ตอนที่ 22 : น่ารัก“ช้า” จอมขวัญยังไม่ทันนั่งดีๆ ก็ถูกนะโมบ่น เพราะตามมาที่สระว่ายน้ำเป็นคนสุดท้าย คนสวยคนเดียวของกลุ่มสะบัดหน้าใส่เพื่อน
“กูก็ต้องมีสังคมสาวๆ บ้างไหม อยู่กับพวกมึงใครจะพากูไปซื้อลิปสติกซื้อแป้ง”
“อย่างมึงยังต้องพึ่งลิปสติกอีกเหรอวะ”
“ทำไม กูสวยมากใช่ไหม”
“เปล่า กูหมายถึงมันไม่น่าจะช่วยอะไรมึงได้แล้วมั้ง”
ผลั้ว!
ผมส่ายศีรษะคิดไว้ไม่มีผิด ไม่ตีกันก็คงไม่ใช่นะโมกับจอมขวัญ
“กูแต่งรูปเสร็จหมดแล้วงั้นมึงก็อย่าเอาเลย”
ผมตาโตเมื่อจอมขวัญพูดถึงรูปที่ไปเที่ยวกันมา “กูเอา” ผมรีบยกมือบอกเพื่อน
“กูไม่เห็นอยากได้ มีแต่รูปซิกแพคพี่ๆ กูจะเอาไปทำไมวะ”
“อ้าว! กูก็นึกว่ามึงอยากได้รูปซิกแพคพี่ธามสักรูปสองรูป” จอมขวัญได้ทีแซวเพื่อน เรื่องที่นะโมยอมรับใต้โต๊ะเป็นตัวกันสาวๆ ให้พี่ธามคงถูกจอมขวัญเอามาล้อไปอีกนาน
นะโมยักไหล่ สีหน้าไม่สนใจ “กูไม่เอา”
“นั่นสิ มันจะอยากได้ไปทำไม” ผมว่าจอมขวัญแซวไม่เข้าท่า
“เปล่า กูมีแล้ว” นะโมยิ้มเจ้าเล่ห์ จอมขวัญตาลุกโพลง “มีอะไร มีรูปเหรอ ขอกูดูบ้าง”
“เสียใจ มันเป็นไม้เด็ดของกู กูต้องเก็บไว้ดีๆ” นะโมไม่ยอมเฉลย ทำให้จอมขวัญอยากรู้ขึ้นไปอีก
“กูบอกได้คำเดียวเปลือยอกแน่นอน” คนเล่าดวงตาเจ้าเล่ห์ จอมขวัญถึงกับยื่นข้อเสนอขอซื้อ แต่การเจรจายังไม่เป็นผลสำเร็จก็มีอย่างอื่นมาดึงความสนใจเสียก่อน
“มึง! นั่นใช่มิกิหรือเปล่าวะ”
ผมกับนะโมหันไปมองพร้อมกัน ถึงเห็นว่ามิกิเดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน สายตากวาดไปรอบๆ ก่อนหยุดที่ร่างสูงของพี่โช
“บุกมาถึงนี่เลยเหรอ” นะโมส่ายศีรษะ “เดี๋ยวนี้คำว่ามีแฟนมันไม่มีความหมายแล้วใช่ไหมวะ”
“มึงจะบ่นทำไม ไม่ได้ช่วยอะไรเลย” จอมขวัญขัดคอนะโม สายตาเป็นกังวล
“แล้วมึงจะนั่งยิ้มอยู่แบบนี้เหรอ” จอมขวัญหันมาเล่นงานผมเป็นรายต่อไป
“อ้าว กูยิ้มก็ผิดอีก” ผมหัวเราะเสียงดัง ขำสีหน้าเดือดเนื้อร้อนใจของเพื่อน
“ไม่ผิดแต่มันใช่เวลาไหม เวลานี้มึงควรกังวล”
“จะกังวลทำไม ถ้าพี่โชชอบคุณมิกิจะปล่อยให้กูเล่นบทเป็นแฟนต่อหน้าเหรอ ควรกังวลมากกว่าว่ามิกิจะเจออะไร”
“อย่าชะล่าใจไปนะลี มึงก็เห็นว่ามิกิสวยมาก” จอมขวัญพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“เห็น”
“กูไม่อยากพูดเลยนะแต่จำเป็นต้องพูด มึงจะได้กระตือรือร้นกว่านี้ มึงต้องไม่ลืมว่าพี่โชไม่ได้ชอบผู้ชายจริงๆ ถ้ามึงอยากได้พี่โชเป็นแฟน มึงก็ต้องพยายามให้มากกว่านี้ แล้วก็อย่าปล่อยปลาย่างไว้กับแมว เพราะเวลาหิวๆ บางทีมันก็อดไม่ได้”
“โหเจ๋งว่ะ มึงไปหัดสำนวนแบบนี้มาจากไหนวะ” นะโมยกนิ้วให้เพื่อน
“ยัง มึงยังจะเล่นอีก”
“เอาน่าแค่หอมปากหอมคอก็พอ มึงจะพูดให้ไอ้ลีมันคิดมากทำไมวะ มันสดใสของมันก็ดีอยู่แล้ว”
หูของผมฟังเพื่อนเถียงกันแต่สายตามองตรงไปยังพี่โชกับมิกิ ผมไม่เห็นปฏิกิริยาใดๆ จากพี่โชแต่นักกีฬาคนอื่นๆ ดูคึกคักขึ้นมาทันทีเมื่อมีสาวสวยแวะมา
“มึงไม่คิดจะบอกความรู้สึกกับพี่โชเหรอ”
ผมเบือนสายตากลับมามองจอมขวัญ สมองครุ่นคิด
“ไม่ดีกว่า” ในที่สุดผมก็ได้คำตอบให้กับตัวเอง
“ทำไมวะ ระวังจะไม่ทันการ”
“กูมีเหตุผลสองข้อ หนึ่งกูยังไม่พร้อมจะรับคำปฏิเสธ กูยังอยากอยู่ข้างพี่โชไปแบบนี้ สองคือกูอยากช่วยพี่โชก่อน ถ้าพี่โชรู้ว่ากูชอบคงยกเลิก”
“เฮ้อ” จอมขวัญถอนใจเสียงดัง “ฟังแบบนี้กูก็เข้าใจ เอาตามที่มึงสบายใจแล้วกัน กูก็แค่เป็นห่วง”
“เอาน่า” นะโมวางมือบนไหล่ของจอมขวัญ “มึงต้องไว้ใจไอ้ลี มันรู้ว่ามันกำลังทำอะไรอยู่”
“อืม จริงของมึง” จอมขวัญพยักหน้า
“ว่าแต่..มึงรู้ใช่ไหมไอ้ลี” จู่ๆ นะโมก็หันมาถามผมด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ
“ฮ่าๆ” ผมหัวเราะเสียงดัง ยิ่งเห็นสีหน้าของจอมขวัญก็ยิ่งขำ ผมไม่ได้ตอบคำถามเพื่อนแต่มั่นใจว่าผมรู้ตัวดี
สายตาของผมเบือนกลับไปยังพี่โชอีกครั้ง ทันเห็นอีกฝ่ายมองมาพอดี มิกิมองตามสายตาของพี่โช พอเห็นผมสีหน้าก็ตึงขึ้นมาทันที ผมยิ้มให้พี่โช ยกมือขึ้นโบกเบาๆ พี่โชโบกมือตอบก่อนพูดบางอย่างกับมิกิ ผมเห็นอีกฝ่ายทำสีหน้าเง้างอน พูดบางอย่างรัวเร็ว แต่พี่โชฟังด้วยสีหน้าเรียบเฉยตอบโต้เพียงสองสามคำและเดินไปรวมกลุ่มกับนักกีฬาคนอื่น
“อะไรวะ” นะโมยื่นหน้ามาใกล้ผม
“แล้วมึงได้ยินไหม”
“อยู่ตรงนี้กูจะได้ยินได้ยังไง”
“นั่นไง มึงไม่ได้ยินแล้วกูจะได้ยินเหรอ” ผมหัวเราะขำเพื่อน นะโมทำหน้าเป็นตูด ส่วนจอมขวัญรีบพูดเสียงเบา
“พวกมึงไม่ต้องคิดแล้ว เดินขึ้นมาโน่นแล้ว”
ผมหันกลับไปมอง มิกิกับเพื่อนกำลังเดินขึ้นมาบนอัฒจันทร์ด้วยสีหน้าเรียบตึง ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งไม่ห่างจากพวกผมนัก
“เอาน่า ข้างล่างมันไม่มีที่ให้รอ บนนี้ดีแล้วจะได้เห็นตอนพี่โชซ้อมชัดๆ” เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของมิกิยังไม่ดีขึ้น
“พี่โชบอกให้ขึ้นมานั่งบนนี้ก็แปลว่าอยากให้แกรอไม่ใช่เหรอ” อีกคนช่วยสนับสนุน
“นั่นสิ แบบนี้แปลว่ามีใจนะเว้ย ไม่งั้นต้องไล่กลับแล้ว ใครๆ ก็รู้ว่าพี่โชโหดจะตาย”
“มีใจพ่องสิ” เสียงจอมขวัญกระซิบข้างหู ผมหันไปมอง อดขำสีหน้าหมั่นไส้ของเพื่อนไม่ได้
“เอาน่า ปล่อยเขาพูดไป” ผมลดเสียงเบาลง ขืนนำทุกคำพูดทุกการกระทำของคนอื่นมาคิดคงไม่มีเวลาทำอย่างอื่น
“มิกิพี่โชมองขึ้นมา” เสียงเรียกดังพอให้พวกผมได้ยิน มิกิยิ้มหวานยกมือขึ้นโบกด้วยท่าทีราวกับนางพญา พี่โชยิ้มมุมปากให้ก่อนพุ่งสายตามาที่ผม เสียงตะโกนดังพอได้ยิน
“ลีลงมาหาพี่หน่อย”
“ไปเลยมึง” จอมขวัญแทบจะถีบผมลงจากอัฒจันทร์ด้วยความสะใจ ผมลุกขึ้นเดินลงไปหาคนเรียก
“ครับ?” ผมหยุดยืนตรงหน้าพี่โช ส่งยิ้มกว้างให้อีกฝ่าย พี่โชยกมือเปียกน้ำขึ้นวางบนบ่าของผม
“ฝากด้วยนะ”
“ครับ!” ผมเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย พี่โชก้มหน้าลงมาใกล้ ยิ้มพราย หล่อจนผมตาพร่า
“พี่ใกล้แข่งแล้วไม่อยากโดนตามไม่เลิก อยากให้จบทีเดียว”
“อ๋อ ได้ครับ” ในที่สุดผมก็เข้าใจว่าพี่โชหมายถึงอะไร “ให้ผมทำอะไรดีครับ” ผมถามเพราะเท่าที่ผ่านมาถึงบอกว่าเป็นแฟนกันก็ไม่เห็นมีผลอะไรกับอีกฝ่าย
“ไม่ต้อง พี่จัดการเอง”
“อ้าว” ผมงงว่าแล้วพี่โชจะเรียกผมลงมาทำไม
“พี่เรียกมาบอกให้รู้”
“อ๋อ”
“กับเริ่มต้นนิดหน่อย”
ดวงตาของผมค่อยๆ เบิกกว้างขึ้น เมื่อเห็นดวงตาเจ้าเล่ห์ของพี่โช ผมมัวแต่สนใจสิ่งที่พี่โชพูด เลยไม่ได้สังเกตว่าอีกฝ่ายทำตัวสนิทสนมกับผมแค่ไหน ร้ายจริงๆ
“หึๆ”
“ทำไมร้ายแบบนี้ครับ” ผมอดบ่นไม่ได้
“ว่าพี่เหรอ” มือของพี่โชเลื่อนมาแนบกับแก้มของผม สายตาที่มองมาอ่อนโยน ชนิดที่ต่อให้มองจากดาวอังคารยังนึกว่าพี่โชรักผม
“ชมครับชม” ผมยิ้มกว้างแม้หัวใจจะเต้นผิดจังหวะไปหมด “ถ้างั้นพี่โชอยากให้ผมทำอะไรก็ส่งซิกได้นะครับ”
“แค่เป็นแฟนพี่ก็พอ” เสียงของพี่โชทุ่มนุ่ม มันฟังอ่อนโยนต่างกับพี่โชในวันวานอย่างสิ้นเชิง น้ำเสียงเย็นชาไร้ความรู้สึกหายไป ใบหน้าของผมแดงก่ำ เชื่อแล้วว่าพี่โชแสดงเก่งจริงๆ
“ผม..ผมขึ้นไปก่อนนะครับ”
“อืม”
ผมรีบหมุนตัวกลับ หัวใจกับสมองไปหมดแล้ว พี่โชเวอร์ชั่นอ่อนโยนไม่ดีกับใจผมเอาเสียเลย
“มิกิ” จากหางตาผมเห็นเพื่อนของมิกิสะกิดแขนอีกฝ่ายตอนผมเดินผ่าน ด้วยสีหน้าไม่แน่ใจอีกต่อไป
“ไม่ต้องพูด!” เสียงบ่งบอกถึงอารมณ์คนพูดได้เป็นอย่างดี ผมนึกสงสัยว่าทำไมมิกิถึงไม่ยอมรับสิ่งที่เห็น การดื้อดึงเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการแต่ต้องแลกกับความรู้สึกแย่ๆ ที่ได้รับมันไม่คุ้มกันเลย พ่อผมพูดเสมอว่าเราต้องคอยชั่งใจตัวเองว่าสิ่งที่เราทำอยู่มันทำให้เราสุขหรือทุกข์มากกว่ากัน ถ้าวันนี้มันทุกข์บ้างแต่ก็ยังสุขมากกว่าก็ให้ทำต่อไปแต่ถ้าทุกข์มากกว่าเมื่อไหร่ก็ให้ถอยออกมา เพราะแปลว่าสิ่งที่ทำมันไม่ใช่อีกต่อไป การถามตัวเองแบบนั้นจะทำให้เราไม่หลงทางนานเกินไป สิ่งที่ดีที่สุดคือการยอมรับความจริงตรงหน้า อย่ามองมันแบบที่เราอยากมอง เพราะสุดท้ายแล้วคนที่ต้องอยู่กับความทุกข์นั้นคือเราเอง
“มีอะไร”
ผมหัวเราะขำเมื่อนะโมกับจอมขวัญรีบเข้ามานั่งขนาบข้าง พูดด้วยเสียงเบาแต่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ทำไมสวีทกันขนาดนั้นวะ” จอมขวัญตาเป็นประกาย
“พี่โชอยากจบเรื่อง..น่ะ” ผมไม่เอ่ยชื่อแต่เพื่อนผมรู้ทันที
“ดีๆ กูหมั่นไส้อยู่”
“หมั่นไส้ที่เขาสวยกว่ามึงใช่ไหมวะ”
“เออ” จอมขวัญลงเสียงหนัก ส่งค้อนให้นะโม
“แล้วยังไงต่อวะ”
“ไม่รู้พี่โชจะจัดการเอง เลิกพูดได้แล้ว” ผมปราม เกรงว่าคุยไปเรื่อยๆ เสียงจะดังขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“ลี” นะโมสะกิดผมเบาๆ
“หือ”
“มันจะดีกับหัวใจมึงใช่ไหมวะ”
“สบายมากไม่ต้องห่วง” ผมส่งยิ้มให้เพื่อนแทนคำขอบคุณ ผมรู้ว่านะโมห่วงผมกลัวว่าสุดท้ายแล้วผมเองจะเป็นคนเจ็บปวดกับเหตุการณ์นี้
“อืม”
“ก็ใช้โอกาสนี้จีบพี่โชไปเลยดีไหม” ผมยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกายขำ กึ่งพูดเล่นพูดจริง
“ดีๆ เอาเลยมึงกูสนับสนุนเต็มที่”
“อืม” สายตาของผมมองตรงไปยังพี่โช พี่โชแก้ปัญหาของพี่โชไปนะครับ ผมก็จะแก้ปัญหาใจของผมเหมือนกัน
• • • • • • • •
“พี่โช” มิกิเร่งฝีเท้าแซงพวกผมขึ้นไป มือเรียวจับแขนของพี่โช ลำตัวเบียดชิด พี่โชหันไปมอง ดวงตาเรียบเฉย
“เสร็จแล้วใช่ไหมคะ”
“ใช่”
“งั้นไปหาอะไรทานกันนะคะมิกิหิวแล้ว พี่โชบอกให้รอมิกิเลยไม่กล้าไปก่อน” เสียงหวานเอาใจ
“พี่บอกว่าถ้าจะดูให้ขึ้นไปนั่งบนนั้น ไม่ได้บอกให้รอ”
ผมสะอึกแทนคุณมิกิ เกือบลืมว่าพี่โชเป็นแบบไหน แปลกที่ผมลืมความเย็นชาและคำพูดร้ายกาจของอีกฝ่ายไปแล้ว แทบไม่มีภาพพี่โชแบบนั้นในหัวของผม
มิกิหน้าเสียแต่ยังพยายามฝืนยิ้ม “มิกิอยากรอไปทานพร้อมกับพี่โชนี่คะ ไปนะคะ”
“ลีหิวไหม” พี่โชหันมามองผม น้ำเสียงและสายตาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน
ผมพยายามสังเกตสีหน้าแต่ดูไม่ออกว่าพี่โชอยากให้ผมตกลงหรือปฏิเสธ ผมจึงเดาเอาจากคำพูดของพี่โชที่บอกว่าอยากจัดการให้เรียบร้อย
“ครับ” ผมตัดสินใจตอบรับ
“งั้นก็ตกลง”
“มิกิไปกับพี่โชนะคะ มิกิไม่ได้เอารถมา”
“ไม่ไปกับเพื่อนเหรอ”
“มิกิอยากไปกับพี่โชมากกว่า เดี๋ยวให้เพื่อนขับตามไปก็ได้ค่ะ”
พี่โชมองหน้ามิกินิ่งก่อนพยักหน้า “ได้ มิกินั่งเบาะหลังกับจอมขวัญกับนะโมก็น่าจะพอ เบียดกันนิดไม่เป็นไรใช่ไหม”
“ก็ให้ลีไปนั่งแทนไม่ได้เหรอคะเพื่อนกัน มิกิจะได้ไม่ต้องเบียดกับคนไม่สนิท” น้ำเสียงออดอ้อนออกแนวน่ารัก
“อย่าเลย นั่งแบบนั้นคนเห็นจะเข้าใจผิดว่ามิกิเป็นแฟนพี่”
“ก็ปล่อยคนคิดไปสิคะ มิกิไม่ถือค่ะ”
“แต่พี่ถือ พี่มีแฟนแล้วพี่ต้องให้เกียรติแฟน” พี่โชขยับตัวออกจากแขนของมิกิ แตะมือลงบนแผ่นหลังของผม ความอุ่นของฝ่ามือแทรกซึมเข้ามาในผิวหนัง รวมทั้งหัวใจของผมด้วย
“พี่โช!” มิกิเบิกตากว้าง สีหน้าผิดหวังอย่างรุนแรง
“พี่เป็นคนพูดน้อยแต่ไม่ได้แปลว่าคำที่พูดไม่จริง เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องพูดบ่อยๆ โตๆ กันแล้ว ฟังครั้งเดียวน่าจะเข้าใจ”
อย่าว่าแต่มิกิกับเพื่อนจะตะลึงเลยครับ ผม จอมขวัญกับนะโมยังยืนอึ้ง
“พี่กับลีเป็นแฟนกัน พี่จะพูดซ้ำอีกครั้งเผื่อว่าคำง่ายๆ แค่นี้มิกิไม่เข้าใจ”
“พี่โช! เกินไปแล้วนะคะ” ริมฝีปากของมิกิสั่น ดวงตาวาวโรจน์
“งั้นเหรอ” พี่โชพยักหน้าช้าๆ “แล้วพี่ควรทำยังไงในเมื่อมิกิทำกับแฟนพี่แบบนี้ มิกิพยายามเข้าใกล้พี่ต่อหน้าแฟนพี่ ทำเหมือนลีเป็นอากาศ ไม่คิดถึงความรู้สึกของลีสักนิด มิกิควรถามตัวเองมากกว่าว่าสิ่งที่ทำลงไปเกินไปไหม”
หัวใจของผมเต็มตื้น ความรู้สึกเวลาถูกปกป้องมันอบอุ่นกว่าที่คิด
“มิกิเป็นผู้หญิงสวย พี่ว่ามิกิน่าจะรู้ตัวดีอยู่แล้ว อย่าลดค่าตัวเองโดยการแย่งของๆ คนอื่นเลย” น้ำเสียงของพี่โชอ่อนโยนลงคล้ายพี่สอนน้อง แต่คนฟังไม่รับรู้ ริมฝีปากของมิกิสั่นระริก
“มิกิก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณปู่กับอานรีจะว่ายังไงที่พี่โชทำกับมิกิแบบนี้”
มิกิสะบัดหน้า เดินออกไปราวกับพายุจนเพื่อนที่เหลือต้องวิ่งตาม พี่โชถอนใจยาว
“ขอบคุณครับ” ผมเริ่มต้นจากการขอบคุณพี่โชก่อน “แต่ว่า..”
“พี่รู้ว่ามันแรงไปแต่เชื่อพี่เถอะว่ามันดีแล้ว ในเมื่อมิกิไม่สนใจว่าพี่มีแฟนแล้วการปล่อยให้คิดว่าพี่ไม่ใช่อย่างที่คิดน่าจะเป็นวิธีที่ดีกว่า แบบนี้มิกิจะได้ตัดใจ”
ผมเพิ่งเข้าใจการกระทำของพี่โช ดวงตาของผมค่อยๆ เป็นประกาย ริมฝีปากคลี่ออกเป็นรอยยิ้มกว้างล้อเลียน
“แต่ผมว่า..”
“ว่าอะไร” พี่โชมองเข้ามาในตาของผม
“เมื่อกี้ไม่เห็นเหมือนการแสดงเลยครับ นี่มันพี่โชตัวจริงชัดๆ เมื่อก่อนก็แทบจะกินหัวผมแบบนี้เหมือนกัน”
ไม่รู้ว่าผมตาฝาดไปหรือเปล่า แต่ผมว่าพี่โชหน้าแดงแถมสีหน้ายังเก้อกระดาก
“ลืมๆ มันไปเถอะ”
“ให้ลืมอะไรครับ” ผมยิ้มกว้าง หน้าของพี่โชแดงขึ้นไปอีก ผมชอบสิ่งที่เห็นมาก
“หิวไม่ใช่เหรอ ไปได้แล้ว” คนเคยเย็นชาทำเสียงดุ ออกเดินดุ่มๆ ไปทางประตูโดยไม่รอ
“น่ารักนะมึง”
ผมหันไปมองจอมขวัญ การยืนเงียบๆ ไม่ได้แปลว่าไม่ได้ฟัง สีหน้าเพื่อนผมดูออกรสออกชาติมาก
“อืม น่ารักดี” ผมพยักหน้า “ไปกันเถอะ”
“มึงไปเลย พวกกูไม่ไป”
“อ้าว!” ผมเลิกคิ้วมองหน้านะโม
“ไหนมึงว่าจะจีบ” จอมขวัญยิ้มทะเล้น
“อ๋อ” ผมหัวเราะเบาๆ เพิ่งเข้าใจว่าเพื่อนช่วยเปิดโอกาสให้ “เอางั้นเหรอ”
“อย่ามัวแต่ถามไปได้แล้ว” นะโมออกปากไล่ผมด้วยรอยยิ้ม ผมยิ้มตอบเพื่อนก่อนรีบตามพี่โชออกไป
ผมไม่เห็นพี่โชที่ด้านหน้าจึงเดินอ้อมไปยังลานจอดรถด้านหลัง ผมรีบสาวเท้าเข้าไปใกล้แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าร่างสูงกำลังคุยโทรศัพท์ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
“ผมไม่ไว้หน้าอานรีตรงไหนครับ”
“คุณปู่กับอานรีเห็นว่าเหมาะสมก็เห็นไป ไม่ได้แปลว่าผมต้องทำตาม”
ผมลอบถอนใจ รู้ทันทีว่าเรื่องอะไร จู่ๆ พี่โชก็ชะงัก ผมมองตามสายตาของพี่โชไป ถึงเห็นว่ามิกิยืนอยู่ที่รถ มองมาด้วยสีหน้าของคนอยากเอาชนะ พี่โชพูดกับอานรีอีกสองสามคำก่อนวางสาย ยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง สายตายังไม่ละไปจากมิกิ
ผมอดเป็นห่วงไม่ได้จึงเดินเข้าไปใกล้ แตะมือที่แขนพี่โชแผ่วเบา “พี่โชครับ”
พี่โชหันมามองผม ใบหน้าเย็นชาจนผมใจหาย พี่โชสบตากับผมก่อนดวงตาจะค่อยๆ อ่อนแสงลง จู่ๆ ความเกรี้ยวกราดก็แปรเปลี่ยนเป็นความเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ
“โอ๊ะ!” ผมไม่ทันตั้งตัวเมื่อพี่โชดึงผมเข้าไปหา มือใหญ่แตะบนแผ่นหลังกดให้ลำตัวผมแนบเข้าหา ริมฝีปากร้อนของพี่โชประกบเข้าหาริมฝีปากของผมทันที
หัวใจค่อยๆ เพิ่มจังหวะการเต้นจนรัวเร็ว ในหัวของผมพร่าเบลอไปหมด พี่โชถอนริมฝีปากออก ดวงตาเป็นประกายวาววับ มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
พี่โชเบือนหน้าไปมองมิกิ สีหน้าของอีกฝ่ายซีดเผือดไม่เหลือเค้าคุณหนูเอาแต่ใจอีกเลย ก่อนสีหน้านั้นจะเปลี่ยนเป็นรังเกียจชัดเจน เสียงเปิดปิดประตูรถดังโครมคราม เพียงครู่เดียวรถเก๋งคันหรูก็กระชากตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ผมหันกลับมามองพี่โช อีกฝ่ายมองผมอยู่ก่อนแล้วด้วยดวงตาเป็นประกาย
“ขอโทษ โกรธพี่หรือเปล่า”
ผมส่ายศีรษะแทนคำตอบ ใจยังเต้นแรงไม่หาย
“ขอบคุณที่ช่วย” มือของพี่โชยังแตะอยู่ที่หลัง สัมผัสอ่อนโยนจนผมรู้สึกได้
“ไม่เป็นไรครับผมแค่ตกใจ ไม่คิดว่าพี่โชจะจูบผู้ชาย”
ผมเห็นความรู้สึกมากมายในดวงตาของพี่โช วูบหนึ่งผมคิดว่าพี่โชประหลาดใจตัวเอง เราสบตากันนิ่งอยู่ครู่ใหญ่
“ก็เรามันน่ารัก”
“อะไรนะครับ!” นั่นไม่ใช่คำตอบที่ผมคิดว่าจะได้ยิน
“ทำไมจะจูบไม่ได้ พี่ไม่เห็นรู้สึกว่าจูบผู้ชาย”
“แต่ผมเป็นผู้ชายนะครับ” ผมกระพริบตาปริบๆ ใส่พี่โช
พี่โชหัวเราะร่วน ปล่อยมือจากหลังผม เดินหนีกันหน้าตาเฉย
“เดี๋ยวสิครับคุยกันก่อน” ผมเร่งฝีเท้าตาม “ผมไม่เหมือนผู้หญิงนะผมผู้ชาย”
“หึๆ แล้วพี่ได้พูดไหมว่าเราเหมือนผู้หญิง”
“ไม่ได้พูดครับ” ผมส่ายหน้า
“ถ้าไม่พูดก็แปลว่าไม่ใช่”
ผมไม่แน่ใจว่าพี่โชร้ายกาจเกินไปหรือเพราะผมยังเบลอกับรสสัมผัสเมื่อครู่จึงเถียงอีกฝ่ายไม่ออก
“คิดอะไรอยู่”
“ครับ?” ผมเงยหน้าขึ้นมองเพราะเสียงของพี่โชฟังกังวล
“เราเงียบไป คิดอะไรอยู่”
ผมคลี่ยิ้มออกช้าๆ หัวใจลดจังหวะการเต้นจนเป็นปกติ ดวงตากระจ่างใส
“กำลังคิดว่าจะให้พี่โชเลี้ยงอะไรเป็นการตอบแทนดีครับ”
“หึๆ คิดมาแต่อย่าแพงมาก พี่จน”
“กินเงินคนจนนี่แหละครับอร่อยดี”
“จะถล่มพี่เหรอ”
“ก็ใครใช้ให้มาจูบผมละครับ” ผมยิ้มทะเล้น
“กะจะไม่ให้เหลือเงินเลยหรือไง”
“ของมันแน่อยู่แล้วครับ”
พี่โชหัวเราะเสียงดัง สีหน้าและดวงตาสดใสไม่เหลือเค้าพายุรุนแรงให้เห็น
ผมมองใบหน้านั้นด้วยรอยยิ้มอ่อน อดย้อนคิดไปถึงครั้งที่ผมเดินมาเจอพี่โชคุยโทรศัพท์โดยบังเอิญไม่ได้ สีหน้าของพี่โชวันนั้นทั้งเย็นชาและเกรี้ยวกราดเมื่อหันมาเห็นผม ต่างจากวันนี้โดยสิ้นเชิง สายตาของพี่โชอ่อนแสงลงเมื่อเห็นผมยืนอยู่
แม้ไม่เคยมีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากอีกฝ่ายแต่ผมรับรู้ได้จากการกระทำ ว่าพี่โชยินดีที่มีผมอยู่ด้วย จะมีสักกี่คนที่เปลี่ยนสายตาเย็นชานั้นได้ สำหรับผมแล้วแค่นี้ก็มีความสุขเกินพอ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
สปอย...
.
.
.
.
.
ตอนหน้ามีคนรู้ใจตัวเองแล้ว ><
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271435 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก