ตอนที่ 11: รักกันได้อย่างไร“พี่โช” เสียงเรียกสดใสดังมาจากสาวน้อยธารี ผมมองตามหลังพี่โชไปด้วยรอยยิ้ม
“กูไม่เข้าใจ” นะโมส่ายหัวไปมา
“ไม่เข้าใจอะไรวะ” ผมหันไปมองเพื่อน วันนี้จอมขวัญไม่ได้มาด้วยเพราะติดภารกิจถ่ายรูปนักบาส
“หมอนั่นกับน้องธารีนัดกินข้าวกับพี่โชกับมึงแล้วกูเกี่ยวอะไรด้วยวะ ทำไมต้องให้กูไปด้วย” นะโมไม่ยอมเรียกชื่อพี่ธามอีกเลยนับตั้งแต่เจอกันที่สระว่ายน้ำครั้งก่อน
“น้องธารีเป็นคนขอ บอกให้ชวนมึงไปด้วย” ผมตอบตามที่รู้มาจากพี่โช
“เหรอวะ!” สีหน้าของนะโมดีขึ้นมาก ยิ้มแย้มตาเป็นประกายขึ้นมาทันที “หรือน้องธารีจะชอบกู”
ผลั้ว!!
“มึงจะตบหัวกูทำไม”
“น้องยังเด็ก มึงอย่าไปยุ่ง”
“มัธยมปลายแล้วเด็กตรงไหน น้องธารีโคตรน่ารักกูชอบ”
“เหรอ” ผมพยักหน้า “แล้วมึงชอบที่บ้านนั่นด้วยไหม”
นะโมชะงักกึกเหมือนใครติดเบรกให้ นิ่งไปครู่ก่อนส่ายหน้าแรงๆ “ขอผ่านดีกว่าว่ะ กูกลัวทำบ้านนั้นหัวใจวายตาย กูยิ่งกวนตีนอยู่”
“รู้ด้วยเหรอ” ผมถามนะโมยิ้มๆ “เพลาๆ ลงบ้างก็ดี กับพี่ธามก็เหมือนกัน”
“คนนี้กูขอ ยอมไม่ได้จริงๆ” สายตาของนะโมยังอาฆาตอีกฝ่ายไม่หาย
“มึงนี่นา”
“เอาน่า ทำอย่างกับกูจะเจอบ่อย กูว่าหมอนั่นก็ไม่อยากเจอกูหรอก มึงดูดิ”
ผมมองตามอาการบุ้ยใบ้ของนะโม เจอเข้ากับสายตาเข้มของพี่ธามที่มองตรงมาพอดี ดูเหมือนคู่นี้จะเป็นไม้เบื่อไม้เบากันจริงๆ
“ไปเถอะ” ผมสะกิดนะโมเมื่อพี่โชกวักมือเรียกให้เดินไปหา พี่นอร์ทกับพี่เดียวขอตัวไม่ไปด้วย ผมว่าทั้งสองคนคงอยากให้พี่ธามกับพี่โชมีโอกาสคุยกัน ดังนั้นไปครั้งนี้ผมจะเงียบให้มากที่สุด
“อยากกินอะไร” พี่ธามถามก่อนจะแยกย้ายกันไปขึ้นรถ
“ธารีอยากกินอาหารรสจัดๆ ค่ะ แม่ไม่ค่อยให้กินเลย” สาวน้อยคนเดียวโอดครวญ
“งั้นไปกินซีฟู้ดที่โรงแรม..”
“ไปทานที่ร้านแม่พี่ไหม” พี่โชพูดแทรกพี่ธามขึ้นมา อีกฝ่ายชะงักมองหน้าน้องชายด้วยสายตาไม่คาดคิดแต่ก็ปนไปด้วยความลำบากใจ
“ไปหาป้าตาลเหรอคะ! ไปๆ ธารีคิดถึงอาหารฝีมือป้าตาล เดี๋ยวนี้ไม่ได้กินเลย”
น้องธารีพูดด้วยน้ำเสียงสดใส แต่สายตาของพี่โชกับพี่ธามที่สบกันให้ความรู้สึกต่างออกไป แม้แต่นะโมยังรู้สึกได้ เพราะอีกฝ่ายแอบสะกิดผมด้านหลัง
“ทำไมกูรู้สึกอึดอัดวะ”
ผมยิ้มให้นะโม บรรยากาศเป็นอย่างที่นะโมพูดจริงๆ
• • • • • • • •
“ป้าตาล” ธารีเรียกผู้หญิงสูงอายุแต่ใบหน้าอ่อนเยาว์ ร่างบางรับร่างของเด็กสาวที่วิ่งเข้าไปกอด รอยยิ้มอ่อนโยนแตะแต้มบนใบหน้า
“ธารี มาได้ยังไงลูก”
“มากับพี่โชค่ะ โอ้ยย ธารีคิดถึงป้าตาลจัง”
“ป้าก็คิดถึงธารี”
ผมอดยิ้มตามไม่ได้ เป็นภาพที่น่ารักและดูอบอุ่นมาก ผมเดาว่าผู้หญิงคนนี้คือแม่ของพี่โช เป็นผู้หญิงที่ดูเรียบร้อย กิริยาดีเหลือเกิน
แม่ของพี่โชชะงัก มือที่กอดน้องธารีตกลง สีหน้าเปลี่ยนเมื่อเสียงเปิดประตูร้านดังขึ้น “ธาม”
“สวัสดีครับ” พี่ธามยกมือไหว้แม่ของพี่โช ผมกับนะโมรีบยกมือไหว้ตาม มัวแต่มองลืมเรื่องมารยาทไปเลย
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะจ๊ะ”
“ครับ คุณป้าสบายดีนะครับ”
“สบายดีจ้ะ”
“พี่ธามอยากเลี้ยงข้าวผม ผมเลยชวนมาที่นี่”
“โช” เสียงเรียกของแม่พี่โชบอกอะไรได้หลายอย่าง ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่าแต่เหมือนแม่พี่โชไม่อยากให้พี่โชทำให้พี่ธามลำบากใจโดยการพามาที่นี่
“ลี นะโม นี่แม่พี่” พี่โชทำเฉยเสียหันมาแนะนำพวกผม
“สวัสดีครับ” ผมกับนะโมยกมือไหว้อีกครั้ง
“แม่ครับ นี่ลี กับนะโมเป็นรุ่นน้องผมที่มหา’ลัย”
ผมเห็นพี่ธามมองหน้าพี่โช ดวงตาหรี่ลง พี่โชสบตาคู่นั้นก่อนพูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง “ลีเป็นแฟนผมที่เล่าให้แม่ฟัง”
“ได้เจอกันสักทีนะจ้ะ” รอยยิ้มที่ส่งให้ผมอบอุ่น ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าแม่พี่โชเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก
“ครับผม” ผมยิ้มตอบรอยยิ้มอ่อนหวานนั้น
“มาจ้ะนั่งก่อน ทานอะไรดี” แม่ของพี่โชเดินนำพวกผมไปที่โต๊ะตัวยาว
“ธารีอยากทานต้มยำกุ้งแซ่บๆ กับหมูมะนาวค่ะป้าตาล”
“ได้เลยจ้ะ ธามอยากทานอะไรบอกป้าได้นะ” น้ำเสียงของคนพูดยังแฝงไว้ด้วยความเกรงใจ
“ผมทานอะไรก็ได้ครับ”
“ผมครับ ผม" นะโมยกมือขึ้นสูง เสนอตัวเต็มที่
"อยากทานอะไรจ๊ะ" แม่ของพี่โชยิ้มเอ็นดู น้ำเสียงใจดี ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่โชถึงต้องเข้มแข็ง ก็เพื่อปกป้องผู้หญิงอ่อนโยนคนนี้
"ผมอยากกินกะเพราหมูเผ็ดๆ ครับ ใส่ถั่วฝักยาวด้วย"
"สั่งไม่คิดถึงคนอื่นเลยเหรอ" เสียงดุๆ เรียกสายตาของนะโมให้ตวัดไปมอง ดวงตาสองคู่สบกันโดยไม่มีใครยอมใคร
"ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวป้าทำมาให้สองจาน ธามไม่ทานเผ็ดใช่ไหม"
"ครับ"
"อ่อน"
ผมบีบแขนนะโมใต้โต๊ะ เจ้าเพื่อนตัวแสบเลิกคิ้ว ทำเหมือนไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด
"สองคนนี้ทำไมชอบทะเลาะกันคะ"
ทุกคนหันไปมองน้องธารีเป็นตาเดียวกัน สาวน้อยยิ้มกว้าง "วันงานวันเกิดคุณพ่อก็งอแงใส่กันครั้งหนึ่งแล้ว"
ผมเกือบพุ่งน้ำเปล่าที่เพิ่งดื่มเข้าไปออกมา น้องธารีเลือกใช้คำได้น่ารักสมกับตัวมาก แต่ดูเหมือนคนโดนพูดถึงทั้งสองคนจะไม่ขำ
"ธารีอย่าพูดเรื่อยเปื่อย"
"เปล่านะคะ ก็ธารีเห็นอย่างนั้นจริงๆ ถ้าพี่นะโมเป็นผู้หญิงธารีคงนึกว่าพ่อแง่แม่งอน" รอยยิ้มของน้องธารีสดใส สายตาสุกสว่างแบบที่ใครเห็นก็โกรธไม่ลง ผมต้องกลั้นยิ้มสุดความสามารถเพราะพี่ธามหน้าตึงมาก
“งั้นถ้าไม่มีใครสั่งอะไรเพิ่ม เดี๋ยวป้าทำเมนูเด็ดของร้านมาให้ลองชิม” แม่พี่โชช่วยกอบกู้สถานการณ์เอาไว้
“ขอบคุณครับ” พี่ธามค้อมศีรษะให้ ดูสุภาพมากแต่รู้สึกได้ถึงความห่างเหิน
“เดี๋ยวผมเข้าไปช่วย” พี่โชทำท่าจะเดินตามแม่เข้าไปด้านใน แต่ถูกห้ามเอาไว้
“ไม่เป็นไรนั่งคุยกันไปเถอะ แม่สั่งแม่ครัวแป๊บเดียวเดี๋ยวให้เด็กยกออกมาให้”
“ก็ได้ครับ” พี่โชยืนรอให้แม่เดินไปก่อนจึงนั่งลงข้างผม
“เสียดายจัง ธันก็อยากมาด้วยค่ะแต่ติดเรียนพิเศษ ถ้ารู้ว่าธารีได้มากินข้าวฝีมือป้าตาลต้องเสียดายมากแน่ๆ”
“เราไม่ต้องเรียนเหรอ” พี่โชซักถามน้องสาว
“ไม่ค่ะ ธันขยันธารีขี้เกียจ”
“ดูพูดเข้า ใกล้จะสอบเข้ามหา’ลัยแล้วต้องตั้งใจเรียนรู้ไหม”
“รู้ค่า” ธารีย่นจมูกใส่พี่โช อีกฝ่ายมองน้องสาวด้วยสายตาอ่อนโยน ยื่นมือไปจับหัวเล็กโยกไปมา ผมชอบเวลาพี่โชคุยกับน้องธารี พี่โชดูเป็นผู้ชายอบอุ่น ไม่ใช่ภูเขาน้ำแข็งอีกต่อไป
“แล้วโชล่ะเมื่อไหร่จะเข้าไปฝึกงานที่บริษัท ปิดคราวนี้ดีไหมเดี๋ยวพี่แจ้งฝ่ายบุคคลให้ เริ่มจากแผนกพี่ก่อนจะได้เรียนรู้งานจากพี่โดยตรง”
พี่โชชะงัก สีหน้าค่อยๆ เปลี่ยนกลายเป็นใบหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม “ผมต้องซ้อมยาวคงไปไม่ได้”
“ที่พี่อยากคุยกับโชก็เรื่องนี้ ลองกลับไปคิดดูอีกที ปีหน้าเราก็ขึ้นปีสี่แล้วพี่อยากให้โชมองอนาคตก่อน”
“ที่พี่ธามพูดถึงผมกำลังทำอยู่ครับ”
สองพี่น้องสบตากันนิ่ง
“พอแล้วค่า” น้องธารียกมือขึ้นห้าม หันไปมองพี่ชายแท้ๆ สลับกับลูกพี่ลูกน้อง “ไม่สงสารธารีก็ส่งสารพี่ลีกับพี่นะโมเถอะค่ะ นั่งเจื่อนกันหมดแล้ว”
พี่ธามกับพี่โชหันมามองหน้าพวกผม พวกผมนั่งฟังกันปกติดี แต่เพิ่งมาเจื่อนจริงก็ตอนถูกน้องธารีพูดถึง
“ขอโทษที” พี่ธามยอมถอย “ว่าแต่สองคนนี้รักกันได้ยังไง ลีเล่าให้พี่ฟังบ้างสิ”
นะโมบีบต้นขาผมแน่น แม้จะไม่ได้หันมามองหน้าแต่เราต่างรู้ว่าความซวยมาเยือนแล้ว เพราะผมไม่ได้คิดเนื้อเรื่องเอาไว้ล่วงหน้า ผมยิ้มแห้ง พยายามไม่เหลือบตาไปมองพี่โชเพราะกลัวว่าจะมีพิรุธ ทั้งทีอยากหันไปปรึกษาใจแทบขาด บางอย่างบอกผมว่าพี่ธามไม่เชื่อเรื่องนี้
“ว่าไง” พี่ธามมองผมด้วยสายตาเหมือนคนรู้ทัน
“แล้วพี่ธามกับพี่ผู้หญิงสุดสวยคนนั้นเป็นแฟนกันหรือเปล่าครับ ผมก็อยากรู้บ้าง”
ทุกสายตาพุ่งตรงไปที่นะโมโดยเฉพาะน้องธารี ดวงตากลมโบเบิกกว้างขึ้น “พี่นะโมพูดถึงคนไหนเหรอคะ”
“เอ๋? มีหลายคนเหรอครับ พี่ก็ไม่รู้ซิเจอแค่คนเดียว” น้ำเสียงของนะโมกลั้วหัวเราะ “พี่เจอคนที่ผมยาว ผิวขาวๆ ปากแดงๆ สวยเชียว”
“ก็สวยทุกคนนั้นแหละค่ะ” น้ำเสียงของน้องธารีเริ่มงอแง ดูท่าจะไม่ถูกกับผู้หญิงของพี่ชายเท่าไหร่
“ธารีไม่ใช่เรื่องของเด็ก” เสียงปรามดังขึ้น ก่อนสายตาคู่นั้นจะหันไปจับจ้องใบหน้าของนะโม
“ส่วนเราไม่ควรแอบมองคนอื่นแบบนั้น มันเป็นมารยาทที่ไม่ดี”
ผมหันไปมองนะโมเมื่อเสียงเย็นๆ ของพี่ธามพูดขึ้น
“ที่สาธารณะมองไม่ได้เหรอครับ” นะโมเลิกคิ้วท้าทาย ผมเตะเท้าเพื่อนแรงๆ เพื่อเตือนสติ ปกตินะโมไม่ใช่คนก้าวร้าวกับผู้ใหญ่ แต่เมื่อนะโมเตะเท้าคืนผมถึงเอะใจ เพื่อนแค่ช่วยผมหันเหความสนใจ โธ่แล้วอย่างนี้พี่ธามจะยิ่งเกลียดนะโมหรือเปล่าหนอ ผมรู้สึกผิดขึ้นมาทันที
“อาหารมาแล้ว” เสียงของน้องธารีทำให้ความสนใจเปลี่ยนไปยังอาหารที่ถูกนำมาวางตรงหน้า กลิ่นหอมโชยเข้าจมูก จากไม่หิวผมยังรู้สึกหิวขึ้นมา ดูเหมือนว่าคนอื่นๆ ก็ไม่ต่างกัน บรรยากาศจึงผ่อนคลายลง
“ลีพี่จะไปหาแม่ข้างหลังไปด้วยกันสิ”
“ครับ” ผมยกน้ำขึ้นดื่มเพื่อล้างปากก่อนลุกขึ้นยืน ผมเดินตามร่างสูงจนพ้นจากสายตาของทุกคนพี่โชจึงหยุดเดิน
“พี่โชมีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมถามเมื่อพี่โชหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับผม
“เรารักกันได้ยังไง”
“หา!” ผมอ้าปากค้าง ก่อนหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อคิดได้ “นั่นสิครับ ยังไงดี ผมเป็นคนจีบพี่โชก่อนดีไหม”
“ไม่!” ผมตาโตเมื่อพี่โชปฏิเสธเสียงห้วน ตาดุๆ จ้องหน้าผม
“ทำไมต้องดุด้วยครับ”
“ไม่ได้ดุ”
“ทำไมครับ หรือพี่โชกลัวคนมองผมไม่ดี”
“รู้แล้วจะเสนอไอเดียนี้ทำไม”
ผมยิ้มกว้าง หัวใจมันพองโตเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นห่วง
“งั้นก็พี่โชจีบผมก่อน” ผมยิ้มขำเมื่อหน้าของพี่โชพิลึกเข้าไปใหญ่ “ทำใจไม่ได้ทั้งคู่ใช่ไหมครับ”
“ช่างมันเถอะ ใครถามก็ไม่ต้องตอบพี่ปฏิเสธเอง”
“ครับ” ผมพยักหน้าคิดว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องโกหก “ว่าแต่พี่โชบอกแม่ว่ายังไงครับ บอกความจริงหรือว่า..”
“เปล่า บอกแค่ว่าคบกับเรา”
“แม่พี่โชไม่ว่าอะไรหรือครับ”
สายตาของพี่โชดูอ่อนโยนลง ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอ่อน “ไม่ว่าอะไรนะ ดูเอาใจพี่มากเป็นพิเศษด้วย สงสัยกลัวพี่จะคิดมากว่าแม่ไม่เห็นด้วยหรือไม่ยอมรับ เลยยิ่งเอาใจเป็นพิเศษ”
“แม่พี่โชน่ารักจังเลยครับ” ผมเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้พี่โช ก่อนดวงตาจะเบิกกว้างเมื่อจู่ๆ พี่โชก็คว้าหมับเข้าที่เอวผม ดึงให้เข้าไปชิดใบหน้าแนบลงมาใกล้ ก่อนปลายจมูกโด่งจะจรดลงบนแก้มของผม
ผมตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก พี่โชยกยิ้มเจ้าเล่ห์ดวงตาเป็นประกาย คิ้วของผมขมวดเข้าหากัน ก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้น
“ขอโทษที่ขัดจังหวะ แต่ช่วยขยับหน่อยพี่จะไปห้องน้ำ”
“ครับ” พี่โชรวบผมเข้าไปกอด หมุนตัวเพื่อให้ทางเดินกับพี่ธาม หัวใจของผมเต้นไม่เป็นส่ำ
พี่โชก้มหน้าลงมองผมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงอยู่ “เรียบร้อย ทีนี้พี่ธามคงไม่ถามอะไรอีก”
“ครับ” ผมยิ้มแหย” เรียบร้อยจริงๆ ครับ ใจผมนี่แหละเรียบร้อย ไปมันทั้งดวงแบบกู่ไม่กลับ
“เป็นอะไร โกรธเหรอ” คิ้วของพี่โชขมวดเข้าหากัน ใบหน้าก้มต่ำลงมาอีก เหมือนอยากมองผมให้แน่ใจ บ้าเอ๊ย เขินชะมัด
“เปล่าครับเปล่า” ผมรีบส่ายหน้า
“โทษทีพี่แค่อยากตัดปัญหา แบบนี้จะได้จบๆ ไป”
“ผมเข้าใจครับ”
“ไม่โกรธกันนะ”
“ไม่ครับ”
“งั้นนี่เขินเหรอ”
“หา!” ผมเบิกตาโต พี่โชหัวเราะออกมาเบาๆ ไล้นิ้วบนแก้มของผม “ตอนแรกนึกว่าแดงเพราะโกรธ จะเขินทำไม”
“โห้ยย ใครจะเขิน ชิลๆ ครับ” ผมทำท่าสบายๆ แต่จริงๆ เขินจะตายอยู่แล้ว
“หึๆ”
“ไปหาแม่พี่โชกันดีกว่าครับ เดี๋ยวพี่ธามออกมาอีกรอบ คราวนี้ผมจะจูบพี่โชโชว์แทนนะ” ผมแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้พี่โช
“เจ้าเด็กนี่!” พี่โชเงื้อมือใส่ผม “ห้ามเล่นถึงปาก”
“โธ่..เด็กจริงๆ โอ๊ยยย” ผมร้องลั่นเมื่อพี่โชเขกมะเหงกลงบนหัวก่อนรีบยกมืออุดปากกลัวว่าพี่ธามจะได้ยิน
“กลับไปที่โต๊ะได้แล้ว”
“อ้าวไม่ได้ไปหาแม่พี่โชเหรอครับ”
“ไม่ต้อง”
“อ๋อ เรียกออกมาเตี๊ยม”
“พี่ไม่อยากให้คุณปู่รู้ว่าโกหก แบบนี้ดีแล้วจะได้เลิกยุ่งกับพี่”
“ครับ” ผมพยักหน้า แต่ถ้าถามผม ผมว่ายิ่งไปกันใหญ่มากกว่า คุณปู่คงพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้พี่โชเดินตามทางที่คิดว่าดีและถูกต้อง ผมมั่นใจอยู่ลึกๆ ว่าต้องใช่
“มาแล้ว” เสียงน้องธารีดูดีใจเกินเหตุจนผมแปลกใจ
“เร็วค่ะเดี๋ยวพี่ธามมา” มือขาวกวักเรียกให้พี่โชนั่งลง ก่อนร่างเล็กจะชะโงกหน้าข้ามโต๊ะมาหาพี่ชาย
“มีอะไรธารี”
“พี่โชรู้ใช่ไหมคะว่าวันเกิดธารีกับธันใกล้กับคุณพ่อ”
“รู้”
“ธารีได้ยินคุณปู่บอกให้ป้านางกับอานรีแนะนำผู้หญิงให้พี่โช พี่โชห้ามตอบรับไปงานนะคะ ธารีกับธันคุยกันแล้วเราเข้าใจ ไม่ต้องห่วง”
“งั้นเหรอ”
“ค่ะ”
“ชวนลีไปด้วยได้ไหม”
“ได้ค่ะ ธารีเป็นเจ้าของงานธารีอนุญาต เอ๋~” น้องธารีเหมือนเพิ่งตามทัน ดวงตากลมโตจึงเบิกกว้างขึ้น
“หึๆ พี่ว่าสนุกดีนะ”
“พี่โช~” คนน้องลากเสียงกลุ้มใจแต่คนพี่กลับยกยิ้มร้ายกาจ ผมกับนะโมมองหน้ากัน ก่อนนะโมจะหันไปมองหน้าน้องธารี
“ชวนพี่ด้วยคนสิ”
“นะโม!” ผมมองหน้าเพื่อน นะโมยิ้มกว้าง “รู้จักไหมกองหนุนน่ะ”
“ได้สิคะ พี่นะโมมาเลย ธารีกับธันก็จะเป็นกองหนุนให้พี่ลีด้วย” น้องธารีดูมุ่งมั่นมาก ตอนนี้มีผมที่ยิ้มแหยๆ อยู่คนเดียว กลัวทำงานน้องพัง
พี่โชหันมาสบตาผม ดวงตาคู่นั้นมีรอยยิ้มขำ ผมย่นจมูกใส่ รอยยิ้มของพี่โชคกว้างขึ้นก่อนเสียงหัวเราะจะดังตามมา ผมเห็นน้องธารีเบิกตากว้าง สีหน้าแปลกใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มดีใจ
เอาเถอะในเมื่อวันนั้นยังมาไม่ถึง ผมจะเลิกคิดกังวลไปล่วงหน้า แค่วันนี้รอยยิ้มของพี่โชกว้างกว่าเมื่อวานผมก็พอใจมากแล้ว ยิ้มเยอะๆ นะครับคนเก่งของผม
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271401 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก