ตอนที่ 19 : บอกอย่างไร“อินกับคูนไปหาคุณชลที่โต๊ะหน่อย”
“ครับพี่สุดา” อินลุกขึ้นยืนพร้อมคูน พวกเขาไม่ได้ถามว่าเรื่องอะไร เดาว่าน่าจะเป็นเรื่องงานของไตรรัตน์
“มึงทำเสร็จยังวะ” คูนน้ำเสียงเป็นกังวลระหว่างเดินไปยังแผนกการตลาด
“เกือบแล้ว มึงล่ะ”
“เฮ้อ” คูนถอนใจเสียงดัง “หัวกูไม่แล่นเลยว่ะ พักนี้มันชอบคิดเรื่องแปลกๆ”
“เรื่องอะไร” อินหันไปมองเพื่อน คูนชะงัก คิ้วเลิกขึ้นก่อนรีบปฏิเสธ “ไม่มีอะไร เรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะ”
“ถ้ามันไม่เป็นเรื่องมึงจะคิดเหรอ” อินค้านสิ่งที่เพื่อนพูด
“อิน” คูนหยุดเดินดึงมือเพื่อนให้หยุดดตาม “กูอาจจะถามอะไรแปลกๆ หน่อยนะ”
“ถามมาสิ”
“มึงว่าพักนี้กูดูแปลกๆ ไหมวะ”
“แปลกยังไง” อินขมวดคิ้วเข้าหากัน “ถ้าจะแปลกก็ตรงมึงถามอะไรแปลกๆ นี่แหละ”
“คือ” คูนมีอึกอักสองจิตสองใจว่าจะพูดต่อดีไหม
“พูดมา”
“คือกูเขินๆ ตอนคุกวงในกับคุณชลว่ะ บ้าฉิบหาย”
“เขิน? คลุกวงใน!” คิ้วของอินเลิกขึ้น มองหน้าเพื่อนด้วยสายตาแปลกใจ
“เฮ้ย! อย่าเพิ่งคิดไปไกล อย่างโอบบ่งโอบบ่าอะไรแค่นั้น หน้ามันร้อนๆ ชอบกล กูอธิบายไม่ถูก”
อินจ้องตาเพื่อน คูนมองเขาด้วยความหวัง อินถอนใจเบาๆ ยกยิ้มมุมปากก่อนพูดด้วยเสียงปกติ “มึงชอบคุณชลเหรอ”
“ใช่ที่ไหนวะ!” คนรอฟังตาตั้ง “กูไม่ได้ชอบผู้ชาย”
“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่” รอยยิ้มของอินคลี่ออกกว้าง ดวงตาเป็นประกายขำ เขารู้สึกถึงบางอย่างและเขาคิดว่ามันใช่
“ไม่ใช่แน่” คูนพูดย้ำแต่เหมือนย้ำกับตัวเองมากกว่า
“ก็ถ้ามันไม่ใช่มึงจะเอามาคิดทำไมวะ ไม่ใช่ก็ไม่มีอะไรต้องคิด แดดอาจจะร้อนมากมึงเลยหน้าแดงมั้ง” อินแกล้งพูด
“แดดร้อนที่ไหนทำให้เขินวะ” แต่คูนก็ยังเป็นคูน หันมาถามเขาต่อด้วยสีหน้าอยากรู้
“ตกลงมึงจะเอายังไง” อินหัวเราะเมื่อเพื่อนรักพูดจาวกวน
“เออช่างแม่งเถอะ สงสัยแดดร้อนอย่างมึงว่ากูเลยเพี้ยน” คูนยักไหล่ ในเมื่อหาคำตอบไม่ได้ก็เลิกคิดมันไปเลยง่ายกว่า จริงอย่างที่อินพูดในเมื่อไม่ใช่ก็ไม่เห็นมีอะไรต้องกังวล
“ขออนุญาตครับ” อินผลักประตูห้องทำงานของชลนทีเข้าไป สายตาปะทะเข้ากับร่างสูงของศิระ อีกฝ่ายมองเขาอยู่ก่อนแล้วด้วยสายตาที่อินต้องสั่งตัวเองว่าห้ามหน้าแดงเป็นอันขาด
“ย้ายไปนั่งที่โซฟาเถอะ” ชลนทีลุกขึ้นยืนเพราะจำนวนคนเกินกว่าเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเขา
“ครับ” อินยิ้มรับ คูนเดินตามหลังเขาไปติดๆ
“ผมเรียกมาเพราะทางคุณไตรอยากเลื่อนวันนัดพรีเซ้นท์งานเร็วขึ้น”
“หะ!” คูนหลุดอุทานเสียงดัง หันไปมองหน้าอินด้วยดวงตาเบิกกว้าง เพิ่งบ่นอยู่เมื่อกี้จะเอาเร็วขึ้นอีกเหรอ!
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” คูนยิ้มจืดหันกลับมามองหน้าคนถาม
“เปล่าครับ ผมแค่ตกใจ”
“คิดว่าจะเสร็จเมื่อไหร่”
คูนส่งสายตาให้อินเพื่อขอความช่วยเหลือ อินจึงเป็นคนตอบคำถาม “ผมขอเป็นกลางอาทิตย์หน้าได้ไหมครับถ้าจะให้พรีเซ้นต์สองงานพร้อมกัน แต่ถ้าเฉพาะงานในกรุงเทพฯ ขอสามวันก็พอครับ”
“เอาเป็นว่าผมขอพร้อมกันสองงานดีกว่า”
“คุณชลกลัวได้ไปสองครั้งเหรอครับ” คูนอดแซวตามประสาคนเริ่มสนิทกันไม่ได้
“ใช่” ชลนทียอมรับโดยไม่คิดปฏิเสธ
“ผมว่าที่คุณไตรเร่งให้เร็วขึ้นเพราะคุณตรีอยากเจอคุณชลหรือเปล่าครับ” เมื่อพูดแล้วคูนก็อดวิเคราะห์ต่อไม่ได้
“คุณชลยอมไปกินข้าวกับคุณตรีสักมื้อสองมื้อสิครับ รับรองว่าพวกผมจะกลับมามีเวลาทำงานสบายๆ งานจะได้ออกมาดี”
“นี่คุณจะเอาผมใส่พานถวายแลกกับเวลาเหรอ!”
“เปล่านะครับ” คูนหน้าตื่น “แบบนี้เรียกว่าช่วยๆ กัน”
“หึๆ” เสียงหัวเราะเป็นของศิระ ดูเหมือนเจ้าของเสียงกำลังสนุกกับสถานการณ์ตรงหน้า อินลอบมองใบหน้าคมสัน หัวใจเต้นในจังหวะเร็วขึ้น พอถึงเวลาเขากลับไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรกับคำตอบที่อีกฝ่ายรอคอย รู้อย่างนี้เขาตอบรับไปเลยง่ายกว่า
อินมัวแต่คิดเพลิน จึงหลบสายตาของศิระที่หันมามองไม่ทัน ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายล้อเลียนเมื่อเห็นอาการสะดุ้งน้อยๆ ของเขา
“อะไรครับ” ริมฝีปากหนาขยับเป็นคำพูดโดยไม่มีเสียง อินส่ายศีรษะช้าๆ แทนการตอบว่าไม่มีอะไร ก่อนหันไปจับจ้องใบหน้าของชลนทีแทนเพื่อความปลอดภัย
“ถ้างั้นผมนัดประชุมเป็นพฤหัสหน้าทันใช่ไหม อย่าลืมว่าคุณต้องส่งให้คุณสองทำราคาก่อน”
“ทันครับผมส่งให้วันจันทร์ พี่สองจะได้มีเวลาทำงาน”
“เอาตามนี้ เดี๋ยววันจันทร์ผมช่วยดูให้ว่าควรแก้ตรงไหนไหม”
“ขอบคุณครับ”
“ผมเรียกมาถามแค่นี้ จะเที่ยงแล้วออกไปกินข้าวกันเลยไหม”
“เอาสิ” ศิระพยักหน้า
“ผมขอตัวนะครับมีนัดแล้ว”
ศิระหันขวับมามองเขา คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน “อินจะไปไหน”
“ผมนัดรุ่นพี่กินข้าวครับ”
“รุ่นพี่?”
“ครับ เป็นพี่ที่มหา’ลัย”
“คูนล่ะ” ชลนทีถามคนสุดท้ายที่ยังไม่ให้คำตอบ “ไม่ได้ไปกับอินใช่ไหม งั้นไปกินด้วยกัน”
มีคนตัดสินใจให้เสร็จสรรพโดยที่คูนไม่ต้องตอบเอง สีหน้าของเพื่อนทำให้อินรู้ว่าเขาคิดไม่ผิด ระหว่างคู่นี้มีบางอย่างเปลี่ยนไป อย่างที่คูนเองก็รู้สึกเพียงแต่ยังไม่ยอมรับเท่านั้นเอง
“เปล่าครับผมไปคนเดียว” ความจริงเขากะจะชวนคูนไปด้วยแต่คิดว่าแบบนี้ดีกว่า “ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ไปเถอะ” ชลนทีเอ่ยปากอนุญาต
“อิน”
ข้อมือของเขาถูกคว้าเอาไว้ ก่อนจะเดินออกประตูห้องทำงานของชลนที
“ครับ?” อินหันกลับไปมอง
“พี่ไปด้วยได้ไหม”
“ไม่น่าจะสะดวกครับ ผมกลัวรุ่นพี่อึดอัดไม่ได้บอกไว้ก่อน ขอโทษนะครับ”
ศิระสบตากับเขานิ่ง ก่อนจะยอมปล่อยมือออกจากแขนของเขา
“อืม ไปเถอะ”
“ครับ” อินส่งยิ้มให้ เขาหันไปค้อมศีรษะให้ชลนทีก่อนเดินออกจากห้องทำงานเป็นคนแรกเพราะเกรงว่าจะไปไม่ทันนัด
• • • • • • • •
“ทำไมกลับมาช้า ไปกับใครวะ”
อินเพิ่งกลับมาถึงโต๊ะ คูนเลื่อนเก้าอี้มาติดขอบพาทิชั่น ยื่นหน้าข้ามมาหา
“รุ่นพี่” อินเอื้อมมือไปเปิดคอมพิวเตอร์ สาละวนอยู่กับการจัดของบนโต๊ะเพื่อให้พร้อมทำงาน
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ผู้ชาย มึงจะซักหรือจะทำงานเดี๋ยวก็เสร็จไม่ทัน”
“งานเอาไว้ก่อนมึงตอบกูมา”
“อะไรของมึงวะ” อินหัวเราะหันไปมองหน้าเพื่อนรัก
“ไม่ใช่กู คุณศิระโน่น รายนั้นเอาแต่นั่งนิ่งคุยด้วยเป็นร้อยคำ ตอบมาคำเดียว”
“มึงเลยช่วยซักฟอกกูแทน”
“เออ คุณศิระวนมาดูมึงสองรอบแล้ว กูเห็นใจว่ะ”
“จะย้ายข้างเหรอวะ” อินหรี่ตาลง “หรือว่ามึงอยากไปอยู่ข้างเดียวกับคุณชล”
“ย้ายอะไรของมึง กูไม่คุยด้วยแล้วเดี๋ยวงานไม่เสร็จ”
อินยิ้มขำเมื่อคูนหันกลับไปทันที แล้วอย่างนี้ยังปากแข็งว่าไม่ได้คิดอะไร ชายหนุ่มส่ายศีรษะหันกลับมาสนใจงานของตัวเอง
เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงแต่กลายเป็นว่าเขาไม่มีสมาธิเสียเอง คำพูดของคูนวนเวียนอยู่ในหัว เขาออกไปกินข้าวกับรุ่นพี่ ถึงจะเป็นผู้ชายแต่ก็มีครอบครัวแล้ว อินจึงไม่ทันคิดว่าศิระจะกังวล
“คูนเดี๋ยวกูมานะ”
“ไปไหนวะ”
“ไปทำเรื่องสำคัญ” อินยิ้มกว้าง ดวงตาของเขาเป็นประกาย ถึงเวลาที่เขาควรให้คำตอบศิระเสียที
• • • • • • • •
“เข้ามา” เสียงตอบรับดังมาจากภายในห้อง อินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนผลักประตูเข้าไป
“อิน!” ร่างสูงลุกพรวดจากเก้าอี้ เดินตรงเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว มือใหญ่จับมือเขาดึงให้เดินไปยังโซฟาก่อนกดบ่าให้นั่งลง
“เป็นไงบ้าง”
“หมายถึงเรื่องไหนครับ” อินถามด้วยรอยยิ้ม ขำท่าทางของอีกฝ่าย
“ไปกินข้าวมาเป็นไงบ้าง” สีหน้าคนถามมีร่องรอยกังวลแต่พยายามปิดบังเอาไว้ อินคิดว่ามันน่ารักดี นานๆ ครั้งเขาถึงจะเห็นศิระเป็นแบบนี้
“อร่อยดีครับ สบายกระเป๋าด้วยผมไม่ได้ออกเงินสักบาท”
“งั้นต่อไปอินไปกินข้าวกับพี่ทุกมื้อ สัญญาว่าจะไม่ให้จ่ายเงิน”
“พี่ศิระพูดอย่างกับว่าทุกวันนี้ยอมให้ผมออกเงินงั้นแหละครับ” อินหัวเราะเมื่ออีกฝ่ายเริ่มหลอกล่อ “แต่คงไม่ได้ครับ พรุ่งนี้ผมนัดพี่ก้องไว้แล้ว”
“พี่ก้อง?”
“ครับ รุ่นพี่ที่มาหาผมวันนี้ไงครับ” อินทำเป็นไม่เห็นสีหน้าที่เริ่มปราศจากรอยยิ้มของศิระ ความร้อนรนถูกเข้ามาแทนที่
“มาสองวันติดเลยเหรอ”
“ครับ พักนี้คงมาเรื่อยๆ”
“สมัยเรียนสนิทกันเหรอ” เสียงคนพูดยังเป็นปกติต่างจากความรู้สึกในดวงตา
“สมัยเรียนไม่ถึงกับสนิทมากครับ พี่ก้องเป็นเพื่อนสนิทพี่รหัสผม เพิ่งมาคุยกันได้สักพักนี่เองครับ” อินต้องพยายามกลั้นยิ้ม ขอนิดเถอะนะ เขาไม่ได้อยากแกล้งศิระแต่ความรู้สึกที่ได้รับอยู่ตอนนี้มันดีกับใจเหลือเกิน
“คุยได้สักพัก” ศิระพูดเสียงเบาคล้ายทวนคำกับตัวเอง “มาทำธุระแถวนี้เหรอ”
“เห็นว่างั้นนะครับ” อินรู้อยู่เต็มอกว่าจริงที่สุด รุ่นพี่ของเขาได้โปรเจ็คงานของบริษัทใหญ่ ตั้งอยู่เลยบริษัทเขาไปไม่ไกล อีกฝ่ายโทรมาถามทางเมื่อสามวันก่อน จึงนัดกันกินข้าวเพื่ออัปเดตชีวิตตามประสารุ่นพี่รุ่นน้องที่ไม่ได้เจอกันนาน
“แล้วอินจะออกไปกับเขาทุกครั้งที่ชวนหรือเปล่า”
“ก็คงไปครับ” อินพยักหน้า “พี่ก้องเป็นคนน่ารักนะครับ นิสัยดีเสียดายที่ตอนอยู่มหา’ลัยไม่สนิทกัน แต่ผมว่าตอนนี้ก็คงยังทัน”
“อิน” แววตาของศิระทำให้หัวใจอ่อนยวบ มันเต็มไปด้วยความกังวลไม่แน่ใจ
“ครับ”
“ที่พี่เคยขอคำตอบอินไป อย่าเพิ่งตอบได้ไหม” คิ้วของอินเลิกขึ้น ดวงตาคนตรงหน้าดูแห้งผาก
“ครั้งหนึ่งพี่เคยคิดว่าเมื่อพี่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับอินพี่ควรบอกให้อินรู้ อินจะได้ตัดใจไปเริ่มต้นกับคนใหม่ คิดเองว่าบอกอินเร็วอินจะได้ไม่ต้องเสียเวลา ตอนนี้พี่รู้แล้วว่ามันเป็นยังไง” เสียงถอนใจดังเบาๆ ไหล่ของศิระตกลง
“อิน”
“ครับ” หัวใจของเขาเต้นรัวเร็ว
“ลืมมันไปก่อนได้ไหม ถึงพี่อยากรู้แค่ไหนแต่ถ้าคำตอบนั้นมันจะทำให้พี่ต้องห่างจากอิน พี่ไม่อยากรู้อีกแล้ว”
“พี่ศิระ” อินเรียกอีกฝ่ายเสียงแผ่ว
“ขอโทษนะ วันนั้นคงอินเจ็บมากใช่ไหม” มือใหญ่วางลงบนศีรษะของเขาอย่างอ่อนโยน นั่นไม่เท่ากับดวงตาเจ็บปวดของอีกฝ่าย
“ผมไม่เป็นไรครับ”
“อินเก่ง” น้ำเสียงและรอยยิ้มของศิระอ่อนโยนจนดูเศร้า “พี่สู้อินไม่ได้เลย”
“กลัวการอกหักเหรอครับ” อินเงยหน้าขึ้นสบตากับร่างสูง รอยยิ้มอ่อนแตะแต้มที่มุมปาก
“เปล่า” มือของศิระเลื่อนลงมาประคองใบหน้าของเขา ดวงตาคู่คมจ้องเข้ามาในดวงตา “พี่ไม่เคยกลัวการอกหัก แต่พี่กลัวจะเสียอินไป แค่อินเท่านั้น”
ใบหน้าของอินร้อนผ่าว หัวใจพองโตจนคับอก สีหน้าของศิระบอกเขาว่าความรู้สึกของอีกฝ่ายเป็นเรื่องจริง
“ตกลงครับ ไม่อยากให้ตอบผมก็จะไม่ตอบ” อินยิ้ม พยายามไม่ให้เสียงสั่น กลัวอีกฝ่ายจับได้ว่าเขามีความสุขจนอยากร้องไห้
“จริงสิ! ที่ผมมาผมจะมาถามว่าพี่ศิระมีอะไรหรือเปล่าครับ เห็นคูนบอกว่าเดินไปหาผมที่แผนก”
ศิระส่ายศีรษะ “ไม่มีอะไร พี่แค่ไปดูว่าอินกลับมาหรือยัง”
“ขอโทษที่ออกไปเกินเวลาเข้างานครับ ผมคุยเพลินไปหน่อย” อินต้องกลั้นใจเมื่อเห็นดวงตาของอีกฝ่ายไหววูบ
“งั้นถ้าพี่ศิระไม่มีอะไร ผมกลับไปทำงานก่อนนะครับ อู้นานแล้วเดี๋ยวพี่สุดาโกรธ”
“อืม” มือที่แตะอยู่บนแก้มของเขาตกลง พร้อมๆ กับไหล่ที่ลู่ลงของอีกฝ่าย
อินยิ้มให้ศิระก่อนลุกขึ้นยืน เขาเดินตรงไปที่ประตูแตะมือลงบนที่จับ ก่อนหันกลับไปหาเจ้าของห้อง
“อ๋อผมลืมถาม พรุ่งนี้กลางวันไม่มีงานสำคัญใช่ไหมครับ ต้องออกไปไหนไหมครับ พอดีผมนัดพี่ก้องไว้”
“ไม่มี”
“ครับ” อินพยักหน้า เขาต้องกลั้นยิ้มจนริมฝีปากสั่นนิดๆ
“พี่ศิระก็ไม่มีใช่ไหมครับ”
“อืม” เสียงตอบรับอยู่ในลำคอ
“ดีเลยครับ ผมบอกพี่ก้องไว้ว่าจะพรุ่งนี้จะพาแฟนไปแนะนำให้รู้จัก วันนี้ไม่ได้บอกไว้ล่วงหน้าเลยไม่ได้พาไป” หน้าของเขาแดงเรื่อ ที่พูดออกไปใช่ว่าเขาจะไม่เขิน มันแดงจนลามไปถึงหู อินรีบหมุนตัวกลับเพื่อนซ่อนความอาย บิดที่จับเพื่อเปิดประตู
แต่ก่อนที่ประตูจะเปิดออก ร่างของเขาถูกมือแข็งแรงดึงถอยกลับไปปะทะกับอกแกร่ง แขนรวบเข้าที่เอว ใบหน้าคมสันแนบลงมาที่แก้ม เสียงทุ้มดังชิดใบหู
“เมื่อกี้อินพูดว่าอะไรนะ พี่ขอฟังอีกทีสิครับ”
“ไหนว่าไม่อยากฟังคำตอบไงครับ” อินหัวเราะเบาๆ
“เปลี่ยนใจได้ไหม”
“ไม่ได้ครับ จะว่าไปแล้วพี่ศิระไม่อยากฟังผมพูดมาตั้งแต่แรกแล้วนี่ครับ อื้อ!”
ไหล่ของเขาถูกจับหมุน ก่อนริมฝีปากจะถูกจู่โจมโดยริมฝีปากของศิระ สมองของเขาหมุนคว้าง ใจเต้นไม่เป็นส่ำ ริมฝีปากถูกบดเคล้าจนหายใจหายคอไม่ทัน
“อินตกลงคบกับพี่ใช่ไหม” เสียงกระซิบถามแหบพร่า
“เอาเปรียบผมนี่ครับ” อินไม่ตอบ เขาซุกหน้าเข้ากับอกของศิระเพื่อนซ่อนความอาย
“หึๆ” มือที่กระชับแผ่นหลังของเขาแน่นขึ้น “จากนี้ไปพี่จะไม่ปล่อยอินอีกแล้ว”
“พี่ศิระแน่ใจใช่ไหมครับ” อินข่มความอายเงยหน้าขึ้นมอง ถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่อยากเชื่อตัวเอง
“ถ้าอยากรู้อินก็ต้องอยู่กับพี่ตลอดไป อินจะได้พิสูจน์ด้วยตัวเองว่ามันจริงไหม”
“พูดแบบนี้เป็นด้วยเหรอครับ” อินแซวอีกฝ่ายแต่ตัวเองกลับหน้าแดงก่ำ
“อยากรู้ก็ต้องอยู่ด้วยกัน” แก้มของเขาถูกจมูกโด่งรุกราน ดูเหมือนอีกฝ่ายเริ่มไม่อยากพูดคุย
“ผมต้องไปทำงานแล้วครับ” อินเบี่ยงหน้าหลบแต่ก็ไม่พ้นอยู่ดี
“เดี๋ยวค่อยไป”
“ไม่ได้ครับ วันนี้ผมเกเรมากแล้ว”
“งั้นคนเกรก็ต้องถูกทำโทษ”
อินอยากประท้วงว่าไม่เห็นเกี่ยวกัน แต่ริมฝีปากของเขาถูกปิดโดยคนช่างโมเมเสียก่อน
“เอาใหญ่นะครับ” อินพ้อเมื่อได้รับอิสระ เขาขืนตัวเองจนหลุดออกจากอ้อมแขนของอีกฝ่ายสำเร็จ “ผมต้องไปทำงานแล้ว”
“จะไม่บอกพี่จริงๆ เหรอ”
อินส่ายหน้า ดวงตาเป็นประกาย
“หึๆ ตกลง เย็นนี้รอพี่ด้วยนะกลับบ้านพร้อมกัน”
“ครับ” อินพยักหน้ารับ “ผมไปก่อนนะครับ”
“อืม”
อินเดินตรงไปยังประตู เขาหยุดฝีเท้าหมุนตัวกลับไปหาร่างสูงอีกครั้ง ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์ พอๆ กับรอยยิ้ม
“อ๋อ! พี่ศิระยังไม่ตอบผมเลยครับว่าพรุ่งนี้จะไปกินข้าวด้วยกันหรือเปล่า แต่ไปได้ในฐานะเดียวนะครับ อยากไปไหมครับ”
“อิน!”
อินหัวเราะเสียงดัง เขารอจังหวะนี้อยู่แล้วจึงรีบเปิดประตูก้าวออกมาอย่างรวดเร็ว ได้ยินเสียงคาดโทษดังตามหลังมา
ถึงแม้ไม่ได้บอกออกไปอย่างที่ใจคิด แต่เขามั่นใจว่าศิระเข้าใจตรงกัน
อินผิวปากเบาๆ หัวใจของเขาปลอดโปร่ง ความสุขฉายชัดอยู่บนใบหน้า ในที่สุดความรักของเขาก็สมหวังเสียที
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★* ของหายอยากได้คืน *★[แจ้งข่าว+ตัวอย่างเรื่องสั้นรัก❤ข้างเคียง] ★28/06/19 ★P.38 (อ่าน 298349 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก