ตอนที่ 23 : รู้ตัว
-ปลาฉลาม-“โช!” เสียงเรียกที่ดังขึ้นทำให้ผมชะงักเท้า เดียวเดินเข้ามาหาผมด้วยอาการเร่งรีบ ตามมาด้วยนอร์ท สีหน้ายุ่งยากของเพื่อนทำให้ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน
“มีอะไร”
“หาที่คุยกันก่อน” เดียวเดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าผม
“ตอนนี้เหรอ” ผมยกมือขึ้นดูนาฬิกา อีกยี่สิบนาทีก็ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว วันนี้ผมมาถึงมหา’ลัยสายกว่าทุกวัน
“เออ”
“ไม่เรียน?” ผมเลิกคิ้วถามเพื่อน
“ไว้ก่อน ไปเถอะ” นอร์ทพาดมือมาบนไหล่ กอดคอหลวมๆ ดึงให้ออกเดินไปด้วยกัน
“มีอะไรวะ” ผมถามเมื่อหาที่นั่งได้เรียบร้อยแล้ว เดียวเลือกซุ้มกาแฟเล็กๆ ในมหา’ลัย เวลานี้ผู้คนบางตา
“มึงเล่า” นอร์ทโยนหน้าที่ให้กับเดียว
“มิกิ”
ขึ้นมาคำแรกผมก็ถอนใจยาว นึกรำคาญผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาทันที “ถ้าเรื่องคนนี้กูไม่สนใจ”
“แต่มึงต้องสน” เดียวทำสีหน้าจริงจัง “เพราะมันไม่ได้เกี่ยวกับมึงคนเดียว”
“อะไรวะ”
“มิกิปล่อยข่าวเรื่องมึงกับลีเป็นแฟนกัน ตอนนี้รู้กันทั้งคณะเราแล้วมั้ง”
ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน “มึงแน่ใจใช่ไหมว่าเป็นมิกิ”
“จะมีใครอีกที่รู้ว่ามึงกับลีเป็นแฟนกัน พวกที่ชมรมอาจสงสัยท่าทางแปลกๆ ของมึงบ้างแต่ไม่มีใครรู้นี่หว่า” นอร์ทช่วยเดียวตอบ ผมพยักหน้าช้าๆ
“เมื่อไหร่”
“กูมาถึงก็มีคนถามแล้ว”
“กูเห็นในบอร์ดคณะมีคนแซวมึงกับลีไว้” เดียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิด ก่อนส่งให้ผมดู
“ไม่โทรบอกกูวะ” ผมเลื่อนหน้าจอไปเรื่อยๆ ดูเหมือนเรื่องของผมจะเป็นประเด็นสนทนาร้อนแรงในบอร์ดคณะไปแล้ว
“กูอยากบอกมึงตอนอยู่ด้วยกันมากกว่า” เดียวบอกเหตุผลที่ไม่ยอมบอกผมทางโทรศัพท์
“ไอ้เดียวมันกลัวมึงทำพัง”
“เออกูยอมรับ มึงสนใจใครที่ไหนกูกลัวใจบอกตรงๆ ครั้งนี้มีลีมาเกี่ยวด้วยกูเลยอยากให้มึงคิดให้ดีก่อนทำอะไรลงไป”
ผมพ่นลมหายใจออกมา เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนพูดดี
“มึงจะเอายังไง จะตอบรับหรือปฏิเสธ” เดียวจ้องตาผม เป็นครั้งแรกที่ผมใช้เวลาคิดนานกว่าที่เคย
“กูว่าปรึกษาลีก่อนไม่ดีกว่าเหรอวะ น้องมันเสียหาย” นอร์ทเสนอความคิดเห็น ผมพยักหน้าคิดว่าคงต้องคุยกัน
“กูว่ามึงควรหาคำตอบให้ตัวเองก่อน แล้วค่อยไปคุยกับน้องมัน” เดียวเป็นคนเดียวที่มีความคิดเห็นต่างออกไป
“ก็จริงของไอ้เดียว มึงคิดก่อนดีกว่า” นอร์ทจ้องหน้าผม “ถ้าเป็นกู กูคงเลือกปฏิเสธ เอาตรงๆ กูคงยอมปวดหัวเรื่องมิกิกับที่บ้านดีกว่าให้คนทั้งมหา’ลัยเข้าใจว่ากูชอบผู้ชายว่ะ แม่งจีบใครไม่ติดเลยนะเว้ย”
“นั่นสิ ถึงมึงยังไม่มีคนที่ชอบตอนนี้แต่สักวันมึงก็ต้องมี ปฏิเสธไปก็ดี” เดียวสบตากับผม ในดวงตาของเพื่อนมีประกายแปลกๆ ที่ผมไม่เข้าใจ
“ว่าไงวะ” นอร์ทถามซ้ำเมื่อเห็นผมยังนิ่งเงียบ
“อืม” ผมปล่อยเสียงผ่านลำคอออกมา
“งั้นก็ตามนี้ พวกกูจะช่วยแก้ข่าวให้ด้วย มึงก็ใจเย็นๆ อย่าโหดให้มาก” นอร์ทเตือนเพราะรู้นิสัยของผมดี
“อืม”
“งั้นก็จบ จะกลับไปเรียนไหมหรือไหนๆ ก็วิชาเดียวโดดแม่งเลย ออกไปหาอะไรแดกแล้วพวกมึงค่อยกลับมาซ้อม”
“เอางั้นก็ได้กูขี้เกียจเหมือนกัน” เดียวตอบนอร์ท “แล้วมึงล่ะ”
“กูจะแวะไปหาลีที่คณะ”
“เออกูลืม มึงไปเถอะเดี๋ยวกูไปกับไอ้เดียวสองคน”
“มึงไม่ต้องไป ลีฝากกูมาบอกว่าจะไปเจอมึงที่สระ” ผมหันไปมองหน้าเดียว “มึงไม่ต้องมองตาขวาง กูบังเอิญเจอเลยเล่าให้ลีฟังจะได้ตั้งตัวทัน”
“กูยังไม่ได้พูดอะไร”
“หึๆ” เดียวหัวเราะด้วยแววตารู้ทัน แต่เลือกที่จะไม่แซวผมต่อ
“ตกลงได้แล้วก็ลุกสิวะ มึงจะนั่งมองตากันทำไม” นอร์ทบ่นพร้อมกับลุกขึ้นยืน เดียวลุกขึ้นตามด้วยใบหน้าที่ยังเต็มไปด้วยรอยยิ้มขำ ผมเดินตามหลังเป็นคนสุดท้าย อดคิดถึงคนตัวเล็กที่เดียวพูดถึงไม่ได้ ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง
• • • • • • • •
ผมมองไปยังอัฒจันทร์ก่อนเป็นอันดับแรก ลีนั่งอยู่บนนั้นกับเพื่อนๆ ครบแก๊งค์ ผมหันไปหาเดียวเพื่อบอกเพื่อนให้เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แต่มีเสียงหนึ่งทักขึ้นมา
“โช”
ผมหันไปมองเจ้าของเสียง บิ๊กเป็นนักกีฬาว่ายน้ำเหมือนกับผม ถึงไม่ใช่กลุ่มเดียวกันแต่ก็เป็นเพื่อนที่พูดคุยกันได้
“ไง” ผมทักตอบ
“ตกลงมึงมีแฟนแล้วเหรอวะ ใช่อย่างที่เขาลือกันหรือเปล่า” บิ๊กเข้าประเด็นโดยไม่อ้อมค้อม บุ้ยใบ้ใบหน้าไปทางอัฒจันทร์
ผมหันไปมองตามสายตาของบิ๊ก ลีกับเพื่อนก้มหน้าดูโทรศัพท์ ไม่ทันสังเกตว่าผมมาแล้ว
“กูไม่ได้อะไรนะโว้ยเห็นเขาพูดกันเลยอยากรู้ว่าจริงไหม ลีก็น่ารักดี ”
“มึงพูดแบบนี้ชอบน้องมันหรือไงวะ เหมือนถามทางยังไงชอบกล” เดียวพูดด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ ผมละสายตาจากลีหันกลับมา
“ใช่”
“หะ! จริงเหรอวะ! กูนึกว่าข่าวมั่ว”
“อย่างที่มึงได้ยินทุกอย่าง” ผมพูดเสียงเรียบก่อนหันไปหาเดียว “มึงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนกูจะคุยกับลี”
“ได้”
ผมมองบิ๊กก่อนหมุนตัวไปทางอัฒจันทร์ ได้ยินเสียงอีกฝ่ายดังตามหลังมา
“ไอ้เดียว กูไม่ได้ชอบน้องลีนะเว้ย”
“เออ กูรู้” เสียงตอบของเดียวเหมือนกำลังขำอะไรบางอย่างแต่ผมไม่ได้ใส่ใจ สายตามองตรงไปยังคนที่กำลังเงยหน้าขึ้นมาพอดี
“พี่โช” ใบหน้าบึ้งตึงของผมคลายออกเมื่อเห็นรอยยิ้มของอีกฝ่าย
“มานานแล้วเหรอ” ผมนั่งลงข้างลี
“เพิ่งมาครับ” คนตอบยังยิ้มสดใสราวกับไม่มีเรื่องอะไรรบกวนใจ มันทำให้ผมโล่งอก
“พี่โชเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” คิ้วของลีเลิกขึ้น
“เปล่า” ผมส่ายศีรษะ
“แต่สีหน้าพี่โชเหมือนมีเรื่องกังวลเลยครับ”
ผมรับรู้ถึงความเป็นห่วงได้จากดวงตาของอีกฝ่าย
“ไอ้ลี” เสียงเรียกเกรงใจดังขึ้น “เดี๋ยวพวกกูมานะจอมขวัญอยากกินลูกชิ้นทอด” นะโมส่งยิ้มให้ผม ผมคิดว่าทั้งคู่อยากเปิดโอกาสให้ผมกับลีคุยกันสองคน
“อืม ซื้อมาฝากกูด้วย”
“ได้เดี๋ยวกูมา”
ผมรอจนนะโมกับจอมขวัญเดินลงอัฒจันทร์ไปแล้วจึงหันไปสบตาของลี
“พี่โชเป็นห่วงเรื่องที่เป็นข่าวขึ้นมาใช่ไหมครับ” ลีพูดขึ้นก่อนด้วยใบหน้าติดรอยยิ้มอ่อน
“ลีกระทบอะไรไหม”
“ไม่นะครับ ที่คณะผมยังไม่มีใครพูดถึง ส่วนที่นี่ก็มีสายตาแปลกๆ มองมาบ้างแต่ไม่มีใครถามอะไร พี่โชล่ะครับเป็นไงบ้าง”
“สบายดี”
“ผมก็สบายดีครับ” ลียิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว ดวงตาเหมือนท้องฟ้ายามปลอดโปร่ง มันทำให้ความรู้สึกแย่ๆ ของผมหายไป
“พี่โชไม่ต้องห่วงผมนะครับ ผมไม่คิดมากเรื่องข่าวนี้เลย สนุกดี จู่ๆ ก็กลายเป็นคนดัง”
“หึ”
“พี่โชจะปฏิเสธใช่ไหมครับ”
“ทำไมถึงคิดแบบนั้น”
“คงไม่มีใครอยากให้คนทั้งมหา’ลัยเข้าใจผิดว่าชอบผู้ชายมั้งครับ สาวๆ หายหมด” ลีหัวเราะออกมาเบาๆ
“พี่ไม่เคยสนใจเรื่องนั้น”
“อย่าบอกว่าพี่โชจะยอมรับว่าใช่นะครับ” ลีพูดด้วยน้ำเสียงขบขัน แต่เมื่อเห็นสายตาของผม ดวงตาของลีเบิกกว้างขึ้น สีหน้าแปรปลี่ยนเป็นแปลกใจ
“พี่โชจะรับว่าใช่เหรอครับ!”
“ใช่”
“ทำไมละครับ”
ผมมองเข้าไปในดวงตาของลี เหตุผลที่ควรปฏิเสธมีมากมายแต่เหตุผลที่ผมเลือกตอบรับมีข้อเดียว
“ครับ?”
“พี่ไม่อยากแพ้คุณปู่”
“ผมคิดอยู่แล้วเชียว ว่าแต่มันจะคุ้มเหรอครับ”
สายตาที่มองมาซื่อตรงและจริงใจ ริมฝีปากของผมคลี่ออกเป็นรอยยิ้ม ไม่ลังเลกับคำตอบของตัวเองสักนิด
“คุ้มสิ”
ผมเห็นความดีใจผ่านสายตาคู่นั้น มันสว่างวาบขึ้นมาแม้เพียงครู่เดียว
“ขอโทษที่ทำให้เราลำบาก”
“ไม่เป็นไรเลยครับ” ลีส่ายหน้าแรงๆ “ผมอยากช่วย”
“ขอบใจ” ผมยิ้มให้ลี ผู้ชายตัวเล็กที่เป็นเหตุผลข้อเดียวของผม
“พี่ต้องลงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว”
“ครับ สู้ๆ นะครับ”
“พี่ยังไม่ได้แข่ง”
“ฮ่าๆ จริงครับ ผมชอบพี่โชที่เป็นแบบนี้ชะมัด” ดวงตาของลีเป็นประกาย มันสว่างไสวราวกับแสงแดด
“แบบไหน”
“กวนๆ แต่ไม่เย็นชา ถ้าเป็นเมื่อก่อนพี่โชพูดคำนี้ผมคงเย็นสันหลังวาบ แต่ตอนนี้ผมว่ามันน่ารักดี”
“ว่าใครน่ารัก ชักเอาใหญ่แล้วนะ” ผมจับศีรษะของลีโยกเบาๆ เจ้าตัวยิ้มทะเล้นไม่มีท่าทีเกรงกลัวผมสักนิด
“ใครว่าพี่โชน่ารักไม่ได้ครับ ผมเถียงขาดใจ สำหรับผมพี่โชน่ารักที่สุด”
“เพี้ยนทุกเรื่อง” ผมเขกมือลงบนศีรษะของลีก่อนลุกขึ้นยืน
“พยายามเข้านะครับ” รอยยิ้มของลีทำให้ผมยิ้มตาม
“อืม”
ผมเดินลงจากอัฒจันทร์ คิดถึงคำพูดเมื่อครู่ของลี ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงเป็นอย่างที่ลีว่า และถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงปฏิเสธเรื่องนี้ไปแล้ว แต่เพราะเมื่อก่อนไม่มีลีวันนี้คำตอบจึงไม่เหมือนเดิม ริมฝีปากของผมยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม อาการหึงทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีอะไรเป็นอย่างไรผมก็เพิ่งได้รู้วันนี้
• • • • • • • •
“ร้ายนักนะมึง ปล่อยให้พวกกูสงสัยอตั้งนานว่าลีมาดูมึงซ้อมอะไรบ่อยๆ ที่แท้ก็มาเฝ้าแฟน” เสียงเพื่อนนักกีฬาคนหนึ่งแซวผมหลังการซ้อมเสร็จสิ้น
“เปล่า” ผมส่ายหน้า
“อ้าว! ไหนไอ้บิ๊กบอกว่าเป็นแฟนมึง ตกลงไม่ใช่เหรอ”
“กูไม่ได้บอกว่าไม่ใช่ กูบอกว่าเปล่า”
“แล้วมันต่างกันตรงไหนวะ”
“เปล่า ลีไม่ได้มาเฝ้ากู กูขอให้มาเอง” ผมโอบมือไปบนบ่าของลีดึงให้เข้ามายืนใกล้ ใบหน้าที่เงยขึ้นมามองผมด้วยสายตาแปลกใจ
“เชี่ย! กูไม่คิดเลยนะว่ามึงจะมีมุมนี้ ใช่ไอ้โชตัวจริงไหมวะ”
“หึ” ผมหัวเราะในลำคอ
“เอาเป็นว่ากูยินดีด้วย ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงสักที” ท่าทางคนพูดออกอาการดีใจจนเกินเหตุ
“วันอะไรของมึง” เดียวเดินเข้ามาร่วมวงสนทนา
“ก็วันที่สาวๆ จะหันมามองพวกกูบ้างสิวะ ขอบใจมากนะลี”
ผมหันไปมองคนที่ถูกพูดถึง ยิ้มเข้าไปในดวงตาคู่นั้น จู่ๆ หน้าของลีก็ขึ้นสีแดงเรื่อ
“ผม..ผมไปตามนะโมก่อนนะครับ เข้าห้องน้ำนานชะมัด” ลีออกอาการเงอะงะ ผมหัวเราะเบาๆ นึกเอ็นดูท่าทางของอีกฝ่าย
“กูไปด้วย” จอมขวัญเร่งฝีเท้าตามเพื่อนไปอีกคน
“ไหนมึงว่าจะปฏิเสธ”
ผมหันกลับไปมอง เหลือเพียงเดียวยืนอยู่ด้วยสีหน้าและแววตาขบขัน
“แบบนี้ดีแล้ว”
“หึๆ” เดียวหัวเราะในลำคอ ยกมือขึ้นจับไหล่ของผม “กูดีใจที่เห็นมึงมีความสุข”
ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากของผม เราเป็นเพื่อนกันมานานจนบางครั้งคำพูดก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป
“กูไปเอากระเป๋าเดี๋ยวมา” เดียวตบมือลงบนบ่าผมสองสามครั้งก่อนหมุนตัวเดินออกไป
ผมยังยืนอยู่ที่เดิม สายตากวาดมองไปรอบๆ ความรู้สึกมุ่งมั่นอยากเอาชนะของผมยังคงอยู่ การว่ายน้ำยังเป็นสิ่งที่ผมทุ่มทั้งแรงกายและแรงใจให้ เพียงแต่ใครบางคนทำให้ผมหยุดมองมากขึ้น ยิ้มมากขึ้น และมีความสุขมากขึ้นอย่างที่เดียวพูดไว้
“มาแล้วครับ”
ผมหันไปมองเจ้าของเสียง ใบหน้าเคร่งขรึมคลายออก ดวงตาอ่อนแสงลง “หิวไหม”
“ไม่น่าถามเลยครับ” ลียิ้มทะเล้น ลูบมือบนท้องไปมา “ทางนี้พร้อมมาก”
“ใช่ครับ” “ใช่ค่ะ” เสียงลูกคู่ของลีดังขึ้นพร้อมเพรียงกัน ผมหัวเราะเสียงดังกว่าที่เคย
โลกของเราไม่จำเป็นต้องมีเราเพียงลำพัง ผมเพิ่งเข้าใจความหมายของมันอย่างท่องแท้ก็วันนี้ โลกของผมที่มีลีอยู่ด้วยยังเป็นโลกใบเดิมที่ผมคุ้นเคย ลีไม่ได้เข้ามารุกล้ำพื้นที่ของผม แต่ลีทำให้มันอบอุ่นขึ้นและผมไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไป
จะมีทางเป็นไปได้ไหม ถ้าผมอยากให้โลกของผมใบนี้มีลีตลอดไป
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271424 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก