ตอนที่ 23 : ไฟนอล? “คูนพักก่อน” อินเก็บของเตรียมพร้อมแล้วแต่คูนยังตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อ เขาจึงเตือนเพื่อนเรื่องเวลา
“มึงไปกินเลย กูอยากแก้งานให้เสร็จจะได้ส่งให้พี่สองบ่ายนี้”
“กลับมาทำก็ทัน ไปกินข้าวก่อน”
“มึงไปเถอะ ซื้อใส่กล่องมาเผื่อกูด้วย มึงกินอะไรก็อันนั้น”
“ตามใจ จะเอาอะไรเพิ่มก็โทรมา” อินปล่อยให้คูนทำงานต่อไปโดยไม่กวน เป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นได้เมื่อพวกเขาทำงานติดพัน
• • • • • • • •
“คูนเย็นนี้ยังไม่มีนัดใช่ไหม พี่ศิระฝากชวนไปกินอาหารญี่ปุ่น” อินชะโงกหน้าไปถามเพื่อน เขาเพิ่งวางสายภายในจากศิระ
“น่าสน”
“ไปนะจะได้บอกพี่ศิระจองสี่ที่”
“เปล่าๆ กูหมายถึงน่าไปกินแต่เสียดายกูมีนัดแล้ว” ท่าทีของคูนเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยินจำนวนคน อินหรี่ตามองเพื่อน สองสามวันนี้คูนดูมีธุระยุ่งผิดปกติ
“มีอะไรหรือเปล่า”
“มีอะไรวะ ไม่มี”
“แต่สองสามวันนี้มึงดูผิดปกติ”
“มึงคิดมาก” คนพูดไม่ยอมมองหน้าเขา ทำให้อินยิ่งมั่นใจ
“คูนออกไปชงกาแฟกับกูหน่อย”
“ตอนนี้เลยเหรอวะ” คูนหันมาเขา ทำสีหน้าคล้ายไม่อยากลุกไปจากโต๊ะทำงาน
“ใช่ ตอนนี้เลย”
“ก็ได้ กูอยากได้อีกแก้วพอดี” คูนลุกขึ้นยืน หยิบแก้วกาแฟบนโต๊ะยอมเดินตามอินออกจากแผนกแต่โดยดี
“มึงหลบหน้าคุณชลใช่ไหม” อินมองหน้าเพื่อน เขาค่อนข้างมั่นใจว่าเดาไม่ผิด
“กูเปล่า” คูนเกือบสำลักกาแฟเมื่อเจอคำถามของอินเข้าไป
“มึงลืมหรือเปล่ว่ากูเป็นเพื่อนสนิทมึง จะปิดกูทำไมวะ”
คูนถอนใจยาว วางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ โชคดีที่ในห้องไม่มีคนอื่นอยู่ “เออใช่ก็ได้ กูยอมรับ”
“หลบทำไม”
“มึงก็รู้จะถามทำไมวะ”
“เรื่องที่คุณชลบอกว่าชอบมึง อยากจีบมึงเหรอ”
“เออ”
“ไหนมึงบอกว่าไม่ได้รังเกียจที่คุณชลชอบผู้ชาย ยังเจอกันได้”
“กูไม่ได้หลบหน้าคุณชลเพราะรังเกียจ ไม่มีความคิดนั้นอยู่ในหัวเลย” ลมหายใจถูกพ่นออกมาหนักๆ ราวกับคนพูดกำลังเครียดหนัก
“งั้นมึงจะคิดมากทำไมวะ แค่นี้ก็รู้แล้ว”
“รู้อะไรของมึง” คนไม่รู้มองหน้าเพื่อน
“รู้ว่ามึงคิดยังไงกับคุณชล เคสมึงถ้าหลบหน้ามันมีแค่สองสาเหตุ หนึ่ง มึงรังเกียจ ไม่ชอบ รับไม่ได้ ไม่อยากเข้าใกล้ กับสอง มึงเองก็คิดแต่ไม่กล้ายอมรับ มึงถึงต้องหลบหน้าคุณชล เมื่อกี้มึงเพิ่งบอกกูว่าไม่ใช่ข้อแรก งั้นก็เหลืออยู่อย่างเดียว มึงเองก็คิดกับคุณชล”
“บ้า! กูไม่คิด”
“หึๆ มึงรู้ไหมคำว่าบ้าส่วนใหญ่ผู้หญิงเขาเอาไว้ปฏิเสธเวลาถูกจี้ใจดำกัน”
คูนเงียบกริบเพราะเขากำลังโดนเพื่อนจี้ใจดำอยู่เช่นกัน
“เอาเถอะเรื่องของมึงมึงต้องคิดเอง กูพูดได้แค่นี้ อยากหลบหน้าก็หลบไปถ้ามึงคิดว่ามันจะจบ แต่ถามตัวเองด้วยว่าถ้ามันจบขึ้นมาจริงๆ มึงจะเสียใจหรือเปล่า”
“เดี๋ยวนี้กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญหรือไง” คูนบ่นพึมพำ
“เรียกว่ามีประสบการณ์ดีกว่าไหม” อินหัวเราะเบาๆ เขายื่นมือไปตบไหล่คูนก่อนลุกขึ้นยืน “กูกลับไปทำงานก่อน มึงจะนั่งดื่มอยู่นี่ก็ตามใจ”
“อืม เดี๋ยวกูตามไป”
“อ้อ” อินหันกลับไปมองหน้าเพื่อน “ได้ข่าวว่ามึงเขินฉิบหายตอนคุณชลหอมแก้มไม่ใช่เหรอวะ งั้นก็คงไม่ต้องคิดมากให้เสียเวลามั้ง”
“ไอ้..” คูนได้แต่ชี้มือตามหลังเพื่อน ไม่น่าเลยกู ไม่น่าเล่าเรื่องนั้นให้อินฟังเลย
• • • • • • • •
“หึๆ”
“หัวเราะอะไรครับ” คูนหันไปมองคนขับ เพราะต้องเดินทางไปประชุมที่บริษัทของคุณไตรรัตน์ คูนจึงเลี่ยงชลนทีไม่ได้ จะพึ่งพาเพื่อนสนิทอย่างอิน อีกฝ่ายก็ชิงหนี ปล่อยให้เขาไปประชุมกับชลนทีแค่สองคน เพื่อพรีเซ้นส์งานในส่วนของเขาที่ถูกสั่งให้แก้ไขโดยตรีลักษณ์
“ขำคุณ”
“ขำผมทำไม”
“เห็นคุณดีใจที่เจอผม ผมก็ดีใจ”
คูนสะอึก รู้สึกผิดขึ้นมาทันที “คุณชล ผม..”
“อย่าหงอยสิไม่สมกับเป็นคูนเลย วันนี้พร้อมไหม ผมไม่อยากให้ยืดเยื้อนานกว่านี้ ไม่อย่างนั้นคุณสองเตรียมงานไม่ทันแน่”
“ผมจะพยายามครับ แต่ติดที่คนๆ เดียวจริงๆ” คูนโล่งอกเมื่อชลนทีชวนคุยเรื่องงาน แต่ถึงอย่างนั้นในใจลึกๆ เขาก็อดรู้สึกผิดกับอีกฝ่ายไม่ได้
“ผมจะคุยกับคุณไตรเองว่าขอแก้งานเป็นครั้งสุดท้าย ถ้ายังไม่ไฟนอลให้จะไม่ทันวันงาน”
“คราวก่อนคุณไตรก็ไฟนอลแล้วครับ คุณตรีหาเรื่องแก้อีกจนได้ ผมไม่เข้าใจผู้หญิงเลย เป็นคนบอกเองว่าอยากได้ดอกไม้ชมพูทั้งหมด แนะนำให้แซมสีบ้างก็ไม่เอา พอแบบออกมาก็บอกโอเคแล้ว แต่ก็โทรตามหลังมาขอแก้ว่าไม่สวย ปวดหัวจริงๆ”
“บางทีเราก็ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรกันแน่ ความคิดอย่างหนึ่งความรู้สึกอย่างหนึ่ง”
คำพูดเรียบง่ายที่พูดถึงคนอื่น แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกสะอึก คูนลอบมองใบหน้าของชลนที อีกฝ่ายรู้ตัวหันมายิ้มให้เขา
“มีแค่เรื่องนี้ใช่ไหมที่คุณตรีขอแก้”
“มีอย่างอื่นอีกนิดหน่อยครับ ผมไม่เท่าไหร่แต่พี่สองปวดหัวน่าดู เพราะอธิบายยังไงคุณตรีก็ไม่ยอมเข้าใจ ทำงานสองนายก็แบบนี้ คุณไตรอยากให้คุมงบ แต่คุณตรีจะเอาดีที่สุด คนหนึ่งตัดคนหนึ่งเพิ่ม คนทำปวดหัวตาย”
“ทนอีกนิด ไหวไหม”
คูนสบตากับชลนที ความห่วงหาอาทรในดวงตาคู่นั้นทำให้ใจของเขาสั่น มันทั้งอุ่นใจ หายหงุดหงิด รู้สึกดี ใจเต้น วาบหวาม ปนกันจนแยกไม่ออก
“ไหวอยู่แล้วครับ ขืนไม่ไหวคุณศิระก็ไล่ผมออกสิครับ” คูนพูดติดตลกเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเอง
“ไล่ออกก็ไม่เป็นไร คนเดียวผมเลี้ยงได้”
หัวใจเจ้ากรรมกำลังเล่นงานเขาอย่างหนัก ใบหน้าติดรอยยิ้มบางของชลนทีทำให้เดาได้ยากว่าเจ้าตัวกำลังพูดเล่นหรือพูดจริง
“แต่ผมว่าคุณชลช่วยเรื่องคุณตรีง่ายกว่าไหมครับ ผมจะได้ไม่ต้องถูกไล่ออก คุณชลจะได้ไม่ต้องลำบาก” คูนหัวเราะพยายามทำให้เป็นเรื่องคุยกันขำๆ “คุณชลพูดอะไรคุณตรีก็เห็นดีเห็นงามด้วยอยู่แล้ว ผมว่าคุณชลเอาใจนิดเดียว งานผมผ่านฉลุย”
“อยากให้ผมทำอย่างนั้นจริงเหรอ”
คูนชะงัก ภายใต้รอยยิ้มของชลนทีมีความจริงจังซ่อนอยู่ คูนนึกโมโหตัวเองที่เขาไม่สามารถตอบออกไปว่า..อยากให้ทำ
“ผมไม่กล้าใช้คุณชลจริงๆ หรอกครับ คุณชลเป็นเจ้านายใครจะกล้า” คูนตอบชลนทีโดยไม่มองหน้า
“หึๆ”
เสียงหัวเราะรู้ทันของชลนทีดังขึ้นเบาๆ คูนแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เพราะเขาดันพูดว่าอยากให้ทำไม่ได้จริงๆ
“อย่ากังวลไปเลย ทุกอย่างมีทางออกเสมอ”
คูนมองออกไปนอกหน้าต่าง ซึมซับคำพูดของชลนทีเข้าไปในสมอง หรือเขาควรหยุดคิดแล้วปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามทางของมัน บางทีสมองก็ทำงานมากเกินไปแล้ว
• • • • • • • •
“รบกวนคุณไตรเซ็นยืนยันให้ผมด้วยครับ ว่ารูปแบบงานทั้งหมดผ่านเรียบร้อยแล้ว ทางผมจะได้เริ่มดำเนินการทันที” ชลนทียื่นแผนงานให้ไตรรัตน์เซ็นรับรอง ดูเหมือนอีกฝ่ายพอรู้จึงเซ็นให้โดยไม่สอบถามอะไร คูนคาดเดาว่าไตรรัตน์เองก็คงอยากให้ลงตัวเสียที
“ขอบคุณมากครับ” ชลนทีส่งเอกสารมาให้เขาเก็บเข้าแฟ้ม
“ทางผมต้องขอบคุณคุณชลมากกว่า” จากสายตาของไตรรัตน์ทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายเกรงใจที่น้องสาวเข้ามาป่วนงาน
ชายหนุ่มทั้งสองคนจับมือกันเขย่า เป็นเหมือนสัญญาณให้รู้ว่าการประชุมจบลงแล้ว
“ไปฉลองกันหน่อยดีไหมคะที่งานคืบหน้าไปได้ด้วยดี” ตรีลักษณ์เสนอระหว่างเดินตามกันออกมาจากห้องประชุม
“คุณชลสะดวกหรือเปล่า มีธุระต่อไหม” ไตรรัตน์ให้ชลนทีเป็นคนตัดสินใจ
“ผมสะดวกครับ คูนล่ะบ่ายติดอะไรไหม”
“ครับ?” คูนไม่คิดว่าชลนทีจะหันมาถามจึงไม่ทันตั้งหลัก
“ติดงานหรือเปล่า”
“อ๋อ ติดครับ ผมมีประชุมตอนบ่ายโมงครึ่งกับพี่สุดา”
“ถ้าอย่างนั้นคงต้องขอตัวครับ เอาไว้โอกาสหน้าผมขอเป็นคนเลี้ยงคุณไตรกับคุณตรีเอง”
“ได้ครับ เอาไว้เจอกันคราวหน้า” ไตรรัตน์รับคำปฏิเสธด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเป็นมิตร
“แต่คุณชลบอกว่าสะดวกไม่ติดอะไรไม่ใช่เหรอคะ ถ้าอย่างนั้นก็ไปด้วยกันสิคะ ตรีอยากให้คุณชลไป”
“คงไม่สะดวกแล้วครับ ทางผมเอารถมาคันเดียว” ชลนทีตอบด้วยเสียงสุภาพ
“แหมเรื่องแค่นี้เอง ก็ให้ลูกน้องคุณชลนั่งแท็กซี่กลับไปก่อนสิคะ ไม่เห็นยากเลย”
“อย่าเลยครับ ผมขับไปส่งดีกว่า”
“คุณชลตามใจลูกน้องเกินไปหรือเปล่าคะ ไม่เห็นต้องทำขนาดนั้นเลย ปล่อยให้กลับเองก็ได้ไม่จำเป็นต้องบริการ ทีกับตรีไม่เห็นเคยตามใจ” เสียงพูดกระเง้ากระงอดแต่ก็เต็มไปด้วยความหงุดหงิดที่อีกฝ่ายไม่ยอมตกลง
“ฮ่าๆ ขอโทษครับ คุณตรีอย่าเพิ่งโกรธเลย กับคนที่ชอบผมอดตามใจไม่ได้” น้ำเสียงที่พูดมีร่องรอยเอ็นดู สีหน้าชลนทีที่หันมามองเขาอ่อนโยน
“คะ!!”
ดวงตาของตรีลักษณ์เบิกกว้าง ขณะที่หัวใจของคูนเต้นแรง ใบหน้าร้อนผ่าว
“คุณ..คุณชลพูดว่าอะไรนะคะ!” ตรีรัตน์จ้องหน้าชลนทีเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน “คุณชลจะบอกว่าคุณชลชอบผู้ชายเหรอคะ!!”
“ตรี! อย่าก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว” ไตรรัตน์ปรามน้องสาวเสียงดุ ใช้สายตาบังคับไม่ให้น้องสาวอาละวาด ก่อนหันมาทางชลนทีด้วยสีหน้าเกรงใจ
“คุณชลตามสบายเลยครับ ไว้เจอกันโอกาสหน้า”
“ขอบคุณครับ สวัสดีครับคุณไตรี สวัสดีครับคุณตรี” ชลนทีหันไปร่ำลาตรีลักษณ์ตามปกติ
“สวัสดีครับ” คูนเกือบลืมมารยาทอันดี เขาตะลึงพอๆ กับตรีลักษณ์แต่คนละความรู้สึกกัน ไตรรัตน์พยักหน้ารับ สายตาคู่นั้นมองเขาอย่างพิจารณาแต่ไม่ได้พูดอะไร
“ไปกันเถอะ” มือของชลนทีแตะที่หลังของเขา
“ครับ” คูนตอบรับ เขาเดินไปกับชลนทีเงียบๆ แต่ในหัวกำลังสับสนวุ่นวาย
“แวะหาอะไรง่ายๆ ท่านก่อน ถึงมีประชุมต่อก็ควรหาอะไรรองท้อง” ชลนทีพูดขึ้นก่อนที่พวกเขาจะเดินถึงรถ
“ครับ”
“สัญญาว่าจะนั่งทานเงียบๆ ไม่กวนให้ลำบากใจ”
ชลนทีหันมายิ้มให้เขาด้วยสีหน้าของคนที่เข้าใจ ไม่มีการเรียกร้องหรือรุกเร้าใดๆ คูนได้แต่มองร่างสูงด้วยสายตาครุ่นคิด
• • • • • • • •
“ยังไม่ไปทานข้าวเหรอวะ” คูนถามเมื่อเห็นอินเดินกลับเข้ามาในแผนก ในมือหิ้วถุงมาหลายใบ ก่อนวางลงบนโต๊ะของเขา
“อะไรวะ” ปากถามแต่มือเปิดดู ด้านในคือกล่องอาหารจากร้านดังร้านหนึ่ง
“คุณชลให้กูเอามาให้มึง”
“ให้กู?” คูนเลิกคิ้วขึ้น มองอาหารมากมายที่กองอยู่บนโต๊ะ
เสียงถอนใจของเพื่อนดังเบาๆ คูนจึงเงยหน้าขึ้นมอง
“คุณชลกลัวมึงเป็นโรคกระเพาะเพราะปล่อยให้ท้องหิว มึงจะได้กินเลยไม่ต้องนั่งรอกูซื้อมาฝาก”
คูนพูดไม่ออก ได้แต่มองอาหารตาปริบๆ
“ถ้าถามกู กูว่ามึงเป็นผู้ชายที่โชคดี” อินตบมือลงบนไหล่ของเขา ก่อนหมุนตัวเดินออกจากแผนกไป
คูนแตะมือลงบนกล่องอาหาร ยังร้อนอยู่เลย ความใส่ใจเหล่านี้ทำให้เขาเผลอยิ้มออกมา อดคิดถึงคนให้ไม่ได้
หลายวันก่อนเขาถามตัวเองว่ารู้สึกอย่างไรกับชลนที คำตอบที่ได้คือเขารู้สึกดีๆ กับชายหนุ่มแต่ยังไม่ได้รัก ไม่ได้คิดถึง อยากอยู่ใกล้ตลอดเวลา พอห่างกันมันก็ลืมๆ ไปบ้าง แต่ถ้าอยู่ใกล้เขาก็เอาแต่หวั่นไหว มีความเป็นไปได้ที่จะตกหลุมรักอีกฝ่าย คูนจึงตัดสินใจหลบเลี่ยงเพื่อตัดปัญหา มาถึงตอนนี้เขาได้คำตอบแล้วว่าเขาไม่ควรปฏิเสธสิ่งดีๆ ที่เข้ามา โดยเฉพาะเมื่อใจของเขาพร้อมจะเปิดรับแบบนี้
• • • • • • • •
“อินเที่ยงนี้ไปกินอะไร” คูนชะโงกหน้าไปถามเพื่อนเมื่อใกล้เวลาพัก
“พี่ศิระชวนไปกินร้านชาบูเปิดใหม่กลางซอย”
“น่าสน”
“กูจะชวนมึงอยู่พอดี ไม่ต้องปฏิเสธนะคุณชลไม่ไป ไม่ต้องห่วง”
“ออกไปหาลูกค้าเหรอ”
“เปล่า คุณชลไม่ได้ไปไหนแค่แยกไปทานเอง คงอยากให้มึงมีเพื่อนกินข้าวมั้ง”
“อยางนั้นเหรอ” ใจของเขาหล่นวูบ
“ใช่ ตกลงมึงไปนะ”
“ไปสิวะ” คูนตอบรับ เขาหันกลับมามองจอคอมพิวเตอร์ด้วยสายตาครุ่นคิด
“เดี๋ยวกูมา” คูนลุกพรวดพราดขึ้นยืน อินเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาแปลกใจแต่ไม่ถามอะไร และคูนก็ไม่ได้อยู่อธิบาย
“ขอโทษครับ ผมลืมเอาเอกสารที่คุณไตรรัตน์เซ็นมาให้” เอกสารตัวนี้ติดอยู่ที่เขาตั้งแต่วันนั้น มันวางอยู่บนโต๊ะและเขาคว้ามันติดมือมาด้วย
“ผมลืมเหมือนกัน ขอบใจมาก เอาวางไว้เลย”
“ครับ” คูนวางเอกสารลงบนโต๊ะของชลนที
“มีอะไรหรือเปล่า” ร่างสูงวางปากกาลงเมื่อเห็นเขายืนเก้ๆ กังๆ แต่ไม่ยอมพูดอะไร
“เปล่าครับ” คูนส่ายหน้า
“สบายดีไหม พักนี้ไม่ได้คุยกันเลย”
“สบายดีครับ คุณชลสบายดีหรือเปล่า”
“ยังสบายดี เว้นแต่ว่าที่คูนมาหาผมเพราะจะปฏิเสธ”
“ยังรอเหรอครับ”
“รอสิ ผมบอกแล้วว่าจะให้เวลาคูนคิด”
“ครับ” คูนพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นผมกลับไปทำงานก่อน”
“ไปเถอะ”
“คุณชลครับ”
“หือ” ใบหน้าของชลนทีที่มองเขาไม่เคยเปลี่ยนไป รอยยิ้มอ่อนโยนยังมีให้เขาเสมอ
“ช่วงนี้ผมไม่ค่อยมีตังค์ คุณชลไม่สนใจไปเลี้ยงชาบูผมเหรอครับ ผมไม่อยากกวนคุณศิระรายนั้นเป็นแฟนอินไม่ใช่แฟนผม”
ดวงตาที่มองมาเป็นประกายจ้า คูนหลุบตาลง เขาเขินเกินกว่าจะสู้สายตาชลนที
“เอาไว้เงินเดือนออกแล้วผมจะเลี้ยงคุณชลคืน”
“เท่ากับผมจะได้กินข้าวกับคุณสองคนตอนสิ้นเดือนใช่ไหม” เสียงที่ถามถึงไม่เงยหน้าขึ้นมอง คูนก็เดาได้ว่าอีกฝ่ายคงยิ้มขำเขาอยู่
“ก็ขึ้นอยู่กับว่าวันนี้คุณชลจะเลี้ยงผมหรือเปล่า ถ้าไม่เลี้ยงผมก็ไม่ต้องคืนสิครับ”
“หึๆ”
“ตกลงไหมครับ” คูนข่มความอายเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความรัก จนหัวใจของเขาอ่อนยวบ
“ผมเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่ากับคนที่ชอบยังไงก็ตามใจอยู่แล้ว”
“งั้น..เดี๋ยวเจอกันครับ”
คูนหมุนตัวกลับทันที ใบหน้าของเขาแดงลามไปจนถึงหู ไม่คิดเลยว่าการง้อผู้ชายด้วยกันจะทำให้เขินขนาดนี้
“คูน”
“ครับ” คูนละมือจากที่เปิดประตูหันกลับไปมอง
“ขอบใจนะ”
“เรื่องอะไรครับ”
“ที่ทำตัวน่ารัก”
รอยยิ้มของชลนที สายตาที่มองมา ละลายเขาไม่เหลือ คูนไม่เคยคิดว่าการถูกผู้ชายด้วยกันจีบจะทำให้หัวใจของเขาทำงานหนักได้ถึงขนาดนี้
“ผม..ผม..ไปทำงานดีกว่า” คูนหมุนตัวกลับอย่างรวดเร็ว “โอ๊ย!” เขาร้องลั่น เพราะดันลืมไปว่าเขายืนอยู่หน้าประตูพอดี พอก้าวเท้าออกไปก็ชนอย่างจัง
“คูนเป็นอะไรหรือเปล่า!” คนถามเป็นห่วงก็จริงแต่เสียงก็ปนความขำเอาไว้เต็มเปี่ยม
คูนเจ็บจมูกมากแต่เขาขายหน้ามากกว่า ได้แต่ร้องบอกว่าไม่เป็นไร รีบเปิดประตูก้าวออกจากห้องอย่างรวดเร็ว เสียงหัวเราะของชลนทีดังลอดประตูออกมา
ขายหน้าฉิบหาย! เจ็บก็เจ็บ อายก็อาย หมดกันกู~ คูนคอตก ทำได้แค่เดินกุมจมูกกลับไปแผนกของตัวเอง คราวหน้าเตรียมกระดาษมาให้เซ็นเลยง่ายกว่าถ้าการง้อมันจะยุ่งยากขนาดนี้
ตกลงเราเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหมครับ ถ้าใช่ก็ช่วยเซ็นยืนยันให้ด้วยครับ ไฟนอลแล้วห้ามเปลี่ยนแปลงอีก... มันต้องแบบนี้!!
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★* ของหายอยากได้คืน *★[แจ้งข่าว+ตัวอย่างเรื่องสั้นรัก❤ข้างเคียง] ★28/06/19 ★P.38 (อ่าน 298268 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก