ตอนที่ 16 : เรื่องไร้สาระ“ผมต้องไปด้วยจริงๆ เหรอครับ”
ชลนทีหันไปมองหน้ายุ่งของคนถาม “เอาน่าคิดซะว่าเป็นเรื่องงาน มาหลายวันแบบนี้ไม่เจอเลยคงเป็นไปไม่ได้”
“คุณชลน่าจะชวนคุณศิระกับอินมาด้วยนะครับ อินพอเดินได้แล้ว” คูนยังไม่เลิกบ่นเมื่อถูกชลนทีลากจากห้องพักลงมาเป็นเพื่อนกินข้าวกลางวันกับตรีลักษณ์ที่ห้องอาหารของโรงแรม
“ถ้าชวนคู่นั้นมาคุณตรีก็ต้องรู้สิว่าอินค่อยยังชั่วแล้ว ทีนี้จะเอาอะไรมาอ้างอีก”
“ก็จริงครับ” คูนพยักหน้าเห็นด้วย “คุณชลร้ายกว่าที่ผมคิดเยอะ”
“คุณชมหรือด่าผมกันแน่” ชลนทีหันไปมองหน้าคนพูด คูนรีบปฏิเสธทันที
“เปล่าครับเปล่า ผมก็พูดไปตามที่เห็น เสียดายเหมือนกันนะครับคุณตรีออกจะสวย” คูนนึกเสียดายความสวยของตรีลักษณ์ แต่ถามว่าให้เขาจีบไหมคูนไม่เอาด้วยแน่ นิสัยเอาแต่ใจเกินไป
“ถ้าคุณตรีน่ารักคูนจะให้ผมจีบเหรอ”
“ให้สิครับ หรือถ้าคุณชลไม่จีบผมจะจีบเอง”
“เสียใจ ถึงคูนให้แต่ผมไม่ให้”
“ครับ?” คูนหันไปมองคนพูด “ให้ไม่ให้อะไรนะครับ”
“คูนให้ผมจีบแต่ผมไม่ให้”
“โอ้ จะหวงผู้หญิงสวยๆ ไว้คนเดียวหมดเหรอครับคุณชล ไม่คิดจะแบ่งกันบ้างเหรอครับ”
“ผู้หญิงสวยๆ ผมไม่หวง ผมหวงแค่คนเดียว”
คูนสบตากับดวงตาวาววับที่มองมา คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน คนไหนวะ
“คุณชลคะ” เสียงตรีลักษณ์ดังมาก่อนตัว คูนชะงักความคิดหันไปมองพร้อมๆ กับชลนที อีกฝ่ายกำลังเดินเข้ามาหาอย่างรีบเร่ง คนไหนไม่รู้แต่ที่รู้เขาว่าไม่ใช่คนนี้แน่ๆ คูนไม่ชอบใจตรีลักษณ์ตั้งแต่วันที่ต่อว่าอินด้วยคำพูดไม่เข้าท่า คิดว่าเป็นผู้หญิงที่ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย
“แหมกว่าจะได้เจอกันนะคะ ตรีชักน้อยใจ” ตรีลักษณ์กอดแขนชลนที เงยหน้าขึ้นพูดเสียงออดอ้อน คูนยกยิ้มขำ เขาเพิ่งเข้าใจคำว่าเป็นอากาศธาตุวันนี้เอง
“ผมไม่อยากรบกวนคุณตรีครับเห็นว่าปวดขา” คนตอบส่งยิ้มให้ คูนสงสารก็สงสารขำก็ขำ ตรีลักษณ์ตั้งใจใช้อาการเจ็บอ้อนอีกฝ่ายแต่กลายเป็นข้ออ้างให้ชลนทีใช้หลบหน้าไปเสียอย่างนั้น ร้ายจริงๆ เห็นทีว่าเขาต้องเรียนรู้จากชลนทีให้มาก ใครจะรู้ว่าภายใต้รอยยิ้มนั้นร้ายกาจแค่ไหน
“ไม่เห็นเป็นไรเลยค่ะ ถ้าเป็นคุณชลยังไงตรีก็ไหว”
“อย่าเลยครับผมไม่ใจร้ายขนาดนั้น เข้าไปกันเลยไหมครับ”
“ค่ะ”
คูนถอนใจเมื่อชลนทีพูดขึ้น เขาเริ่มหิวแล้วยังนึกว่าต้องยืนตรงนี้ไปอีกนาน
“จะไปด้วยเหรอ”
คูนชะงักเท้าเมื่อตรีลักษณ์หันกลับมามองเขาและถามด้วยคำถามที่ไม่น่ารักเอาเสียเลย เห็นอยู่โทนโท่ว่ามาด้วยกัน
“ผมชวนคูนมาเองครับ คูนเป็นคนออกแบบงานครั้งนี้เผื่อว่าคุณตรีอยากรีเควสอะไร”
“ตรีแค่อยากทานข้าวกับคุณชล ไม่ได้ชวนมาคุยเรื่องงานนะคะ ให้กลับไปก็ได้ค่ะ” คนพูดกระเง้ากระงอด ดวงตาที่ตวัดมามองเขาไม่พอใจ ถ้าไม่ใช่เพราะงานคูนคงเดินออกไปแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องอยู่ฟังคำพูดน่ารังเกียจแบบนี้
“คุณตรีครับคูนเป็นคนของผม ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้”
คูนหันไปมองใบหน้าด้านข้างของชลนที รู้สึกแปลกกับน้ำเสียงของอีกฝ่ายที่ใช้พูดคำว่าคนของผม เขาคิดไปเองหรือเปล่าว่ามันดูทั้งอบอุ่นและเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ คิดมากไปแล้วมั้ง
“คุณชลคะ!”
“คุณตรีครับ ผมชวนคูนมาทานข้าวด้วย จู่ๆ จะให้ไล่กลับผมทำไม่ได้ แต่ถ้าคุณตรีไม่สะดวกใจจะขอยกเลิกนัดผมก็เข้าใจครับ”
“ตรีไม่ได้ไล่นะคะ ตรีแค่.เอ่อ..” เหมือนอีกฝ่ายคิดคำแก้ตัวไม่ทันจึงอึกอัก “ตรีก็แค่บอกว่าไม่ได้คุยเรื่องงาน เผื่อคูนไม่อยากอยู่ทานด้วยตรีก็เลยพูดแทนให้”
“คูนจะอยู่ครับ” ชลนทียิ้มสุภาพ “เข้าไปกันดีกว่าครับ”
“ไปกันค่ะ” หญิงสาวตรงหน้าเขาเปลี่ยนสีหน้าอีกครั้ง คราวนี้หวานเชื่อมจนน่าขนลุก
คูนลอบถอนใจออกมาเบาๆ เลิกหิวไปแล้ว เขาชักไม่แน่ใจว่าเขาจะทำงานนี้ไปได้ตลอดรอดฝั่งหรือเปล่า แค่คิดว่าต้องผจญกับตรีลักษณ์ตลอดเวลาสามเดือนก็นึกเซ็งไปล่วงหน้าแล้ว ทนๆ เอาหน่อยแล้วกันวะ คูนถอนใจซ้ำอีกครั้งก่อนออกเดิน
• • • • • • • •
“โมโหหรือเปล่า”
“ครับ?” คูนหันไปมองหน้าชลนที พวกเขาเพิ่งแยกจากตรีลักษณ์สำเร็จ หลังจากใช้เวลาทานอาหารนานถึงสองชั่วโมงจนคูนเกรงใจพนักงานในร้าน และใช้เวลาอีกเกือบครึ่งชั่วโมงในการขอตัวแยกย้ายกับหญิงสาว
“เห็นไม่ค่อยพูด”
“อ๋อเปล่าครับ ผมแค่พูดไม่ทันคุณตรี อีกอย่างผมไม่อยากถูกเกลียดไปมากกว่านี้ ขืนไปพูดขัดคอต่อไปคงถูกคุณตรีหมายหัว”
“นี่ยังไม่โดนอีกเหรอ” คนพูดหัวเราะเบาๆ สีหน้าชอบใจ
“เพราะใครครับ”
“หึๆ”
คูนนึกหมั่นไส้คนอารมณ์ดี ทำเขาซวยได้ชอบใจเหลือเกิน
“ไปกันเถอะ”
“อ้าว! ไปไหนครับ!” คูนแปลกใจเมื่อชลนทีจับข้อมือเขาดึงให้เดินเลี้ยวไปอีกทาง แทนการตรงไปยังลิฟท์เพื่อกลับห้องพัก
“หาอะไรให้คุนกิน ยังไม่อิ่มไม่ใช่เหรอ”
“รู้ด้วยเหรอครับ” คูนเบิกตากว้างไม่คิดว่าชลนทีจะสังเกตเห็น
“รู้สิเพราะมันเขียนติดอยู่บนหน้าผากตัวเบ้อเริ่ม ไม่ต้องเดาก็รู้ ง่ายมาก”
“ผมออกอาการขนาดนั้นเลยเหรอครับ” คูนทำหน้าแหย เขารู้ตัวดีว่าเป็นพวกเก็บอาการไม่ค่อยอยู่แต่ไม่คิดว่าจะชัดขนาดนี้
“หึๆ ไม่หรอก”
“อ้าว! ไหนว่าดูออกง่ายไงครับ”
“ผมหมายถึงตัวเอง ไม่ได้หมายถึงคนอื่น”
“จะบอกว่าคุณชลเก่งว่างั้นเถอะครับ”
คูนเบรกแทบไม่ทันเมื่อจู่ๆ ชลนทีก็หยุดเดิน ร่างสูงกว่าหันกลับมามองเขา
“เปล่า ผมแค่สนใจ”
คูนสาบานได้ว่าเขาไม่ได้คิดอะไร แต่หน้ากลับร้อนผ่าวขึ้นมาเพียงเพราะคำพูดและสายตาของชลนที
“ผมรู้แล้วว่าทำไมคุณชลถึงจีบสาวเก่ง” คูนรีบออกเดินเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกประหลาด เขาได้ยินเสียงหัวเราะลอยตามมา ก่อนชลนทีจะสาวเท้าตามจนทัน
“รู้เหรอว่าจะไปร้านไหน”
คูนชะงัก เขาลืมเรื่องนี้ไปเลย จึงรีบพูดแก้สถานการณ์ “ก็ผมนึกว่าคุณชลให้ผมเลือกร้านได้”
“เอาสิเลือกเลย ผมตามใจคูนอยู่แล้ว”
“คุณชล” คูนหยุดเดินเมื่อได้ยินคำพูดของชลนที เขาหันไปหาทั้งตัว มองอีกฝ่ายด้วยสายตาจริงจัง
“อะไร”คนรอฟังหัวเราะร่วนเมื่อเห็นท่าทางขึงขังของเขา
“ทำไมพักนี้ถึงพูดอะไรแปลกๆ อยู่เรื่อยเลยครับ นี่ถ้าผมเป็นผู้หญิงคงนึกว่าคุณชลจีบแล้ว”
“หึๆ” ชลนทีไม่ตอบ สายตาจ้องเข้ามาในดวงตาของเขา ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม “ก็ไม่ซื่อบื้อเท่าที่คิดนี่”
คูนยืนอ้าปากค้าง คนทำให้เขาช็อคหัวเราะออกมาเบาๆ ไพล่มือไปด้านหลังออกเดินต่อหน้าตาเฉย
“คุณชลหมายความว่ายังไงครับ” คูนเร่งฝีเท้าจนเกือบเป็นวิ่งเพื่อตามชลนทีให้ทัน
“คุณเข้าใจว่ายังไงก็แบบนั้น”
“ไม่ได้สิครับ เกิดผมตีความหมายผิดไปใหญ่โตจะทำยังไง”
“แล้วคุณตีความหมายว่ายังไง”
เป็นอีกครั้งที่คูนเบรกไม่ทันเมื่อจู่ๆ ชลนทีก็หยุดเดินหันกลับมาหาเขาอย่างรวดเร็ว คูนปะทะกับอกแกร่งของชลนทีอย่างจัง อีกฝ่ายยกมือขึ้นจับเอวของเขาไว้กันไม่ให้ล้ม
“ว่ายังไง”
“ก็ว่า..ว่า..” สมองของคูนไม่สั่งการ เขาไม่เข้าใจสักนิด เขาก็ผู้ชายทั้งแท่งดันหน้าแดงเพราะผู้ชายด้วยกันยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“หึๆ”
เสียงหัวเราะชอบใจของอีกฝ่ายทำให้คูนตาลุก “โห คุณชลแกล้งกันอย่างนี้เลยเหรอครับ”
ชลนทีอดขำสีหน้าตื่นตูมของคูนไม่ได้ ท่าทางเงอะงะของอีกฝ่ายยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ “ใครว่าฉันแกล้ง”
“พอเลยครับมุกนี้ใช้ได้ครั้งเดียว ผมไม่ตกหลุมแล้ว เลิกเล่นครับผมหิวแล้ว”
คนตัวไม่เล็กบ่นอุบก่อนเดินหนีไป ชลนทีได้แต่หัวเราะตาม “ซื่อบื้อจริงๆ”
“อะไรนะครับ”
“ไม่มีอะไร”
“ไม่มีก็มาเร็วๆ ครับ”
“อืม” ชลนทียิ้มทั้งปากและดวงตา เพราะคูนเป็นแบบนี้เขาถึงได้ชอบ รสนิยมชักแปลกขึ้นทุกวัน ชายหนุ่มหัวเราะให้กับตัวเอง
• • • • • • • •
"จริงสิครับ เห็นคุณชลบอกว่าจะอยู่ต่อเพราะมีธุระต้องทำ ไม่ต้องแล้วเหรอครับ" คูนตักอาหารเข้าปาก เขาสงสัยเพราะเช้านี้พวกเขาทั้งหมดทานข้าวเช้าพร้อมกันที่ห้องของอิน หลังจากนั้นก็นั่งคุยเรื่องงานของคุณไตรรัตน์ ช่วยกันแชร์ไอเดียจนหมดไปครึ่งวัน ก่อนชลนทีจะชวนเขาลงมาทานข้าวกับตรีลักษณ์ เขายังไม่เห็นอีกฝ่ายขยับไปไหน
"ทำแต่ผมไม่รีบ"
คูนเงยหน้าจากจานข้าวขึ้นมองดวงตาเป็นประกายของชลนที เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน "แต่เรากลับพรุ่งนี้แล้วคุณชลจะทันเหรอครับ"
"คูนอยากให้ทันเหรอ"
คูนมองชลนที ยิ่งพูดเขาก็ยิ่งสงสัยว่ากำลังคุยเรื่องเดียวกันอยู่หรือเปล่า "มาถามผมได้ยังไงครับ อ๋อแต่ก็ใช่ครับ ผมห่วงงานไม่อยากอยู่ต่อวันจันทร์"
"เอาเถอะผมจะพยายามนะ" ดวงตาคู่นั้นเต้นระริก ริมฝีปากยกยิ้มขำ ยิ่งมองเขาก็ยิ่งไม่เข้าใจ สุดท้ายจึงส่ายศีรษะไปมา
"เอาตามที่คุณชลสบายใจเถอะครับ ผมเริ่มงงแล้ว" คูนงงเพราะอีกฝ่ายดูเอ้อระเหยไม่เห็นเร่งร้อนจะไปทำธุระ แต่ดันบอกเขาว่าจะพยายามรีบให้ทัน ใครบ้างจะไม่งง
"ตามใจผมเหรอ"
"ใช่สิครับธุระคุณชลนี่"
"หึๆ ตกลง" ดวงตาคนพูดแฝงด้วยเลศนัย มันดูแพรวพราวจนไม่น่าไว้ใจ
คูนตักข้าวเข้าปาก เมื่อไม่เข้าใจก็เลิกสงสัยไปเลยง่ายกว่า ปล่อยให้คนธุระเยอะจัดการเองก็แล้วกัน
“คุณชลไปไหนต่อไหมครับ ผมจะไปห้องอิน” คูนถามเมื่อพวกเขาเดินออกมาจากร้านอาหารแล้ว
“อย่าเพิ่งเลยไปเป็นเพื่อนผมก่อน”
“ไปไหนครับ”
“ผมยังไม่ได้คิด”
“อ้าว คุณชลนอนไม่พอหรือเปล่าครับทำไมดูมึนๆ”
“หึๆ ผมหมายถึงผมยังไม่ได้คิดว่าจะไปดูส่วนไหนของโรงแรมต่อ ผมไม่ใช่คนคิดงานคงต้องแล้วแต่คูนว่าอยากไปดูที่ไหนเพิ่มเติมไหม”
“อ๋อ” คูนพยักหน้า เขาขมวดคิ้วเข้าหากันใช้ความคิด ร้านอาหารดูแล้ว สระว่ายน้ำดูแล้ว “ไปเดินที่หาดหน่อยดีไหมครับ ผมอยากรู้ว่าชายหาดสะอาดไหม น้ำน่าลงหรือเปล่า เผื่อจะให้ทำกิจกรรมริมหาด”
“เอาสิ”
ชลนทีปล่อยให้คูนเป็นคนเดินนำ พอเป็นเรื่องงานคูนดูจริงจังขึ้นมาทันที เจ้าตัวเก็บทุกรายละเอียด ถ่ายภาพไว้เกือบทุกมุม ชลนทีเห็นแบบนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาบ้าง
“คูน”
“ครับ”
เสียงชัตเตอร์กล้องดังขึ้น คูนยิ้มค้างเมื่อเห็นว่าเขาถ่ายรูป
“ผมมีอะไรตลกหรือเปล่าครับ” คูนยกมือขึ้นลูบผมเพื่อสำรวจก่อนก้มลงมองกางเกง ชลนทียิ้มขำ
“เปล่า”
“ผมนึกว่าคุณชลถ่ายรูปผมเพราะทำอะไรขำๆ พังๆ เสียอีก”
“เปล่า ผมแค่ถ่ายรูปคุณ” เสียงทุ้มฟังอ่อนโยน
คูนชะงัก สายตาและคำพูดกำกวมของชลนทีทำให้หัวใจของเขาเต้นในจังหวะที่ผิดแปลกไป แต่เขาบอกไม่ได้ว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนั้น
“ผมถ่ายให้บ้างไหมครับ” คูนปัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป พยายามมองว่ามันเป็นเรื่องปกติเสีย
“ถ่ายด้วยกันดีกว่า”
คูนยังไม่ทันตกลงชลนทีก็เดินเข้ามาหาเขา มือใหญ่โอบมาบนบ่า อีกมือยกโทรศัพท์ขึ้นเตรียมถ่าย
“ขยับมาอีกนิด เก็บไม่หมด”
คูนขยับตัวเข้าไปใกล้ชลนที ความร้อนจากร่างกายที่แนบชิดค่อยๆ แผ่เข้ามาหา เขาเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ที่ผ่านมาคูนโดนตัวชายหนุ่มมานับสิบๆ ครั้งไม่เคยมีปัญหา แต่ครั้งนี้เขากลับรู้สึกวูบวาบชอบกล
มือที่พาดอยู่บนบ่ายกออกไปแล้วแต่คูนยังรู้สึกถึงสัมผัสเมื่อครู่ เขาส่ายศีรษะแรงๆ เริ่มคิดว่าตัวเองเพี้ยนไปแล้ว นี่มันผู้ชายด้วยกัน จะมาวูบมาวาบอะไร
“เป็นอะไร” ใบหน้าที่มองเขาเปื้อนรอยยิ้ม คูนรีบส่ายศีรษะกลัวอีกฝ่ายจับได้ว่าเขาคิดอะไรไม่เข้าท่า
“ไม่มีอะไรครับ”
“เดี๋ยวผมส่งรูปไปให้”
“ไม่ต้องก็ได้ครับ” คูนรีบปฏิเสธ จู่ๆ ก็รู้สึกเขินที่ต้องเห็นรูปนั้น
“ทำไม” คนถามหน้าตาเอาเรื่อง คูนถึงเพิ่งนึกได้ว่าเขาพูดอะไรออกไป
“ไม่มีอะไรครับส่งมาเลย เมื่อกี้ผมคิดอะไรเพี้ยนๆ อยู่อย่าถือสาเลย”
“คิดอะไร” ชลนทียื่นใบหน้าเขามาใกล้ ใกล้จนเหมือนจมูกจะชนจมูกของเขา คูนผงะหน้าหนีแทบไม่ทัน
“เรื่องไร้สาระครับไม่มีอะไร ไปกันต่อเถอะครับเดี๋ยวจะเย็น”
“อืม” ชลนทีพยักหน้า เขามองท่าทางเงอะงะของคูนด้วยรอยยิ้ม เดาว่าหนึ่งวันที่เขาขอไว้กำลังทำหน้าที่ของมันอย่างดี เรื่องไร้สาระของนายคงเป็นเรื่องดีๆ ของฉันสินะคูน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★* ของหายอยากได้คืน *★[แจ้งข่าว+ตัวอย่างเรื่องสั้นรัก❤ข้างเคียง] ★28/06/19 ★P.38 (อ่าน 298125 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก