ตอนที่ 39 : ครอบครัว (4)
-ธาม-“ป้านางลองทานยำดูสิครับ ปวดหัวแบบนี้ทานรสเปรี้ยวจะช่วยได้” ช้อนกลางถูกใช้ตักยำรวมมิตรใส่จานให้ป้านาง ท่ามกลางสายตาตกใจของใครหลายคน
“ผมลองชิมแล้ว อร่อยครับ” นะโมส่งยิ้มให้ ก่อนลงมือทานอาหารต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนไม่รู้ว่ามีใครหลายคนเผลอกลั้นหายใจ แม้แต่ลีเองก็แสดงสีหน้าตกใจอยู่ไม่ใช่น้อย
ผมเริ่มเห็นความแตกต่างของเพื่อนสนิททั้งสองคน ลีกับนะโมเป็นเด็กนิสัยดีทั้งคู่ ช่างสังเกต และเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นเสมอ แต่สิ่งที่ทำให้ทั้งสองต่างกันคือ ลีจะคิดมากกว่า บางครั้งจึงไม่ทำในสิ่งที่นะโมทำ ขณะที่อีกคนโผงผางกว่า ถ้าเห็นว่าดีก็ทำเลย ผมว่ามันเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของนะโม เพราะแม้แต่ป้านางก็ยังนั่งอึ้งจนลืมดุอีกฝ่าย
ผมคิดว่าบรรยากาศระหว่างอาหารเย็นกำลังเป็นไปด้วยดี จนอานรีเริ่มทำลายมัน
“คุณพ่อคะ เรื่องที่นรีจะให้คุณคมสันต์เข้าไปช่วยพี่ยุทธทำงานที่บริษัท คุณพ่อว่ายังไงบ้างคะ นรีอยากให้คุณพ่อพักผ่อนให้หายดี เลยจะขอให้คุณคมสันต์ลาออกจากงานมาช่วย” อานรีหันไปสบตาสามี “คุณคมสันต์เองก็รักคุณพ่อเหมือนพ่อแท้ๆ พอนรีเอ่ยปากขอให้ช่วยก็ตอบตกลงทันที”
จากสีหน้าอาคมสันต์ผมคิดว่าเจ้าตัวดูห่างไกลจากคำว่าเต็มใจ
“จะไปรบกวนคมสันต์ทำไม พ่อยังไหว” คุณปู่ปฏิเสธความหวังดีของอานรีทันที
“ทำไมละคะคุณพ่อ ทีโชคุณพ่อพยายามชวนให้มาอยู่ที่บ้าน ให้มาทำงานด้วยกันให้ได้”
“นรีพอเถอะ จะคุยเรื่องงานทำไมนี่มันเวลาอาหาร” คุณพ่อของผมปรามน้องสาว
“นรีคุยเวลาไหนก็ไม่มีใครฟังหรอกค่ะ” เสียงพูดประชดประชันแต่ไม่มีใครใส่ใจ อาจเพราะเคยชินที่อานรีเป็นแบบนี้ มีเพียงลีที่มองใบหน้าของอานรีด้วยสายตาครุ่นคิด จนผมอดสงสัยไม่ได้ว่าลีกำลังคิดอะไรอยู่
“ทานข้าวเสร็จเล่นหมากรุกกันสักตาไหมครับคุณพ่อ ย่อยอาหารก่อนขึ้นห้อง”
“เอาสิ” คุณปู่ตอบรับคำชวนของพ่อผม
“ผมเล่นด้วยได้ไหมครับ” เสียงพูดร่าเริงเป็นของใครไปไม่ได้นอกจากนะโม
“พลอยกับพลก็ให้คุณตากับคุณลุงยุทธสอนสิลูก วันหลังจะได้เล่นเป็นเพื่อนคุณตาได้” อานรีหันไปบอกลูกชายลูกสาว
“ไม่เอาครับผมไม่ชอบเล่นเกมคนแก่”
“ตาพล!” อานรีเรียกลูกชายเสียงหลง
“ผมไม่ได้พูดคำหยาบสักหน่อย เดี๋ยวนี้ใครเขาเล่นกันครับ”
“พลอยก็ไม่เอานะคะ พลอยอยากเข้าไปเดินเล่นในตัวเมือง อุดอู้อยู่แต่ในบ้าน ไม่เห็นสนุกเลย”
อานรีหน้าถอดสี พ่อผมถอนใจเบาๆ แม่ผมเบือนหน้าไปมองทางอื่น ผมคิดว่าแม่คงอยากหาไม้เรียวมาฟาดขาสักทีสองที ถ้าเป็นพวกผมป่านนี้คงโดนไปแล้ว
“ไม่ชอบเล่นหมากรุกงั้นเล่นไพ่กันไหมครับ ผมเอามาด้วย”
ทุกสายตาหันขวับไปมองนะโม เจ้าตัวทำหน้างงๆ “มีอะไรเหรอครับ ปกติมาเที่ยวแบบนี้ก็ต้องเล่นไพ่ไม่ใช่เหรอครับ เล่นสนุกๆ กันในครอบครัว”
ผมเห็นลีคว้าหมับที่แขนของเพื่อน โชหัวเราะเบาๆ ถ้าจะมีใครสักคนที่ให้ท้ายนะโม ผมว่าก็คือโชนี่แหละ
“ก็น่าสนใจ เปลี่ยนเป็นเล่นไพ่ก็ดีจะได้เล่นได้ทุกคน คุณพ่อเห็นเป็นยังไงครับ” พ่อผมทำลายความเงียบขึ้นมา ถ้าโชเป็นคนให้ท้าย ผมว่าพ่อผมก็คือคนที่ตามใจนะโมมากที่สุด
“พ่อไม่เล่น”
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ อานรีเป็นคนเดียวที่ยิ้มพอใจ
“แต่เดี๋ยวจะนั่งดู”
ดูเหมือนทุกคนจะหายใจสะดวกขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบของคุณปู่ ยกเว้นก็แค่อานรีที่มีสีหน้าขัดใจ
“คุณเล่นด้วยกันไหม” พ่อผมหันไปถามแม่
“จะดีเหรอคะ” แม่ผมทำสีหน้าลำบากใจ และต่อมาภายหลังผมถึงรู้ว่าไม่ควรปรามาสสีหน้าแบบนั้นเลย
“เร็วๆ สิคะคุณ” แม่ผมแบมือทวงไพ่ที่ดีที่สุดสองใบจากพ่อ ที่ตกเป็นสลาฟในตาที่ผ่านมา ขณะที่แม่เป็นคิงส์ติดกันถึงสองตา
“ใจคอจะไม่ให้ผมชนะเลยหรือไง” พ่อผมบ่นเบาๆ
“เค้าเรียกว่าเป็นสามีที่ดีครับ ต้องยอมแพ้ภรรยา” นะโมยิ้มทะเล้น
“จริงจ้ะ” แม่ผมรีบพยักหน้าเห็นด้วย ผมรู้ว่าแม่เป็นผู้หญิงที่สดใส ร่าเริง แต่ไม่เคยเห็นแม่มีท่าทางเหมือนเด็กๆ แบบนี้
“คุณปู่ครับ” ผมหันไปมองที่มาของเสียง เห็นลีขยับเข้าไปนั่งใกล้เก้าอี้ของคุณปู่
“ช่วยผมหน่อยสิครับ ผมยังไม่เคยชนะเลย”
“ช่วย?”
“ครับ” ลียิ้มกว้าง สายตาที่มองคุณปู่ ผมว่าไม่มีใครปฏิเสธเด็กคนนี้ได้ลง “ผมอยากชนะบ้าง”
“ยุ่งไม่มีใครเกิน” คุณปู่บ่นเสียงคล้ายรำคาญ แต่ก็มองไพ่ในมือที่ลีคลี่ออกให้ดู แน่นอนว่าเกมที่เล่นกันอยู่ไม่ใช่ทุกคนที่รู้จักโดยเฉพาะผู้ใหญ่ แต่ก็ไม่ยากสำหรับการเรียนรู้
เพียงครู่เดียวจากที่ไม่ได้ยินเสียงคุณปู่เลย ก็เริ่มได้ยินเสียงเป็นระยะ ผมเห็นความแตกต่างของสองเพื่อนซี้ชัดยิ่งขึ้น ในขณะที่นะโมถนัดพุ่งชน ลีกลับแทรกซึมเงียบๆ แต่พลังทำลายล้างสูงมาก
ผมหันไปมองน้องชาย โชมักเงียบแบบนี้เสมอเวลาอยู่กับครอบครัว แต่มีบางอย่างที่เปลี่ยนไป สีหน้าของโช ท่าทางของโช เสียงหัวเราะที่หลุดออกมาบางครั้ง ทำให้รู้ว่าโชไม่ได้ตั้งกำแพงสูงตลอดเวลาเหมือนที่ผ่านมา
“ยุทธไม่น่าลงแต้มสูงกว่าพ่อ พ่อเหลือไพ่อยู่ใบเดียวถ้าเมื่อกี้ได้ลง พ่อชนะแก้วไปแล้ว” หลังจากคุณปู่เป็นที่ปรึกษาลีอยู่สักพัก ลีก็ขอให้แจกไพ่ให้คุณปู่ด้วยโดยไม่ถามความสมัครใจ คุณปู่ทำท่าเหมือนไม่ชอบแต่ก็เล่นอย่างจริงจัง
“ผมไม่ทราบนี่ครับ ไม่อย่างนั้นจะลงไพ่ต่ำกว่าคุณพ่อ” พ่อผมหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ไม่ได้นะครับคุณปู่ คุณลุงยุทธ แบบนี้มันส่อแววใต้โต๊ะกันนี่ครับ ห้ามเด็ดขาดเลย” นะโมยกนิ้วชี้ขึ้นส่ายไปมา
“ผมเห็นด้วยกับพี่นะโมครับ” ธันยกมือขึ้นเพื่อประท้วง
“ธารีด้วยค่ะ”
“ผมด้วยครับ" ลีเป็นอีกคนที่ยกมือขึ้น “พี่โชว่าไงครับ”
ทุกคนหันไปมองโชเป็นตาเดียวกัน
โชมองหน้าลี ก่อนหันไปมองคุณปู่ “ปู่แค่บ่นเล่น”
“พี่โช~ ทำไมไม่เข้าข้างน้องละคะ” ธารีงอแงใส่โช ธันกับนะโมก็พลอยเอาด้วย พยายามพูดให้โชคล้อยตาม ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นการพูดเล่นกันสนุกๆ ทำให้บรรยากาศคึกคักขึ้น และเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เพียงแต่...
ผมเพิ่งเห็นสีหน้าของคุณปู่ ถ้าคิดอีกแง่หนึ่ง นี่เป็นครั้งแรกที่โชไม่ต่อต้านคุณปู่ และเลือกที่จะอยู่ข้างเดียวกัน สีหน้าของคุณปู่ทั้งประหลาดใจและสุขใจ เหมือนคนที่ได้รับสิ่งที่รอคอยมานาน สายตาของผมเลื่อนผ่านไปหยุดอยู่ที่ลี รอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าบอกผมว่าไม่ใช่ผมคนเดียวที่มองเห็น ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าทำไมโชถึงชอบลี
การเล่นไพ่ผ่านไปค่อนคืน แม้แต่ป้านาง อาคมสันต์ ก็ลงมานั่งดูด้วย มีเพียงอานรีที่พาลูกสาวลูกชายออกไปเที่ยวในตัวเมือง
“ดึกแล้วค่ะคุณพ่อ ต้องทานยา นอนพักผ่อนแล้ว”
“อีกเดี๋ยว”
“แต่คุณพ่อคะมันไม่มีต่อสุขภาพ”
“ผมก็เริ่มง่วงแล้ว เล่นอีกตาแล้วแยกย้ายกันไปพักผ่อน” พ่อผมตัดสินใจให้
“งั้นเพื่อความตื่นเต้น ใครแพ้ตานี้พรุ่งนี้เลี้ยงข้าวกลางวันดีไหมครับ” นะโมเสนอขึ้นมา
“มีเงินจ่ายเหรอ” คุณปู่ผมหันไปถามเจ้าตัวยุ่ง
“กินแค่ข้าวเหนียวส้มตำได้ไหมครับ” คนตอบทำหน้าจืด พ่อผมหัวเราะเสียงดัง
“ได้ ลุงกินได้ โชแจกไพ่เลย”
เป็นการเล่นไพ่ตาสุดท้ายที่เสียงดังที่สุด ป่วนที่สุด และใช้เวลานานที่สุด ธารีแอบดูไพ่ของธัน นะโมไม่ยอมลงไพ่เอาแต่จ้องตากับคุณปู่เพื่อวัดใจกัน ธันพยายามคาดเดาไพ่ในมือทุกคนด้วยการหลอกถาม แม่ผมถึงกับซ่อนไพ่ไว้แล้วหยิบออกมาทีละใบ ถ้าจะบอกว่าผมไม่เคยเห็นภาพแบบนี้มาก่อน มันไม่เคยเกิดขึ้นในครอบครัวของเราจะเชื่อไหม มันเป็นค่ำคืนที่ผมจะจดจำไปอีกนาน
“โอ๊ยเมื่อยชะมัด” เจ้าตัวยุ่งบ่นเสียงดัง เดินนำหน้าผมเข้าไปในห้องพัก ทีตอนเล่นไม่เห็นพูดอะไร
“
ปวดหลังแฮะ” นะโมเดินไปด้วยเอื้อมมือมาทุบหลังไปด้วย สายตาของผมตกลงมองมือข้างนั้น
“ลุงจะนอนฝั่งไหน”
นะโมหยุดเดิน หมุนตัวกลับมามองผม ด้วยระยะที่ห่างกันน้อยมาก ทำให้ผมชนนะโมเข้าอย่างจัง จนเจ้าตัวหงายหลัง ผมพยายามคว้าเอาไว้ทำให้เสียการทรงตัวทั้งคู่ พากันล้มลงบนเตียงนอน
ริมฝีปากของผมแตะอยู่ที่แก้มของนะโมเฉียดริมฝีปากไปนิดเดียว ลำตัวทาบทับอีกฝ่าย หน้าอกสัมผัสกับหน้าอก ผมรีบผละตัวออกลุกขึ้นยืน เจ้าตัวดีกลับไม่มีท่าทีตกใจ
“แหมลุงจะอิโรติกก็ไม่บอก เดี๋ยวก็ตื่นกันพอดี” นะโมลุกขึ้นนั่ง ยักคิ้วกวนผม
“เจ้าเด็กนี่! ดูพูดเข้า ไม่เห็นเหรอว่ามันเป็นอุบัติเหตุ”
“หูยย ขนลุกซู่ เดี๋ยวก็ชอบผู้ชายซะเลย” นะโมเดินเข้ามาหาผม วางมือลงบนแผ่นอกแล้วลากไปจนถึงหน้าท้อง ผมยืนนิ่งได้แต่จ้องหน้าอีกฝ่าย
“เสร็จผมล่ะ ผมเข้าห้องน้ำก่อน” นะโมวิ่งไปคว้าผ้าเช็ดตัวก่อนตรงไปยังห้องน้ำ เสียงหัวเราะดังเล็ดลอดออกมา
ผมค่อยๆ ผ่อนลมหายใจช้าๆ ข้างในมันปั่นป่วนไปหมด โดยเฉพาะ....
ผมทรุดตัวลงนั่งที่ขอบเตียง มองตรงไปยังประตูห้องน้ำ ยกมือขึ้นลูบใบหน้า นี่มันต้องบ้าไปแล้ว
หลังจากนะโมออกมา ผมเข้าไปอาบบ้าง ใช้เวลาอยู่นาน เพื่อให้สมองได้คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ และเพื่อสงบสติอารมณ์และความรู้สึกของตัวเอง ผมถอนใจยาวเมื่อออกมาแล้วพบว่าเจ้าตัวต้นเหตุหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงโดยไม่สนใจใดๆ กินอิ่มนอนหลับเหลือเกินนะเจ้าตัวยุ่ง
ผมพาดผ้าเช็ดตัวกับราวตาก หยิบเสื้อในตู้มาใส่ หยุดยืนมองใบหน้าคนหลับสนิทอยู่ครู่หนึ่ง
ผมปิดไฟกลางห้อง ขึ้นไปนอนบนเตียง ฟังเสียงหายใจของคนข้างๆ ก่อนดึงร่างที่เล็กกว่าเข้ามากอดไว้แนบอก บอกตัวเองว่าเดี๋ยวคืนนี้ก็นอนดิ้นอีก กันไว้ก่อนแบบนี้ดีที่สุด
ผมยังไม่แน่ใจอะไรนัก แต่คิดว่าปัญหาใหญ่ของที่บ้านอาจไม่ใช่แค่โชอีกต่อไป
-ปลาฉลาม-“วันนี้สนุกมากเลยครับ” ลีหันมายิ้มให้ขณะเป่าผมให้แห้งไปด้วย ส่วนผมกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง
“อืม”
ลีปิดไดร์เป่าผม ดึงปลั๊กออก จัดการหวีผมทาแป้ง แล้วเดินมานั่งบนเตียงข้างผม
“พี่โชคิดว่าคุณปู่มีความสุขไหมครับ”
“ถามทำไม” ผมดึงมือลีมาลูบเล่น
“ก็ผมอยากให้คุณปู่มีความสุข แล้วก็อยากให้พี่โชมีความสุขด้วยนี่ครับ”
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจสิครับ” ลีพยักหน้า สบตากับผมด้วยดวงตาจริงใจ
“ถ้าอย่างนั้น...” ผมทิ้งประโยคไว้ ดึงลีให้ล้มตัวลงนอน กอดอีกฝ่ายไว้กับอก แตะริมฝีปากลงบนหน้าผาก “ให้พี่กอดแบบนี้ทั้งคืน”
ลีหัวเราะเบาๆ “ผมเพิ่งรู้นะครับว่าพี่โชก็เจ้าเล่ห์เป็น”
“ไม่ให้กอด?”
“ไม่ให้ปล่อยต่างหากครับ” ลีกอดเอวผมหมับ เงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้าง
“หึๆ จะนอนเลยไหม”
“ครับ”
ผมขยับตัวขึ้นปิดไฟ ก่อนลงมานอนกอดลีเหมือนเดิม
“ราตรีสวัสดิ์ครับพี่โช”
“ราตรีสวัสดิ์” ผมแตะริมฝีปากที่ริมฝีปากของลีแค่เพียงบางเบา
“ฝันดีครับ อย่าลืมฝันถึงผมบ้างนะ” ลีซุกหน้ากับอกของผม เบียดตัวเข้ามาชิดอีกนิด
“ฝันดี” ผมกระชับอ้อมแขน มองลีในความมืดสลัวฝ่าย ถอนใจออกมาด้วยความสุข แตะริมฝีปากลงบนกระหม่อมของอีกฝ่าย
ไม่จำเป็นต้องขอเลย ถ้าเป็นฝันดี ในฝันของผมต้องมีลีอยู่แล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
**เดี๋ยวตอนหน้าหนูลีมาเต็มๆ ค่า ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271437 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก