ตอนที่ 9 : เรื่องของความรัก“มาได้ยังไงครับ” อินแปลกใจเมื่อเปิดประตูบ้านออกมาในตอนเช้า สายตาของเขาปะทะเข้ากับร่างสูงของศิระ ชายหนุ่มกอดอกหลวมๆ ยืนพิงรถที่จอดไว้หน้าบ้านของเขา
“ผมหิว”
“อะไรนะครับ!” ไม่ใช่ไม่ได้ยินแต่อินไม่เข้าใจมากกว่า
รอยยิ้มเหมือนเด็กเอาแต่ใจยกขึ้น ศิระขยับตัวขึ้นยืนเต็มความสูง บุ้ยใบ้ใบหน้าไปทางถนน
“เมื่อคืนตอนมาส่งอินผมเห็นป้ายโฆษณาร้านต้มเลือดหมู ถ่ายรูปออกมาเสียน่ากิน ตื่นมาเลยอยากกิน”
“แล้ว?” อินมั่นใจว่าบ้านของเขาไม่มีป้ายโฆษณาต้มเลือดหมู
“ผมมารับ ไปกินด้วยกันได้ไหม กินคนเดียวมันเหงา”
อินมองคนพูดด้วยสายตาอ่อนใจ ดูเหตุผลของคนตัวโตเถอะ มีหรือผู้ชายอย่างศิระจะกินข้าวคนเดียวไม่ได้
“แล้วนี่รอนานไหมครับ ทำไมไม่โทรมาบอก”
“ผมรอได้”
“ตกลงครับ” เห็นแก่ความพยายามในการยืนรอ อินจึงเลือกที่จะตอบตกลง
สีหน้าโล่งอกของศิระทำให้เขาแปลกใจ แม้เห็นเพียงแวบเดียวแต่มันแสดงถึงความไม่มั่นใจของชายหนุ่ม การตัดสินใจของเขามีอิทธิพลขนาดนั้นเลยหรือ
“อะไรครับ” อินหัวเราะเบาๆ เมื่อคนที่นั่งตรงข้ามเอาแต่มองเขานิ่ง ระหว่างที่เขากำลังปรุงรสอาหาร
“ผมอยากรู้ว่าอินชอบกินรสไหน”
“แต่ผมอยากรู้มากกว่าครับว่าเราจะไปทำงานทันไหม” อินใช้เสียงดุ สายตาจับจ้องใบหน้าของอีกฝ่าย
ศิระหัวเราะออกมาเบาๆ “ครับผม กินเดี๋ยวนี้แล้วครับ ดุจริงๆ”
อินพยายามกลั้นยิ้มเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายได้ใจ เขาหลงรักชายหนุ่มมาดสุขุม เป็นผู้ใหญ่ อบอุ่นและใจดี แต่ตอนนี้กลับพบว่าผู้ชายช่างพูด เจ้าเล่ห์นิดๆ เอาแต่ใจหน่อยๆ คนนี้ให้ความรู้สึกสบายใจมากกว่า อย่างน้อยก็ไม่สมบูรณ์แบบจนเขารู้สึกถึงความห่างไกล
• • • • • • • •
“อินมาก็ดีแล้ว ไปหาพี่ที่โต๊ะหน่อย คูนด้วยนะ”
“ครับพี่ชุดา” หัวหน้าแผนกของเขาเดินผ่านโต๊ะไป อินวางกระเป๋าลงในลิ้นชัก หันไปมองคูนที่นั่งอยู่โต๊ะติดกัน
“รู้ไหมว่ามีอะไร”
“ไม่รู้แต่ควรรีบไปเผื่อวันนี้พี่ชุดาองค์ลง”
“อืม”
พวกเขาเดินไปหาเจ้านาย นั่งลงบนเก้าอี้ว่างหน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ แผนกที่พวกเขาทำงานถือว่าเป็นแผนกเล็กเมื่อเทียบกับแผนกอื่น คนในแผนกจึงค่อนข้างสนิทสนมกัน
“งานที่พี่บอกอินไปอาทิตย์ก่อนพี่จะโอนให้คนอื่นทำแทนนะ ส่วนอินกับคูนไปรับโปรเจ็คของคุณชลนที”
“ครับ” เรื่องนี้พวกเขารู้อยู่แล้วจึงไม่แปลกใจ
“แต่พี่มีเรื่องเตือนนิดหนึ่ง” หัวหน้าแผนกของเขาลดเสียงลง
“ครับ”
“เคยได้ยินชื่อคุณไตรรัตน์ ฤทธิรักษ์ไหม”
“ไม่เคยครับ” อินส่ายหน้าเขาหันไปมองคูน อีกฝ่ายทำหน้าไม่รู้พอกัน
“เป็นไฮโซชื่อดังเลยล่ะ ถ้าจำไม่ผิดจบเมืองนอกมาพร้อมๆ กับคุณศิระเลยสนิทกัน”
“แล้วทำไมเหรอครับ” คูนยังมองไม่เห็นปัญหา
“คุณไตรรัตน์ไม่มีอะไรหรอกแต่งงานมีลูกมีเมียแล้ว แต่น้องสาวนี่สิ ได้ข่าวว่าอยากขย้ำคุณชลนทีจนบีบให้พี่ชายเอางานนี้มาใส่พานให้บริษัทเรา เป็นคนติดต่อเข้ามาเองเลยนะ”
“หะ!” คูนอ้าปากค้าง “มีงี้ด้วยเหรอพี่”
“อืม พี่เดาว่าตอนทำงานคงเข้ามายุ่งวุ่นวายน่าดู ยังไงๆ ก็ระวังกันหน่อยนะ อันไหนทนไม่ไหวก็บอกคุณชลนทีไป พี่ว่าเขาเข้าใจ”
“ครับ” อินลอบสบตากับคูน งานนี้เห็นความยุ่งยากมาแต่ไกล
• • • • • • • •
“คูน”
“ครับ” คูนขานรับทั้งที่เส้นบะหมี่ยังมีอยู่เต็มปาก เขาเงยหน้าขึ้นมอง เห็นชลนทียืนอยู่ตรงประตู
“กัดเส้นให้ขาดก่อนไหม” เสียงพูดกลั้วหัวเราะ
คูนรีบดูดเส้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเข้าปาก เป็นเวลาช่วงบ่ายของวัน เขารู้สึกหิวขึ้นมาจึงเดินมาต้มบะหมี่สำเร็จรูปกินในห้องพักผ่อน ชลนทีเดินผ่านประตูและหยุดทักเขา
“คุณชุดาแจ้งเรื่องงานแล้วใช่ไหม”
“แจ้งแล้วครับ”
“พรุ่งนี้คูนกับอินเตรียมตัวด้วย ผมมีนัดประชุมงานกับลูกค้าตอนสิบโมงเช้า”
“ได้ครับ มีใครไปบ้างครับ”
“ผมจะใช้ทีมเดิมกับงานที่รีสอร์ท สองเป็นโปรเจ็คเมเนเจอร์งานนี้ มีลูกทีมไปด้วยอีกคน รวมผม รวมคุณสองคนเป็นห้าคนพอดี
“ครับ” คูนฟังชลนทีพูดอย่างตั้งใจ แต่เขาก็อดคิดถึงเรื่องที่หัวหน้าเล่าให้ฟังไม่ได้ งานนี้คุณชลจะรอดไหมหนอ ระหว่างเสือผู้หญิงกับผู้หญิงที่จะเอาให้ได้ใครจะชนะ เขาชักอยากรู้
“ขำอะไร”
“ครับ?!” คูนหยุดยิ้ม ซวยแล้วกู จะแก้ตัวยังไงดี
“ยิ้มขำอะไร”
“เปล่าขำครับ ผมดีใจที่เป็นพี่สอง ทำงานด้วยง่ายดีครับ” ไม่แสบเท่าไหร่หรอกน่าเดี๋ยวทายาสักหน่อยก็หาย ถึงสีข้างจะถลอกไปบ้างก็เถอะ
“ผมเห็นจากงานคราวก่อนคิดอยู่ว่าพวกคุณทำงานร่วมกันได้ดี”
“ครับ”
“ไม่มีปัญหาอะไรแน่นะ” ดวงตาของชลนทีหรี่ลงมองเขา คูนหัวเราะแห้งๆ ก็คิดอยู่ว่าเขายิ้มขำออกนอกหน้านอกตาขนาดนั้นคงเชื่อยาก
“ไม่เมีสักนิดเลยครับ” ผมไม่มีแน่ๆ แต่คุณชลนั่นแหละจะมี คูนแอบคิดในใจ
“งั้นก็ดี อย่าลืมบอกอินด้วย”
“ครับผม พรุ่งนี้สิบโมงเช้าไม่พลาดแน่นอนครับ”
ชลนทีเดินพ้นประตูห้องไปแล้วคูนจึงถอนใจออกมา เกือบไปแล้วไหมละกู ถ้าคุณชลรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ตายแน่
• • • • • • • •
“ผมนึกว่าอินกลับไปแล้ว”
อินเงยหน้าขึ้นมอง ร่างสูงของศิระยืนอยู่ข้างโต๊ะทำงานของเขา เมื่อก่อนอินมักพาตัวเองไปอยู่ใกล้ๆ ชายหนุ่ม แต่ตอนนี้บ่อยครั้งที่เขาเงยหน้าขึ้นจะเห็นอีกฝ่ายยืนอยู่
“ยังครับ”
“อินไม่มีงานค้างไม่ใช่เหรอ ผมเข้าใจถูกไหมว่าอินรอทำโปรเจ็คใหม่ของชลอยู่”
“ใช่ครับ ผมกับคูนกำลังไล่ดูข้อมูลของลูกค้า พรุ่งนี้ตอนประชุมจะได้มองภาพออก”
ศิระพยักหน้า เขาชอบความใส่ใจในงานของอินตั้งแต่ครั้งที่ทำงานร่วมกัน
“หิวว่ะ ไปหาอะไรกินกันก่อน...” คูนหุบปากฉับก่อนคำว่า ‘ไหม’ จะหลุดออกมา เมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ข้างโต๊ะของอิน ในห้องทำงานที่ทุกคนพากันกลับบ้านไปหมดแล้ว
“ถามผมเหรอ เอาสิ อยากกินอะไรกัน” คูนหน้าเหวอ เอางี้เลยเหรอครับคุณศิระ ถึงจะซื่อไปสักหน่อยแต่คูนเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกไป พอความคิดจุดประกายขึ้น การเอาหนึ่งบวกหนึ่ง สองบวกสอง ประติดประต่อเรื่องราวก็ง่ายดาย
“ฉิบหาย!” คูนเผลออุทานเสียงดัง เมื่อเห็นสายตาของศิระที่ตวัดมามองเขารีบยกมือขึ้นไหว้
“ขอโทษครับ ผมเผลอคิดเรื่องอื่น ไม่เกี่ยวกับที่คุณศิระพูดครับ”
ความจริงแล้วเกี่ยวเต็มๆ ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมศิระถึงชอบมองเขาด้วยสายตามหาโหด เวรแล้วกู! จะหาชีวิตไม่แล้วยังไม่รู้ตัว
“ไม่เป็นไร ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมตัวเถอะ เจอกันหน้าบริษัทผมต้องกลับไปเอาของที่ห้อง”
“ครับ” คูนยิ้มนอบน้อม ชั่วโมงนี้ขอเอาตัวรอดก่อน เขาไม่อยากให้ศิระเกลียดขี้หน้าไปมากกว่านี้ นี่มันลูกชายเจ้าของบริษัทนะ ลูกชายเจ้าของบริษัท!
“อุ้ย!” คูนสะดุ้งโหยงเมื่อหันมาเจอสายตาของเพื่อนสนิทเข้า
“ไหนคูนว่าจะช่วยกัน”
นั่นไง! ซ้ายก็เขาขวาก็เขา ไอ้คูนจะรอดไหม
“ใจเย็นๆ เดี๋ยวอธิบายความจำเป็นให้ฟัง” คูนลูบหลังลูบบ่าเพื่อนเป็นการเอาใจ
“ผมลืมบอกไปว่า...”
ต่างฝ่ายต่างชะงัก สายตาของศิระตกลงมองมือของเขาที่วางอยู่บนบ่าและหลังของอิน คูนมองตามสายตาคู่นั้นเมื่อเห็นมือตัวเองเขาถึงกับสะดุ้งโหยง รีบเอามือลงแทบไม่ทัน โดยลืมคิดไปว่าแบบนี้ยิ่งดูมีพิรุธ
“ลืมอะไรเหรอครับ” ดูเหมือนอินเป็นคนเดียวที่มีสติครบสมบูรณ์
“ผมลืมบอกว่าให้กลับเลยไม่ต้องย้อนมาบริษัท เรื่องข้อมูลผมมีอยู่เดี๋ยวจะให้เลขาปริ๊นท์ให้เอากลับไปดูที่บ้าน”
“ได้ครับ ขอบคุณครับ”
สายตาของศิระตวัดมาที่เขา คูนยิ้มแห้ง อยากบอกว่าผมไม่คิดอะไรกับเจ้านุ่มนิ่มนี่จริงๆ ไม่ใช่สเปคผม ไม่จีบชัวร์ แต่จนใจเพราะไม่สามารถโพล่งออกไปได้
เมื่อครู่ศิระยังอารมณ์ดีตอนนี้เรียกว่ามีพายุเข้าน่าจะถูก คูนถอนใจเฮือกใหญ่เมื่อศิระไปแล้ว ยิ้มแห้งให้กับความซวยของตัวเอง เขาหันไปมองหน้าเพื่อน
“คุณศิระสนใจอินใช่ไหม”
“คิดว่านะ”
“แล้วทำไมไม่บอกกันบ้างว้า” คูนลากเสียงยาวไปถึงดวงจันทร์ นี่มันฆาตรกรรมเพื่อนทางอ้อมชัดๆ
“ไม่แน่ใจ เพิ่งแน่ใจเมื่อวานแต่ยังไม่มีเวลาคุยกับคูน”
“แล้วอินจะเอายังไง”
“ไม่เอายังไงทั้งนั้น”
“แปลว่าอะไรวะ ไม่รักคุณศิระแล้ว” คูนทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ทำงานของตัวเอง ไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียวกลับมางานเข้าเขารัวๆ
“เบาๆ”
“เออๆ” คูนรีบลดเสียงลง สายตามองตรงไปยังประตูให้แน่ใจ
“ตกลงยังรักอยู่หรือเปล่า”
“อืม”
“งั้นก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอวะ” คูนเป็นคนไม่ซับซ้อน เขาจึงไม่เข้าใจว่าในเมื่อต่างคนก็ต่างสนใจกัน ยังมีปัญหาตรงไหนอีก
“ถ้าตอบว่าไม่รู้จะแปลกไหม มันเหมือนเราหมดหวังไปแล้ว ตอนนี้เลยไม่รู้ว่าเรื่องไหนจริงไม่จริง มันไม่แน่ใจ ไม่มั่นใจสักนิด”
“อืม เข้าใจแล้ว งั้นก็ค่อยๆ ดูไป” คูนยกมือขึ้นหมายจะลูบหลังเพื่อนแต่เขารีบเอามือลง ต้องไม่ลืมว่าความบังเอิญมีอยู่จริง โดยเฉพาะเขากับศิระทำทีไรเห็นทุกที
“มีคำแนะนำดีๆ ไหม” อินยิ้มเนือย
“มี”
“อะไร”
“สเต็กหลังสวนอร่อยที่สุด ถ้าคุณศิระถามให้บอกแบบนี้นะ ถ้าอินเป็นคนบอกต้องได้ไปแน่ มันไกลอยู่ในซอยลึกแต่อยากกิน”
“คูน~” จากที่กำลังรู้สึกเนือยๆ อินหัวเราะได้ทันที
“ไปเร็ว หิวแล้ว”
“อืม” อินส่งยิ้มให้เป็นการขอบคุณเพื่อน ถูกของคูนค่อยๆ คิด ค่อยๆ ดูกันไป ไม่จำเป็นต้องตอบตัวเองให้ได้ในวันนี้ ความรักที่ดีต้องมาพร้อมกับความมั่นใจ ถึงวันนั้นเขาคงได้คำตอบเอง
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★* ของหายอยากได้คืน *★[แจ้งข่าว+ตัวอย่างเรื่องสั้นรัก❤ข้างเคียง] ★28/06/19 ★P.38 (อ่าน 298600 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก