ตอนที่ 35 : ปลาฉลามของหนูมาลี (3)“กูว่าชักยังไงแล้วว่ะ”
“อะไร” ผมเงยหน้าจากชีทที่อ่านขึ้นมองหน้านะโม
"นั่นไง" นะโมพยักเพยิดไปทางด้านล่างอัฒจันทร์ "มึงชวนพี่ทิวมาด้วยเหรอวะ"
"เปล่า" ผมส่ายหน้า เป็นจังหวะเดียวกับที่พี่ทิวเดินขึ้นมาพอดี ผมจึงส่งยิ้มให้เป็นการทักทาย
"คิดอยู่ว่าจะเจอไหม" ใบหน้าคมสันยิ้มตอบผม
"พี่ทิวมีอะไรหรือเปล่าครับ" ผมถามเพราะคำพูดของอีกฝ่ายคล้ายกำลังตามหาผมอยู่
"ไม่มีอะไรพิเศษ พี่ว่างเลยแวะมา" พี่ทิวพูดด้วยดวงตายิ้มๆ ก่อนนั่งลงข้างผม
"แต่ก็แปลว่ามีใช่ไหมครับ"
"หึๆ มาดูซ้อมบ่อยเหรอเรา" พี่ทิวไม่ตอบคำถามผม
"มาบ่อยครับ กลายเป็นที่นั่งประจำพวกผมไปแล้ว เอาไว้ทำงาน นั่งเล่น นอนเล่น" ผมตอบติดตลก
"สงสัยพี่ต้องลองมาบ้างแล้ว"
"พี่ทิวจะนอนเล่นเหรอครับ" นะโมยื่นหน้าข้ามผมมาแซวพี่ทิว ผมนั่งกลางระหว่างสองคน
“ก็น่าสนนะ ถ้าลีชอบมา”
"ลี"
เสียงเรียกทำให้ผมละสายตาจากพี่ทิวหันไปมอง พี่โชยืนเด่นอยู่ด้านล่างอัฒจันทร์มองขึ้นมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
"ครับ" ผมขานรับ
"พี่ลืมของไว้ที่รถไปเอาให้หน่อยได้ไหม"
"ได้ครับ" ผมพยักหน้า รีบวิ่งลงไปด้วยความกระตือรือร้น
"พี่โชลืมอะไรครับ" ผมยื่นมือออกไปรับกุญแจรถจากพี่โช
"ลืม.."
"ครับ?"
"เสื้อยืด พี่แขวนไว้เบาะหลังไปเอามาให้ที ครึ่งชั่วโมงพี่เลิกซ้อม"
"พี่โชไม่ใส่เสื้อนักศึกษากลับเหรอครับ" ผมอดถามไมได้เพราะปกติพี่โชกลับชุดนักศึกษาทุกวัน
“....”
“ครับ?”
"พี่ทำเปื้อน"
"อ๋อ" ผมพยักหน้า "ได้ครับ ผมไปเอาให้เดี๋ยวนี้เลย" ผมหมุนตัวแต่ยังไม่ทันออกเดินพี่โชก็เรียกไว้เสียก่อน
"ลี"
"ครับ" ผมหันกลับไปมอง
"พี่ฝากไปซื้อชาเขียวอีกอย่างสิ"
"ผมซื้อมาแล้วครับ" ผมรีบบอก พี่โชชอบดื่มชาเขียว ผมจึงมักซื้อติดมือมาด้วยเสมอถ้าได้แวะไปที่ร้าน
"พี่เปลี่ยนใจแล้ว ขอเป็นกาแฟร้านป้าชุแทน"
"กาแฟเหรอครับ ไม่เคยเห็นพี่โชกินกาแฟตอนเย็น" ผมจ้องคุณพูดตาแป๋ว
"มีใครห้ามหรือเปล่า"
"ไม่มีครับ กินก็กิน" พูดขนาดนี้ใครจะกล้าห้ามครับ ทักนิดทักหน่อยดุจัง
"งั้นผมไปเลยนะครับ กว่าจะถึงร้านป้าชุกว่าจะกลับมาพี่โชซ้อมเสร็จพอดี เดี๋ยวไม่ทันพี่โชเปลี่ยนเสื้อผ้า"
"อืมไปเถอะ ขอบใจมาก"
"ครับ" ผมยิ้มกว้างให้พี่โช "เดี๋ยวผมขึ้นไปบอกนะโมก่อน"
"เดี๋ยวพี่บอกเอง"
"ครับ" ผมพยักหน้างงๆ เดินหน้าเด๋อด๋าออกมาจากสระว่ายน้ำ ทำไมวันนี้พี่โชทำตัวแปลกๆ
"โอ๊ะ!" ดวงตาของผมเบิกกว้าง เพราะพี่ทิวมาเหรอ ผมยิ้มแก้มเกือบแตก ดีใจที่ความคิดตัวเองเป็นจริง ต้องใช่สิน่ามันสองครั้งแล้ว
-ปลาฉลาม- "พี่นึกว่าลีกลับไปแล้ว" คนพูดลุกขึ้นยืน น้ำเสียงอารมณ์ดีพอๆ กับใบหน้า ลีส่งยิ้มกว้างไปให้ด้วย นั่นทำให้ผมอดตวัดตามองคนตัวเล็กไม่ได้
“ผมมาได้สักพักแล้วครับ เอาของไปให้พี่โชเลยรอมาพร้อมกัน”
ลีไม่ได้บอกว่าคนที่บอกให้รอคือผมเอง แม้ลีจะแย้งว่าด้านในเป็นพื้นที่ของนักกีฬาก็ตาม
“งั้นลีเสร็จธุระหรือยัง จะไปไหนกับเพื่อนต่อหรือเปล่า”
“พี่ทิวมีอะไรหรือเปล่าครับ”
“พี่มาทำตามที่พูดไว้”
“พูดไว้? อะไรเหรอครับ” สีหน้าของลีแปลกใจ คล้ายคิดไม่ออกว่าอีกฝ่ายพูดถึงอะไร
“พี่จะไปส่งลีที่บ้าน”
“โธ่ ผมก็นึกว่าเรื่องอะไร”
“ไปกันเลยไหม”
“คือผม..”
“เรื่องไปส่งลีผมจัดการเอง”
ลีหันมามองเมื่อผมชิงพูดตัดหน้า คู่สนทนาของผมหัวเราะเบาๆ ดวงตามองตรงมา คิ้วเลิกขึ้นกึ่งท้าทาย
“ท่าทางโชจะหวงน้องชาย”
“เข้าใจผิดแล้วครับ” ผมตอบเสียงเรียบ
“อ่า..อย่างนั้นเหรอ” คนพูดยกยิ้มมุมปาก “ค่อยยังชั่ว พี่นึกว่าต้องฝ่าด่านพี่ชายก่อน”
“ผมไม่ใช่พี่ชาย ผมเป็นแฟน”
ลีเงยหน้าขึ้นมองผม ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจและแปลกใจ
“แฟน?” ลีคบกับโชงั้นเหรอ”
“เห็นพี่ทิวบอกว่ารู้จักผมดี คราวก่อนผมถึงไม่ได้แนะนำตัว คิดว่าน่าจะรู้เรื่องนี้แล้ว”
“พี่เคยได้ยิน แต่คิดว่าเป็นเรื่องล้อเล่นกันขำๆ”
“จะขำก็ได้ครับผมไม่ถือ แต่มันเป็นเรื่องจริง” ผมสบตากับพี่ทิวนิ่ง
“เป็นอย่างนั้นใช่ไหมลี” ใบหน้านั้นหันไปมองคนที่ยืนข้างผม ดวงตาของลียังเบิกกว้าง ใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อ ทำให้คนรอฟังคำตอบหัวเราะออกมาเบาๆ “ท่าทางพี่จะหมดโอกาสตั้งแต่ยังไม่เริ่ม ถ้าโชเป็นแฟน พี่ก็ต้องเป็นพี่ชายสินะ”
“ครับ” ผมพนักหน้า ดวงตาที่มองอีกฝ่ายจริงจัง
“ก็ยังดี”
“แต่ผมว่าเป็นรุ่นพี่ก็พอ”
“ทำไมล่ะ?”
ผมก้มลงมองคนตัวเล็กกว่า ลีเงยหน้าขึ้นมาสบตาพอดี “ผมหวงแฟน”
“พี่โช!” สีแดงกระจายไปทั่วใบหน้าของลีลามไปจนถึงหู หน้าตาเหวอจนผมขำ อยากให้เจ้าตัวได้เห็นหน้าของตัวเองตอนนี้จริงๆ
“หึๆ รุ่นพี่ก็รุ่นพี่”
“จีบหนูก็ได้นะคะหนูว่าง” เสียงจอมขวัญแทรกขึ้นมา รอยยิ้มทะเล้นกับน้ำเสียงร่าเริงทำให้รู้ว่าตั้งใจแซวอีกฝ่ายมากกว่า
“ฮ่าๆ ถ้าพี่ชอบผู้หญิงพี่จะจีบเราเป็นคนแรกเลย”
“นั่นไง! ว่าแล้วเชียว” จอมขวัญแกล้งถอนใจยาว ทำให้เสียงหัวเราะรอบตัวดังขึ้น ผมเพิ่งเห็นว่านอร์ทกับเดียวเข้ามาสบทบด้วย
“ถ้าอย่างนั้นพี่กลับก่อน”
“พี่ทิวครับ”
คนข้างกายผมขยับก้าวไปข้างหน้า ผมจับข้อมือลีดึงไว้ไม่ให้ก้าวต่อ มันเป็นปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ
“ขอบคุณมากครับ แล้วก็ขอโทษด้วย”
“หึๆ ไม่เป็นไร พี่ต้องขอโทษมากกว่าที่ไม่รู้มาก่อน ไปล่ะ” คนพูดโบกมือก่อนหมุนตัวก้าวลงจากอัฒจันทร์
“แล้วพวกเราเอาไง” นอร์ทหันมาถามหลังจากร่างสูงของพี่ทิวเดินห่างไปแล้ว
“หาอะไรกิน” ผมทำหน้านิ่ง
“เอางั้นเหรอวะ” เดียวมองหน้าผม
“อืม ไปกันเถอะ” ผมทำท่าจะออกเดิน แต่เสียงของคนตัวเล็กดังขึ้นมาก่อน
“เดี๋ยวครับ!”
ผมชะงักเท้า
“พี่เดียว พี่นอร์ทครับ ผมฝากพาจอมขวัญกับนะโมไปกินข้าวแล้วส่งบ้านให้ด้วยได้ไหมครับ ผมขอตัวพี่โชไว้ก่อน”
“ได้สิ” เดียวรับปากลีด้วยเสียงปนหัวเราะ
“พี่หิว” ผมหาทางออกให้ตัวเอง
“ไม่ต้องห่วงครับเดี๋ยวผมพาไปกิน” คนตอบยิ้มตาวาว ดูเป็นเด็กเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที ผมกลืนน้ำลายลงคอ
“หึๆ พวกกูไปดีกว่า” นอร์ทหัวเราะ กวักมือเรียกนะโมกับจอมขวัญให้ตามไป เดียวตบไหล่ผม สีหน้าสนุกมาก
“โชคดีมึง”
ดูเหมือนครั้งนี้ผมจะหมดคำพูด ได้แต่มองตามหลังเพื่อนไป
“เราไปกันบ้างดีไหมครับ”
“อืม” ผมพยักหน้า เริ่มออกเดินโดยไม่รออีกฝ่าย ได้ยินเสียงหัวเราะดังเบาๆ ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าของลีเร่งตามมา
“พี่โชอยากกินอะไรครับ”
“เราเลือกเลย”
“งั้นไปกินร้านแถวบ้านพี่โชนะครับ”
“อืม”
“งั้นกินอะไรง่ายๆ นะครับ”
“อืม”
“งั้นซื้ออะไรไปนั่งกินที่สนามเด็กเล่นนะครับ”
“อืม...หะ!” ผมชะงักเท้า หันขวับไปมองหน้าทะเล้น
“ฮ่าๆ” ลีหัวเราะเสียงดัง “เสร็จผม”
ผมถอนใจยาว เริ่มออกเดินอีกครั้ง “เอาเถอะตามใจเรา” จะทำยังไงได้ดันรับปากไปแล้ว
“จริงเหรอครับพี่โช”
“ใช่”
“จริงนะครับ”
ผมหันไปมองลี คิ้วขมวดเข้าหากัน “พี่ตอบไปแล้ว”
แทนที่อีกฝ่ายจะหงอเพราะเสียงดุของผมกลับยิ้มกว้างมากขึ้น ดวงตาเป็นประกายวิบวับ
“งั้นก็...เป็นแฟนกันจริงๆ แล้วนะครับ”
เท้าของผมหยุดเดินทันที สายตาของลีที่มองมาสดใสราวกับท้องฟ้า ริมฝีปากเปื้อนรอยยิ้ม
“รู้ตัวใช่ไหมลีว่าพูดอะไรอยู่”
“รู้สิครับ”
ผมมองหน้าของลีนิ่ง “เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน”
“ไม่คุยก็ได้ครับ” คนพูดยิ้มกว้าง
“ไม่ได้”
“เมื่อกี้ใครก็ไม่รู้ไม่อยากมาคุยกับผม” คนพูดมองมาด้วยสายตารู้ทัน ผมจึงทำตาดุใส่คนตัวเล็ก
“พูดมากจริงไปได้แล้ว” ผมออกเดิน คว้าข้อมือของอีกคนให้เดินตาม
• • • • • • • •
ถึงแม้สุดท้ายแล้วผมกับลีจะเลือกกินข้าวที่ร้านอาหารตามสั่งใกล้บ้าน แต่ลีก็แวะซื้อไอศกรีมมานั่งกินที่ชิงช้า สถานที่โปรดปรานของอีกฝ่าย
ลีนั่งกินเงียบๆ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แหงนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าบ้าง หันมายิ้มให้ผมบ้าง
“ลี” ในที่สุดผมก็ทำลายความเงียบขึ้นมา
“ครับ” ลีหยุดชิงช้าที่ไกวอยู่ หันมามองหน้าผม
“ไม่อยากคุยกับพี่เรื่องวันนี้เหรอ”
“ผมถามไปแล้ว” คนตอบยิ้มทะเล้นทั้งปากและตา
“เอาจริงๆ สิ” ผมทำเสียงดุ
“อืม..” ลีทำหน้าคิด “ถ้าจะมีก็เรื่องเดียวครับที่ผมอยากถามพี่โช”
“ถามมา”
“ที่พี่โชพูดกับพี่ทิวจริงไหมครับ” สายตาที่มองมาไหวเอนคล้ายเจ้าของดวงตาไม่แน่ใจแต่ก็เต็มไปด้วยความคาดหวังและรอคอย
“จริงสิ”
“งั้นเหรอครับ” ลีพยักหน้าหงึกหงัก ใบหน้าแดงเรื่อ
“แค่นี้?”
“ครับ”
“ไม่ถามเหรอว่าทำไมพี่ถึงพูดแบบนั้น พี่คิดอะไรอยู่หรือเกิดอะไรขึ้น”
“ไม่ครับ” ลีส่ายศีรษะไปมา “แค่นี้ก็พอแล้ว”
“ทำไม” ผมมองหน้าลีด้วยความแปลกใจ ผมคิดว่าลีจะมีปฏิกิริยามากกว่านี้ และที่ผมกังวลมาโดยตลอดก็คือ เมื่อลีรู้ว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องที่ผมขอให้ช่วยอีกต่อไป ลีจะปฏิเสธผม
“เพราะผมรู้ว่าพี่โชไม่ชอบพูดยังไงละครับ แค่พี่โชพูดว่าหวงผมและมันคือเรื่องจริงแค่นั้นก็พอแล้วครับ” ลีจ้องเข้ามาในดวงตาของผม ก่อนดวงตาคู่นั้นจะอ่อนแสงลง ริมฝีปากของลียกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง
“ผมชอบพี่โชครับ ชอบมาตั้งนานแล้ว”
“ลี!”
“ผมเคยคิดว่าแค่ได้อยู่ใกล้พี่โชก็ดีแล้ว แต่พออยู่ใกล้ก็อยากจะลองจีบดูสักครั้งเพราะไม่อยากเสียใจที่ไม่ได้ทำอะไรเพื่อความรักของตัวเอง แต่ผมก็กลัวว่าถ้าพี่โชรู้พี่โชจะไม่ยอมให้ผมช่วยเรื่องคุณปู่อีก ผมเลยคิดว่างั้นเอาไว้ก่อน รอให้เรื่องคุณปู่เรียบร้อยหรือรอให้พี่โชบอกว่าไม่ต้องเล่นเป็นแฟนกันแล้วผมถึงจะเริ่มจีบพี่โช แต่ตอนนี้ผมไม่ต้องจีบแล้วใช่ไหมครับ”
สายตาที่มองมาเป็นประกายสุกใส รอยยิ้มกว้างจริงใจ ลีสามารถพูดทุกอย่างออกมาได้อย่างง่ายดาย สมกับที่เป็นลี
“ใช่ไหมครับ” ลียื่นหน้าเข้ามาใกล้ ทำสีหน้าล้อเลียน ผมมองใบหน้านั่นนิ่ง
“หึ” ผมหลุดเสียงหัวเราะออกมาจากลำคอ ก่อนโน้มหน้าเข้าไปหาลีอย่างรวดเร็ว แตะริมฝีปากลงบนหน้าผากของอีกฝ่าย เจ้าตัวตกใจผงะถอยหลังมองผมตาโต
“ใช่”
“คะ..ครับ?” ดวงตาของลีเบิกกว้าง มองหน้าผมงงๆ
“คำตอบของพี่”
“อ๋อ” ลียิ้มเขินหน้าแดง ผมมองใบหน้าของคนตัวเล็กกว่าด้วยความเอ็นดู
“ลี”
“ครับ”
“เรื่องที่บ้านพี่ไม่ใช่เรื่องที่จะผ่านไปได้ง่ายๆ พี่รู้ว่ามันคงยากมาก แต่ลีจะอยู่กับพี่ได้ไหม”
“หมายถึง..” ลียิ้มเจ้าเล่ห์ “จะเป็นแฟนพี่โชได้ไหมใช่ไหมครับ พี่โชกำลังขอผมเป็นแฟน”
“เจ้าเด็กนี่” ผมทำเสียงดุเพื่อกลบเกลื่อนสีแดงบนใบหน้าของตัวเอง ดวงตาของลีเป็นประกายเจิดจ้า
“ตกลงครับ ตกลงแน่นอน ตกลงทันที โอ๊ยไม่อยากจะเชื่อ”
ท่าทางดีอกดีใจของลีทำให้ผมหลุดเสียงหัวเราะออกมา ก็เพราะลีเป็นแบบนี้ผมถึงตกหลุมรัก
“พี่โชพูดแล้วคืนคำไม่ได้นะครับ ผมตกลงแล้วด้วย”
“หึๆ”
“ไม่อยากจะเชื่อเลย” ลียิ้มกว้าง ยันเท้ากับพื้น ไกวชิงช้าขึ้นสูง ดูมีความสุขมากจนผมต้องยิ้มตาม
“ลี”
“ครับ” ลีตอบรับแต่เท้ายังไกวชิงช้าให้เคลื่อนที่ไปมา
“โทรไปขอคุณลุงคุณป้าค้างบ้านพี่คืนนี้สิ”
คนตัวเล็กสะดุ้งจนเกือบตกชิงช้า รีบใช้เท้ายันพื้นเพื่อให้ชิงช้าหยุดเคลื่อนไหว หันมาจ้องหน้าผมตาโต
“พี่โชพูดว่าอะไรนะครับ!”
“หึๆ”
“เดี๋ยวสิครับ พูดใหม่อีกที”
“ไม่อยากเชื่อไม่ใช่เหรอ เราจะได้มั่นใจว่า..ค้างคืนไม่ชั่วคราว”
ดวงตาของลีค่อยๆ เบิกกว้าง ก่อนเจ้าตัวจะหัวเราะลั่น “เรื่องนี้เอง พี่โชจำได้ด้วยเหรอครับ”
“ใครจะลืม”
ลีหัวเราะชอบใจ ก่อนหยุดเสียงหัวเราะลงมองผมด้วยสายตาอ่อนแสง “ขอบคุณที่ชอบผมครับ”
“พี่ยังไม่ได้พูด”
“ไม่เป็นไรครับผมไม่หยิ่ง พูดเองได้”
“หึๆ”
“ผมชอบพี่โชครับ”
ดวงตาของลีมองเข้ามาในดวงตาของผม ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ผมมองนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนลุกขึ้นยืน
“เย็นแล้วกลับเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน”
“ครับผม” ลีลุกขึ้นยืนตามด้วยท่าทางร่าเริงตามแบบฉบับ
“ลี”
“ครับ?” ลีหันมามองหน้าผมระหว่างที่เราเดินอยู่ข้างกัน
“อย่าให้ใครจีบอีกนะ”
“หวงเหรอครับ” ลียิ้มกว้าง
“พี่หึง”
“....”
“หึๆ” ผมหัวเราะเมื่อทำให้อีกฝ่ายอึ้งจนเงียบไป
“ผมรู้แล้ว!” จู่ๆ ลีก็โพล่งออกมา
“รู้อะไร” ผมก้าวต่อไปที่รถ
“พี่โชไม่ได้ชอบผมหรอก”
ผมหันไปมองลี คิ้วขมวดเข้าหากัน ตั้งใจจะถามว่าพูดเล่นหรือคิดจริง แต่...
“พี่โชรักผมต่างหาก ปลาฉลามเป็นของหนูมาลีแล้วว”
“.....”
ผมหันกลับมามองทางเดิน เดินดุ่มๆ ไปที่รถโดยไม่พูดไม่จา ได้ยินเสียงลีดังตามมา
“ผมชนะ ฮ่าๆ”
เจ้าเด็กบ๊องเอ๊ย! ผมได้แต่บ่นคนตัวเล็กกว่าในใจ ในขณะที่เอื้อมมือไปเปิดประตูรถ ใบหน้าที่ผมเห็นในกระจกคือใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม กับดวงตาที่เต็มไปด้วยความสุขมากมาย และนั่นคือใบหน้าของผมเองเมื่ออยู่กับลี
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271429 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก