ตอนที่ 8 : ความแตกต่าง“ใส่อะไรของมึงวะ”
นะโมมองผมตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า ผมเลยยืดตัวขึ้นให้เพื่อนมองชัดๆ “เป็นไง ชุดเก่งกู”
“ลีเหมือนพนักงานเสิร์ฟอาหารเลย” จอมขวัญหัวเราะเสียงดังให้กำลังใจชุดเก่งของผมมาก เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนแขนยาวติดกระดุมครบทุกเม็ดกับกางเกงสแล็คสีน้ำเงินเข้มรีดเรียบกริบ
“มึงพูดถูกก็เห็นด้วย” นะโมพยักหน้าเห็นด้วยกับจอมขวัญ
“แล้วมึงเหมือนอะไร” ผมมองนะโมบ้าง เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินลายดอกสีสันสดใสกับกางเกงยีนส์สีเข้ม ดีที่ไม่ขาดเข่า กับรองเท้าผ้าใบสีขาว
“มึงไม่รู้อะไร คนรวยต้องทำตัวสบายๆ เว้ย รวยซะอย่างจะใส่อะไรก็ได้ แบบนี้ถึงจะเข้าพวก”
“กูว่าไม่ไหวทั้งคู่เดี๋ยวกูดูให้เอง” จอมขวัญลุกขึ้นไปเปิดตู้เสื้อผ้าของผม พี่โชนัดมารับผมกับนะโมที่บ้าน จอมขวัญเลยแวะมาคุยเล่นด้วย ดูตื่นเต้นยิ่งกว่าพวกผมเสียอีก
“ไอ้ลี มึงซื้อเสื้อผ้าครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่วะ”
“อาทิตย์ก่อน ซื้อมาตั้งหลายตัว มึงเลือกๆ ดู”
“ทำไมมันมีแต่เก่าๆ”
“ก็กูซื้อมือสองนี่หว่า”
จอมขวัญเบือนหน้ามามองผมด้วยสายตาระอาใจ หญิงสาวคนเดียวของกลุ่มถอนใจยาว
“มึงไม่คิดจะลงทุนเพื่องานนี้เลยเหรอวะ”
“ลงทุนทำไมวะ ถ้ามึงใช้คำว่าลงทุนก็ต้องได้ผลตอบแทน แต่กูว่างานนี้ไม่มีนะ”
“มึงก็จะได้พี่โชมาเป็นแฟนไง”
“อ้าวกูลืม! ไปซื้อตอนนี้ทันไหม” ผมแกล้งทำตาโต จอมขวัญเลยยื่นเท้ามาสะกิดให้สมกับการเล่นใหญ่ของผม
“อีกครึ่งชั่วโมงมึงจะไปซื้อที่ไหน แล้วพี่โชไม่บอกอะไรเลยเหรอวะ”
“ไม่ กูถามแล้วบอกว่าใส่อะไรก็ได้”
“นั่นก็ไม่แคร์อะไรเล้ยยย เฮ้อ!” จอมขวัญยังไม่ละความพยายาม ไล่มือไปเรื่อยๆ “ตัวนี้แล้วกัน” เสื้อเชิ้ตผ้าทอลายตารางน้ำเงินขาวถูกยื่นมาให้ผม “ใส่กับกางเกงตัวเดิมน่าจะพอไหว ส่วนนะโมมึงสูงกว่าไอ้ลีคงยืมกางเกงสแล็คใส่ไม่ได้ งั้นก็ใส่ยีนส์ไปเดี๋ยวกูหาเสื้อให้
“กูไม่เปลี่ยน กูหล่อของกูแล้ว”
“มึง~ รักษาหน้าพี่โชบ้าง”
“มึงพูดเองว่าพี่โชไม่แคร์อะไรแปลว่ากูใส่ได้ อีกอย่างวันเกิดมันต้องตัวนี้ สดใสซาบซ่า เจ้าของวันเกิดจะได้สดชื่น”
“มึงใส่เพราะรู้ว่าลูกเจ้าของวันเกิดเนี้ยบก็บอกเถอะ มึงตั้งใจใส่ไปกวนตีนเขา” จอมขวัญมองหน้านะโม อีกฝ่ายยักคิ้วไม่ปฏิเสธสักคำ
“พี่โชให้กูทำ”
“มึงพูดอะไรวะ พี่โชจะให้มึงทำทำไม” จอมขวัญเบิกตาโต ผมเองก็สนใจไม่แพ้กัน
“พวกมึงลองทบทวนดูดีๆ วันนั้นกูไปสารภาพว่ากูตั้งใจแกล้งพี่ชายพี่โช แต่แทนที่จะโกรธพี่โชกลับยิ้มแปลกๆ แถมชวนกูไปเป็นเพื่อนไอ้ลีอีก นี่มันคือสัญญาณชัดๆ”
“มึงก็คิดได้” จอมขวัญส่ายหัว
“เอาน่ามึงไม่ต้องยุ่งกับกู เดี๋ยวถ้าพี่โชบอกไม่ผ่านกูหาเปลี่ยนเอง ช่วยดูความหล่อให้ไอ้ลีคนเดียวก็พอ มันต้องทำตัวเป็นหลานสะใภ้ที่ดี”
ผมหัวเราะขำสรรพนามที่นะโมใช้เรียก ฟังแล้วขนลุกชอบกล ลูกสะใภ้ยังไม่รับหลานสะใภ้อย่างผมจะเหลือหรือ แค่คิดก็รู้แล้วว่าวันนี้ต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่ผมไม่กลัวหรือกังวลสักนิด แค่พี่โชมาถามว่าผมอยากไปไหม ถ้าไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป พี่โชไม่อยากให้ผมไม่สบายใจ คนขรึมๆ ไม่สนใจใครเอ่ยปากขอโทษผมที่ดึงเข้าไปยุ่งกับเรื่องวุ่นๆ ของครอบครัวตัวเอง แค่นี้ผมก็ดีใจมากแล้ว เพราะแปลว่าพี่โชแคร์ความรู้สึกของผม อืม..บางทีจอมขวัญอาจพูดถูก นี่อาจเป็นผลตอบแทนจากการลงทุนครั้งนี้ก็ได้
• • • • • • • •
“หึๆ” พี่โชมองพวกผมด้วยสายตาพอใจปนขำ แต่พวกผมกลับขำไม่ออก ปกติพี่โชก็หล่อและดูดีอยู่แล้วแต่วันนี้ยิ่งดูดีเป็นพิเศษ ร่างสูงอยู่ในเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีน้ำเงินลายเส้นขาว พับแขนขึ้นมากับกางเกงสแลคสีน้ำเงินเข้ม รองเท้าหนัง ดูดีตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า
“แม่พี่บังคับ” พี่โชเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่
“ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย” ผมมองสบตาพี่โชด้วยดวงตาเต้นระยิบระยับ พยายามกลั้นยิ้มจนปากสั่น หน้าพี่โชขึ้นสีแดงเรื่อแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ก่อนที่เจ้าตัวจะถลึงตาใส่ผม
ที่ผมยิ้มไม่ใช่เพราะพี่โชถูกแม่บังคับ แต่ผมยิ้มเพราะไม่ว่าคนๆ นั้นจะเย็นชาแค่ไหนก็ยังมีคนที่ยอมให้ทุกอย่าง สำหรับพี่โชคงเป็นคุณแม่
“ขึ้นรถเถอะ” พี่โชตีหน้าโหดเปิดประตูขึ้นไปนั่งรอบนรถ ผมหันไปสบตากับนะโม ต่างคนต่างกลั้นขำ พี่โชที่ออกอาการเขินนิดๆ แบบนี้น่ารักจริง
• • • • • • • •
สายตาของพี่ธามที่มองมาทำให้นะโมยิ้มกว้าง เหมือนเจ้าตัวประสบความสำเร็จยิ่งใหญ่ คนตัวสูงแต่งตัวเนี้ยบทุกจุด ได้คะแนนเต็มสิบโดยไม่ต้องเสียเวลาพิจารณา
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้พี่ธาม ส่งยิ้มให้อีกฝ่าย นะโมยกมือขึ้นไหว้เหมือนกันแต่ผมว่าออกไปทางลิงหลอกเจ้ามากกว่า แล้วดูเหมือนว่าเจ้าก็จะรู้ตัวว่ากำลังถูกหลอก สายตาคู่นั้นจึงหรี่ลง มองเพื่อนผมด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเท่าไหร่
“เรานี่เอง”
“ขอบคุณครับที่จำผมได้” นะโมค้อมศีรษะลง ริมฝีปากยกเป็นรอยยิ้มกวนๆ
“ขอบใจนะที่วันนั้นเราอุตส่าห์ไปตามโชให้”
“เรื่องเล็กน้อยครับ คนนิสัยดีมีมารยาทผมต้องช่วยเหลืออยู่แล้ว”
สายตาสองคู่ประสานกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ผมต้องรีบสะกิดพี่โชให้ช่วย
“ผมว่าเข้าไปข้างในดีกว่า จะได้แนะนำให้รู้จักกันทีเดียว”
“ไปสิ คุณปู่รออยู่”
• • • • • • • •
“มึง” นะโมกระซิบข้างหูผม “งานวันเกิดหรืองานประชุมญาติวะ”
ผมเห็นด้วยกับนะโมเพราะบรรยากาศต่างกับที่ผมคิดไว้มาก ไม่มีงานเลี้ยงใหญ่โต ดูเหมือนเป็นการรวมตัวกินข้าวของญาติเสียมากกว่า มันทำให้ความสงสัยอย่างหนึ่งของผมได้รับคำอธิบาย ผมคิดอยู่ว่าทำไมคุณปู่ถึงยอมให้พี่โชควงผมออกงาน ตอนนี้ก็ได้คำตอบแล้ว
แต่ถึงอย่างนั้นทุกคนก็ยังดูดีในเสื้อผ้าราคาแพง แต่งตัวราวกับมีงานเลี้ยงจริงๆ โต๊ะกินข้าวขนาดยี่สิบที่นั่งถูกตกแต่งอย่างสวยงาม ผมกับนะโมคือสองคนที่ดูไม่เข้ากับห้องนี้เลย
ผมได้ยินเสียงหัวเราะดังเบาๆ เมื่อผมหันไปมอง เด็กสาวคนหนึ่งมองมาโดยไม่หลบสายตา ข้างๆ มีชายหนุ่มนั่งอยู่ พี่โชแนะนำให้ผมกับนะโมรู้จักทุกคนแล้วตั้งแต่มาถึง สองคนนี้ชื่อพลอยกับพลเป็นลูกของอานรีและอาคมสันต์ ดูจากอากัปกิริยาแล้วต้องใช้คำว่าเชื้อไม่ทิ้งแถว
นอกจากนี้ผมยังได้รู้จักญาติพี่โชเพิ่มขึ้นอีกสี่คน คืออายุทธกับอาแก้ว พ่อกับแม่พี่ธาม ธารีกับธัน ฝาแฝดชายหญิงน้องของพี่ธาม พี่น้องบ้านนี้อายุห่างกันมากพอสมควร เพราะฝาแฝดยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย
ผมมองตอบสายตาของพลอยก่อนจุดรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้า เด็กสาวเบ้ปากใส่ผมก่อนหันไปพูดบางอย่างกับพี่ชายตัวเอง นี่คือตัวอย่างของประโยคที่ว่า ‘เมื่อคนไม่ชอบเราต่อให้ทำดีแค่ไหนก็ไม่ชอบ’
“ถ้าไม่ไหวก็บอก” เสียงทุ้มดังข้างหู ผมเงยหน้าขึ้นถึงเห็นว่าพี่โชมองผมอยู่
“หิวครับ”
“อะไรนะ” พี่โชเลิกคิ้วขึ้น
“หิวไงครับ ก็พี่โชบอกว่าถ้าไม่ไหวให้บอก”
“พูดจริงพูดเล่น”
ผมยิ้มกว้างแทนคำตอบ พี่โชส่ายหัวให้กับความล้นของผม หลังจากนั้นไม่นานอาหารก็ถูกนำมาเสิร์ฟ พวกผมกินไปฟังไป การสนทนาหลักๆ เป็นของอานรี ดูเหมือนประเด็นที่ผมพอจับได้คือการอวดลูกสาวลูกชายของตัวเอง
“แล้วที่บ้านเราทำอะไร” ผมเงยหน้าขึ้นเมื่อคำถามของอานรีมาตกที่ผม
“พ่อทำอู่รถครับ แม่เป็นแม่บ้านกับทำขนมขาย”
ทั้งโต๊ะเงียบกริบ สีหน้าของป้านางกับอานรีเหมือนผมมาจากดาวอังคาร
“โชว์รูมรถเหรอ” อายุทธพ่อของพี่ธามถามผมด้วยใบหน้าของผู้ใหญ่ที่มีวุฒิภาวะ ไม่ได้แสดงอาการชอบหรือไม่ชอบออกมา
“เปล่าครับ อู่เล็กๆ ซ่อมรถยนต์ รถมอเตอร์ไซด์ทั่วไปครับ”
“นรีไม่เห็นแปลกใจเลยค่ะ คนแบบเดียวกันก็มองหากันเอง แม่เราน่าจะชอบนะโช”
ใบหน้าด้านข้างของพี่โชคือใบหน้าที่ผมเคยเห็นเสมอ เย็นชาและน่ากลัว ริมฝีปากของพี่โชเม้มเข้าหากันแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“นรี พูดอะไรระวังด้วย” เสียงดุๆ เป็นของอายุทธ ผมเริ่มชอบคุณพ่อของพี่ธาม ถึงจะไว้ตัวแต่ก็รู้จักวางตัวด้วยเช่นกัน
“พี่โชกับลีเป็นแฟนกันจริงๆ เหรอครับ” ธันน้องชายของพี่ธามถามขึ้น ในน้ำเสียงคือความอยากรู้อยากเห็นไม่ใช่รังเกียจเดียดฉันท์ ผมจึงยิ้มให้อีกฝ่าย
“จริง” พี่โชเป็นคนตอบคำถามด้วยตัวเอง
“แปลกดีผมไม่เคยคิดว่าพี่โชจะชอบ..”
“ธัน!” แม่พี่ธามเรียกลูกชายด้วยน้ำเสียงตกใจ ธันยักไหล่เบาๆ ไม่พูดอะไรต่อ
นะโมแอบสะกิดผมเมื่อบรรยากาศเริ่มอึดอัด ด้วยวัยที่เด็กกว่าทำให้เราพูดหรือทำอะไรไม่ได้มากนัก สิ่งที่ดีที่สุดที่ทำได้คือวางตัวให้ดีโดยไม่เสียความเป็นตัวเองไป
“อิ่มกันแล้วใช่ไหม ย้ายไปห้องนั่งเล่นดีไหมครับคุณพ่อ เดี๋ยวผมให้ยกเครื่องดื่มไป” เหมือนประโยคฟ้าประทานเมื่อพ่อของพี่ธามเอ่ยขึ้น เป็นการบอกว่ามื้ออาหารสิ้นสุดลงแล้ว ผมเห็นนะโมแอบถอนใจโล่งอก
“เอาสิ” ประมุขของบ้านตอบรับ
“โชอามีเรื่องอยากคุยกับเราแวะที่ห้องทำงานอาก่อน”
พี่โชหันมามองผม ผมพยักหน้าให้รู้ว่าผมอยู่ได้สบายพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้กำลังใจ พี่โชลุกขึ้นยืนเดินตามคุณพ่อของพี่ธามออกไปก่อนเป็นคู่แรก หลังจากนั้นคนอื่นๆ จึงทยอยลุกขึ้น
คุณปู่ของพี่โชยังนั่งอยู่ที่เดิม ผมสะดุดใจทันที บ้านที่เคร่งครัดคงไม่ลุกขึ้นก่อนผู้ใหญ่ เว้นแต่มีเหตุผลเป็นพิเศษ ผมมองนะโม เราตัดสินใจไม่ลุกขึ้น เพียงครู่เดียวทั้งโต๊ะก็เหลือเพียงคุณปู่ของพี่โช ป้านาง และอานรี
“นรีออกไปช่วยดูความเรียบร้อยไป” ดูเหมือนคนเป็นพ่อจะรู้จักลูกสาวของตัวเองดี
“แต่คุณพ่อคะ..”
“ไปเถอะ”
“ค่ะ” สายตาที่ตวัดมามองผมมีแต่ความเดียดฉันท์ ผมยิ้มให้สายตาคู่นั้น ไม่เป็นไรหรอกถ้าใครจะเกลียดเราขอแค่ผมไม่เกลียดเขาก็พอ
“นาง” คุณปู่ของพี่โชเรียกเหมือนให้จังหวะ ป้านางมองผมนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดขึ้นมา
“คุณพ่ออยากให้เราเลิกกับโช ถือว่าเป็นการขอร้องจากผู้ใหญ่ อนาคตของโชยังอีกไกลมาก ถ้าเรารักโชจริงก็ปล่อยโชไปได้ไหม”
“บอกไปด้วยสิว่าอยากได้อะไรก็ว่ามา” เสียงดุๆ ดังต่อท้าย ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ มองป้านางก่อนหันไปมองคุณปู่ คลี่ยิ้มออกช้าๆ
“ผมไม่อยากได้อะไรหรอกครับ แต่ผมอยากถามคำถามเดียว”
“ถามมาสิ” ป้านางเอ่ยปากอนุญาต
“อนาคตที่ว่าเป็นอนาคตที่มีความสุขไหมครับ”
“อะไรนะ!” สีหน้าของป้านางและคุณปู่ดูแปลกใจกับคำถามของผม
“ถ้าผมต้องตัดสินใจผมก็อยากรู้ก่อนว่าอนาคตที่พูดถึงเป็นอนาคตที่พี่โชจะมีความสุขใช่ไหมครับ”
“ถามอะไรไม่ได้เรื่อง” เสียงที่ดังขึ้นเกือบเป็นตวาด “อนาคตที่ดีมันก็คือความสุข”
“แต่พี่โชไม่ค่อยยิ้มเลยครับ คุณปู่เคยเห็นพี่โชยิ้มไหม”
คุณปู่ชะงัก ดวงตาคู่นั้นไหววูบก่อนจะแปลเปลี่ยนเป็นสายตาไม่พอใจ
“อีกหน่อยมันจะรู้เองว่าปู่ทำเพื่อมัน”
“อีกหน่อยอาจจะสายไปนะครับ ทำไมคุณปู่ไม่ทำให้พี่โชรู้ตั้งแต่วันนี้เลยว่าคุณปู่ทำเพราะรักพี่โช”
“พูดกับผู้ใหญ่แบบนี้ไม่ได้” ป้านางปรามผมด้วยน้ำเสียงตกใจ
“ปล่อยมันพูด” คุณปู่ยกมือห้าม “มันจะไปรู้อะไร เด็กเดี๋ยวนี้มันก็คิดได้แค่นี้ ฉันต้องสู้มาแค่ไหนกว่าครอบครัวจะมีวันนี้ ฉันสร้างมาจากสองมือ จากคนที่ไม่มีอะไรเลย ถูกคนดูถูกมาเท่าไหร่กว่าจะได้โอกาส แต่เจ้าโชกลับอยากไปอยู่ตรงนั้น คิดเหรอว่าคนจะยอมรับเจ้าโชถ้ามันคบกับผู้ชาย ดูอย่างพ่อมันแค่เขารู้ว่าเมียเป็นพนักงานแพ็คของในโรงงานคนก็ดูถูกแล้ว”
“อิจฉาคุณปู่จังครับ” ผมยิ้มอ่อน เสียงด้วยเสียงสุภาพเพื่อไม่ให้คุณปู่คิดว่าผมประชด
คุณปู่มองผมเหมือนเห็นตัวประหลาด “พูดอะไร!”
“จะมีคนจนสักกี่คนครับที่จะได้รับโอกาสในเมื่อทุกคนเอาแต่ดูถูก คุณปู่โชคดีจริงๆ ที่ได้รับ เพราะบางคนต่อให้อยากพิสูจน์ตัวเองแค่ไหนก็ไม่เคยได้รับโอกาสนั้นเลย”
ในห้องเงียบกริบ นะโมบีบต้นขาผมแน่น ผมสบตากับคุณปู่โดยไม่หลบ
“ผมรักพี่โชครับ ผมอยากบอกคุณปู่ ถึงจะรู้ว่ามันไม่ใช่ปัจจัยที่จะทำให้คุณปู่ให้โอกาสผมก็ตาม บ้านผมไม่มีหรอกครับโชว์รูมรถ ไม่มีแม้กระทั่งรถเก๋งหรูๆ ขับด้วยซ้ำ แต่ผมก็ไม่เคยกินข้าวแล้วรู้สึกอึดอัดแบบนี้มาก่อนเลย ที่บ้านผมเรามีแต่รอยยิ้มให้กัน”
ผมบอกไม่ได้ว่าสีหน้าคุณปู่เป็นอย่างไร มันเต็มไปด้วยความโกรธ ความไม่พอใจ ความถือตัวอยู่เต็มเปี่ยมแต่ขณะเดียวกันผมก็เห็นอาการชะงักของคุณปู่ เห็นความรู้สึกผิดไหววูบอยู่ในดวงตาคู่นั้น
“คิดเอาไว้ไม่ผิด” เสียงเย็นชาของพี่โชดังขึ้นก่อนที่ใครจะได้พูดอะไรต่อ ร่างสูงก้าวเข้ามาในห้อง
“ถ้าปู่อยากพูดอะไรก็น่าจะพูดกับผมตรงๆ” มือของพี่โชวางลงบนไหล่ของผม
“กลับกันเถอะ”
“เดี๋ยวโช อยู่ตัดเค้กก่อน” อาแก้วที่เดินตามเข้ามาด้วยเรียกพี่โชเอาไว้
“ไม่เป็นไรมั้งครับ ปู่คงอยากให้ผมกับลีมาเพราะเรื่องนี้มากกว่าตัดเค้ก ผมว่าเราคุยกันจบแล้ว ลีลุกขึ้น”
“ครับ”
ผมลุกขึ้นยืนช้าๆ ต่างจากนะโมที่ลุกขึ้นด้วยความรวดเร็ว
“สวัสดีครับ”
พี่โชยกมือขึ้นไหว้ เป็นการบอกลาที่สุภาพและห่างเหิน ผมกับนะโมยกมือขึ้นไหว้ตาม พี่โชดึงแขนผมออกเดินโดยไม่คิดหันกลับไปมอง
ผมเดินออกจากห้องนั้นด้วยความรู้สึกหน่วง ไม่ใช่เพราะความโกรธหรือน้อยเนื้อต่ำใจ แต่เพราะความสงสาร ผมสงสารคุณปู่ สงสารพี่โช คุณปู่รักหลานแต่แสดงออกไม่เป็น คิดว่าสิ่งที่ทำอยู่คือสิ่งที่ถูกต้องเพื่อคนที่ตนเองรัก แต่กลับยิ่งทำให้อีกฝ่ายมีบาดแผลยิ่งขึ้น ผมมองใบหน้าด้านข้างของพี่โช ได้แต่หวังว่าสักวันทุกอย่างในครอบครัวนี้จะดีขึ้น
• • • • • • • •
“โช!”
เสียงเรียกทำให้พี่โชหันกลับไปมอง พี่ธามเดินออกมาที่หน้าบ้านกับน้องธารี
“อย่าเพิ่งกลับสิ”
“ผมจะกลับแล้ว ฝากพี่ธามอวยพรอายุทธให้ด้วย เมื่อกี้ผมยังไม่ได้พูด”
“พ่อพี่ไม่ได้เห็นด้วยกับที่คุณปู่ทำวันนี้”
“ผมรู้” พี่โชยิ้มขื่น “ไม่ต้องห่วง ผมไม่ได้โกรธอายุทธหรือพี่ธาม ใครจะขัดใจปู่ได้”
“ถ้าจะกลับก็ตามใจ ไว้วันไหนไปกินข้าวด้วยกันพี่อยากคุยกับเรา”
พี่โชขยับริมฝีปากเหมือนจะปฏิเสธ แต่เสียงใสๆ ดังแทรกขึ้นมาก่อน
“ธารีไปด้วย”
สีหน้าของพี่โชค่อยๆ เปลี่ยนไป ผมเห็นพี่โชยิ้ม เป็นรอยยิ้มอ่อนโยนของพี่ชาย
“เอาสิให้พี่ธามนัดมา พี่กลับก่อนนะ”
“ค่ะ พี่โชดูแลตัวเองด้วยนะธารีเป็นห่วง”
“พี่สบายดี”
“พี่โชของหนูเก่งอยู่แล้ว”
“หึๆ ผมกลับก่อนแล้วค่อยนัดกันวันหลัง”
“ไปเถอะ” พี่ธามพยักหน้าไม่ดึงพี่โชไว้อีก
“เดี๋ยวค่า”
ผมตกใจเมื่อธารีพุ่งเข้ามาหา กอดแขนผมเอาไว้ เสียงกระซิบดังเบาๆ “พี่ลีเก่งที่สุดเลย เมื่อกี้หนูแอบฟังด้วย” ธารีหลิ่วตาให้ผมก่อนเดินกลับไปหาพี่ชาย ผมทั้งขำทั้งเอ็นดู รู้แล้วว่าทำไมสายตาของพี่โชถึงเปลี่ยนไปเมื่อมองไปยังธารี
“โคตรน่ารักเลยว่ะ” นะโมขยับตัวมายืนเยื้องข้างหลังผม “ต่างกับพี่ชายฉิบหาย”
“เบาๆ มึง” ผมพูดแบบไม่ขยับปาก เพราะกลัวพี่ธามสังเกตเห็น
“ไปกันเถอะ” พี่โชพยักหน้าให้สัญญาณผมกับนะโม
“ครับ” ผมยกมือไหว้พี่ธาม ยิ้มให้ธารีก่อนเดินตามพี่โชไปที่รถ นึกสงสัยว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่
“คิดได้ไง”
“ครับ?” ผมหันไปมองร่างสูง หน้าที่คิดว่าจะนิ่งเฉยกลับมีรอยยิ้มขำ
“ที่พูดกับคุณปู่”
“อ๋อ” ผมลากเสียงยาวยิ้มกว้าง “ผมรู้แล้ว”
“รู้อะไร” พี่โชขมวดคิ้ว มองตาวาวๆ ของผม
“คนนำน้องธารีแอบฟังคือพี่โชนี่เอง”
พี่โชชะงักกึก หน้าตึงขึ้นมาทันที แต่เดี๋ยวนี้ผมดูออกแล้วว่าพี่โชกำลังกลบเกลื่อนที่ผมจับได้
“ขึ้นรถ” เสียงบอกห้วน ก่อนคนพูดจะเร่งฝีเท้าเดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับ ผมยิ้มกว้าง มองด้วยสายตาขำ
“มึงก็ไปยั่วพี่โช”
ผมหันไปมองนะโม ยิ้มกว้างจนเพื่อนขมวดคิ้ว
“อะไรวะ”
“ไม่ดีเหรอ พี่โชยั่วขึ้นแล้ว”
นะโมจ้องผมก่อนเบิกตากว้าง “เออจริงว่ะ ภูเขาน้ำแข็งเริ่มละลายแล้วนี่หว่า”
เสียงบีบแตรรถดังเบาๆ ผมกับนะโมสะดุ้งโหยงแอบสบตากัน
“รีบเลยมึงเดี๋ยวภูเขาน้ำแข็งจะกลายเป็นภูเขาไฟ”
ผมตาพราวหัวเราะแบบไม่มีเสียง เห็นด้วยกับคำพูดของนะโม ต่างคนต่างรีบเปิดประตูขึ้นรถ ก่อนที่ภูเขาไฟจะระเบิดขึ้นมาจริงๆ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271438 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก