ตอนที่ 7 : สายตา
-นะโม-ผมมองแผ่นหลังกว้างในชุดทำงาน คิ้วขมวดเข้าหากันเพราะความคุ้นตา ขณะที่มือก็จิ้มลูกชิ้นทอดเข้าปากไปด้วย ดูเหมือนร่างสูงจะมีตาหลังเพราะหันกลับมาประสานสายตากับผมพอดี
ผมยกยิ้มทักเพราะจำใบหน้าที่เห็นได้ ปากยังเคี้ยวไปด้วย
“ขอโทษที” เสียงทักสุภาพแต่ไว้ตัว
“ครับ” ผมกลืนลูกชิ้นที่ยังเคี้ยวไม่เสร็จลงคอ
“ผมมาหานักกีฬาว่ายน้ำที่ชื่อโช ช่วยตามให้หน่อยได้ไหม”
“ไม่อยู่เหรอครับ” ผมชะโงกหน้าไปมอง พยายามไล่สายตาหาพี่โช
“ไม่อยู่” ผมรู้สึกสะดุดหูจึงหันกลับมามอง สีหน้าเหมือนคนกำลังอดทนกับบางอย่างทำให้ผมฉุน รู้สึกเหมือนคำพูดว่า ‘ถ้าเห็นจะขอให้ช่วยเหรอ’ลอยมาแม้อีกฝ่ายจะไม่ขยับปากก็ตาม
“ได้ครับ” ผมยิ้มกว้าง “เดี๋ยวผมตามให้”
“ขอบใจ ฝากบอกโชด้วยว่าผมให้รีบออกมาผมต้องรีบไป”
ผมจิ้มลูกชิ้นเข้าปาก เคี้ยวหงุบหงับ สบตาคู่นั้นยิ้มๆ ก่อนเดินเข้ามา ปล่อยให้อีกฝ่ายยืนรออยู่ที่เดิม
“ไหนของกู”
“ของมึงมึงก็ไปซื้อเองสิวะ” ผมชักมือหนีจอมขวัญ เมื่ออีกฝ่ายเตรียมฉกลูกชิ้นทอดของผม “พี่โชไปไหนวะ” ผมกวาดตามองไปรอบๆ อีกครั้ง
“ถามหาทำไม หรือมึงตกหลุมรักฉลามขาวของไอ้ลี”
“บร้า~” ผมสะบัดมือ ทำตาเยิ้มๆ ท่าทางตุ้งติ้งแต่ไม่ยักมีใครขำ จอมขวัญกวาดเท้าเตะเข้าที่ข้อพับผมเกือบหน้าคะมำ ต้องรีบนั่งลงข้างลี
“ไม่ขำก็บอกกูดีๆ สิวะ ตกลงพี่โชไปไหน”
“อยู่ห้องกระจกข้างใน เห็นว่าโค้ชเรียกประชุม” ลีชี้มือให้ผมดูห้องกระจกแต่มองไม่เห็นถึงด้านใน
“มึงถามทำไมวะ” จอมขวัญยังไม่เลิกสงสัย
“ไม่มีอะไร” ผมส่ายหัว เหลือบตามองร่างสูงที่แม้ไม่เห็นสีหน้าแต่เห็นท่าทางก็รู้แล้วว่ากำลังหงุดหงิด ผมไม่คิดจะไปรบกวนการประชุมและยิ่งไม่คิดจะเดินไปบอกคนขี้หงุดหงิดว่าอีกนาน รอไปก่อนนะถือว่าฝึกความอดทนแล้วกัน จะได้มีเหมือนคนอื่นบ้าง
“ปกติเป็นญาติกันต้องมีเบอร์โทรศัพท์ไม่ใช่เหรอวะ” ผมถามเพื่อนลอยๆ
“ก็ใช่ อะไรของมึงวะถามแต่อะไรแปลกๆ ” จอมขวัญนิ่วหน้าเริ่มจับผิดผม
“ไม่มีอะไร แล้วเชื่อสิว่าอย่างกูไม่แปลกหรอก มีคนแปลกกว่ากูเยอะ” อย่างเช่นคนที่ไม่โทรมานัดญาติคนนั้น
“มึงยิ่งพูดกูยิ่งงง”
“กินซะจะได้เลิกงง” ผมส่งถุงลูกชิ้นทอดให้จอมขวัญ อีกฝ่ายคว้าหมับลืมความงงของตัวเองทันที
“พี่โช” ผมยกมือโบกเรียก พี่โชเงยหน้าขึ้นมาบนอัฒจันทร์
“มีคนมาหา”
คิ้วของพี่โชขมวดเข้าหากัน “ใคร”
“โน่นครับ” ผมชี้มือไปที่ยังร่างสูง พี่โชพยักหน้าหมุนตัวเดินตรงไปหา
“พี่ธามมาเหรอ!” ลีลุกขึ้นยืน หันไปมองชายนหนุ่มเจ้าของชื่อ
“อืม” ผมพยักหน้า
“ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“ตอนกูกลับมาจากไปซื้อลูกชิ้น”
“หา!” ลีจ้องหน้าผมตาโต “ไม่เห็นมึงบอกเลย”
“บอกทำไมไม่ได้ถามถึงมึงนี่หว่า ถามถึงพี่โชโน่น กูเห็นประชุมอยู่เลยไม่ได้ไปบอก”
“ไอ้นะโมมึงตั้งใจแกล้งพี่เขาหรือเปล่าวะ” จอมขวัญจ้องหน้าผม “ทำไมไม่บอกให้เขามานั่งรอ”
“กูเป็นคนตรง วานกูแค่ไหนกูทำแค่นั้น ไม่ได้บอกนี่หว่าว่าถ้านานให้ไปบอกด้วย กูก็ปล่อยให้ยืนรอไปสิ”
“ชัดเลย” จอมขวัญชี้หน้าผม “มึงตั้งใจแกล้ง แกล้งทำไมวะออกจะหล่อ”
“ก็งั้นๆ” ผมพูดถึงเฉพาะอย่างหลัง เรื่องอะไรจะรับว่าผมตั้งใจ
“ลี” จอมขวัญดึงแขนลีให้นั่งลง “คนเดียวกับคราวก่อนใช่ไหม มาทำไมวะ"
"กูไม่รู้"
"เป็นแฟนที่ไม่ได้เรื่องเลยมึง" จอมขวัญทำเสียงจิ๊กจั๊กในคอ
"มันแฟนจริงๆ ที่ไหน" ผมอดขัดไม่ได้ เรื่องนี้ลีไม่ได้ปิดพวกผม
"กูประชด"
"เป็นไรวะ" ผมเลิกสนใจจอมขวัญ เมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของลี ไม่บ่อยหรอกที่พวกผมจะได้เห็น
"ไปชวนพี่เดียวกับพี่นอร์ทไปกินข้าวเย็นนี้กัน" ลีลุกขึ้นยืน เดินลงอัฒจันทร์ไปอย่างรวดเร็ว ผมหันไปมองหน้าจอมขวัญต่างคนต่างตามไม่ทัน
"อะไรของมันวะ"
"กูจะรู้ไหม" จอมขวัญมองค้อนผม "มันหิวข้าวมั้ง"
"หรือไม่ก็เกี่ยวกับคนตรงนั้น" ผมชี้มือไปยังชายหนุ่มสองคนที่ยืนคุยกันห่างออกไปทางขวามือ
"จะใช่เหรอวะ"
"กูว่าใช่ ญาติที่ไม่โทรมาบอกก่อนว่าจะมาหาแปลว่าอะไร"
"แปลว่าอะไรวะ"
"ก็แปลว่ากลัวอีกฝ่ายไม่ยอมคุยด้วยเรื่องที่อยากคุยสิวะ"
"เออจริง" จอมขวัญตาโต “จะว่าไปถ้าพี่เดียวไม่บอกไว้ว่าเป็นญาติ กูคงคิดว่าพี่โชคบกับผู้ชายแล้วเพิ่งเลิกกัน แล้วอีกฝ่ายตามมาขอเคลียร์แน่ๆ โคตรเหมือน"
"จินตนาการมึงบรรเจิดไปไหม” ผมส่ายหัวให้กับความคิดของเพื่อน
"อะมึงดู มึงดู" จอมขวัญลากผมลงจากอัฒจันทร์ ขยับเข้าไปใกล้อีกนิด จะได้เห็นชัดๆ "เหมือนไหม"
พี่โชกำลังคุยอย่างเคร่งเครียด ก่อนที่มือของคู่สนทนาจะยกขึ้นจับต้นแขนทั้งสองข้างของพี่โชไว้ จ้องตากันนิ่ง
"เหมือน" ผมกับจอมขวัญสบตากันก่อนหัวเราะก๊ากออกมา
"ฉิบ!" ผมหลบไม่ทันเมื่อร่างสูงหันมา สายตาประสานกันอย่างจัง
"กูว่าไปหาไอ้ลีกันเถอะ" จอมขวัญยิ้มแห้ง ท่าทางเงอะงะ ออกอาการชัดว่ามาแอบดู
“ไปดิ” ผมจับไหล่เพื่อนดันให้ออกเดิน หางตายังเห็นสายตาไม่พอใจคู่นั้นมองมา
• • • • • • • •
“พี่โช” ผมเดินเตร็ดเตร่รออยู่แล้วเมื่อพี่โชเดินกลับเข้ามา
“ว่าไง” พี่โชหยุดเดิน
“คือ..” ผมยกมือขึ้นลูบต้นคอ หัวเราะเก้อๆ เอาเข้าจริงชักไม่กล้าพูด พี่น้องหน้าตาเอาเรื่องทั้งคู่
“มีอะไร” พี่โชยิ้มออกมาแม้จะนิดเดียวก็ทำให้ผมใจชื้นขึ้น
“เมื่อกี้ผมแกล้งพี่พี่โช ขอโทษจริงๆ”
“แกล้ง?” พี่โชเลิกคิ้วขึ้นมองผมด้วยความสนใจ “เกิดอะไรขึ้น”
“ก็ไม่มีอะไรครับ ผมหมั่นไส้นิดหน่อย ผมเดินออกไปซื้อลูกชิ้นทอดตอนเดินกลับเข้ามาเห็นยืนอยู่ แกขอให้ผมเรียกพี่โชให้ ทีแรกผมก็ไม่ได้อะไร พอผมถามว่าพี่โชไม่อยู่เหรอ เท่านั้นแหละทำหน้าเหมือนต้องอดทนกับการที่ผมถามอะไรโง่ๆ ออกไป สีหน้าแบบ..” ผมทำหน้าเลียนแบบคนที่พูดถึง “โห ผมนี่ขึ้นเลย เลยไม่เดินไปบอกว่าพี่โชประชุมอยู่ ปล่อยให้ยืนรอให้เข็ด”
“หึๆ” พี่โชหัวเราะออกมาเบาๆ ผมยังอดแปลกใจไม่ได้ พี่โชหัวเราะเหรอวะ
“ไม่เห็นพูดอะไร”
“ที่ผมมาพูดไม่ได้สนใจหรอกว่าพี่ขี้หงุดหงิดจะฟ้องไม่ฟ้องพี่โช ผมแค่ไม่สบายใจ ตอนทำไม่ทันคิด ตอนนี้คิดได้แล้วว่าถึงยังไงก็เป็นพี่ของพี่โช”
พี่โชมองหน้าผมแปลกๆ แถมยังไม่พูดอะไรจนผมเริ่มระแวง
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“วันศุกร์ตอนเย็นเราติดธุระหรือเปล่า”
“ไม่ติด พี่โชจะชวนไปไหนเหรอ”
ผมเห็นประกายเจ้าเล่ห์วูบหนึ่งในดวงตาของพี่โช ก่อนที่มันจะหายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น
“พี่ต้องไปงานวันเกิดญาติ พ่อของพี่ธามคนเมื่อกี้”
“อ๋อ” ผมยังงงอยู่ดีว่ามันเกี่ยวอะไรกับผม
“ที่บ้านอยากให้พี่พาลีไปด้วย ถ้านะโมว่างไปเป็นเพื่อนลีหน่อยสิ”
“ไม่ดีมั้งพี่โช ผมไม่รู้จักใครเลย เดี๋ยวพี่ขี้หงุดหงิดจะหาว่าผมมั่วไปกินฟรี”
“ไปเถอะ ลีไปคนเดียวจะได้มีเพื่อนเผื่อมีอะไรเราจะได้ช่วย”
“นี่มันวันเกิดหรือสงครามกันแน่พี่” ผมแซวเล่นตามประสา แต่เห็นสายตาวูบไหวของพี่โชแล้วต้องรีบเอ่ยปากขอโทษ “ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไร ตกลงว่างไปหรือเปล่า”
“ไปก็ได้ครับ”
“ขอบใจนะ พี่ฝากขอโทษจอมขวัญด้วยที่ไม่ได้ชวน ฝากบอกว่า..” สีหน้าของพี่โชเคร่งขรึมขึ้น “มันไม่สนุกหรอก”
“จอมขวัญไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อย พี่โชไม่ต้องห่วง”
“อืม งั้นเดี๋ยวพี่นัดผ่านลีอีกที”
“ได้เลยครับ เดี๋ยวผมล้างท้องรอ ว่าแต่ผมต้องเตรียมตัวอะไรไหมครับ” ผมคิดไปถึงเสื้อผ้าหรือของขวัญ พี่โชส่ายหน้าริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม “ไม่ต้อง แค่เป็นเราก็พอ”
ผมไม่รู้ว่าพี่โชหมายความว่ายังไง ที่รู้คือพี่โชไม่โกรธที่ผมแกล้งพี่ชายตัวเองแค่นี้ผมก็สบายใจ
• • • • • • • •
“มึงๆ” จอมขวัญกระตุกแขนผมแรงๆ น้ำเสียงตื่นเต้น
“อะไรวะ”
“โน่น”
ผมหยุดเดินตามจอมขวัญ มองเข้าไปในร้านอาหารก่อนจะถึงบางอ๋อ เมื่อเห็นร่างสูงในเสื้อผ้าสุดเนี้ยบ นั่งทานข้าวกับหญิงสาวหน้าตาดีท่าทางไฮโซในร้านอาหารหรู ผมกับจอมขวัญแวะมากินข้าวเดินเล่นที่ห้างหลังเลิกเรียน ลีไม่ได้มาด้วยเพราะนัดกินข้าวกับแม่ไว้ที่บ้าน
“ผู้หญิงโคตรสวย กูนี่อายเลย”
“จริง มึงสมควรอาย” ผมพยักหน้าเห็นด้วย
“ไอ้นะโม!”
“มึงน่าจะดีใจที่มีเพื่อนจริงใจ”
“มึงหลอกลวงเพื่อนบ้างเป็นบางเวลาก็ได้นะ กูเต็มใจให้หลอก” จอมขวัญส่งค้อนให้ผม “แต่กูว่ากูคุ้นหน้าผู้หญิงคนนี้วะ เคยเห็นที่ไหนว้า” จอมขวัญพยายามนึก ส่วนผมจนปัญญาจะช่วย ไม่คุ้นหน้าสักนิด
“อ๋อ! กูนึกออกแล้ว เป็นไฮโซลูกคนรวย มีเพื่อนเป็นดาราเยอะแยะ กูเคยเห็นในอินสตาแกรมของดาราที่กูตามอยู่ ชื่อเกรซ”
“เกรซ” ผมทวนชื่อที่ได้ยิน “ชื่อสมกับเป็นลูกคนรวย”
“รวยมากด้วยมึง แต่พ่อรวยนะ”
“คนรวยอยู่กับคนรวยก็สมกันดี” ผมมองเข้าไปในร้าน สมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก
เวรรรร! นั่นคือเสียงตะโกนในใจของผม เมื่อสายตาของคนในร้านมองออกมาประสานสายตากับผมพอดี จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพวกชอบแอบมอง
ดวงตาคู่นั้นเข้มขึ้นเมื่อจำผมได้ สายตาที่มองมาไม่เป็นมิตรสักนิด ผมเงยหน้าขึ้น หาองศาเหมาะๆ ก่อนยักคิ้วให้หนึ่งที นี่มันที่สาธารณะผมจะมองอะไรก็ได้
“ไปกันเถอะ” ผมหันไปเรียกจอมขวัญ ดึงให้เดินห่างออกมาจากหน้าร้านอาหาร
“มึง เมื่อกี้เขาเห็นเราไหมวะ”
“เห็นมั้ง” ผมยักไหล่
“สองครั้งแล้วดิวะ สายตาแม่งโคตรน่ากลัว กูนี่หดเหลือตัวนิดเดียว”
“ช่างเขา มึงจะซื้ออะไรอีกไหมหรือจะกลับเลย”
“กลับเลยก็ได้ กูหนาวๆ ร้อนๆ ชอบกล”
“เกินไป”
“แต่พูดก็พูดเถอะนะ กูว่าพี่โชน่ากลัวไม่น่าเข้าใกล้แล้วพี่พี่โชยิ่งไม่น่าเข้าใกล้ยิ่งกว่า ดูหยิ่งๆ ถือตัวชอบกล มึงคิดเหมือนกูไหมวะ”
“อืม” สายตาคู่นั้นยังติดตาผม อดหงุดหงิดไม่ได้เมื่อนึกถึง
“คนเดียวยังขนาดนี้ ดีแล้วที่พี่โชชวนมึงไปเป็นเพื่อนไอ้ลี ส่วนกูรู้สึกดีชะมัดที่ไม่ต้องไป”
พวกผมได้รับการบอกเล่าคร่าวๆ จากลี หลังจากได้รับอนุญาตจากพี่โชแล้ว ไม่ละเอียดนักแค่รู้ว่าที่บ้านนั้นไม่ถูกกับสะใภ้และไม่ชอบใจที่พี่โชประกาศว่าเป็นแฟนกับลี เป็นการบอกเล่าเพื่อให้ผมเตรียมตัวก่อนไป
“จะว่าไปพักนี้พี่โชเริ่มไม่น่ากลัวเหมือนเดิมนะ ไม่รู้กูคิดไปเองหรือเปล่า เมื่อก่อนดูเข้าถึงยากมาก”
“ก็เขามาขอให้ไอ้ลีช่วย ก็ต้องยอมให้พวกเราเข้าใกล้หรือเปล่าวะ”
“เฮ้อ กูอยากให้เป็นแฟนกันจริงๆ จัง”
“เดี๋ยวนี้สนับสนุนแล้วเหรอ”
“สนับสนุนสิ ไม่รู้ทำไมกูชอบเวลาพี่โชอยู่กับไอ้ลี รู้สึกเข้าถึงได้อ่อนโยนลง ว่าแต่มึงว่าบ้านนั้นให้ชวนไอ้ลีไปด้วยมีแผนอะไรหรือเปล่าวะ”
“ไปถึงก็รู้”
“กูว่าเรื่องนี้ไม่จบง่ายๆ แน่”
“กูคิดเหมือนมึง” ผมเห็นด้วยกับจอมขวัญร้อยเปอร์เซ็นต์
“เฮ้อเครียด ไปกินไอศกรีมกันดีกว่า”
“หึๆ” ผมส่ายหัว เมื่อกี้ยังหน้าซีดที่ถูกจับได้อยู่เลยลืมเสียแล้ว นี่แหละข้อดีของจอมขวัญ
“กินก็กิน” ผมกอดไหล่จอมขวัญ ไม่คิดถึงสิ่งที่ยังมาไม่ถึง เรื่องนี้สิสำคัญกว่า กินให้อิ่มนอนไม่หลับ ยิ้มให้มากเศร้าให้น้อย และปล่อยสายตาบางคู่ไปซะ แม้จะอยากมีเรื่องด้วยมากแค่ไหนก็ตาม
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271427 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก