ตอนที่ 45 : ของรางวัลผมนั่งอยู่บนอัฒจันทร์ที่เต็มไปด้วยผู้คน มองตรงไปยังร่างสูงที่ยืนเตรียมพร้อมสำหรับการแข่ง อดยิ้มขำคุณปลาฉลามของผมไม่ได้
สีหน้าของพี่โชดูหงุดหงิดเล็กน้อย ไม่เรียบเฉยเหมือนทุกครั้ง สาเหตุน่ะเหรอ ผมหันกลับมามองข้างกาย แถวด้านบนเป็นที่นั่งของ คุณปู่ อายุทธ อาแก้ว พี่ธามและพี่นอร์ท แถวเดียวกับผมมีธัน น้องธารี ป้าตาลคุณแม่ของพี่โช นะโมและจอมขวัญ เป็นวันที่กองเชียร์เยอะมาก เยอะจนโดนพี่โชไล่กลับเพราะทำให้เสียสมาธิ แต่ไม่มีใครกลับแม้แต่คนเดียว อันที่จริงผมว่าพี่โชเขินมากกว่า
เสียงประกาศรายชื่อผู้เข้าแข่งขันดังขึ้น ไล่จากลู่ว่ายที่หนึ่งมาเรื่อยๆ จนถึงพี่โช ร่างสูงก้าวขึ้นยืนบนแท่น พี่โชหันหน้ามาทางอัฒจันทร์ ผมรีบหยิบหมวกสีแดงที่สวมอยู่ขึ้นมาโบกไปมา ถึงแม้จะอยู่ห่างกันพอสมควรแต่ผมคิดว่าพี่โชกำลังยิ้ม หวังว่าเสื้อยืดสีแดงสด กับหมวกสีแดงของผมจะเด่นพอ
เป็นการเชียร์ที่สนุกที่สุดตั้งแต่ผมเคยเชียร์พี่โชมา ผมคิดว่ากำลังใจจากทุกคนเป็นส่วนผลักดันให้พี่โชอยากเอาชนะมากยิ่งขึ้น เพราะเวลาที่พี่โชทำได้น้อยกว่าเวลาที่ซ้อมไปหลายวินาที
ผมลอบมองคุณปู่เป็นระยะ แม้ท่านจะนั่งนิ่งที่สุดในบรรดากองเชียร์ทั้งหลาย แต่ผมรู้ว่าคุณปู่มีความสุขที่ได้มาเห็นชัยชนะของหลานด้วยตาของตัวเอง
หลังจากพี่โชขึ้นรับเหรียญเรียบร้อย พี่นอร์ทก็นำทีมลงจากอัฒจันทร์ จอมขวัญรับหน้าที่เป็นตากล้องหลัก ช่วยถ่ายรูปให้กับทุกคน สลับกับพี่นอร์ทและนะโมเพื่อให้จอมขวัญมีรูปกับคนอื่นบ้าง
คุณปู่กับคุณแม่ของพี่โชยังพูดคุยกันน้อย แทบจะนับคำได้แต่ก็เป็นการเริ่มต้นที่ดี โชคดีที่อาแก้ว กับน้องธารีมาด้วย คุณแม่ของพี่โชจึงมีเพื่อนคุย ไม่เหงาหรืออึดอัดจนเกินไป
หลังจากกองเชียร์ถ่ายรูปกับนักกีฬาจนพอใจแล้ว พี่โชถอดสายคล้องเหรียญที่คอออก สายตาตกลงมองเหรียญในมือ ก่อนเงยหน้าขึ้นมองผม
ผมคิดว่าพี่โชจะส่งเหรียญให้แต่พี่โชเพียงแค่ยิ้ม พับสายคล้องเหรียญให้เรียบร้อย และยื่นมันให้กับคุณปู่
“รางวัลสำหรับการแข่งวันนี้ครับ”
“เราให้ปู่เหรอ”
“ครับ” พี่โชพยักหน้า ผมเห็นสีหน้าประหลาดใจของคุณปู่ ก่อนมือของผู้ที่ผ่านชีวิตมานานจะยื่นออกไปรับ ผมเห็นมันสั่นน้อยๆ
“ขอบใจ”
คุณแม่ของพี่โชมีน้ำตาคลอตา ผมเห็นคุณป้ายกมือขึ้นจับล็อกเก็ตที่ห้อยคอ พี่โชเคยบอกผมว่าด้านในเป็นรูปของคุณพ่อ คุณป้าคงอยากให้ท่านได้รับรู้ด้วย
“ยินดีด้วยนะโช” อายุทธรับกล่องจากธันส่งให้พี่โช มันเป็นกล่องนาฬิกา สีหน้าของพี่โชลังเลแต่สุดท้ายก็ยื่นมือออกไปรับ
“ขอบคุณครับอา”
“ผมเลยอดฮุบไว้เลยครับ พี่โชเก่งมาก” ธันยกนิ้วโป้งให้พี่ชาย
“โชต้องอยู่จนแข่งจบหมดหรือเปล่า” อายุทธถามพี่โช
“ใช่ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นอาพาปู่กลับบ้านก่อน”
“ครับอายุทธ”
คุณปู่หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาเปิด เงินจำนวนหนึ่งถูกส่งให้พี่โช “เอาไปเลี้ยงฉลองกัน”
พี่โชมองเงินในมือคุณปู่ สีหน้าเคร่งเครียดขึ้น หัวใจของผมเต้นตึกตัก ไม่มีใครรู้ว่าพี่โชทิ้งปมในใจไปได้มากน้อยแค่ไหน เงินคือต้นเหตุของหลายๆ เรื่องที่ผ่านมา
โครกกก
ทุกสายตามองไปยังนะโม เจ้าตัวรีบยกมือขึ้นกุมท้องทำหน้าเหรอหรา พี่โชหัวเราะเบาๆ ยื่นมือออกไปรับเงินจากคุณปู่
“ขอบคุณครับ ผมจะพาทุกคนไปเลี้ยง”
“งั้นเอาไปอีก” คุณปู่เปิดกระเป๋าสตางค์ แต่ถูกพี่โชห้ามเอาไว้
“แค่นี้ก็พอครับ”
“จะพอเหรอ” คุณปูลังเล
“พอครับคุณปู่ ผมจะกินให้อร่อยเลย” ผมช่วยสนับสนุนพี่โชอีกเสียง ส่งยิ้มกว้างให้คุณปู่
“ตามใจ” คุณปู่ยอมเก็บกระเป๋าสตางค์ ผมคิดว่าคุณปู่คงอยากให้พี่โชทั้งหมดในกระเป๋าเพราะความดีใจ
“โช แม่กลับเลยนะจ้ะ จะเข้าไปเปลี่ยนน้านุ่มที่ร้าน”
“ครับ เดี๋ยวแม่เอารถไป ผมไปหยิบกุญแจให้”
“ไม่เป็นไรจ้ะ แม่นั่งแท็กซี่ดีกว่า โชเอาไว้ขับกลับเถอะ แข่งมาเหนื่อยๆ”
“ผมไม่เหนื่อยครับ”
“เดี๋ยวอาไปส่งเอง” อายุทธเสนอไปส่งแม่พี่โชที่ร้าน
“ไม่เป็นไรค่ะ ใกล้ๆ แค่นี้เอง”
“เห็นธารีบอกว่าอาหารที่ร้านอร่อย ผมกับแก้วยังไม่เคยไปทาน จะได้ถือโอกาสแวะไปชิม”
“ดีค่ะธารีอยากไป” น้องธารีรีบสนับสนุน คุณแม่ของพี่โชมีสีหน้าเกรงใจแต่สุดท้ายก็ตกลง
“ธามจะกลับพร้อมกันเลยไหม” อายุทธหันไปถามลูกชายคนโต
“ยังครับ”
อายุทธมองลูกชายด้วยสายตาเหมือนขำอะไรบางอย่าง มือใหญ่ตบลงบนบ่าของพี่ธาม
“โชคดี”
อายุทธพาทุกคนกลับบ้านก่อน เหลือเพียงพี่ธามที่นั่งรอพี่โชอยู่กับพวกผม ผมแปลกใจนิดหน่อย แต่ไม่ถึงกับติดใจ
• • • • • • • •
หลังจากพี่โชกับพี่เดียวเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย พวกเราลงความเห็นกันว่าจะไปกินที่ร้านอาหารอีสานแถวบ้านพี่โช ร้านที่ทำให้ผมรู้จักบ้านของอีกฝ่าย
เราเดินทางด้วยรถสามคัน ผมไปกับพี่โช พี่เดียวไปกับพี่นอร์ท ส่วนนะโมถูกพี่ธามบังคับให้นั่งไปเป็นเพื่อนโดยมีจอมขวัญพ่วงไปด้วย
อาหารมื้อง่ายๆ แต่ใช้เวลากินถึงชั่วโมงกว่าเพราะมัวเพลินกับการคุย พี่โชยังคงคอนเซ็ปต์พูดน้อย แต่ไม่นั่งหน้าบึ้งเหมือนเมื่อก่อน ตลอดการสนทนาพี่โชหันมาสบตาผมบ่อยๆ มันเป็นเรื่องเล็กๆ ที่ทำให้หัวใจพองโต
เราจบมื้ออาหารด้วยการแย่งกันจ่ายเงิน พี่ธามอยากเป็นคนจ่ายเองในฐานะผู้ใหญ่ แต่พี่โชยืนยันจะใช้เงินที่คุณปู่ให้จ่าย สุดท้ายพี่โชก็ชนะ เพราะพวกผมลงความเห็นว่าคุณปู่แก่กว่าพี่ธาม
ผมกับพี่โชส่งทุกคนขึ้นรถ พี่ธามอาสาไปส่งจอมขวัญกับนะโมให้ ส่วนพี่เดียวกลับกับพี่นอร์ทเหมือนเดิม
ผมหันไปมองพี่โชเมื่อรถทั้งสองคันแล่นออกไปแล้ว
“อยากกินไอศกรีมไหม เงินคุณปู่ยังเหลือ” พี่โชแบมือให้ผมดูเงิน
“กินครับ” ผมยิ้มขำพี่โช ไม่คิดจะเก็บเงินไว้เลยใช่ไหมนี่
เราเดินไปยังร้านขายของชำที่หัวมุม ผมได้ไอศกรีมโคนมาหนึ่งแท่ง แต่พี่โชไม่ซื้ออะไรเลย
“มาเถอะ”
ดวงตาของผมเบิกกว้างขึ้น เมื่อพี่โชเอื้อมมือมาจับมือผม มือของเราประสานเข้าด้วยกัน ขณะที่เดินผมอดมองมือของเราไม่ได้ มันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
พี่โชพาผมเข้าไปนั่งในห้องรับแขก ดึงไอศกรีมจากมือผมไปแกะกระดาษให้ก่อนส่งคืน
“ยิ้มเหมือนแก้มจะแตก” พี่โชหัวเราะขำสีหน้าผม
“ก็คนมันมีความสุขนี่ครับ” ผมชอบความใส่ใจเล็กๆ น้อยๆ ที่พี่โชมีให้ อดยิ้มเมื่อคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ไม่ได้
“เห็นคุณปู่ทำเฉยๆ แบบนั้น ความจริงดีใจมากนะครับ ที่พี่โชเอาเหรียญรางวัลไปให้”
“พี่รู้”
“ผมดีใจที่พี่โชเอาให้คุณปู่ มันดีมากๆ เลยครับ”
“พี่ก็คิดอย่างนั้น”
“คุณปลาฉลามของผมน่ารักที่สุด” ผมยิ้มปลื้ม ชมอีกฝ่าย
พี่โชหันมามองหน้า ริมฝีปากยกยิ้มแปลกๆ ดวงตาเป็นประกาย
“พี่จะเสียคะแนนเยอะไหม ถ้าบอกว่า...”
“ว่าอะไรครับ” ผมเร่งพี่โช เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมพูดต่อให้จบ
“ว่า..พี่ทำเพราะรู้ว่าลีอยากให้ทำแบบนั้น”
ผมพยายามกลั้นยิ้ม หวังจะทำหน้าดุแต่มันทำไม่ได้จริงๆ ใครบ้างจะไม่มีความสุขเมื่อได้ยินแบบนี้ อีกอย่างผมมั่นใจว่าพี่โชเองก็อยากเอาให้คุณปู่เช่นกัน
“โดนตัดสิบคะแนนครับ” ผมแกล้งทำหน้าโหด
“จากเท่าไหร่”
ผมยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ชะโงกหน้าไปกระซิบใกล้ๆ “จากร้อยยี่สิบครับ เต็มหนึ่งร้อยคะแนน”
“หึๆ” พี่โชจับศีรษะผมโยกเบาๆ “เจ้าตัวร้าย”
“วันนี้ผมมีความสุขจังเลยครับ”
“อืม”
“คุณปู่กับป้าตาลก็คงมีความสุขเหมือนกัน”
จู่ๆ พี่โชก็หัวเราะออกมา ผมเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย
“มีอะไรเหรอครับ”
“วันก่อนพี่บอกปู่ว่าจบแล้วจะไม่ไปทำงานที่บริษัท ท่าทางหัวเสียน่าดู คงไม่มีความสุขเท่าไหร่” พี่โชหัวเราะเบาๆ ผมมองใบหน้านั้น มองรอยยิ้มมุมปาก มองดวงตาที่เหมือนกำลังขำอะไรบางอย่าง ผมองมันด้วยความสุข เพราะผมรู้ว่าพี่โชพูดอย่างมีความสุข เป็นการถกเถียงกันด้วยความรักไม่ใช่เอาชนะ และต่างรับรู้ถึงความห่วงใยที่มีต่อกัน
“ไม่เป็นไรครับ พี่โชไม่ทำผมจะไปทำเอง”
“หือ?”
“ผมจะยึดตำแหน่งพี่โชเอง”
“หึๆ” พี่โชหัวเราะ ดวงตาที่มองมาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “จะยึดอะไรก็ยึดเถอะ”
“ตรงนี้ด้วยนะครับ” ผมใช้นิ้วชี้จิ้มที่หัวใจของพี่โช
มือใหญ่ยกขึ้นจับมือของผม ดวงตาของเราสบกัน
“มันเป็นของลีอยู่แล้ว”
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มบางด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่ดี
ในจังหวะที่มือถูกปล่อย ผมขยับตัวเข้าหาพี่โช แตะริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากหนา ทิ้งน้ำหนักลงไปก่อนถอนริมฝีปากออก ความร้อนแผ่ไปทั่วหน้า ผมหลุบตาลงต่ำด้วยความเขิน
“ผมยังไม่ได้ให้ของรางวัลเลยครับ ที่พี่โชชนะวัน...อื้อ”
ผมพูดได้แค่นั้นก่อนที่มือใหญ่จะดึงผมเข้าไปแนบชิด ริมฝีปากร้อนทาบทับลงมาบดเบียด ดูดดึง ราวกับโหยหามานาน ปลายลิ้นไล้ไปตามแนวฟัน ก่อนสอดเข้ามาหยอกเย้าเกี่ยวกระหวัดลิ้นนุ่มภายใน ลมหายใจของผมขาดเป็นห้วงๆ แขนขาสั่น พี่โชถอนริมฝีปากออก สบตากับผม ยิ้มบาง ก่อนริมฝีปากจะแตะแต้มลงมาอีกครั้ง แต่คราวนี้อ่อนหวานและนุ่มนวล
“แบบนี้สิถึงจะเรียกว่าของรางวัล”
พี่โชจับใบหน้าของผมไว้ด้วยสองมือ ผมเขินแต่ก็สบตาโดยไม่หลบ
“ก็ผมจูบไม่เก่งนี่ครับ”
“ไม่เป็นไร พี่จะจูบลีเอง”
พี่โชแตะริมฝีปากที่ปลายจมูกผม ก่อนถอยหน้าออก เรายิ้มให้กันด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสุข
ผมรวบรวมความกล้าพูดขึ้นมา “เอาไว้พี่โชได้เป็นทีมชาติเมื่อไหร่ ผมจะเตรียมของรางวัลใหญ่ๆ ให้เลยครับ”
ดวงตาของคุณปลาฉลามลุกวาว เล่นเอาหน้าผมแดงเรื่อ แต่ยังทำเป็นกล้า สบตากับอีกฝ่าย
“สัญญากับพี่นะ”
“สัญญาครับ” ผมพยักหน้า
“พี่ขอเครื่องเล่นพีเอสพีตัวใหม่ รีบๆ เก็บเงินเข้าล่ะมันคงอีกไม่นา”"
“หา!” ดวงตาผมเบิกกว้าง ปากอ้าค้าง
พี่โชหัวเราะเสียงดังลั่น ก่อนจะช่วยปิดปากให้ผมด้วยริมฝีปากของตัวเอง เสียงกระซิบดังขึ้นเบาๆ หลังจากนั้น
“ถึงวันนั้นพี่จะมาขอรับทั้งหมดที่เป็นหนูมาลี รอพี่ด้วยนะครับ”
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271464 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก