ตอนที่ 47 : การโคจรของโลก
-ปลาฉลาม-“มีอะไรก็พูดมา” ผมวางตะเกียบลง สังเกตเห็นอาการแปลกๆ ของเพื่อนมาสักพัก นอร์ทมองผมเหมือนอยากพูดอะไรแต่สุดท้ายก็ไม่พูด
“มึงถามมาก็ดีงั้นกูเล่าเลย” นอร์ทวางตะเกียบลง สีหน้าจริงจัง
“มึงควรทำอย่างนั้นนานแล้ว”
“เรื่องของลี เดี๋ยว..มึงไม่ตื่นตัวหน่อยเหรอวะ” นอร์ทถามเมื่อผมยังนั่งเฉย
“มึงจะเล่าหรือจะเอาแต่ถามกู”
“ตกลงนี่กูเดือดร้อนแทนมันมากไปไหม” นอร์ทหันไปถามเดียว
“เอาน่า มึงก็อย่าเพิ่งโวยวาย เล่าให้จบก่อน” เดียวช่วยไกล่เกลี่ยให้ผม
“ก็ได้ กูไปเจอคนเอารูปลีลงเพจคิ้วบอย ถ่ายตอนลีไปเชียร์มึง ต้องยอมรับว่าฝีมือดีฉิบหาย ลีออกมาน่ารักทุกรูป โดยเฉพาะรูปที่ยิ้ม แถมลงไอจีของลีให้ด้วย”
“แค่นั้น?” ผมถามนอร์ท
“แค่นั้นอะไรวะ มีผู้ชายมาคอมเม้นต์ชมว่าลีน่ารัก อยากจีบ ถามไอ้เดียวดูก็ได้ มันก็เห็นเหมือนกัน”
“กูเห็นแล้วแต่กูว่าไม่มีอะไร อย่างเก่งก็ทำมึงรำคาญใจนิดๆ หน่อยๆ” เดียวไม่มีอาการร้อนใจเหมือนนอร์ท
“มึงฟังแล้วคิดยังไง” นอร์อยากรู้ความคิดเห็นผม
“ไม่คิดยังไง” ผมหยิบตะเกียบขึ้นมากินต่อ “กูรู้นิสัยของลีดี ไม่เคยห่วงเรื่องพวกนั้น”
“ดีแล้ว อย่าใส่ใจเลย” เดียวเห็นด้วยกับผม
“แต่ก็ขอบใจนะที่บอก” ผมขอบคุณนอร์ท เรื่องที่ได้ยินทำให้ผมรำคาญใจนิดหน่อยอย่างที่เดียวพูด แต่มันก็แค่นั้นเพราะผมไว้ใจลี
• • • • • • • •
“ตัวจริงโคตรน่ารัก”
ผมได้ยินคำพูดสั้นๆ ในจังหวะที่เดินสวนกัน ผมหันไปมองเห็นเพียงด้านหลังของผู้ชายสองคนที่เดินคุยกัน
“วันนี้พี่โชเท่สุดๆ เลยครับ” ลีกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาผม รอยยิ้มสดใส ดวงตาเป็นประกาย
“หยุดยิ้มได้แล้ว”
“ครับ?” ลีทำหน้าเหวอ
“ไม่มีอะไร กลับกันเถอะ” ผมพาดมือไปบนไหล่ของลี
“พี่โชไมไปทานข้าวกับเพื่อนเหรอครับ เห็นพี่เดียวบอกว่าพี่ปืนจะเลี้ยง”
“งั้นเหรอ พี่ยังไม่ได้คุยเพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ลีไปด้วยกันสิ”
“อย่าดีกว่าครับ ยังไงผมก็เป็นคนนอก ถ้าทุกคนพาแฟนไปด้วยคงไม่ดี พี่ปืนกระเป๋าแบนแน่เลย” ลีชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ กระซิบประโยคสุดท้ายเสียงเบา รอยยิ้มเล็กๆ จุดขึ้นที่ริมฝีปาก ดวงตาพราวระยับ เวลาลียิ้มโลกดูสว่างขึ้นทันที เพราะแบบนี้คนถึงชอบมอง
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่บอกพี่ปืนว่าส่วนของลีพี่จะออกเอง ใครอยากพาไปก็เป็นคนจ่าย”
“จะดีเหรอครับ พี่ปืนคงไม่ยอม”
“เดี๋ยวพี่คุยเอง”
“อย่าเลยครับ ผมไม่อยากให้คนเข้าใจผิดว่าพี่โชติดแฟน ผมไปกับจอมขวัญกับนะโมดีกว่า เอาไว้ค่อยเจอกันพรุ่งนี้”
“เอาอย่างนั้นก็ได้ พรุ่งนี้พี่ไปรับที่บ้าน”
“ครับผม” ลียิ้มกว้าง “พี่โชไปเถอะครับ ท่าทางจะพร้อมกันแล้ว”
“ถึงบ้านแล้วบอกพี่ด้วย”
“ครับ พี่โชก็ด้วยนะครับ ถึงบ้านแล้วส่งข้อความบอกผมด้วย ไม่ต้องโทรก็ได้จะได้พักผ่อน”
“อืม” ผมพยักหน้ารับ การแยกกันเป็นเรื่องปกติ แต่แปลกที่ผมเริ่มไม่ชิน
• • • • • • • •
“อะไร” ผมมองถุงขนาดใหญ่ที่ลีหิ้วมาด้วย วันนี้ผมไม่มีซ้อมจึงขับรถมารับลีที่คณะ เพื่อกลับบ้านพร้อมกัน
“ขนมครับ พี่ก้อยกับเพื่อนให้ผมมา” ลีชี้ไปผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่เพิ่งเดินผ่านไป
“ให้ทำไมเยอะแยะ”
“พักนี้ผมได้ขนมนมบ่อยมากเลยครับ ตอนแรกก็แปลกใจ แต่จอมขวัญบอกว่ากลุ่มพี่ก้อยเป็นสาววาย”
“สาววาย?” ผมเหมือนเคยได้ยินคำนี้แต่ไม่เคยใส่ใจ
“ครับ คนที่ชอบผู้ชายรักกับผู้ชาย เขาบอกว่าผมน่ารักดี” ลีหน้าแดงเมื่อต้องอธิบายให้ผมฟัง
“ผมก็คิดอยู่แล้วว่ามันแปลกๆ พักนี้มีคนตามอินสตาแกรมผมเยอะขึ้น สงสัยเพราะผมคบกับพี่โชแน่เลยครับ”
“กลับเถอะ” ผมทำเหมือนไม่สนใจ แต่สายตาครุ่นคิด บางเรื่องก็น่ารำคาญมากขึ้นทุกที
• • • • • • • •
มึงดู ผมกดไปตามลิ้งก์ที่นอร์ทส่งมาให้ทางข้อความ ใบหน้าของลีปรากฏขึ้นมาให้เห็น รอยยิ้มที่ทำให้ผมยิ้มได้เสมอถูกโพสต์ลงทวิตเตอร์โดยแอคเค้าท์หนึ่ง
โคตรเคะเลยมึง
น่ารักน่าฟัดที่สุด ผมไล่สายตาไปตามข้อความตอบกลับ
กูจิ้นน้องกับพี่ทิวอะ เหมาะกันโคตรๆ ผมเกือบลืมชี่อนี้ไปแล้ว รุ่นพี่คณะเดียวกับลี ที่ครั้งหนึ่งเคยออกตัวว่าชอบ
เป็นแฟนโช ที่เป็นนักว่ายน้ำไม่ใช่เหรอวะ
อย่าไปพูดถึง แค่จิ้นไม่ผิดเว้ย
ถ้าอย่างนั้นกับพี่ก๊อกปีสี่ก็ได้อยู่นะ น้องตัวนิดเดียวพี่ตัวใหญ่ กรี๊ดด กูเห็นภาพเค้าอยู่ด้วยกันเลย
เออ น้องมันน่ารัก กับใครก็ได้ทั้งนั้น แต่กูจองให้พี่ทิวแล้วมึงอย่ายุ่งกับลูกกู ยังมีข้อความตอบกลับอีกพอสมวควร แต่ผมเลิกอ่านด้วยความหงุดหงิด ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง มองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนฝาผนัง ห้าทุ่มครึ่ง ลีจะหลับหรือยังนะ
“ครับพี่โช” เสียงที่ดังมาตามสายงัวเงีย
“นอนหรือยัง”
“นอนแล้วครับนี่ละเมอรับ”
“หึๆ” ผมเหมือนเห็นรอยยิ้มของอีกฝ่ายจากน้ำเสียงที่ได้ยิน
“ผมนึกว่าพี่โชหลับไปแล้ว มีอะไรหรือเปล่าครับ”
ผมเป็นคนนอนเร็วเพื่อรักษาสุขภาพ ส่วนใหญ่ไม่เกินห้าทุ่ม ลีจึงแปลกใจที่ผมโทรไปในเวลานี้
“เปล่า พี่แค่..”
“ครับ?”
“คิดถึง”
ปลายสายเงียบไป
“ลียังอยู่หรือเปล่า”
“อยู่ครับ แต่ผมกำลังม้วนไปมา”
“หึๆ”
“เสียดายน่าจะอัดไว้ ปกติพี่โชเคยยอมพูดที่ไหนครับ นานๆ ถึงจะได้ยิน”
“อยากให้พี่พูดบ่อยๆ เหรอ”
“เปล่าครับ ผมอยากให้พี่โชพูดเวลาที่พี่โชอยากพูดมากกว่า”
มุมปากของผมยกขึ้น ลีทำให้ผมยิ้มได้เสมอ ไม่น่าแปลกใจที่มีคนตกหลุมรักความสดใสและความสบายใจนี้
“ไปนอนเถอะ พี่จะวางแล้ว”
“เดี๋ยวครับ!” ลีเรียกผมเอาไว้ก่อนวางสาย
“พี่โชไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหมครับ นอนไม่หลับหรือเปล่า อยากได้เพื่อนคุยไหม”
“เสียงเราจะหลับอยู่แล้ว”
“เปล่าครับเปล่า ผมไม่ง่วง ยังไม่ได้นอน” เสียงสะบัดผ้าห่มดังลอดเข้ามา ผมเดาว่าลีคงอยู่บนเตียงแล้ว
“ไม่ต้อง พี่ไม่ได้เป็นอะไร ก็บอกแล้วว่าคิดถึง”
“ผมก็คิดถึงพี่โชครับ” คำว่าคิดถึงของลี ทำให้ความหงุดหงิดในใจผมค่อยๆ จางหายไป
“ฝันดีนะ”
“ครับ พี่โชก็เหมือนกันนะครับ หลับฝันดี”
“อืม”
ผมวางโทรศัพท์ลงข้างตัว สายตามองไปยังกล่องสีขาวใบเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะหนังสือ ผมก้าวเท้าลงจากเตียงเดินไปหยิบขึ้นมาเปิด
กระดาษสีขาวมีรอยยับย่นถูกวางไว้ในกล่อง ข้อความที่ผมจำได้ขึ้นใจถูกเขียนด้วยปากกาสีน้ำเงิน
เหงามากไหม ไม่เป็นไรนะ สู้ๆใครจะคิดว่าเจ้าของกระดาษแผ่นนี้ จะทำให้ผมไม่เหงาอีกเลย
• • • • • • • •
“เบื่อไหม”
ผมดึงหมวกว่ายน้ำออก เดินตรงไปหาลี ที่นั่งรอบนเก้าอี้ไม้ข้างสระ
“ไม่ครับ ดูพี่โชซ้อมเพลินดี” ลียิ้มกว้าง ไม่มีสีหน้าเบื่อหน่ายให้เห็น
ผมอยู่ซ้อมต่อหลังคนอื่นกลับไปแล้ว ทั้งสระจึงเหลือแค่เราเพียงสองคน
“นั่งรอเดี๋ยว พี่ขอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
“พี่โชไม่ต้องรีบนะครับ ผมรอได้”
ผมยิ้มให้คนตัวเล็ก ลีไม่เคยทำท่าหงุดหงิด หรือเรียกร้องเวลาจากผม มีเพียงรอยยิ้มและกำลังใจให้กันเสมอ
ผมใส่ชุดนักศึกษา สะพายกระเป๋าเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า นั่งลงข้างลีบนเก้าอี้ไม้ตัวยาว
“กลับกันเลยไหมครับ”
“เดี๋ยวก่อน พี่อยากนั่งสักพัก”
“ครับ”
ผมมองตรงไปยังสระว่ายน้ำ อดคิดถึงหลายๆ เรื่องที่ผ่านมาไม่ได้ โดยเฉพาะวันที่ลีก้าวเข้ามา
“รู้ไหมว่าเมื่อก่อนโลกของเราต่างกันมาก”
“ผมชอบคำว่าเมื่อก่อนครับ” ลีหันมายิ้มกว้างให้ผม
“หึๆ” ผมกำหมัดและยกขึ้นทั้งสองข้าง “นี่คือโลกของพี่ ส่วนนี่คือโลกของลี เมื่อก่อนเราอยู่ห่างกันแบบนี้ แต่ตอนนี้เราเคลื่อนที่เข้าหากัน” ผมขยับมือเข้าหากันช้าๆ จนบางส่วนของมือซ้อนกัน
“รู้ไหมเขาเรียกว่าอะไร”
ลีเอียงคอมองมือผม “อะไรครับ”
ผมลดมือลง หันไปมองหน้าลี ยิ้มเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย “เรียกว่าซียูเนี่ยนแอล”
“ซียูเนี่ยนแอล?” คิ้วของลีขมวดเข้าด้วยกัน “โชยูเนี่ยนลีเหรอครับ!”
ผมยิ้มให้ลีแต่ไม่ตอบ ยกมือที่เพิ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแบออก ดวงตาของลีเบิกกว้างขึ้น หน้าขึ้นสีแดงเรื่อ
“พี่โช”
ผมหยิบแหวนจากกลางฝ่ามือ สวมเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายของลี ก่อนสวมอีกวงเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง ประสานมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกัน
“ต่อจากนี้โลกของพี่กับลีเป็นโลกใบเดียวกัน ไม่ได้แปลว่าโลกของเราจะเปลี่ยนไป แต่แปลว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเราจะอยู่ด้วยกัน”
ใบหน้าของลีแดงเรื่อ ริมฝีปากสั่นน้อยๆ ดวงตาฉายความสุขจนล้น ลียกนิ้วขึ้นมอง แหวนเงินเกลี้ยงสลักอักษรสามตัว อ่านได้ว่า
ซียูเนี่ยนแอล“ชอบหรือเปล่า”
“ชอบครับ ชอบที่สุด”
“ใส่ไว้นะ เวลาพี่มองแหวนจะได้สบายใจ”
“สบายใจ?” ลีเลิกคิ้วขึ้น หันมามองหน้าผมแทนแหวน
“อย่ารู้เลย” ผมเบือนสายตาหนี
“บอกผมหน่อยสิครับ ผมอยากรู้” ลีเขย่ามือที่จับกันอยู่
“ไม่มีอะไร”
“พี่โชคร้าบ บอกผมหน่อยนะ” เจอเสียงแบบนี้ สายตาแบบนี้ใครใจแข็งได้ก็บ้าแล้ว
“พี่แค่หงุดหงิดที่มีคนเข้ามาวอแวลี ใส่ไว้อย่างนี้พี่จะได้สบายใจ”
“ถ้าอย่างนั้น...” ลีลากเสียงยาว ขยับเข้ามานั่งชิด เงยหน้าขึ้นสบตาผมด้วยดวงตาพราวระยับ “มันก็ไม่ใช่ของขวัญ แต่เป็นแหวนแสดงความเป็นเจ้าของใช่ไหมครับ”
ผมไม่คิดว่าตัวเองจะหน้าแดง แต่คิดว่าคงไม่รอด ดูจากดวงตาเบิกกว้างและสีหน้าชอบใจของลี
“หวงผมมากไหมครับ” ลียื่นหน้าเข้ามาหาจนเกือบชิด ดวงตาเป็นประกายล้อเลียน
“กลับได้แล้ว” ผมเบือนสายตาหนี นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมทำอะไรแบบนี้
“พี่โชครับ”
“อื้อ”
“หันมามองผมก่อน”
ผมเบือนสายตากลับมามองลี
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมไม่ยอมออกจากโลกของพี่โชแน่นอน ถึงไล่ก็ไม่ไป”
“หึๆ”
“ผมรักพี่โชครับ”
“....”
“พี่ก็รักเรา”
ลียิ้มกว้าง ดวงตาสุกสว่างจนผมตาพร่า อดไม่ได้ที่จะแตะริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากนุ่ม ย้ำเบาๆ ให้รู้ว่าผมรักมากแค่ไหน
ลีแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากตัวเอง ยิ้มเขิน
“เราจูบกันในสระว่ายน้ำของมหา’ลัยเหรอครับ”
“หึๆ”
ศีรษะเล็กซบลงบนบ่าผม สายตาของลีมองตรงไปด้านหน้า
“หนึ่งปี ห้าปี สิบปี ยี่สิบปี ห้าสิบปี ร้อยปี อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปนานๆ นะครับ”
“แก่ขนาดนั้นพี่คงเดินไม่ไหว”
“ไม่เป็นไรครับ ผมจะอยู่กับพี่โชเอง”
ความอบอุ่นไหลเวียนเข้าสู่ร่างกาย ตรงไปยังหัวใจ โลกที่มีลีอยู่แม้ในวันที่เงียบที่สุดก็ไม่อ้างว้างอีกต่อไป ผมดีใจที่โลกของเราโคจรมาเจอกัน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271396 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก