ตอนที่ 18 : ความร้ายกาจเป็นเช้าวันอาทิตย์ที่เขาตื่นสายกว่าปกติ อินเดินลงมาจากห้องนอนด้วยความหิว เท้ามุ่งตรงไปยังห้องครัว แต่เสียงหัวเราะร่วนของบิดาลอยมาเข้าหูทำให้เขาเปลี่ยนใจ เปลี่ยนเส้นทางไปยังที่มาของเสียงแทน
ดวงตาของเขาเบิกกว้าง เท้าหยุดชะงักโดยอัตโนมัติเมื่อเห็นว่าใครนั่งอยู่กับครอบครัว ดวงตาคมเข้มที่มองมาฉายแววขำท่าทางตกใจของเขา
“ตื่นซะทีเรา แม่จะขึ้นไปปลุกหลายทีแล้วแต่พี่ศิระห้ามไว้”
“ไม่เป็นไรครับ ผมคุยกับคุณพ่อกำลังสนุกเลย”
พ่อ! สีหน้าของอินประหลาดใจขึ้นไปอีก ไปสนิทสนมกันตอนไหนหนอ
“นั่นสิ คุยเพลินจนลืมเวลา” พ่อของเขาเห็นดีเห็นงามด้วย
อินมัวแต่ตกใจจึงไม่ทันสังเกตสายตาของศิระ เมื่อเขาได้สติถึงเห็นว่าดวงตาที่มองมาเป็นประกายวาววับแค่ไหน
!!!
ชายหนุ่มก้มลงมองตัวเองโดยอัตโนมัติ เขาใส่เสื้อยืดตัวเก่า ผ้าย้วยจนคอเสื้อยานถึงไหล่ กางเกงขาสั้นตัวเก่งสีตุ่นมอซอ หัวยุ่งเพราะยังไม่ได้หวีผม อินเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาขำของศิระ คราวนี้ริมฝีปากของอีกฝ่ายคลี่ยิ้มออกกว้าง
“ผมขึ้นไปอาบน้ำก่อนครับ” อินหมุนตัวกลับทันทีแต่ยังช้ากว่าเสียงของมารดา
“เดี๋ยวอิน”
“ครับแม่” เขาจำยอมต้องหมุนตัวกลับไปมอง
“พาพี่ศิระขึ้นไปด้วย มานั่งรอเราเป็นชั่วโมงแล้ว”
อินเบิกตากว้างแต่ไม่กล้าปฏิเสธ คนถูกพาดพิงนั่งยิ้มเจ้าเล่ห์ สีหน้าพอใจ
“ศิระตามอินไปเลยจ้ะแม่จะไปทำกับข้าว อยู่กินมื้อเที่ยงด้วยกันนะ”
“ครับผม ผมฝากท้องด้วยคนนะครับ”
“ได้สิจ๊ะ เดี๋ยวแม่ทำสุดฝีมือเลย”
อินได้แต่มองคนนั้นทีคนนี้ที ไม่อยากเชื่อว่าแค่หนึ่งชั่วโมงตามที่มารดาบอก จะทำให้ศิระสนิทสนมกับพ่อแม่ของเขามากขนาดนี้
“นำไปสิ” คนพูดยิ้มกริ่ม เมื่อแน่ใจว่าปฏิเสธไม่ได้อินจึงเดินนำศิระขึ้นไปชั้นบน
“จะมาไม่เห็นโทรบอกผมเลยครับ”
“บอกก็ไม่เซอร์ไพรส์สิ”
“ระวังจะเซอร์ไพรส์เองนะครับ ถ้าผมไม่อยู่จะทำยังไง” อินเหลือบสายตามองร่างสูง ศิระยิ้มในหน้าไม่ทุกข์ร้อน
“พี่ก็ไม่ได้มาหาเราอยู่แล้ว”
“อะไรนะครับ!” อินชะงักเท้าที่ก้าวขึ้นบันไดหันไปมองคนพูด
“พี่ซื้อผลไม้มามาสวัสดีคุณพ่อคุณแม่ของอิน”
“สวัสดีเหรอครับ สวัสดีทำไมครับ” อินทวนคำ หัวใจของเขาเริ่มเต้นแรง
“แน่ใจเหรอว่าอยากถามคำถามนี้” รอยยิ้มกรุ้มกริ่มแทนความหมายได้ดี อินรีบเบือนหน้ากลับเพราะอดเขินไม่ได้
“จำได้ไหม พี่บอกอินแล้วว่าพี่จะไม่ช้าอีกต่อไป”
“ผมไม่ได้ถามแล้วนะครับ” อินประท้วงเสียงอ่อน
“หึๆ แต่พี่อยากบอกครับ”
“ผมไม่เห็นอยากรู้แล้ว” อินย่นจมูก เปิดประตูห้องนอนเดินนำเข้าไปด้านใน สมองของเขาเพิ่งจับสิ่งผิดปกติได้ ส่งผลให้เท้าหยุดชะงัก อินหันไปมองศิระด้วยดวงตาเบิกกว้างเป็นจังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายชนเขาเข้าอย่างจังเพราะเบรกไม่ทัน
ศิระคว้าตัวเขาเข้าไปกอด อินถูกดึงไปซุกอยู่กับอกกว้าง เขาผละหน้าออกด้วยใบหน้าแดงก่ำ
“ปล่อยผมได้แล้วครับ”
“ก็พี่ตกใจ” น้ำเสียงคนพูดใสซื่อ
“เราแค่ชนกันจะตกใจอะไรครับ” อินอ่อนใจกับความเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่าย
“พี่ขวัญอ่อนอินไม่รู้เหรอ” ศิระยอมถอยตัวออกห่างก็เพื่อมองหน้าเขา ดวงตาคนพูดไม่ได้ซื่อใสเหมือนน้ำเสียงเลย อินย่นจมูกแต่แล้วดวงตาของเขากลับเบิกกว้างขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องที่ทำให้หยุดเดินออก
“พี่เหรอครับ!!”
คนถูกถามยกยิ้มขำ ดวงตาที่มองเขาเป็นประกาย “พี่เชื่อฟังผู้ใหญ่”
“เชื่อฟังผู้ใหญ่? เกี่ยวกันด้วยเหรอครับ” อินเหวอเล็กๆ เมื่อได้ฟังคำตอบของอีกฝ่าย
“เกี่ยวสิ อินไม่ได้ยินเหรอเมื่อกี้คุณแม่แทนชื่อพี่ว่าพี่ศิระกับอิน”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย” คนเพิ่งรู้ที่มาบ่นพึมพำก็ความอาย
“พี่ยืนยันว่าเกี่ยว แม่ยกให้พี่เป็นพี่อินแล้ว ต่อไปอินก็ต้องเรียกพี่ว่าพี่ศิระ”
“ก็ได้ครับ” อินซ่อนรอยยิ้ม พยายามทำสีหน้าปกติที่สุดอีกฝ่ายจะได้คิดไม่ทัน เขาขอเอาคืนบ้างเถอะเจ้าเล่ห์ดีนัก
“แปลว่าอินจะยอมเรียกพี่ใช่ไหม”
“เรียกสิครับทำไมจะไม่เรียก ก็ถ้าพี่ศิระอยากเป็นพี่ชายผม ผมก็ยินดี” อินเผยรอยยิ้มกว้างเมื่อถึงตาเขาบ้าง ศิระชะงัก แต่เพียงครู่เดียวดวงตาของอีกฝ่ายก็เป็นประกายวาววับ
“พี่ว่า...” คนพูดลากเสียงยั่วให้เขาอยากรู้ รอยยิ้มร้ายกาจขึ้นเรื่อยๆ “อินเข้าใจความหมายผิดแล้วล่ะ พี่ว่าแม่ของอินหมายถึงพี่เป็นแฟนอินนะ”
“จะหมายถึงแบบนั้นได้ไงครับ!” คนร้อนตัวเผลอปฏิเสธเสียงดัง ยิ่งทำให้ประกายวิบวับในตาของศิระเพิ่มมากขึ้น
“ได้สิ” ศิระยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้เขา “เพราะแม่บอกพี่ว่า...ดีใจที่อินสมหวัง”
ริมฝีปากของอินเผยอขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาเบิกโพลง “แม่ว่าอะไรนะครับ!”
“หึๆ” คนเจ้าเล่ห์หมุนตัวเดินหนีไปนั่งบนเตียง เขาจึงต้องรีบตามไปเพื่อคุยกันให้รู้เรื่อง
“เมื่อกี้คุณศิระคุยอะไรกับแม่ครับ”
คนถูกถามนั่งยิ้มกริ่ม เท้ามือไปด้านหลังเงยใบหน้าขึ้นมองเขาแต่ไม่ยอมตอบ
“คุณศิระ” อินลากเสียงอ่อนใจ “ไม่เอาแบบนี้สิครับ ตอบผมก่อน”
“อินพูดกับพี่เหรอ” ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้น มุมปากยกยิ้ม
อินเพิ่งเข้าใจการกระทำของอีกฝ่าย นึกหมั่นไส้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของศิระขึ้นมาติดหมัด เขาอยากบอกว่างั้นก็ไม่ต้องเล่าแต่ทำไม่ได้
“พี่ศิระ ทีนี้จะบอกได้หรือยังครับ”
“มานั่งนี่เร็ว” มือใหญ่ตบลงข้างตัว คนเสียเปรียบทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตามที่อีกฝ่ายบอก
“พี่ตั้งใจมาสวัสดีคุณพ่อคุณแม่อิน ตั้งใจมาทำความรู้จัก มาฝากเนื้อฝากตัวไว้ก่อน พี่บอกแค่ว่าพี่เป็นพี่ที่ทำงานของอิน มาทำธุระแถวนี้เลยแวะมาหา แต่คุณแม่ของอินไม่มีท่าทางแปลกใจสักนิด ท่านเอาแต่นั่งยิ้ม” พอศิระเล่ามาถึงตรงนี้อินก็อดหน้าแดงไม่ได้
“คุณพ่อของอินก็ดูใจดีกับพี่มาก พูดจาเหมือนคุ้นเคยกันดี” สายตาคนเล่ากรุ้มกริ่มขึ้นมา “พี่ก็เลยตัดสินใจวัดดวงพูดออกไปว่าพี่แวะมาฝากเนื้อฝากตัว ตอนนั้นคุณพ่อคุณแม่ของอินเงียบมากจนพี่เริ่มกังวลว่าหรือจะตัดสินใจผิดไป กังวลว่าแล้วต่อไปท่านจะยอมให้เข้าบ้านอีกไหม แต่แม่ของอินก็พูดขึ้นมาว่าแม่ดีใจที่อินสมหวังเสียที”
“โธ่~” อินได้แต่อุทาน หน้าของเขาแดงก่ำ ยิ่งเห็นสายตาของศิระก็ยิ่งอายจนทำหน้าไม่ถูก เขาไม่เคยมีความลับกับพ่อแม่ เมื่อรู้ตัวแน่ชัดว่าชอบผู้ชาย อินเลือกที่จะเผชิญหน้ากับความจริง เขาบอกความรู้สึกตัวเองให้พ่อกับแม่รับรู้ ถึงจะเห็นความตกใจในดวงตาของท่านทั้งคู่ แต่ไม่มีสักคำที่จะทำร้ายความรู้สึกของเขา แม่กอดเขาเอาไว้พูดเพียงว่าไม่เป็นไรนะลูก ไม่เป็นไร และเพราะอย่างนั้นในวันที่ศิระขอให้เขาตัดใจอินจึงเลือกที่จะยังไม่เล่าให้พวกท่านฟัง เขาไม่อยากให้ท่านต้องทุกข์ใจไปด้วยเพราะความเป็นห่วง อินคิดไว้ว่าเมื่อเขาดีขึ้นมากพอเขาจะเล่าให้พวกท่านฟัง เมื่อถึงวันนั้นเขาจะพูดอย่างเต็มปากเต็มคำว่าเขาสบายดี แต่เพราะศิระกลับเข้ามาในชีวิตของเขาอินจึงปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป
“อิน” เสียงของศิระทุ้มนุ่มหู
“อินครับ”
“ผมจะไปอาบน้ำ” อินลุกพรวดขึ้นยืน เขินจนหน้าแดงเรื่อ
“หึๆ”
อินทำเป็นไม่ได้ยินเสียงหัวเราะของร่างสูง เขาเปิดตู้หยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ออกมา หยิบผ้าเช็ดตัวบนราวแขวนด้วยความรวดเร็ว
“เดี๋ยวผมมาครับ” อินหันไปบอกคนที่นั่งอยู่เมื่อได้ของครบแล้ว
“จะเอาชุดไปทำไม ไม่กลับมาเปลี่ยนที่ห้อง”
“ผมสะดวกแบบนี้ครับ” ใครจะยอมบอกว่าปกติเขาพันผ้าเช็ดตัวที่เอวออกมาผืนเดียว
“คุณ..เอ่อพี่ศิระจะลงไปรอข้างล่างไหมครับ เผื่อจะดูทีวีรอ”
“ไม่ล่ะพี่ชักง่วง ขอรอตรงนี้ดีกว่า” ตรงนี้ของศิระคือการทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของเขา หนุนหมอนของเขาหน้าตาเฉย “ถ้าอินมาแล้วพี่หลับฝากปลุกด้วยนะ”
“ครับ” จะให้เขาตอบอะไรได้นอกจากคำนี้
อินกลับเข้ามาในห้องนอนเมื่ออาบน้ำเสร็จเรียบร้อย ศิระยังไม่หลับ สายตามองตรงมาที่เขา
“ไม่หลับเหรอครับ”
“อืม”
“ถ้าอย่างนั้นลงไปข้างล่างกันไหมครับ ใกล้มื้อเที่ยงแล้ว” อินลืมไปแล้วว่าเขาหิวข้าว ความตื่นเต้นทำให้ความหิวหายไปสิ้น
“อืม” คนตอบรับไม่ยอมลุก ตะแคงใบหน้าซุกหมอนนิ่ง
“คุ..พี่ศิระครับ” อินเรียกซ้ำเมื่อร่างสูงไม่ยอมขยับ
“ยังได้กลิ่นของอินจากหมอนอยู่เลย” คนพูดหลับตาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ การกระทำของศิระทำให้อินหน้าแดงซ่าน
“ลุกได้แล้วครับ”
“พี่อยากอยู่อย่างนี้อีกสักพัก” เสียงพูดแผ่วเบา “หรือตลอดไปได้ยิ่งดี”
หัวใจของอินเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ สมองกับหัวใจกำลังต่อสู้กันอย่างหนัก ศิระลืมตาขึ้น ดวงตาที่มองมาทำให้เขาสั่นสะท้าน
“อิน”
“ครับ” อินตอบเสียงเหมือนละเมอ
ศิระลุกจากเตียงเดินตรงมาหาเขา สองมือแตะที่ต้นแขน
“คบกับพี่ได้ไหม”
“คุณศิระ!”
“พี่รู้ว่าอินยังไม่ลืมคำพูดของพี่ในวันนั้น แต่พี่อยากบอกอินว่าพี่ในวันนี้รักอินมากที่สุด มากจริงๆ”
ศิระดึงเขาเข้าไปกอด แตะริมฝีปากที่แก้มก่อนซบหน้าที่ข้างขมับ “ได้ไหมครับ”
“ผม..” อินอึกอัก
“ให้โอกาสพี่ได้ไหม พี่จะทำให้อินมั่นใจว่าอินตัดสินใจไม่ผิด”
“ผม..” อินกลืนน้ำลายลงคอ หัวใจของเขาเต็มตื้นมันแทนทุกคำตอบได้ดี
“นะครับ” เสียงทุ้มออดอ้อน ความเจ็บปวดที่เคยมีจางหายไปสิ้น
“ลงไปได้แล้วแม่”
“เดี๋ยวสิพ่อ”
เสียงที่ได้ยินเบามากแต่อินก็ยังได้ยิน เขาหันไปมองประตูด้วยดวงตาเบิกกว้างก่อนหันกลับมามองหน้าศิระ อีกฝ่ายไม่มีอาการตกใจสักนิด ใบหน้าติดรอยยิ้มขำ เสียงกระซิบแผ่วเบา
“มีคนรอฟังอินตอบอยู่นะ เร็วสิครับ”
อินย่นจมูกใส่คนพูด เขาผละออกจากอ้อมแขนของศิระเดินไปตรงไปที่ประตูก่อนเปิดออก แม่ของเขาสะดุ้งน้อยๆ ส่วนพ่อหัวเราะเสียงดัง ชอบใจที่โดนจับได้
“แม่ขึ้นมาตามไปกินข้าว”
“พ่อขึ้นมาหยิบแว่นตาในห้องออกมาเจอแม่เรายืนอยู่”
“คุณ!” แม่ของเขาร้องเสียงหลง
“หึๆ ลงไปได้แล้วคุณ หิวก็กินก่อนไม่ต้องรอลูก ตามสบายนะศิระ”
“ขอบคุณครับพ่อ”
อินหันไปมองคนตอบรับเต็มปากเต็มคำ ดวงตาคู่นั้นทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง
“ว่าไงครับ” ศิระโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้
อินถูกสายตาคู่นั้นดึงดูดจนลืมเลือนไปชั่วครู่
“ตกลงนะ”
“ผม..” อินสบตากับดวงตารอคอยคู่นั้น เขาเขย่งเท้าขึ้น ยื่นหน้าเข้าไปหาจมูกผ่านแก้มของศิระ กระซิบริมหู
“ผมหิวแล้วครับ” อินถอยตัวออก หัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นสีหน้าของศิระ ดวงตาของเขาพราวแสงขณะที่ร่างสูงออกอาการมันเขี้ยวเขาอย่างเห็นได้ชัด
“ลงไปได้แล้วครับ” อินไม่รอให้อีกฝ่ายเอาคืน เขารีบเดินออกจากห้องตามหลังพ่อแม่ลงไป ได้ยินเสียงโอดครวญปนคาดโทษดังตามมา
“พี่ฝากไว้ก่อนครับคราวหน้าไม่ปล่อยแน่”
ริมฝีปากของเขาคลี่ยิ้มกว้าง มันเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขและความสมหวัง สิ่งที่ศิระพยายามทำอินรับรู้มันได้ด้วยใจ และเขาเชื่อในสิ่งที่ชายหนุ่มพูด
รอก่อนนะครับแล้วพรุ่งนี้ผมจะบอกพี่ศิระเอง
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★* ของหายอยากได้คืน *★[แจ้งข่าว+ตัวอย่างเรื่องสั้นรัก❤ข้างเคียง] ★28/06/19 ★P.38 (อ่าน 298443 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก