ตอนที่ 25 : แฟนวันแรก “มา”
ระฟ้าเงยหน้าจากเอกสารขึ้นมองใบหน้าตื่นๆ ของคนรักหมาดๆ เจ้าลูกหมูโผล่หน้าเข้ามาในห้องทำงาน “มีอะไรหรือเปล่า”
“คนในบริษัทรู้กันแล้วเหรอว่าผมเป็นแฟนมา” บลูทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของอีกฝ่าย
“เปล่า มีแค่พ่อกับแม่พี่ อาคีรินทร์กับน้าปิงที่รู้ มีอะไรหรือเปล่า”
“ก็เมื่อกี้ตอนผมเดินเข้ามาในบริษัทรู้สึกเหมือนคนมองแปลกๆ”
“หึๆ” มามองกระปุกหมูด้วยสายตาเอ็นดู “ไม่มีอะไรแปลก ไม่มีใครมองแปลก มีแค่เรานั่นแหละที่ทำตัวแปลกไปเอง”
“ก็ผมยังไม่ชิน” บลูก้มหน้าลงบ่นพึมพำ
“มานี่” มาลุกขึ้นยืน เขาเดินอ้อมโต๊ะไปหา ดึงมืออีกฝ่ายให้เดินตามไปนั่งด้วยกันที่โซฟามุมห้อง
“เรากังวลอะไรหรือเปล่า”
บลูส่ายหน้าแรงๆ “เปล่าครับ ผมไม่ได้กังวล มาไม่ต้องเป็นห่วงผมแค่ยังไม่ชินเท่านั้นเอง”
“ดีแล้ว บอกเพื่อนหรือยัง”
“อื้อ บอกกรมตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“หึๆ” มาอดหัวเราะไม่ได้ คู่นี้สายด่วนฮอตไลน์จริงๆ “ละก็บอกพี่ไคแล้วด้วย”
มาหยุดยิ้ม เจ้าตัวกลมรีบแก้ตัวเป็นพัลวัน “กรมเป็นคนบอกไม่ใช่ผม”
“ไหนๆ ก็พูดถึงเรื่องนี้แล้วพี่ถามหน่อย ตกลงไคสนิทกับคนไหนระหว่างเราสองคน ใครเป็นคนไปขอให้ไคช่วย”
“ไม่มีใครสนิทครับ”
“หะ!” ระฟ้าเลิกคิ้วแปลกใจ
“ไม่มี” เจ้าลูกหมูส่ายหน้า “พี่ไคเป็นเดือนคณะใครๆ ก็รู้จัก ละพี่ไคก็อยู่หมู่บ้านเดี๋ยวกับกรม เคยเจอหน้ากันบ้าง กรมเห็นว่าหน้าตาหล่อดี พอฟัดพอเหวี่ยงกับมา เลยไปขอให้ช่วยดื้อๆ”
เจ้าตัวดีคงเห็นคิ้วที่ขมวดเข้าหากันของเขา รวมถึงสายตาที่ดุขึ้นจึงรีบพูดต่อ “แต่กรมไม่ได้บอกว่าเป็นผม พี่ไคยอมช่วยแล้วถึงบอก”
“ให้ตายเถอะ” มานึกอยากจับสองแสบมาฟาดให้หลาบจำ วันหลังจะได้ไม่ทำอะไรแผลงๆ แบบนี้อีก
“ถ้าไคเกิดชอบเราขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง” มาอดคิดไม่ได้ โชคดีแค่ไหนแล้วที่มันไม่เป็นแบบนั้น
“โอ๊ยไม่หรอกครับ พี่ไคชอบผู้หญิง”
“แล้วพี่ชอบผู้ชายตั้งแต่ต้นเหรอ”
“จริงด้วย” เจ้าตัวแสบยิ้มแห้ง มาหันซ้ายหันขวามองไปรอบห้อง “มาหาอะไรเหรอ” กระปุกหมูมองตามสายตาของเขา
“หาอะไรมาตีเรา”
“ผมอยู่มหาลัยแล้วววว” บลูรีบประท้วง จริงไม่จริงไม่รู้ เขาประท้วงไว้ก่อนเพื่อความปลอดภัย
“วันหลังอย่าทำอะไรแผลงๆ แบบนี้อีก พี่ไม่ได้ถามก่อนหน้านี้เพราะคิดว่าพวกเราสนิทกับไค”
“ความผิดมา” เจ้ากระปุกหมูโทษเขาหน้าตาเฉย มาขมวดคิ้วเข้าหากัน “ก็มาหน้าตาดีมาก คนที่พวกผมสนิทไม่มีใครสูสีกับมาเลย ก็ต้องไปหาคนอื่นมาช่วย โอ๊ย โอ๊ย” กระปุกหมูร้องเสียงหลง เมื่อโดนเขาดึงแก้มจนยืดออกทั้งสองข้าง “ไม่ทำแล้วคร้าบ ไม่ทำอะไรแผลงๆ แล้วคร้าบ”
“ดีมาก” เมื่อเจ้าลูกหมูยอมเชื่อฟัง มาจึงให้รางวัลโดยการจูบเบาๆ ที่แก้ม กระปุกหมูหน้าแดงเรื่อ
“เดี๋ยวอยู่กินข้าวกลางวันกับพี่ก่อนไหม”
“ไม่ทันแน่เลยครับ ผมติดรถน้าปิงมากำลังจะไปมหา’ลัย แต่แวะเข้ามาหามาก่อน”
“ อืม ถ้ายังไงพี่ฝากชวนกรมกับไคไปกินข้าวเย็นนี้ด้วย บอกสองคนนั้นว่าพี่ขอเลี้ยงข้าว” มาคิดว่าเขาควรเลี้ยงคนทั้งคู่เพื่อขอบคุณที่ทำให้เขารู้ใจตัวเอง
“ได้ครับเดี๋ยวผมชวนให้ ผมไปมหา’ลัยก่อนนะเดี๋ยวไม่ทันเรียนบ่าย”
“อืม เดี๋ยวเย็นนี้พี่แวะไปรับ”
“ครับ” บลูลุกขึ้นยืนก้าวตรงไปยังประตู เขาชะงักมือที่เอื้อมไปเปิดประตู หันกลับไปมองพี่ชายที่ควบตำแหน่งคนรักเพิ่มเติม “มาไม่มีใครรู้แน่นะ”
“หึๆ ออกไปได้แล้ว”
• • • • • • • •
“เป็นไรวะ” กรมอดถามไมได้เมื่อสังเกตเห็นอาการแปลกๆ ของเพื่อน บลูดูเงอะงะไม่เป็นตัวของตัวเอง แถมไม่ยอมไปเดินข้างระฟ้า กลับมาเดินตีคู่กับเขาแทน
“เปล่านี่”
“เปล่าอะไรเห็นอยู่ชัดๆ กลัวคนอื่นมองเหรอ”
“ไม่กลัว” บลูส่ายหน้า เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้กลัว
“ไม่มั่นใจในตัวเองเอ้า”
“เปล่า มั่นใจดี”
“อะไรวะ” กรมทำเสียงจิ๊กจั๊กในลำคอ “แล้วจะรู้ไหมว่าเป็นอะไร”
“ไม่รู้เหมือนกัน”
“ให้มันได้อย่างนี้” กรมส่ายหน้า
“มันไม่มีอะไรจริงๆ กรมคิดมากไปเอง”
“ถ้าเป็นงั้นก็ดี” กรมไม่ซักไซ้เพื่อนต่อ รู้ว่าถ้าอีกฝ่ายมีปัญหาเดี๋ยวก็มาปรึกษาเขาเอง
• • • • • • • •
“พี่มาไม่โกรธกันนะครับ” ไคยิ้มกว้าง เขาต้องแวะไปธุระก่อนจึงนัดเจอทุกคนที่ร้านอาหาร
“ไม่โกรธ แต่อยากถามมากกว่าว่านึกยังไงถึงรับปากช่วยสองแสบนี่”
“ผมตกใจครับ นึกว่าโดนดักปล้นเลยรับปากไปก่อน”
“หึๆ พี่ว่าพี่พอนึกภาพออกนะ”
“ทีอย่างนี้เข้ากันดีเชียว” เสียงกรมบ่นงึมงำ
“ยังไงก็ขอบคุณทั้งสองคนที่ช่วยบลูจีบพี่”
“มา~” บลูหน้าแดงก่ำ เอาเรื่องจริงมาพูดทำไมเนี่ย
“พี่พูดผิดตรงไหน เราบอกเองว่านี่คือแผนจีบพี่”
บลูทำหน้ามุ่ยแต่สุดท้ายก็หัวเราะขำตัวเอง
“งั้นตอนนี้ก็ตกลงเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหมครับ” ไคยังไม่ทราบเรื่องนี้ ล่าสุดในงานวันเกิดเขาแค่มั่นใจว่ามามีใจให้กับบลูจากอาการหึงหวงของอีกฝ่าย แปลว่างานของเขาสำเร็จแล้ว แต่เขายังไม่ทราบความคืบหน้าของคู่นี้
ระฟ้าไม่ตอบ เขาหันไปมองกระปุกหมูยิ้มๆ รอให้อีกฝ่ายเป็นคนตอบคำถามรุ่นพี่
“ก็นั่นแหละครับ” แก้มกลมขึ้นสีแดงเรื่อ
“นั่นแหละอะไรของเรา” ไคหัวเราะขำท่าทางเงอะงะของรุ่นน้อง
“พี่ไครู้อยู่แล้ว”
“ตกลงว่าเป็น”
“อื้อ”
“คบกับแล้ว”
“อื้อ”
“ก็แค่นั้น” ไคยิ้มกว้างหันไปทางมา “ดีใจด้วยนะครับ ผมมั่นใจว่าต้องเป็นคู่ที่น่ารักมากแน่ๆ”
“ขอบใจมาก” มาพูดกับไคแต่สายตาลอบสังเกตคนรัก เขารู้สึกได้ว่ากระปุกหมูมีอะไรอยู่ในใจ จากท่าทางที่แสดงออกมา
• • • • • • • •
มาผ่อนฝีเท้าให้ช้าลง รอให้กรมกับบลูเดินเข้ามาใกล้ พวกเขาเดินเล่นดูของอยู่ในห้างสรรพสินค้าเพื่อย่อยอาหาร
“กรม”
“ครับ”
“ฝากเดินเป็นเพื่อนไคทีพี่ขอคุยกับบลูหน่อย”
“ได้ครับพี่”
“มามีอะไรหรือเปล่า” กระปุกหมูมองหน้าเขาด้วยสายตาสงสัย
“เปล่า” มาส่ายหน้า
“แต่เมื่อกี้มาบอกกรมว่ามีเรื่องอยากคุยกับผมนี่ครับ”
“พี่ก็พูดไปอย่างนั้นเอง แค่หาเรื่องแยกแฟนออกจากเพื่อนรักจะได้เดินด้วยกัน”
“มา~ “ กระปุกหมูหน้าแดง หันไปมองรอบๆ
“อยากเดินกับพี่ไหม”
“อยากสิครับ”
“อยากแต่ก็ไม่เดินใช่ไหม ปกติเราต้องเดินตามติดพี่แจ”
บลูเม้มปากเมื่อมาพูดจี้ใจดำ “มาโกรธเหรอ”
“ไม่โกรธแต่พี่เป็นห่วง กำลังคิดมากอยู่หรือเปล่า”
“เปล่าครับผมไม่ได้คิดมาก” บลูปฏิเสธ “แต่ผม..ผม..”
“ผมอะไรครับลูกหมู” น้ำเสียงของมาปลอบประโลม มันทำให้เขายิ้มออกมาได้
“ผมเขิน” บลูหน้าแดง “มันบอกไม่ถูก ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“หึๆ แต่พี่ว่าพี่รู้นะ บลูเคยแต่อ้อนพี่แบบน้องพอเปลี่ยนสถานะเลยทำอะไรไม่ถูกใช่ไหม ไม่รู้ว่าจะแสดงออกยังไง ไม่รู้ว่าต้องทำแค่ไหน”
บลูรีบพยักหน้า ระฟ้าเหมือนเข้ามานั่งในใจของเขา
“พี่อยู่ในสถานะพี่ชายมาก่อนแถมยังจะเป็นแฟนคนแรกของเราอีก ไม่แปลกที่บลูจะรู้สึกอย่างนั้น”
“แฟนวันแรกด้วย” เจ้าลูกหมูรีบเสริมคำเขา มาขำแต่ต้องพยายามทำหน้าตาย
“ใช่ ดังนั้นจะคิดว่าพี่เป็นพี่ชายตัวโต เป็นมาจ๋าของลูกหมูเหมือนเดิมก็ได้ เราค่อยๆ เรียนรู้ไปพร้อมกัน ไม่ใช่ว่าเป็นแฟนวันนี้พี่ต้องปล้ำเราเลยเมื่อไหร่”
“มา~” บลูหน้าแดงไปจนถึงหู หน้าร้อนผ่าว มามองใบหน้านั้นด้วยสายตาเอ็นดู คิดมากเรื่องนี้จริงๆ สินะ เด็กน้อยเอ๊ย
“อย่าห่วงพี่ไม่คิดจะเร่งรัดเรา”
สีหน้าของกระปุกหมูเต็มไปด้วยความโล่งอก เขายิ้มเขิน อายที่มาจับความกังวลของเขาได้
“ไปเดินเล่นกันเถอะ” มาส่งมือให้บลู เขาไม่เอื้อมไปคว้ามืออีกฝ่ายเพียงแค่รอ บลูยื่นมือมาจับมือเขาช้าๆ สีหน้ามั่นใจขึ้น
“ถ้ายังเขิน จะปล่อยมือพี่เมื่อไหร่ก็ได้นะ เพราะพี่รู้อยู่แล้วว่าบลูไม่ไปไหนหรอก พร้อมเมื่อไหร่ค่อยจับ”
“ไม่เอา” บลูส่ายหน้าแรงๆ ดวงตาสดใสขึ้นมาก “ต้องจับไว้เดี๋ยวมาหลง”
“หึๆ”
สายตาของบลูตกลงมองพี่ที่เกาะกุมมือของเขาไว้ ไม่ว่าจะเป็นพี่ชายหรือคนรัก มือที่จับมือเขาไว้ให้ความอบอุ่นใจเสมอ
“มา”
“หือ” มาเบือนหน้าไปมองกระปุกหมูตัวกลมของเขาที่เดินอยู่เคียงข้างกัน เจ้าลูกหมูหน้าขึ้นสีแดงจัด แต่ยังสู้สายตาเขาโดยไม่หลบ
“แต่ผมชอบให้มาจูบนะ มันรู้สึกดี”
“หึๆ” มากระชับมือให้แน่นขึ้น “งั้นพี่กอดนอนด้วยได้ไหม”
“ได้สิ” กระปุกหมูพยักหน้าก่อนทำสีหน้าจริงจังขึ้นมา “แต่ไม่เอาผีหลอกก่อนแล้วนะ กลัว”
“ฮ่าๆ” มาอดไม่ได้จริงๆ เขาหัวเราะออกมาดังลั่น จนไคกับกับกรมที่เดินอยู่ข้างหน้าหันกลับมามอง เขายิ้มให้คนทั้งคู่ เห็นสายตาของกรมที่ตกลงมองมือที่จับกันไว้ของเขากับบลู เพื่อนตัวผอมของกระปุกหมูยิ้มกว้าง สีหน้าโล่งอก
มาหันกลับมามองคนรัก ดวงตาที่มองเขายังเป็นดวงตาของกระปุกหมูตัวน้อย มันเต็มไปด้วยความรัก ชื่นชมและเชื่อใจ
ความรักทำให้คนเราอยากอยู่ด้วยกัน แต่ความผูกพันจะทำให้ความรักนั้นไม่จางหายไปง่ายๆ ระยะเวลาที่ผ่านมาพิสูจน์ความจริงข้อนี้ได้เป็นอย่างดี กระปุกหมูรอเขามานานแล้ว ถึงเวลาที่เขาจะรอเจ้าตัวกลมบ้าง มากระชับมือที่จับให้แน่นขึ้น ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนขอแค่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ก็ดีพอ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★♥ บลูมารัก ♥★ ตอนที่ 28 [End]★ 07/08/18 ★ P: 40 (อ่าน 247385 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก