ตอนที่ 20 : เพราะอะไร
-ปลาฉลาม-ผมตื่นเมื่อแสงสว่างผ่านผ้าม่านสีขาวเข้ามากระทบดวงตา ความรู้สึกแรกคือปวดแขนและหัวไหล่ เมื่อสายตาของผมสามารถปรับโฟกัสได้ สิ่งแรกที่เห็นคือร่างผอมของลีที่นอนหนุนแขนของผมหน้าซุกอยู่ใกล้อก ผ้าห่มตกลงไปอยู่ที่เอวของอีกฝ่าย
ใบหน้าที่เห็นทำให้ผมเผลอยิ้ม แม้แต่ตอนนอนหน้าของลีก็ยังติดรอยยิ้มอ่อน ผมอยากรู้ว่าเจ้าตัวกำลังฝันดีอยู่หรือเปล่าสีหน้าถึงมีความสุขขนาดนั้น หรือเพราะเจ้าตัวไม่ทุกข์ร้อนใดๆ จึงยิ้มได้แม้เวลานอน น่าอิจฉาจริงๆ
มือของผมอีกข้างปัดผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากให้ลี อดมองขนตางอนยาวตรงหน้าไม่ได้ ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าลีมีขนตางอนยาวขนาดนี้ จมูกแม้ไม่โด่งเป็นสันแต่ก็ดูเข้ากับดวงหน้าของอีกฝ่าย ริมฝีปากสีแดงได้รูป ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าเจ้าตัวทาลิปหรือเปล่า
“อื้อ” ลีขยับใบหน้าเล็กน้อยเมื่อโดนรบกวน ผมรีบดึงมือออกเพราะเผลอแตะนิ้วไล้ริมฝีปากของอีกฝ่าย
คนตัวเล็กขยับตัวเข้าหาอกของผม มุดหน้าเข้ามาชิด มันทำให้ผมชะงัก ดูเหมือนเจ้าตัวจะหนาวเพราะเมื่อซุกหาความอบอุ่นได้ก็ถอนใจออกมาเบาๆ รอยยิ้มระบายทั่วใบหน้า ผมนอนนิ่งจนร่างเล็กสงบลง จึงเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้จนถึงอก
การเคลื่อนไหวของผมทำให้เปลือกตาของลีขยับเบาๆ ก่อนเจ้าตัวจะลืมตาขึ้นมา ลีผละหน้าออกเงยหน้าขึ้นสบตาผมด้วยสายตางุนงง ผมคิดว่าเดี๋ยวเจ้าตัวคงลุกพรวดหรือรีบผละออกห่างแต่เปล่าเลย ลีปรับสายตาครู่หนึ่งเมื่อหายงงก็ส่งยิ้มกว้างจนตาหยีให้ผม
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
“อืม”
“ก็คิดอยู่ว่าทำไมหลับสบายจัง” คนพูดยิ้มเขินแต่สีหน้าไม่ตกใจสักนิด
“ตื่นแล้วก็ลุกเถอะสายแล้ว”
“กี่โมงแล้วครับ” ลีเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาบนผนังก่อนทำตาโตเมื่อเห็นว่าเป็นเวลาแปดโมงกว่าแล้ว
“โห ผมนอนเพลินเลย แล้วทำไมพี่โชยังไม่ลุกครับ” คนถามใช้สายตาซื่อมองผมด้วยความสงสัย
“คิดว่าเพราะใคร” ผมมองหน้าคนถาม ก่อนสายตาจะตกลงมองแขนตัวเองที่อีกฝ่ายนอนทับอยู่
“ผมเอง” ลียิ้มกว้างยกมือขึ้นด้วยสีหน้าทะเล้น ยอมรับหน้าตาเฉย “วันหลังพี่โชปลุกเลยนะครับ เมื่อคืนผมนอนน้อยไปหน่อยเลยตื่นสาย”
“นอนน้อย?” ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ไม่มีอะไรครับ” ลีรีบปฏิเสธ “พี่โชอาบน้ำเถอะครับเดี๋ยวผมจะได้อาบบ้าง ไม่รู้ลงไปกันหมดทุกคนหรือยัง”
“อืม”
ผมลงจากเตียงคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ ความจริงผมจะปลุกลีเลยก็ได้ แต่เห็นท่าทางหลับสบายของอีกฝ่ายแล้วก็ได้แต่ปล่อยไป มันแปลกที่ผมไม่รู้สึกประหลาดสักนิดที่มีผู้ชายมานอนซุกอก ไม่รำคาญ ไม่หงุดหงิด และไม่กล้าลุกไปไหนเพราะกลัวไปรบกวนการนอนของอีกฝ่าย ยิ่งย้อนคิดก็ยิ่งแปลกใจตัวเอง
• • • • • • • •
ผมเดินมาข้างล่างก่อนลี เจอพี่ธามนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก
“ตื่นแล้วเหรอ ลีล่ะ”
“กำลังอาบน้ำ ผมลงมาก่อน คนอื่นลงมาหรือยังครับ”
“ลงมาแล้วอยู่ในห้องครัว ช่วยกันจัดอาหารเช้าอยู่”
“ครับ” ผมหมุนตัวไปทางห้องครัวแต่พี่ธามเรียกเอาไว้
"โช พี่ขอคุยด้วยหน่อย"
"ตอนนี้เลยเหรอครับ” ผมหันกลับไปมองญาติคนเดียวที่มาด้วย
“ใช่ ข้างนอกดีกว่าพี่อยากคุยส่วนตัว”
พี่ธามลุกขึ้นยืน ผมเดินตามออกไปนอกบ้าน พี่ธามเลือกนั่งที่เก้าอี้ริมสระน้ำ ผมทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ตัวติดกัน
“มีอะไรครับ”
"เรื่องลี"
ผมหัวเราะในลำคอเมื่อเรื่องที่อีกฝ่ายจะพูดไม่ต่างจากที่ผมคาดเดาไว้
“อย่าเพิ่งหงุดหงิด พี่ไม่คิดจะพูดเรื่องขอให้เราเลิก” ผมละสายตาจากสระว่ายน้ำหันไปมองพี่ธามด้วยสายตาแปลกใจ “แต่พี่มีคำถามอยากถามเราสองสามเรื่อง”
“ถามมาสิครับ”
“จะตอบตรงๆ ใช่ไหม”
“ผมน่าจะตรงที่สุดในบ้านแล้วไม่ใช่เหรอครับ” ผมยกยิ้มมุมปาก ตลอดมาน่าจะเป็นคำตอบได้ดี
“โชคบกับลีจริงใช่ไหม”
“ครับ”
“โชชอบลีอย่างนั้นเหรอ”
“ครับ”
“ต้องคนนี้เท่านั้นใช่ไหม”
“ครับ”
ทุกคำถามผมตอบโดยไม่เสียเวลาคิด ทุกคำมั่นคง
พี่ธามถอนใจออกมาเบาๆ แววตาครุ่นคิด “เอาเถอะพี่อยากรู้แค่นี้”
“ขอผมถามพี่ธามบ้าง”
พี่ธามหันมามองผมด้วยสีหน้าแปลกใจ ก่อนเอ่ยปากอนุญาต “เอาสิ”
“พี่ธามเคยรักใครบ้างไหม”
“โช!”
“ถ้าพี่ธามเคยรัก พี่ธามจะเข้าใจพ่อของผม เข้าใจผม”
ผมลุกขึ้นยืนไม่คิดจะรอฟังคำตอบ เพราะมันไม่ใช่คำถาม ผมแค่ต้องอยากให้พี่ธามเก็บไปคิด
ผมสาวเท้าห่างออกมา สมองค่อยๆ ประมวลผล คิ้วขมวดเข้าหากัน มีบางอย่างกวนใจ ทำไมผมถึงไม่รู้สึกผิดที่โกหก ไม่ลำบากใจสักนิด เป็นคำถามที่ตอบได้ง่ายดายอย่างไม่น่าเชื่อ
• • • • • • • •
“เอายังไงวันนี้จะทำอะไรกัน” นอร์ทถามขึ้นหลังจากกินอาหารเช้าเรียบร้อย ผมหันไปมองลี อีกฝ่ายนั่งยิ้มฟังนอร์ทพูดโดยไม่ออกความคิดเห็น
"อยากไปไหน"
"ผมเหรอครับ" ลีหันมามองผม
"อืม"
"ผมยังไงก็ได้ครับ จอมขวัญอยากไปไหนไหม" ลีหันไปถามเพื่อน ผู้หญิงคนเดียวของกลุ่ม
"กูว่า..เอ๊ย! ขวัญว่าหยุดยาวแบบนี้คนคงเยอะน่าดู เรานั่งๆ นอนๆ เล่นน้ำอยู่ที่บ้านดีไหมคะ"
"มึงอยากถ่ายรูปพวกพี่ๆ ก็บอก" นะโมเอนตัวเข้าหาเพื่อนพูดเสียงเบาแต่ผมก็ยังได้ยินอยู่ดี จอมขวัญตีแขนเพื่อนเสียงดัง
"เอายังไง" นอร์ทหันไปถามเดียว ก่อนสายตาจะไปหยุดที่พี่ธาม "พี่ธามมีแนะนำไหมครับ หรืออยากไปไหนไหม"
"ไปทานกลางวันข้างนอกก็ดีเปลี่ยนบรรยากาศเดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง แล้วค่อยกลับมาพักผ่อนที่บ้าน”
“ก็ดีนะ” นะโมหันมามองเพื่อน เห็นดีเห็นงามกับพี่ธาม
“มึงเบื่ออยู่บ้านหรือมึงชอบตรงพี่ธามจะเลี้ยง” ดูเหมือนจอมขวัญจะรอโอกาศเอาคืนเพื่อนอยู่แล้ว
“เบาๆ สิวะอย่าพูดเรื่องจริง” นะโมยกนิ้วแตะปากแต่ตัวเองไม่ได้เบาเสียงลงเลย ทุกคนพากันหัวเราะยกเว้นเจ้าของเงินที่ทำหน้าแปลกๆ ผมเริ่มชอบใจเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกัน ผมว่านะโมจะช่วยทำให้พี่ธามชินว่าทุกอย่างไม่สามารถควบคุมได้เสมอไป
“งั้นเอาตามนั้นครับแต่ผมขอพักก่อน เมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อยตายังลืมไม่ค่อยขึ้น” นอร์ทบิดขี้เกียจ
“พี่เดียวจะพักเหมือนกันหรือเปล่าคะ” จอมขวัญดูมีพลังานเหลือเฟือที่สุดในกลุ่มตอนนี้เพราะดื่มน้อยกว่าทุกคน
“พี่เหรอ ว่าจะไปเดินเล่นที่หาด”
“ขวัญไปด้วย”
“เอาสิ”
“พวกมึงไปด้วยกันสิ” จอมขวัญชวนลีกับนะโม ทั้งสองคนตกลง
“มึงจะไปไหม” เดียวหันมามองผม สายตาของผมตวัดไปมองลีก่อนพยักหน้ารับโดยไม่พูดอะไร
“พี่ธามละครับ” เดียวไม่ลืมชวนคนเดียวที่ไม่มีเพื่อนมาด้วย พี่ธามส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่ดีกว่าพี่อยากพักเมื่อคืนแทบไม่ได้นอน” สายตาคนพูดตวัดไปมองนะโม อีกฝ่ายย่นคอเหมือนรู้ว่าเป็นความผิดของตัวเอง ผมหรี่ตามอง สองคนนี้นอนคนละห้องแต่ห้องติดกัน หรือว่านะโมจะทำเสียงดัง ไม่อย่างนั้นจะรบกวนพี่ธามได้ยังไง
“งั้นก็แยกย้าย ใกล้ออกไปแล้วฝากปลุกกูด้วย” นอร์ทลุกจากเก้าอี้เป็นคนแรกตามด้วยพี่ธาม ส่วนพวกผมเดินออกมาพร้อมกัน
สามเพื่อนซี้เดินนำไปข้างหน้า จอมขวัญมีกล้องตัวเก่งติดมือ ผมกับเดียวเดินตามข้างหลังห่างออกมาพอประมาณ
เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ ผมจึงหันไปมองเพื่อน เดียวมองผมอยู่ก่อนแล้วด้วยดวงตาฉายแววขบขัน
“อะไร”
“มึงน่าจะไปเป็นนักแสดงนะ”
“ทำไม”
“เพราะมึงไม่ใช่แค่เล่นเนียน กูว่า..” ดวงตาของเดียวเป็นประกาย “มึงเก็บรายละเอียดได้ดีจนกูยังทึ่ง”
ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน ไม่แน่ใจว่าเดียวต้องการบอกอะไร
“ถ้ากูเป็นพี่ธามกูคงไม่สงสัย มึงเล่นโคตรเหมือน เวลามีอะไรมึงคิดถึงลีก่อนใคร อยากไปไหนอยากทำอะไร สายตามึงมองลีเป็นคนแรกเสมอ” เดียวหันมาสบตาผม “แสดงเก่งดี”
“กูแค่อยากให้พี่ธามเชื่อ”
“กูก็ว่างั้น” ริมฝีปากของเดียวยกยิ้ม ดวงตาเป็นประกายขำ “น้องมันน่ารักดีนะมึงว่าไหม”
ผมมองตรงไปข้างหน้า ลีกำลังยิ้มกว้าง ดวงตาสดใส “อืม”
“หึๆ” เดียวหัวเราะเสียงเบาในลำคอ ต่างคนต่างไม่พูดอะไร
“พี่โช พี่เดียว ถ่ายรูปกันค่ะ” จอมขวัญหันกลับมาเรียกพวกผม
“เอาสิ” เดียวเร่งฝีเท้าเข้าไปหา ผมเดินตามหลังไปช้าๆ
“พี่ถ่ายให้” ผมยื่นมือไปขอกล้องจากจอมขวัญแต่อีกฝ่ายส่ายหน้าปฏิเสธ
“ขวัญอยากถ่ายมากกว่าค่ะ พวกพี่ๆ เป็นแบบให้ก็พอ”
“ตามใจเรา”
ผมขยับเข้าไปรวมกลุ่ม เดียวยกมือขึ้นกอดคอนะโม ส่วนผมเดินเข้าไปหยุดยืนข้างลี
“พี่โชกับลีอย่ายืนตรงสิคะ ภาพมันไม่สวย” ตากล้องร้องบอก
ลีหันมายิ้มทะเล้นให้ผม “ผมขี่หลังพี่โชดีไหมครับ”
“ไม่”
“ผมว่าแล้ว” คนขอหัวเราะชอบใจก่อนหันไปตะโกนบอกเพื่อน “ถ่ายเลยจอมขวัญ ตรงๆ แบบนี้แหละดี โอ๊ะ!”
ลีสะดุ้งน้อยๆ เมื่อผมพาดมือไปกอดไหล่ดึงให้เข้ามายืดชิด ดวงตาที่หันมามองเบิกกว้าง ผมมองตาคู่นั้นขำๆ เป็นจังหวะเดียวกับที่จอมขวัญกดชัตเตอร์พอดี
“เรียบร้อยค่ะ” คนพูดเอากล้องลง “จริงสิ! พี่โชกับลีถ่ายรูปคู่กันดีไหมคะ บอกว่าเป็นแฟนรูปคู่ยังไม่มีสักรูป”
“เออจริงจอมขวัญพูดถูก มึงเอาโทรศัพท์มา อย่างน้อยมึงควรมีติดโทรศัพท์ไว้รูปสองรูปกันเหนียว เผื่อต้องใช้”
“อืม” ผมหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงส่งให้เดียว เห็นด้วยกับความคิดของอีกฝ่าย
“กูด้วย” ลีรีบส่งโทรศัพท์ของตัวเองให้นะโม
“สวีทหน่อย” เดียวลดโทรศัพท์ของผมลง บ่นเมื่อผมกับลียืนนิ่งข้างกัน ผมยกมือขึ้นกอดไหล่ของลี แต่ดูเหมือนเดียวยังไม่พอใจ
“ให้มันดูเหมือนแฟนกว่านี้หน่อยสิวะ”
“ผมว่าแฟนกันก็ถ่ายแค่นี้นะครับพี่เดียว” ลีตอบคนกำกับท่าทาง สีหน้าเขินๆ
“ไม่ได้ ของเรามันต้องการความน่าเชื่อถือมากกว่า”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ ผมสงสารพี่โชแค่นี้ก็ฝืนแล้ว” ลีหันมายิ้มให้ผม เหมือนอยากบอกว่าไม่เป็นไรครับ อย่าคิดมาก ผมสบตาคู่นั้นก่อนใช้สองมือจับหัวไหล่ของลีหมุนเข้าหา แตะริมฝีปากลงบนกระหม่อมของอีกฝ่าย
“แบบนี้ใช้ได้ไหม” ผมผละหน้าออก หันไปถามเดียวเสียงเรียบ
“ได้” เดียวยิ้มกว้างในขณะที่นะโมกับจอมขวัญยืนนิ่งทั้งคู่
“ขวัญไม่ได้ถ่าย” จอมขวัญยิ้มแหย สารภาพออกมาตรงๆ
“ของผม...” นะโมกดดูรูปก่อนถอนใจโล่งอก “ได้ครับโอเคอยู่”
“ถ้างั้นก็พอ” ผมหันไปมองลี ดวงตาคู่นั้นเขินอาย ใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อ ยืนนิ่งไม่พูดไม่จา จนผมอดยิ้มไม่ได้
“ไปได้แล้ว”
“ครับ” ลีพยักหน้า
“ครับก็เดินสิ”
“ครับ” ลีพยักหน้าซ้ำแต่ยังดูเบลอๆ ผมส่ายศีรษะ ถอนใจออกมาเบาๆ
“ซื่อบื้อจริงๆ” ผมคว้าข้อมือของลีดึงให้อีกฝ่ายออกเดิน
“ก็ผมเขินนี่ครับ” ลีหน้าของลีแดงไม่ต่างจากที่บอก
“เขินอะไร”
“ก็พี่โชจุ๊บหัวผม”
“หึ” ผมหลุดเสียงผ่านลำคอ เมื่อคนพูดทำเสียงงอแง
“มันเขินจริงๆ นะครับ”
“ถ้าแค่นี้เขินจะมีแฟนได้เหรอ”
“อย่างกับพี่โชมี”
“มีสิ”
“มีเหรอครับ” ลีหยุดเดินทำให้ผมต้องหยุดตามไปด้วย ดวงตาที่มองมาเบิกโต
“มี เราไม่ใช่เหรอ”
หน้าของลีเปลี่ยนจากตื่นตะลึงเป็นขึ้นสีแดงเรื่อ มันทำให้ริมฝีปากของผมยกขึ้นเป็นรอยยิ้มด้วยความเอ็นดู
เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้น เรียกสายตาของเราสองคนให้หันไปมอง ลีหัวเราะออกมาเบาๆแม้หน้าจะแดงก่ำ เจ้าตัวหันกลับมายิ้มทะเล้นให้ผม “ลืมไปเลยครับ เป็นจริงๆ ด้วย”
“หึ”
“ไม่ต้องสนใจพวกกู ตามสบาย” เดียวโบกมือให้ผมกับลี สามคนยังทำหน้าที่ช่างภาพอย่างแข็งขัน
“โอเค ถ้าอย่างนั้นมาครับ ไปเดินเล่นกัน” ลียื่นมือมาให้ผม ดวงตาทะเล้น ผมมองมือของลีนิ่งก่อนตวัดขึ้นสบตา
สายตาคู่นั้นบ่งบอกว่าเจ้าตัวล้อผมเล่น มันจึงฉายแววแปลกใจเมื่อผมยื่นมือเข้าไปจับกระชับกับมือของลี ดึงให้อีกฝ่ายออกเดินช้าๆ โดยไม่พูดอะไร
“พี่โชครับ”
“หือ”
“ผมเพิ่งรู้ว่ามีแฟนก็ดีเหมือนกันนะครับ”
ผมชะงัก บางอย่างกำลังรบกวนจิตใจอีกครั้ง
“ผมแซวเล่น” ลีหัวเราะเบาๆ รีบบอกเมื่อเห็นผมนิ่งไป
“อืม” ผมปล่อยเสียงลอดลำคอออกมา สายตามองตรงไปข้างหน้า เท้าก้าวไปเรื่อยๆ เสียงชัตเตอร์ยังดังให้ได้ยิน และมือของผมยังจับกระชับกับมือของลี
ผมไม่รู้ว่าการมีแฟนดีสำหรับผมจริงไหม แต่การมีลีอยู่ข้างๆ ดีเสมอ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271385 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก