ตอนที่ 15 : สัญญาธุรกิจ
-นะโม-ผมถอนใจเฮือกใหญ่ ความซวยไม่เข้าใครออกใครจริงๆ เมื่อสายตาดันไปจะเอ๋เข้ากับร่างสูงของพี่ธาม ให้มันได้อย่างนี้สิน่า ผมอุตส่าห์มาเดินเล่นในห้างเพื่อพักผ่อนสบายๆ ดันต้องมาเจอกับคนไม่ชอบหน้า วันนี้จะซวยทั้งวันหรือเปล่าวะ
ระหว่างที่คิดสายตาดุๆ ก็หันมาสบตากับผมเข้าพอดี ดูเหมือนพี่ธามแปลกใจไม่น้อยที่เห็นผม
ตามมารยาทที่พ่อแม่ผมสั่งสอนมาอย่างดี ผมจึงต้องยกมือขึ้นไหว้ด้วยความจำเป็น ถึงจะดูเป็นลิงหลอกเจ้าไปสักหน่อยก็เถอะ
ใบหน้าคมสันพยักหน้ารับ ผมแอบเบะปากเบาๆ หันหลังเดินไปอีกทางโดยไม่สนใจจะเข้าไปทักทาย
“โอ๊ะ!” ผมอุทานเมื่อมีมือมาจับเข้าที่แขน ดึงให้หยุดเดิน หันไปเจอคนไม่ชอบหน้ายืนอยู่
“มาเดินเล่นเหรอ”
“เปล่าครับ มาเรียนหนังสือ”
“จะพูดดีๆ กันสักเรื่องได้ไหม”
“ผมก็ไมได้เห่า”
“นะโม” น้ำเสียงที่เรียกชื่อผมกดต่ำ ใบหน้าคนพูดเหมือนกำลังเหลืออด แต่สีหน้านั้นกลับเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว เมื่อหญิงสาวร่างบางระหงที่ผมเห็นยืนอยู่ด้วยกันเมื่อครู่เดินตามมา
“ธามคะ เดินไม่รอรสเลย”
รสอะไรวะ เค็ม หวาน เปรี้ยว แต่ผมว่าคงเป็นเผ็ดมากกว่า สังเกตจากกระโปรงยาวแค่คืบของอีกฝ่าย
“ขอโทษครับพอดีผมเจอน้องชาย”
หืมมม ไอ้น้องชายไม่เท่าไหร่ แต่มือที่ยกขึ้นแตะไหล่ของผมนี่สิ ได้ข่าวว่าตาก็ยังไม่อยากจะแลกัน
“น้องชายเหรอคะ”
“ครับ นะโมนี่เพื่อนพี่ชื่อรส รสริน ส่วนนี่น้องชายผมครับชื่อนะโม”
“ชื่อแปลกจัง”
ผมยกมือขึ้นไหว้ ดูยังไงก็อายุเยอะกว่าผมแน่นอน เล่นแนะนำเป็นทางการไม่ไหว้ก็เสียมารยาทแย่ ผมจะข้ามเรื่องที่อีกฝ่ายทักไปเสีย
“ไปกันหรือยังคะธาม”
“ครับ แต่ผมขอพานะโมไปทานด้วยนะครับ นานๆ เจอน้องที”
เดี๋ยวว! อะไรของไอ้พี่ธามวะ ผมเบิกตากว้าง งงพอๆ กับหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ชวนไปด้วยเหรอคะ” สีหน้าของหญิงสาวผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด
“ใช่ครับ รสไม่ติดอะไรใช่ไหม”
“ไม่ค่ะ ไม่ติด”
ไม่ติดสักนิดเลย ผมอดนินทาในใจไม่ได้ ถ้าปกติหน้ากว้างสิบนิ้วตอนนี้หน้าพี่สาวคนสวยก็คงเหี่ยวเหลือแค่สองนิ้ว ดีที่ยังฝืนยิ้มได้
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปเลยครับ” มือที่ผายออกเป็นการบอกให้หญิงสาวเดินนำไปข้างหน้า มือแข็งอย่างกับคีมเหล็กจับที่ต้นแขนของผม ดึงให้ออกเดิน
“เดี๋ยวดิพี่ ผมไม่เกี่ยว ไม่ไป” ผมยังมีมารยาทพอที่จะกระซิบเสียงเบา
“ไปด้วยกัน พี่เลี้ยงข้าว”
“อิ่มแล้ว ไม่กิน”
“ไม่กินก็ไปกินขนม”
“ไม่เอา” ผมพยายามขืนเท้าแต่สู้แรงลากของอีกฝ่ายไม่ไหว “ผมมีนัดแล้ว”
“กับใคร จอมขวัญ ลี โทรตามมาเจอกัน พี่เลี้ยงเอง”
“ไม่ใช่ ไม่รู้จักหรอก”
“ธามพูดอะไรหรือเปล่าคะ รสได้ยินแว่วๆ” ร่างบางหยุดเดินหันกลับมามองพวกผม
“ไม่มีอะไรครับ ผมคุยกับน้องไม่ได้เจอกันนาน”
“ค่ะ แต่รสก็เพิ่งได้เจอกับธามเหมือนกันนนะคะ” เสียงตัดพ้อน้อยใจกลายๆ
ผู้ชายที่ยืนข้างผมยกยิ้มมุมปาก สีหน้าละมุน “แต่เราก็น่าจะมีโอกาสเจอกันบ่อยๆ ไม่ใช่เหรอครับ”
“แหม~” แค่นั้นหน้าที่เหลือสองนิ้วก็บานสะพรั่ง แต่ทำไมผมถึงไม่เชื่อถือรอยยิ้มกับคำพูดของพี่ธามสักนิด
“จะชิ่งเขาใช่ไหม” ผมกระซิบเบาๆ เมื่อหญิงสาวเริ่มออกเดินอีกครั้ง
“หึๆ”
“โห~ เป็นคนแบบนี้เองเหรอลุง”
“เรียกใครลุง”
“ใครลุงก็คนนั้นแหละ นิสัยไม่ดี”
“พูดเบาๆ”
“ไม่ชอบแล้วชวนเขามาทำไม”
“พี่ไม่ได้ชวน”
“เอาใหม่ก็ได้ แล้วมากับเขาทำไม” ผมเดินช้าลงทิ้งระยะห่างกับหญิงสาวตรงหน้าให้มากยิ่งขึ้น เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายได้ยิน
“ถ้าไม่มาจะรู้เหรอว่าไม่ชอบ”
เอออันนี้มันก็จริง แต่มันก็ไม่ถูกอยู่ดี
“ไม่ควรทำแบบนี้กับผู้หญิงเลยมันไม่ดี” ผมบ่นออกมาเบาๆ
“อะไรนะ”
“ทำตัวดีๆ สิครับเป็นสุภาพบุรุษหน่อย ไม่ชอบก็คือไม่ชอบแต่ไม่ควรทำให้ผู้หญิงเสียใจ นั่นเขาเพศเดียวกับแม่เรานะ”
พี่ธามมองผมนิ่ง นิ่งจนผมต้องเลิกคิ้วถามว่ามีอะไร
“เดินตามพี่มา เข้าใจไหม”
“อะไร!” ผมงงกับคำพูดของอีกฝ่าย
“เดินตามพี่มาอย่าชิ่งหนีล่ะไม่อย่างนั้นพี่จะให้ทางห้างประกาศตามมา จะแจ้งเสื้อผ้าหน้าผมให้ครบจะได้รู้ว่าคนไหน” ร่างสูงพูดเพียงเท่านั้นก็สาวเท้ายาวๆ ขึ้นไปเดินคู่กับหญิงสาวที่อยู่ข้างหน้า
ผมยกมือขึ้นเกาศีรษะ อะไรวะ ไม่ใช่เด็กหลงนะเว้ยจะได้ประกาศหา แม่งแกล้งกันชัดๆ เอาวันหยุดของผมคืนมา
• • • • • • • •
“รสอยากเดินดูกระเป๋า ธามไปด้วยกันนะคะ” พี่สาวคนสวยพูดขึ้นหลังทานอาหารเสร็จ แต่คนต้องตอบดันหันมามองผม
“นะโมไปเดินด้วยกัน เดี๋ยวขากลับพี่แวะไปส่งคุณรสแล้วจะไปส่งเราที่บ้าน”
“ไม่เป็นไรครับผมกลับเองได้”
“พี่อยากแวะทักทายคุณลุงคุณป้าด้วย”
เดี๋ยววไอ้พี่ธาม รู้จักพ่อแม่เขาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ เห็นนิ่งๆ แบบนี้ ลื่นเป็นปลาไหลเลยนะ
“งั้นเราแวะไปส่งน้องนะโมก่อนไหมคะ แล้วค่อยไปบ้านรสกัน รสอยากให้ธามเจอกับคุณพ่อคุณแม่”
อ่า..ผมว่าผมพอปะติดปะต่อได้แล้วว่าทำไมตาลุงนี่ถึงได้อยากชิ่งหนี ครั้งนี้น่าจะเป็นการเดทกันครั้งแรก แต่ดูเหมือนพี่สาวคนสวยจะคิดเลยไปถึงขั้นแต่งงานแล้ว
“เอาไว้โอกาสหน้าดีกว่าครับ ถ้าที่บ้านรู้ว่าผมปล่อยให้กลับเองจะตำหนิเอาได้”
โอ้โห~ เล่นเอาผมนึกว่าตัวเองเป็นเด็กห้าขวบ เห็นทีว่าต้องมองตาลุงใหม่แล้ว ลื่นได้ลื่นดีจริงๆ
“อย่างนั้นเหรอคะ” เสียงคนพูดผิดหวังมาก พี่สาวคนสวยคงวางแผนเดทวันนี้มาเป็นฉากๆ เป็นแน่แท้
“ครับ เอาไว้วันหลังผมคงมีโอกาสได้ทักทายพวกท่าน”
วันหลังของอิตาลุงคือวันหลังที่แปลว่าไม่ใช่วันหน้า และไม่น่าจะมีโอกาสเกิดขึ้นได้ ผมฟันธงให้เลย
“เราไปเดินดูของกันเลยไหมครับ รสอิ่มแล้วใช่ไหม”
“ค่ะ”
ผมมองพี่ธามเรียกเช็คบิล มองสีหน้าแอบครุ่นคิดของพี่สาวคนสวย ผมว่าเธอกำลังคิดแผนดีๆ อยู่
“น้องนะโมคะ”
“ครับ”
“แวะเที่ยวบ้านพี่ก่อนไหมคะ อยากแนะนำให้รู้จักกับน้องสาวพี่ อายุน่าจะพอๆ กันเผื่อจะเป็นเพื่อนกันได้”
นั่นไง ผมคิดแล้วไม่มีผิด
“คนนี้ไงคะ น่ารักไหม” โทรศัพท์ถูกยื่นมาตรงหน้าผม
อย่าเรียกว่าตาโตเป็นไขห่านเลยครับ ควรเรียกว่ามองตาค้างไปเลยดีกว่า น่ารักมาก ตรงสเปคผมสุดๆ ผมยาวตาโตแต่ออกหมวย ที่สุดของความฝันแล้ว
“โอ๊ะ!” ผมสะดุ้งเมื่อมือของพี่ธามพาดโอบลงมาที่ไหล่ ในสายตาคนอื่นคงคิดว่าพี่น้องคู่นี้รักกันดีน่าเอ็นดู แต่น้ำหนักมือที่กดลงมาไม่บอกแบบนั้นเลย รอยยิ้มที่ส่งมาให้อ่อนโยนแต่สายตาบอกชัดว่าถ้ารับปากผมโดนแน่
กลัวที่ไหน!
“ที่จริงวันนี้ผมก็วะ...” ผมยังไม่ทันพูดคำว่าว่างไม่จบ ก็ถูกตาลุงตัดหน้าเสียก่อน
“เรียบร้อยแล้วไปกันเลยไหมครับ”
ดูเหมือนโชคจะช่วยลุงขี้เก๊ก เพราะพนักงานเอาบัตรเครดิตมาส่งคืนให้พอดี
“ค่ะ”
เมื่อคนชวนลุกขึ้นยืน ผมก็หมดโอกาสที่จะตอบรับ ไม่ไปก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องกลับกับตาลุงนี้
โชคดีที่พี่สาวคนสวยขอตัวเข้าห้องน้ำหลังออกจากร้าน ผมจึงรีบเคลียร์กับตาลุงให้รู้เรื่อง
“ผมไม่กลับด้วยแน่อย่าหวังให้ยาก” ผมประกาศชัดเจน “ผมมาดูหนังเสียเวลาไปค่อนวันไม่ได้อะไรเลย” ผมจะไม่พูดถึงอาหารอร่อย ดีๆ แพงๆ ที่กินเข้าไป
“ไปด้วยกันก่อน เดี๋ยวพี่กลับมาส่ง”
“ไม่เอาครับ”
“ตั๋วหนังหนึ่งใบพี่ออกให้”
“ผมมีปัญญาจ่ายเอง”
“เฟิร์สคลาส”
ผมกลืนน้ำลายลงคอ ความโลภเริ่มครอบงำ แต่ผมต้องรักษาอาการเพื่อไม่ให้เสียไปถึงลี
“ไม่เอาครับ” การปฏิเสธช่างยากเย็น ก็ผมเคยนั่งที่ไหน
“สิบใบ พี่ซื้อเป็นกิฟการ์ดให้ ใช้เมื่อไหร่ก็ได้”
เอื๊อก ลีเอ๊ยเพื่อนกำลังสั่นคลอน ตรูจะหน้าเงินไปไหมวะที่อยากได้
“ไม่เอาใช่ไหม”
“ตกลงครับ ผมไม่อยากให้พี่สาวเสียใจที่ต้องเจอคนอย่างลุง ผมไปด้วยก็ได้”
แม่งเอ๊ย เหตุผลไม่เข้าท่าเลย
“หึๆ”
เสียงหัวเราะของตาลุงทำให้ผมถอนใจ “รับก็ได้ครับว่าผมอยากได้ตั๋วหนัง” สารภาพมันไปตรงๆ เลยแล้วกัน
“ขอบใจ”
“หะ!” ผมแทบจะแคะขี้หูเพื่อฟังให้แน่ใจ ไม่อยากเชื่อว่าจะได้ยิน
“พี่พูดว่าขอบใจ”
เมื่อคนพูดดีมาเราก็ควรพูดดีตอบ “ไม่เป็นไรครับ ช่วยได้ก็ช่วยไป ยังไงพี่ธามก็เป็นพี่ของพี่โช”
“อืม”
“แต่ตั๋วผมเอาจริงๆ นะ”
“ฮ่าๆ” คนไม่เคยหัวเราะให้เห็นหัวเราะเสียงดัง ผมทำหน้ามู่ทู่เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายหัวเราะผม ทำไงได้เดี๋ยวจะเข้าใจผิดว่าผมทำเพื่อพี่โชอย่างเดียว
“พี่ธาม” สีหน้าของผมเปลี่ยนเป็นจริงจัง
“หือ”
“ไม่ชอบพี่รสจริงๆ เหรอ”
“ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่ยังไม่พร้อมจะจริงจังกับใคร เรื่องแบบนี้มันต้องค่อยเป็นค่อยไป”
“แปลว่าไม่เคยรักใครจริง”
“พูดอะไรนะ” ดวงตาคู่นั้นกลับมาดุอีกครั้ง
“ก็ถ้ารักใครจริงสักคน เราจะลืมเลือนเหตุผลทุกอย่าง ขอแค่ได้อยู่กับคนๆ นั้นก็พอ”
“หึ พูดแบบนี้เลยเจอแล้วหรือไง”
“ยัง แต่สักวันผมเจอแน่”
“ถ้ามันทำให้ชีวิตไร้เหตุผลแบบนั้น พี่ขอไม่เจอดีกว่า”
“เหอะ” ผมทำเสียงขึ้นจมูก จะคอยดูก็แล้วกัน
“อ๋อ” ผมรีบทักเมื่อคิดบางอย่างขึ้นมาได้
“บอกก่อนนะว่าผมยังไม่ชอบหน้าพี่ธามเหมือนเดิม แค่ยอมทำธุรกิจด้วยเฉยๆ”
“หึๆ”
“ผมพูดเรื่องจริง”
“พี่ก็ไม่ได้บอกว่าชอบนาย”
ผมอ้าปากค้าง เออนั่นสินะ แบบนี้ก็ดีถือว่าหายกัน
“งั้นทุกอย่างก็ลงตัว”
ผมยิ้มกว้างให้พี่ธาม ถือว่าการเจรจาธุรกิจจบลงด้วยดี โดยไม่รู้เลยว่าสายตาของพี่ธามที่มองผมเปลี่ยนไป ไม่ถึงขั้นชอบแต่เปลี่ยนไป
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271454 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก