ตอนที่ 22 : ความรัก“สุขสันต์วันเกิด”
อินมองของที่ถูกยื่นมาตรงหน้า มันเป็นกล่องกระดาษสีขาวไร้การห่อใดๆ เจ้าของยืนส่งยิ้มกว้างให้เขา
“ขอบใจ นึกว่าช่วงนี้มึงมีเรื่องให้คิดเยอะจะลืมซะอีก” อินอดแซวไม่ได้ ช่วงนี้คูนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่
“มึงแค่รับไว้ก็พอไม่ต้องแซวกูก็ได้” คูนบ่นเพื่อนรัก รู้อย่างนี้ปิดอินไว้ก่อนก็ดี หลังจากได้คำตอบจากชลนทีแล้ววันรุ่งขึ้นเขาก็เล่าให้อินฟังทันที
“วันนี้ไปไหนหรือเปล่า ไปกินข้าวด้วยกันสิ”
“ไม่ล่ะ”
“มีนัดเหรอ อย่าบอกว่าเดี๋ยวนี้เห็นคนอื่นสำคัญกว่ากูนะ” อินยังแซวอย่างต่อเนื่อง เวลาคูนทำหน้าไม่ถูกตลกสุดๆ
“ไม่ใช่กู มึงต่างหาก ยังไงคุณศิระก็ต้องพามึงไปกินข้าว”
“ก็ไปด้วยกัน ชวนคุณชลไปด้วย”
“อย่าเลย วันเกิดแรกหลังคบกัน ไปสองคนดีแล้ว”
“เพิ่งรู้ว่ามึงโรแมนติก”
“สู้มึงไม่ได้มั้ง จะว่าไปกูชักอยากรู้แล้วสิ ว่าคุณศิระจะทำอะไรเซอร์ไพรส์มึงบ้าง”
“ไม่มีมั้ง อาจจะแค่พาไปทานข้าว ให้ของขวัญ” ศิระค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่ อินจึงไม่คาดหวังความโรแมนติกจากชายหนุ่ม
“แล้วนี่มึงตกลงคบกันเป็นทางการแล้วใช่ไหม”
“ยัง”
“อ้าว แล้วทำไมไม่คุยกัน” คูนมองหน้าเพื่อนงงๆ เมื่อกี้เขาถามไปงั้นเอง ใจคิดว่าคงคุยกันเรียบร้อยไปแล้ว
“คุยทำไม ก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นแฟนกัน” ตั้งแต่วันที่เขาพาศิระไปเจอรุ่นพี่ สถานภาพระหว่างพวกเขาก็เปลี่ยนไปทันที ศิระไปรับไปส่งเขาเกือบทุกวัน เว้นเฉพาะวันที่ติดธุระสำคัญ วันหยุดถ้าไม่ไปขลุกอยู่ที่บ้านเขา ก็พากันออกไปกินข้าว ดูหนัง เดินเล่นบ้างตามประสา
“เออดี” คูนพยักหน้าเลิกซักเพื่อน แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ง่ายๆ ต่างฝ่ายต่างก็รู้ว่ารักกันอยู่แล้ว คูนสะดุดเมื่อคิดถึงคำว่ารัก จู่ๆ เขาก็หน้าร้อนขึ้นมา มันอดคิดถึงคำพูดของชลนทีไม่ได้
“เป็นอะไร” อินยื่นหน้าเขามาใกล้จนคูนต้องรีบเอนหลบ
“มึงอย่ามาเข้าใกล้กูเดี๋ยวคุณศิระไล่กูออก ทำงานๆ เดี๋ยวเย็นนี้เสร็จไม่ทัน” คูนนั่งลงทันที เขายังไม่พร้อมจะถูกเพื่อนซักตอนนี้ จะให้ตอบยังไง เขาเองก็ยังไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ จะปฏิเสธมันก็พูดไม่เต็มปาก จะตอบรับหรือก็ยังไม่แน่ใจ คุณชลนะคุณชลหาเรื่องมาให้ปวดหัวจริงๆ
อินมองเพื่อนรักด้วยสายตารู้ทัน เขาเข้าใจความรู้สึกของคูนดี ก่อนที่เขาจะยอมรับกับตัวเองว่าชอบศิระเขาก็เคยเป็นแบบคูนมาก่อน สงสัยในตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะยอมรับว่าเขาชอบศิระเข้าให้แล้ว อินถอนใจออกมาเบาๆ ด้วยความสุข ไม่น่าเชื่อว่าจะผ่านมานานขนาดนี้
• • • • • • • •
อินมองใบหน้าด้านข้างของศิระ เขาหัวเราะออกมาเมื่ออีกฝ่ายชวนคุยสัพเพเหระเฉกเช่นทุกวัน ตั้งแต่ขับรถออกจากบริษัทจนถึงตอนนี้
“จะไม่บอกผมเหรอครับว่าเราจะไปไหนกัน”
“ไปทานข้าว” คนตอบหันมายิ้มให้เขา “หาอะไรง่ายๆ กินดีไหม หรืออินอยากไปไหน”
“ไม่มีครับ”
“สั่งอาหารเข้าไปกินที่บ้านไหม”
“ได้ครับ”
“งั้นอินสั่งให้หน่อย เราอยู่ครึ่งทางแล้วไปถึงน่าจะพอดีๆ”
“พี่ศิระอยากทานอะไรครับ”
“อินเลือกเลย พี่อะไรก็ได้”
“ครับ”
อินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูเมนูของร้านต่างๆ ก่อนตัดสินใจสั่งอาหารจากร้านแห่งหนึ่งที่มีบริการจัดส่งถึงบ้าน เขาไม่ได้สั่งเผื่อพ่อกับแม่ เพราะกว่าจะกลับไปถึงท่านก็ทานกันเรียบร้อยแล้ว ตามนโยบายไม่ทานข้าวหลังหกโมงเย็นของแม่
แม้จะผิดหวังเล็กน้อยแต่อินก็เข้าใจได้ ศิระมีความเป็นผู้ใหญ่สูง เป็นคนตรงๆ ไม่ชอบอะไรวุ่นวาย คิดในแง่ดีอย่างน้อยก็ได้ใช้เวลาค่ำนี้อยู่ด้วยกัน
• • • • • • • •
“ทำไมบ้านมืด” อินขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหามารดา ได้คำตอบว่าพวกท่านออกไปสังสรรบ้านเพื่อนแต่ลืมบอกเขา
“ไม่มีใครอยู่เลยครับ” อินเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ศิระเดินตามมาด้านหลัง เขาจัดแจงเปิดไฟ เปิดแอร์ วางกระเป๋าเอกสารลง เดินเข้าไปในครัวเพื่อรินน้ำดื่มมาให้ศิระ
“ดื่มน้ำก่อนครับ” ศิระยื่นมือมารับแก้วน้ำจากเขาไปดื่ม ก่อนวางลงบนโต๊ะรับแขก
“อินจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนก็ได้นะ พี่รออาหารเอง”
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยู่เป็นเพื่อนดีกว่า”
“ไปเถอะ จะได้สบายตัว”
“ก็ได้ครับ” อินพยักหน้า เขาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ “ถ้าคนส่งอาหารโทรมาฝากรับด้วยนะครับ”
“ไม่กลัวพี่ดูโทรศัพท์เหรอ” คนพูดยิ้มกริ่ม หน้าตาเจ้าเล่ห์
“อยากปวดใจก็ตามสบายครับ” แต่ยังแพ้เขาอยู่ดี ก่อนหน้านี้อินคิดว่าเขาไม่เคยทันศิระเลย แต่หลังๆ เขารู้สึกว่าศิระมักพ่ายแพ้เขาอยู่บ่อยๆ บางทีความรักก็ทำให้คนเราเปลี่ยนไป
“พูดอย่างนี้มันน่า..”
อินขยับตัวหนีมือที่ยื่นมาหา เขาหัวเราะเบาๆ มาคิดอีกทีได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
“เดี๋ยวผมมาครับ แป๊บเดียว”
“ไม่ต้องรีบ”
“งั้นผมขออาบน้ำเลยได้ไหมครับ ไม่นาน”
“ได้สิ ตามสบาย”
อินยิ้มให้ศิระ หยิบกระเป๋าเดินขึ้นชั้นสอง เขาเปลี่ยนใจเพราะรู้สึกเหนียวตัว ได้กลิ่นเหงื่อตัวเองจางๆ เขาไม่อยากให้ศิระได้กลิ่น
อินเปิดประตูตู้เสื้อผ้าชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจหยิบเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงวอร์มสีน้ำเงินออกมา ดูจากรูปการแล้วคงไม่มีอะไรพิเศษมั้ง
“พี่ศิระครับ” อินเรียกเพราะไม่เห็นอีกฝ่ายนั่งอยู่ในห้องรับแขก เขาหมุนตัวเดินไปทางห้องครัวถึงเห็นว่าศิระกำลังจัดอาหารใส่จาน
“รอผมทำให้ก็ได้ครับ” อินรีบเข้าไปช่วยแต่ศิระทำจนเสร็จแล้ว
“ไม่ต้อง อินนั่งเถอะ” มือใหญ่วางลงบนไหล่ของเขา กดให้นั่งลงบนเก้าอี้
“อินเอาน้ำอะไร น้ำเปล่า น้ำอัดลมหรือเบียร์ พี่เห็นมีในตู้เย็น”
“น้ำเปล่าครับ ให้ผมทำเองก็ได้ ผมเกรงใจ” อินอดพูดไม่ได้เมื่อศิระเดินไปเปิดตู้เย็น จัดการรินน้ำดื่มให้เขากับตัวเอง
“อย่าคิดมาก มันไม่ได้ลำบากอะไร”
แก้วน้ำทรงสูงวางลงข้างจานข้าว อินเงยหน้าขึ้นยิ้มขอบคุณ มือใหญ่วางบนไหล่ของเขาบีบลงมาเบาๆ ก่อนศิระจะเดินอ้อมไปนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“วันนี้เป็นไงบ้าง งานราบรื่นไหม” ศิระชวนคุยเมื่อพวกเขาเริ่มรับประทานอาหาร อินตักปลากะพงราดน้ำปลาใส่จานให้ศิระ
“ก็ดีครับ งานคุณไตรผ่านหมดแล้ว ผมโอนไปให้ทางพี่สองเรียบร้อย เว้นแต่มีปรับเปลี่ยนอะไรผมถึงจะเข้าไปดูให้อีกที”
“ไตรชอบไอเดียของอินมากยังฝากพี่ชม”
“ขอบคุณครับ ผมไม่เคยเกร็งเท่างานนี้มาก่อน บอกตรงๆ ว่ากลัวคุณตรี”
“กลัวทำไมพี่อยู่ทั้งคน”
เป็นคำพูดเรียบง่ายแต่ทำให้อินยิ้มกว้าง เขารู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย รู้สึกได้ว่าศิระจะคอยปกป้องและไม่ทิ้งเขาไปไหน
พวกเขาคุยกันไปเรื่อยๆ ระหว่างทานอาหาร หัวเราะบ้าง พูดเรื่องจริงจังบ้าง เห็นด้วยบ้างไม่เห็นด้วยบ้าง เปลี่ยนไปเล่าเรื่องที่เจอมาให้อีกคนฟังบ้าง เวลาจึงผ่านไปอย่างรวดเร็ว รู้ตัวอีกทีอินก็อิ่มมากแล้ว
“ผมล้างเองครับ” อินรีบบอกเมื่อศิระทำท่าจะเก็บจาน เขาลุกขึ้นยืนแย่งอีกฝ่ายทำก่อน
“งั้นพี่เช็ดโต๊ะให้”
“ครับ”
ศิระช่วยอินขนจานไปวางในอ่างล้าง อินซักผ้าเช็ดโต๊ะผืนเล็กบิดจนหมาดส่งให้ ขณะที่อีกฝ่ายเช็ดโต๊ะเขาก็ล้างจานไปเรื่อยๆ
“อิน”
“ครับ” อินไม่ได้หันกลับไปมอง เขากำลังล้างคราบฟองออกจากจาน
“อิ่มจัง”
หน้าของอินขึ้นร้อนผ่าว เมื่อมือของศิระสอดเข้ามากอดรอบเอว ซบใบหน้ากับไหล่ของเขา
“ง่วงเหรอครับ”
“เปล่า” ลมหายใจอุ่นๆ ปะทะต้นคอ
“พี่ศิระไปนั่งรอในห้องรับแขกดีกว่าครับจะได้พัก เปิดทีวีดูก็ได้เสร็จแล้วเดี๋ยวผมตามออกไป”
อินรับรู้ถึงศีรษะที่ส่ายไปมาอยู่บนไหล่ “ไม่เอา มาพี่เช็ดจานให้”
ศิระปล่อยมือจากเอวเขา เดินมาหยุดยืนด้านข้าง หยิบผ้าเช็ดจานถือเตรียมพร้อม อินทั้งอ่อนใจทั้งเอ็นดูในความดื้อดึงของอีกฝ่าย
“ไปพักเถอะครับเดี๋ยวผมทำเอง”
“ไม่”
“ทำไมดื้ออย่างนี้ครับ” อินบ่นด้วยเสียงปนหัวเราะ แต่ก็ยอมส่งจานให้อีกฝ่าย พวกเขาช่วยกันทำจนเสร็จ อินหยิบผ้าเช็ดมือมาซับน้ำ ก่อนใช้มือที่สะอาดแล้วหยิบผ้าผืนใหม่ส่งให้ศิระ
“ทีนี้พักได้หรือยังครับ ดื้อจริงๆ”
“พี่ไม่ได้ดื้อ แต่พี่จะช่วยอินทำงานแบบนี้เวลาที่เราอยู่ด้วยกัน”
อินชะงัก หัวใจค่อยๆ รับรู้ความหมายของอีกฝ่าย
“พี่ศิระ”
ดวงตาของศิระที่มองมาอ่อนโยนพอๆ กับรอยยิ้มที่ปรากฎบนริมฝีปาก
“สักวันหนึ่งเมื่ออินพร้อม เราจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ทุกวัน”
อินค่อยๆ ซับซับคำพูดของศิระ ในที่สุดเขาก็เข้าใจ
“พี่เคยคิดว่าเวลาเหนื่อยกับงาน พี่อยากกลับบ้านพักเงียบๆ ไม่อยากพูดกับใคร ไม่อยากทำอะไร แต่ตอนนี้พี่รู้แล้วว่าการได้อยู่กับคนที่เรารัก คนที่เราอยากแชร์ทุกอย่างด้วยเป็นยังไง แค่ได้นั่งกินข้าวด้วยกัน คุยกัน ความเหนื่อยก็หายไปหมดแล้ว”
“พี่ศิระ” เสียงของอินสั่นพร่า ไหล่ของเขาถูกดึงเข้าไปกอด
“อินเป็นคนสำคัญของพี่ในทุกๆ วัน”
“ขอบคุณครับ” หัวใจของเขาถูกเติมเต็มด้วยความรักจากอีกฝ่าย
“ออกไปจากห้องครัวกันเถอะ”
“ครับ” อินหัวเราะเบาๆ อดเขินไม่ได้ เพิ่งรู้ตัวว่าพวกเขายืนกอดกันอยู่หน้าอ่างล้างจาน
“รอตรงนี้” อินถูกจับให้นั่งลงบนโซฟาในห้องรับแขก เขามองตามหลังศิระไป อีกฝ่ายเดินไปเปิดลิ้นชักตู้วางโทรทัศน์ หยิบบางอย่างออกมา
ศิระเดินมาหยุดยืนตรงหน้าเขา ในมือถือกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าห่อด้วยกระดาษสีน้ำเงินเข้ม ดวงตาที่มองมาอ่อนโยน
“อินยุ่งอยู่หรือเปล่า”
“ครับ?” อินเลิกคิ้วเมื่อศิระถามแปลกๆ
“ยุ่งอยู่หรือเปล่า” เมื่อถูกถามซ้ำเขาจึงตอบ
“เปล่าครับ”
“ถ้าอย่างนั้นพี่รบกวนเวลาอินสักครู่ได้ไหม”
“ได้ครับ” อินพยักหน้า เขายังงงอยู่ดีว่าศิระคิดจะทำอะไร
คนตรงหน้าสบตาเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรัก มันฉายชัดจนอินรู้สึกได้
“พี่ชอบอินครับ”
สมองของอินค่อยๆ ประมวลผล ดวงตาเบิกกว้างเมื่อจดจำทุกอย่างได้ เหตุการณ์คล้ายแบบนี้เคยเกิดขึ้นแล้ว และเขาคือคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นในห้องทำงานของศิระ คือคนที่พูดประโยคทั้งหมดที่ศิระพูดออกมา รอยยิ้มของอินค่อยๆ คลี่ออก ดวงตาของเขาเป็นประกาย
“ขอบคุณมากครับที่บอก แต่ผม...” อินแกล้งหยุดพูดเสียอย่างนั้น
“อินครับ” เสียกเรียกอ้อนจนอินใจอ่อนยวบ ดวงตาที่มองมารอคอย
“แต่ผมมีคนที่ชอบแล้วครับ ชอบมานานแล้ว ไม่เคยเปลี่ยนใจ”
“อิน” ร่างสูงของศิระเข้าประชิดตัวเขาอย่างรวดเร็ว อินถูกดึงไปกอดแนบอก ริมฝีปากร้อนประทับกลางกระหม่อน
"คบกับพี่ได้ไหมครับ เป็นแฟนพี่นะ”
ดวงตาของอินเบิกกว้าง เขาคิดว่าศิระคงไม่ขอแล้ว
“นะครับคนดี” น้ำเสียงอออดอ้อนของอีกฝ่ายทำให้อินยิ้มได้ นึกเอ็นดูร่างสูง ใครจะคิดว่าศิระจะยอมทำแบบนี้
“อินครับ” มือใหญ่จับใบหน้าของเขาไว้ทั้งสองข้างให้เงยขึ้นสบตา ดวงตาที่มองมาหวานหวาม
“ครับ ตกลงครับ”
อินไม่ทันตั้งตัวเมื่อริมฝีปากร้อนประทับลงมาบนริมฝีปากของเขา แรงดูดเม้มทำให้สมองของเขาพร่าเบลอ ได้แต่เผยอริมฝีปากให้อีกฝ่ายรุกราน
“อินเป็นแฟนพี่แล้วนะ” เสียงกระซิบดังชิดริมฝีปาก ก่อนที่มันจะถูกปิดทับอีกครั้งโดยริมฝีปากหนาของศิระ
อินหอบหายใจเมื่ออีกฝ่ายยอมถอนริมฝีปากออก ดวงตาที่มองมาทำให้อินเขินจนหน้าแดง
ศิระแตะริมฝีปากลงบนปลายจมูกโด่งเบาๆ ด้วยความเอ็นดู ก่อนหยิบกล่องของขวัญที่วางอย่างรีบเร่งบนโซฟาขึ้นมา ก่อนส่งให้อิน
“สุขสันต์วันเกิดครับ คนสำคัญของพี่”
เสียงทุ้มทำให้อินยิ่งหน้าแดง เขายื่นมือไปรับของขวัญพร้อมกับกล่าวขอบคุณเบาๆ
“อะไรครับ” อินพยายามประเมินจากรูปทรงแต่ก็ยังเดาไม่ถูก เขาจึงเงยหน้าขึ้นถามคนให้
“เปิดดูสิ”
“ครับ”
อินแกะกระดาษห่อของขวัญด้วยความบรรจง เขาเปิดกล่องออก ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นของที่อยู่ภายใน
“พี่ศิระ”
“มันอาจไม่สวยเท่ากับที่อินทำ แต่พี่ก็ทำสุดความสามารถนะ”
“พี่ศิระทำเองเหรอครับ!”
“ใช่ พี่ขอให้คูนช่วยสอน”
อินหยิบสมุดออแกไนซ์เซอร์ขึ้นมาด้วยความทะนุถนอม เป็นสมุดที่ความเรียบร้อยมีน้อยมาก บางจุดยังเห็นคราบกาว บางจุดหนังถูกกดลงไปเป็นรอยลึก แต่ทั้งหมดกลับทำให้เขารักมันมาก เพราะมันทำให้รู้ว่าผู้ชายคนนี้พยายามแค่ไหน
“พี่ทำไม่ค่อยสวย” คนทำพูดเสียงอ่อยยิ่งทำให้อินยิ้มกว้างขึ้น
“สวยครับ”
“สู้ของอินไม่ได้เลย”
“แต่มันสวยสำหรับผม ขอบคุณครับพี่ศิระ ผมชอบมาก”
ดวงตาสองคู่ประสานกัน มันเต็มไปด้วยความรักและความโหยหา ก่อนที่ศิระจะดึงอินเข้าไปกอด
“พี่รักอินครับ”
“ขอบคุณครับ”
อินเปิดริมฝีปากรับริมฝีปากหนาที่ประทับลงมา เขาปล่อยสมุดลงบนตัก ยกมือทั้งสองข้างขึ้นกอดคอศิระ ปล่อยให้อีกฝ่ายดูดดื่มความหวานจนพอใจ
อินพิงศีรษะกับอกกว้าง เขาไม่แน่ใจว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน
“ขอบคุณนะครับพี่ศิระ วันนี้ผมมีความสุขมากจริงๆ”
“พี่ก็เหมือนกัน” มือใหญ่สอดนิ้วเข้าลูบผมของเขาเล่น
“ถ้าพ่อกับแม่อยู่ พี่ศิระจะให้ของขวัญผมยังไงเหรอครับ เตรียมการไว้ยังไงเล่าให้ฟังบ้างสิครับ”
“ไม่อยู่หรอก” คนพูดหัวเราะเบาๆ อินเด้งตัวออกห่างทันที มองหน้าอีกฝ่ายด้วยดวงตาเบิกกว้าง
“อย่าบอกนะครับว่า..”
“หึๆ”
แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าใครบางคนมีคนหนุนหลัง อินชี้นิ้วใส่ หมั่นไส้ดวงตาแพรวพราวของคนตรงหน้า
“ร้ายจริงๆ เลยครับ”
“เปล่า พี่ไม่ได้ร้าย..พี่แค่รักอิน”
ความร้อนแผ่ไปทั่วร่างกาย แม้จะได้ยินมาบ่อยครั้งแต่อินก็อดใจเต้นแรงไม่ได้อยู่ดี
“อินรักพี่ไหม”
อินซ่อนยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาเงยหน้าขึ้นสบตาศิระ “ขอคิดดูก่อนครับ”
“ร้ายกับพี่เหรอ”
“พี่ศิระไม่เล่นครับ” อินร้องเสียงหลง เมื่อร่างกายถูกผลักลงนอนราบ ร่างสูงตามลงมาทาบทับ
“คนเกเรต้องถูกทำโทษ” เสียงกระซิบแหบพร่าดังชิดริมฝีปาก ก่อนที่มันจะถูกรุกรานนับครั้งไม่ถ้วน
ใบหน้าของศิระซบลงกับศีรษะของเขา เสียงลมหายใจหอบ อีกฝ่ายกอดเขาไว้แน่นจนลมหายใจกลับเป็นปกติ
“ถ้าไม่ติดว่าพี่กำลังทำคะแนนกับพ่อตาแม่ยาย ปล้ำลูกชายท่านไปแล้ว”
“พี่ศิระครับ!”
“หึๆ” ศิระดึงเขาลุกขึ้นนั่ง จ้องเข้ามาในดวงตาจนอินอดเขินไม่ได้
“อิน”
“ครับ”
“พี่รู้ว่าพี่เคยทำให้อินเสียใจ แต่จากวันนี้พี่จะเป็นเด็กดีของอินตลอดไป”
“ขอบคุณครับ”
ศิระดึงอินเข้ามากอด เป็นโชคดีของเขาที่อินยังรักและให้โอกาส ชายหนุ่มสัญญากับตัวเองว่าเขาจะทำให้อินพูดได้เต็มปากว่าตัดสินใจไม่ผิดที่ให้โอกาสเขากลับมา
“พี่ศิระคิดอะไรอยู่ครับ” อินเรียกเบาๆ เมื่อเห็นเขาเงียบไป
“คิดว่าทำไมพี่ถึงรักอินได้มากขนาดนี้”
“หวานไปแล้วครับ”
“หึๆ” ศิระกระชับมือให้แน่นขึ้น สูดกลิ่มหอมของร่างในอ้อมแขน จากนี้ไปเขาจะไม่มีวันปล่อยมืออีกเลย
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★* ของหายอยากได้คืน *★[แจ้งข่าว+ตัวอย่างเรื่องสั้นรัก❤ข้างเคียง] ★28/06/19 ★P.38 (อ่าน 297564 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก