ตอนที่ 15 : ความเป็นเจ้าของ"ยังไม่นอนอีกเหรอ" คูนผงกศีรษะขึ้นมองเพื่อน "คิดอะไรอยู่"
"แล้วคูนคิดอะไรอยู่ทำไมไปนอนที่โซฟา" อินพูดด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะเพราะขำเพื่อน เขาขยับตัวเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียง ดึงหมอนขึ้นมานั่งพิง "ไหนว่านอนไม่สบาย เถียงกับคุณศิระแทบเป็นแทบตายสุดท้ายก็ไปนอนโซฟาอยู่ดี"
"ไม่รู้สิ" คูนลุกขึ้นนั่ง มองตรงไปยังเพื่อน "ไม่กล้านอนว่ะ"
"คิดมาก"
"ว่าแต่มึงเถอะยังไม่เห็นตอบเลยว่าทำไมยังไม่นอน นี่มันจะตีหนึ่งแล้ว"
"กำลังคิดน่ะ" อินหยิบหมอนอีกใบขึ้นมากอด
"คิดอะไร"
"คิดว่ากูอยากลองโทรหาคุณศิระ"
"จะคิดทำไมวะอยากลองก็โทรเลย"
"นั่นล่ะที่คิดไม่ตก จะโทรตามเรื่องอะไร หิวเหรอก็แค่กดลงไปหาพนักงานโรงแรมไหมง่ายกว่า จะบอกว่าปวดขากูก็ไม่อยากเล่นกับความเป็นห่วงของคนอื่น เกิดจับพลัดจับผลูถูกพาไปโรงพยาบาลจะซวยเอา"
คูนส่ายศีรษะ "มึงก็อย่าคิดเยอะสิวะ อย่าคิดถึงเหตุถึงผล ถ้าคิดคืนนี้ทั้งคืนมึงก็ไม่ได้โทรแน่”
“แล้วมึงจะให้กูบอกว่าโทรไปทำไม”
“เอางี้มึงตอบกูก่อนว่าทำไมมึงถึงอยากลองโทรหาคุณศิระ”
“กูไม่มีเหตุผล กูแค่อยากโทร”
“นั่นไง” คูนล้มตัวลงนอนก่อนหลับตาลง
“นั่งไงอะไรของมึง”
“นั่นไงเหตุผลของมึง ทีนี้ก็โทรไปได้แล้ว” คูนพูดโดยไม่ลืมตา
อินมองโทรศัพท์ที่วางอยู่ เขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งจึงขยับตัวลงมาจากเตียง
“มึงจะไปไหน” คูนลืมตาขึ้นมองเพื่อน
“ไปนั่งข้างนอก”
“อ๋อ อืม” คูนไม่ขัดเพื่อนเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายคงอยากคุยเงียบๆ “ให้กูช่วยพยุงไหม”
“ไม่เป็นไรกูไหวดีขึ้นเยอะแล้ว มึงก็ขึ้นมานอนบนเตียงเถอะ”
“ไม่ ตรงนี้ดีแล้ว”
“งั้นเดี๋ยวกูมา” อินเดินกะเผลกนิดๆ ออกไปจากห้องนอน เขาเปิดไฟกลางห้องโถง นั่งลงบนโซฟาตัวยาว มองโทรศัพท์ในมือนิ่ง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนกดหมายเลขโทรออก
เสียงรอสายดังอยู่ไม่กี่วินาทีก่อนเสียงของศิระจะดังขึ้น น้ำเสียงกังวลชัดเจน “อิน! เป็นอะไรหรือเปล่า”
อินยกยิ้มมุมปาก เขายังไม่ทันทักทายศิระก็พูดขึ้นมาก่อน
“เปล่าครับ”
“เปล่าเหรอ” เสียงปลายสายแปลกใจ
“ครับ”
“นี่กี่โมงแล้ว” เสียงดังกุกกักตามด้วยเสียงเปิดประตู อินเดาว่าศิระเดินออกมาข้างนอกเพื่อไม่ให้รบกวนชลนที
“ตีหนึ่ง แน่ใจนะว่าอินไม่ได้เป็นอะไร”
“แน่ใจครับ”
“งั้นมีอะไรครับ” เสียงที่ได้ยินทุ้มนุ่มเอาใจ ไม่มีความหงุดหงิดใดๆ
“ผม..” อินชั่งใจครู่หนึ่ง “ผมแค่อยากโทรมา”
“นอนไม่หลับเหรอ”
“ครับ” อินตอบรับทันที โชคดที่ไม่ต้องหาเหตุผลเอง
“หิวหรือเปล่า หรือปวดขา”
“เปล่าครับ ไม่ได้หิวแล้วก็ไม่ได้ปวดขา แค่นอนไม่หลับ”
“ให้ผมไปหาที่ห้องไหม”
“...”
“รอเปิดประตูให้ผมด้วย”
“ครับ”
“อิน! อย่าเพิ่งวาง”
อินเกือบวางสายแล้วเมื่อเสียงปลายทางเรียกชื่อเขาขึ้นมา
“ครับ?”
“ค่อยๆ เดิน ไม่ต้องรีบ ผมไปถึงช้ากว่าอยู่แล้ว”
“ครับ” อินวางสายพร้อมกับรอยยิ้ม ความเป็นห่วงของศิระทำให้เขารู้สึกดี
เพียงครู่เดียวเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น ศิระเลือกที่จะเคาะแทนการกดกริ่ง อินเดินไปเปิดประตูให้อีกฝ่ายเข้ามา
ศิระใส่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงขายาวสีเทา ผมยุ่งนิดๆ ทำให้อินอดยิ้มไม่ได้ ตอนนี้อีกฝ่ายไม่เหลือมาดผู้บริหารแล้วเหมือนเด็กหนุ่มมากกว่า
“ไม่เห็นต้องรีบเลยครับ”
“ผมกลัวอินรอนาน” มือของศิระแตะแผ่นหลังของเขา อีกมือช่วยจับแขนประคองให้เดินไปนั่งที่โซฟา
“คูนหลับใช่ไหม”
“ครับ” อินย่นจมูกเมื่อคิดอะไรได้ “คุณศิระอย่าแกล้งคูนนักสิครับ นี่ก็นอนโซฟาไม่กล้านอนบนเตียง”
ศิระหัวเราะเบาๆ “ผมแหย่คูนเล่นแต่โล่งใจที่ไม่นอนจริงๆ” สายตาที่มองมาสื่อความหมาย ใบหน้าของอินร้อนผ่าว
“ผมอิจฉา อยากเป็นคนที่ได้นอนข้างอิน”
“ไม่ช้าไปเหรอครับ” อินพูดด้วยรอยยิ้ม เขาตั้งใจแซวอีกฝ่ายมากกว่าจะรื้อฟื้นเรื่องเก่า
“นั่นสิ” ศิระถอนใจออกมาเบาๆ แต่ใบหน้ายังระบายไปด้วยรอยยิ้ม “ผมรู้ว่ามันอาจช้าไป แต่ผมจะไม่โกหกว่าผมคิดกับอินมานานแล้วเพราะผมไม่รู้ว่ามันจริงหรือเปล่า ผมรู้แต่ว่าวันนี้ผมรู้สึกอย่างนั้น รู้สึกอิจฉาคูน รู้สึกเสียดายที่ไม่รู้ตัวให้เร็วกว่านี้ รู้สึกรักคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าตอนนี้”
สายตาที่มองเขาอบอุ่นและเต็มไปด้วยความรัก หัวใจของอินสั่นไหวแต่ภายนอกเขาเพียงแค่ยิ้มออกมาบางเบา
“ขอบคุณครับ”
“ยังปวดขาอยู่ไหม อินกินยาหรือยัง”
ดูเหมือนศิระรู้ว่าควรดึงและผ่อนอย่างไร จึงหันมาถามถึงอาการของเขาแทน
“ดีขึ้นแล้วครับ ผมว่าผมเดินได้แล้ว มันแปลบๆ นิดหน่อยแต่ไม่ถึงกับเจ็บมาก”
“ถึงอย่างนั้นก็อย่าเพิ่งใช้ขามากเข้าใจไหมครับ”
อินชอบคำว่าครับของศิระ แต่เหนืออื่นใดเขาความความเป็นห่วงในสายตาของอีกฝ่าย
“คุณศิระชักบ่นเหมือนคนแก่ รู้ตัวไหมครับ” อินย่นจมูกใส่ แต่คนโดนบ่นกลับหัวเราะชอบใจ
“ก็กับอินคนเดียว ผมเป็นห่วง”
“ไม่จริงหรอกครับ” อินใช้สายตาแซว
“อินพูดถูก” ศิระพยักหน้ารับ “ผมห่วงหลายคน ห่วงพ่อแม่ ห่วงญาติ เพื่อน ลูกน้อง นายชลก็ห่วง แต่มีคนเดียวที่ผมห่วงแบบนี้”
อินเพิ่งรู้ว่าคำว่าหาเรื่องเข้าตัวเป็นอย่างไร สายตาของศิระวาบหวาม มันบอกเขาโดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องพูดว่าหมายถึงห่วงในสถานะไหน
“ผมก็ห่วงคุณศิระครับ” อินยิ้มให้ร่างสูง เขาพยายามซ่อนความเขินเอาไว้ “ก็คุณศิระเป็นเจ้านายผมนี่ครับ”
“หึๆ” ดูเหมือนอีกฝ่ายรู้ทัน สีหน้าคนฟังจึงไม่ผิดหวังแต่ออกไปทางเอ็นดูเขามากกว่า
“ก็ยังดี ดีกว่าเป็นคนแปลกหน้า เป็นเจ้านายก็หาเรื่องให้ลูกน้องอยู่ใกล้ๆ ได้ จะไม่ยอมให้ห่างไปไหนเลย”
“แบบนี้เขาเรียกใช้หน้าที่ในทางไม่ชอบครับ”
“ใครว่า” คนพูดยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาร้ายกาจ “แบบนี้สิเขาถึงเรียกว่าใช้อำนาจหน้าที่ในทางที่ชอบ ชอบแทบบ้าอยู่แล้ว” ดวงตาคนพูดเปลี่ยนเป็นจริงจัง อินเก็บซ่อนความเขินไว้ไม่อยู่ หน้าของเขาขึ้นสีแดงเรื่อ
“ไปจนได้นะครับ” วิธีเดียวที่ช่วยซ่อนความเขินไว้คือบ่นอีกฝ่าย
“เรื่องจริง อินไม่เชื่อผมเหรอ”
“พูดเฉยๆ ก็ได้ครับไม่ต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้” อินยกมือขึ้นกั้นเมื่อศิระยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขา อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ
“นี่ถ้าไม่ติดว่ากำลังทำคะแนนอยู่กอดไปแล้ว” คนพูดถอนใจเบาๆ ก่อนยิ้มตาวาว น้ำเสียงอ้อน “ผมอยากกอดอิน ขอกอดได้ไหม”
!!!
อินเบิกตากว้าง ดูเถอะดู ศิระในมุมนี้ร้ายกาจขึ้นทุกวัน
“ไม่ได้ครับ” เขาพยายามใช้เสียงเข้มเข้าข่ม
“ใจร้าย”
“อะไรนะครับ!” อินจ้องเขม็งเพราะคนพูดหันไปทางอื่น
“ไม่มีอะไร”
“คุณศิระจะเล่นเป็นเด็กแบบนี้เหรอครับ” อินหมั่นไส้คนตัวสูงที่นับวันจะยิ่งงอแงเหมือนเด็ก
“หึๆ ผมพูดเล่น อินใจดีอยู่แล้วไม่อย่างนั้นจะยังให้โอกาสผมเหรอ”
“ผมไม่พูดด้วยแล้วครับ” อินยอมแพ้ความลื่นของอีกฝ่าย ขืนพูดต่อคงมีแต่เข้าตัว “คุณศิระง่วงไหมครับ ถ้าง่วงกลับไปนอนเลยก็ได้นะครับ”
“ไล่ผมเหรอ”
“ผมเปล่าสักหน่อย!” อินตาโต “ผมเห็นมันจะตีสองแล้ว”
“ผมยังไม่ง่วงแต่ถ้าอินง่วงผมจะกลับ หรือถ้าจะกรุณาให้ผมนอนตรงนี้ก็ได้”
“ได้ที่ไหนครับตรงนี้มันไม่สบาย”
“ก็ถือว่านอนโซฟาเป็นเพื่อนคูน” ดวงตาคนพูดเป็นประกายขำ อินพลอยหัวเราะตามไปด้วย นึกภาพเขานอนบนเตียงกว้างสบายอยู่คนเดียว อีกคนนอนโซฟาเล็กในห้องนอน อีกคนนอนโซฟารับแขกในโถงกลาง
“น่าเกลียดพิลึกครับ เหมือนผมเห็นแก่ตัวเลย” อินย่นจมูก มองยังไงก็ดูไม่ดี
“งั้นพี่นอนบนเตียงด้วย อินจะได้ไม่รู้สึกผิด”
“ให้คูนขึ้นมานอนด้วยเลยไหมครับ” อินใช้สายตาค้อนอีกฝ่ายแต่ศิระกลับพยักหน้า
“เอาสิ แต่ผมนอนตรงกลางนะ เบียดกันนิดผมว่านอนได้สบาย” ดวงตาคนพูดเป็นประกาย
“กลับห้องไปเลยครับ คราวนี้จะว่าผมไล่ก็ได้”
“หึๆ อินเริ่มง่วงหรือยัง นอนได้ใช่ไหม” น้ำเสียงคนพูดเปลี่ยนเป็นจริงจัง
“ครับ เริ่มง่วงแล้ว”
“โอเค งั้นผมกลับห้องเลย” ร่างสูงลุกขึ้นยืน พยุงเขาให้ลุกขึ้นตาม
“คุณศิระครับ” อินเรียกอีกฝ่าย “เมื่อกี้ตอนผมโทรไปคุณศิระทำอะไรอยู่ครับ”
ศิระสบตาของเขา ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอ่อนโยน “นอนครับ ผมหลับไปแล้ว”
“ผมขอโทษ” อินเสียงอ่อย รู้สึกผิดขึ้นมาทันที
“ขอโทษทำไมต้องขอบคุณมากกว่า ที่ผมมาทริปนี้ด้วยก็เพราะหวังว่าจะได้มีเวลาอยู่กับอินบ้าง ตอนนี้ก็สมใจแล้ว”
อินหลุบตาลงมองพื้นก่อนเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่าย “ไม่ถามเหรอครับว่าทำไมผมถึงโทรไป”
ศิระสบตากับเขานิ่งก่อนรอยยิ้มจะระบายบนใบหน้า “ไม่ เพราะถ้าผมถามผมอาจไม่ได้รับมันอีกเป็นครั้งที่สอง”
อินอมยิ้มให้กับคำตอบแสนฉลาดของอีกฝ่าย “ผมนอนไม่หลับ” เขายืมเหตุผลที่ร่างสูงคิดให้มาตอบ
“ขอบคุณที่นึกถึงผม”
“คูนไม่ตื่นครับ” อินโกหกเพราะเขินที่ศิระพูดถูก เขาคิดถึงอีกฝ่าย
“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ผมจะขอบคุณคูน”
“แค่ไม่แกล้งคูนก็พอครับ”
“หึๆ” ศิระหัวเราะออกมาเบาๆ “อินไปนอนเถอะ”
“ผมจะรอล็อคประตูก่อน ไม่ล็อคข้างในด้วยมันไม่อุ่นใจ”
“ถ้ากลัวอยากให้ผมนอนเฝ้าไหม” คนพูดหูตาแวววาวขึ้นมาทันที “ผมนอนตรงนี้ให้ได้นะ”
“พอก่อนไหมครับเอาไว้เล่นวันอื่นบ้าง” อินตั้งใจเบรกแต่คนฟังกลับยิ้มกริ่ม
“แปลว่าอินอนุญาตให้ผมจีบแล้ว”
“ผมไม่ได้พูดครับ”
“ก็อินบอกว่าวันอื่นแปลว่าอินอนุญาตให้ผมจีบได้เรื่อยๆ ขอบคุณครับ”
คนพูดหันมาแตะริมฝีปากลงบนแก้มเขาอย่างรวดเร็ว อินได้แต่เบิกตากว้าง
“อีกแล้วนะครับ ทำไมชอบหาเศษหาเลย”
“เศษที่ไหน เต็มๆ ปอด คืนนี้หลับฝันดีแล้ว”
“ผมให้แค่สามวินาทีกลับห้องได้แล้วครับ”
“หึๆ”
อินมองตามร่างสูงที่เดินตรงไปยังประตูห้อง เมื่ออีกฝ่ายไม่เห็นเขาจึงยอมให้รอยยิ้มเขินปรากฏออกมา อินยกมือขึ้นแตะแก้ม สัมผัสร้อนเหมือนยังคงอยู่
“อินครับ”
อินเอามือลงแทบไม่ทัน และดูเหมือนว่ามันจะไม่ทันจริงๆ เพราะคนหันมายิ้มกริ่ม
“มีอะไรครับ” คนเขินทำหน้าดุกลบเกลื่อน
“ผมรักอิน กู๊ดไนท์ครับ”
คนพูดเดินออกประตูไปแล้ว อินยืนนิ่ง ดวงตาของเขาเบิกโพลง แม้จะรู้ แม้จะเคยได้ยินมาแล้ว แต่ใบหน้าก็ยังเห่อร้อน หัวใจยังคงเต้นรัวเร็วดังเช่นทุกครั้ง เขามั่นใจได้แล้วใช่ไหมว่าสายตาคู่นั้นมีเพียงเขา และหัวใจของศิระเป็นของเขาคนเดียว
แก๊ก! เสียงบางอย่างดังมาจากห้องนอนเรียกสติของอินกลับคืนมา เขายกยิ้มมุมปากเดาว่าคูนคงเป็นห่วงว่าเป็นอย่างไรกันบ้าง
“ไม่ได้แอบฟังนะโว้ยตื่นมาเข้าห้องน้ำ” เสียงตะโกนดังมาจากในห้อง
อินหัวเราะเบาๆ เขายิ้มออกมาด้วยความสุข เป็นค่ำคืนที่แสนยาวนานแต่หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความสุข
เขาเคยเสียใจกับคำพูดตัดรอนของศิระในวันนั้น แต่วันนี้ได้แต่นึกขอบคุณที่มันเกิดขึ้น ใครจะคาดคิดว่าเหตุการณ์ในครั้งนั้นจะทำให้ศิระรู้ใจตัวเอง และทำให้เขาได้เห็นมุมน่ารักของอีกฝ่าย และเพราะอย่างนั้น..ก็พยายามต่อไปอีกนิดนะครับคุณศิระ เพราะคุณน่ารักจนผมอดแกล้งไม่ได้เหมือนกัน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
สปอย**
.
.
.
จากตอนนี้ไปคุณศิระจัดเต็มค่า ><
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★* ของหายอยากได้คืน *★[แจ้งข่าว+ตัวอย่างเรื่องสั้นรัก❤ข้างเคียง] ★28/06/19 ★P.38 (อ่าน 298136 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก