ตอนที่ 17 : ไปทะเลกันเถอะ (2)
-นะโม- “เป็นภาพที่กูใฝ่ฝันจริงๆ”
ผมหันไปมองจอมขวัญ เจ้าตัวกำลังยิ้มปลื้ม ดวงตาหยาดเยิ้มมองตรงไปยังสระว่ายน้ำ
“อะไรของมึง ตามไอ้ลีไปดูทุกวันยังไม่เบื่ออีกเหรอวะ” จะไม่ให้ผมสงสัยได้ยังไง ในเมื่อภาพที่มันเห็นคือภาพพี่ๆ อยู่ในสระว่ายน้ำ เห็นจนชินแล้วหรือเปล่าวะ
“มึงนี่ไม่รู้อะไรเลย” จอมขวัญทำหน้าเหมือนผมโง่เต็มที
“อันนั้นพี่เขาต้องจริงจังไหมวะ ตั้งใจซ้อมตั้งใจแข่ง มันดูมุ่งมั่นแล้วก็ดูไม่วาบหวิวสักนิด แต่นี่สบายๆ ชีลๆ ไม่ใส่หมวก ผมเปียกปรกหน้า อ๊ายย กูฟิน”
ผมไม่อยากยอมรับว่าจอมขวัญพูดถูกแต่ก็ต้องยอมรับ พอมองอีกทีก็จริงอย่างที่เพื่อนพูด แม้กางเกงที่ใส่จะเป็นกางเกงชายหาดตัวหลวม แต่กลับดูมีเสน่ห์มากกว่า มันมีความสดใส สบายตา แม้แต่คนที่เขาคิดว่าโคตรเก๊กก็ยังดูเด็กลงกับเขาด้วย
“จอมขวัญ มึงจะไม่ลงจริงๆ เหรอ” ลีตะโกนมาจากในสระ มีเพียงจอมขวัญที่ยังอยู่ในชุดเดียวกับตอนมาถึง
“ไม่ล่ะ กูเขิน ผู้หญิงคนเดียว” ผมอยากจะแหมเพื่อนให้ดังไปถึงดาวอังคาร อย่างจอมขวัญมีหรือจะเขิน น่าจะอยากเก็บภาพเอ็กซ์คลูซีฟของหนุ่มๆ มากกว่า ดูตาเป็นมันนั่นก็รู้
“ลงมาได้ พี่สัญญาว่าจะไม่เข้าใกล้ ไม่แตะเนื้อต้องตัว ปลอดภัยแน่นอน ” พี่นอร์ทตะโกนแซว แต่ผมว่าพี่นอร์ทเข้าใจผิดแล้ว ถ้าลงไปจริงแล้วไม่เข้าใกล้จอมขวัญคงผิดหวังน่าดู
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ นั่งดูแบบนี้ดีแล้ว” จอมขวัญยังยืนยันเจตนารมณ์เดิม
“หาอะไรเล่นกันไหม” จู่ๆ พี่เดียวก็พูดขึ้น สงสัยจะเบื่อว่ายน้ำแล้ว
“จะเล่นอะไร” พี่นอร์ทสนใจทันที
พี่เดียวหัวเราะออกมาเบาๆ “ยังไม่ได้คิดว่ะ”
จู่ๆ ในหัวของผมก็เกิดไอเดียชั่วร้ายขึ้นมา ผมต้องพยายามซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ตอนพูดออกไป
“เล่นชิงหมวกกันไหมพี่ ผมเห็นมีมาหลายใบเลย” ผมหมายถึงหมวกแก๊ปที่พี่ๆ สวมลงมากันแดด
“เล่นยังไง วิ่งไล่จับไม่เอานะ” พี่นอร์ทรอให้ผมอธิบาย
“โธ่พี่ ไม่ได้ให้วิ่งไล่จับ คืองี้...เราจะแบ่งกันเป็นทีม ทีมละสองคน แล้วก็ให้คนหนึ่งขี่คอคู่ของตัวเอง ใส่หมวกไว้บนหัว ใครคู่ชิงหมวกฝั่งตรงข้ามมาได้ก่อนถือว่าชนะ เล่นในน้ำนะสนุกดี”
“ก็เข้าท่า” พี่นอร์ทสนใจเกมที่ผมนำเสนอ
“เรามีกันหกคนใช่ไหมพี่ก็แบ่งเป็นสามทีม แข่งจนครบทุกทีม ใครชนะจำนวนครั้งมากกว่าก็ถือว่าชนะไป เล่นไหม สนุกนา” ผมพยายามตะล่อมทุกคน
“เอาสิ น่าสนุกดี” ไม่อยากเชื่อว่าคนที่เห็นด้วยกับผมคือพี่โช
“แล้วจะแบ่งทีมกันยังไง” ผมกระหยิ่มยิ้มย่องเมื่อพี่เดียวถามขึ้น ทุกคนเห็นด้วยแบบนี้ยังไงตาลุงก็ปฏิเสธไม่ได้ เพราะไม่อย่างนั้นมันจะไม่ครบคู่
“แบ่งตามห้องนอนก็ได้ครับ พี่เดียวคู่กับพี่นอร์ท พี่โชคู่กับลี ผมคู่กับพี่ธามเอง”
คนถูกเอ่ยชื่อหรี่ตามองผม คงงงที่อยู่ๆ ผมก็ญาติดีด้วย ผมรีบทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“พี่โอเค คนอื่นๆ ล่ะ พี่ธามโอเคไหมครับ” พี่เดียวหันไปมองรอบๆ พี่โช ลี พี่นอร์ทพยักหน้าว่าโอเค คนสุดท้ายเลยทำเสียงอืมในลำคอ แม้หน้าตาจะไม่เห็นด้วยก็ตาม
“งั้นเริ่มเลยนะครับ เอาเป็นคู่ผมกับคู่พี่เดียวก่อน” ผมลุกขึ้นยืน จากที่แวบขึ้นจากน้ำมานั่งพักข้างจอมขวัญ
ผมเดินไปที่ข้างสระ กวักมือเรียกลุงขี้เก๊กให้เดินมาหา สีหน้าของอีกคนเอาเรื่องมากแต่ผมไม่สนหรอก
“เร็วลุง เอ๊ย..เร็วครับพี่ธาม คู่นั้นเขาพร้อมแล้วเห็นไหม” พี่เดียวขึ้นขี่คอพี่นอร์ทเรียบร้อย
ตาลุงเดินเข้ามาหาผมแบบเสียไม่ได้ “ลงมาสิ”
“ขึ้นจากข้างบนนี้ง่ายกว่าครับ”
“หะ!” สีหน้าของลุงขี้เก๊กช่างสมใจผมที่คิดเกมนี้ขึ้นมา
“ผมตัวเล็กกว่า พี่ธามจะขี่คอผมจริงๆ เหรอครับ” ผมแกล้งทำตาโต อารมณ์เหมือนทำไมพี่เป็นคนไม่ดีแบบนี้ พี่ธามยืนนิ่งก่อนถอนใจออกมายาวๆ
“ขึ้นมา”
ผมนั่งลงริมขอบสระ เลื่อนตัวไปหาคนที่ยืนรออยู่ ขึ้นขี่คออีกฝ่าย หึๆจะดึงให้ผมหลุดเลยคอยดู
แต่พอถึงเวลาผมกลับลืมเรื่องที่อยากแกล้งพี่ธามไปสิ้น เพราะพี่เดียวดันเอาจริงกว่าที่ผมคิด ผมทั้งขำทั้งสนุก ฝั่งโน้นเกือบตกน้ำบ้าง ฝั่งผมบ้าง ไม่นานพี่เดียวก็คว้าหมวกผมไปได้
ผมหัวเราะขำท่าทางดีใจเกินจริงของพี่เดียว ทำเหมือนหมวกเป็นรางวัลใหญ่ ทั้งจูบทั้งยกขึ้นชูสุดแขน เพราะมัวแต่สนใจฝ่ายตรงข้าม ผมเลยลืมคิดไปว่าเกมจบลงแล้ว
โครม!
เสียงตัวผมร่วงหล่นลงน้ำทั้งที่ยังหัวเราะ ผมโผล่พรวดขึ้นมากระอักกระไอ ส่งสายตาอาฆาตไปให้ตาลุงขี้เก๊ก ดูจากสายตาอีกฝ่ายคงสะใจผมอยู่ไม่น้อย
เดี๋ยวๆ คอยดูรอบแข่งกับลีก่อนเถอะ ผมจะลืมเรื่องแข่งแล้วตั้งใจเอาคืนให้ได้เลยคอยดู ล้างแค้นสิบปีไม่สายสงสัยลุงไม่เคยได้ยิน
-หนูมาลี- “ขึ้นมาสิ”
“อะไรนะครับ” ผมละสายตาจากพี่เดียวหันไปมองพี่โช
“ตาเราแข่งแล้ว”
“อ๋อครับ”
พี่โชดำลงไปใต้น้ำแล้วชูมือขึ้นให้ผมจับ ผมก้าวขาขึ้นคร่อมคอของพี่โช จับมือไว้ทั้งสองข้าง พี่โชยืนขึ้นช้าๆ จนเต็มความสูง ผมอดหน้าแดงไม่ได้เมื่อก้มลงมอง
“เดียวมึงเบาแรงหน่อยนะ ลีตัวนิดเดียว กูไม่อยากได้ชื่อว่ารังแกเด็ก”
ยังไม่ทันไรคู่แข่งผมก็ข่มขวัญเสียแล้ว
“ลี”
“ครับ” ผมก้มหน้าลงมองพี่โช
“อย่าให้เจ็บ เล่นแค่พอสนุก ไม่ไหวก็ปล่อยหมวกให้เดียวไป”
“ครับ”
ผมยิ้มแก้มแทบปริ ดีใจที่พี่โชเป็นห่วง
“หันมาหน่อยค่า” เสียงของจอมขวัญทำให้ผมกับพี่โชหันไปมองพร้อมกัน เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นซ้ำสองครั้ง
ผมยิ้มให้จอมขวัญ ส่งสายตาบอกเพื่อนว่าเยอะๆ นะมึง กูขอ ใครบ้างจะไม่อยากได้รูปเก็บไว้
“พร้อมหรือยัง”
“พร้อมแล้วครับ”
พี่โชปล่อยมือผมเปลี่ยนมาจับที่หน้าแข้ง เพื่อให้มือของผมเป็นอิสระ
ผมกับพี่เดียวพยายามแย่งกันคว้าหมวกของอีกฝ่าย ผมได้แต่หวังว่าจะไม่มีใครสังเกตเห็นว่าผมหน้าแดงเรื่อตลอดเวลา ก็มันอดเขินไม่ได้ มือพี่โชเลื่อนขึ้นมาจับที่ต้นขาของผมทั้งสองข้างเพื่อให้แน่ใจว่าผมจะไม่ร่วงลงน้ำ เนื้อกับเนื้อสัมผัสกันมันให้ความรู้สึกแปลกๆ ไหนจะตรงคอพี่โชอีก หัวใจผมเต้นเป็นกลองรัว
“ฮ่าๆ พี่เดียวใจเย็นๆ” ผมร้องไปด้วยหัวเราะไปด้วย เมื่อพี่เดียวพยายามเข้ามาคว้าหมวกของผมให้ได้ ผมเผลอผละตัวหนี ทำให้เราทั้งคู่เกือบหงายหลังลงน้ำ ดีที่ผมไหวตัวทัน รีบเอื้อมมือมากอดศีรษะพี่โชไว้
“ลีพี่มองไม่เห็น”
ผมเพิ่งรู้ว่ามือผมข้างหนึ่งยื่นไปปิดตาของพี่โชเช้า ผมเลยรีบเอามือออก ทำให้ตัวผงะไปข้างหลังอีกครั้ง คราวนี้พากันหล่นโครมลงไปในน้ำ หมวกลอยไปให้พี่เดียวเก็บสบายๆ
พี่โชโผล่ขึ้นจากน้ำ พร้อมกับคว้าผมขึ้นมาด้วย
“ขอโทษครับ” ผมทำหน้าจ๋อย พี่โชมองหน้าผม ริมฝีปากค่อยๆ คลี่ออกเป็นรอยยิ้ม ก่อนยกมือขึ้นลูบน้ำออกจากหน้าให้
“แค่เล่นกันสนุก คิดมากทำไม”
“ขอบคุณครับ ผมรู้สึกผิดเลย”
“นั่นสีหน้าของคนรู้สึกผิดเหรอ” พี่โชแซวเมื่อผมเอาแต่ยิ้มไม่เลิก
“ก็ผมเขิน”
“เขินอะไรของเรา” พี่โชขมวดคิ้วมองหน้าผมเหมือนไม่เข้าใจ
“เขินแฟน” ผมยิ้มกว้าง จ้องตาพี่โชด้วยดวงตาล้อเลียน พี่โชชะงักคงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเราเป็นแฟนกัน
“หึๆ” พี่โชคว้าไหล่ผมดึงเข้าไปกอด ผมไม่ทันตั้งตัวเลยถลาเข้าหา หน้าซุกกับอกกว้าง
!!! อกพี่โชแบบไม่มีเสื้อผ้า ตอนนี้ผมนึกออกแค่เรื่องเดียวเท่านั้น จอมขวัญ! ถ่ายรูปอยู่หรือเปล่า
พี่โชโน้มตัวลงมา ริมฝีปากชิดที่หูของผม “จะเล่นเป็นแฟนกันมันต้องแบบนี้ คนอื่นถึงจะเชื่อถือ”
ผมเงยหน้าขึ้นสบตาพี่โชเมื่ออีกฝ่ายยืดตัวขึ้นแล้ว ผมเขย่งเท้าให้สูงขึ้น ขยับหน้าไปใกล้แล้วพูดเบาๆ
“คนอื่นไม่ต้องเชื่อก็ได้ครับ ตอนนี้ผมขอพี่ธามคนเดียว มองผมจัง ถ้าเป็นปลากัดป่านนี้ผมท้องไปแล้ว”
“ฮ่าๆ” พี่โชเงยหน้าขึ้นหัวเราะเสียงดัง ใบหน้ายิ้มกว้างจนผมพลอยยิ้มตามไปด้วย สายตาของผมมองเลยไปเห็นพี่ธามโดยบังเอิญ สายตาคู่นั้นดูครุ่นคิด มองใบหน้าของพี่โชนิ่ง ผมคิดว่าพี่ธามคงไม่เคยเห็นพี่โชที่สดใสมากขนาดนี้มาก่อน
“จะสวีทกันอีกนานไหม ลืมหรือเปล่าว่ามากันหลายคน” พี่นอร์ทตะโกนแซวพวกผม
“ไม่ลืมครับ” ผมหัวเราะเบาๆ “พี่เดียวกับพี่นอร์ทชนะสองครั้งแล้ว งั้นผมกับนะโมก็ไม่ต้องแข่งกันแล้วใช่ไหมครับ”
“แข่งสิวะ!” ผมนิ่วหน้า นึกว่านะโมจะไม่อยากแข่งต่อเสียอีก
“เราไม่ได้เน้นแข่ง เน้นเล่นกันสนุก แข่งๆ ให้ครบดีกว่า” นะโมหาเหตุผลมาสนับสนุนคำพูดของตัวเอง
“พี่ก็ว่าดี อยากเห็นพวกเราแข่งกัน” พี่เดียวเห็นด้วยกับนะโม ผมจึงพยักหน้าตกลง
“พี่โชไหวใช่ไหมครับ” ผมอดถามไม่ได้
พี่โชสบตากับผม ยกยิ้มที่มุมปาก “ไหวอยู่แล้ว”
คนพูดโน้มหน้าลงมาหา ริมฝีปากร้อนแตะที่หน้าผากของผมอย่างรวดเร็วก่อนถอนออก ผมยืนนิ่ง หัวใจเต้นโครมคราม มันรัวยิ่งกว่ากลองเสียอีก
พี่โชดำลงไปในน้ำ ก่อนโผล่ขึ้นมาใหม่
“ลี!”
“ครับ?” ผมสะดุ้งเพราะเสียงเรียกของพี่โช มองหน้าอีกฝ่ายงงๆ
“ทำไมไม่ขี่คอพี่”
“อ๋อ เดี๋ยวนี้เลยครับ” ผมยิ้มเขิน
พี่โชดำลงไปในน้ำอีกครั้ง ผมใช้มือกดไหล่พี่โชเพื่อดันตัวขึ้นนั่งคร่อมคอ พี่ธามกับนะโมพร้อมอยู่แล้ว เมื่อพี่เดียวให้สัญญาณ พี่โชกับพี่ธามก็เดินเข้าหากัน ผมพยายามเอาจิตใจไปจดจ่อกับการแข่ง ซึ่งดูเหมือนจะทำได้ดี แต่ที่ผมแปลกใจคือผมว่านะโมดูไม่ได้ตั้งใจสู้กับผมเท่าไหร่ โดยเฉพาะเมื่อเอื้อมมือมาข้างหน้าเหมือนจะคว้าหมวกของผมแต่อีกมือดันกดหัวพี่ธามลงน้ำ ถ้ามองดีๆ เหมือนใช้เป็นที่ยันตัวเพื่อโน้มมาข้างหน้าแต่ผมว่าไม่ใช่ เพื่อนผมตั้งใจแน่ๆ แสบจริงๆ
ดังนั้นเพียงพักเดียวผมก็คว้าหมวกของนะโมมาได้ กลายเป็นที่สองของการแข่งขันนี้ สายตาของพี่ธามที่จ้องนะโม ผมบอกได้เลยว่าอีกฝ่ายก็รู้ตัว แต่เพื่อนของทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
เราเล่นน้ำต่ออีกสักพักก่อนจะแยกย้ายขึ้นไปอาบน้ำ เพื่อเตรียมตัวลงมากินข้าวเย็นที่ริมทะเล
“พี่โชอาบน้ำก่อนเลยครับ”
“เราเข้าไปอาบก่อนเดี๋ยวไม่สบาย”
“ก็นั่นแหละครับพี่โชถึงต้องเข้าไปอาบก่อนผม พี่โชใกล้แข่งแล้วต้องดูแลตัวเองดีๆ”
“พี่อยู่กับน้ำจนชิน ไม่เป็นไร”
“ทำไมถึงดื้อครับ” ผมพยายามทำหน้าดุข่ม
พี่โชหัวเราะเมื่อเห็นท่ากอดอกทำหน้าจริงจังของผม สายตาที่มองมาจึงเอ็นดู มือใหญ่ยกขึ้นวางบนศีรษะ
“ถ้าเป็นห่วงนักก็เข้าไปอาบพร้อมกัน”
มันน่าสนมากเลยครับ เป็นข้อเสนอที่น่ารับมากแต่ผมก็เขินมากจนหน้าแดง และอาจจะตัวแดงได้ ทำให้เสี่ยงต่อการถูกจับได้
“งั้นผมอาบก่อนก็ได้ครับ” ผมรีบคว้าเสื้อผ้าที่วางเตรียมไว้บนเตียง เดินตรงไปทางประตูห้องน้ำ
“หึๆ”
เสียงหัวเราะของพี่โชทำให้ผมหยุดเดิน หันกลับไปมองเจ้าของเสียง
“มีใครเคยบอกไหมครับว่าพี่โชขี้แกล้ง”
“คิดว่าไม่มีนะ ส่วนใหญ่พี่จะโดนชื่นชมว่าเย็นชา”
“โห~ นั่นเรียกว่าคำชมเหรอครับ”
“พี่ว่าใช่ เพราะมันทำให้ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งกับพี่ดี”
“ยกเว้นผม” ผมยกยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย
“หึๆ ใช่ ยกเว้นตัวยุ่งอย่างเรา”
“เป็นเกียรติมากเลยครับ” ผมยักคิ้วให้พี่โช รับคำชมไว้อย่างหน้าชื่นตาบาน
“ไหนว่าเราห่วงกลัวพี่ไม่สบาย จะยืนคุยอีกนานไหม”
“อุ้ย!” ผมยิ้มแหย รีบวิ่งปู๊ดเข้าห้องน้ำ มีเสียงหัวเราะของพี่โชไล่ตามหลังมา
• • • • • • • •
ผมรอลงมาข้างล่างพร้อมกับพี่โช ออกอาการตื่นเต้นตาโตเมื่อเห็นโต๊ะที่แม่บ้านจัดไว้ให้ริมทะเล อาหารทะเลวางเต็มโต๊ะ แถมมีเตาย่างอยู่ไม่ไกล คอยเสิร์ฟเพิ่มได้เรื่อยๆ พี่นอร์ท พี่เดียว นะโมและจอมขวัญนั่งอยู่ก่อนแล้ว
พี่โชดึงเก้าอี้ลงนั่งตรงข้ามนะโม ผมตามไปนั่งข้างพี่โช ตำแหน่งการนั่งตอนนี้จึงเป็น พี่โช ผม จอมขวัญ ฝั่งตรงข้ามมี นะโม พี่เดียว พี่นอร์ท ยังไม่มีวี่แววของพี่ธาม
“ต้องรอไหมวะ” แม้พี่นอร์ทไม่เอ่ยชื่อแต่ทุกคนก็รู้ว่าหมายถึงใคร
“ไม่ต้อง เริ่มทานไปก่อนเลย”
นะโมเป็นคนแรกที่ยื่นมือไปหยิบกุ้งเมื่อพี่โชอนุญาต แต่ยังไม่ทันได้ทานพี่ธามก็ตามลงมา ผมเห็นพี่ธามมองไปรอบๆ เก้าอี้ถูกจัดด้านละสี่ตัว ตอนนี้นั่งกันอยู่ด้านละสามตัว ต้องเลือกว่าจะนั่งข้างพี่โชหรือนั่งข้างนะโม
ผมลุ้นสุดตัวแล้วพบว่าเดาไม่ผิดสักนิด พี่ธามเลือกนั่งข้างนะโม คงอยากเห็นพวกผมชัดๆ เป็นคนที่เต็มที่กับงานจริงๆ
“เริ่มทานได้เลย” พี่ธามพูดพร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก แต่นะโมถึงกับไอขลุกขลัก เพราะเป็นคนเดียวที่ทานก่อนเจ้าภาพมื้อนี้และเจ้าของบ้าน ผมจับคำพูดจากการขยับปากของนะโมได้เป็นข้อความว่า “ซวยจริงๆ กู”
ผมหยิบกุ้งกับปูมาใส่จาน แกะเปลือกออกแล้วนำไปวางบนจานของพี่โช ยิ้มให้เมื่ออีกฝ่ายหันมามอง
“เราทานเถอะพี่ทำเองได้”
“ก็ผมอยากทำให้แฟน” ผมยิ้มกว้างขึ้น ดวงตาเป็นประกายขำ รู้ว่าพี่ธามต้องมองอยู่ แต่พี่โชกลับมองผมนิ่งๆ จนรอยยิ้มของผมค่อยๆ หุบลง คิ้วเลิกขึ้นแทนคำถามว่ามีอะไรหรือเปล่า แต่คราวนี้พี่โชกลับไม่ตอบ หันไปจัดการกับอาหารตรงหน้าของตัวเอง
ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน สงสัยพูดไม่ได้เพราะกลัวพี่ธามได้ยินมั้ง ก็เล่นนั่งตรงข้ามกันเลย เมื่อคิดคำตอบได้ผมจึงไม่สนใจอีกต่อไป ตั้งหน้าตั้งตาแกะกุ้งกับปูให้ตัวเองบ้างให้พี่โชบ้าง ผมอยากช่วยดูแลอีกฝ่าย โดยไม่รู้เลยว่าทุกครั้งที่ผมก้มหน้าลงมองจานมีใครบางคนหันมามองผมด้วยสายตาครุ่นคิด ราวกับมีบางอย่างอยู่ในใจ
“พี่โชครับ”
“หือ” พี่โชไม่หันหน้ามา
“หนาวไหมครับ” ลมทะเลพัดแรงมาก ผมเลยอดถามไม่ได้
“ไม่”
“ครับ” ผมไม่เซ้าซี้เพราะรู้จักนิสัยของพี่โชดี
เสียงเก้าอี้ขยับออก ผมหันไปมองถึงเห็นว่าพี่โชลุกขึ้นยืนและเดินเข้าบ้านไป เพียงครู่เดียวก็กลับมา เสื้อแจ็คเก็ตยีนส์ถูกคลุมลงบนไหล่ของผม ก่อนพี่โชจะนั่งลงตามเดิม
“ขอบคุณครับ”
ผมหันไปส่งยิ้มให้กับพี่โช สายตาที่มองกลับมามีรอยยิ้มอยู่ในนั้น ต่มันอ่อนโยนกว่าทุกครั้ง และมีบางอย่างที่ผมอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้
“กินต่อเถอะ”
“ครับผม”
ผมแอบจับเสื้อแจ็คเก็ตที่คลุมอยู่ รู้สึกอบอุ่นที่หัวใจ ถึงแม้ไม่มีคำพูดว่าเป็นห่วง แต่การกระทำของพี่โชก็ทำให้ผมรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังพูด ผมอมยิ้มน้อยๆ เมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้ ใครกันนะที่พูดว่าพี่โชเย็นชาผมว่าไม่ใช่เลย
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪”
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271457 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก