ตอนที่ 32 : ทีละก้าว“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ ใช้ยิ้มกว้างนำไปก่อน โชคดีที่วันนี้ทางสะดวก ไม่มีเงาของอานรีหรือป้านางอยู่ในบ้าน
เสียงถอนใจหนักๆ ของคุณปู่ไม่ทำให้รอยยิ้มของผมหายไป ผมมองซ้ายมองขวาเมื่อไม่มีใครเชิญนั่งจึงเชิญตัวเอง
“ขออนุญาตครับ” ผมนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ตรงข้ามกับตัวที่คุณปู่นั่งอยู่
“โห คุณปู่อ่านหนังสือพิมพ์เยอะมากเลยครับ” ผมตาโตมองหนังสือที่กองอยู่ข้างกายอีกฝ่าย
“จะเสียงดังทำไม” เสียงดุๆ ทำให้ผมคอย่น แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังแอบมองด้วยความสนใจ มีทั้งฉบับภาษาไทยและภาษาอังกฤษ เยอะจนกองท่วม
“จะมาเยี่ยมใช่ไหม ฉันสบายดี รู้แล้วก็กลับไปได้แล้ว”
หูยย ผมได้แต่ร้องอยู่ในใจ แต่เรื่องจะให้ถอยทัพไม่มีทาง
“มาเยี่ยมครับ วันนี้พี่โชชวนผมมาเยี่ยมคุณปู่ แต่ผมขี้เกียจอยู่ดูพี่โชซ้อมเลยแอบมาก่อน เดี๋ยวพี่โชตามมา” ได้ผลเพราะคุณปู่ชะงัก ไม่พูดเรื่องไล่ผมกลับอีกเลย
“คุณปู่ได้ดูคลิปที่ผมส่งมาให้บ้างไหมครับ ช่วงนี้พี่โชกลับมาซ้อมหนักอีกแล้ว เพราะมีแข่งใหญ่เร็วๆ นี้” ผมพูดเจื้อยแจ้วของผมไปเรื่อยๆ คุณปู่ก้มหน้าอ่านหนังสือพิมพ์ไม่สนใจผม
“ช่วงนี้พี่โชเก็บคะแนน อีกไม่นานก็จะรู้ผลแล้วว่าจะติดทีมชาติหรือเปล่า แต่จากที่ผมไปดูพี่โชซ้อมบ่อยๆ ผมว่าพี่โชทำได้แน่ๆ ครับ”
“ใครถามเรา ไม่มีมารยาท”
“ขอโทษครับ” ผมคอย่นเมื่อถูกดุ ก่อนช้อนสายตามองคุณปู่ “ที่ผมส่งคลิปไปให้คุณปู่ก็รำคาญหรือเปล่าครับ ผมจะได้เลิกรบกวน”
สายตาของคุณปู่ยังจอจ่ออยู่กับหนังสือพิมพ์ ห้องตกอยู่ในความเงียบจนผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า คุณปู่มีสมาธิกับการอ่านจนไม่ได้ยินที่ผมพูดหรือเปล่า
“เด็กสมัยนี้ทำอะไรหยิบหย่ง ไม่รู้จักความอดทน”
ผมกลั้นขำจนปากสั่น ดีที่คุณปู่ไม่เงยหน้าขึ้นมามอง ผมได้คำตอบแล้วว่าผมควรส่งคลิปให้คุณปู่ต่อไปหรือเปล่า
“ยอมรับเลยครับคุณปู่บางทีผมก็เป็น แต่พี่โชไม่เป็นนะครับ คนนั้นทำอะไรจริงจัง มุ่งมั่น สมกับเป็นหลานคุณปู่เลยครับ”
“พูดจาประชดประชันผู้ใหญ่เหรอ” คุณปู่เงยหน้าขึ้นมองผมด้วยสายตาดุดัน ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“เปล่าครับ ผมพูดจริงๆ ถ้าเทียบกับพี่โชแล้วผมสู้ไม่ได้เลย”
“ถ้ารู้อย่างนั้นก็อย่าถ่วงความเจริญของโช”
ผมสะอึก ได้ยินแบบนี้ใครบ้างจะไม่รู้สึก แต่สิ่งที่แสดงออกคือรอยยิ้มอ่อนบนใบหน้า
“คุณปู่ไม่ต้องเป็นห่วงครับ ถ้าวันหนึ่งผมเป็นตัวถ่วงพี่โชผมจะถอยเอง เพียงแต่ตอนนี้ถ้าผมยังทำให้มีโชยิ้มได้ ผมก็อยากอยู่เป็นรอยยิ้มของพี่โช ผมไม่อยากเห็นพี่โชที่ดูโดดเดี่ยวอีกแล้ว”
ผมสบตากับคุณปู่ด้วยดวงตาที่สื่อความรู้สึกทั้งหมด ผมหวังว่าคุณปู่จะรับรู้ได้ เพียงครู่เดียวคุณปู่ก็เบือนสายตาไปจากผม
“จะพูดอะไรก็พูดได้ ชีวิตจริงมันไม่ได้ง่ายอย่างนั้น”
“ผมทราบครับคุณปู่ แต่ผมก็อยากพยายามดูสักครั้งเพื่อคนที่ผมรัก”
“พูดไม่อายปาก! ผู้ชายรักผู้ชายได้ที่ไหน”
“ผมก็เคยคิดว่าผมไม่มีทางรักผู้ชายเหมือนกันครับคุณปู่” ผมยิ้มอ่อนเมื่อนึกถึงอดีต “ทุกวันนี้ก็ยังงงๆ ตัวเอง แต่ทุกครั้งที่ผมมองตรงไปยังพี่โช ผมก็ได้คำตอบว่า..อ่า..ผมรู้แล้วว่าทำไมมันถึงเกิดขึ้นได้ เพราะผู้ชายคนนั้นคือพี่โชนี่เอง ทำไมถึงจะไม่รักผู้ชายคนนี้ล่ะ”
ผมไม่แน่ใจว่าผมตาฝาดไปหรือเปล่า แต่ผมเห็นดวงตาของคุณปู่อ่อนแสงลงคล้ายเอ็นดูก่อนที่มันจะกลับมาห่างเหินตามเดิม
“พูดไปผมก็เขินเหมือนกันนะครับ” ผมยิ้มอาย ยกมือขึ้นลูบต้นคอแก้เขิน
“พูดจาไร้สาระ จะรอโชก็ไปรอนั่งที่อื่นไป ฉันจะอ่านหนังสือ” คุณปู่ขยับหนังสือพิมพ์ในมือ ผมมองซ้ายมองขวา นึกไม่ออกว่าตัวเองจะไปนั่งรอที่ไหนได้
“ผมขอนั่งตรงนี้ด้วยคนได้ไหมครับ สัญญาว่าจะเงียบกริบไม่กวนคุณปู่” ผมยกนิ้วขึ้นสามนิ้วด้วยความเคยชิน คุณปู่ถอนใจยาว สีหน้ารำคาญใจ
“ผมทำได้จริงๆ นะครับ ปกติผมก็ไปนั่งดูพี่โชซ้อมไม่เคยกวนเลย” ผมอุบไว้ในใจว่าเวลาผมไปดูที่โชซ้อมไม่เคยนั่งเงียบสักที
“ผมอ่านหนังสือพิมพ์เป็นเพื่อนคุณปู่” ผมเอายิ้มเข้าสู้ ค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบหนังสือพิมพ์เล่มหนึ่งมาจากกองด้วยอาการกล้าๆ กลัวๆ
คุณปู่ถอนใจซ้ำแต่ไม่พูดอะไร ก้มหน้าลงอ่านหนังสือพิมพ์ในมือ ผมลอบถอนใจด้วยความโล่งอก รอดแล้วกู
“คุณปู่ครับดัชนี CPI คืออะไรครับ ผมคุ้นๆ แต่จำไม่ได้แล้ว ตรงนี้มีเขียนถึง” ผมย้ายที่นั่งจากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามไปนั่งคุกเข่าหน้าเก้าอี้ของคุณปู่ ชี้มือไปยังบทความที่อ่านอยู่
“ไม่เคยเรียนหรือไง” คุณปู่บ่นเสียงดัง แต่ก็ยอมละสายตามาอ่านบทความที่ผมชี้
“มันย่อมาจาก Consumer Price Index หมายถึง ตัวเลขทางสถิติที่ใช้วัดการเปลี่ยนแปลงของราคาสินค้าและบริการที่ครอบครัวหรือผู้บริโภคซื้อหามาบริโภคเป็นประจำ ในปัจจุบันเปรียบเทียบกับราคาในปีที่กำหนดไว้เป็นปีฐาน...” ผมนั่งฟังคุณปู่อธิบายอย่างตั้งใจ นอกจากบอกความหมายแล้ว คุณปู่ยังเล่าเรื่องที่เกี่ยวข้องให้ผมฟังเพิ่มเติม
ผมมาคิดได้เมื่อคุณปู่เล่าไปครึ่งทางว่าผมสัญญาว่าจะนั่งเงียบๆ แต่..ผมอมยิ้ม ไม่เป็นไรหรอกมั้ง สงสัยคุณปู่จะลืมเหมือนกัน
“สวัสดีครับ”
ผมหันไปมองพร้อมกับรอยยิ้มเพราะจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของใคร พี่โชขมวดคิ้ว สีหน้าแปลกใจที่เห็นผมนั่งใกล้คุณปู่
“มาแล้วเหรอ” ดูเหมือนคุณปู่เพิ่งนึกได้เหมือนกัน ผมเลยต้องรีบขยับตัวออกห่าง
“คุณปู่เป็นยังไงบ้างครับ” พี่โชนั่งลงข้างคุณปู่ ผมย้ายไปนั่งเก้าอี้ตัวเดิม
“ฉันสบายดีจนเจ้าเด็กนี่มา วันหลังอย่าปล่อยให้มาวุ่นวายที่นี่อีก”
“ผมไม่ได้วุ่นวายสักหน่อย” ผมพูดเสียงอ่อย
“น้อยไปสิ” คุณปูทำเสียงเอือม ผมจึงรีบส่งยิ้มไปเอาใจแต่โดนคุณปู่เมินใส่
“ได้ข่าวว่าเราซ้อมหนักอย่าให้เสียการเรียนล่ะ เรื่องเรียนยังไงก็ต้องสำคัญที่สุด”
“ผมไม่เคยทิ้งการเรียนครับ”
ผมลอบถอนใจ คุณปู่หนอคุณปู่ก็พูดแบบนี้ หลานถึงไม่เข้าใจ เป็นห่วงก็บอกว่าเป็นห่วงสิ
“แล้วเงินพอใช้หรือเปล่า จำเป็นอะไรก็บอกมา”
“ผมพอใช้ครับ ไม่รบกวน”
“หยิ่งเหมือนพ่อไม่มีผิด”
“ก็ผมลูกพ่อนี่ครับ”
ผมอยากจับทั้งปู่ทั้งหลานเขย่า เจอกันแต่ละทีแทนที่จะพูดดีๆ ใส่กัน ต่างคนก็ต่างคิดถึง เป็นห่วง แต่พอเจอหน้าก็เป็นเสียแบบนี้
“มีใครหิวไหมครับ ผมหิว” ผมยกมือขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงเกรงใจ “เราทานข้าวกันก่อนไหมครับ เย็นแล้ว เดี๋ยวค่อยทะเลาะกันต่อก็ได้”
“ใครทะเลาะ!”
“พี่ไม่ได้ทะเลาะ”
แหม ที่อย่างนี้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียว ผมถอนใจออกมาเบาๆ “ไม่ทะเลาะก็ไม่ทะเลาะครับ ผมขอโทษที่เข้าใจผิด แต่คนฟังอย่างผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ”
พี่โชกับคุณปู่ต่างฝ่ายต่างเงียบ ไม่มีใครยอมพูดอะไร
“รักกันจะตายเนอะ” ผมยิ้มกว้างจนตาหยี คราวนี้เลยโดนทั้งปู่ทั้งหลานถลึงตาใส่
“แหะๆ ขอโทษครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้ ยิ้มแหย พี่โชคงขำหน้าผมจึงเสียงหัวเราะออกมา ส่วนคุณปู่เบือนสายตาหนีผมไปทางอื่น
“ไปหาอะไรกินเลยก็ได้ พี่หิวแล้วเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้น..” พี่โชพูดเหมือนจะขอตัว ผมจึงรีบชิงพูดตัดหน้า
“ขอข้าวบ้านคุณปู่กินได้ไหมครับ ท่าทางมีคนหิวโซเพราะซ้อมหนัก”
พี่โชหันมามองผม แต่ผมมองคุณปู่ วัดใจกันไปเลย
“นุ่ม”
“คะคุณท่าน”
“บอกห้องครัวจัดอาหารที เผื่อโช..”
ผมกลั้นหายใจ
“กับอีกคนด้วย”
เฮ้อออ รอดไป นึกว่าจะไม่ได้รับเชิญแล้ว ผมถอนใจโล่งอก สำหรับผมได้แค่นี้ในตอนนี้ก็ถือว่าดีพอแล้ว
• • • • • • • •
“ทำไมถึงไม่รอมาพร้อมพี่”
ผมยิ้มแหย กะแล้วว่าต้องถูกถาม โชคดีที่พี่โชขับรถอยู่จึงไม่เห็นสีหน้าของผม
“วันนี้ผมไม่มีเพื่อนนั่งดูพี่โชซ้อมครับ จอมขวัญกับนะโมไปดูหนังกัน ผมเลยมาก่อนดีกว่า”
“อยากให้พี่เชื่อแบบนั้นเหรอ”
แฟนปลอมๆ ใครวะฉลาดเหลือเกิน แถมไม่ยอมฉลาดในใจด้วยนะต้องดักคอผมด้วย
“ก็ผมอยากใช้เวลากับคุณปู่”
“จะใช้ไปทำไม”
“จะได้สนิทกันมากขึ้นไงครับ ผมอยากสนิทกับคุณปู่”
พี่โชถอนใจดังเฮือกเมื่อได้ยินคำตอบของผม “เราบอกว่าพี่ไม่เหมือนใคร เราเองก็ไม่เหมือน คิดอะไรประหลาดๆ”
“แหงสิครับเห็นแบบนี้ลิมิเต็ดเอดิชั่นนะครับ” ผมโฆษณาตัวเองเสียเลย “ไม่มีใครเหมือนและไม่เหมือนใคร”
“นั่นสิ น่าเอาไปโยนทิ้งน้ำจะได้หมดไปเลย”
“หา!” ผมตาเหลือก หันไปมองพี่โช
“หึๆ”
“จะทำจริงๆ เหรอครับ”
“ก็น่าสนนะ จะได้ไม่มีคนวุ่นวาย”
“โห~” ผมลากเสียงยาว พยายามส่งสายตาอ้อนแต่อีกคนดันมองแต่ถนน
“เห็นอย่างนี้ผมก็น่ารักนะครับ ยิ้มก็เก่ง ตลกก็ได้ นิสัยก็ดี”
“มีอะไรที่เป็นประโยชน์ไหม”
ผมหน้าเหี่ยว “ถ้าพูดอย่างนี้ไม่พูดยังจะดีกว่า”
“หึๆ”
ผมหันไปย่นจมูกใส่พี่โช ปกติไม่เคยงอนใคร เอาสักหน่อยดีไหมนี่
“อย่างอนเป็นเด็กหน่อยเลย”
เหอะ ผมจะยิ่งงอนก็เพราะแบบนี้แหละ
“ถ้าเรางอนไม่พูดด้วย พี่กลัวตัวเองเหงา”
!!!
“ตกลงจะงอนพี่ไหม” พี่โชหันหน้ามามองผม
“ใคร้! ใครงอนครับ ไม่มี้”
“หึๆ” พี่โชหัวเราะในลำคอก่อนจะดังขึ้นเรื่อยๆ มือใหญ่เอื้อมมาหาผม จับศีรษะโยกไปมาเบาๆ
“พี่ง้อแล้วนะอย่างอนเลย”
คำว่าตายอย่างสงบ ศพสีชมพูเป็นยังไง ผมก็เพิ่งเข้าใจวันนี้นี่แหละครับ รู้สึกเหมือนตัวเองนอนตายตาหลับได้จริงๆ
“หึๆ”
“หัวเราะอะไรครับ” ผมได้ทีเลยเอาใหญ่ แกล้งทำหน้าดุใส่คนข้างๆ
“หน้าเรา ตลกดี”
สองนาทีก็ไม่ถึง พี่โชนี่มันพี่โชจริงๆ ! ผมหน้ามุ่ยแต่สุดท้ายก็หัวเราะออกมา ไม่เป็นไรหรอกเพราะผมไม่ได้รีบร้อน ค่อยๆ ไปทีละก้าว ไม่ว่าจะเป็นผมกับพี่โช ผมกับคุณปู่ หรือคุณปู่กับพี่โช เราจะค่อยๆ ก้าวไปพร้อมกัน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ขอบคุณข้อมูลเรื่องดัชนี CPIจาก วิกิพีเดีย
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271392 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก