ตอนที่ 29 : รางวัล “พี่ธามทางนี้ครับ” ผมโบกไม้โบกมือเมื่อเห็นพี่ธามแต่ไกล ใช้เวลาครู่หนึ่งพี่ธามถึงเห็นผม
“ขอโทษทีพี่หาที่จอดรถอยู่”
“ไม่เป็นไรครับอีกสักพักพี่โชถึงจะแข่ง ผมจองที่ไว้ให้แล้ว”
“อืม งั้นไปกันเถอะ”
“ครับ” ผมเดินนำพี่ธามเข้าไปในตัวอาคาร วันนี้เป็นการแข่งที่สำคัญกับพี่โชมาก เพราะมันคือใบเบิกทางสู่การเป็นนักกีฬาทีมชาติ เมื่อคืนผมเลยนอนไม่หลับเพราะตื่นเต้นแทน
“สวัสดีค่ะ” จอมขวัญยกมือไหว้พี่ธาม
“นะโมไปไหน” ผมถามเมื่อเห็นจอมขวัญนั่งอยู่คนเดียว
“บ่นว่าหิวเลยไปซื้อลูกชิ้นทอด” จอมขวัญขยับเข้าไปนั่งด้านในสุดแทนนะโม ผมลงนั่งข้างจอมขวัญและตามด้วยพี่ธาม เหลือที่สุดท้ายของแถวไว้ให้นะโม จะได้สะดวกไม่ต้องเบียดเข้าไป
“ยังไม่มีใครแข่งใช่ไหม” พี่ธามมองลงไปข้างล่าง สายตากวาดไปรอบๆ
“พี่เดียวแข่งไปแล้วค่ะชนะไปแล้วเรียบร้อย เหลือพี่โชยังไมได้แข่ง”
“อืม” พี่ธามพยักหน้า ยังไม่ทันพูดอะไรต่อโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมไม่ได้ตั้งใจฟังแต่ก็ได้ยินว่าเป็นเลขาของพี่ธามโทรเข้ามารายงานเรื่องงาน
พี่ธามคุยเสร็จเป็นจังหวะเดียวกับที่นะโมเดินเข้ามาพอดี หรือไม่..ผมยกยิ้มมุมปาก แอบคิดขำๆ ว่าหรือไม่พี่ธามก็วางพอดีเพราะเห็นนะโมเดินมา
“อ้าวมาด้วยเหรอ นึกว่าจะไม่มา” นั่นคือคำทักทายแรกของนะโม
“ถ้าพี่ไม่มาจะนัดลีทำไม”
“ก็นึกว่าเดี๋ยวก็โทรมายกเลิก ตามสไตล์นักธุรกิจเวรี่บิวซี่งี้”
พี่ธามถอนใจยาว หันหน้าไปจ้องเพื่อนผมเต็มตา “เคยคิดถึงกันในแง่ดีไหม”
“เค้ยย” นะโมลากเสียงยาว “ทำไมจะไม่เคยครับ อยากให้ช่วยเมื่อไหร่นึกถึงแต่เรื่องดีตลอด”
พี่ธามหลุดยิ้มออกมาก่อนจะตีหน้ายักษ์ใส่นะโม
“เอาน่าอย่าเพิ่งใจน้อยเลยลุง กินลูกชิ้นไหมผมแบ่งให้” นะโมยื่นถุงลูกชิ้นทอดมาตรงหน้าพี่ธาม
“สะอาดหรือเปล่า” สายตาของพี่ธามตกลงมองลูกชิ้นในถุง
นะโมเบะปากทำสีหน้าเอือม ดึงถุงลุกชิ้นกลับไปใช้ไม้จิ้มลูกชิ้นเข้าปากพร้อมกับบ่นพึมพำ “ก็เป็นแบบนี้ไง ว่าจะดีด้วยเลิก”
“พี่แค่ถาม” พี่ธามเอื้อมมือไปหา หยิบไม้จิ้มจากมือของนะโมจิ้มลูกชิ้นในถุงส่งเข้าปาก ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน เดี๋ยวนะผมคิดไปเองหรือเปล่าว่าพี่ธามกำลังเอาใจนะโม ดูก็รู้ว่าพี่ธามไม่อยากกินลูกชิ้นสีออกส้มแดงนั้นแน่ๆ
แชะ!
ผมหันไปมองจอมขวัญ กล้องที่ควรส่องที่ไปยังสระว่ายน้ำเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นนะโมกับพี่ธามแทน ผมยิ้มขำ ใครว่าผมรู้สึกอยู่คนเดียว ถึงนะโมจะกลับมากวนพี่ธามเหมือนเดิม ถึงพี่ธามจะขัดหูขัดตานะโมเหมือนเดิม แต่บรรยากาศระหว่างสองคนนี้ผมมั่นใจว่าไม่เหมือนเดิม
“พี่โชออกมาแล้ว!”
ผมหันกลับไปมองสระว่ายน้ำทันทีที่นะโมบอก ร่างสูงของพี่โชเดินออกมาจากห้องด้านในตรงไปยังแท่นประจำลู่ว่าย พี่โชส่งผ้าขนหนูให้พี่เดียวก่อนขึ้นยืน เสียงประกาศรายชื่อนักกีฬาดังก้อง สายตาพี่โชมองตรงไปข้างหน้า นิ่งสงบ ราวกับรอบตัวไม่มีผู้คน ผมยิ้มให้กับภาพที่ได้เห็น
ในจังหวะหนึ่งพี่โชในท่าเตรียมพร้อมหันมาทางอัฒจันทร์ ก่อนจะหันกลับไปในจังหวะสุดท้ายก่อนเสียงสัญญาณดัง
ผมมองพี่โชพุ่งตัวลงน้ำ ความแข็งแรงและมุ่งมั่นพาพี่โชทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ผมมองภาพตรงหน้าด้วยความหลงใหล ไม่มีเสียงเชียร์หลุดออกจากปากของผม มีเพียงมือสองข้างที่ถือโทรศัพท์ไว้อย่างมั่นคงเพื่อไม่ให้ภาพสั่นไหว
เสียงเฮดังลั่นเมื่อพี่โชเข้าสู่เส้นชัย นะโมกระโดดตัวลอย เสียงจอมขวัญตะโกนดังจนแสบหู พี่ธามตบมือยาวนาน พี่เดียวพุ่งเข้าไปกอดพี่โชเมื่อร่างสูงขึ้นจากสระ พี่ปืนตบบ่าด้วยความภูมิใจ พี่นอร์ทยืนอยู่ไม่ห่าง ผมยังคงถือโทรศัพท์ไว้แน่นโดยไม่มีเสียงเช่นเดิม ได้แต่มองภาพเหล่านั้นด้วยสายตาอิ่มใจ
ผมลดโทรศัพท์ลงปิดโหมดถ่ายวีดีโอเมื่อพี่โชเดินกลับเข้าไปด้านใน จอมขวัญสะกิดแขนผมเบาๆ
“ทำไมวันนี้มาแปลกวะ”
“ทำไมเหรอ” ผมหันไปมองเพื่อน
“ไหนมึงเคยบ่นพวกกูไง ว่าทำไมชอบมองผ่านกล้อง ทำไมไม่ซึมซับทุกอย่างด้วยตาตัวเอง กูไม่เคยเห็นมึงถ่ายอะไรเลย ไปดูคอนเสิร์ตก็ไม่เคยถ่าย มาดูแข่งก็ไม่เคยถ่าย”
ผมยิ้มให้จอมขวัญโดยไม่ตอบอะไร ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูสิ่งที่ตัวเองบันทึกไว้เมื่อแน่ใจว่าใช้ได้ ผมจึงหันไปเรียกพี่ธาม
“พี่ธามครับ”
“ว่าไง”
“ผมส่งคลิปเข้าโทรศัพท์พี่ธามนะครับ ฝากให้คุณปู่ดูด้วย”
พี่ธามมองหน้าผมนิ่ง ดวงตาที่มองอ่อนโยนลง มีความเอ็นดูอยู่ในนั้น “ลีส่งเองสิ”
“ไม่ดีมั้งครับ” ผมยิ้มแหย กลัวคุณปู่โมโหพี่ธามที่เอาข้อมูลส่วนตัวคุณปู่มาบอกผม
“ส่งไปเถอะ”
ผมสบตากับพี่ธาม สายตาคู่นั้นทำให้ผมตัดสินใจได้ “ตกลงครับ”
พี่ธามยื่นมือมาขอโทรศัพท์จากผม ทำการบันทึกให้ก่อนส่งคืน
ผมมองโทรศัพท์นิ่งอยู่ครู่ใหญ่ หายใจเข้าลึกๆ ก่อนกดส่งคลิปให้กับคุณปู่พร้อมข้อความสั้นๆ “หลานของคุณปู่เก่งที่สุดเลยครับ จากลี” ผมยิ้มให้กับโทรศัพท์ ได้แต่ภาวนาขอให้คุณปู่ยอมดู
ไม่มีการตอบกลับใดๆ มีเพียงคำว่าอ่านแล้วที่บอกผมว่าคุณปู่เห็นข้อความ ผมไม่เสียใจเพราะคาดเดาเอาไว้แล้ว ดีแค่ไหนที่คุณปู่ไม่ส่งข้อความมาตำหนิผมแรงๆ แค่นี้ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีมากแล้ว
“ลี” จอมขวัญสะกิดผม
“หือ”
“ดูนี่สิ” จอมขวัญหันกล้องมาให้ผมดู เป็นภาพพี่โชเงยหน้าขึ้นมองตรงมายังกล้อง ในความเป็นจริงพี่โชคงมองมาทางนี้เท่านั้นแต่เพราะกล้องของจอมขวัญซูมได้ใกล้มาก จึงเหมือนพี่โชมองกล้องตรงๆ
“กูเห็นแบบนี้สองครั้ง ก่อนเสียงสัญญาณดัง กับตอนที่พวกพี่ๆ เข้าไปแสดงความยินดี”
“อืม” ผมพยักหน้าเพราะเห็นเช่นเดียวกัน
“อืมอะไรของมึง พี่โชไม่เคยมองแบบนี้เลยนะเว้ย กูมาถ่ายกี่ครั้งแล้วทำไมจะไม่รู้ ไม่เคยเสียสมาธิ ไม่เคยวอกแวกมองใคร แล้วเพราะอะไรวันนี้ถึงมองขึ้นมาทั้งก่อนแข่ง ทั้งตอนที่รู้ว่าชนะแล้ว กูว่า..” ดวงตาของจอมขวัญเป็นประกาย “บางทีมึงอาจมีความหวังก็ได้นะ”
หัวใจของผมซึมซับคำพูดของเพื่อน มันพองโตด้วยความสุข ก่อนจะคิดบางอย่างขึ้นมาได้
“เพราะพี่ธามมาหรือเปล่าวะ พี่ธามไม่เคยมา”
จอมขวัญอ้าปากค้างก่อนหุบลง “เออวะ กูลืมคิด”
“เอาน่า” ผมตบบ่าจอมขวัญ “ก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่เหรอ พี่น้องกลับมาสนิทกัน” ผมพูดเสียงเบา
“อืม”
“เมื่อกี้ลีพูดกับพี่หรือเปล่า” พี่ธามคงได้ยินผมเอ่ยชื่อจึงหันมาถาม ดีที่จับคำพูดไม่ได้
“ผมส่งคลิปให้คุณปู่เรียบร้อยแล้วครับ” ผมยิ้มให้พี่ธาม ถือว่าไม่ได้โกหกแค่ไม่บอกว่าคุยอะไรกัน
“ดีแล้ว” พี่ธามพยักหน้า “พยามอีกนิดอย่าเพิ่งถอดใจ พี่เชื่อว่าลีทำได้”
“ครับ”
“ทีเงี่ยเชื่อ แต่ก่อนนะอย่าให้พูด” ดูเหมือนนะโมยังแค้นใจพี่ธามอยู่เล็กๆ จึงพูดลอยลมมา
“นี่ขนาดเราไม่พูดนะ” พี่ธามหันไปมองเจ้าของเสียง
“นี่ไม่พูดแล้วไม่งั้นนะ”
“ไม่งั้นอะไร” น้ำเสียงพี่ธามท้าทายเล็กๆ แต่สีหน้าที่ออกไปทางขบขันมากกว่า
“ใส่ยาท้องร่วงให้กินแล้ว”
พี่ธามส่ายศีรษะ มองนะโมด้วยสายตารู้ทัน “ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากทำเพราะงกของกินมากกว่าเหรอ ถ้าใส่ก็ไม่ได้กินสิ”
“รู้อีก” นะโมย่นจมูก ท่าทางของเพื่อนผมทำให้ดวงตาของพี่ธามเป็นประกาย
ส่วนผมได้แต่ขำกับภาพตรงหน้า ไม่มีความกังวลใจเหมือนเมื่อก่อน เพราะรู้ว่าคู่นี้ตีกันแต่ไม่ได้เกลียดกันแล้ว
เสียงโทรศัพท์ของพี่ธามดังขึ้นอีกครั้ง แต่เสียงรอบข้างดังมากเพราะกำลังเริ่มแข่งในท่าต่อไป พี่ธามทำมือเป็นสัญญาณว่าจะลงไปคุยโทรศัพท์ก่อนลุกออกไป
นะโมขยับมานั่งข้างผมแทนพี่ธาม ผมจึงถือโอกาสนี้ถามเพื่อน
“ทำไมกลับมาตีกับพี่ธามอีกแล้ว”
“ไม่ต้องโอ๋แล้วมั้ง น่าจะหายอกหักแล้วหน้าตาออกจะสดชื่น”
“ตีกันมากๆ ระวังลูกดกนะมึง” จอมขวัญชะโงกหน้ามายักคิ้วใส่นะโม
“เออ ออกมาเป็นครอกๆ เลย ถุย” นะโมตอบกลับได้กวนพอๆ กัน
“เลิกทะเลาะกันได้แล้ว เสียงดังรบกวนคนอื่น เขาจะเชียร์กีฬากัน” ผมรีบแยกทั้งคู่ ก่อนจะโดนคนข้างหลังหรือข้างหน้าสรรเสริญเอา พอต่างฝ่ายต่างแยกผมถึงมีเวลาได้พักหูบ้าง สายตามองตรงไปที่สระแต่ในหัวกลับมีภาพพี่โชเงยหน้าขึ้นมาฉายซ้ำวนไปวนมา จนต้องรีบสลัดออกจากหัว...พี่โชมองพี่ธามน่าอย่าเข้าข้างตัวเองเลย
• • • • • • • •
“ยินดีด้วย” พี่ธามแตะมือลงบนไหล่พี่โชก่อนหันไปมองพี่เดียว “เดียวด้วยนะ”
"ขอบคุณครับ” พี่เดียวยิ้มกว้าง ส่วนพี่โชถึงไม่ยิ้มก็ไม่หน้าบึ้งใส่กันอีกแล้ว
“กลับได้เลยใช่ไหม ต้องไปรวมกลุ่มกับทีมหรือเปล่า”
“ไม่ครับกลับได้เลย” พี่เดียวเป็นคนตอบพี่ธาม
“เหนื่อยกันหรือเปล่า พี่จะชวนไปเลี้ยงฉลองหรืออยากพักกัน”
“ไปครับ” พี่นอร์ทตอบเร็วกว่าใคร เลยโดยพี่เดียวตบหลังเสียงดังป๊าบ
“พี่ธามถามกูกับไอ้โช มึงเหนื่อยตรงไหนไม่ทราบ”
“เหนื่อยเชียร์พวกมึงไง ลุ้นฉิบหาย ไอ้โชไม่เท่าไหร่ ของมึงกูหัวใจจะวาย ว่ายจี้กันสุดๆ”
“มึงจะด่าว่ากูไม่เก่งเท่าไอ้โชใช่ไหม”
“ฮ่าๆ ก็รู้นี่” พี่นอร์ทหัวเราะชอบใจที่พี่เดียวทายถูก
“ตกลงไปใช่ไหม” พี่ธามถามซ้ำ เพราะยังไมได้รับคำตอบที่แน่ชัด
“ผมไหวครับเพราะโค้ชให้หยุดพักสามวันไม่มีซ้อม ไปได้สบาย โชว่าไง”
“อืม” พี่โชพยักหน้า
“ลี จอมขวัญ นะโม เราสามคนด้วยนะ” พี่ธามหันมาบอกพวกผมให้รู้ว่าชวนด้วย
“ขอบคุณค่ะ ไปแน่นอน” จอมขวัญรับหน้าที่ตอบเสร็จสรรพโดยไม่ถามพวกผม แต่ยังไงก็ได้คำตอบเดียวกัน
“พี่จอดรถอยู่แถวสนามบาสเพราะหาที่จอดแถวนี้ไม่ได้ ถ้ายังไงไปเจอกันที่ร้านเดี๋ยวพี่บอกทางให้”
“พวกผมวนไปหาที่หน้าสนามบาสก็ได้ครับ จะได้ขับตามกันไป” พี่เดียวเสนอไอเดีย
“อืม ดีเหมือนกัน”
เมื่อตกลงกันได้แล้วจึงพากันแยกย้ายไปที่รถ พี่ธามขับมาคนเดียว จอมขวัญจึงเสนอตัวไปนั่งเป็นเพื่อนโดยลากนะโมไปด้วย ผมจึงไปกับพี่โชแค่สองคน
รถพี่โชจอดใกล้สระที่สุดพวกผมจึงถึงรถก่อน ผมเปิดประตูเข้าไปนั่ง กำลังจะดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาด
“ลี”
“ครับ” ผมชะงักมือที่จับหัวเข็มขัด
“รางวัลที่พี่สัญญา” พี่โชคล้องเหรียญรางวัลที่คอของผม
ผมหยิบเหรียญขึ้นมาดู ก่อนเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้าง “ขอบคุณครับ พี่โชเก่งสุดๆ”
“พี่บอกเราแล้วว่าพี่จะเอามาฝาก”
“ผมรู้ว่าพี่โชต้องทำได้” ผมพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าภูมิใจ ผมลูบเหรียญรางวัลอยู่พักใหญ่ก่อนถอดออกส่งคืนให้พี่โช
“เก็บไว้เถอะ” พี่โชผลักมือผมกลัย
ผมตกใจจนดวงตาเบิกกว้าง รีบปฏิเสธ “ไม่เอาครับ นี่เป็นเหรียญของพี่โช”
“พี่บอกแล้วว่าจะเอามาให้เรา” พี่โชสบตากับผม ดวงตาคู่นั้นจริงจัง
“ผมนึกว่าพี่โชหมายถึงจะเอาชนะคราวนี้ให้ได้ แบบเอาชัยชนะมาให้ ไม่คิดว่าจะให้เหรียญเลย ผมไม่กล้ารับหรอกครับ มันสำคัญกับพี่โชมาก”
พี่โชยื่นมือมาแตะเหรียญที่อยู่ในมือผม มองมันนิ่งครู่หนึ่งก่อนเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม
“ลีพูดถูกมันสำคัญสำหรับพี่มาก เพราะฉะนั้นเก็บมันไว้ให้พี่ได้ไหม”
“ผม...” ผมพูดอะไรไม่ออก หัวใจเต้นโครมคราม
“คิดซะว่าพี่ฝากไว้ แล้ววันหนึ่งพี่จะมาทวงของสำคัญของพี่จากลี”
เราสบตากันนิ่ง มีคำพูดมากมายที่ผมอยากพูดอยากถาม แต่สุดท้ายเราเพียงแค่ยิ้มให้กัน
“ขอบคุณครับพี่โช ผมจะเก็บรักษาเอาไว้อย่างดี”
“เราสัญญาแล้วนะ” ประกายบางอย่างในดวงตาของพี่โช ทำให้ผมไม่แน่ใจว่าเราพูดเรื่องเดียวกันหรือเปล่า
“ครับ” แต่ถึงอย่างนั้นผมก็รับคำพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
“อืม งั้นก็ไปกันเถอะ”
“ครับ” ผมพยักหน้า จัดการคาดเข็มขัดนิรภัย ถอดสายคล้องเหรียญออกจากคออย่างทะนุถนอมใส่ไว้ในช่องปลอดภัยในกระเป๋าเป้
“ลี”
“ครับ” ผมหันไปมองพี่โช
“วันหลังมาดูพี่แข่งหาหมวกมาใส่ด้วยสิ”
“ใส่หมวก? ใส่ทำไมครับไม่ได้แข่งกลางแดดสักหน่อย” ผมมองพี่โชงงๆ อีกฝ่ายไม่ตอบหันไปสตาร์ทรถก่อนหมุนพวงมาลัยออกสู่ถนน
“พี่โชครับ?” ผมถามซ้ำ
“พี่จะได้มองเห็น”
หัวใจของผมถูกจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว โชคดีที่พี่โชต้องมองถนนจึงไม่เห็นว่าหน้าของผมแดงแค่ไหน พี่โชมองผม! พี่โชมองหาผม
“ลี” พี่โชหันมาแวบหนึ่งเมื่อเห็นว่าผมเงียบไป ผมถึงรู้สึกตัว
“ครับ! ได้เลยครับ คราวหน้าผมจะใส่เสื้อสีแดง หมวกสีแดง เอาให้เห็นจากห้าร้อยเมตรเลย” ผมละล่ำละลักตอบจนพี่โชขำ
“หึๆ แค่หมวกก็พอ”
ผมยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของพี่โช มือแตะอยู่บนเหรียญในกระเป๋า รางวัลที่ผมได้รับในวันนี้มีค่ามากมายเหลือเกิน ผมสัญญากับตัวเองว่าผมจะพยายามทำเพื่อพี่โชเช่นกัน รออีกนิดนะครับผมจะสู้ให้ถึงที่สุด
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271433 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก