ตอนที่ 30 : น่ารัก
-ธาม- “ขอบคุณนะคะพี่ธาม” จอมขวัญขอบคุณเมื่อผมขับรถมาส่งที่หน้าบ้าน ก่อนหันไปร่ำลานะโมที่นั่งอยู่เบาะหลัง
“พรุ่งนี้เจอกัน อย่าลืมเอางานไปส่งด้วย”
“ไม่ลืมน่าย้ำกูจัง เข้าบ้านได้แล้ว”
“ไปก่อนนะคะพี่ธาม สวัสดีค่ะ” จอมขวัญหันกลับมาไหว้ผมก่อนเปิดประตูลงจากรถ หลังจากเสียงประตูปิดลงในรถเงียบกริบอยู่หลายวินาที
“ทำไมยังไม่ไปอะลุง” ในที่สุดก็มีคนทนไม่ไหวถามขึ้นมา
“พี่ไม่ใช่คนขับรถ”
“แล้วก็ไม่พูด” ผมได้ยินเสียงบ่นพึมพำ นึกว่าเดี๋ยวคงเปิดประตูรถลงไปแล้วย้ายมานั่งด้านหน้า แต่เปล่าเลยเจ้าเด็กลิงปีนข้ามเบาะขึ้นมาโดยไม่ยอมเสียเวลาเปิดประตู
“ระวัง!” เท้าของนะโมเฉียดเบาะไปนิดเดียว เบาะที่ผมสั่งทำอย่างดีเกือบมีรอยเท้าอีกฝ่ายประทับ
“ไม่ต้องห่วงลุงระดับนี้แล้ว” เจ้าตัวดียังมีหน้าหันมายักคิ้วให้ผมเมื่อนั่งลงเรียบร้อยแล้ว
“บอกทางมาจะให้ไปส่งที่ไหน” ผมหมุนพวงมาลัยออกจากหน้าบ้านของจอมขวัญ
“ลุงส่งผมที่มหา’ลัยก็ได้ บ้านผมอยู่แถวนั้น”
“จะไปลงที่มหา’ลัยทำไมอยู่ตรงไหนก็บอกพี่มาสิ”
“ไม่เป็นไรลุง ผมกลับเองได้ส่งตรงนั้นก็พอ”
ผมหันไปมองคนพูด ดวงตาค่อยๆ หรี่ลง “มีอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงไม่อยากให้พี่ไปส่งที่บ้าน คราวก่อนที่ไปสวนสนุกก็ให้ไปส่งบ้านเพื่อน”
“จะมีอะไร ไม่มี้” คนพูดขึ้นเสียงสูงยิ่งมีพิรุธเข้าไปใหญ่
“ไม่มีก็ส่งที่บ้าน พี่รับปากลีแล้วว่าจะส่งเรากลับบ้าน”
“ลีมันก็พูดไปงั้นเอง ผมโตเป็นควายแล้วมันไม่ห่วงหรอกแค่กลับบ้าน อ๊ะ..อย่านะลุง” นะโมชี้มือมาผม “ผมรู้แล้วว่าพูดพลาดไปลุงไม่ต้องซ้ำก็ได้ ควายก็ควายวะ”
ผมหลุดเสียงหัวเราะขำ ยอมรับว่าคิดจะใช้คำนั้นแซวอีกฝ่ายจริง
“ลุงก็หัวเราะเป็นนี่ทำไมชอบทำหน้าตาจริงจังตลอดเวลา”
ผมละสายตาจากถนนหันไปมอง นะโมจ้องผมอยู่ก่อนแล้ว
“เอาไว้นายทำงานแล้วจะรู้เอง”
“ถ้าทำงานแล้วเครียดเหมือนลุง ผมไปหาที่ทางต่างจังหวัดทำนาก็ได้”
“เดี๋ยวนี้ไม่มีใครใช้ควายไถนาแล้ว”
“ลุ้งง”
คราวนี้ผมหัวเราะเต็มเสียง เจ้าตัวดีทำหน้าท้าตีท้าต่อยแต่พักเดียวก็หัวเราะตาม
“ตกลงลุงไปส่งผมที่มหา’ลัยนะ”
“ไม่”
“ดื้อฉิบ”
“พูดอะไรนะ!” ผมคิดว่าได้ยินไม่ผิดแต่มันเบามากจนต้องหันไปถามให้แน่ใจ
“เปล่า” เจ้าตัวดีส่ายหน้าแรงๆ ประกอบคำพูด “ไปส่งก็ไปส่ง เดี๋ยวถึงมหา’ลัยแล้วผมบอกทางลุงอีกที”
“ก็เท่านั้น” ผมถอนใจ ไม่เคยขอไปส่งใครยากลำบากขนาดนี้มาก่อนเลย
• • • • • • • •
“จอดตรงนั้นก็ได้ครับ”
นะโมชี้มือไปข้างหน้าฝั่งซ้ายมือ ผมชะลอความเร็วรถลงก่อนจอดจุดที่อีกฝ่ายบอก
"บ้านเราหลังไหน หลังนี้เหรอ" ผมมองบ้านที่ปิดไฟมืดสนิท
"แถวนี้แหละครับ"
"หลังไหน" ผมต้องลงเสียงหนัก นะโมถึงยอมชี้บ้านของตนเองด้วยท่าทางไม่เต็มใจ
"หลังโน้น" จากฝั่งซ้ายย้ายไปฝั่งขวา เลยจากจุดที่ผมจอดรถไปสองหลัง
"ขอบคุณมากนะลุง" นะโมปลดเข็มขัดเตรียมเปิดประตูรถ "อ้าว!" เจ้าตัวดีหันมามองหน้าผม เมื่อผมเคลื่อนรถออกจากจุดเดิม
"จอดเมื่อกี้ก็ดีแล้ว ผมเดินนิดเดียว"
ผมไม่ตอบ เลื่อนรถไปจอดที่หน้าบ้านของนะโม
"ขอบคุณครับ" นะโมยกมือไหว้ "ขับรถกลับดีๆ นะลุง ผมเข้าบ้านก่อน"
"ไปเถอะ" ผมพยักหน้า
นะโมเปิดประตูรถราวกับทะนุถนอมมันมากก่อนปิดลงด้วยเสียงเบาอย่างที่ไม่เคยทำ ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน ท่าทางแปลกๆ ของนะโมทำให้ผมลดกระจกลง
"นะโม"
เจ้าตัวดีสะดุ้งโหยง หันกลับมามองผม
"พี่ขอเข้าห้องน้ำหน่อยสิ"
"หะ!" หน้าเหวอของนะโมทำให้ผมมั่นใจ
"พี่อยากเข้าห้องน้ำ" ผมย้ำอีกครั้ง นะโมมีสีหน้าลำบากใจ ทำท่าอึกอักก่อนพยักหน้าตกลง
ผมดับเครื่องยนต์ ลงจากรถ เดินตามนะโมเข้าไปในบ้านหลังเล็ก พยายามคาดเดาเหตุผลว่าเพราะอะไรนะโมถึงไม่อยากให้ผมรู้จักบ้าน
ผมตัดประเด็นบ้านรกออกไปทันที เพราะบ้านของนะโมสะอาดมาก จัดเป็นระเบียบเรียบร้อย ตกแต่งดูสบายตา
"อยู่กันกี่คน"
"เบาๆ ลุง" นะโมยกนิ้วแตะปาก "คือ..พ่อกับแม่ผมน่าจะหลับแล้ว"
"ขอโทษที" ผมไม่ทันคิดถึงประเด็นนี้ เพราะเห็นว่ายังไม่สี่ทุ่ม นึกขำตัวเองที่คิดมาก นะโมคงไม่มีอะไรปิดบังแค่ไม่อยากรบกวนคนในบ้านเท่านั้น
"ห้องน้ำอยู่ตรงนั้น" นะโมชี้มือบอกทาง
"อืม" ผมพยักหน้ารับ จะไม่เข้าก็เอ่ยปากไปแล้ว
"นะโม กลับมาแล้วเหรอลูก" เสียงผู้หญิงดังขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มหู ผมได้ยินเสียงนะโมอุทานเบาๆ "ชิด!"
เจ้าตัวดีหันกลับไปในช้าๆ ใบหน้าไม่เหลือเค้าเด็กแสบ "กลับมาแล้วครับแม่"
"พาใครมาด้วยจ้ะ" ผู้หญิงหน้าตาใจดีหยุดยืนไม่ห่างจากผม เดาว่าน่าจะเป็นแม่ของนะโม
"สวัสดีครับ" ผมยกมือขึ้นไหว้โดยไม่รอให้นะโมแนะนำ
"นี่พี่ธามครับแม่เป็นพี่ชายของพี่โช ช่วยขับรถมาส่งผม"
"สวัสดีจ้ะ ขอบใจมากนะจ๊ะที่มาส่งนะโม"
"ไม่เป็นไรครับ"
"พี่ธามจะขอเข้าห้องน้ำครับ"
"อ๋อ ตามสบายเลยจ้ะ"
"ขอบคุณครับ" ผมค้อมศีรษะให้แม่ของนะโม ปลีกตัวไปเข้าห้องน้ำตามที่ได้พูดเอาไว้
"พี่ธามครับแม่ชวนอยู่ดื่มกาแฟด้วยกันก่อน พี่ธามรีบกลับไหมครับ" คำพูดของนะโมไปคนละทางกับสีหน้า ดูเหมือนเจ้าตัวพยายามส่งสัญญาณให้ผมกลับ
"ขอบคุณมากครับ ผมอยากดื่มอยู่พอดี" ผมซ่อนยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าของนะโม
"นั่งรอสักครู่นะจ้ะน้าทำเดี๋ยวเดียว นะโมพาพี่ไปนั่งสิลูก"
"ครับแม่"
ผมเดินตามนะโมไปนั่งที่โซฟา เจ้าตัวดีแยกเขี้ยวใส่ผม "ดึกแล้วลุงจะดื่มกาแฟทำไมเดี๋ยวก็นอนไม่หลับ"
"พี่ดื่มทุกคืน" เพราะทำงานจนดึก การดื่มกาแฟกลางคืนจึงเป็นเรื่องปกติของผม
"แต่ผมว่ากาแฟบ้านผมไม่อร่อยเท่าบ้านลุงหรอก กาแฟผงถูกๆ เอง"
"จะบอกให้พี่กลับไปดื่มที่บ้านใช่ไหม"
"เปล๊าา ใครพูด" นะโมไม่ยอมรับ เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเจ้าตัวดีพยายามไล่ผมกลับบ้าน เพียงแค่ผมยังไม่รู้ว่าเพราะอะไร
"ลุงนั่งไปก่อนนะ เดี๋ยวผมไปช่วยแม่ยกกาแฟออกมา"
"ไปเถอะ"
ผมมองตามหลังนะโม พยายามนึกว่าเพราะอะไรเจ้าตัวดีถึงออกอาการแปลกๆ จะว่ากลัวผมหลุดความลับให้แม่รู้ก็ไม่น่าใช่ ผมมีที่ไหนกัน รู้เรื่องอีกฝ่ายน้อยมาก
"มาแล้วครับ" นะโมวางแก้วกาแฟสีขาวสะอาดตาลงตรงหน้าผม แม่ของนะโมเดินตามลูกชายออกมาจากห้องครัว นั่งลงบนโซฟาตัวถัดไป
"น้าไม่แน่ใจว่าธามทานหวานไหมเลยไม่ได้ใส่น้ำตาลมาให้ ตักเองเลยนะจ๊ะ"
"ขอบคุณครับ ผมทานไม่ใส่น้ำตาล"
ผมยกแก้วกาแฟที่มีกลิ่นหอมขึ้นดื่ม รสชาติบ่งบอกว่าไม่ใช่กาแฟผงทั่วไป นี่เป็นอีกเรื่องที่เจ้าตัวดีพยายามหลอกผม
"วันนี้เป็นไงบ้างโชชนะไหมลูก"
"ชนะครับแม่ ที่กลับดึกเพราะพี่ธามพาพวกผมไปเลี้ยงฉลองให้พี่โชครับ อาหารอร่อยมาก"
"แล้วเรายังรบกวนพี่ธามมาส่งอีก"
"ไม่เป็นไรครับ ผมอาสามาส่งเอง"
"คราวก่อนที่ไปเที่ยวทะเลก็บ้านของธามใช่ไหมจ้ะ”
“ใช่ครับ”
"ท่าทางนะโมจะรบกวนธามบ่อย ถ้าน้องทำอะไรไม่เหมาะน้าฝากดุฝากเตือนด้วยนะ"
ผมชำเลืองมองนะโมด้วยหางตา เจ้าตัวนั่งทำหน้าหวานอมขมกลืน แต่พอแม่หันไปมองก็ยิ้มอ่อน ดูเป็นเด็กเรียบร้อยขึ้นมาทันที ดวงตาของผมสว่างวาบ ผมคิดว่าผมรู้แล้วว่าทำไมนะโมถึงไม่อยากให้ผมมาที่บ้าน
"ไม่รบกวนเลยครับ นะโมเป็นเด็กน่ารักครับ" ผมสบตานะโม แววตาเป็นประกายะยิบระยับด้วยความขบขับ เจ้าตัวดีคงกลัวผมเล่าว่าอยู่ข้างนอกเป็นแบบไหน ทำอะไรไว้บ้าง
"เป็นอย่างที่พี่ธามพูดหรือเปล่าเรา" น้ำเสียงที่ถามออกไปทางเอ็นดูลูกชายเสียมากกว่า
"เป็นสิครับ" นะโมสอดมือไปกอดรอบเอวแม่ ซบหน้าลงบนไหล่ กลายเป็นเด็กขี้อ้อนอย่างไม่น่าเชื่อ "ผมเป็นเด็กดีอยู่แล้ว"
"หึ" ผมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ นะโมถลึงตาใส่ผม แต่พอแม่หันไปมองก็ปรับเป็นดวงตาอ้อนเชื่อฟัง
“น้าเคยเจอโชสองสามครั้งเวลามารับนะโมกับลี ธามกับโชหน้าคล้ายกันมากนะจ้ะ ถ้าบอกว่าเป็นพี่น้องกันน้าก็เชื่อ ดีว่าเมื่อกี้นะโมบอกน้าว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกันไม่งั้นน้าคงเข้าใจผิด”
“ใช่ครับ คนส่วนใหญ่นึกว่าผมกับโชเป็นพี่น้องกัน”
“หล่อทั้งคู่” เสียงชมใจดี
“ขอบคุณครับ”
ผมนั่งคุยกับแม่ของนะโมอยู่นานจนกาแฟเกือบหมดแก้ว ยิ่งเวลาผ่านไปผมก็ยิ่งขำ เด็กหนุ่มตรงหน้าดูเรียบร้อยผิดหูผิดตา ไม่มีประโยคไหนที่นะโมไม่ลงท้ายด้วยครับ น้ำเสียงไม่มีความกวนลงเหลือ เสียงอ้อนน่าเอ็นดู พูดกับผมแต่ละคำเพราะราวกับคนละคน
“แม่ครับดึกแล้ว ผมเป็นห่วงพี่ธามไม่อยากให้ขับรถกลับดึกๆ”
“ตายจริง น้าคุยเพลินจนลืมดูเวลา ขอโทษนะจ๊ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมคุยเพลินเหมือนกัน”
“เอาไว้ว่างๆ แวะมาใหม่สิ เสียดายพ่อของนะโมยังไม่กลับวันนี้มีเลี้ยงวันเกิดครูที่โรงเรียน วันหลังน้าจะแนะนำให้รู้จักกัน”
“ขอบคุณครับ วันหลังผมขออนุญาตมารบกวนใหม่”
“มาได้ทุกเมื่อเลยจ้ะ คราวหน้าน้าจะทำของอร่อยให้ทาน”
“ไม่ต้องมาแล้ว” เด็กเรียบร้อยของแม่พูดกับผมโดยไม่มีเสียง ผมต้องกลั้นขำเพราะไม่อยากให้ผู้ใหญ่สงสัย
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
“จ้ะ ขับรถดีๆ นะ”
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้ ยังไม่ทันร่ำลาดี นะโมก็รีบลุกขึ้นยืน
“ไปครับ ผมไปส่งพี่ธามที่รถ”
“หึๆ” ผมมองเจ้าตัวดีด้วยสีหน้ารู้ทัน ไล่เหลือเกิน
“แล้วเจอกันใหม่ครับคุณอา สวัสดีครับ”
“สวัสดีจ้ะ”
ผมเดินตามนะโมออกมาจากบ้าน ประตูหน้ายังไม่ทันปิดสนิทเจ้าตัวดีก็หันมาแยกเขี้ยวใส่ผม
“ห้ามพูด ห้ามแซว”
“หึๆ”
“ลุงกลับได้แล้ว ไม่รู้คุยอะไรหนักหนาผมง่วงจะตาย”
“ให้พี่เข้าไปถามแม่เราให้ไหม” ผมแกล้งหมุนตัวทำท่าจะเปิดประตูเข้าบ้าน นะโมคว้าแขนผมหมับ จับไว้แน่น
“ไหนว่าเป็นเด็กดี”
“นี่ก็ดีแล้ว” เจ้าตัวพูดเสียงอ่อย ไม่กล้าแผลงฤทธิ์เหมือนทุกครั้ง
“คุณน้าบอกให้พี่ดุเราได้”
นะโมทำปากขมุบขมิบ พอผมเลิกคิ้วมองเจ้าตัวดีก็ยิ้มให้แต่ผมว่านะโมแยกเขี้ยวมากกว่า
“หึๆ”
“ขำตรงไหน กลับได้แล้ว” เสียงประชดดังเบาๆ นะโมลากแขนผมให้เดินไปที่รถ แต่ผมหยุดเดินหันไปมองอีกฝ่าย
“วันนี้สนุกดีนะว่าไหม โชชนะ อาหารอร่อย กาแฟดี” ผมตบมือลงบนไหล่นะโมเบาๆ ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ของคนถือไพ่เหนือกว่า "แถมมีน้องชายที่น่ารัก"
นะโมทำหน้าเหมือนอยากกะโดดกัดผม ยิ่งทำให้เสียงหัวเราะของผมดังขึ้น
"ฝากไว้ก่อนลุง"
ผมไม่แน่ใจว่าครั้งสุดท้ายที่ผมหัวเราะเต็มเสียงขนาดนี้โดยลืมรักษามาดคือเมื่อไหร่ รู้แค่ว่ามันทำให้สมองโล่ง รู้สึกปลอดโปร่ง
"นะโม"
"อื้อ" เสียงขานรับห้วนสั้น
"นะโม" ผมลากเสียงยาวขึ้นอีกนิด
"ครับ" คราวนี้เสียงที่ตอบรับนุ่มหู
"หึๆ"
"สนุก!" นะโมมองค้อนผม
"ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีนะ" ผมแตะมือบนแก้มของนะโม ดวงตาของเราประสานกันนิ่ง ก่อนที่ผมจะชักมือออกอย่างรวดเร็ว
"พี่กลับล่ะ"
นะโมมองผมงงๆ เมื่อผมผลุนผลันเดินออกมา
"ขับรถดีๆ นะลุง ง่วงก็โทรมา"
"อืม" ผมรับคำในลำคอโดยไม่หันกลับไปมอง
"อะไรของเขาวะ" เสียงบ่นของนะโมลอยเข้าหู
ผมขึ้นรถ สตาร์ทเครื่องยนต์ นะโมโบกมือให้เมื่อผมเคลื่อนรถผ่าน จากกระจกมองหลังผมเห็นนะโมยังยืนมองอยู่ ผมพ่นลมหายใจยาว นึกสงสัยว่าตัวเองเป็นบ้าอะไรขึ้นมา ชั่ววินาทีนั้นผมรู้สึกว่านะโมน่ารักและน่ามอง
ผมส่ายศีรษะแรงๆ เพื่อไล่ความรู้สึกประหลาดออกไป น่าจะเป็นเพราะผมไม่เคยเห็นนะโมในมุมนี้มาก่อน เด็กบ้าอะไรสองบุคลิก แสบก็ได้น่ารักก็เป็น
ผมชะงัก นี่ผมคิดว่านะโมน่ารักอีกแล้วใช่ไหม ให้ตายเถอะ!
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271391 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก