยซ้ำ
"ตกลงยังไม่ได้คุยกันจริงจังอีกเหรอวะ" กรมรีบกระซิบเพื่อให้ทันเวลา บลูส่ายหน้า เขาไม่กล้าตอบเพราะกลัวอีกฝ่ายเดินมาถึงก่อน
"รีบๆ เลย ของดีหายากนะเว้ย เดี๋ยวโดนแย่ง"
"ใครแย่งอะไร"
บลูอยากตบหน้าผากตัวเอง คิดอยู่แล้วว่าการสนทนานี้ต้องไม่ทันเวลาแล้วมันก็ไม่ทันจริงๆ
"ผมบอกให้บลูรีบตัดสินใจเรื่องพี่ไคครับ คนอยากเป็นแฟนพี่แกเยอะแยะ" เพื่อนรักของเขาหาทางออกจนได้ แต่เป็นทางออกที่ทำให้คนถามหยุดยิ้ม
"นั่งอยู่ทำไมวะพี่มามารับแล้วก็ลุกสิ" คนจุดระเบิดไล่เขาหน้าตาเฉย มาเขม่นตาใส่เพื่อน กรมยักคิ้วยิ้มกวน บลูหันไปยิ้มแหยๆ ให้คนมารับ กวาดหนังสือและชีทลงกระเป๋า เดินตามชายหนุ่มไปเงียบๆ
"มา" บลูเรียกด้วยน้ำเสียงงอนง้อ ร่างสูงหันมามองแต่ไม่พูดอะไร ยังดีที่จังหวะการก้าวเดินของอีกฝ่ายช้าลง
"น้าปิงรู้หรือเปล่าว่าพี่มารับ"
บลูลอบถอนใจ ในที่สุดก็ยอมพูดกับเขา
"รู้ครับ พักนี้มามารับเกือบทุกวัน น้าปิงเลิกถามแล้วว่ากลับยังไง"
"อืม ดีแล้ว"
เขาอยากถามมากว่าดีแล้วคืออะไร แต่เห็นหน้าขรึมๆ ของอีกฝ่าย คิดว่าปล่อยไปจะดีกว่า
"มาจะไปไหนเหรอ" เมื่อสองข้างทางที่เห็นไม่ใช่ทางกลับบ้าน เขาจึงอดถามไม่ได้
"หาอะไรกิน"
"มาอยากกินอะไร" น้ำเสียงของบลูงอนง้อคนตัวโตเต็มที่
"หึ ถามจะเลี้ยงพี่เหรอ" บลูยิ้มกว้าง โล่งอกขึ้นมาทันที ในที่สุดมาจ๋าก็อารมณ์ดีขึ้นแล้ว
"เลี้ยงก็ได้นะ" เขาทำใจป้ำ แค่เห็นอีกฝ่ายนิ่งไปก็ใจหายจะแย่ อะไรทำได้เขายอมทำหมด
"จะเลี้ยงพี่มีเงินกี่บาท"
"เยอะ" บลูยิ้มกว้าง ส่งสายตาไปอ้อนคนพี่ "ตั้งพันห้าแหนะ"
"หึ" มาหลุดเสียงหัวเราะเมื่อเจ้าตัวกลมทำเสียงเล็กเสียงน้อย "พันห้าจะไปพออะไร"
"งั้นมาจะกินกี่บาทบอกมาเลย ผมเลี้ยงเอง"
"ไหนว่ามีพันห้าจะเอาที่ไหนมาเลี้ยงพี่"
"ก็ยืมมาก่อนไง เดี๋ยวสิ้นเดือนคืน"
"กระปุกหมูเอ๊ย" มาเอื้อมมือไปขยี้ผมนุ่ม อารมณ์ขุ่นมัวหายวับ ใครจะต้านทานความน่ารักของเจ้าลูกหมูได้
"เย่" บลูยิ้มกว้าง ดีใจจนออกนอกนหน้า
"ดีใจอะไรของเรา" มาอดขำท่าดีใจของอีกฝ่ายไม่ได้ เจ้าลูกหมูแทบจะกระโดดโลดเต้นอยู่ในรถ
"ก็มาหายโกรธผมแล้ว"
"รู้ด้วยเหรอว่าพี่โกรธ"
"โกรธจริงๆ ด้วย" คนพูดตาโต มองเขาด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
"เปล่า พี่ไมได้โกรธ" มาพูดเสียงอ่อน
"งั้นมาเป็นอะไร"
ชานหนุ่มเหลือบสายตาไปมอง เขายิ้มให้เจ้าตัวกลมก่อนหันกลับไปตั้งใจขับรถ "เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน"
"อื้อ" บลูพยักหน้า เขาเองก็มีเรื่องอยากคุยกับมาเช่นกัน
• • • • • • • •
“ทำไมมาที่นี่ล่ะ มาจะไปกินข้าวไม่ใช่เหรอ” บลูประหลาดใจเมื่อรถเลี้ยวเข้ามาจอดที่บริษัท มีพนักงานเหลืออยู่ไม่มากเพราะเลยเวลาเลิกงานแล้ว
“พี่แค่อยากหาที่เงียบๆ คุยกับเรา”
“อืม” บลูเดินตามร่างสูงเข้าไปในห้องทำงานของอีกฝ่าย โซฟาตัวใหญ่ตั้งอยู่มุมห้อง มานั่งลงก่อนฉุดมือเขาให้นั่งตาม
“กี่ปีแล้ว”
“อะไรครับ”
“กี่ปีแล้วที่พี่เจอเราที่นี่”
“โห~” บลูลากเสียงยาว สมองกำลังลบตัวเลข “สักสิบสามสิบสี่ปีได้มั้งครับ”
“นานนะว่าไหม”
“นาน” บลูพยักหน้า “นานมากๆ เลย”
“หึๆ หมายถึงเวลาที่เราเจอกันหรือเปล่า”
“เปล่า หมายถึงเวลาที่ผมรอมากลับบ้าน” น้ำเสียงของอีกฝ่ายทำให้ใจของมาอ่อนยวบ เขามองใบหน้าของคนพูด หัวใจอบอุ่นพอๆ กับที่รู้สึกผิดกับเจ้าลูกหมู
“พี่ขอโทษที่ไม่ได้ทำตามสัญญา”
“อย่าขอโทษ อะไรที่มาตัดสินใจผมคิดว่ามันดีทั้งนั้น”
“ขอบใจมาก”
“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่มามีเรื่องอะไรจะคุยกับผมเหรอ”
สีหน้าติดรอยยิ้มของมาค่อยๆ จางลง อีกฝ่ายจ้องตาเขานิ่ง ก่อนเสียงถอนใจจะดังขึ้นเบาๆ “บลูชอบไคหรือเปล่า”
“เปล่า” บลูรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“แต่พี่ได้ยินที่กรมพูด เพื่อนเราคงไม่พูดแบบนั้นถ้าเราไม่คิดอะไรกับไค”
“โธ่เอ๊ย” บลูกัดริมฝีปาก เขาจะพูดอย่างไรดี จะแก้ตัวก็กลัวจะเข้าตัว
“พี่อยากให้บลูคิดดีๆ ก่อนตอบพี่ อย่าปิดบัง เพราะพี่จะถามแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว หลังจากนี้ต่อให้บลูบอกว่ารักไค พี่ก็จะไม่ปล่อยบลูไป”
“มา” บลูเรียกพี่ชายตัวโตเสียงเบา ใบหน้าของเขาแตะแต้มไปด้วยความหวัง “มาหมายความว่ายังไง”
“เราดูไม่ออกเหรอว่าพี่รู้สึกยังไง”
“ถ้ามาไม่พูดผมจะรู้ได้ยังไง”
“พี่เป็นคนไม่ชอบพูดบลูก็รู้”
“ขี้เก๊กว่างั้น” ดวงตาของเขาล้อเลียนคนตัวโต
“หึๆ อย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่อง ตกลงเรายังยืนยันคำตอบเดิมไหม”
“คำตอบอะไรครับ” บลูกลั้นยิ้ม ดวงตาของเขาพราวระยับ หัวใจพองโตนำไปก่อนแล้ว ทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ได้พูดอะไร
“บลู! ตอบพี่มาเร็ว”
“อืมมม” บลูยกมือกอดอกแกล้งทำท่าคิดหนัก เขาเลยโดนคนใจร้อนรวบตัวเข้าไปกอด
“พี่ให้อีกสามวินาที ถ้าเรายังไม่ตอบจากนี้จะเปลี่ยนใจไปมองใครไม่ได้อีกแล้วนะ”
“จากนี้เหรอครับ?” บลูแกล้งทำตาโต
“ใช่นับจากวันนี้ วินาทีนี้ไป”
“งั้นนับเลย”
มาหรี่ตาลง กระปุกหมูเชิดหน้าขึ้น รอยยิ้มแปลกๆ
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจสิครับ” เจ้าตัวกลมส่งยิ้มกว้างให้เขา “เพราะผมไม่เคยมองใครมานานกว่านั้นเยอะ”
“บลู” ระฟ้าตกตะลึง เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ได้ยินใช่สิ่งเดียวกับที่เขาคิดหรือเปล่า “บลูบอกพี่ทีว่าที่พูดเมื่อกี้หมายความว่ายังไง”
“พี่มาบอกผมก่อนสิครับ ว่าสิ่งที่พี่มาทำสองสามอาทิตย์นี้คืออะไร”
“พี่ก็จีบเรานะสิเจ้ากระปุกหมู แค่นี้มองไม่ออกเหรอ”
บลูย่นจมูก ช่างเป็นการสารภาพที่เหมือนพี่ดุน้องจริงๆ แต่..ริมมีปากของบลูคลี่ออกเป็นรอยยิ้ม แต่มาก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่สมัยเด็กไม่ใช่เหรอ ปากแข็งเป็นที่หนึ่งแต่ก็รักน้องน้อยอย่างเขาที่สุด
“มา~” บลูยกนิ้วชี้ขึ้นยื่นไปตรงหน้า เมื่ออยากรู้ก็ต้องพูดกันตรงๆ “ขอชัดๆ ทีหนึ่ง”
“ขออะไร”
“ขอชัดกว่านี้อีกนิดหนึ่ง”
“หึๆ”
“นะครับบอกผมหน่อย” เมื่ออีกฝ่ายทำท่าว่าจะไม่ยอมพูด บลูจึงต้องใช้น้ำเสียงอ้อนเข้าช่วย
“พี่รักเรา พอใจหรือยัง” แต่ละคำหนักแน่นดังชัดเจน คนที่รอฟังรู้สึกเหมือนตัวเองหูดับ สมองของเอาอื้ออึง จู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา
“บลู!” ระฟ้าตกใจจนต้องดึงกระปุกหมูเข้ามากอด “ร้องไห้ทำไม”
“ก็ผมดีใจ” คนพูดพยายามกลั้นน้ำตาจนหน้าเหยเก มาหัวเราะขำจึงโดนสายตางอนๆ ตวัดมอง
“พี่ขอโทษ” คนเผลอหัวเราะน้องต้องรีบขอโทษขอโพยก่อนที่จะโดนโกรธไปมากกว่านี้
“มารักผมจริงเหรอ” เสียงถามยังปนสะอื้นน้อยๆ
“เราเคยเห็นพี่พูดไม่จริงเหรอ”
“อย่าให้ผมพูดนะครับ” สายตาที่มองมาทำให้รู้ว่าเจ้าตัวจดจำทุกอย่าง มาหัวเราะขำ “ไม่นับเรื่องที่พี่ไปเมืองนอกสิ”
“ก็ได้ ผมยอมยกให้เรื่องหนึ่ง” บลูยิ้มทะเล้นทั้งน้ำตาพลอยให้มายิ้มตามไปด้วย “พูดอีกทีสิครับ”
“พี่รักบลู” มาพูดช้าๆ สายตาสองคู่สบประสาน ไม่ละไปจากกัน “บลูรักพี่ใช่ไหม พี่แปลแบบนี้ได้หรือเปล่า”
“ได้มั้งครับ” กระปุกหมูส่งยิ้มกวนๆ ให้เขา ดวงตาเป็นประกาย
“หึๆ เจ้าเด็กแสบ” ชายหนุ่มอดใจไม่ไหวจริงๆ เขากดริมฝีปากลงบนแก้มนุ่ม ใช้จมูกสูดดมความหอมเข้าปอด
“พูดถึงเรื่องสัญญา เราเองก็ผิดสัญญากับพี่นะ ไหนพูดเสียดิบดีว่าโตมาแล้วจะจีบพี่”
“ใครว่า” มาหรี่ตาลงมองคนในอ้อมแขน กระปุกหมูยิ้มกว้าง ดวงตาวาววับ “ผมจีบมาไปตั้งนานแล้วไม่รู้เหรอ”
“ตอนไหน”
“ก็ตอนพาพี่ไคมารู้จักมาไง”
!!!
มาค่อยๆ ประมวลผลช้าๆ เขามองรอยยิ้มกวนๆ ของกระปุกหมู ตาใสสว่างจ้ามองเขาอย่างรอคอย มาหัวเราะเสียงดังเมื่อเริ่มเข้าใจในสิ่งที่เจ้าตัวแสบพูด
“แสบนักนะเรา”
“กรมเป็นคนคิดแผนให้” บลูรีบยกความดีความชอบให้เจ้าของแผนการ “ผมแค่ทำตามเท่านั้นเอง”
“แสบกันจริงๆ ต้มพี่ซะเปื่อย”
“ผมเก่งใช่ไหมล่า” บลูยืดอก ภูมิใจในความเนียนของตัวเอง
“หึๆ เสียใจเครดิตคราวนี้ต้องยกให้ไคกับกรม เล่นงานพี่อยู่หมัด”
“ก็เพราะมารักผมไง” เจ้าตัวกลมยิ้มแป้น เขาพูดถูกสิถ้ามาไม่รักเขาจะรู้สึกเหรอ
“ใช่เพราะพี่รักเรา”
“ผมก็รักมา” บลูสอดมือเข้ากอดระฟ้าเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย “รักมานานแล้ว”
“ขอโทษนะที่พี่รู้ตัวช้า”
“ขอบคุณที่มารู้ตัวต่างหาก แค่นี้ผมก็มีความสุขจะแย่แล้ว”
สายตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความรัก ความเชื่อใจ มาใช้มือประคองใบหน้าของเจ้าตัวกลมขึ้น ประสานสายตากับดวงตาคู่นั้น
“คบกับพี่นะบลู”
“เป็นแฟนเลย” กระปุกหมูยิ้มทะเล้น พูดจาเลียนแบบสมัยตัวเองยังเด็ก มาหัวเราะขำ สายตาสองคู่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความสุข
มาจ้องตาคู่นั้น เขาเหมือนถูกมนต์สะกด ชายหนุ่มเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ แตะแต้มริมฝีปากลงไปช้าๆ บนเปลือกตา เวียนมาที่แก้มก่อนปิดทับที่ริมฝีปากนุ่ม เจ้าตัวกลมสะดุ้งน้อยๆ แต่ไม่หนี ปล่อยให้เขาลิ้มรสหวานจากริมฝีปากอิ่มจนพอใจ
“มา” เสียงเรียกชื่อเขาแหบพร่า มาผละริมฝีปากออกอย่างเสียดาย ปล่อยให้อีกฝ่ายได้หายใจ
“มา”
“หือ”
“ผมถามอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม”
“ถามมาสิ” มาปัดผมที่ตกลงมาบนหน้าผากออกให้ เจ้าลูกหมูยิ้มเขิน ก้มหน้าลงน้อยๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นมาใหม่ ริมฝีปากค่อยๆ คลี่ออกเป็นรอยยิ้ม ดวงตาส่องประกายเจ้าเล่ห์
“มามีแฟนหรือยัง”
“หึๆ เจ้าตัวแสบเอ๊ย” มาอดใจไม่ไหว จับเจ้าตัวกลมเข้ามาฟัดแก้มจนหนำใจแล้วถึงตอบ “พี่มีแฟนแล้ว น่ารักมากด้วย”
กระปุกหมูยิ้มกว้าง มองเขาด้วยสายตาขี้อวด “เห็นไหมๆ ผมผิดสัญญากับมาที่ไหน จีบติดแล้ว เป็นแฟนกัน”
“ฮ่าๆ” มาหัวเราะเสียงดังลั่นห้อง
"มาลอก่อนน้าแป๊บเดี๋ยวบูก๊ะโตแย้ว เดี๋ยวจิบเยย เป็นแฟนกาน" เสียงเล็กๆ คล้ายดังอยู่ในหัว สุดท้ายเขาก็หนีกระปุกหมูไม่พ้นสิน่า
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★♥ บลูมารัก ♥★ ตอนที่ 28 [End]★ 07/08/18 ★ P: 40 (อ่าน 247415 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก