ตอนที่ 24 : ลุง“พี่โช” ผมรีบเปิดประตูรั้วบ้านจนเท้าเกือบสะดุด พี่โชยืนพิงรถมองตรงมายังผมด้วยสายตาละมุนที่ผมดันไม่รู้ตัวว่ามันแปลกไป
“ไม่ต้องรีบ” เสียงดุดังขึ้น พี่โชก็ยังเป็นพี่โช ถ้าคิดว่าจะได้ยินคำหวานๆ ก็ผิดแล้ว
“มายังไงครับ”
“ขับรถมา” คนพูดบุ้ยใบ้ไปทางรถที่พิงอยู่
“อ้าวผมก็นึกว่าเดินมา” ผมยิ้มแฉ่งให้คนฟัง เจอมุกสิบบาทห้าบาทก็ต้องตอบด้วยมุกเดียวกัน
“เมื่อกี้ไม่เห็นบอกเลยครับว่าจะมา” พี่โชส่งข้อความมาถามผมว่าอยู่ไหน พอตอบว่าอยู่บ้านก็เงียบหายไป แล้วจู่ๆ ก็โผล่มาหน้าบ้านผม
“ว่างหรือเปล่า”
“จะว่าว่างก็ว่างครับ จะว่าไม่ว่างก็ไม่ว่าง ขึ้นอยู่กับพี่โชถามทำไม”
พี่โชนิ่วหน้าเมื่อได้ยินผมพูด ผมจึงต้องรีบอธิบาย “คือผมนัดนะโมไว้ครับ ไม่มีธุระสำคัญอะไร ถ้าพานะโมไปด้วยได้ผมก็ว่าง ถ้าไม่ได้ผมก็ไม่ว่างครับ” เป็นเช้าวันเสาร์ที่ผมไม่คิดว่าพี่โชจะติดต่อมา ผมจึงนัดกับนะโมไปเดินเล่นแก้ว่าง
“ไปได้ แฝดอยากไปสวนสนุกเลยบังคับพี่ไปด้วย”
“อ๋อ” ผมพยักหน้า “แต่แฝดไม่มีปัญหาเรื่องพี่โชไม่ใช่เหรอครับ” ผมสงสัยจนต้องเอ่ยปากถาม สองแฝดเข้าข้างพี่โชมาตลอด ผมจึงสงสัยว่าทำไมพี่โชถึงมาชวนผมไปด้วย ในเมื่อไม่จำเป็นต้องแสดงต่อหน้าน้องทั้งสองคน
“พี่ธามถูกธารีบังคับให้พาไป”
“อ๋ออออ” คราวนี้ผมลากเสียงยาว เข้าใจสถานการณ์ทันที
“ลีอยากไปไหม”
“ไปได้ครับ เดี๋ยวผมโทรบอกนะโม รายนั้นชอบสวนสนุกอยู่แล้ว”
“จะชวนจอมขวัญไปด้วยก็ได้นะ”
ผมยิ้มกว้าง ดีใจที่พี่โชนึกถึงเพื่อนของผม “จอมขวัญไม่ว่างครับไปเที่ยวกับน้อง ผมกับนะโมเลยไปกันสองคน งั้นพี่โชเข้าไปรอในบ้านก่อนครับ ผมขอเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บเดียว”
“อืม”
“ที่จริงโทรมาถามก็ได้ครับ จะได้นัดเจอกันข้างนอก บ้านผมไกล”
“จะเป็นไรไปคนอื่นก็มารับแฟนไม่ใช่เหรอ” มือของพี่โชแตะที่กลางหลังของผม ดวงตาที่มองมาอ่อนแสง หัวใจของผมเต้นตึกตัก อีกนิดเดียวผมก็จะคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง ดีที่ยังมีสติยั้งคิดได้ว่ามันไม่ใช่
“พ่อกับแม่ไม่อยู่ครับ พี่โชนั่งเล่นไปก่อนเดี๋ยวผมลงมา” ผมบอกพี่โชเมื่อเราเดินเข้ามาในบ้าน
“ไม่ต้องรีบ”
“พี่โชนัดไว้กี่โมงแล้วก็ที่ไหนครับ ผมจะได้บอกนะโมถูก”
พี่โชยกนาฬิกาขึ้นดู คิ้วขมวดเข้าหากัน เป็นสีหน้าของคนกำลังใช้ความคิดที่หล่อที่สุดสำหรับผม ผมอดยิ้มกับภาพที่เห็นไม่ได้
“พี่นัดพี่ธามไว้ที่พลาซ่าแถวกลางทาง แต่ยังพอมีเวลา บอกนะโมว่าเดี๋ยวไปแวะรับที่บ้าน ลีไปถูกใช่ไหม”
“ถูกสิครับ ผมเป็นลูกอีกคนของบ้านนั้นเลยนะ”
“อยากมาเป็นลูกอีกคนของบ้านพี่บ้างไหม”
“ครับ?!” ผมตาโต ใจเต้นตึกตัก ไม่คิดว่าพี่โชจะพูดขึ้นมา
“แม่พี่ชอบลี ถามถึงตลอด”
“ผมก็ชอบแม่พี่โชครับ” หัวใจเจ้ากรรมเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ ลีหนอลีเอ็งจะคิดไปไกลไม่ได้ ผมได้แต่บอกในใจ แล้วใช้รอยยิ้มกว้างๆ กลบเกลื่อนความหน้าแหกของตัวเอง คิดไปได้หนอเรา
“ไม่ไปแต่งตัวเหรอ เอาแต่ยืนยิ้ม”
“โอ๊ย!” ผมร้องเบาๆ เพราะพี่โชดึงแก้มผมสองข้างให้ยืดออก
“ไปเร็ว เดี๋ยวไปรับนะโมไม่ทัน อย่าลืมโทรบอกเพื่อนด้วย”
“ครับ ไปเดี๋ยวนี้ครับ” ผมแอบมองค้อน ก็ใครใช้ให้มายืนหล่อๆ อยู่ในบ้าน หัวจิตหัวใจ สมงสมองมันก็ต้องเออเร่อร์กันบ้าง แอบชอบอยู่ไม่รู้หรือไง ปลาฉลามมีหัวใจหรือเปล่านะผมชักสงสัยเสียแล้ว
• • • • • • • •
“พี่โชตั้งใจตัดกำลังธารีหรือเปล่าคะ อิ่มจนไม่มีแรงเดิน” น้องธารีบ่นพี่ชายกระปอดกระแปด
“กินเยอะเองบ่นทำไม” ธันแซวคู่แฝด ผมชอบเวลาน้องสองคนอยู่ด้วยกัน แม้จะขัดกันตลอดเวลาแต่ใครเห็นก็รู้ว่าคู่นี้รักและสนิทกันมาก
“อุ๊ย!” เสียงอุทานของน้องธารีเรียกสายตาของผมให้หันไปมองตาม ดูเหมือนคนถูกมองก็เห็นพวกผมเช่นกัน
มิกิยังสวยเหมือนเดิม แต่สายตาที่มองมาไม่มีความเป็นมิตรอีกต่อไป แม้กับพี่โชคนที่เอ่ยปากว่าชอบนักชอบหนา
“โห พอเขาไม่เอาก็แปลงร่างเลยเหรอวะ” เสียงกระซิบเบาๆ ดังมาจากนะโม ดูเหมือนไม่ใช่ผมคนเดียวที่คิด
“มิกิ” พี่ธามยิ้มทักทาย ทีแรกมิกิคล้ายจะแกล้งทำเมินแต่กลับเปลี่ยนใจเดินตรงเข้ามาหา พร้อมกับเพื่อนอีกสองคน
“สวัสดีค่ะพี่ธาม”
“สวัสดีครับ”
“มาเดินเล่นเหรอคะ”
“พี่มาทานข้าว กำลังจะพาแฝดไปสวนสนุก มิกิไปด้วยกันไหม”
“ตายสบายเลยค่ะพี่ธามมิกิมีนัดแล้ว พี่ธามจำพี่พอลได้ใช่ไหมคะ ลูกชายลุงประยูรเจ้าของที่นี่”
“จำได้”
“ที่บ้านเพิ่งแนะนำให้รู้จักกันค่ะ คุณพ่อมิกิบอกว่าเราควรเลือกคบกันคนที่คู่ควรกับเรา” สายตาของมิกิตวัดไปมองพี่โช ริมฝีปากบางเหยียดออก
“พี่ธามคะไปกันเถอะค่ะ ธารีอยากไปถึงเร็วๆ” น้องธารีดึงแขนพี่ธาม แม้พยายามซ่อนสีหน้าเอาไว้แต่ก็ยังเห็นชัดว่าไม่พอใจมิกิ
“อืม” พี่ธามพยักหน้าให้น้องสาว ก่อนหันไปหามิกิอีกครั้ง
“ขอให้สนุกครับ พี่ต้องไปแล้ว”
“ค่ะ มิกิก็ต้องไปเหมือนกันเดี๋ยวพี่พอลจะรอ ขอตัวนะคะ”
มิกิเดินสะบัดผมจากไปอย่างสวยงาม ผมลอบมองใบหน้าพี่โช ริมฝีปากได้รูปยกขึ้นเป็นรอยยิ้มขำ ดวงตาไร้ความขุ่นข้องใจ
“ชวนทำไมก็ไม่รู้ ไม่ได้รู้เลยว่าทำอะไรไว้บ้าง” คนที่บ่นไม่ใช่ใคร นะโมเพื่อนของผมเอง
“ทำอะไรเหรอคะพี่นะโม” น้องธารีถามด้วยสีหน้าสนใจใคร่รู้
“นะโม” ผมเรียกเพื่อน ส่ายหน้าเบาๆ ไม่อยากให้พูดแต่ไม่ทันการ
“ก็ยายตัวแสบนี่ประกาศไปทั่วคณะพี่โชเลยว่าพี่โชคบกับผู้ชาย ผู้หญิงอะไรพอตัวเองไม่ได้ก็เลือกจะทำลายแทน”
“อ้าว! แล้วพี่โชไม่ได้คบกับพี่ลีเหรอคะ”
“คบ!” ผมโล่งอกที่เพื่อนยังมีสติดีพอ จึงตอบคำถามได้อย่างฉับไว “แต่ไม่ได้บอกใครไง เรื่องแบบนี้มันละเอียดอ่อน พี่โชก็ดังมากด้วย”
“ก็จริงค่ะ ทำไมพี่มิกิถึงทำแบบนี้ไม่น่ารักเลย ธารีไม่ชอบ”
“ใช่ พี่ก็ไม่ชอบ” นะโมพยักหน้า
“พี่โชน่าจะทำอะไรสักอย่าง ปล่อยไปงี้จะดีเหรอคะ ขนาดไม่รู้เรื่องนี้เมื่อกี้ธารียังโมโหเลย พูดอย่างกับว่าพี่โชไม่คู่ควรกับตัวเอง”
“ธารี” ธันเรียกพี่สาวเป็นการปราม
“ก็มันจริง” ธารีเถียงน้องชายฝาแฝดเบาๆ แต่ก็ยอมเงียบเสียงลง
พี่โชยิ้มให้น้องสาว มือใหญ่วางลงบนศีรษะด้วยความเอ็นดู “อย่าหัวเสียไปเลย”
“ก็ฟังที่พี่มิกิพูดสิคะพี่โช แล้วที่พี่นะโมเล่าอีก” สาวน้อยออกอาการกระเง้ากระงอด ริมฝีปากเชิดขึ้นสูงด้วยความไม่พอใจคนที่กล่าวถึง
“ธารีจะเก็บมาคิดทำไม พี่ว่าเสียเวลาชีวิตเปล่าๆ เวลาของเรามีค่ากว่านั้นเยอะ อย่าเก็บเอาเรื่องไร้สาระมารกสมอง”
“เจ็บสัด” นะโมยื่นหน้าเข้ามาพูดเสียงเบา ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับเพื่อน ดูเหมือนสิ่งที่มิกิทำจะไร้ค่าสำหรับคนมอง พี่โชไม่แม้แต่จะให้ความสนใจหรืออยากพูดถึง ราวกับเป็นเรื่องไร้สาระในชีวิต
“เราอยากรีบไปเที่ยวไม่ใช่เหรอ ไปเถอะ”
“ค่า” น้องธารียิ้มกว้าง ดึงมือพี่โชไปวางไว้บนไหล่ของตัวเอง ผมอมยิ้มมองสองพี่น้องออกเดินไปด้วยกัน มีน้องธันเดินตามไปห่างๆ
“ลี”
“หือ” ผมหันไปมองเพื่อน
“เมื่อกี้มึงเห็นสายตาพี่ธามหรือเปล่าวะ”
“สายตา? ตอนไหน” ผมเดินช้าลงตามแรงดึงของนะโม เราสองคนเดินรั้งท้ายกลุ่ม
“ก็สายตาที่มองมิกิไง ตอนพวกเราพูดกันพี่ธามมองตามมิกิไป”
“ไม่ได้มอง”
“กูว่า..พี่ธามแม่งชอบมิกิว่ะ”
“หะ!” ผมเผลออุทานก่อนรีบลดเสียงลง “ไม่น่าใช่นะ”
“โห~ มึงต้องเห็นเอง สายตาเศร้ามาก โคตรอาลัยอาวรณ์”
“ถ้าชอบจะแนะนำให้พี่โชทำไม จีบเองไม่ดีกว่าเหรอ” ผมค้านความคิดของนะโม
“ใช่พี่ธามแนะนำที่ไหน อาของพี่โชแนะนำไม่ใช่เหรอ แล้วมิกิก็ออกตัวโคตรชัดว่าชอบพี่โช พี่ธามเลยไม่กล้าแสดงออกหรือเปล่า มึงคิดดูนะตอนนั้นแค่มิกิเอ่ยปากว่าอยากไปเที่ยวต่างจังหวัดพี่ธามก็เสนอตัวไปด้วยทันที เมื่อกี้ก็รีบชวนไปด้วย มึงว่ามันไม่แปลกๆ เหรอวะ แล้วสายตาที่กูเห็นเมื่อกี้อีก กูว่าใช่”
“ไม่มั้ง” ผมยังมั่นใจในสายตาของตัวเอง “แต่เลิกพูดเถอะระยะเผาขนเลยนะมึง”
“คงได้ยินหรอกเดินตาลอยขนาดนั้น”
ผมมองตามสายตาของนะโม สีหน้าพี่ธามครุ่นคิด เหมือนมีเรื่องหนักหนาอยู่ในใจ ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน หรือว่าจะใช่อย่างที่นะโมพูด แต่ผมยังไม่อยากเชื่ออยู่ดี ผมว่าพี่ธามอาจคิดเรื่องอื่นอยู่ก็ได้
“เชื่อกู ใช่ชัวร์”
เสียงนะโมดังเบาๆ ผมกระแทกแขนเพื่อนเพื่อให้หยุดพูด เมื่อพี่โชหันกลับมามอง
“มาเร็ว” เสียงทุ้มเรียกเมื่อเห็นว่าพวกผมเดินทิ้งระยะห่างมากเกินไป
“ครับ” ผมส่งยิ้มให้พี่โชก่อนเร่งฝีเท้าตาม ได้แต่หวังว่าสิ่งที่นะโมคิดจะไม่เป็นจริง ไม่อย่างนั้นมันคงเศร้าน่าดู
• • • • • • • •
-ธาม- ผมมองร่างสูงของโชที่ยืนต่อแถวเครื่องเล่นกับคนที่เหลือ อดถอนใจออกมาไม่ได้เมื่อคิดว่าที่ผ่านมาผมทำอะไรผิดกับน้องชายคนนี้ไปบ้าง และมันมากน้อยแค่ไหน อะไรบ้างที่ผมไม่เคยรู้ตัวเลยว่ามีส่วนทำให้โชกลายเป็นคนเงียบขรึมและเย็นชา
จากเหตุการณ์วันนี้ทำให้ผมรู้ว่าการที่เราเข้าไปวุ่นวายกับชีวิตของโชส่งผลอย่างไร ความหวังดีอาจส่งผลเลวร้ายกว่าที่เราคาดคิด สิ่งที่โชต้องเผชิญอยู่มาจากการกระทำเหล่านั้นทั้งสิ้น
ลึกๆ ผมเคยเห็นด้วยกับอานรีว่ามิกิเหมาะสมกับโชในทุกๆ ด้านและย่อมดีกว่าการปล่อยให้โชคบกับผู้ชายด้วยกันอย่างลี แต่สิ่งที่ผมได้เห็นกับตาตัวเองกับได้ฟังจากนะโม ทำให้ผมได้รู้ว่าผมคิดผิด ยิ่งเห็นท่าทางของโชเมื่ออยู่กับลี ผมยิ่งมั่นใจว่าบางเรื่องเราไม่ควรเข้าไปยุ่ง สิ่งที่ดีที่สุดของแต่ละคนอาจไม่เหมือนกัน
“ลุง” เสียงเรียกทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์ เด็กแสบเพียงคนเดียวที่เรียกผมว่าลุงยืนยิ้มเผล่ ในมือมีแก้วน้ำใบใหญ่
“อะน้ำ ผมซื้อมาให้”
ผมมองแก้วน้ำในมืออีกฝ่ายด้วยสายตาระแวง มันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ ไม่อย่างนั้นเจ้าเด็กนี่จะมาทำดีกับผมทำไม
“เร็วลุงเดี๋ยวละลาย” มือที่ถือแก้วยื่นเข้ามาใกล้อีกนิด ผมจึงรับมาถือไว้ นะโมทิ้งตัวลงนั่งข้างผม
“ไม่ไปเล่นกับคนอื่น” ผมถามเมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง
“ขี้เกียจ”
“งั้นเหรอ” ผมพยักหน้า มองแก้วน้ำอย่างชั่งใจว่าควรดื่มดีไหม
“ดูๆ ไปลุงก็หล่อเหมือนกันนะ”
!!!
ผมหันขวับไปมองคนพูด นะโมมองผมอยู่ก่อนแล้วด้วยสายตาเป็นมิตรอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน บวกกับรอยยิ้มกว้างจริงใจที่ไม่ผมไม่เคยได้รับ ผมเริ่มระวังตัวขึ้นมาทันที นี่มันแปลกเกินไปแล้ว
“หล่อๆ อย่างลุงรับรองหาแฟนได้สบาย”
คิ้วของผมขมวดเข้าหากัน นะโมยกมือขึ้นตบลงบนแขนของผมสองสามที่
“ผู้หญิงดีๆ มีเยอะแยะ บางคนสวยแต่ไม่ดีก็อย่าไปเอาเลยลุง เอามาก็ปวดหัวเปล่าๆ หล่อขั้นเทพอย่างลุงรับรองมีสาวให้จีบอีกเพียบ”
“พูดอะไรของเรา”
“ไม่มีอะไร” นะโมส่ายหน้าแรงๆ “ผมก็พูดเป็นนกแก้วนกขุนทองไป หาเรื่องคุยไงลุง แก้เบื่อ”
“หาเรื่องคุยได้แปลกดี” ผมไม่เชื่อสิ่งที่อีกฝ่ายอ้างสักนิด คิดว่าเจ้าเด็กแสบต้องมีอะไรแน่
“เอาน่า แล้วลุงมานั่งหงอยอยู่ตรงนี้ทำไม ถอนใจเฮือกๆ อย่างกับคนแก่”
ผมอดยิ้มไม่ได้ อะไรของมัน คำก็เรียกลุงสองคำก็เรียกลุง ตอนนี้ดันบอกว่าไม่ให้ทำตัวเหมือนคนแก่ขึ้นมา
“ไปหาอะไรเล่นดีกว่าลุง” นะโมลุงขึ้นยืน หมุนซ้ายหมุนขวามองไปรอบๆ “ไวกิ้งไหมลุง รับรองสนุก”
“ไม่ นายอยากไปก็ไปเอง”
“ไปด้วยกันน่าจะนั่งอยู่ทำไม” นะโมโน้มตัวลงมาคว้าข้อมือผมดึงให้ลุกขึ้นยืน “เดี๋ยวผมส่งข้อความบอกลีไว้จะได้ตามไปถูก”
“พี่ไม่เล่น”
ดูเหมือนคำพูดของผมไม่มีความหมายกับอีกฝ่าย นะโมออกเดิน ดึงแขนผมให้เดินตาม
“มาสวนสนุกทั้งทีทำตัวให้มันสนุกหน่อยสิลุง ไม่อย่างนั้นจะมาทำไม”
“มาส่งไม่ได้มาเล่น”
“เดี๋ยวตะโกนให้สุดเสียงไปเลยนะลุง เขาว่าตะโกนแล้วดี เหมือนได้ระบายอะไรๆ ที่มันติดอยู่ในใจออกมา” ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน มองคนที่เดินนำอยู่ด้านหน้า ดูเถอะไอ้ตัวแสบไม่ฟังผมสักนิด หรือนี่คือการแกล้งผม
“ถ้าเราคิดจะแกล้งพี่ บอกก่อนว่าพี่ไม่กลัวความสูง”
นะโมหันกลับมามองหน้าผม “ใครว่าแกล้ง มาเที่ยวทั้งทีผมจะยอมสงบศึกกับลุงหนึ่งวัน เอาน่าลุง เล่นเป็นเพื่อนผมหน่อย เล่นคนเดียวมันเหงา”
ผมมองใบหน้าของนะโม พยายามหาว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
“อืม” สุดท้ายผมก็ยอมตกลง
“งั้นก็ไปกันเลย”
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าตัวแสบ ได้แต่หวังว่านี่คือการสงบศึกชั่วคราวจริงๆ บอกตรงๆ ว่าผมก็ยังอดระแวงเจ้าเด็กนี่ไม่ได้อยู่ดี แม้จะทำตัวน่ารักขึ้นเป็นกองก็ตาม
• • • • • • • •
“ยังไม่เลิกคิดเรื่องพี่ธามอีกเหรอ”
“เชื่อกูดิ ใช่ชัวร์”
ผมชะงักฝีเท้าเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหู นะโมกับลีเดินมาเข้าห้องน้ำก่อนหน้าผมไม่นาน ผมใช้เวลาคิดเสี้ยววินาทีก่อนตัดสินใจหยุดฟัง
“มึงต้องเห็นพี่ธาม นั่งหน้าโคตรเศร้า ถอนใจดังเฮือกๆ ยังกับหมาหงอย”
หมาหงอย!! ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเจ้าตัวแสบเห็นผมเป็นอะไร
“กูว่าจะไปเล่นเครื่องเล่นกับมึงยังต้องเปลี่ยนใจ ขนาดกูไม่ค่อยชอบขี้หน้าเท่าไหร่ยังอดเห็นใจไม่ได้ เห็นแล้วมันเศร้าตามยังไงก็ไม่รู้วะ”
“กูไม่อยากเชื่ออยู่ดีว่าพี่ธามจะชอบมิกิ”
“เชื่อกูเถอะ กูว่าพี่ธามชอบมิกิพันเปอร์เซ็นต์”
“วันนี้มึงเลยยอมดีกับพี่ธามเป็นพิเศษใช่ไหม กูเห็น”
“เออ ถึงยังไงก็เคยให้ตั๋วหนังกูตั้งสิบใบ แถมพาไปเที่ยวทะเลกินดีอยู่ดีตั้งหลายวัน”
“มึงเป็นคนใจดี” ลีส่งยิ้มให้เพื่อน
“ของมันแน่อยู่แล้ว” คนถูกชมไม่มีถ่อมตน ผมได้ยินเสียงลีหัวเราะตามด้วยเสียงของนะโมในจังหวะที่ผมหมุนตัวกลับไปทางเดิม
ในที่สุดผมก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าเด็กแสบ เจ้าเด็กนี่ควรชื่อมโนมากกว่านะโม จินตนการได้ห่างไกลความจริงมาก แต่..
รอยยิ้มถูกจุดขึ้นที่มุมปาก ก่อนผมจะหลุดเสียงหัวเราะออกมาจากลำคอ แต่ก็เป็นเด็กมีน้ำใจอย่างที่ลีพูดจริงๆ
• • • • • • • •
“ลุง”
ผมหันไปมองคนเรียก
“มายืนทำเอ็มวีอะไรตรงนี้ ไปได้แล้ว”
“ซื้อเสร็จแล้วเหรอ”
“อืม ผมซื้อมาฝากลุงด้วย” สายไหมสีหวานถูกส่งมาตรงหน้า
“กินเถอะ ขอบใจ”
“เอาน่าลุง ชีวิตมันต้องมีอะไรหวานๆ บ้าง น้ำตาลช่วยให้สดชื่นได้นะลุง”
“หึๆ” ผมรับไม้สายไหมมาถือ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า “เสียดายที่ฝนไม่ตก”
“หะ!” เจ้าเด็กแสบตามผมไม่ทัน “ไม่ตกสิดีลุง ตกแล้วจะเที่ยวยังไง”
“ก็เที่ยวทั้งแบบนี้ เดินตากฝนบ้างก็ดีเหมือนกัน”
ดวงตาของเจ้าตัวแสบค่อยๆ เบิกกว้าง “ลุง! ลุงอยากตากฝนเหรอ”
“ใช่ ถ้าตกหนักก็ดีสิ” ผมตอบสั้นๆ ยิ้มเนือยๆ ให้อีกฝ่ายก่อนสาวเท้าออกเดิน ได้ยินเสียงนะโมลอยตามมาเบาๆ
“ฉิบหาย! อาการไม่น่าไว้ใจ”
ผมกลั้นหัวเราะจนดวงตาเป็นประกาย ความรู้สึกที่มีต่อเด็กหนุ่มเปลี่ยนไป ผมว่าเจ้าเด็กนี่ก็มีบางมุมที่น่ารักเหมือนกัน อย่างน้อยใจก็ใหญ่เกินตัว
“ลุ้งงง รอผมด้วยย ผมไปด้วยยย”
เห็นไหม เป็นเด็กที่ดีใช้ได้เลย
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
** หลายคนสงสัยว่าคู่นี้จะเริ่มชอบกันได้ยังไง ได้คำตอบแล้วนะคะ ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271430 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก