ตอนที่ 36 : ครอบครัว (1)
-ธาม- “วันนี้ปู่เป็นยังไงบ้างครับ” ผมนั่งลงตรงข้ามกับคุณปู่ในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ หลังกลับมาจากทำงาน คุณปู่ออกอาการสะดุ้งเล็กน้อย รีบเงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์จนผมแปลกใจ แต่คิดอีกทีน่าจะเป็นเพราะท่านไม่เห็นว่าผมเดินเข้ามาในห้องจึงตกใจเมื่อได้ยินเสียง
คุณปู่คว่ำโทรศัพท์มือถือลงข้างตัว ทำสีหน้าแปลกๆ คล้ายคนถูกจับได้ มันทำให้ผมเริ่มอยากรู้ว่าเมื่อครู่คุณปู่ดูอะไรอยู่
“มีอะไรน่าสนใจหรือเปล่าครับ” ผมมองโทรศัพท์เพื่อให้คุณปู่รู้ว่าผมพูดถึงอะไร
“ไม่มีอะไร ข้อความไร้สาระ” คุณปู่บอกปัด ผมต้องซ่อนยิ้มเอาไว้ในหน้าเพราะเริ่มเดาได้ว่าน่าจะเป็นข้อความที่ลีส่งมาให้ มิน่าถึงออกอาการตกใจเมื่อเห็นผม
“วันนี้อานรีมาหรือเปล่าครับ” เพื่อไม่ให้คุณปู่เขินจนเกินไปผมจึงยอมเปลี่ยนเรื่อง
“มา พูดแต่เรื่องน่าเบื่อ อยากให้ปู่พักอยู่บ้านจะให้เจ้าคมสันต์มาช่วยงานพ่อเราแทน ปู่ไม่เอาด้วย อาทิตย์หน้าปู่จะเข้าบริษัท”
“คุณหมออนุญาตแล้วเหรอครับ”
“หมอจะไปรู้อะไร อยู่บ้านแบบนี้สิความดันปู่จะขึ้น นั่งๆ นอนๆ ไม่มีอะไรทำเป็นง่อยเสียเปล่าๆ”
ผมเริ่มคิดบางอย่างในหัว ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งจึงพูดออกมา “ปู่อยากเปลี่ยนบรรยากาศไปพักผ่อนชายทะเลสักสองสามวันไหมครับ”
“อย่าเลย ช่วงนี้งานที่บริษัทยุ่งไม่ใช่เหรอ เรากับพ่อจะได้ทำงานได้เต็มที่”
“ไปศุกร์กลับอาทิตย์ก็ได้ครับ ผมว่าจะชวนโชไปด้วย”
คุณปู่ชะงักคำพูดทันที ดวงตาไหววูบก่อนกลับมาเป็นคุณปู่คนเดิม “อย่างเจ้าโชมีเหรอจะยอมไป”
“เดี๋ยวผมชวนเองครับ แต่อาจต้องชวนลีไปด้วย”
“หึ” คุณปู่ทำเสียงขึ้นจมูก
“คุณปู่อนุญาตไหมครับ”
“อย่างกับเด็กนั่นจะสนใจคำอนุญาตของปู่ อยากมามันก็มา เคยห้ามมันได้ที่ไหน”
ผมไม่แน่ใจว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า แม้คำพูดของคุณปู่ฟังเหมือนไม่ชอบใจ แต่น้ำเสียงออกไปทางชอบลีมากกว่าเกลียด
“ถ้าอย่างนั้นผมชวนนะครับ เห็นว่าโชช่วงนี้ไม่ต้องซ้อมหนักแล้ว น่าจะมีเวลาไปพักผ่อน”
“ปู่ว่ามันไม่ไป”
คนพูดว่าไม่ไปแต่สีหน้ากลับคาดหวัง ผมลอบถอนใจเบาๆ ปู่หลานคู่นี้จะมีวันเข้าใจกันหรือเปล่า บางที... ผมอดคิดไปถึงลีไม่ได้ บางทีไปคราวนี้อาจจะมีอะไรดีขึ้น
-หนูมาลี- “ชวนกูกับจอมขวัญไปด้วย ชวนทำไมวะ” นะโมเลิกคิ้วมองหน้าผม เมื่อผมบอกว่าพี่ธามฝากพี่โชมาชวนไปเที่ยวทะเลศุกร์นี้
“รู้จักก็ชวนมั้ง” ผมเดาเอาเอง
“กูว่าไม่น่าไว้ใจ กูไม่ไป” นะโมปฏิเสธทันที
“กูไป” แต่จอมขวัญกลับตอบรับ
“มึงจะไปกันทำไมวะ คิดยังไงก็ไม่สนุกชัวร์”
“แล้วมึงไม่ห่วงไอ้ลีเหรอ พี่ธามอาจจะคิดถึงตรงนี้ก็ได้เลยฝากมาชวน” จอมขวัญให้เหตุผล
“เออกูลืม ไปก็ไป” ในที่สุดนะโมก็ตกลง “แล้วมีใครไปบ้างวะ ไปกันหมดเลยหรือเปล่า”
“ใช่ คุณปู่ ป้านาง บ้านอานรี บ้านพี่ธาม พี่โช แล้วก็พวกเรา” ผมตอบตามที่รู้มาจากพี่โช
“ฉิบหาย” นะโมยกมือขึ้นกุมขมับ “อานรีกับเด็กเปรตสองตัวนั่นไปด้วยเหรอวะ”
“มึงก็เรียกลูกอานรีดีๆ หน่อย” จอมขวัญปราม ตั้งแต่ผมเล่าเรื่องวันนั้นให้ฟังนะโมก็เป็นไม้เบื่อไม้เมากับลูกของอานรีทันที แม้ไม่เคยคุยกันก็ตาม
“แล้วแม่ของพี่โชล่ะ ไม่ได้ไปใช่ไหม” เสียงของจอมขวัญเศร้าลง
“อืม อย่าพูดเรื่องนี้ให้พี่โชได้ยินนะ” ผมรู้ว่าเพื่อนไม่พูดแต่ก็อดบอกไม่ได้
“รู้แล้วกูไม่พูดหรอก สงสารพี่โชว่ะ”
“อย่าสงสารเลยแค่เป็นกำลังใจให้ก็พอ พี่โชไม่ชอบให้ใครสงสาร”
“แหม แหม เดี๋ยวนี้รู้ใจกันไปทุกเรื่อง” จอมขวัญแซวผม มีหรือผมจะปฏิเสธ
“มันแน่นอนอยู่แล้ว” ผมยิ้มรับอย่างหน้าชื่นตาบาน แม้จะมีอีกหลายเรื่องที่ผมยังไม่รู้ แต่ผมจะค่อยๆ เรียนรู้ไปพร้อมกับพี่โช
“ว่าแต่ที่พักจะพอเหรอวะ” นะโมข้องใจ “มีห้าห้องแต่ขนกันไปเป็นโขยง”
“เห็นพี่โชบอกว่าบ้านที่เราไปเป็นของพี่ธาม ของคุณปู่มีอีกหลัง ใหญ่กว่า เอาไว้พักผ่อนกับครอบครัว”
“กูไม่น่าเสือกเรื่องคนรวยเล้ย” นะโมตบหน้าผากตัวเองเมื่อได้ฟังคำตอบจากผม
“กูมีคำถามหนึ่ง” จอมขวัญยกมือขึ้นทำหน้าเกรงใจ
“ถามมาสิ” ผมพยักหน้าให้เพื่อน
“เสื้อผ้าต้องซื้อใหม่ไหมวะ สามวันสองคืนเลยนะมึง”
“กูไม่ไป เลิก!” นะโมทำท่าเดินหนีทันที พวกผมหัวเราะกันดังลั่น ความแตกต่างย่อมมีอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ดีที่สุดคือเป็นตัวของตัวเอง ดังนั้นผมจะไปอย่างที่ผมเป็น
• • • • • • • •
“จอมขวัญแม่งรอดตัว” นะโมบ่นอุบระหว่างรอรถมารับที่หน้าคณะ พวกผมมีเรียนเช้าจึงตามไปสมทบช่วงบ่ายพร้อมกับพี่โช
“ทำไงได้แม่จอมขวัญไปต่างจังหวัดด่วนไม่มีใครอยู่กับน้องนี่หว่า”
“กูก็พูดไปอย่างนั้นแหละ ไม่ทิ้งมึงหรอก”
“ขอบใจมาก” ผมยิ้มให้นะโม รู้ว่าเพื่อนหมายความตามที่พูดจริงๆ
“พี่โชมาโน่นแล้ว” นะโมชี้ให้ผมดู พี่โชเดินมาพร้อมพี่เดียวกับพี่นอร์ท
“ทำไมไม่ไปด้วยกันล่ะพี่” นะโมถามเมื่อเห็นว่าทั้งพี่เดียวกับพี่นอร์ทไม่มีกระเป๋าติดมือมาด้วย
“ไปกันเถอะพี่ติดธุระ ฝากเที่ยวเผื่อด้วย”
“แน่ใจนะพี่นอร์ทว่าธุระ” นะโมหรี่ตามองรุ่นพี่ ทำเอามีธุระหัวเราะเสียงดัง
“พี่เดียวก็ติดธุระเหรอครับ” ผมถามอีกคนที่เหลือ
“เปล่า ไม่มีใครเชิญ” พี่เดียวทำสีหน้าจริงจัง แต่พอเห็นผมกับนะโมตกใจก็หัวเราะออกมา
“พี่โดนซ้อมนอกรอบน่ะ โทษฐานที่ทำเวลาตกไปเยอะ เสาร์อาทิตย์นี้ไปไหนไม่ได้”
“อ๋อ” ผมพยักหน้าเข้าใจ
“พร้อมไหม” เสียงทุ้มเรียกสายตาของผมให้เงยหน้าขึ้นมอง อดยิ้มเขินไม่ได้เมื่อสบตากับพี่โช ก็ผมเพิ่งเป็นแฟนกับพี่โชได้ไม่กี่วันเอง
“พร้อมครับ”
“อย่างลีสบายอยู่แล้วพี่เชื่อ” พี่เดียวกอดบ่าผม พอหันไปมองพี่โชก็หัวเราะออกมา “นี่กูเพื่อนมึง”
“กูไม่ได้พูดอะไร” พี่โชถอนใจเมื่อโดนพี่เดียวแซวเรื่องผม ก่อนจะขยับตัวเมื่อเห็นรถตู้ขับตรงมา “เตรียมตัวเถอะมาแล้ว”
“ครับ” ผมหยิบเป้ใบใหญ่ที่วางไว้กับพื้นขึ้นมาสะพายบนไหล่ รถตู้สีขาวแล่นเข้ามาจอดเทียบ ก่อนประตูจะเปิดออก มองเห็นพี่ธามนั่งอยู่ด้านในเพียงคนเดียว
“เดินทางปลอดภัย” พี่นอร์ทตบหลังพี่โช พวกผมยกมือโบกให้พี่ๆ ก่อนขึ้นไปนั่งบนรถ พี่โชตามขึ้นมาเป็นคนสุดท้าย รถเคลื่อนตัวหลังจากพี่โชนั่งลงข้างพี่ธามเรียบร้อย
“สวัสดีครับพี่ธาม” ผมทักทายคนที่นั่งอยู่ก่อน “น้องธารีกับธันไม่ไปพร้อมกันเหรอครับ”
“ไปกันตั้งแต่เช้า พี่ติดต้องเข้าไปเคลียร์งานที่บริษัทก่อน”
“อ๋อ” ผมพยักหน้า
“ลีมาคนเดียวเหรอ”
“เอ๋?” ผมเลิกคิ้วขึ้น มองพี่ธามก่อนหันไปมองนะโมที่นั่งอยู่ข้างกัน พอเห็นหน้าเพื่อนผมคิดได้ทันทีว่าพี่ธามหมายถึงอะไร จึงใช้ข้อศอกกระทุ้งนะโมเบาๆ
“สวัสดีครับ” นะโมยกมือไหว้ พี่ธามยิ้มพอใจ เพื่อนผมแอบย่นจมูกใส่เมื่อเห็นว่าพี่ธามหันกลับไปแล้ว
“ก้นยังไม่ทันนั่งดีรีบทวงเชียว” ประโยคหลังนะโมพูดเสียงเบากับผม แต่เพราะเบาะอยู่ห่างกันแค่แถวเดียวพี่ธามจึงได้ยิน
“เราพูดว่าอะไรนะ” พี่ธามหันกลับมาจ้องหน้านะโม เจ้าเพื่อนตัวดีของผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกลับมาจากเที่ยวคราวนี้พี่จะไปส่งเราที่บ้านเอง”
“เดี๋ยวสิลุงงง” น้ำเสียงของนะโมเปลี่ยนทันที “ผมกะจะนั่งให้เรียบร้อยก่อนจะได้ยกมือไหว้ลุงงามๆ ตามแบบชายไทยผู้ได้รับการอบรมมาอย่างดี แต่ลุงทักผมก่อนเลยเหมือนผมไม่ค่อยมีมารยาท ที่จริงไม่ใช่นะ ผมออกจะมารยาทดี”
“คนมารยาทดีที่ไหนเรียกคนอื่นว่าลุง”
ผมได้ยินเสียงหัวเราะหลุดออกมาจากคอของพี่โช ดูเหมือนคุณปลาฉลามของผมจะชอบมวยคู่นี้มากเป็นพิเศษ
“ใช่สิครับ เขาเรียกว่าเป็นการให้ความเคารพแบบสูงสุด” นะโมยิ้ม ทำหน้าซื่อแต่ดวงตาเจ้าเล่ห์ ผมขำก็ขำแต่ไม่กล้าหัวเราะออกมา
“เอาแค่พอดีๆ เถอะ อย่าล้นให้มาก พี่ฟังแล้วปวดหัว”
“แก่แล้วก็เงี่ย”
“อะไรนะ?”
“ตกลงตามนั้นเลยครับพี่” นะโมยกนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ขึ้นชี้ไปข้างหน้าทั้งสองข้าง พี่ธามคงเบื่อรบกับเพื่อนผมเลยหันกลับไปนั่งตามเดิม จึงไม่เห็นว่าเพื่อนผมยักคิ้วให้ มีเพียงเสียงหัวเราะของพี่โชที่บอกว่าเจ้าตัวเห็นเต็มตา
รถจอดแวะเติมน้ำมันระหว่างทาง ผมกับนะโมลงไปเข้าห้องน้ำและแวะซื้อขนม ระหว่างที่ยืนเลือกของอยู่ในมินิมาร์ท พี่โชก็เดินเข้ามาหา
“พี่โชเอาอะไรไหมครับ” ผมชูถุงขนมในมือที่ตั้งใจซื้อไปกินระหว่างทางกับตุนเอาไว้เผื่อหิวกลางคืน ไปบ้านคนอื่นแบบนี้ผมไม่กล้ารบกวน
“ลีเลือกเลยเดี๋ยวพี่จ่ายเงินเอง”
“ไม่เอาครับ” ผมส่ายหน้า ซ่อนขนมจากมือพี่โชที่ยื่นมารับ
“ส่งมาเถอะ”
“ไม่ครับ ผมจ่ายเอง”
“ลี”
“พี่โชครับ” ผมทำเสียงเลียนแบบพี่โช พยายามทำตาดุๆ ให้อีกฝ่ายกลัว
“หึๆ”
แต่ทำไมกลายเป็นตลกไปซะได้ พี่โชหัวเราะขำ ยกมือขึ้นจับศีรษะผมโยกไปมา
“ตกลง อยากจ่ายเองก็ตามใจ”
“มันต้องอย่างนี้สิครับ ผมเป็นแฟนนะครับไม่ได้เป็นภาระพี่โช”
จู่ๆ หน้าผมก็แดงซ่าน พูดเองดันเขินเอง พี่โชยิ้มกว้างดวงตาที่มองมาทั้งขำทั้งเอ็นดู
“ขอบใจ”
ผมพยักหน้า รีบหันไปเลือกขนมต่อด้วยความอาย ได้ยินเสียงพี่โชหัวเราะเบาๆ
“ลี”
“ครับ” ผมตอบรับโดยไม่ได้หันไปมอง
“ไปคราวนี้อะไรที่ทำให้ไม่สบายใจ ไม่มีความสุขลีไม่จำเป็นต้องทน ไม่ไหวก็บอกพี่ ตกลงไหม”
ผมหันกลับไปมองพี่โช ดวงตาคู่นั้นจริงจัง ผมพยักหน้าให้อีกฝ่าย “ตกลงครับ”
“พี่ยอมมาเพราะลีพูดถูกเรื่องคุณปู่ และพี่มาเพราะลีเป็นแฟนพี่ พี่อยากให้ทุกคนรู้จักลี”
หัวใจของผมพองโต เข้าใจความหมายที่พี่โชพูด ตลอดมาแม้ใครจะคิดว่าผมกับพี่โชเป็นแฟนกัน แต่เราต่างรู้ดีว่ามันไม่ใช่ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเจอกับครอบครัวพี่โชในฐานะแฟนจริงๆ
“ขอบคุณมากครับ” ผมยิ้มด้วยความสุข
“ดังนั้นอย่าฝืนตัวเองเพื่อพี่ พี่เป็นแฟนลี..ไม่ใช่ภาระ”
รอยยิ้มพี่โชเจ้าเล่ห์แบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ผมหัวเราะเบาๆ ที่ถูกพี่โชล้อเลียน
“ทราบแล้วครับผม” ผมยกมือขึ้นตะเบ๊ะพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“ส่งมาสิพี่ช่วยถือ เป็นแฟนกันทำให้แค่นี้คงไม่เป็นไรมั้ง”
“พี่โชครับ~ ผมโอดครวญที่โดนล้อเลียนไม่เลิก
“หึๆ ส่งมา”
“งั้นถือให้หมดเลยครับ” ผมยัดทุกอย่างใส่มือพี่โช “เดินตามมานะครับห้ามบ่น”
“ครับผม” เสียงทุ้มทำเอามือผมอ่อนยวบ ขนมที่เพิ่งหยิบร่วงลงพื้น พี่โชหัวเราะเบาๆ ผมหันไปย่นจมูกใส่
“ขำผม”
“พี่ชนะ”
ผมตาโต พี่โชมองหน้าผมแล้วหัวเราะเสียงดัง เดินหอบขนมนำผมไปข้างหน้า ผมหรี่ตาลงมองตามหลังร่างสูง ร้ายเหลือเกินนะครับคุณปลาฉลาม ผมต้องระวังตัวให้มากกว่านี้ซะแล้ว!
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
** ก่อนหน้านั้น คนเขียนอธิบายเรื่องที่นะโมไม่อยากให้พี่ธามไปบ้านไว้ไม่ละเอียดนะคะ แต่กลับไปแก้ให้แล้ว สรุปคือ..ที่นะโมไม่อยากให้ไป นอกจากไม่อยากให้เห็นว่าเวลาอยู่บ้านเป็นอย่างไรแล้ว ที่สำคัญที่สุดก็คือกลัวว่าพี่ธามจะฟ้องแม่ ไม่อยากให้แม่รู้ว่าทำฤทธิเดชอะไรไว้บ้าง หรืออยู่ข้างนอกเป็นแบบไหนค่ะ
** สปอย...
.
.
.
.
รอความสนุกระหว่าง คุณปู่&ลี+นะโม ได้เลยค่า ><
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271443 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก