ตอนที่ 37 : ครอบครัว (2) "อยากมีบ้านแบบนี้บ้างว่ะ" ผมมองนะโมเดินสำรวจรอบๆ ห้องที่เราพัก หลังจากเดินทางมาถึงและทักทายเจ้าของบ้านรวมถึงคนอื่นๆ เรียบร้อยแล้ว พี่ธามก็พาพวกผมขึ้นมาเก็บข้าวของ ผมพักกับนะโม ส่วนพี่โชพักกับพี่ธาม ห้องอยู่ติดกัน
"ถ้าชอบแล้วทำไมทำหน้าแบบนั้นวะ" ผมถามเพราะสีหน้าของนะโมดูกังวล นะโมถอนใจ เดินกลับมานั่งข้างผมบนเตียงกว้าง
"มึงไหวแน่เหรอวะ แต่ละคนไม่ใช่เล่นๆ ปู่พี่โชก็ดูน่ากลัว ป้านางก็เหมือนคุณป้าเจ้าระเบียบ อานรีกับเด็กพวกนั้นก็เหลือรับประทาน”
“เบาหน่อย” ผมยกนิ้วแตะริมฝีปาก “ไม่ไหวก็ต้องไหว”
“กูไม่ได้หมายถึงมาเที่ยวคราวนี้ กูหมายถึงถ้ามึงคิดจะคบกับพี่โชแบบจริงจัง สักวันมึงก็ต้องเป็นครอบครัวเดียวกับพวกเขา”
“ใจเย็น กูเพิ่งเป็นแฟนพี่โช” ผมยิ้มให้เพื่อน
“เพิ่งคบแล้วไง กูรู้จักมึงดี มึงรักใครรักจริง ส่วนพี่โชเอง..”
“ก็เป็นคนจริงจัง” ผมต่อคำให้นะโม
“เปล่า พี่โชเองก็คงไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ นอกจากคนเพี้ยนๆ อย่างมึง” นะโมจิ้มนิ้วที่ศีรษะผมเบาๆ
“หึๆ กูจะบอกพี่โชว่ามึงชมแบบนี้”
“อ้าวไอ้เพื่อนเลว” นะโมโวยผมก่อนหัวเราะตาม
“กูรู้ว่ามันไม่ง่าย แต่กูมั่นใจว่าจะผ่านมันไปได้” ผมบอกนะโมด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
“มึงแน่ใจเหรอว่าจะเอาชนะคนบ้านนี้ได้”
“เปล่า กูไม่มั่นใจเรื่องนั้นสักนิด”
“อ้าว!”
“แต่เพราะพี่โชบอกกูว่าถ้ากูไม่สบายใจก็ไม่จำเป็นต้องฝืน ไม่จำเป็นต้องยอม”
“อ๋อ” นะโมลากเสียงยาว “เพราะพี่โชไฟเขียวให้มึงนี่เอง”
“เปล่า ไม่ใช่เพราะพี่โชบอกกูว่าไม่ต้องสนใจ แต่เป็นเพราะพี่โชทำให้กูรู้ว่ากูไม่ได้เดินคนเดียว กูไม่ได้สู้คนเดียว”
“กูเข้าใจแล้ว ตราบใดคนที่เรารักอยู่ข้างเราใช่ไหม”
“ใช่ เพราะอย่างนั้นกูถึงเชื่อว่ากูจะผ่านมันไปได้”
“กูเอาใจช่วย” นะโมตบบ่าผม ก่อนทิ้งตัวลงนอนหงาย มองขึ้นไปยังเพดาน “ลี”
“หือ”
“มึงไม่ได้มีแค่พี่โชนะ มึงมีกูกับจอมขวัญด้วย รู้ใช่ไหม”
ผมยิ้มกว้าง ทิ้งตัวลงนอนข้างนะโม สอดมือเข้าไปใต้ศีรษะ มองขึ้นไปบนเพาดานเช่นกัน “รู้สิ เป็นเรื่องที่กูมั่นใจกว่าทุกเรื่องเลย”
“หึๆ” นะโมหัวเราะเบาๆ ในความเป็นเพื่อนเราไม่เคยทิ้งกัน
• • • • • • • •
-ธาม-ผมขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อได้ยินเสียงเอะอะดังมาจากห้องนั่งเล่นแต่จับคำพูดไม่ได้ ผมจึงเปลี่ยนเส้นทางตรงไปยังต้นเสียงแทน
“คุณปู่โกงผม~”
“เจ้าเด็กนี่”
“ก็ผมเห็นกับตา”
“ดูมันพูดเข้า!”
ผมมองคุณปู่กับนะโมสลับกันไปมาด้วยสีหน้าตกใจ
“เกิดอะไรขึ้น” ผมถามโชที่ยืนกอดอกพิงผนังห้องอยู่ใกล้กับประตู โชยกยิ้มมุมปาก สายตาขำแต่ไม่พูดอะไร ในห้องนอกจากโชแล้วยังมีคุณพ่อของผมกับลีนั่งอยู่ด้วย
“ทีแรกคุณปู่จะเดินตัวนี้ แต่คุณลุงยุทธกระแอมแล้วมองไปที่อีกตัว คุณปู่ก็เลยเปลี่ยนใจ ไม่อย่างนั้นผมก็ยังไม่แพ้”
จากคำพูดของนะโม ผมเริ่มเดาว่าเรื่องน่าจะมาจากหมากรุกที่วางอยู่ตรงหน้าทั้งคู่
“เดินตัวนี้ก็คือตัวนี้” คุณปู่ผมพูดตัดบท
“ลุงยุทธครับ” แต่เจ้าตัวดีไม่ยอมหันไปหาพ่อของผมแทน “เมื่อกี้ลุงยุทธบอกคุณปู่หรือเปล่าครับ”
พ่อผมหัวเราะเสียงดัง ผมเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ ไม่บ่อยครั้งที่จะได้เห็นแบบนี้
“ธามมาก็ดี พ่อมีเรื่องงานจะคุยด้วย”
“อะไรครับ~” คนรอฟังคำตอบโวยวาย ออกไปทางงอแงมากกว่าจริงจัง
ผมเดินตรงไปหา นั่งลงบนโซฟาข้างพ่อตามที่อีกฝ่ายเรียก นะโมเปลี่ยนเป้าหมายหันกลับไปหาคุณปู่ของผม
“งั้นตานี้เสมอกันครับ”
“ไม่ได้ เราแพ้ก็คือแพ้”
“ก็ผมแพ้เพราะลุงยุทธนี่ครับ”
ผมสังเกตคุณปู่ แม้จะทำเสียงหงุดหงิดรำคาญแต่ไม่ดุอีกฝ่ายจริงจัง คุณปู่ไม่ชอบให้ใครเถียง แต่กลับต่อล้อต่อเถียงกับนะโม
“มาเล่นด้วยกันได้ไงครับ” ผมพูดเสียงเบา พ่อหัวเราะก่อนเล่าที่มาให้ฟัง
“พ่อเล่นกับคุณปู่แล้วโชพาเดินเข้ามา มาถึงก็ขอนั่งดูบอกชอบเล่น พอตาที่พ่อเล่นจบก็ขอเล่นบ้าง”
“คุณปู่ยอมเหรอครับ” ผมนิ่วหน้าเพราะมันไม่น่าเป็นไปได้ แต่เมื่อคิดให้ดีมีอยู่เหตุผลหนึ่งที่ทำให้เกิดขึ้นได้ นั่นคือนะโมมากับโช คุณปู่คงอยากให้โชอยู่ด้วย ถ้าปฏิเสธก็เป็นไปได้ว่าทั้งหมดจะออกไปหาอย่างอื่นทำแทน
“ถ้าอย่างนั้นมาเล่นกันใหม่อีกตาดีไหมครับ ตัดสินไปเลยว่าใครแพ้ใครชนะ เห็นอย่างนี้ผมศิษย์ตาศักดิ์เลยนะครับ ไม่อยากจะคุย”
“ใครเหรอ แชมป์หมากรุกหรือไง” พ่อผมอดถามไม่ได้
“เปล่าครับ พ่อผมเอง” นะโมหันมายิ้มทะเล้น พ่อผมหัวเราะขำ
“ดูมันเรียกพ่อตัวเอง มิน่าถึงชอบเถียงผู้ใหญ่” คุณปู่พูดขึ้นลอยๆ
“เปล่านะครับ อยู่บ้านผมน่ารักจะตาย นี่เรียกด้วยความรักและเคารพเลยนะครับ”
ผมหลุดเสียงหัวเราะออกมาจนคุณปู่หันมามอง นะโมเลยได้โอกาส
“ไม่เชื่อคุณปู่ถามพี่ธามก็ได้ครับ ว่าเวลาผมอยู่บ้านน่ารักแค่ไหน”
“ทีอย่างนี้เรียกพี่ได้นะ” ผมจ้องตาเด็กแสบ
“หมายความว่ายังไงธาม” พ่อหันมามองผมด้วยความสงสัย สีหน้ากลับมาเป็นผู้ใหญ่ดุๆ อีกครั้ง อาจเกำลังคิดว่าหรือลับหลังนะโมจะเรียกผมไม่สุภาพ
“อยู่กันสองคนนะโมเรียกผมว่าลุงครับ”
“เห็นไหมครับ ผมเคารพสูงสุดเลย” นะโมยิ้มกว้าง ดวงตาของพ่อผมค่อยๆ เบิกกว้างขึ้น ก่อนจะเต็มไปด้วยร่องรอยของความขำ
“อันนี้ดี ลุงชอบ”
“แต่ถ้าผมเป็นลุง พ่อก็ต้องเป็นปู่หรือตานะครับ” ผมท้วงพ่อให้คิดใหม่อีกที
“ไม่ครับไม่” มีเสียงเถียงผมขึ้นมา “นี่ถ้าไม่ติดว่าไม่สุภาพ ผมเรียกคุณลุงว่าพี่ยุทธแล้ว”
“ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะชอบใจของพ่อดังยิ่งกว่าเดิม “จะเรียกก็ได้นะลุงอนุญาต”
“งั้นตาต่อไปลุงยุทธเชียร์ผมบ้างนะครับ” คนพูดทำเสียงอ้อนตาอ้อน
“ฮ่าๆ ลุงไม่ยุ่งดีกว่า” พ่อของผมยังหัวเราะอย่างต่อเนื่อง ดูอารมณ์ดีมาก ผมเหลือบตามองคุณปู่ ถึงจะทำหน้าดุแต่ดวงตาของปู่กลับบอกคนละอย่าง ผมคิดว่าปู่กำลังขำนะโม
มาคิดดูแล้ว อาจเพราะชินตากับความกวน พูดจาขวานผ่าซากของอีกฝ่าย ทำให้ผมเผลอคิดว่านะโมน่าจะเข้ากับผู้ใหญ่ได้ยาก น่าจะเป็นเด็กแข็งๆ ไม่ยอมลงให้ผู้ใหญ่ โดยผมลืมคิดไปว่าเวลาอยู่ที่บ้านนะโมเรียบร้อยและขี้อ้อนแค่ไหน เพราะอย่างนั้นการเข้าหาของผู้ใหญ่จึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับอีกฝ่าย
“นะครับคุณปู่ อีกตาเดียว” คนพูดยกนิ้วชี้ขึ้น ทำเสียงอ้อนคุณปู่ ผมได้ยินเสียงคุณปู่ถอนใจยาว เป็นจังหวะเดียวกับที่อานรีเดินเข้ามาในห้อง
“อะไรกันคะ นรีได้ยินเสียงดังออกไปถึงข้างนอก เด็กนี่กวนอะไรคุณพ่อเหรอคะ”
“ไม่มีอะไรหรอกนรี” พ่อผมเป็นคนตอบคำถามอานรี
“แล้วมานั่งทำอะไรกันในนี่ คุณพ่อจะพักผ่อน ลูกหลานก็ไม่ใช่ โชพามาก็จัดการด้วย” อานรีหันไปลงกับโช
“จะเล่นก็เริ่มสิ” เสียงดุของคุณปู่ทำให้อานรีชะงัก
“คุณพ่อ!”
“พอเถอะนรี จะเสียงดังไปทำไมพ่อก็พักผ่อนอยู่นี่ไง หรือเราจะให้พลกับพลอยเล่นเป็นเพื่อนพ่อก็เรียกลงมา”
“คุณพ่อก็รู้ว่าพลกับพลอยเล่นไม่เป็น” น้ำเสียงอานรีน้อยใจอย่างเห็นได้ชัด
“ถ้าอย่างนั้นก็มานั่งดู”
อานรียืนนิ่ง มือกำเข้าหากันแน่น “นรีไปเดินเล่นนะคะ” อานรีกระแทกเสียงก่อนสะบัดหน้าออกไปจากห้อง ผมเห็นนะโมนั่งมองอานรีตาปริบๆ คล้ายไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน
“ให้ผมไปขอโทษไหมครับ” เสียงถามเกรงใจของนะโมทำให้ผมเผลอยิ้มเอ็นดู เด็กคนนี้ไม่ใช่คนหัวแข็งอย่างที่คิด
“เล่นไปเถอะ ไม่มีอะไร” พ่อผมเป็นคนจบเหตุการณ์นี้ลง
“ครับ” สีหน้าของนะโมยังลังเล แต่เพียงครู่เดียวก็กลับมาโวยวาย
“เดี๋ยวสิครับคุณปู่ รอผมด้วย”
หลังจากนั้นการเล่นหมากรุกที่ชวนปวดหัวที่สุดก็เริ่มขึ้น ท่ามกลางการพูดเหมือนทะเลาะกันของทั้งคู่ ผมคิดว่าคุณปู่ดูสดใสขึ้น ไม่ขรึมเหมือนเดิม ผมมองไปรอบๆ ห้อง พ่อผมดูไปหัวเราะไป เป็นเกมที่ไม่มีอะไรให้ลุ้นแต่กลับไม่มีใครละสายตา โชยืนยิ้ม ลีนั่งหัวเราะเชียร์ทั้งคุณปู่ทั้งเพื่อน หรือแม้แต่ผมเองก็ยังอดยิ้มไม่ได้
สายตาของผมหยุดลงที่นะโม ความรู้สึกเปลี่ยนไปจากเดิมจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากเด็กไม่น่ารักในสายตาผมวันนั้นเป็นเด็กสดใสและน่ารักมากในวันนี้ แม้แต่คุณปู่ก็หลงลืมกำแพงที่ตัวเองตั้งเอาไว้ เหลือเพียงมาดคนแก่ดุๆ เท่านั้น เก่งมากเจ้าเด็กแสบ
• • • • • • • •
-หนูมาลี-“ธารีเลยไม่ได้อยู่ด้วยเลย” น้องธารีบ่นกระปอดกระแปด เพราะออกไปซื้อของที่ตลาดกับอาแก้วและธันเพิ่งกลับเข้ามา
“พี่ว่าพรุ่งนี้ก็คงเล่นกันอีก” ผมปลอบใจน้องธารี
“มีพีพี่ลีกับพี่นะโมมาด้วยแบบนี้ดีจังเลยนะคะ เมื่อก่อนธารีไม่มีเพื่อนเลย ผู้ใหญ่เอาแต่คุยกันเรื่องธุรกิจ หรือไม่ก็...” น้องธารีเบาเสียงลง “นั่งฟังอานรีชมลูกตัวเอง”
“แล้วธันล่ะ” ผมถามถึงแฝดอีกคน
“ขานั้นเอาแต่เล่นเกมค่ะ ธารีเบื่อจะแย่”
“เรามันขี้บ่น” พี่โชบ่นน้องก็จริงแต่ออกไปทางเอ็นดูมากกว่า
“งั้นน้องธารีอยากทำอะไรครับ บอกพวกพี่ได้เลย”
“พี่ลีน่ารักที่สุด ธารีอยากออกไปเดินเล่นริมหาดค่ะ เราไปกันไหมคะ”
ผมมองนาฬิกา อีกเกือบสองชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาอาหารเย็นตามที่อาแก้วแม่ของธารีบอกไว้
“เอาสิ พี่โชไปไหมครับ” พี่โชพยักหน้า ผมจึงหันไปถามนะโม “นะโมว่าไง”
“ต้องไปอยู่แล้วสิวะ มาทะเลทั้งทีไม่เหยียบทะเลได้ไง”
“จริงค่ะ ไม่มีใครคิดเหมือนพี่นะโมเลย” น้องธารียังอดบ่นไม่ได้ “เดี๋ยวธารีไปหยิบกล้องที่ห้องแป๊บหนึ่งนะคะ จะแวะไปบอกแม่ด้วย เดี๋ยวมาค่ะ”
“ไปเถอะ” ผมยิ้มให้น้องธารี ช่วงเวลาก่อนอาหารเย็น ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน ป้านางพักอยู่บนห้องตั้งแต่มาถึง บ่นว่าเวียนหัวจากการนั่งรถ อานรีหายไปเลยตั้งแต่ตอนนั้น ส่วนอาคมสันต์สามีอานรีนั่งจิบเบียร์อยู่ที่สระว่ายน้ำ พี่ธามกับอายุทธนั่งคุยงานกัน อาแก้วดูแลแม่บ้านทำอาหารเย็น ธันเล่นเกมอยู่ในห้องนั่งเล่น ผมไม่เห็นพลอยกับพล เดาว่าน่าจะอยู่บนห้องพัก ส่วนคุณปู่ผมคิดว่าพักผ่อนอยู่บนห้องเช่นกัน
“กูไปหยิบกล้องด้วยดีกว่า” นะโมลุกขึ้นยืน “ถ้าน้องธารีมาบอกให้รอแป๊บนะ กูจะเข้าห้องน้ำด้วย”
“อืม” ผมพยักหน้า ระหว่างรอทั้งสองคนผมลุกขึ้นเดินสำรวจไปรอบห้อง ห้องรับแขกขนาดใหญ่มีรูปตั้งอยู่บนตู้โชว์มากมาย ผมเดินดูทีละรูป แอบปวดใจที่ไม่เห็นรูปพี่โชแม้แต่ใบเดียว ความรู้สึกของการเป็นคนนอกมันเจ็บปวดแค่ไหนกันนะ อยากออกไปเลยไม่ต้องรับรู้ก็ทำไม่ได้ จะเข้ามาเป็นครอบครัวก็ไม่เต็มตัว ความรู้สึกคงอึดอัดและไม่มีความสุขเท่าที่ลูกหลานคนหนึ่งจะพึงมี
“อย่าคิดมาก” มือที่วางบนไหล่ของผมให้ความอบอุ่น ผมหันไปมองพี่โช ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ คนที่ผมควรปลอบกำลังปลอบผมแทน
“พี่ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น” พี่โชกวาดสายตาไปยังกรอบรูปที่วางอยู่มากมาย สายตาเศร้าลงจนผมรู้สึกได้
“พี่โช” ผมเรียกเสียงเบา พี่โชหันมาสบตา ผมเห็นความเจ็บปวดในนั้น พี่โชถอนใจออกมา
“ไม่ใช่สิ พี่บอกตัวเองบอกคนอื่นอย่างนี้จนเคยชิน ความจริงพี่คิดว่าพี่อาจจะรู้สึกบ้าง ข้างในมันหนัก เพียงแต่มันไม่เป็นไร ”
น้ำตาผมรื้น เป็นครั้งแรกที่พี่โชพูดความในใจออกมาด้วยตัวเอง
“พี่โชครับ”
“หือ” พี่โชยิ้มบางให้ผม
“ผมอยากกอดพี่โชจังครับ อยากกอดแน่นๆ” เมื่อทำไม่ได้ผมจึงพูดมันออกมา ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรัก
ดวงตาของพี่โชค่อยๆ สว่างขึ้น ริมฝีปากยกเป็นรอยยิ้มบาง “เหมือนที่กอดพี่ครั้งนั้นเหรอ ทำเอาพี่กลัว เด็กอะไรจู่ๆ ก็พุ่งเข้ามากอด ไม่ได้สนิทสนมกันสักนิด อย่างกับโรคจิต”
“พี่โชคร้าบ~ ผมไม่ใช่โรคจิต” ผมโอดควรญเสียงอ่อย พี่โชหัวเราะเสียงดัง วางมือลงบนศีรษะของผม
“แต่ถึงตอนนี้ลีไม่ได้กอด พี่ก็รู้สึกว่าลีกำลังกอดพี่อยู่”
“พี่โช” ผมเรียกเสียงเบา เขินจนหน้าแดง
“ขอบใจมาก”
“ทุกเวลาครับ” ผมเงยหน้าขึ้นยิ้มให้พี่โชด้วยสายตาที่เต็มใจและจริงใจที่สุด
“อ๊ะ! พี่โชครับ” สีหน้าของผมตื่นเต้นเมื่อนึกบางอย่างขึ้นมาได้
“อะไร”
“พี่โชไปชวนคุณปู่ไปเดินเล่นด้วยกันสิครับ”
“....”
“นะครับ”
“พี่ว่า..”
“คุณปู่ควรออกกำลังกายเบาๆ บ้างนะครับ สูดอากาศบริสุทธิ์ ไปรับแสงแดดบ้าง สุขภาพจะได้แข็งแรง”
“อืม”
“งั้นไปเลยครับ” ผมดันหลังพี่โชให้ออกเดิน ยิ้มด้วยความสุขเมื่อพี่โชยอมเดินขึ้นบันไดไปแต่โดยดี ทุกอย่างอาจไม่ง่าย แต่มันจะยากตลอดไปถ้าเราไม่เริ่มต้น
ผมกวาดตามองกรอบรูปที่วางอยู่ ยกยิ้มมุมปาก ดวงตาเป็นประกาย ถึงไม่เคยมีก็ไม่เป็นไร ทุกอย่างมีครั้งแรกเสมอ ผมคิดว่าถ้ามันเริ่มต้นจากรูปของคุณปู่กับพี่โชริมทะเลเป็นรูปแรกก็คงดีเหมือนกัน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271384 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก