ตอนที่ 26 : มากขึ้น “ลี”
ผมหันไปมองเจ้าของเสียง พี่เดียวกำลังเดินตรงเข้ามาหา ผมมองไปยังด้านหลังพี่เดียวไร้เงาของพี่โช
“โชฝากบอกว่ามีธุระด่วนแต่เดี๋ยวจะกลับมาซ้อม ถ้าไม่ไปไหนให้ลีรอก่อน”
“ได้ครับ” ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าธุระอะไรถึงทำให้คนที่มุ่งมั่นกับการซ้อมอย่างพี่โชยอมออกไปตอนนี้
“คุณปู่เข้าโรงพยาบาล” พี่เดียวเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ จึงบอกเหตุผลของพี่โชให้ฟัง ผมตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
“เข้าโรงพยาบาลเหรอครับ! เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ”
“พี่ก็ยังไม่รู้ ไม่อยากโทรไปกวนโช กลับมาค่อยถาม”
“ครับ”
“แต่พี่ว่าคงไม่มีอะไร ไม่อย่างนั้นโชคงไม่กลับมาซ้อมต่อ”
“ครับ” พอคิดแบบนี้ผมก็เบาใจขึ้น
“พี่ไปซ้อมก่อน ลีจะนั่งดูหรือเดี๋ยวค่อยมาใหม่”
“นั่งดูดีกว่าครับ ผมเอางานมาทำกันด้วย”
“อืม เดี๋ยวพี่แวะขึ้นไปหา”
“ครับ”
ผมมองตามหลังพี่เดียวไป ถึงจะสบายใจขึ้นบ้างแต่ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้
“มึง พี่โชมาแล้ว” จอมขวัญชี้มือให้ผมมองร่างสูงที่รีบเร่งเดินเข้ามาในอาคาร พี่โชมองตรงขึ้นมาบนอัฒจันทร์ ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม แต่มันดูเนือยมากในความคิดของผม
ผมยกมือโบกให้พี่โช ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
“รีบแค่ไหนก็ยังอุตส่าห์มองมา”
ผมหันไปมองจอมขวัญ ส่งยิ้มให้เพื่อนแทนการตอบด้วยคำพูด
“กูเริ่มคิดจริงๆ แล้วนะว่าพี่โชอาจจะชอบมึงก็ได้”
“หรือไม่พี่โชก็แค่เปิดใจรับไอ้ลีเป็นน้องที่สนิทคนหนึ่ง” นะโมแทรกหน้าเข้ามาตรงกลาง จอมขวัญหันไปถลึงตาใส่
“ทำไมมึงชอบพูดไม่เข้าหูวะ”
“กูก็แค่พูดเป็นทางเลือกไว้ ว่าคิดแบบนี้มันก็ได้”
“อย่าเถียงกันเลยกูขอวันหนึ่ง” ผมปรามทั้งสองคน ดูเหมือนเพื่อนจะรับรู้ถึงความกังวลของผมได้ จึงพากันเงียบเสียง
“ซ้อมเสร็จแล้ว พี่โชเลิกพร้อมคนอื่นหรือเปล่าวะ” ผมมองไปยังจุดเดียวกับจอมขวัญ นักกีฬาส่วนใหญ่เลิกซ้อมแล้ว เหลือเพียงบางคนที่ยังอยู่ในสระรวมถึงพี่โชด้วย
“น่าจะยังไม่เลิก พี่โชน่าจะซ้อมเท่ากับเวลาที่คนอื่นซ้อม” ผมคิดว่าผมเดาไม่พลาด
“มึงจะรอหรือเปล่า”
“รอ พวกมึงไปก่อนเลย”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพวกกูรอเป็นเพื่อน พี่โชซ้อมเสร็จพวกกูค่อยแยก”
“มึงจะไปดูหนังกันไม่ใช่เหรอ ไปเถอะจะได้ไม่ต้องเลื่อนรอบกลับบ้านดึกเปล่าๆ”
“เอางั้นเหรอกูกับจอมขวัญอยู่ได้นะ” นะโมมองหน้าผม
“พี่เดียวก็อยู่ มาโน่นแล้ว”
นะโมกับจอมขวัญสบตากัน ก่อนนะโมจะเป็นคนตอบตกลง “เอางั้นก็ได้ กูฝากมึงเอางานกลับบ้านด้วยแล้วกัน ไว้เจอกันพรุ่งนี้”
“อืม”
นะโมกับจอมขวัญหยิบข้าวของที่วางขึ้นถือ เดินลงจากอัฒจันทร์สวนกับพี่เดียวที่กำลังเดินขึ้นมาพอดี ทั้งหมดหยุดทักทายกันชั่วครู่ก่อนแยกย้าย
“ลีจะอยู่รอจนโชเลิกซ้อมไหม” พี่เดียวส่งขวดน้ำส้มให้ผมก่อนทิ้งตัวลงนั่งด้านข้าง
“อยู่ครับ”
“อืม” พี่เดียวยกขวดน้ำส้มอีกขวดขึ้นดื่ม สายตามองตรงไปข้างหน้า
“พี่เดียวอยู่ไหมครับ”
“ถ้าลีอยู่พี่ว่าจะกลับเลย ฝากเพื่อนพี่ด้วยนะ”
“ได้ครับ”
“แต่เดี๋ยวพี่นั่งเป็นเพื่อนลีก่อน เอาไว้โชใกล้เลิกซ้อมพี่ค่อยกลับ”
“ถ้าอย่างนั้นพี่เดียวอยู่ด้วยเลยไม่ดีกว่าเหรอครับ ผมว่าบางที...”
พี่เดียวหันมามองหน้าผม ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอ่อน “บางเวลาเราก็ไม่ได้ต้องการเพื่อน”
“งั้นผมอยู่รอจะดีเหรอครับ” ผมเริ่มคิดว่าหรือเวลาแบบนี้พี่โชอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ พี่เดียวเป็นเพื่อนสนิทน่าจะรู้จักพี่โชมากกว่าผม
“อยู่เถอะ พี่เชื่อว่าโชอยากให้ลีอยู่”
ผมสบตากับพี่เดียว แม้จะสงสัยในความขัดแย้งของคำพูด แต่สิ่งที่ผมทำคือพยักหน้ารับ “ครับ”
“พี่ถามแล้วโชบอกว่าคุณปู่ไม่ได้เป็นอะไรมาก สบายใจได้”
“ค่อยยังชั่ว” ผมถอนใจโล่งอก
“แต่คุณปู่ล้มป่วยคราวนี้โชคงมีเรื่องให้คิดอีกมาก ยิ่งใกล้วันแข่งเข้าไปทุกทีพี่อดเป็นห่วงไม่ได้”
“ครับ” ผมเข้าใจสิ่งที่พี่เดียวพูด แค่คิดก็เป็นห่วงจิตใจของพี่โชแล้ว
“พี่ดีใจนะที่มีลี” พี่เดียวหันมายิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความขอบคุณอย่างจริงใจ แวบหนึ่งผมอดคิดถึงคำพูดของพี่โชไม่ได้ ขอบคุณนะที่มองมา
“ผมก็ดีใจครับที่ได้อยู่ตรงนี้”
“เรามันน่ารัก แต่อย่าบอกโชล่ะว่าพี่ชม” พี่เดียวหัวเราะออกมาเบาๆ ผมกำลังจะถามกลับว่าทำไมแต่มือถือของพี่เดียวดังขึ้นเสียก่อน ดูเหมือนนอกจากผมกับพี่เดียวแล้ว พี่นอร์ทก็เป็นห่วงเพื่อนรักมาก
• • • • • • • •
สระว่ายน้ำเริ่มเงียบเมื่อคนส่วนใหญ่ทยอยกลับ เหลือเพียงพี่โชกับพี่ปืนนักกีฬาว่ายน้ำทีมชาติที่มาช่วยเป็นโค้ชให้กับรุ่นน้อง
พี่เดียวกลับไปได้พักใหญ่ ผมจึงนั่งรออยู่เพียงลำพัง แต่ผมไม่รู้สึกเบื่อ สายตาของผมจับจ้องอยู่ที่ร่างสูงที่เพิ่งขึ้นมาจากน้ำ พี่ปืนยืนคุยกับพี่โชพักใหญ่ก่อนพี่โชจะลงไปในน้ำ ผมคิดว่าพี่ปืนจะอยู่ต่อ แต่เมื่อละสายตาจากพี่โชหันไปมองอีกครั้ง พี่ปืนกำลังเดินออกไปจากสระ
ผมมองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครแล้ว จึงตัดสินใจเดินลงจากอัฒจันทร์ ผมนั่งลงที่เก้าอี้ไม้ข้างสระ เป็นเก้าอี้ของนักกีฬา เฝ้ามองร่างสูงของพี่โชเคลื่อนที่อยู่ในน้ำ
“ขอผ้าเช็ดตัวพี่หน่อย”
ผมหันไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่วางอยู่บนเก้าอี้ส่งให้พี่โช ร่างสูงมีหยดน้ำเกาะพราวทั้งตัว พี่โชดึงหมวกว่ายน้ำออก สะบัดผมให้น้ำกระจาย ใช้ผ้าเช็ดตัวซับน้ำบนใบหน้ากับลำตัว
“รอนานไหม”
ผมส่ายหน้าเลือกที่จะไม่ตอบเรื่องเวลา พี่โชทรุดตัวลงนั่งข้างผม พาดผ้าขนหนูไว้บนไหล่
“คุณปู่เป็นยังไงบ้างครับ”
“ดีขึ้นแล้ว ความดันขึ้นเฉียบพลันที่บ้านเห็นอาการไม่ดีเลยรีบพาส่งโรคพยาบาล”
“ความดันขึ้นเฉียบพลัน” แวบแรกที่ได้ยินผมอดคิดไม่ได้ว่าหรือจะเป็นเรื่องของพี่โช
“พี่ธามไปคุยกับคุณปู่เรื่องพี่กับลี ดูเหมือนพี่ธามจะเปลี่ยนใจอยากให้เราคบกัน”
ผมเศร้าที่มันไม่ผิดไปจากที่ผมคิดเอาไว้ พี่โชคงเจ็บปวดไม่น้อยที่เกิดเหตุการณ์วันนี้ขึ้นมา
“พี่โช”
“พี่ไม่เป็นไร”
ผมเม้มปากเข้าหากันแน่น ผมอยากปลอบพี่โช แต่คงทำไม่ได้ถ้าพี่โชไม่ยอมให้ผมเห็นความอ่อนแอ
“ขอพี่อยู่อย่างนี้สักพัก” ผมสะดุ้งเมื่อศีรษะของพี่โชซบลงบนไหล่ของผม น้ำหนักที่ทิ้งลงมาบอกให้รู้ว่าอีกคนกำลังอ่อนแรง พี่โชไม่ได้ปิดกั้นอย่างที่ผมเข้าใจ ตอนนี้ผมได้รู้แล้ว
ผมปล่อยให้เวลาเดินผ่านไปช้าๆ พี่โชหลับตานิ่ง เราสองคนนั่งอยู่ด้วยกันโดยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว
“เมื่อยหรือเปล่า” พี่โชยกศีรษะขึ้น ขยับตัวนั่งตรง ใบหน้าดูเหนื่อยล้าแต่ยังมีรอยยิ้มให้ผม
“ไม่ครับ”
“ไม่ใช่ว่าเหน็บกินไปแล้วเหรอ”
ผมเม้มปากเข้าหากัน ดวงตามีพิรุธจนพี่โชจับได้ ไหล่ผมไม่เป็นไรแต่ขาผมปวดไปหมด เพราะเผลอเกร็งตัวไว้ไม่ให้ขยับ
“ตรงไหน”
“ขาครับ” ผมอ้อมแอ้มตอบ
“ทำไมไปเป็นที่ขา”
“ก็ผมเกร็ง ปกติผมนั่งหลังไม่ตรงครับ แต่ถ้าห่อตัวลงพี่โชจะพิงไม่สบาย”
สายตาของพี่โชที่มองผมอ่อนแสงลง เสียงหัวเราะหลุดลอดออกมาเบาๆ ผมค่อยใจชื้นที่อย่างน้อยพี่โชก็ยังหัวเราะได้
“หันมาทางนี้”
“ครับ” ผมหันตัวไปหาพี่โชตามที่อีกฝ่ายบอก
“พี่โช!” ผมสะดุ้งโหยงเมื่อพี่โชเอื้อมมาจับขาของผมยกขึ้นวางบนตัก “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวก็หาย”
“นั่งเฉยๆ เถอะ เราปวดขาเพราะพี่”
“ไม่ใช่นะครับ ผมปวดขาเพราะตัวเองต่างหาก ถ้าผมไม่อยากปวดผมเรียกพี่โชให้ลุกตอนไหนก็ได้”
พี่โชชะงักมือแต่เพียงครู่เดียวก็เริ่มลงมือนวดขาให้ผม
“คุณปู่อยากให้พี่ย้ายไปอยู่ที่บ้าน พี่ยังยืนยันคำเดิม แต่วันนี้เป็นวันที่พี่รู้สึกไม่สบายใจเลย”
สายตาของพี่โชอยู่ที่ขาของผม น้ำเสียงทุ้มฟังเหนื่อยอ่อน หัวใจของผมเหมือนกำลังถูกบีบไปด้วย
“พี่เคยเกลียดคุณปู่ แต่มันนานมากแล้ว”
“พี่โช” ผมเรียกพี่โชเสียงแผ่ว พี่โชเงยหน้าขึ้นมองผม รอยยิ้มบนใบหน้าของพี่โชยิ่งทำให้ผมอยากร้องไห้
“พี่ไม่เป็นไร อย่าทำหน้าอย่างนั้น”
ผมพยายามยิ้มให้พี่โชแต่มันคงแหยเต็มทน พี่โชยังนวดให้ผมไปเรื่อยๆ เรานั่งกันเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร
“พี่โชครับ” ผมตัดสินใจเรียกพี่โชเสียงเบา พี่โชเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม
“หือ”
ผมกำลังชั่งใจเพราะเคยทำให้พี่โชโกรธมาแล้ว แต่ในวันนี้ผมต้องเลือกว่าผมจะพูดแม้อีกฝ่ายจะโกรธ หรือผมควรรักษาความสัมพันธ์ที่กำลังไปด้วยดีนี้ไว้ แต่ในที่สุดผมก็ได้คำตอบว่าผมเลือกอะไร
“พี่โชเคยเล่าให้ผมฟังว่าคุณปู่ขอให้คุณพ่อพี่โชตัดขาดกับคุณแม่ใช่ไหมครับ” ผมลดเท้าตัวเองลงจากตักของพี่โช
“ใช่”
“คุณพ่อพี่โชเองก็คงลำบากใจในตอนที่ต้องตัดสินใจว่าจะเลือกทางไหนดี สุดท้ายก็เลือกทำอย่างที่พี่โชได้เห็น คุณพ่อรักษาครอบครัวของตัวเองไว้แต่ก็ไม่เคยทิ้งคุณปู่ จากที่ผมได้ฟังพี่โชเล่า คุณพ่อพี่โชพาพี่โชไปเยี่ยมคุณปู่บ่อยๆ ใช่ไหมครับ คุณปู่ก็คงอุ่นใจว่าอย่างน้อยลูกชายก็ไม่ได้หายไปไหน ถึงจะทิฐิจนไม่ยอมรับว่าคิดถึงก็เถอะ”
“ลีอยากบอกอะไรพี่”
“ผมแค่คิดว่าหนทางมันอาจไม่ได้มีแค่หนึ่งหรือสองก็ได้นะครับ มันอาจไม่ถูกใจคุณปู่ทั้งหมด หรืออาจไม่ใช่อย่างที่พี่โชต้องการ แต่อย่างน้อยทุกคนก็ยังมีความสุข ถ้าเพียงแต่เราจะปล่อยวางความรู้สึกบางอย่างลง”
พี่โชนั่งนิ่งจนผมใจหาย ผมบอกตัวเองว่าต่อให้ตัดสินใจใหม่ได้อีกครั้งผมก็ยังเลือกที่จะพูดมันออกไป เพราะวินาทีที่ผมตัดสินใจผมคิดถึงพี่โชไม่ใช่ตัวเอง
“พี่จะพยายามหาเวลาไปเยี่ยมคุณปู่ให้บ่อยขึ้น”
เหมือนใครยกหินหนักๆ ออกจากบ่า ผมไม่รู้ว่าสีหน้าของผมเป็นอย่างไรแต่มันทำให้พี่โชหัวเราะออกมา
“กลัวพี่เหรอ”
“ยิ่งกว่ากลัวอีกครับ ผมยังจำคราวก่อนได้แม่น”
“วันนั้นโกรธพี่หรือเปล่า”
“เปล่าครับพี่โชพูดถูกทุกอย่าง ผมยังเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้”
“เลิกเสียใจได้แล้วพี่ลืมไปแล้ว”
“แล้ววันนี้พี่โชโกรธผมไหมครับ” ผมลดเสียงลง น้ำเสียงกล้าๆ กลัวๆ
“ไม่ เพราะวันนี้ไม่เหมือนวันนั้นอีกแล้ว”
“ไม่เหมือน?” คิ้วของผมขมวดเข้าหากัน
“ใช่ เราสนิทกันมากขึ้นไม่ใช่เหรอ”
“อ๋อ ครับ” ผมยิ้มกว้างเมื่อเข้าใจความหมาย
“ขอบใจมาก พี่จะพยายามลดทิฐิของตัวเองลง ดีกว่าสายเกินไป”
ผมดีใจ ดีใจจริงๆ ที่พี่โชรับฟัง และเข้าใจเจตนาของผม รอยยิ้มจึงกว้างขึ้นอีก “ได้เสมอครับ”
“ขาหายปวดหรือยัง”
“ครับ”
“ไปกันเถอะ”
“ไปไหนครับ”
“พี่หิว”
“ผมก็หิว” ผมยิ้มทะเล้นรีบดีดตัวลุกขึ้นยืน “ร้านอาหารอีสานแถวบ้านพี่โชไหมครับ ชักคิดถึง”
“จะหลอกไปส่งพี่ที่บ้านใช่ไหม บอกแล้วว่าพี่ไม่เป็นไร”
ผมเม้มปากเข้าหากัน ดวงตาเป็นประกาย เราสบตากันครู่หนึ่งก่อนหัวเราะออกมา ผมไม่จำเป็นต้องเฉลยว่าพี่โชคิดถูกไหม ผมว่าพี่โชรู้คำตอบดี
“ไปกันเถอะ”
“ครับ”
ถึงแม้มือของเราไม่ได้เกาะกุมกัน แต่เราจะไม่ทิ้งกันแน่นอน ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271415 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก