ตอนที่ 3 : ความพยายามคูนหันไปสบตากับเพื่อนเมื่อพวกเขาขนกระเป๋ามาถึงรถหรูของศิระ แล้วพบว่าชลนทีนั่งอยู่เบาะหลังด้วยท่าทางสบายๆ
“ฝากใครนั่งหน้าเป็นเพื่อนคนขับแทนผมที เมื่อคืนเคลียร์งานจนดึกแทบไม่ได้นอน”
“อ่า..ครับ” คูนยิ้มแห้งให้กับคนที่เปิดกระจกลงมา เขากำลังเอื้อมมือไปเปิดประตูรถข้างคนขับถ้าไม่เป็นเพราะเสียงเดิมดังขึ้นก่อน
"ทำไมยังไม่ขึ้นรถกัน ถ้าตัดสินใจไม่ได้ผมเลือกให้เอง อินนั่งหน้าคูนมานี่"
"คูนชะงักมือ เขาหันไปมองเพื่อน ส่งสายตาให้รู้ว่าเขาทำอะไรไม่ได้จริงๆ อินพยักหน้าเข้าใจ พวกเขาสลับตำแหน่งเปิดประตูขึ้นรถตามที่ชลนทีเลือกให้
"รอนานไหม" ศิระขึ้นรถเป็นคนสุดท้าย เขาเข้าไปจัดการเซ็นเอกสารในออฟฟิศจึงออกมาล่าช้า
"ไม่นานแค่หลับไปตื่นเดียว"
“ง่วงมาจากไหนวะ รถยังไม่ทันออกไปไหนหลับแล้ว”
"เมื่อคืนไม่ค่อยได้นอน กูให้อินนั่งแทนนะจะนอนต่อ"
"อืม" คนขับไม่ใส่ใจเรื่องที่เพื่อนบอก จัดการคาดเข็มขัด สตาร์ทรถเตรียมออกเดินทาง
"ไม่มีใครขัดข้องใช่ไหมถ้าผมจะพูดตามสบาย" ชลนทีถามอีกสองคนที่เหลือ เมื่อเขาใช้คำพูดตามประสาเพื่อนสนิทกับศิระ
"ไม่ครับ"
"ไม่ครับ"
คูนกับอินตอบพร้อมกัน พวกเขาไม่เห็นเป็นเรื่องแปลก แม้อีกฝ่ายเป็นเจ้านายแต่ก็ไม่จำเป็นต้องสุภาพตลอดเวลา
"ทั้งสองคนก็พูดกันตามสบายนะ" ชลนทีเอ่ยปากอนุญาต
"ผมว่าไม่ดีมั้งครับครับ" คูนหันไปยิ้มแห้งให้คุณผู้จัดการฝ่ายการตลาด ถึงเขาจะอยู่ฝ่ายคลีเอทีฟแต่ก็ขึ้นกับฝ่ายการตลาดโดยตรง เท่ากับว่าชลนทีเป็นหัวหน้าเขาเหมือนกัน ขืนพูดตามสบายจริงๆ ไม่เข้าหูขึ้นมาอาจซวยได้
"ผมอนุญาตแล้วพูดได้"
"ครับ ขอบคุณครับ" คูนยิ้มรับ แม้จะแอบคิดในใจว่าใครจะกล้าทำจริงวะ
"แล้วนี่พักด้วยกันหรือต้องแชร์ห้องกับคนอื่น" คนที่ออกตัวว่าอยากนอนยังชวนคุยต่อไป
"อิน" คูนยื่นมือไปสะกิดเพื่อน เขาไม่ได้สนใจเพราะนอนกับใครก็ได้จึงไม่รู้เรื่องนี้
"แชร์ครับ ทีมงานแบ่งพักห้องละสามคน"
"แล้วรู้หรือเปล่าว่าพักห้องไหน เพราะเราน่าจะไปถึงก่อนรถตู้"
"ไม่ทราบครับ แต่ทางรีสอร์ทน่าจะเช็คให้ได้"
"ไม่ได้ เราไม่ใช่แขกของโรงแรม ทางโน้นแจ้งจำนวนห้องมาแล้วให้ทางเราจัดการกันเอง อินโทรถามคนจัดการเรื่องห้องพักน่าจะดีกว่าว่าเราพักห้องไหน" ชลนทีออกความคิดเห็น
"ครับ" อินพยักหน้า เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกงแต่ต้องชะงักมือเมื่อศิระขัดขึ้นเสียก่อน
"ยุ่งยากเปล่าๆ เดี๋ยวผมไปพักกับชล อินกับคูนพักห้องที่คุณสาจองไว้ให้ผมแทน”
"ไม่เป็นไรครับ!" อินรีบปฏิเสธ "พวกผมฝากของไว้บนรถก่อนก็ได้ครับ รถตู้ไปถึงค่อยเข้าห้องพัก"
"จะทำให้มันยุ่งยากทำไม" คนพูดใช้เสียงดุ "พวกคุณต้องติดรถผมกลับ เราไม่ได้กลับพร้อมทีมงานคนอื่น ยังไงก็ต้องย้ายห้องใหม่"
"หา!" คูนเผลออุทานเสียงดัง "เอ่อ..ขอโทษครับ" เขารีบขอโทษเมื่อได้สติ
"ผมลืมบอกไปว่าเจ้าของรีสอร์ทเชิญผมอยู่ต่อ ถ้าอย่างนั้นอินกับคูนพักห้องศิระดีแล้ว จะได้ไม่ต้องย้ายไปย้ายมา ทางรีสอร์ทให้ห้องพักทีมงานคืนเดียว"
"พวกผมกลับรถตู้พร้อมคนอื่นเลยก็ได้ครับ"
"รถตู้กลับคืนนี้เลยคันหนึ่ง พรุ่งนี้ต้องอัดกันกลับคันเดียว จะไปเบียดคนอื่นทำไม" คนพูดทำเสียงดุ อินเผยอปากค้างฟังไปฟังมาทำไมเหมือนเป็นความผิดของพวกเขาชอบกล
"แต่.."
"ผมบอกไม่ได้ถาม"
"ครับ" อินเหลือบตาไปมองใบหน้าขรึมของคนพูด เริ่มรู้ตัวว่าการอวดดีคิดว่าตัวเองไหวน่าจะเป็นความคิดที่ผิดมหันต์ ไม่น่าทำอะไรโง่ๆ แบบนี้เลย
• • • • • • • •
อินกดกริ่งหน้าประตูห้องพักของศิระและชลนที เขายืนกระสับกระส่ายด้วยความร้อนใจ
"คุณศิระครับ ผมว่าผมรอพักห้องเดียวกับทีมงานดีกว่าครับ ห้องมันหรูเกินไป" เขารีบพูดเมื่อศิระเปิดประตูออกมา
"ผมไม่เห็นว่ามันเป็นปัญหาตรงไหน"
"เป็นสิครับ" อินเริ่มเสียงอ่อย ไม่รู้จะจัดการกับชายหนุ่มตรงหน้ายังไง "ผมพูดจริงๆ นะครับพวกผมไม่กล้าพักห้องของคุณศิระหรอกครับ มันไม่สบายใจ"
เมื่อมาถึง เลขาของเจ้าของรีสอร์ทลงมาต้อนรับพวกเขาพอเป็นพิธี หลังจากนั้นให้พนักงานนำพวกเขาเข้าห้องพัก ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปพวกเขาได้แต่ยืนตาค้างกับความหรูหราของห้องและวิวนอกกระจก ในขณะที่คูนกำลังตื่นเต้นเขาก็เผ่นมาหาเจ้านายที่ห้อง
ศิระจ้องตาเขานิ่ง ก่อนเสียงถอนใจหนักๆ จะดังตามมา "ตกลง ผมยอมแพ้"
อินค่อยยิ้มออกมาได้ เขาได้ยินว่าห้องนี้ศิระจองและจ่ายเงินเองนอกเหนือจากห้องที่ทางรีสอร์ทเตรียมไว้ให้ ดูจากห้องแล้วราคาน่าจะแพงมาก
"รอผมตรงนี้"
"ครับ?"
"ผมจะเก็บของหรือคุณจะเข้าไปรอข้างใน"
"ตรงนี้ก็ได้ครับ" อินรีบปฏิเสธ เขาขมวดคิ้วเมื่อประตูห้องปิดลง อดงงไม่ได้ว่าทำไมต้องให้เขารอ
"นำไปสิ"
"ครับ" อินเดินนำศิระไปยังห้องพัก ที่อยู่ชั้นเดียวกัน ห่างออกไปประมาณห้าห้อง
"เชิญครับ" อินแตะการ์ดเพื่อเปิดประตู เขาขยับออกห่างให้ศิระเดินผ่านเข้าไปก่อน
"มาแล้วเหรอ ตกลงต้องเปลี่ยนห้องไหมวะ กำลังเพลินๆ ห้องแม่งโคตรดี โอ๊ะ! ขอโทษครับ" คูนรีบลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นว่าใครเดินนำเพื่อนเข้ามาในห้อง
“เปลี่ยน” อินให้สัญญาณเพื่อน คูนใช้มือปัดโซฟาที่นอนเมื่อครู่สองสามทีก่อนเดินไปหยิบกระเป๋าสองใบขึ้นมาถือเตรียมพร้อม
“คูนรู้ใช่ไหมว่าชลพักห้องไหน”
“รู้ครับ” พวกเขาต้องเดินผ่านห้องของชลนทีก่อน จึงรู้ว่าอีกฝ่ายพักห้องไหน
“อืม คูนย้ายของไปห้องโน้น เปลี่ยนกับผม”
“ครับ?” คูนเบิกตากว้างมองศิระก่อนหันไปมองเพื่อน เริ่มจับต้นชนปลายไม่ถูก
“คุณศิระครับ...” อินรีบเรียกอีกฝ่าย เขาว่าศิระกำลังเข้าใจอะไรผิดไป
“มีอะไร อินอยากให้ผมย้ายกลับมาห้องตัวเองผมก็ย้ายกลับมาแล้ว คราวนี้อะไรอีก ย่างอแงสิ”
“แต่ผมไม่ได้หมายถึงแบบนี้นี่ครับ!” อินเบิกตากว้างเมื่อจู่ๆ ก็ถูกหาว่างอแง
“ห้องที่พวกคุณพัก เจ้าชลเพิ่งอนุญาตให้คนขับรถตู้เข้าพักกับฝ่ายโปรดักชันแทน หรือคุณจะให้คนขับนอนในรถตู้เหมือนเดิม”
“อ๋อ เข้าใจแล้วครับ” คูนพยักหน้า เข้าใจสถานการณ์ว่าย้ายกลับไปห้องเดิมไม่ได้แล้ว
“ตกลงเอายังไง หรือต้องให้ผมขนของกลับห้องเจ้าชลอีก”
เล่นพูดขนาดนี้ใครจะกล้า อินจึงได้แต่ลอบถอนใจ ดูเหมือนคูนจะคิดเหมือนเขาเพราะเจ้าตัวรีบเอ่ยปาก
“ผมย้ายเองครับ กูไปก่อนนะ” คูนตบมือลงบนบ่าของเขาเป็นการให้กำลังใจ ทุกอย่างผิดแผนไปหมด
อินยืนอึ้งอยู่กลางห้องปล่อยให้เจ้าของห้องตัวจริงเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ ทำทุกอย่างปกติราวกับระหว่างพวกเขาไม่มีความอึดอัดใดๆ อินเม้มปากเข้าหากัน อารมณ์โมโหจากการโดนป่วนทำให้นึกฮึดขึ้นมา
“คุณศิระครับ” เขาเรียกอีกฝ่ายเสียงเข้ม เอาจริง
“ร่างสูงหันมามองเขา เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเป็นคำถามว่าเขามีอะไร
“คุณศิระลืมหรือเปล่าครับว่าคุณศิระบอกให้ผมหยุด ให้ผมตัดใจ”
“ผมไม่ได้เป็นอัลไซเมอร์”
“แล้วทำไมถึงทำแบบนี้ครับ”
“ทำไมอย่างนั้นเหรอ?” มุมปากของศิระยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ดวงตาที่มองมายังเขาเป็นประกายวาววับ “ผมว่าผมควรถามอินมากกว่า ว่าทำไมผมถึงทำไม่ได้ หรือว่าอินยังรักผมอยู่
เป็นหมัดเด็ดที่ชกเข้าใต้เข็มขัดของเขาอย่างจัง อินได้แต่ยืนเงียบ จะให้เขาตอบอย่างไร ถ้าตอบว่าไม่ใช่ เขาก็ไม่ควรมีปัญหากับเรื่องแค่นี้ แต่จะให้เขาตอบความจริงว่าใช่ อินก็ไม่กล้าพูดออกไป เขาพูดไม่ได้เด็ดขาด
“ช่างเถอะครับ” อินพูดอย่างคนปลงตก
“ถ้าอย่างนั้น..ผมจัดของต่อได้แล้วใช่ไหม”
อินมองร่างสูง รู้สึกหมั่นไส้ชายหนุ่มขึ้นมา แกล้งขออนุญาตเขาทั้งทีตัวเองเป็นเจ้าของห้อง ดักคอแบบนี้ใครจะกล้าหาเหตุขอย้ายห้องอีก
“ตามสบายครับ”
“ไม่จัดของหรือไง”
“ไม่ครับ เอาไว้ในกระเป๋าดีแล้ว”
“ทำอย่างกับคุณกลัวผมปล้ำ เก็บของเตรียมพร้อมจะหนี”
!!!
อินเบิกตากว้าง ท่าทางอารมณ์ดีของอีกฝ่ายทำให้เขาสับสน หรือว่าศิระจะเป็นพวกขี้แกล้ง อินขยับตัวเรียกความหึกเฮิม เขาจะปล่อยให้ศิระคิดว่าแกล้งเขาสำเร็จไม่ได้
“ไม่กลัวหรอกครับ ผมว่าคุณศิระต่างหากที่ต้องระวังตัว” อินใช้สายตาวาวๆ มองอีกฝ่าย ใช่ว่าไม่เขินแต่เขาต้องทำ
“ทำเป็นด้วยเหรอเรา”
!!!
“หึๆ” อินนึกเจ็บใจตัวเองสุดท้ายก็เข้าตัวจนได้ เขาไม่อยากต่อล้อต่อเถียงจึงหาอะไรทำ
อินตัดสินใจหยิบกระเป๋ากล้องมาวางบนโซฟาข้างเตียง เขาหยิบกล้องออกมาทำความสะอาด ก้มหน้าก้มตาทำตัวให้ดูยุ่งๆ เข้าไว้
โซฟาที่นั่งอยู่ยุบลงตามน้ำหนักที่เพิ่มขึ้น อินเงยหน้าขึ้นมอง ศิระนั่งลงไม่ไกลจากเขาบนโซฟายาวตัวเดียวกัน
“ชอบถ่ายรูปใช่ไหม เห็นงานคราวก่อนก็พกไป”
“ครับ”
“ถ้าผมจำไม่ผิดอินมีรูปผมด้วยไม่ใช่เหรอ เห็นถ่ายอยู่สองสามครั้ง ไม่เห็นเอามาให้ดูบ้าง”
“อย่าดูเลยครับ มีแต่หน้าบึ้งๆ ตาดุๆ”
ทุกครั้งที่เขายกกล้องขึ้นถ่าย หากศิระหันมาเห็น ใบหน้าของอีกฝ่ายจะเรียบตึงขึ้นมาทันที ใช้สายตาดุๆ มองเขาทุกครั้งเพื่อให้รู้ว่าไม่สมควรทำ
“อย่างนั้นเหรอ” ศิระหยิบรูปถ่ายที่เขาสอดไว้ช่องหน้ากระเป๋าขึ้นมาดู “ถ้าอย่างนั้นคราวนี้ก็ถ่ายสิ ผมสัญญาว่าจะยิ้มให้อิน”
อินลืมตัวเงยหน้าขึ้นมองศิระ ดวงตาสองคู่ประสานกันนิ่ง สายตาของคนหนึ่งไม่เข้าใจสับสน สายตาอีกคนวาววับเป็นประกาย
“ทำงานไปเถอะ ผมขอนอนพักหน่อย ขับรถมาเหนื่อยเอาเรื่องเหมือนกัน”
ศิระลุกขึ้น ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดอะไร อินได้แต่มองตามร่างสูงเดินไปทิ้งตัวนอนบนเตียง หลับตาลงราวกับง่วงเต็มประดา
เขาละสายตามองไปรอบๆ ห้อง สงสัยว่าคืนนี้ต้องนอนบนโซฟา เล็กหน่อยก็ช่างมันเถอะ
“อิน” เสียงทุ้มดังขึ้น คนเรียกยังนอนหลับตานิ่ง
“ครับ”
“อย่าเพิ่งออกไปไหนนะ ผมเป็นคนตื่นยากถ้าทีมงานมาถึงแล้วปลุกผมด้วย”
อินได้แต่อ้าปากค้าง รู้ได้ยังไงว่าเขาคิดจะเผ่นออกไปข้างนอก ตั้งใจว่าพอเช็ดกล้องเสร็จจะโทรตามคูนลงไปเดินเล่นในรีสอร์ทเป็นการฆ่าเวลา
“แต่ถ้าง่วงก็มานอน” มือใหญ่ตบลงข้างตัว “คุณน่าจะตื่นง่ายกว่าผม”
“ไม่ครับผมไม่ง่วง”
ดวงตาคู่นั้นลืมขึ้น ศิระเอียงหน้ามามองเขา “ตื่นเต้นเหรอ”
“เปล่าครับ”
“หึๆ”
เสียงหัวเราะชวนคันไม้คันมือ ดวงตาคู่นั้นหลับลงเหมือนเดิม อินถอนใจออกมาเบาๆ ที่ผ่านมาเขาตกหลุมรักในความสุขุมนุ่มลึกของศิระ ตกหลุมรักความเป็นผู้ใหญ่ มาดเท่ๆ และความเฉลียวฉลาดของอีกฝ่าย แต่วันนี้เขาเพิ่งรู้ว่าศิระมีอีกมุมหนึ่งที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน เจ้าเล่ห์และร้ายกาจเหลือเกิน
อินนึกอยากฟาดตัวเองแรงๆ เพราะแทนที่เขาจะตัดใจง่ายขึ้นเมื่ออีกฝ่ายไม่เป็นอย่างที่คิด เขาดันหัวใจเต้นแรง ใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด
ชายหนุ่มถอนใจยาวอย่างปลงตก ยอมรับกับตัวเองโดยดี ว่าศิระที่เป็นแบบนี้มีเสน่ห์น่าหลงใหลยิ่งกว่าเดิม ความรักที่ควรลดลงคงเป็นไปได้ยากแล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
** ใจเย็นๆ กันนะคะ สงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหาร ><
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★* ของหายอยากได้คืน *★[แจ้งข่าว+ตัวอย่างเรื่องสั้นรัก❤ข้างเคียง] ★28/06/19 ★P.38 (อ่าน 298206 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก