ตอนที่ 31 : เสียงที่เพราะที่สุด“ดูอะไรอยู่”
ผมเงยหน้าจากโทรศัพท์ ส่งยิ้มให้พี่โช อีกฝ่ายทรุดตัวลงนั่งข้างผมบนอัฒจันทร์
“คลิปที่ถ่ายพี่โชซ้อมเมื่อกี้ครับ”
“ไม่เบื่อหรือไง เห็นถ่ายทุกวันมันก็เหมือนเดิม”
“ไม่เบื่อครับ” ผมส่ายหน้า หย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋า เข้าข้างตัวเองว่าการไม่บอกไม่ถือว่าโกหก ผมส่งคลิปพี่โชซ้อมว่ายน้ำไปให้คุณปู่ดูทุกวัน นอกจากคำว่า ‘อ่านแล้ว’ ก็ไม่มีการตอบรับใดๆ กลับมา แต่สำหรับผมนั่นก็ดีมากพอ เพราะคุณปู่จะไม่กดเข้ามาดูเลยก็ได้แต่ก็ยังกดทุกครั้ง
“พี่โชมีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมถามเพราะไม่บ่อยครั้งที่พี่โชจะขึ้นมาหาผมระหว่างการซ้อม
“พี่จะแวะไปเยี่ยมปู่ที่บ้าน เดียวกับนอร์ทจะไปด้วย ลีอยากไปไหม”
“พี่โชอยากให้ผมไปไหมครับ”
“เราเป็นแฟนพี่ไม่ใช่เหรอ”
“งั้นผมก็ต้องไปอยู่แล้ว”
“หึๆ” พี่โชหัวเราะขำยิ้มตาหยีของผม แต่ครู่เดียวดวงตาก็เปลี่ยนเป็นจริงจัง
“ลี”
“ครับ”
“พี่เห็นแก่ตัวกับเราไปหรือเปล่า”
“ทำไมถามผมแบบนั้นครับ”
“เพราะพี่ เราเลยจีบใครไม่ได้ มีแฟนไม่ได้”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้รีบร้อนอะไร พี่โชสบายใจได้ ผมว่างช่วยพี่โชได้เต็มที่”
“ลีมีคนที่ชอบหรือเปล่า”
“ครับ?” ผมตาโต สมองใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว โกหกหรือไม่โกหก
“มีหรือเปล่า” น้ำเสียงของพี่โชจริงจัง
“จะว่ามีก็มีครับ”
“ทำไมถึงไม่บอกพี่”
ผมมองพี่โชด้วยสายตาแปลกใจ มันมีบางอย่าง บางอย่างที่ผมพูดไม่ถูกอยู่ในสายตาคู่นั้น
“ก็มันไม่มีอะไรนี่ครับ ผมชอบก็ใช่ว่าจะเป็นไปได้ อีกอย่างผมไม่อยากให้พี่โชตกใจด้วย”
“ทำไมพี่ต้องตกใจ” พี่โชหรี่ตามองผม
“ก็ถ้าผมบอกว่า....” ผมมองหน้าพี่โช แลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปาก หัวใจเต้นโครมคราม “ถ้าผมบอกว่าผมชอบผู้ชายละครับ”
พี่โชมองผมนิ่ง ด้วยดวงตาที่ผมบรรยายไม่ถูกแต่อย่างน้อยก็ไม่มีท่าทีรังเกียจอยู่ในนั้น มันทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจ
“ลี..”
ผมยกมือขึ้นห้ามพี่โช “ไม่มีอะไรครับ ผมสบายๆ”
“อืม” พี่โชเงียบไปจนผมอดมองไม่ได้ กว่าเสียงทุ้มจะดังขึ้น “ตกลงไปด้วยกันใช่ไหม”
“ไปครับ”
“อืม พี่ลงไปซ้อมต่อ”
“ครับ”
พี่โชลุกขึ้น สีหน้าเหมือนคนกำลังใช้ความคิด มันทำให้ผมว่าการที่ผมตอบออกไปแบบนั้นถูกหรือผิด แล้วทำไมจู่ๆ พี่โชถึงถามขึ้นมา ก่อนหน้านี้แม้กระทั่งตอนขอให้ผมช่วยก็ไม่เคยพูดถึง ผมได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ
• • • • • • • •
“คุณพ่อพักผ่อน อาไม่อยากให้กวน เอาไว้โชค่อยมาใหม่วันหลัง” คำพูดของอานรีไร้เยื่อใย ไม่มีแม้แต่ความคิดจะชวนหลานให้นั่งลงคุยกันก่อน สิ่งที่เจอวันนี้ทำให้ผมรู้ว่าอานรีไม่ได้อยากให้พี่โชแวะมา แตกต่างกับเวลาที่อยู่ต่อหน้าคุณปู่หรือพี่น้องคนอื่น
“ผมขอเยี่ยมครู่เดียว จะไม่รบกวนปู่นาน”
“อาว่าอาพูดดีๆ กับโชแล้วนะ คุณพ่อกำลังดีขึ้นเห็นหน้าโชอาการจะกำเริบเปล่าๆ”
ดวงตาของพี่โชว่างเปล่าจนผมสงสาร อานรีไม่ได้คิดจะรักษาหน้าของหลานเลยสักนิด เห็นอยู่ว่าพี่โชไม่ได้มาคนเดียว
ผมขยับตัวไปยืนหลังพี่นอร์ท ใช้ร่างสูงบังไว้ ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความหาคุณปู่ ผมเชื่อจริงๆ ว่าคุณปู่ไม่ได้คิดเหมือนที่อานรีพูด
คุณปู่ครับ พี่โชพาพวกผมมาเยี่ยมคุณปู่ที่บ้าน แต่เห็นว่าคุณปู่พักผ่อนอยู่ ถ้าอย่างนั้นพักผ่อนเยอะๆ นะครับ หายเร็วๆ พวกผมกลับก่อน
“กลับกันเถอะ” พี่โชหันมาบอกพวกผม ไหล่กว้างตั้งตรง ความรู้สึกเหมือนครั้งแรกที่ผมเจอพี่โชกลับมาอีกครั้ง ผู้ชายคนนี้โดดเดี่ยว
ผมสอดมือเข้าจับมือของพี่โช เลิกสนใจกาละเทศะ ไม่สนใจสายตารังเกียจเดียดฉันท์ของอานรีที่มองมา พี่โชก้มหน้าลงมองผม สายตาคู่นั้นเย็นชาจนผมตกใจ ก่อนที่มันจะค่อยๆ อ่อนแสงลง
ผมกระชับมือให้แน่นขึ้น ส่งยิ้มกว้างให้พี่โช “กลับกันเถอะครับ ไปหาอะไรอร่อยๆ ทานกัน”
ริมฝีปากของพี่โชค่อยๆ คลี่ออก ดวงตาที่มองผมสว่างขึ้น ไม่ดำดิ่งหมือนเมื่อครู่
“อืม” พี่โชพยักหน้า
“เดี๋ยวค่ะ” เสียงเรียกดังขึ้นในจังหวะที่พวกผมกำลังจะก้าวออกจากห้องรับแขก “คุณโชคะคุณท่านบอกให้ขึ้นไปพบค่ะ” หญิงสูงวัยแต่งตัวเรียบร้อยเร่งฝีเท้าเข้ามาหา
“คุณปู่ตื่นแล้วเหรอป้านุ่ม”
“เอ่อ..ค่ะ” ท่าทางลำบากใจของคนตอบบอกชัดว่าปู่ไม่ได้หลับอย่างที่อานรีอ้าง ไม่ใช่แค่ผมที่เดาได้ รอยยิ้มหยันบนใบหน้าของพี่โชแทนความรู้สึกได้ดี
“ไหนๆ ก็มาแล้ว ขึ้นไปเถอะ” พี่เดียวตบไหล่พี่โช เมื่อเห็นเพื่อนยังยืนเงียบ
“อืม”
"เชิญค่ะ” คนมาตามมีสีหน้าโล่งอกเมื่อพี่โชตอบตกลง
ผมไม่รู้ว่าพี่เดียวกับพี่นอร์ทรู้สึกเหมือนผมไหม แต่บรรยากาศภายในห้องค่อนข้างอึดอัด ส่งผลให้หายใจไม่ค่อยสะดวก พี่โชพูดน้อย คุณปู่ตอบหลานแบบคนถือทิฐิ อานรีนั่งหน้าหงิก คอยบอกให้ลูกสาวลูกชายเอาใจคุณปู่ ผมเพิ่งเข้าใจว่าทำไมอานรีถึงกีดกัน เพราะเด็กสองคนนี้อยู่กับคุณปู่บนห้องนี่เอง อานรีถึงไม่อยากให้พี่โชขึ้นมา
“เย็นแล้วผมกลับก่อน” พี่โชหยุดนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนเสียงทุ้มจะดังขึ้นอีกครั้ง “ผมจะพยายามมาหาปู่บ่อยๆ”
“เดี๋ยว”
คุณปู่เรียกพี่โชเอาไว้ก่อนหันไปพูดบางอย่างกับป้านุ่ม แม่บ้านที่ดูแลคุณปู่โดยตรง
“เอานี่ไป” คุณปู่ยื่นกล่องสี่เหลี่ยมที่รับมาจากแม่บ้านให้พี่โช พี่โชสบตากับคุณปู่ ไม่ยอมยื่นมือไปหยิบ
“ชนะแข่งไม่ใช่เหรอ”
ดวงตาของพี่โชสว่างวาบด้วยความแปลกใจ “ผมไม่คิดว่าปู่จะรู้”
“ยินดีด้วย” แม้เป็นถ้อยคำที่ห้วนสั้น แต่มันมีความหมายกับพี่โชมาก ผมสังเกตจากดวงตาไหววูบคู่นั้น มันบอกความรู้สึกมากมายของพี่โช
“ขอบคุณครับ” สายตาพี่โชกดต่ำเพื่อไม่ให้ใครเห็น ระหว่างเอื้อมมือไปรับกล่องของขวัญจากคุณปู่
“คุณปู่ให้อะไรพี่โชคะ” เสียงอยากรู้อยากเห็นดังมาจากพลอยลูกสาวของอานรี
“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก”
“พลอยก็อยากได้เหมือนกัน”
“ก็เอารางวัลมาสิแล้วปู่จะให้”
เด็กสาวเงียบกริบ ผมเดาว่าคงไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอ “คุณปู่ลำเอียง พี่โชก็เหมือนไม่ใช่ลูกหลานบ้านนี้แล้วจะให้ทำไม”
“นรี!”
“คุณพ่อคะ อย่าถือสายายพลอยเลยค่ะ หลานก็พูดไปตามประสา”
“เพราะเราไม่สั่งสอนลูกให้ดี เด็กมันถึงได้พูดจาแบบนี้”
“คุณพ่อ!” ดวงตาของอานรีตัดพ้อผู้เป็นพ่อ ขายหน้าที่ถูกต่อว่าต่อหน้าพวกผม ผมเกือบจะสงสารถ้าไม่คิดว่าเมื่อครู่อานรีก็ทำกับพี่โชแบบนี้เหมือนกัน
“อย่าทะเลาะกันเลยครับ ถ้าพลอยอยากได้ก็เอาไป”
“โช!”
พี่โชหันไปมองคุณปู่ ผมกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว กลัวว่าคำพูดของพี่โชจะทำให้คุณปู่เสียใจ แล้วเรื่องจะยิ่งเลวร้ายลง
“ผมได้ยินปู่แสดงความยินดีก็พอแล้ว”
สีหน้าของคุณปู่ตกตะลึง ท่านคงไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน แม้แต่ผมเองยังไม่อยากเชื่อหู ผมยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ได้แต่คิดในใจว่า พี่โชทำถูกแล้ว ทำถูกแล้ว
“เอาไหมพลอย” พี่โชหันไปมองลูกพี่ลูกน้อง แต่ถูกสะบัดหน้าใส่
“ลูกอาไม่ใช่ขอทาน!”
“ตามใจอานรีครับ อยากได้ผมก็ให้ ถ้าไม่เอาผมจะได้เอากลับ” พี่โชยัดกล่องสี่เหลี่ยมใส่กระเป๋า
“ผมลาครับ” พี่โชยกมือไหว้คุณปู่กับอานรี พวกผมที่เหลือจึงรีบยกมือไหว้ตาม สถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยให้พวกผมพูดอะไร ทุกคนจึงเดินตามพี่โชออกจากห้องนั่งเล่นไปเงียบๆ
“เดี๋ยวโช”
ผมเห็นพี่โชสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนหันไปเผชิญหน้ากับอานรี อีกฝ่ายตามพี่โชออกมานอกห้อง
“อาว่าจะถามว่าแม่เราเป็นยังไงบ้าง สบายดีหรือเปล่า”
“สบายดีครับ”
“แต่งงานใหม่หรือยัง แต่เดี๋ยวนี้ไม่ใช่สาวโรงงานแล้วนี่ พี่ชายอาชุบตัวให้อย่างดี น่าจะหาสามีได้ไม่ยาก”
สีหน้าพี่โชเปลี่ยนไปทันที สำหรับพี่โชแล้วเรื่องแม่คือเรื่องที่แตะต้องไม่ได้ อานรีในตอนนี้เหมือนคนแพ้แล้วพาล ตามออกมาหาเรื่องเพื่อหาความสะใจให้ตัวเอง
“ว่าไงล่ะแม่เราได้สามีใหม่หรือยัง”
“ยังครับ” เสียงพี่โชเย็นเฉียบ “เพราะถ้าเจอคนดีๆ เหมือนพ่อก็โชคดีไป แต่ถ้าเจอแบบอาคมสันต์คงไม่ไหว ได้ข่าวว่ามีคนใหม่อีกแล้ว คนที่เท่าไหร่แล้วครับสี่หรือห้า แม่ผมยังไม่คิดมีเพราะไม่อยากเหมือนอานรี”
“ปากดี ต่ำเหมือนแม่”
“อาไม่เบื่อพูดคำนี้บ้างเหรอครับ ผมฟังตั้งแต่เด็ก ฟังตั้งแต่พ่อยังอยู่ ฟังจนชินชา อาจะเหนื่อยเปล่า”
ริมฝีปากของอานรีสั่นระริก โกรธจนพูดไม่ออก
“สวัสดีครับอานรี” พี่โชใช้โอกาสนี้ทิ้งอานรีไว้ข้างหลัง ผมลอบสบตากับพี่เดียว พวกเราต่างถอนใจออกมาพร้อมกัน
“อยากกินอะไร” พี่โชหันมามองผม ก่อนหันกลับไปมองถนน สีหน้าของพี่โชดีขึ้นมากแล้ว แม้จะยังไม่มีรอยยิ้มก็ตาม ใครบ้างจะชินชา ผมคิดว่าพี่โชพูดออกไปอย่างนั้นเอง
“ไปกินข้าวร้านแม่พี่โชไหมครับ ผมยังติดใจอยู่เลย อาหารอร่อยมาก”
“อืม โทรบอกเดียวด้วย”
“ครับ” ผมจัดการโทรหาพี่เดียวเพื่อบอกจุดหมาย รถสองคันขับตามกันไปเรื่อยๆ
“ลี”
“ครับ” ผมสบตาพี่โช เมื่ออีกฝ่ายหันมามอง
“ทำไมถึงรู้ว่าพี่อยากไปที่ร้าน”
ผมยิ้มเมื่อพี่โชจับได้ว่าผมเลือกไปที่นั่นเพราะพี่โช “อืมม เพราะถ้าเป็นผม ตอนนี้ผมคงอยากกอดแม่ที่สุดมั้งครับ”
“ขอบใจ” พี่โชไม่ตอบรับหรือปฏิเสธแต่เลือกที่จะขอบคุณผมแทน
“อีกอย่าง” ดวงตาผมสว่างวาบ รอยยิ้มทะเล้น “อาหารที่ร้านก็อร่อยสุดๆ ไปเลยครับ คราวก่อนผมยังไม่ได้กินตั้งหลายเมนู”
“หึๆ แล้วพี่จะบอกแม่ให้”
“พี่โชครับ”
“หือ”
ผมแบมือออก ยื่นไปตรงหน้าพี่โช ยิ้มให้ด้วยดวงตาสุกสว่าง “ผมอยู่ตรงนี้แล้วพี่โชไม่ต้องกลัวเหงานะครับ”
พี่โชหลุบตาลงมองมือผมก่อนเงยขึ้นมองหน้า แล้วหันกลับไปมองถนน หัวเราะออกมาเบาๆ “หิวจนเพี้ยนหรือไง”
“ง่า” ผมคอตก
“ขอบใจ” มือใหญ่ประสานเข้ากับมือของผม บีบกระชับ ผมได้แต่มองด้วยดวงตาเบิกกว้าง ทั้งตกใจ แปลกใจ ดีใจจนพูดไม่ออก
“ลี”
“ครับ” เสียงตอบรับของผมเบามาก มันเหมือนเสียงไม่ยอมหลุดออกมาจากคอ
“ร้องเพลงให้ฟังหน่อยสิ”
“เพลง?”
“อืม พี่อยากฟัง”
“ครับ ครับ ได้ครับ” ผมตอบรับด้วยเสียงตื่นเต้น มันรู้สึกดีที่ได้รู้ว่าพี่โชสบายใจขึ้นเมื่ออยู่กับผม
“อะแฮ่ม” ผมกระแอมเรียกเสียง ยิ้มกว้างให้คนฟังเอาฤกษ์เอาชัยก่อนเริ่มร้อง
“หนูมาลีมีลูกแมวเหมียว ลูกแมวเมียว ลูกแมวเหมียว
หนูมาลีมีลูกแมวเหมียว....”
“หยุด! ไม่ต้องแล้ว” พี่โชร้องห้ามด้วยเสียงดังลั่น ยังดีที่น้ำเสียงปนขำ
“อ้าวทำไมละครับ ยังร้องไม่จบเลย” ผมมองพี่โชด้วยตาใสซื่อ
“พี่ผิดเอง พี่ขอโทษ ไม่ต้องร้องแล้ว”
“อะไรกัน ออกจะเพราะ” ผมทำปากเชิด แกล้งทำท่างอนอีกฝ่าย
“หึๆ เอาน่า พี่จะยอมให้สั่งทุกอย่างที่อยากกิน ไม่ห้ามไม่เบรก ตกลงไหม” พี่โชบีบมือผมเบาๆ เป็นการเอาใจ
“ตกลงครับ” ผมยิ้มกว้างจนแก้มแทบปริ ไม่ใช่เพราะจะได้กินของชอบไม่จำกัด แต่เพราะมือของเราที่ยังจับกันไว้ไม่ปล่อย
อย่าเจ็บปวดอีกเลยนะครับพี่โช เพราะมันทำให้ผมเจ็บไม่ต่างกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมสัญญาว่าจะไม่ปล่อยมือพี่โช
“มีอะไร จ้องหน้าพี่ทำไม”
“เปล่าครับ” ผมหัวเราะเบาๆ รีบหันหน้าไปมองถนน
“ผมหิวแล้วเมื่อไหร่จะถึง”
“รีบมากก็มาขับเอง”
“ไม่เอาครับผมเป็นคนร้องเพลงให้ฟังดีกว่า พี่โชจะได้มีกำลังใจขับรถ”
“หยุด!”
“หนูมาลี..”
“ไอ้เด็กนี่!”
“ฮ่าๆ”
เสียงหัวเราะของเราดังประสานกันในรถ ผมคิดว่ามันเป็นเสียงที่ไพเราะที่สุดแล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271432 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก