ตอนที่ 25 : ขอบคุณ“ยังอยากเล่นต่ออยู่เลย” เสียงบ่นเป็นของน้องธารีผู้หญิงคนดียวที่มีพลังงานเหลือล้น หลังจากชายหนุ่มทุกคนที่มาด้วยลงความเห็นว่าควรกลับได้แล้ว
“เดี๋ยวมาใหม่ก็ได้ ” ธันหลอกล่อพี่สาวฝาแฝด
“ธันพูดเหมือนพี่ธามว่างพามาบ่อยๆ งั้นแหละ” พี่สาวมองค้อนน้องชายที่ไม่ยอมเข้าข้าง
“พี่ธามไม่ว่างเราก็มาเองได้ โตขนาดนี้คุณอาอนุญาตอยู่แล้ว” พี่โชจับศีรษะน้องสาวโยกเบาๆ น้องธารีย่นจมูกใส่พี่ชาย
“มาเองได้ค่ะแต่ธารีไม่อยากจ่ายเองนี่คะ”
ผมหัวเราะขำคำตอบที่ได้ยิน หลงรักความสดใสของสาวน้อยตรงหน้า ธารีมีบุคลิกที่แตกต่างจากพี่ชายคนโตโดยสิ้นเชิง ผมเดาว่าสาวน้อยคงเป็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของครอบครัว
“จะไปไหนต่อไหมครับหรือจะแยกย้ายกันเลย” ธันถามพี่ชายทั้งสองคน ผมจึงหันไปมองพี่โชระหว่างรอคำตอบ
“ไปหาอะไรกินไหมครับ ผมยังไม่อยากกลับ”
ผมเบือนหน้ากลับมาทันที แปลกใจกับข้อเสนอของนะโม ไม่ใช่ว่าเพื่อนผมอยากแยกกับพี่ธามเร็วๆ เหรอ ไหนบอกว่าเห็นหน้าแล้วกินข้าวไม่ค่อยลง
“เอาสิ” พี่โชตอบรับคำชวน “พี่ธามจะไปด้วยกันไหม”
“ต้องไปอยู่แล้วไม่งั้นใครจะเลี้ยงพวกเราครับ ไปเป็นเจ้ามือหน่อยน่า ผมอยากกินร้านดีๆ หาร้านนั่งกินลมชมวิวกัน ค่ำๆ ค่อยกลับ”
คิ้วของผมขมวดเข้าหากันมากกว่าเดิม แปลกใจที่นะโมตื้อให้พี่ธามไปด้วย และแปลกใจยิ่งกว่าเมื่อเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความขบขันแวบหนึ่งของพี่ธาม
“ไปนะคะพี่ธาม ธารีอยากไป” น้องสาวกอดแขนพี่ชาย อ้อนให้ตอบตกลง
“ธันว่าไง อยากไปหรือเปล่า” พี่ชายคนโตหันไปถามความคิดเห็นน้องชาย
“ผมยังไงก็ได้ครับ เอาที่พี่ธามสะดวกดีกว่า”
“ไปน่า” นะโมเร่งการตัดสินใจของพี่ธาม “กินข้าว คุยกันเพลินๆ กลับบ้านไปก็เหงาเปล่าๆ”
“ใครเหงา” ผมเป็นคนถามขึ้นมา
“กูไง” นะโมชี้หน้าตัวเอง แต่ผมว่าไม่ใช่ ผมเป็นเพื่อนกับนะโมมานาน คำว่าเหงาห่างไกลจากเพื่อนผมมากนัก ผมเริ่มสังเกตนะโม สายตาที่เพื่อนผมมองพี่ธามเปลี่ยนไป ผมเริ่มคิดว่าหรือเป็นเพราะนะโมคิดว่าพี่ธามอกหักจริงๆ
“ไปนะคะ ธารีอยากไป”
“ตามใจเรา”
มะโนทำท่าโล่งอก สายตาที่มองพี่ธามมีความเป็นห่วงเป็นใย นี่คือนะโมตัวจริงเสียงจริง ในความแสบสัน ปากร้าย มีความใจดีซ่อนอยู่
• • • • • • • •
“ร้านน่านั่งจังเลยไม่เห็นพี่ธามเคยพาเลยค่ะ” น้องธารีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่าย ท่าทางจะชอบสถานที่เอามากๆ
“ก็พามาอยู่นี่ไง เดี๋ยวนี้บ่นเก่งขึ้นทุกวัน”
“ใช่เลยพี่ธามผมฟังจนเบื่อ อีกหน่อยธารีหาแฟนไม่ได้แน่”
“ตัวเองคงหาได้หรอก ปากอย่างกับกรรไกร” ธารีทำปากยื่นใส่น้องชาย
ผมฟังสองพี่น้องเถียงกันเพลิน ร้านที่พี่ธามพามาน่านั่งอย่างที่น้องธารีพูด บรรยากาศสบายๆ มองเห็นสวนสวยภายนอก
“ใครอยากทานอะไรสั่งได้ตามสบาย” พี่ธามบอกเมื่อพนักงานนำเมนูอาหารมาให้
“สั่งเบียร์ได้ไหมครับ ผมอยากดื่ม” นะโมไม่หยิบเมนูแต่ถามในสิ่งที่ทำให้ผมขำ เห็นแสบๆ อย่างนี้ นะโมไม่ค่อยชอบของมึนเมาเท่าไหร่ ผมยังคอแข็งกว่า
“ตามสบาย”
“พี่โชดื่มด้วยกันนะครับ” นะโมหันมาหาพวก
“อืม เอาสิ” คนที่นั่งข้างผมพยักหน้า ผมกับน้องธารีรับหน้าที่สั่งอาหารเมื่อคนอื่นๆ ไม่สนใจ พนักงานนำเบียร์มาเสิร์ฟให้ก่อน นะโมยกมือขึ้นส่งสัญญานว่าทั้งหมดสี่แก้ว และยื่นแก้วแรกให้พี่ธามก่อนโดยไม่ถาม
ผมเห็นรอยยิ้มของพี่ธามอีกครั้ง ดูเหมือนเจ้าตัวกำลังอารมณ์ดีจนผิดสังเกต ท่าทางผ่อนคลายกว่าทุกครั้งที่ผมเคยเจอ แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่นะโมหันไปมองใบหน้าของพี่ธามจะเรียบเฉย เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนกัน ผมชักสงสัยว่ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างสองคนนี้
“พี่โชคะธารีถามอะไรนิดได้ไหมคะ” เมื่ออาหารมาครบตามที่สั่ง น้องธารีก็เริ่มชวนคุย
“ถามมาสิ”
“ทำไมพี่โชถึงชอบพี่ลีคะ”
ช้อนในมือพี่โชชะงัก ก่อนมันจะถูกส่งเข้าปากด้วยท่าทางปกติ
“เราจะรู้ไปทำไม”
“ก็พี่โชเคยบอกธารีว่ายังไม่สนใจเรื่องแฟน ธารีก็เลยอยากรู้ว่าอะไรในตัวพี่ลีที่ทำให้พี่โชเปลี่ยนใจ”
“ธารีจะเอาไปกรี๊ดในกลุ่มเพื่อนครับพี่โช เดี๋ยวนี้ตั้งตัวเป็นสาววายกัน” ธันแฉพี่สาวฝาแฝด
“เปล่าสักหน่อย ใส่ความ”
น้องธันยักไหล่เมื่อถูกพี่สาวมองค้อน ผมลอบมองใบหน้าด้านข้างของพี่โช บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบ ผมหลุบตาลงมองพื้น นึกเห็นใจพี่โชขึ้นมา
“นะคะเล่าหน่อยนะ” น้องธารีทำเสียงอ้อน
“เพราะลีแตกต่างจากคนอื่น” เสียงทุ้มเรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นมองด้วยความแปลกใจ ผมคิดว่าพี่โชจะไม่ตอบ
“แตกต่างยังไงคะ”
พี่โชนิ่งไปครู่หนึ่ง ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเหมือนเจ้าตัวกำลังขำ “คนส่วนใหญ่บอกว่าพี่เย็นชาแต่ลีบอกว่าพี่เหงา”
หัวใจของผมเต้นแรงเมื่อพี่โชหันมาสบตา ดวงตาคู่นั้นอ่อนแสงลง
“เหงาเหรอคะ? ทำไมพี่ลีถึงคิดว่าพี่โชเหงาคะ”
ผมละสายตาจากพี่โชหันไปมองน้องธารี นึกย้อนไปถึงความรู้สึกแรกที่ได้เจอพี่โช “เพราะเวลาที่พี่มองพี่โชพี่เห็นแบบนั้นครับ คิดว่าผู้ชายคนนี้ทำไมถึงดูโดดเดี่ยวนัก”
ทั้งโต๊ะตกอยู่ในความเงียบ ผมเห็นพี่ธามชะงัก ดวงตาดูเจ็บปวดคล้ายคนกำลังรู้สึกผิด
“แต่ผมอาจจะเดาพลาดไปนิดหนึ่งครับเพราะพี่โชโหดกว่าที่คิด” ผมตบด้วยประโยคเรียกเสียงหัวเราะ ทำให้บรรยากาศกลับมาเป็นปกติ
“พี่โชกำลังจะบอกว่าพี่ลีเป็นคนที่เข้าใจพี่โชมากที่สุดใช่ไหมครับ” น้องธันถามพี่ชายด้วยใบหน้าติดรอยยิ้ม
“ไม่ใช่” พี่โชส่ายหน้าปฏิเสธ “แต่ลีคือคนที่พร้อมจะทำความเข้าใจพี่ มันทำให้พี่อยากเล่าทุกอย่างให้ลีฟัง”
หัวใจของผมพองคับอก ได้แต่บอกตัวเองว่าผมไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว
“ดีจังเลย” น้องธารีพูดเสียงเบา ดวงตาเพ้อฝัน “ธารีอยากมีแบบนี้บ้างจังเลยค่ะ โอ้ยอิจฉา”
“สอบติดมหา’ลัยดีๆ ให้ได้ก่อนแล้วค่อยมาคิดเรื่องนี้”
“พี่ธาม~ ดับฝันธารีอีกแล้ว” น้องธารีทำจมูกย่นแต่ใบหน้ายิ้มแย้ม “เปลี่ยนคำถามดีกว่า พี่โชจีบพี่ลียังไงเหรอคะ ธารีนึกภาพไม่ออกแฮะ”
“พี่โชไม่ได้จีบพี่ พี่เป็นคนจีบพี่โช” ผมตอบน้องธารีเสียเอง พี่โชจะได้ไม่ต้องคิดหาคำตอบ
“พี่ลีเป็นคนจีบเหรอคะ! โอ๊ยย ต้องน่ารักมากแน่ๆ เลย พี่ลีน่ารักจะตาย”
“ฮ่าๆ” นะโมหลุดขำออกมาเสียงดัง น้องธารีหันไปมองตาโต
“พี่นะโมหัวเราะแบบนี้ต้องมีอะไรแน่เลย เล่าหน่อยสิคะ”
“ให้ลีเล่าเองเถอะ” นะโมโบ้ยคืนมาให้ผม
“พี่ไปดูแข่งว่ายน้ำกับจอมขวัญเพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งเลยได้เจอพี่โช เป็นคนที่สะดุดตามาก มันเหมือนมีอะไรดึงดูดให้มอง ละสายตาไม่ได้ เหมือนทุกอย่างเคลื่อนไหวมีแค่พี่โชที่หยุดนิ่ง”
“งื้อ” น้องธารียิ้มเขิน
“วันนั้นพี่เลยเอากาแฟกระป๋องกับโน้ตไปวางไว้ให้ แต่สงสัยพี่โชจะทิ้งไปแล้วมั้งพี่ไม่เคยถามสักที” ผมหันไปยิ้มให้พี่โช “พออีกวันพี่ก็แวะไปดูพี่โชซ้อมที่สระแล้วเอากาแฟกระป๋องไปยื่นให้ด้วยตัวเอง หลังจากนั้นพี่ก็แวะไปเกือบทุกวัน” ผมละเว้นเรื่องที่พี่โชแยกเขี้ยวใส่ผมไปเสีย เล่าแค่นี้ก็พอ
“พี่โชเลยใจอ่อนเหรอคะ”
“เปล่า พี่ไม่ได้ชอบเพราะลีมาหาทุกวัน แต่พี่ชอบที่ตัวลี”
“โอ๊ยยย ธารีเขินนน” น้องธารียกมือขึ้นกุมแก้ม หน้าแดง
"เขินก็เลิกซักได้แล้ว โชกับลีจะได้ทานข้าวบ้างเราเอาแต่ชวนคุย” พี่ธามปรามน้องสาว เมื่อเห็นว่าอาหารมานานแล้ว ผมยิ้มให้น้องธารี ถือโอกาสตักอาหารทาน เพราะไม่อยากให้พี่โชอึดอัด
นะโมสะกิดผมใต้โต๊ะ ผมหันไปสบตาเพื่อน เราคบกันมานานจนรู้ว่าอีกคนคิดอะไร นะโมคงกำลังสงสัยว่าทำไมพี่โชถึงแสดงออกได้เหมือนจริงขนาดนั้น แม้แต่ผมเองแวบหนึ่งยังอดใจเต้นแรงไม่ได้ ทั้งน้ำเสียงและสายตา ทุกอย่างราวกับเป็นเรื่องจริง
ผมยิ้มให้นะโม เสียงช้อนกระทบจานเบาๆ ทำให้ผมละสายตากลับมา พี่โชตักปลาชิ้นใหญ่มาวางไว้ให้บนจาน
“มันอยู่ไกล” เสียงพูดไม่หวานหูแต่มันทำให้รอยยิ้มของผมกว้างขึ้น ผมอยากบอกพี่โชว่าไม่ใช่ผมหรอกที่แตกต่างจากคนอื่น พี่โชต่างหากที่ทำให้ผมแตกต่างออกไป ความใส่ใจที่ได้รับทำให้ผมมีความสุข
• • • • • • • •
“บ้านเราไม่ได้อยู่ทางเดียวกับลีหรือโชใช่ไหม” พี่ธามถามนะโมเมื่อพวกเราเดินเกือบถึงลานจอดรถ
“ใช่ครับ”
“งั้นกลับด้วยกัน พี่ไปส่งเองโชจะได้พักผ่อน พรุ่งนี้มีซ้อมใช่ไหม”
“ใช่ครับ แต่ไม่เป็นไรผมไม่เหนื่อย” พี่โชปฏิเสธ ผมว่าพี่โชเกรงใจพี่ธามมากกว่า
“ผมไปกับพี่ธามดีกว่าครับ ยังคุยกับธันค้างอยู่เลย” ผมเลิกคิ้วขึ้นเมื่อนะโมเสนอตัวไปกับพี่ธาม ก่อนจะอดขำเพื่อนไม่ได้ ไม่รู้จะรู้ตัวหรือเปล่าว่าความเป็นห่วงทำให้ความรู้สึกของตัวเองเปลี่ยนไปแค่ไหน ผมบอกได้เลยว่านะโมในตอนนี้ไม่ได้เกลียดหรือหมั่นไส้พี่ธามอีกต่อไป
“ผมฝากเพื่อนด้วยนะครับพี่ธาม” ผมช่วยสนับสนุนอีกแรง คงดีไม่น้อยถ้าสองคนนี้จะเลิกเขม่นกันอย่างถาวร
“ไม่มีปัญหา ขับรถระวังด้วย”
“ครับ” พี่โชยิ้มรับ ผมว่าบรรยากาศระหว่างพี่น้องคู่นี้ดูดีขึ้นมาก คนหนึ่งลดทิฐิลง อีกคนพยายามเข้าใจมากขึ้น ผมดีใจที่อย่างน้อยสิ่งที่ผมพูดออกไปก็ทำให้พี่ธามมองเห็นอีกมุมหนึ่งของพี่โช
“เย็นไปหรือเปล่า” มือที่ยื่นมาบังช่องแอร์เพื่อเช็คความเย็นทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ถามไปอย่างนั้นเอง ผมส่ายหน้าไปมา
“ไม่ครับ”
“เหนื่อยไหม ง่วงหรือเปล่า ถ้าง่วงก็นอนไปก่อนเดี๋ยวถึงบ้านพี่ปลุก”
“เหนื่อยนิดหน่อยครับแต่ไม่ง่วง พี่โชละครับเป็นไงบ้าง”
“พี่ซ้อมหนักกว่านี้”
“ก็จริงครับ” ผมพยักหน้า “ว่าแต่...” ผมลอบมองใบหน้าพี่โช มีคำถามหนึ่งที่ค้างคาใจผมอยู่
“อะไร” พี่โชหันมามองเมื่อผมไม่ยอมพูดสักที
“พี่โชทิ้งไปหรือเปล่าครับของที่ผมเอาไปวางไว้ให้” ผมส่งยิ้มเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย ค่อนข้างมั่นใจว่าคงไม่มีเหลือ
“คิดยังไงถึงเอามาให้” พี่โชไม่ตอบแต่เปลี่ยนเป็นถามผมกลับ
ผมหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อพี่โชย้อนถาม “ตอนนั้นยังไม่รู้จักพี่โชดีมั้งครับ ถ้ารู้จักคงไม่ให้”
“เดี๋ยวเถอะ” มืออุ่นวางลงบนศีรษะผม จับโยกเบาๆ ผมอมยิ้ม มันเป็นความรู้สึกที่บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก
“ผมหมายถึงพอรู้จักแล้วผมก็เดาได้เลยว่าถ้ามีคนไม่รู้จักเอาของไปวางให้ เขียนอะไรแปลกๆ พี่โชคงโยนทิ้งต่างหากครับ ไม่ได้หมายถึงนิสัยไม่น่าคบ”
“หึๆ ก็เกือบโยนเหมือนกัน”
“เกือบเหรอครับ!”คำตอบของพี่โชทำให้ผมแปลกใจ
“อืม คิดจะทิ้งแต่เปลี่ยนใจ”
“ผมนึกว่าพี่โชทิ้งไปแล้ว” หัวใจของผมพองโต มันเป็นเรื่องเล็กๆ แต่หัวใจก็ยังมีความสุขอยู่ดี
“พี่เคยสงสัยตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ทิ้ง แต่พี่ได้คำตอบแล้ว”
“ทำไมครับ” ผมหันไปมองพี่โชเต็มตัวด้วยความอยากรู้
“เพราะพี่คงเหงาจริงๆ” เสียงพี่โชเศร้าลง บอกถึงความรู้สึกภายในใจ
“พี่โช” ผมเผลอยื่นมือไปหาพี่โช แตะลงบนต้นแขนแข็งแรงของอีกฝ่าย พี่โชหันหน้ามามองผม ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอ่อนโยน
“ไม่ต้องห่วง ตอนนี้พี่ไม่เหงาแล้ว”
ดวงตาของพี่โช รอยยิ้มของพี่โช คำพูดของพี่โชทำให้หัวใจของผมทำงานอย่างหนัก โดยเฉพาะเมื่อสมองบอกผมว่าพี่โชอาจจะหมายถึงที่ไม่เหงาเพราะมีผมอยู่ด้วย
“ลี”
“ครับ”
“ขอบคุณ”
“ไม่เป็นไรครับ” ผมส่งยิ้มให้พี่โช เพราะเข้าใจว่าพี่โชขอบคุณเรื่องวันนี้ที่ผมช่วยรับสมอ้าง แต่นึกอีกทีหรือว่าจะเป็นเรื่องอื่น
“เรื่องอะไรครับ”
“หึๆ” พี่โชหัวเราะขำผม ท่าทางอารมณ์ดีของอีกฝ่ายทำให้ผมพลอยยิ้มตามไปด้วย
ผมเสียดายเพราะคิดช้าไป ถึงตอนนี้พี่โชก็ไม่ยอมตอบผมแล้ว ผมไม่คิดจะเซ้าซี้ถามเพราะรู้จักนิสัยอีกฝ่ายดี พี่โชอาจเอ็นดูผมแล้วแต่ไม่ได้แปลว่าผมจะทำตัวแบบที่พี่โชไม่ชอบได้
“ขอบคุณครับ” ผมขอบคุณพี่โชเมื่อรถจอดสนิทหน้าบ้าน นึกเสียดายที่วันนี้ถนนโล่ง ผมอยากให้ถึงบ้านช้ากว่านี้อีกนิด การได้นั่งคุยเรื่องสัพเพเหระกับพี่โชในรถเป็นความสุขอย่างหนึ่ง ถึงแม้ว่าผมจะเป็นคนที่พูดเสียส่วนใหญ่ และพี่โชทำหน้าที่ขัดคอผมเป็นระยะก็ตาม
“พรุ่งนี้ไปที่สระว่ายน้ำไหม”
“อืม” ผมทำหน้าคิด “อยากไปครับ แต่เห็นพี่เดียวบอกว่าจะเริ่มซ้อมกันหนักแล้วเพราะใกล้วันแข่งเต็มที ผมเลยไม่แน่ใจว่าควรไปไหม กลัวจะไปรบกวน”
“ทำไมพี่ว่ายในสระเราจะโดดลงไปขวางเหรอ”
“ใครจะทำครับ” ผมหัวเราะขำคำพูดพี่โช “ผมหมายถึงกลัวทำเสียงดังรบกวน กลุ่มผมเวลาคุยกันบางทีก็ลืมตัวไม่ทันระวัง”
“พี่ไม่เคยได้ยินสักที”
ผมเอียงคอมองพี่โช แบบนี้หมายถึงบอกว่าให้ผมไปได้ใช่ไหม
“ถ้าไม่รบกวนผมก็อยากไปครับ” ผมไม่ถามว่าพี่โชอยากให้ไปหรือเปล่า เพราะถ้าพี่โชอยากพูดคงพูดออกมาแล้ว นิสัยของคนเราไม่เหมือนกัน การดื้อดึงถามทั้งๆ ที่รู้ว่าจะทำให้อีกฝ่ายอึดอัดเป็นเรื่องที่ผมจะไม่ทำเด็ดขาด เราอาจได้สิ่งที่เราต้องการ แต่เราก็อาจเสียใครบางคนไปเพราะมันเช่นกัน พี่โชเป็นคนไม่ชอบพูด ดังนั้นผมจึงเปลี่ยนเป็นผู้สังเกตที่ดีแทน อย่างเช่นตอนนี้ ผมยิ้มหน้าบานเพราะรู้ว่าพี่โชพูดเพราะอยากให้ผมไป ไม่อย่างนั้นพี่โชคงไม่พูดอะไรเลย
“พรุ่งนี้ผมเอาน้ำส้มไปฝากนะครับ แม่ได้ส้มมาจากสวนของอามาตะกร้าใหญ่ ผมจะคั้นไปฝาก”
“อย่าใส่น้ำตาลนะ”
“ไม่ใส่ครับ” ผมอมยิ้มจนแก้มจะแตก ดีใจที่พี่โชไม่ปฏิเสธ
“อืม พรุ่งนี้เจอกัน”
“ครับผม” ผมส่งยิ้มให้พี่โช เอื้อมมือไปเปิดประตูเตรียมลง ไม่อยากยื้อเวลาเพราะวันนี้พี่โชเหนื่อยมากแล้ว
“ลี”
“ครับ” ผมหันกลับไปมองพี่โช
“ขอบคุณสำหรับกาแฟ ขอโทษที่ไม่เคยพูด”
ริมฝีปากของผมคลี่ออกจนกว้าง หัวใจเต้นแรงด้วยความสุข ดวงตาเป็นประกายจ้า
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากให้พี่โช”
“อืม”
เมื่อพี่โชไม่พูดอะไรต่อ ผมจึงเปิดประตูลงจากรถก่อนปิดคืนให้อย่างเรียบร้อย
“ลี” พี่โชกดกระจกไฟฟ้าเลื่อนลง
“ครับ?” ผมมองใบหน้าของพี่โชภายใตแสงสลัวภายในรถ
“ขอบคุณที่มองมา”
หูของผมได้ยินเสียงของพี่โชชัดเจน แต่สมองของผมไม่สั่งการ มีเพียงดวงตาที่เบิกกว้างขึ้น ริมฝีปากเผยอออกแต่ไร้เสียง ได้แต่มองพี่โชเคลื่อนรถออกไป จนเห็นไฟท้ายเป็นแค่แสงไฟดวงกลมๆ
ขอบคุณที่มองมา ผมทวนประโยคเดิมซ้ำๆ หัวใจขยับจังหวะการเต้นขึ้นเรื่อยๆ ริมฝีปากคลี่ออกเป็นรอยยิ้ม ดวงตาเป็นประกายสุกใส ความสุขเอ่อท่วมท้มในใจ
ขอบคุณนะครับที่ยอมรับผมเข้าไป แม้ไม่ได้เอ่ยปากให้อีกฝ่ายได้ยิน แต่นับตั้งแต่วันนี้ไปผมจะทำให้พี่โชรับรู้ด้วยตัวเอง
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271451 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก