ตอนที่ 42 : ครอบครัว (7)“ดีใจด้วยนะ” พี่เดียวยื่นขวดชาเขียวให้ผมก่อนนั่งลงข้างๆ บนอัฒจันทร์ วันนี้ผมมาดูพี่โชซ้อมแค่คนเดียว นะโมกับจอมขวัญกลับไปแล้ว
“ขอบคุณครับ แต่คุณปู่ยังไม่ได้อนุญาตให้ผมกับพี่โชคบกันนะครับ แต่ได้แค่นี้ในตอนนี้ผมก็ดีใจมากแล้ว”
“อดทนอีกนิด”
“ครับ” ผมยิ้มให้พี่เดียว
“ลี พี่ขออะไรอย่างได้ไหม”
“อะไรครับ” ผมลดขวดชาเขียวที่ยกขึ้นดื่มลง เพื่อฟังสิ่งที่พี่เดียวจะพูด
“อย่าเห็นแก่คนอื่นมากกว่าโช พี่ไม่อยากเห็นเพื่อนพี่กลับไปทุกข์อีก”
พี่เดียวสบตากับผมด้วยสายตาจริงจัง ผมคิดว่าพี่เดียวกลัวผมจะเลิกกับพี่โชตามที่คุณปู่ขอเพื่อเห็นแก่ท่าน
“ผมรักคุณปู่นะครับแต่ผมรักพี่โชมากกว่า เห็นแบบนี้ผมก็เห็นแก่ตัวเป็นเหมือนกัน” ผมยิ้มกว้างทั้งปากและตา พี่เดียวหัวเราะเบาๆ
“สมแล้วที่เป็นลี” พี่เดียวตบบ่าผมก่อนลุกขึ้นยืน “พี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเดี๋ยวโชตามมา อาจารย์เรียกคุยเรื่องงานคณะ”
“ครับ สู้ๆ นะครับ”
ผมมองตามหลังพี่เดียวเดินลงอัฒจันทร์ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้นผมจึงหยิบออกมาดู เบอร์นี้! คุณปู่! ผมรีบกดรับมือไม้สั่น
“สวัสดีครับ”
“อยู่ไหน” “ผมอยู่ที่สระว่ายน้ำที่มหา’ลัยครับ มาดูพี่โชซ้อม”
“โชซ้อมนานหรือเปล่า” “ประมาณสองถึงสามชั่วโมงครับ”
“ถ้าอย่างนั้นไปทำธุระเป็นเพื่อนปู่หน่อย สะดวกไหม” “ธุระ?” ผมขมวดคิ้ว “คุณปู่จะไปไหนเหรอครับ”
ปลายสายเงียบไป จนผมต้องลดโทรศัพท์ลงมาดูหน้าจอ ว่าสายหลุดไปแล้วหรือยัง
“ไปร้านแม่ของโช” !!!
ใจผมเต้นรัว เย็นวาบไปทั้งตัว “ไป..ไปร้านคุณป้า เอ่อ..ร้านแม่พี่โชเหรอครับ”
“ใช่ รู้จักใช่ไหม” “รู้..รู้จักครับ” ใจผมสั่นเพราะไม่รู้ว่าทำไมคุณปู่ถึงต้องการไปหาคุณแม่ของพี่โช สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตทำให้ผมไม่กล้าคาดหวังไปในทางที่ดี
“เดี๋ยวปู่จะให้คนขับรถไปรับที่มหา’ลัย อย่าเพิ่งบอกโชเรื่องนี้ ถ้ารู้โชไม่ยอมให้ไปแน่” “คือ..” เหงื่อผมตก สมองปั่นป่วน พยายามคิดว่าผมควรทำอย่างไร นี่เป็นการตัดสินใจที่สำคัญมาก ถ้าผมพาคุณปู่ไปแล้วมีอะไรเกิดขึ้นในทางไม่ดี ผมกับพี่โชมีโอกาสที่จะขาดกัน เพราะสิ่งเดียวในชีวิตของพี่โชที่ใครก็แตะต้องไม่ได้คือคุณแม่
“ลี” เสียงคุณปู่เรียกเมื่อเห็นว่าผมเงียบไป
“ครับ ได้ครับคุณปู่” ผมตัดสินใจได้ในที่สุด
หลังจากนัดแนะเวลาและสถานที่เรียบร้อยผมจึงวางสาย ความกังวลแผ่ไปทุกรูขุมขน สับสนว่าตัวเองตัดสินใจถูกหรือผิด ผมมองไปยังประตูทางเข้า พี่โชเพิ่งเดินผ่านเข้ามา ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ทุกคนมีหนทางของตัวเอง ผมก็เช่นกัน
“พี่โชครับ” ผมโบกมือเรียกให้ขึ้นมาหา พี่โชแตะนาฬิกาให้รู้ว่าไม่มีเวลาแล้ว แต่เพราะเป็นเรื่องสำคัญผมจึงวิ่งลง
“มีอะไร” พี่โชวางมือลงบนศีรษะผม แปลกที่ความรู้สึกร้อนรน วุ่นวายใจเมื่อครู่หายไปสิ้น
“เมื่อกี้คุณปู่โทรมาหาผมครับ บอกว่าอยากให้พาไปร้านคุณแม่พี่โช”
“ไม่!” สีหน้าของพี่โชเปลี่ยนไปทันที
ผมดึงมือพี่โชมาจับไว้ มองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น “อนุญาตเถอะนะครับ ให้ผมพาคุณปู่ไป มันอาจเป็นเปอร์เซ็นต์ที่น้อยนิดที่จะเป็นข่าวดี แต่ผมคิดว่ามันคุ้มที่จะลองเสี่ยง ไม่ใช่แค่เพื่อคุณปู่หรือเพื่อพี่โช แต่เพื่อคุณแม่ของพี่โชด้วย”
พี่โชยังยืนเงียบ ดวงตาฉายแววสับสน
“พี่โชเชื่อใจผมไหมครับ ผมจะปกป้องคนที่พี่โชรักให้ดีที่สุด”
เสียงถอนใจดังเบาๆ พี่โชสบตากับผม ดวงตาที่แข็งกร้าวเมื่อครู่อ่อนแสงลง “พี่ซ้อมเสร็จจะตามไป”
“ขอบคุณครับพี่โช” ผมบีบมือพี่โชเพื่อให้กำลังใจอีกฝ่ายและผมก็ต้องการกำลังใจเช่นกัน
รถของคุณปู่มารับผมตามเวลาที่นัดกันไว้ ตลอดระยะทางคุณปู่ถามเรื่องที่บ้านของผมเป็นส่วนใหญ่ ผมตอบทุกคำถามด้วยความเต็มใจ เพราะรับรู้ได้ว่าคุณปู่ถามเพราะอยากรู้ ไม่ได้ดูถูดูแคลน
“ที่นี่ครับ”
คุณปู่หยุดยืนอยู่หน้าร้านมองไปรอบๆ ก่อนพยักหน้าให้ผมเดินนำเข้าไป
“สวัสดีค่ะ” คุณแม่ของพี่โชหันมากล่าวทักทายลูกค้าเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูหน้าร้าน รอยยิ้มบนใบหน้าจางหายอย่างรวดเร็ว สีหน้าซีดเผือด เมนูในมือร่วงหล่นลงสู่พื้น ก่อนจะรีบก้มลงไปเก็บ
“สวัสดีค่ะคุณท่าน” คุณป้ายกมือขึ้นไหว้คุณปู่ด้วยมือไม้สั่นเทา ผมยกมือขึ้นไหว้ท่านเช่นกัน
“ฉันมาทานข้าว”
“เชิญ..เชิญค่ะ” คุณป้ารีบเดินนำไปที่โต๊ะ ผมนั่งลงตรงข้ามกับคุณปู่ คุณยื่นเมนูให้แต่คุณปู่ไม่รับ
“สั่งอาหารแนะนำของที่นี่มาให้สักสามสี่อย่างก็พอ ลีจะสั่งอะไรไหม”
“ไม่ครับ”
“งั้นเอาแค่นั้น”
“รอสักครู่นะคะคุณท่าน ดิฉันจะรีบไปจัดการให้เลยค่ะ”
คุณป้ารีบเดินเข้าไปในครัว คุณปู่มองตามไป สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย หนี่งในนั้นผมคิดว่าคุณปู่กำลังรู้สึกผิด
อาหารถูกนำมาวางตรงหน้า คุณป้ายืนอยู่ข้างโต๊ะ ผมรู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศที่เกิดขึ้น จะเชิญคุณป้านั่งแทนคุณปู่ก็ทำไม่ได้ จะพูดอะไรออกไปก็กลัวจะผิดเวลา
“ทานให้อร่อยนะคะคุณท่าน” คุณป้าค้อมศีรษะลง
“ขอบคุณครับคุณป้า” ผมยกมือไหว้ ส่งยิ้มให้
“จ้ะ” คุณป้ายิ้มเจื่อนตอบผม “ตามสบายนะ ป้าไปดูงานในครัวก่อน”
“ครับ”
“สบายดีไหม”
ผมเห็นคุณป้าชะงัก ไหล่ทั้งสองข้างสั่นน้อยๆ ในจังหวะที่หันกลับมา
“สบายดีค่ะท่าน”
“ไม่เจ็บไม่ป่วยนะ”
“ค่ะ”
“ดีแล้ว”
การสนทนามีเพียงแค่นั้นจริงๆ ก่อนที่คุณป้าจะแยกไป ผมหลุบสายตาลงมองจานข้าว เพราะกลัวคุณปู่จะมองเห็นรอยยิ้มในนั้น
ผมไม่คิดจะดึงแม่ของพี่โชไว้ และไม่คิดพยายามให้ทั้งสองคนพูดจากัน บางอย่างไม่สามารถเปลี่ยนได้ในทันที แค่นี้คุณปู่ก็คงใช้ความพยายามมากแล้ว ควรปล่อยให้ทุกอย่างค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป
ผมชวนคุณปู่คุยเรื่องอื่นระหว่างทานข้าว ถามเรื่องบริษัทว่าทำอะไร พอเป็นเรื่องงานที่ท่านรักและสร้างมาด้วยตัวเอง คุณปู่คุยได้เยอะและดูมีความสุขมาก
เราสั่งข้าวเหนียวมะม่วงมาทานปิดท้าย ก่อนคุณปู่จะเรียกคิดเงิน คุณป้าไม่ยอมรับ แต่ไม่สามารถขัดคำสั่งของคุณปู่ได้
คุณป้าเดินออกมาส่งผมกับคุณปู่ที่หน้าร้าน ยกมือไหว้คุณปู่อย่างนอบน้อม
“ขอบคุณมากค่ะคุณท่านที่แวะมา” ผมสังเกตว่าดวงตาของคุณป้าเป็นสีแดงเรื่อ มีหยดน้ำคลออยู่ภายใน
“อาหารอร่อยดี”
“ขอบคุณค่ะคุณท่าน”
คุณปู่เงียบเหมือนจะไม่พูดอะไร แต่แล้วประโยคหนึ่งก็ดังขึ้น
“เรียกคุณพ่อก็พอ”
สีหน้าของคุณป้าตื่นตะลึง ริมฝีปากสั่น หยดน้ำตาค่อยๆ ไหลลงมา
“ฉันกลับล่ะ”
“ค่ะ ค่ะ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณจริงๆ”
คุณป้าระล่ำระลักพูด คุณปู่ยิ้มนิดเดียว นิดเดียวจริงๆ ก่อนเดินตรงไปที่รถ ที่มีคนขับรอยืนรออยู่
ผมมองตามหลังคุณปู่ ก่อนหันมาหาคุณป้า ผมยิ้มกว้างเดินเข้าไปกอดคุณแม่เบาๆ
“ผมไปส่งคุณปู่ก่อน เดี๋ยวกลับมาใหม่ครับ”
ผมเร่งฝีเท้าตามคุณปู่ไปที่รถ แจ้งท่านว่าผมจะกลับเอง เพราะจะอยู่ที่ร้านต่อ คุณปู่พยักหน้ารับรู้ รับไหว้ผมและขึ้นรถไป ผมคิดว่าคุณปู่เองก็คงอยากอยู่คนเดียวในช่วงเวลาแบบนี้
ผมยืนนิ่งอยู่กับที่ หลังจากรถคุณปู่เคลื่อนออกไปแล้ว มองกลับไปที่ร้าน ผมคิดว่าผมยังไม่ควรเข้าไปในตอนนี้ ผมเจอคุณแม่พี่โชไม่กี่ครั้ง ท่านเองก็คงไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ผมเห็น ผมจึงตัดสินใจไปเดินเล่นที่ร้านหนังสือใกล้ๆ ส่งข้อความบอกพี่โชว่าถ้ามาถึงร้านแล้วให้โทรบอกผมด้วย
พี่โชมาถึงเร็วกว่าที่ผมคิด ผมคาดว่าพี่โชน่าจะโดดซ้อมช่วงท้ายมา สงสัยพรุ่งนี้ต้องช่วยพี่โชทำความสะอาดสระว่ายน้ำอีกแล้ว
พี่โชนั่งลงตรงข้ามคุณป้าจับสองมือของท่านเอาไว้บนโต๊ะ ส่วนผมนั่งเงียบๆ อยู่ข้างพี่โช
แม้คุณป้ากับคุณปู่คุยกันเพียงไม่กี่ประโยค แต่คุณป้ากลับดูมีความสุขมาก เล่าให้พี่โชฟังไปปาดน้ำตาไป สายตาของพี่โชที่มองคุณป้าอ่อนโยนจนผมรู้สึกอบอุ่นไปด้วย
“ขอบใจมากนะลี” คุณป้าหันมามองผม
“ผมไม่ได้ทำอะไรเลยครับ” ผมรีบปฏิเสธ
“โชเล่าให้ป้าฟังมานานแล้ว ว่าลีทำให้คุณปู่อ่อนลงมาก”
“ผมไมได้ทำอะไรจริงๆ ครับ” ผมยกมือลูบท้ายทอยแก้เขิน
“ถ้าแม่เข้มแข็งเหมือนลีสักนิดก็คงดี ถ้าแม่ลุกขึ้นสู้ตั้งแต่ตอนนั้น พ่อกับโชก็คง...” น้ำตาคุณป้าไหลเป็นทาง พี่โชกระชับมือที่จับ ช่วยปลอบคุณป้าให้รู้สึกดีขึ้น
“ไม่จริงครับคุณป้า ผมไม่ได้เก่งอะไรเลย แต่เพราะคุณปู่เคยรู้แล้วว่าการสูญเสียคนที่รักไปเป็นยังไง เพราะคุณลุงกับคุณป้าถึงทำให้คุณปู่ดีกับผมครับ” ผมคิดว่าผมพูดไม่ผิด ทุกอย่างคงไม่ง่ายขนาดนี้ ถ้าไม่เป็นเพราะคุณปู่เคยได้รับบทเรียนมากจากครั้งคุณพ่อของพี่โช
“ลีพูดถูก” พี่โชเห็นด้วยกับผม “ผมรู้ว่าแม่ทำดีที่สุดแล้ว”
“ขอบใจมากลูก” แม่พี่โชบีบมือลูกชาย ก่อนยกมือขึ้นป้ายน้ำตาออก
“ดูสิแม่มัวแต่ดีใจการงานไม่ทำ ป่านนี้ข้างในบ่นแย่แล้ว โชจะทานอะไรไหมลูก เดี๋ยวแม่จะได้สั่งให้เขาทำให้”
“เอาผัดกะเพราทะเลก็ได้ครับ” พี่โชหันมามองผม
“ผมอิ่มแล้วครับ เมื่อกี้กินเยอะเลย” ผมลูบท้องโชว์ “แต่ได้ข้าวเหนียวมะม่วงอีกจานก็ดีครับ เมื่อกี้ตักแบ่งกับคุณปู่ ท่าทางคุณปู่จะชอบมากผมกินไม่ทัน”
“หึๆ งั้นเดี๋ยวป้าเอามาให้จานใหญ่ๆ เลยดีไหม”
“ดีครับ” ผมยิ้มกว้างประจบคุณแม่ของพี่โช
หลังจากคุณป้าลุกไปแล้ว พี่โชย้ายไปนั่งฝั่งตรงข้ามแทน สองมือกอดอก มองผมด้วยใบหน้าติดรอยยิ้มมุมปาก
“อะไรครับ” ผมยกมือขึ้นลูบหน้าเผื่อมีอะไรติด
“ทำไมถึงเก่งนัก”
“อ้าวเมื่อกี้ยังว่าผมไม่เก่งอยู่เลย” ผมแกล้งแซวพี่โช
“ลีทำได้ยังไง”
ผมยิ้มบาง เลิกล้อเล่น “ผมไม่ได้ทำอะไรเลยครับ เป็นเพราะคุณปู่รักพี่โช ทุกอย่างมันถึงเกิดขึ้น”
พี่โชถอนใจออกมาเบาๆ “พี่ไม่เคยคิดจะทำอะไรก่อนหน้านี้เลย ไม่คิดด้วยซ้ำว่าเราจะหันหน้าเข้าหากันได้”
“เพราะสิ่งที่พี่โชเจอมาครับ ถ้าเป็นผมก็คงคิดเหมือนพี่โช สิ่งที่เราเจอหล่อหลอมให้เราเป็นอย่างที่เราเป็น”
“โลกของพี่กับลีคงต่างกันมาก”
ผมอยากบอกว่าไม่ใช่ แต่มันเป็นเรื่องจริง ผมมาจากครอบครัวที่รักกันมาก เล่าทุกเรื่องให้กันฟัง คอยให้กำลังใจ ค่อยผลักดัน ผมเชื่อว่าพี่โชกับคุณแม่ก็คงเป็นอย่างนั้น เพียงแต่คุณแม่ไม่ใช่คนเดียวที่เป็นครอบครัวของพี่โช ทุกอย่างระหว่างเราถึงต่างกัน
พ่อกับแม่ของผมสอนเสมอว่าไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามให้ดูที่เจตนาเป็นหลัก มันอาจจะทำได้ยากแต่ถ้าเราคอยเตือนตัวเองไว้แบบนั้น เราจะอยู่ในสังคมได้อย่างมีความสุข ในขณะเดียวกันก็ไม่ถูกหลอกง่ายๆ ด้วยเช่นกัน
ผมรู้ว่าคุณปู่รักพี่โชถึงทำลงไปแบบนั้น ทุกครั้งที่คุณปู่พูดไม่ดีกับผมกับพี่โช ผมจะบอกตัวเองว่าเพราะคนๆ นี้รักพี่โชมาก ความรู้สึกไม่พอใจเดือดดาลใจจะค่อยๆ หายไป ไม่ว่าคำพูดของคุณปู่จะประชดประชันแค่ไหน น้ำเสียงจะเป็นอย่างไร ถ้าเรามองข้ามไปที่ต้นเหตุ เราจะรู้ว่ามันมาจากความเป็นห่วง ดังนั้นผมจึงถามตัวเองทุกครั้งว่าเขาทำลงไปเพราะอะไร คิดให้ดีก่อนที่จะผมจะทำอะไรลงไป จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจภายหลัง
ผมไม่ใช่คนดี ผมเป็นแค่คนที่พยายามทำให้ตัวเองมีความสุข การโกรธเกลียดใครน้อยลง คนที่มีความสุขมากที่สุดก็คือตัวเราเอง
“แล้วตอนนี้โลกของเราสองคนเป็นยังไงครับ” ผมส่งยิ้มทะเล้นให้พี่โช
“ก็ยังต่างกันอยู่ดี พี่คงทำอะไรประหลาดๆ แบบเราไม่เป็น”
“อ้าวว” ผมลากเสียงยาว แกล้งทำปากยื่นปากยาว
“หึๆ ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ โลกนี้มีคนน่ารักอย่างลีคนเดียวก็พอ”
ผมตะลึงตาค้าง ไม่อยากเชื่อว่ามันจะออกมาจากปากผู้ชายเย็นชาอย่างพี่โช แล้วดูรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นสิ ผมเชื่อแล้วว่าเมื่อคนเรามีความสุขและความสบายใจ มันจะออกมาทางสีหน้าและท่าทาง มันจะดีขึ้นไปอย่างดีเรื่อยๆ แม้แต่เรื่องของอานรี
ผมอมยิ้มเมื่อนึกไปถึงสิ่งที่คุณปู่บอกผมก่อนแยกกัน คุณปู่บอกว่าจะแวะไปหาอานรีที่บ้านแล้วจะอยู่ทานข้าวเย็นที่นั่น มันเป็นเรื่องยากที่จะคนปากแข็งอย่างคุณปู่ พี่โช อานรี จะลุกขึ้นมาพูดความในใจที่มีต่อกัน ขอเพียงจากวันนี้ไป ทุกคนรู้ว่ามีคนที่รัก มีคนที่เรียกได้ว่าเป็นครอบครัว มีคนเป็นห่วง เอาใจใส่ ดูแลกัน แค่นั้นก็น่าจะพอแล้ว
“ยิ้มอะไร” พี่โชถามผม
“ยิ้มดีใจที่มีแฟนหล่อครับ”
“หึๆ”
“เขินอะซี่” ผมทำสีหน้าล้อเลียน เลยโดนพี่โชผลักหัวเบาๆ หนึ่งที
“ข้าวเหนียวมะม่วงมาแล้วกินไป อย่าพูดมาก”
“ห้ามแย่งเด็ดขาดครับ” พอพนักงานวางจานลง ผมรีบดึงจานเข้ามาใกล้ตัว ทำท่าหวง พี่โชหัวเราะเสียงดัง ดวงตาเป็นประกาย เป็นใบหน้าที่น่ามอง และเป็นเสียงหัวเราะที่เพราะที่สุดสำหรับผมจริงๆ
ครอบครัวคือความสุข ผมคิดว่าประโยคนี้ยังใชได้ดีเสมอ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
หนูมาลีจะออกเป็นรูปเล่มกับสนพ.เฮอร์มิทนะคะ รายละเอียดต่างๆ ติดตามได้ที่เพจสนพ. เย็นนี้ค่า
>>Hermit Books<< ขอบคุณค่ะ
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271431 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก