ตอนที่ 40 : ครอบครัว (5) “พี่โชล่ะ” นะโมทักเมื่อเห็นผมเดินลงมาคนเดียว
“ยังไม่ตื่น”
“ยังไม่ตื่นนน” นะโมทำตาวาว “เมื่อคืนทำอะไรกันวะ”
“ทำเหมือนมึง” ผมยิ้มให้เพื่อน คิดว่าเดี๋ยวนะโมคงสวนกลับมาว่ามึงตีกันเหรอวะ แต่แปลกที่เพื่อนผมกลับทำหน้าแปลกๆ แทน
“มีอะไร” ผมถามนะโมให้หายข้องใจ
“กูตื่นมาเจอลุงนอนก่ายกูเป็นหมอนข้างอีกแล้ว เลยกะจะถ่ายรูปเก็บไว้แบล็คเมล์ซะหน่อย ชอบหาว่ากูนอนดิ้นดีนัก”
ก่าย? ก่ายก็คือกอดใช่ไหม ผมเลิกคิ้วขึ้น พี่ธามกอดนะโม!
“แต่ลุงดันตื่นขึ้นมาก่อน พอกูแซวเท่านั้นแหละ” นะโมถอนใจ “กูถึงเพิ่งรู้ไงว่ากูนอนดิ้น จนลุงต้องล็อคกูไว้ไม่งั้นฟาดแขนฟาดขาใส่ทั้งคืน แต่กูว่ากูก็ไม่ได้นอนดิ้นนะ”
“จะดิ้นยังไงเตียงมึงเล็กนิดเดียว แถมหมอนอีกกี่ใบ หมอนข้างอีก ตุ๊กตาอีก”
“เฮ้ย! กูไม่ได้ติดหมอนข้าง”
“ใช่มึงไม่ได้กอดหมอนข้างแต่มึงชอบซุกไง ชอบนอนที่แคบๆ เวลามานอนบ้านกู มึงก็นอนเบียดกำแพง”
“จริงเหรอวะ”
“นอนยังไงวะไม่รู้ตัวเอง” ผมหัวเราะขำเพื่อน
“เฮ้อ หน้าแหกเลยกู เถียงไปตั้งเยอะ” นะโมถอนใจยาว “เช้านี้เอาไงดีวะ ยังไม่มีใครลงมาสักคน”
“ออกไปเดินเล่นยืดเส้นยืดสายกันไหม สักชั่วโมงค่อยกลับมา”
“เออเอาดิ” นะโมพยักหน้า
ผมกับนะโมเดินออกทางหลังบ้านเพื่อลงไปยังชายหาด ผมเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นคุณปู่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างสระว่ายน้ำ กำลังอ่านหนังสือพิมพ์
ผมสะกิดนะโม เปลี่ยนเส้นทางเดินเข้าไปหา
“คุณปู่ อรุณสวัสดิ์ครับ” ผมยิ้มให้คุณปู่ อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมองพวกผม พยักหน้ารับแต่ไม่พูดอะไร
“ไปเดินเล่นกันครับ”
ในขณะที่ผมกำลังจะเอ่ยขอตัว เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนการอ่านหนังสือของคุณปู่ นะโมก็โพล่งขึ้นมาเสียก่อน
“ไปเถอะ” คุณปู่ปฏิเสธคำชวน
“เช้าๆ แบบนี้อากาศนี้ออกครับ ไปเดินเล่นกันดีกว่า มาถึงนี่แล้วหนังสือพิมพ์ค่อยอ่านก็ได้ครับ” นะโมลงนั่งข้างคุณปู่ กอดแขนหมับ เป็นท่าประจำที่ผมเห็นนะโมทำกับพ่อและแม่ของตนเอง
“ไปกันเถอะครับ” นะโมสบตาคุณปู่ แม้อีกฝ่ายจะตีหน้าดุ แต่เพื่อนผมยังเอาแต่ยิ้มแฉ่ง
“ไปด้วยกันนะครับคุณปู่ อากาศกำลังดีเลย” ผมช่วยนะโมอีกแรง เพราะผมก็อยากให้คุณปู่ไปเดินเล่นเหมือนกัน
คุณปู่ถอนใจยาว ผมคิดว่าคุณปู่จะปฏิเสธอีกรอบ แต่คุณปู่กลับวางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะเล็กที่วางอยู่ข้างๆ ก่อนลุกขึ้นยืน โดยมีนะโมลุกขึ้นตาม
คุณปู่เดินนำไปข้างหน้า ไม่พูดไม่จากับพวกผม ผมกับนะโมยิ้มให้กัน เราเดินตามคุณปู่ไปช้าๆ เพราะไม่อยากให้ท่านเดินเร็วนัก
“คุณปู่ตื่นเช้าจังเลยครับ” ผมเริ่มชวนคุย
“ฉันไม่ใช่คนขี้เกียจ”
“แต่ผมขี้เกียจตัวเป็นขนเลยครับ” นะโมชูสองแขนไปข้างหน้า ถ้าฟังแค่คำพูดอาจเหมือนนะโมกวน แต่จากท่าทางและสีหน้าจะรู้ว่าไม่ใช่เลย
“แม่ผมบ่นตลอดเลยว่าผมชักจะเหมือนลิงขึ้นไปทุกวัน เพราะขี้เกียจตัวเป็นขน ผมเลยบอกแม่ว่ามีคนชมว่าผมหน้าเหมือนแม่” นะโมหันไปยิ้มกว้างให้คุณปู่
“ลามปามผู้ใหญ่” คุณปู่พูดเสียงดุ แต่ทำไมผมคิดว่าคุณปู่กำลังขำ
“แม่ก็ฟาดผมไปทีหนึ่งครับ หลังเกือบหัก” นะโมหัวเราะเบาๆ สีหน้าและดวงตาฉายชัดว่ารักแม่มากแค่ไหน
ผมกับนะโมชวนคุณปู่คุยไปเรื่อยๆ พวกเราโดนดุเสียเป็นส่วนใหญ่แต่ก็มาพร้อมกับคำสอนที่มีประโยชน์จากผู้ที่มีประสบการณ์และเห็นโลกมานาน จนผมเปลี่ยนมาเล่าเรื่องพี่โชให้คุณปู่ฟัง คุณปู่เงียบลงและฟังอย่างตั้งใจ บางเรื่องที่อยากรู้คุณปู่จะมีวิธีถามในแบบฉบับของตัวเอง เช่น จะสู้คู่แข่งได้เหรอ โค้ชเก่งหรือเปล่า หรือ ต้องแข่งอีกนานแค่ไหนกว่าจะติดทีมชาติ การเรียนเสียหมด ผมคิดว่านี่เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้ปู่หลานไม่เข้าใจกัน
“คุณปู่ครับ” ผมเรียกคุณปู่ หันไปสบตาท่าน “พี่โชทำได้แน่ๆ ครับ คุณปู่ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ใครบอกว่าฉันห่วงมัน เลิกได้ยิ่งดี” คุณปู่พูดเสียงสะบัด ยิ่งทำให้ผมยิ้มกว้างขึ้น
“ผมรู้แล้วพี่โชดื้อเหมือนใคร”
“เจ้าเด็กนี่!”
คุณปู่ตีหน้ายักษ์ใส่ผม แต่นอกจากผมจะไม่กลัวแล้ว ผมยังคิดว่าคุณปู่น่ารัก ห่วงหลานมากแต่พูดไม่เป็น
“พี่โชเหมือนคุณปู่จริงๆ นะครับ ทั้งเรื่องนิสัยใจคอ และความมุ่งมั่นตั้งใจ ดังนั้นพี่โชต้องติดทีมชาติแน่นอนครับ”
“ผมเอาหัวเป็นประกันเลย” เสียงที่แทรกขึ้นมา เรียกสายตาของผมกับคุณปู่ให้หันไปมอง นะโมยิ้มแฉ่ง สีหน้ามั่นใจ
“ดี! ถ้าภายในปีนี้เจ้าโชไม่ติดจะให้คนไปตัด”
“คุณปู่~ ผมพูดเล่นนน” นะโมตาเหลือก เข้ากอดพันแขนพันขาคุณปู่ ผมหัวเราะชอบใจ พอคุณปู่หันมามอง ผมจึงยกสองมือขึ้น
“ผมมั่นใจแต่ไม่เอาอะไรเป็นประกันได้ไหมครับ”
คุณปู่หลุดเสียงหัวเราะออกมาก่อนจะตีหน้าเข้ม หันหลังหลับ เดินหนีพวกผม
“คุณปู่ไปไหนครับ” นะโมถามตามหลัง
“แดดแรงแล้ว อยากให้ฉันเป็นลมเหรอ”
นะโมหันมามองหน้าผม ยิ้มขำ “เห็นดุๆ แบบนี้ขี้อายเหมือนกันเนอะ”
คุณปู่หันขวับกลับมา ผมไม่รู้ว่าได้ยินหรือเปล่า แต่ผมกับนะโมสะดุ้งโหยง พากันยิ้มแหย รีบสาวเท้าตามไป หาเรื่องตลกมาคุยกลบเกลื่อนความผิด อันไหนอ้อนได้ก็อ้อน ทำคะแนนกันสุดชีวิต รู้ตัวอีกทีก็เดินกลับมาถึงบ้านแล้ว
“ไปไหนกันมา” พี่โชลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นพวกผมเดินตามคุณปู่เข้ามาในห้องนั่งเล่น มีลุงยุทธ พี่ธามและธันอยู่ในห้องด้วย
“ไปเดินเล่นครับ” ผมยิ้มให้พี่โช
“เดินเล่น?” ลุงยุทธมองหน้าผม ก่อนหันไปมองหน้าคุณปู่
“ตั้งอาหารเช้าหรือยัง มันสายแล้ว” เสียงดุของคุณปู่ทำให้ไม่มีใครกล้าถามต่อ ทุกคนเดินตามกันไปในห้องทานข้าว ป้านาง ป้าแก้ว อานรีอยู่ในห้องแล้ว ป้านางกำลังสั่งการให้แม่บ้านจัดโต๊ะ
“มากันแล้วเหรอคะ เสร็จพอดีเลย” ป้าแก้วเป็นผู้หญิงที่ยิ้มแย้มเสมอ เวลาพูดจึงฟังสบายหู น่าเข้าใกล้
อานรีสั่งให้แม่บ้านขึ้นไปเรียกอาคมสันต์ พลกับพลอยลงมา เช่นเดียวกับป้าแก้วที่ฝากเรียกน้องธารี เมื่อทุกคนลงมาครบแล้วการทานอาหารเช้าจึงเริ่มต้นขึ้น
“มื้อกลางวันคุณพ่อจะพาไปที่ทานที่ไหนคะ” น้องธารีถามขึ้นมา เมื่อคืนลุงยุทธเป็นคนแพ้ ซึ่งผมคิดว่าลุงยุทธตั้งใจ คงไม่อยากให้พวกผมออกเงิน
“ไปไหนดี อยากไปทานที่ไหนกัน”
“ธารีคิดไม่ออก พี่โชอยากไปไหนคะ” น้องธารีหันมาถามพี่โช พี่โชมองหน้าผม ผมจึงส่ายหน้าเบาๆ ให้รู้ว่าผมไม่มีความคิดเห็น
“อยากไปไหน” เสียงทุ้มของพี่ธามดังขึ้น ไม่ระบุชื่อ แต่สายตามองตรงไปยังนะโม ผมว่านี่เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่แปลก
“ผมเหรอครับ” นะโมชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง “อืมม ผมอยากไปกินอาหารทะเล ร้านที่มองเห็นทะเลกว้างๆ แต่งร้านสวยๆ บรรยากาศดีๆ”
“บอกชื่อร้านมาสิ”
“ไม่รู้ครับ ร้านแพงๆ ผมไม่เคยเข้า”
“ก็คิดอยู่แล้ว” เสียงพูดเบาๆ มาจากพลอย
ผมหันไปมอง ทันเห็นสีหน้าดูถูกของอีกฝ่าย ผมสงสัยว่าเด็กคนนี้จะยังเยียวยาทันไหม ถ้าปล่อยให้โตไปแบบนี้จะเป็นยังไงนะ
“เดี๋ยวธารีช่วยเลือกให้ค่ะพี่นะโม” ธารีพูดเสียงใส “ธารีเคยไปทานร้านแพงๆ เยอะเลยค่ะ แต่คุณพ่อเป็นคนจ่ายเงินนะคะ ธารีไม่มีปัญญาจ่ายค่ะ”
ผมกับนะโมกลั้นขำกันจนปากสั่น พลอยชักสีหน้าใส่ลูกพี่ลูกน้อง แต่ธารีทำเป็นไม่เห็น
“งั้นธารีเป็นคนเลือก ออกกันสักสิบเอ็ดโมง” ลุงยุทธนัดเวลา
“แต่คุณพ่อชอบอาหารจีนมากกว่า เราไปทานที่ภัตตาคารโปรดคุณพ่อไม่ดีเหรอคะ นานๆ มาที” อานรีหันไปถามความคิดเห็นคุณปู่
“กรุงเทพฯ อาหารจีนอร่อยเยอะแยะ มาทะเลกินอาหารทะเลบ้างก็ดี”
ผมเห็นอานรีเม้มปากเข้าหากัน เมื่อคุณปู่ยืนยันตามนะโม
“ได้ค่ะ ร้านไหนก็ได้ นรีเสนออะไรก็ไม่มีใครเห็นด้วยอยู่แล้ว แม้แต่พลกับพลอยก็ไม่มีใครคิดจะถามว่าอยากไปไหน”
ผมอยากจะถอนใจออกมาดังๆ นึกสงสัยว่าอานรีเคยมีความสุขบ้างไหม ทำไมถึงปล่อยแต่พลังลบออกมาตลอดเวลา
“ผมก็ไม่มีใครถามครับ” ธันยิ้มกว้างให้อานรี “แต่ไม่ถามก็ดีแล้ว เดี๋ยวไม่อร่อยขึ้นมาผมไม่อยากรับผิดชอบ”
ธันทำให้เกิดเสียงหัวเราะขึ้น หลังจากนั้นก็เปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นแทน ผมคิดว่าอานรีเป็นคนเดียวที่ปล่อยให้เรื่องนี้เกาะกินหัวใจ
“โช”
พี่โชชะงักเท้า อีกเพียงสองเก้าเราก็จะพ้นประตูห้องนั่งเล่นไปแล้ว
“เข้ามาคุยกับอาหน่อย”
“ครับ”
ผมได้ยินเสียงถอนใจของพี่โชดังเบาๆ
“ลีขึ้นไปบนห้องก่อน เดี๋ยวพี่ตามไป”
“ผมอยู่ด้วยครับ” ผมจับแขนพี่โช ยังไงก็ไม่ไปแน่นอน
พี่โชสบตาผม คงเห็นความมุ่งมั่นและดื้อดึงในตาของผม จึงพยักหน้าอนุญาต ผมเดินตามพี่โชเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามอานรี อีกฝ่ายนั่งไขว้ขา มือกอดอก หลังและคอยืดตรง มองมาที่ผมกับพี่โช
“อานรีมีอะไรครับ”
“อาถามจริงๆ โชไม่ละอายใจบ้างเหรอ”
พี่โชเลิกคิ้วขึ้น “ละอายใจเรื่องอะไรครับ”
“ก็ที่ทำตัวอยู่นี่ รักชอบผู้ชาย พาออกหน้าออกตาไม่เกรงใจผู้ใหญ่สักนิด ไม่รู้เหรอว่าความสัมพันธ์แบบนี้มันน่ารังเกียจ ทำให้ครอบครัวอับอาย”
พี่โชหัวเราะออกมาเบาๆ ยิ่งทำให้อานรีโมโหยิ่งขึ้น
“อานรีไม่รู้จริงๆ เหรอครับ ว่าพี่ธามเป็นคนชวนลี ดูเหมือนคุณปู่จะเป็นคนอนุญาตด้วย”
“ชวนเพราะจำยอมน่ะสิ ยังไงก็หลานจะทอดทิ้งก็ไม่ได้ เรารู้ว่าคุณปู่ยังไงก็ตัดไม่ขาด ถึงใช้ความใจดีของคุณปู่มาทำตัวแย่ๆ สักแต่เอาตัวเองเป็นหลัก เห็นแก่ตัวเหมือนพ่อกับแม่เราไม่มีผิด!”
ผมรู้ทันทีว่าอานรีทำให้เส้นความอดกลั้นของพี่โชขาดผึง สีหน้าของพี่โชเย็นชา ดวงตาแข็งกร้าว
“อานรีบอกมาสิครับ ว่าทำยังไงผมถึงไม่เห็นแก่ตัว ให้เลิกใช้นามสกุลพ่อดีไหม หรือให้ผมเลิกติดต่อกับปู่ดี หรือว่า..” พี่โชยกยิ้มมุมปากเป็นรอยยิ้มที่ทำให้สันหลังผมเย็นวาบ “แค่ผมเซ็นยกสมบัติที่พ่อให้ผมให้กับอานรี แค่นี้ก็กลายเป็นคนดีในพริบตาแล้ว”
พี่โชสบตากับอานรี ริมฝีปากยกยิ้มเย็น “เอาไปสิครับ ผมยกให้”
ริมฝีปากของอานรีสั่น กว่าจะหลุดคำพูดออกมาได้ “ทำตัวแบบนี้กลัวคนไม่รู้กำพืดแม่หรือไง!”
พี่โชหัวเราะเบาๆ “ตาผมทำนา แม่เป็นสาวโรงงาน ใช่ครับ กำพืดผมเป็นแบบนี้ อานรีมีอะไรจะสั่งสอนผมอีกไหมครับ ผมจะได้นั่งฟัง”
“แก!”
“ถ้าไม่มีผมขอตัว” พี่โชลุกขึ้นยืน ผมรู้สึกปวดใจทุกครั้งที่เห็นสีหน้าไร้ความรู้สึกของพี่โช เพราะมันแปลว่าอีกฝ่ายกำลังเจ็บปวดมากจนต้องสร้างกำแพงสูงขึ้นมา เพื่อปกป้องหัวใจของตัวเอง
“ไปกันเถอะ” พี่โชเรียกผม ร่างสูงเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ผมก้าวตามก่อนหยุดชะงัก หันกลับไปมองอานรี
“มองอะไรยะ!”
“อานรีครับ สิ่งที่อานรีทำกับพี่โช เพราะอานรีคิดว่าพี่โชไม่สมควรจะได้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวจริงๆ หรือเพราะอานรีกลัวพี่โชจะได้ความรักมากกว่าอานรีกันแน่ครับ แต่มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ เหรอครับ ผมคิดว่าถึงไม่มีพี่โช คุณปู่ก็ยังแสดงออกกับอานรีเหมือนเดิมอยู่ดี แทนที่อานรีจะตั้งแง่กับหลาน ทำไมไม่แก้ที่ต้นเหตุละครับ อานรีน้อยใจคุณปู่ คิดว่าคุณปู่ไม่รัก ไม่ให้ความสำคัญกับอานรี อานรีก็บอกคุณปู่สิครับ ถ้าอานรีไม่พูดคุณปู่ก็ไม่มีทางรู้ว่าอานรีรู้สึกยังไง เสียใจแค่ไหน”
“แก!”
“อานรีน้อยใจที่คุณปู่ไม่รักเท่าพี่น้องคนอื่น รู้สึกว่าตัวเองถูกกีดกันเป็นคนนอกใช่ไหมครับ แล้วทำไมอานรีถึงทำกับหลานเหมือนที่ตัวเองถูกกระทำละครับ ที่จริงแล้วผมว่าคนที่น่าจะเข้าใจความรู้สึกของพี่โชมากที่สุดคืออานรีด้วยซ้ำไป คนที่รู้ว่าพี่โชทุกข์แค่ไหนก็คืออานรี” ผมมองอานรีด้วยสายตาเจ็บปวด สีหน้าของพี่โชเมื่อครู่ยังติดตา
“การพยายามเหยียบย่ำคนอื่นให้ต่ำกว่า มันทำให้เรามีความสุขขึ้นได้จริงเหรอครับแต่ผมว่าถ้าอานรีอยากให้ใครสักคนรัก อานรีควรรักคนอื่นให้เป็นก่อน”
อานรีมองหน้าผมด้วยดวงตาเบิกโพลง ผมถอนใจออกมาเบาๆ “ผมหวังว่าอานรีจะรับฟัง”
ผมยกมือไหว้ เดินออกจากห้องไปโดยไม่มีเสียงใดหลุดลอดออกมาจากริมฝีปากสั่นระริกของอานรี ผมหวังจริงๆ ว่าอานรีจะเข้าใจ
“คุณปู่! ”
ผมชะงักเท้าเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ สีหน้าของคุณปู่เจ็บปวดจนผมใจหาย
“จะไปไหนก็ไปเถอะ”
“ครับ ขอโทษครับ” ผมยกมือไหว้คุณปู่ คิดว่าเวลานี้ไม่เหมาะที่จะแก้ตัวหรือพูดอะไรออกไป ผมก้าวผ่านคุณปู่ช้าๆ ในหัวคิดอะไรมากมาย ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน สูดลมหายใจเข้าลึกๆ หยุดเดิน หมุนตัวกลับไปหาคุณปู่
“คุณปู่ครับ” ผมเรียกท่านเบาๆ
คุณปู่หันมามอง แต่ไม่มีเสียงใดหลุดออกมา
“ผมเชื่อว่าคนบางคนก็แค่พยายามรักตัวเองเมื่อไม่มีใครแสดงออกว่ารัก พยายามทำให้ตัวเองสำคัญเพราะไม่มีใครให้ความสำคัญ พยายามไขว่คว้าทุกอย่างมาเป็นของตัวเองเพราะไม่มีใครหยิบยื่นให้ ผมว่าบางทีที่คนๆ นั้นทำลงไปก็เพราะไม่มีใครมองเห็นเขาเลย ผมขอโทษที่พูดแบบนี้กับคุณปู่ครับ” ผมยกมือไหว้คุณปู่อีกครั้ง ก่อนหมุนตัวจากมา
ผมไปหาพี่โชที่ห้องแต่ไม่พบ จึงเดินออกไปตามหาที่ชายหาด ไกลออกไปร่างสูงยืนนิ่งมองออกไปยังทะเลกว้าง ผมเร่งฝีเท้าเข้าไปหา
“พี่โชครับ” ผมแตะมือที่แผ่นหลังของพี่โช ร่างสูงค่อยๆ หมุนกลับมา
“ลี” จากสายตาเหมือนพี่โชเพิ่งนึกได้ว่ามีผมมาด้วย ผมยิ้มบางให้อีกฝ่าย
“ว่ายน้ำกันไหมครับ”
“หือ”
“ว่ายน้ำแข่งกัน”
“พี่เป็นแชมป์ว่ายน้ำนะ” พี่โชคุยเล่นกับผมก็จริงแต่จากสีหน้าผมรู้ว่าพี่โชยังรู้สึกอยู่มาก
“ออกแรงกันหน่อยไงครับ เดี๋ยวจะได้กินได้เยอะๆ”
เหมือนดวงตาของพี่โชที่มองผมจะอ่อนโยนลง
“จะได้กินได้เยอะๆ หรือพี่จะได้รู้สึกดีขึ้น”
ผมยิ้มกว้างให้พี่โช “ได้สองอย่างเลยไงครับ เขาบอกว่ากีฬาเป็นยาวิเศษไม่ใช่เหรอครับ”
ริมฝีปากพี่โชคลี่ออกเป็นรอยยิ้มบาง “ใช่ เพราะอย่างนั้นพี่ถึงชอบว่ายน้ำ”
หัวใจของผมหล่นวูบ สงสารคนตรงหน้าจับใจ ผมเพิ่งรู้ว่าเพราะอะไรพี่โชถึงชอบว่ายน้ำ เพราะจะได้ตัดขาดจากโลกภายนอก เพราะไม่ต้องมองใคร เพราะไม่ต้องการได้ยินอะไร เพราะการออกแรงมากๆ ทำให้เหนื่อยจนไม่อยากคิดอะไร เพราะการมีสมาธิจะทำให้ลืมความวุ่นวายในใจลงได้
“แต่ก็มีอีกวิธี”
“วิธีไหนครับ”
“แบบนี้” พี่โชหมุนตัวผม กอดเอวจากทางด้านหลัง วางคางไว้บนไหล่ “ขอพี่อยู่แบบนี้แป๊บหนึ่ง”
ผมวางมือลงบนแขนของพี่โช ตบเบาๆ ก่อนวางนิ่งไว้แบบนั้น สายตาจ้องมองไปยังทะเลด้านหน้า
“พี่โชครับ”
“หือ”
“ผมรักพี่โชครับ”
“อื้อ”
“รักมากๆ มากๆ มากๆ มากๆ”
“พอแล้ว” พี่โชหัวเราะเบาๆ
“ก็ผมรักพี่โชนี่ครับ”
“ดื้อ”
ผมยิ้มบางแม้รู้ว่าพี่โชจะไม่เห็น
“ดังนั้นช่วยมีความสุขมากๆ นะครับ เพราะมันจะทำให้ผมมีความสุขไปด้วย”
พี่โชเงียบไป ก่อนใบหน้าที่วางอยู่บนไหล่จะซบลงมาจนหน้าผากแนบชิด
“พี่เคยบอกลีแล้ว”
“อะไรครับ” ผมพยายามเดาว่าพี่โชพูดถึงเรื่องไหน
“ขอบคุณนะที่มองมา”
ดวงตาของผมอ่อนแสงลง ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง
“ครับ” แค่นี้ก็พอแล้ว แค่ได้รู้ว่าความรู้สึกของคนที่อยู่ด้านหลังดีขึ้นแล้ว
• • • • • • • •
“อานรีบ่นปวดหัวไม่ไปนะคะ อาคมสันต์เลยอยู่เป็นเพื่อน เราไปกันแค่นี้” ธารีเป็นคนบอกผม เมื่อถึงเวลารวมตัวกัน ผมกับพี่โชเดินเล่นไปเรื่อยๆ จนใกล้เวลานัดถึงกลับมาที่บ้านพัก
พี่โชพยักหน้ารับรู้ ส่วนผมได้แต่ถอนใจเบาๆ ยังดีที่คุณปู่ไปด้วยตามเดิม ไม่อย่างนั้นผมคงไม่สบายใจ ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น แต่ถ้าให้ผมเดา คุณปู่คงเดินจากมาโดยไม่ให้อานรีรู้ว่าได้ยิน ผมไม่รู้ว่าผมเดาถูกหรือเปล่า และคงไม่มีวันรู้ด้วย สิ่งเดียวที่ผมได้แต่หวังคือ หวังให้ทุกอย่างเป็นไปในทางที่ดีขึ้น เพื่อพี่โช เพื่อคุณปู่ และเพื่อตัวอานรีเอง ผมคิดว่าความสัมพันธ์บนโลกนี้ไม่มีอะไรสำคัญเท่าครอบครัวอีกแล้ว
“ขอบใจ”
คำพูดสั้นๆ เบาจนแทบไม่ได้ยิน ผมเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าตื่นตะลึง มองตามหลังคุณปู่ที่กำลังเดินไปขึ้นรถตู้คันใหญ่ รอยยิ้มค่อยๆ คลี่ออก บางที บางทีความหวังของผมอาจจะเป็นจริง
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271409 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก