ตอนที่ 20 : แค่ลองดู “โชคดีชะมัดที่คุณไตรใจแข็งห้ามคุณตรีเข้าประชุม ไม่อย่างนั้นป่านนี้เราคงยังไม่ได้กลับ” คูนอดบ่นไม่ได้หลังจากขึ้นนั่งบนรถของชลนที พวกเขากำลังออกจากบริษัทของไตรลักษณ์ หลังประชุมเสนอแผนงานเรียบร้อย ซึ่งทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี
“คุณไตรรู้จักน้องสาวตัวเองดีพอ” ชลนทีสตาร์คเครื่อง เขานำรถออกจากลานจอด ตามหลังรถของศิระไป
“แต่ก็เสียเวลาไปนานกว่าจะได้ประชุม ผมเกือบจะขอให้คุณชลอยู่คุยกับคุณตรีให้มันรู้แล้วรู้รอดไป พวกผมจะได้ประชุมสักที ดีที่คุณไตรจัดการให้ก่อน”
“คุณคิดถึงแต่งานไม่คิดถึงผมเลยเหรอ” คูนหันไปมองคนถาม ชลนทีมองเขาอยู่ก่อนแล้ว
“คิดสิครับ คิดถึงสุดๆ เลย ไหนคุณชลว่าเป็นผลงานชิ้นเอกไม่ใช่เหรอครับ ผมเลยต้องช่วยเต็มที่ ทุกอย่างก็เพื่องานที่ดีทั้งนั้น”
“หึๆ” ชลนทีหัวเราะคำตอบของอีกฝ่าย หาทางไปจนได้สิน่า
“อยากช่วยผมจริงใช่ไหม มันก็พอมีวิธีนะ วิธีที่จะทำให้ตรีเลิกยุ่งกับผมโดยเด็ดขาด” ชลนทีซ่อนความเจ้าเล่ห์เอาไว้ในน้ำเสียงทุ้ม แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่ได้ซื่อไปเสียทุกเรื่อง
“พูดอย่างนี้อย่าบอกนะครับว่าคุณชลจะขอให้ผมแกล้งเป็นแฟน!” คูนชี้นิ้วมาที่หน้าของเขา
“แล้วถ้าใช่” ชลนทีลองหยั่งเชิงอีกฝ่าย
“ผมขอผ่านครับ ไม่ทำเด็ดขาด” คูนปฏิเสธทันที แค่ทุกวันนี้เขาก็รู้สึกแปลกจะแย่ ไม่อยากปวดหัวไปมากกว่านี้
“ไหนคุณบอกจะช่วยผมเต็มที่ ทำไมทิ้งกัน” ชลนทีทวงถามคำพูดก่อนหน้านี้
“ช่วยเรื่องงานสิครับ เรื่องนี้ผมไม่เอาด้วยแน่ๆ หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ทำ”
ชลนทีเหลือบตามองคูน ท่าทางของอีกฝ่ายทำให้เขาสงสัย คิ้วของชายหนุ่มขมวดเข้าหากัน
“มีอะไรหรือเปล่า ผมแค่ลองถามดู ทำไมคุณดูจริงจังขนาดนั้น”
“เปล่าครับ!” คนตอบขึ้นเสียงสูงลิบลิ่ว ดวงตามีพิรุธชัดเจน
“คูน”
“ไม่มีอะไรครับ คุณชลรีบขับดีกว่าอย่ามัวแต่คุย รถคุณศิระห่างไปไกลแล้วครับ ทำไมต้องเอารถมาสองคันก็ไม่รู้ สี่คนนั่งรถคันเดียวก็พอ หรือให้ผมไปกับพี่สองก็ได้ รถคันโน้นก็ว่าง พี่สองมากับพี่เป๊กแค่สองคน...”
“คูน”
“ครับ?” คูนหันไปมองคนขับ เมื่อเสียงที่ใช้เรียกชื่อเขากดต่ำลง
“ถ้าไม่มีอะไร คุณจะพูดมากทำไม ตั้งใจจะปิดบังอะไร”
คูนหุบปากฉับ เขาเม้มริมฝีปากเข้าหากัน โง่ชะมัดดันทำตัวมีพิรุธจนได้ เอาวะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วคุยเปิดอกไปเลยแล้วกัน
“จะว่ามีมันก็มีครับ”
“พูดมา”
“คือ..พักนี้สงสัยผมจะอินเรื่องของอินกับคุณศิระมากไปหน่อย มันเลยเกิดอาการแปลกๆ” คูนอ้างอิงคู่เพื่อน เพราะเขาคิดอย่างอื่นไม่ออก
ชลนทีซ่อนรอยยิ้ม ดวงตาสว่างวาบก่อนปล่อยให้มันจางหายไป เขามองตรงไปข้างหน้า ใช้น้ำเสียงปกติเหมือนเรื่องที่คุยไม่สำคัญอะไร “อะไรที่คุณว่าแปลก”
“บอกก่อนว่าผมไม่เคยเป็นมาก่อน แล้วมันก็ไม่ได้เป็นตลอดเวลาด้วย คือนานๆ มันถึงจะเป็นที”
“คูน” ชลนทีหัวเราะเบาๆ ขำอาการรนของอีกฝ่าย “เข้าเรื่องได้แล้ว”
เสียงถอนใจดังยาว เหมือนเจ้าตัวกำลังตัดสินใจอย่างหนัก ก่อนสิ่งที่ชลนทีอยากรู้จะถูกโพล่งออกมา
“ไม่รู้เป็นไงสิครับ พักหลังเวลาอยู่ใกล้คุณชลมันเกิดความรู้สึกแปลกๆ”
“แปลกแบบไหน”
“มันขนลุก ใจเต้นเร็ว ผมก็อธิบายไม่ถูก จะว่าเหมือนเวลาที่อยู่กับหญิงก็ไม่ใช่ ปกติอยู่กับหญิงที่ชอบผมไม่เขิน ออกกรุ่มกริ่มหาทางเข้าใกล้มากกว่าเดิมด้วยซ้ำ มันไม่ได้รู้สึกแบบนี้”
“หึๆ คุณก็รู้นี่ว่ามันคืออะไร”
“หะ!” คูนเบิกตากว้าง “รู้เหรอครับ”
“คุณกำลังเขินผม”
“เขิน! ผมจะเขินคุณชลทำไมครับ!”
“นั่นสิ” ชลนทีหันไปมองคูนด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “คุณเขินผมทำไม”
คูนอ้าปากค้าง จู่ๆ หัวใจก็เต้นแรง เขางงและสับสนกับคำตอบที่ได้ยิน เพราะเขาดันคิดว่ามันใช่ เขาเขินชลนที!
ชลนทีเปิดบลูทูธ เขาโทรออกไปยังหมายเลขของศิระ รอเพียงครู่เดียวปลายทางก็รับสาย
“ฉันเอง นายไปกินข้าวกับอินก่อนเลย ฉันกับคูนจะแวะทำธุระ... อืม..เจอกันที่ออฟฟิศ” ชลนทีไม่บอกจุดหมายและศิระก็ไม่ได้ถาม อีกฝ่ายเพียงรับรู้และวางสายไป
“คุยกันก่อน” ชลนทีพูดขึ้นก่อนที่คูนจะค้าน
“ก็ดีเหมือนกันครับ” ดูเหมือนเรื่องนี้คาใจของคูนอยู่ไม่น้อย เพราะอีกฝ่ายถอนใจรับคำเขาโดยไม่โต้แย้ง ชลนทียกยิ้มมุมปาก อย่างน้อยปฏิกิริยาของคูนก็เป็นไปในทางที่ดี เขาลอบยิ้มอย่างพึงใจ
ชายหนุ่มขับต่ออีกครู่ใหญ่ก่อนเลี้ยวเข้าไปจอดในลานจอดรถของห้างแห่งหนึ่ง เขาเลือกจอดห่างจากทางเข้าเพื่อให้สะดวกต่อการพูดคุย ไม่ถูกรบกวนจากผู้คนที่เดินผ่านไปมา
“ทำไมถึงเขินผม” ชลนทีปลดเข็มขันนิรภัยเอนตัวพิงเบาะ หันหน้าไปมองคูนเต็มตา
“ผมจะไปรู้เหรอครับ ถ้ารู้ก็ดีสิ” คูนอดมองค้อนคนถามไม่ได้ ถ้ารู้เขาจะปวดหัวอยู่แบบนี้เหรอ
“ชอบผมหรือเปล่า”
“หะ!” คูนเบิกตาโตเท่าไข่ห่านไม่คิดว่าชลนทีจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เขาละล่ำละลักตอบจนเกือบฟังไม่รู้เรื่อง “ไม่มีทางครับ ผมชอบผู้หญิงไม่ได้ชอบผู้ชาย จะชอบคุณชลได้ยังไง” คูนรีบปฏิเสธ เขาบอกตัวเองว่าไม่ใช่หรอก มันต้องไม่ใช่สิ
“ถ้าไม่ใช่ คุณจะเขินผมทำไม”
“เขินเป็นการแสดงความรู้สึกแค่นั้นหรือเปล่าครับ ไม่ได้จำเป็นต้องชอบกันเสียหน่อย ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันก็เถอะ ถ้าจู่ๆ ถูกดึงไปกอดไม่ทันได้ตั้งตัวมันก็เขินกันบ้างแหละน่า” คูนพูดถึงเหตุการณ์วันนั้น วันที่ชลนทีดึงเขาเข้าไปกอดคอเพื่อถ่ายรูป วันที่หัวใจของเขาเต้นแรง
“งั้นเหรอ” ชลนทียกยิ้มที่มุมปาก ดวงตาที่มองคูนเป็นประกาย “ถ้าอย่างนั้นมาลองกอดกันดู จะได้รู้ว่าเวลาคูนตั้งตัวทันจะยังเขินผมอยู่ไหม” ชลนทีโน้มตัวไปหา คูนรีบขยับตัวหนีเขาจนหลังไปชิดประตู
“เดี่ยวครับเดี๋ยว!” คูนยกมือขึ้นห้ามแทบไม่ทัน เมื่อเห็นว่าชลนทีเอาจริง
“ไม่ต้องทดสอบก็ได้ครับ ผมว่าถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันมากอดกันมันก็เขินอยู่ดี ไม่ได้เกี่ยวกับชอบไม่ชอบ”
“แน่ใจเหรอ ผมเห็นคุณกอดคอกับอินบ่อยไป”
“ก็นั่นมัน..” คูนพูดไม่ออก สมองของเขาเริ่มยอมรับบางอย่างมากขึ้น ถึงจะพยายามปิดกั้นไว้ก็ตาม
“มันอะไร” ชลนทียื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่าย เขามองเข้าไปในดวงตาของคูน มันสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด
“มันสนิทกัน” คูนไหลไปจนได้ แม้ตอนนี้หัวใจของเขากำลังเต้นไม่เป็นส่ำกับใบหน้าที่ยื่นเข้ามาใกล้จนปลายจมูกเกือบชนกัน
“คุณจะบอกว่าคุณไม่สนิทกับผม?”
“สนิทครับ แต่ถึงยังไงคุณชลก็เป็นเจ้านาย มันไม่เหมือนกัน”
“กับศิระล่ะ”
“จะเขินได้ไงครับ คุณศิระมองผมแต่ละทีเย็นไปถึงสันหลัง คุณศิระไม่ชอบให้ผมใกล้อินมากไป”
“หึๆ แน่ใจนะว่าไม่อยากลอง”
“แน่ใจครับ คุณชลอยากลองก็ไปลองกับศิระสิครับ ได้คำตอบยังไงมาบอกผมด้วย”
“ไม่ล่ะ” ชลนทีหันกลับเลิกแหย่อีกฝ่าย เขาคาดเข็มขัดนิรภัย เข้าเกียร์และนำรถออกจากลานจอด
คูนหันไปมองด้วยสายตาสงสัย “ทำไมครับ”
“ไม่เคยนึกอยากกอดศิระสักที”
คูนมองรอยยิ้มบนใบหน้าของชลนทีเมื่ออีกฝ่ายหันมามอง คำตอบของชายหนุ่มทำให้หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่อยากกอดกับศิระ แต่กับเขาทำไมถึงชวนกอดหน้าตาเฉย
“อยากทานอะไร”
“....”
“คูน อยากทานอะไร”
“ครับ?!” คูนกระพริบตาเมื่อเสียงเรียกดึงสติเขากลับมา
“เป็นอะไร ผมถามว่าคุณอยากทานอะไร”
“เปล่าๆ ครับ อะไรก็ได้ผมกินได้ทั้งนั้น”
“กินผมไหม”
“หะ!” คูนตาเหลือก ดวงตาที่หันมามองเขาพราวระยับ
“ก็ยังมีสติดีนี่ ผมนึกว่าคุณจะตอบว่าได้” คนพูดหันกลับไปมองถนนตามเดิม
“ใครจะไปตอบแบบนั้นครับ ผมแค่เผลอคิดอะไรนิดเดียวไม่เห็นต้องแกล้งกันเลย”
“หึๆ ก็ลองดู”
“ขำตรงไหนครับ” คูนบ่นอุบเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายตั้งใจแกล้งเขา “คุณชลแก้แค้นผมคืนให้คุณศิระหรือเปล่าครับนี่ ขยันแกล้งผมจริง”
“ผมเคยได้ยินมาว่าคนที่ชอบแกล้งคนใกล้ตัวมีอีกเหตุผลหนึ่ง”
ตึกตึก ตึกตึก คูนเผลอยกมือขึ้นทุบหน้าอกเบาๆ ก่อนรีบเอาลงเมื่อชลนทีเหลือบตามามอง
“ไปกินก๋วยเตี๋ยวไก่มะระแถวหน้าบริษัทกันไหมครับ ผมอยากกิน” คูนตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง เขาไม่อยากให้หัวใจเล่นตลกมากไปกว่านี้ ขำไม่ออกแล้วโว้ยย
“เอาสิ ผมยังไม่เคยไปทาน แต่ถ้าคูนชอบผมก็อยากลอง”
คูนหันไปมองนอกหน้าต่าง ในหัวของเขาเต็มไปด้วยความคิดจนสับสน เกิดอะไรขึ้นกับชลนที พักนี้ทำไมถึงชอบพูดจาแปลกๆ แต่สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าคือเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ ทำไมต้องหน้าถึงร้อนเห่อเพียงเพราะการพูดจาแปลกๆ ของอีกฝ่าย นอกจากไม่เข้าใจชลนทีแล้วเขายังไม่เข้าใจตัวเองอีกด้วย
• • • • • • • •
“คูนช่วยดูนี่ให้หน่อยสิ คิดว่าเป็นไงบ้าง” อินมองภาพบนหน้าจอ คิ้วขมวดเข้าหากันเพราะไม่แน่ใจว่าดีพอหรือยัง
“คูน” อินหันไปมองเพื่อนเมื่อไร้เสียงตอบรับ
คูนนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดสายตาไร้จุดโฟกัส ในหัวของเขากำลังคิดย้อนไปถึงคำพูดของชลนที
“ไม่เคยนึกอยากกอดศิระสักที” แล้วทำไมกับเขาถึงกอด
“กินผมไหม” ถึงจะล้อเล่น แต่ใครจะเอาเรื่องนี้มาพูดล้อเล่นวะ
“ผมเคยได้ยินมาว่าคนที่ชอบแกล้งคนใกล้ตัวมีอีกเหตุผลหนึ่ง” จะใช่เหตุผลเดียวกับที่เขาคิดไหม
“เอาสิ ผมยังไม่เคยไปทาน แต่ถ้าคูนชอบผมก็อยากลอง” ทำไมถึงอยากลองเพราะแค่เขาชอบกิน
แบบนี้มัน....
!!!
“เชี่ยแล้ว!!"
คูนตาตั้งลุกพรวดขึ้นยืน ทำให้อินที่มองเพื่อนอยู่แล้วตกใจ “เกิดอะไรขึ้น!”
คูนหันไปมองหน้าเพื่อนงงๆ ใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งดวงตาของเขาจึงปรับโฟกัสได้
“อิน! เดี๋ยวกูมา”
“ไปไหน” อินถามแต่ไม่ทันแล้ว คูนก้าวออกไปเร็วราวกับพายุ หน้าตาตื่นจนเขาแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“คุณชลครับ!” คูนเรียกเมื่อเจอชลนทีกลางทาง เขากำลังจะไปหาอีกฝ่ายที่ห้องทำงานพอดี ร่างสูงเดินมาพร้อมกับผู้ช่วยฝ่ายการตลาด
“มีอะไรหรือเปล่า” ชลนทีมองสีหน้าตื่นของอีกฝ่าย
“คือ..” คูนเหลือบสายตามองคนที่หยุดยืนไม่ห่างจากชลนที เขาอึกอักเล็กน้อย
“คุณพัฒน์ไปก่อนเลยครับ เดี๋ยวผมตามไป”
“ได้ครับ”
คูนรอจนร่างท้วมสมบูรณ์ก้าวห่างออกไปแล้ว เขาจึงหันกลับมามองหน้าชลนทีด้วยดวงตาเบิกกว้าง
“คุณชลชอบผมเหรอครับ!” คูนโพล่งถามออกไปตามที่คิด ดวงตาของชลนทีหรี่ลง ก่อนที่มันจะส่องประกายวาววับ รอยยิ้มร้ายจุดขึ้นที่ริมฝีปาก
“หึๆ” ชลนทีโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ ยิ่งขำมากขึ้นเมื่ออีกฝ่ายผงะหนี “เพิ่งคิดได้เหรอ”
“ผม..ผม..” ตาของคูนเกือบถลน เกิดอาการติดอ่างขึ้นมาปัจจุบันทันด่วน ชลนทีชอบเขา ชอบเขาอย่างงั้นเหรอ!
รอยยิ้มของชลนทีแปรเปลี่ยนจากขบขันเป็นเอ็นดู เขาวางมือลงบนไหล่ของคูน มองเข้าไปในดวงตาตื่นๆ คู่นั้น “ผมต้องเข้าประชุมแล้ว”
“คะ..ครับ” คูนยังงงกับชีวิต เขารู้สึกว่าตัวเองเงอะงะ สมองคิดได้ช้าและไม่รู้จะวางหน้าหรือทำตัวยังไง
ชายหนุ่มตรงหน้ายื่นหน้าเข้ามา จมูกเฉียดผ่านแก้มเขาไปนิดเดียว ก่อนลมหายใจอุ่นๆ จะเป่ารดที่ใบหู
“อย่าเพิ่งปฏิเสธผม เพราะผมไม่ฟัง”
“หา!” คูนอุทานได้แค่นั้น ได้แต่มองร่างสูงถอนตัวออกห่าง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นที่มุมปาก
“เป็นเด็กดีล่ะอย่าอู้งานเอาแต่คิดเรื่องผม ถึงผมจะอยากให้คุณคิดถึงก็เถอะ” มือใหญ่จับศีรษะของเขาโยกเบาๆ ก่อนร่างสูงจะหมุนตัวเดินจากไป ทิ้งเขาให้ยืนบื้ออยู่ตามลำพัง
“คะ..ใครมันจะไปคิดครับ!”
คูนได้แต่โวยวายตามหลัง เมื่อนึกได้เขารีบมองซ้ายมองขวา โชคดีที่ไม่มีใครเดินมาหรืออยู่ใกล้ให้เขาขายหน้าเล่น
“ใครจะไปคิดวะ” คูนพึมพำกับตัวเอง เขาเดินกลับไปยังทางเดิมที่เพิ่งเดินมา ในหัวเต็มไปด้วยความคิดมากมายโดยเฉพาะเรื่องที่เขาบอกว่าจะไม่คิด
เชี่ยแล้วกู! ทำไมหัวใจมันเต้นแรงอย่างนี้วะ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★* ของหายอยากได้คืน *★[แจ้งข่าว+ตัวอย่างเรื่องสั้นรัก❤ข้างเคียง] ★28/06/19 ★P.38 (อ่าน 298217 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก