ตอนที่ 48 : เด็กดีผมกำหมวกสีแดงในมือแน่น นี้คือการแข่งขันรายการใหญ่ที่สุดของประเทศ เพื่อคัดเลือกนักกีฬาที่มีผลงานดี และมันคือความฝันของพี่โช
ผมกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว หัวใจเต้นราวกับจะกระเด็นกระดอนออกจากอก พี่โชตามหลังอยู่เพียงปลายมือ ในระยะยี่สิบห้าเมตรสุดท้าย มันเป็นช่วงเวลาบีบหัวใจของคนที่เชียร์อยู่ ผมภาวนากับสิ่งศักดิ์สิทธิ์เท่าที่นึกออก กระโดดสุดตัว เมื่อพี่โชชนะคู่แข่งด้วยเวลาเพียงไม่กี่วินาที
“ชนะแล้วลูก ชนะแล้ว” ป้าตาลหันมากอดผม พ่อตบมือลงบนบ่า แม่หันไปแสดงความยินดีกับคุณปู่ รอบข้างเต็มไปด้วยเสียงอื้ออึง ผมได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้าง เป็นช่วงเวลาที่เหมือนกับความฝัน และเป็นความฝันที่ดีที่สุด
หลังจบการแข่งขัน พี่โชร่ำลาโค้ชและนักกีฬาคนอื่นก่อนแยกตัวมาหา ผมยืนยิ้มมองคุณปู่ อายุทธ พ่อแม่ของผม แสดงความยินดีกับพี่โช มันเป็นภาพที่เต็มไปด้วยความสุข
“ถ่ายรูปกันค่ะ” จอมขวัญยกกล้องขึ้นเตรียมพร้อม
“ตากล้องคนนี้คิดค่าตัวเท่าไหร่ เดี๋ยวปู่จ่ายให้”
“ค่าตัวอะไรกันคะคุณปู่ จอมขวัญเต็มใจทำค่ะ ขอแค่ ซูชิ ซาชิมิ ยากินิขุ ชาบู แค่นี้ก็พอแล้ว”
“ผมไม่รู้จักนะครับ นี่ไม่ใช่เพื่อนผม” นะโมยกมือสองข้างขึ้นโบก ขยับตัวออกห่างจอมขวัญ
“แล้วจะกินด้วยไหม”
“กิน” นะโมตอบหน้าตาย เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคน โดยเฉพาะพี่ธาม ดวงตาที่มองเพื่อนเต็มไปด้วยความเอ็นดู ถูกใจแล้วอะไรก็น่ารักไปหมดสินะ ผมอดยิ้มไม่ได้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนไม่อยากจะคิด
“ดีใจด้วยครับ” ผมยิ้มกว้างให้พี่โช เมื่อมีช่องว่างให้เราคุยกัน
“ขอบใจ” รอยยิ้มที่ส่งกลับมาเต็มไปด้วยความสุข คนมองอย่างผมยิ่งมีความสุขขึ้นไปอีก
พี่โชยื่นเหรียญในมือมาให้ แต่ผมส่ายหน้าปฏิเสธ
“เหรียญนี้สำคัญกับพี่โชมาก ผมอยากให้พี่โชเป็นคนเก็บเอาไว้ครับ”
พี่โชเลิกคิ้วขึ้น มองผมด้วยสายตาขำ “ใครบอกว่าพี่จะให้ลี”
ผมยิ้มเขินความหน้าแตกของตัวเอง ลืมไปว่าพี่โชอาจแค่ส่งเหรียญให้ผมชื่นชม พี่โชเอื้อมมือมาจับมือผมแบออก วางเหรียญรางวัลลงกลางฝ่ามือ
“พี่แค่ฝากลีไว้ เอาไว้พี่มีบ้านเป็นของตัวเองเมื่อไหร่ ลีค่อยเอามาเก็บให้พี่”
“บ้านของตัวเองเหรอครับ”
“ใช่ พี่ว่าบ้านที่อยู่ตอนนี้คับแคบเกินไปสำหรับสามคน”
“พี่โช” หน้าของผมแดงเรื่อ เงยหน้าขึ้นสบตากับพี่โชด้วยความรู้สึกหลากหลาย ประหลาดใจ สุขใจ และเขินอาย
“มึงๆ” นะโมใช้ศอกกระแทกแขน พูดเสียงเบา “เดี๋ยวค่อยหวาน พี่เดียวพาพ่อแม่มาสวัสดีคุณปู่”
ผมหลุดออกจากภวังค์ ได้ยินเสียงพี่โชหัวเราะเบาๆ ผมยิ่งอายเพื่อนเข้าไปใหญ่ ยอมรับว่าเมื่อครู่ลืมไปสนิทใจว่าไม่ได้อยู่กันสองคน
หลังจากทักทายพ่อแม่ของพี่เดียว พูดคุยกันพอหอมปากหอมคอก็ถึงเวลาแยกย้าย ต่างคนต่างไปฉลองกับครอบครัว พี่นอร์ทไปกับบ้านของพี่เดียว พ่อกับแม่ผมขอตัวกลับก่อน ป้านางไม่ค่อยสบายอาแก้วจึงอยู่ดูแลที่บ้าน อานรีกับครอบครัวไม่มาเช่นเคย ซึ่งเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ ความสัมพันธ์ของพี่โชกับอานรีในตอนนี้คือต่างคนต่างอยู่ เจอหน้าก็ทักทาย อาจมีหลุดคำพูดประชดประชันออกมาบ้าง แต่ไม่มีคำดูถูกอีกต่อไป รอยร้าวนี้ต้องใช้ระยะเวลา
คุณปู่ตั้งใจพาทุกคนไปเลี้ยงอาหารที่โรงแรมหรู แต่คุณแม่ของพี่โชอยากขอเป็นคนเลี้ยงเองที่ร้าน ผมคิดว่าคุณปู่จะปฏิเสธแต่คุณปู่กลับตกลง ทำให้รู้ว่าคุณปู่กำลังพยายามอย่างมากที่จะเปลี่ยนความคิดและมุมมองเพื่อให้ครอบครัวกลับมาเป็นครอบครัวอย่างที่ควรจะเป็น ร้านเล็กๆ ของป้าตาลจึงเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะ กับอาหารง่ายๆ ที่แสนอร่อยบนโต๊ะ
“ขืนกินอีกคำเดียวผมต้องจุกตายแน่เลยครับ” นะโมพูดเมื่อเคี้ยวข้าวเหนียวมะม่วงในปากหมด
“เราพูดเพราะมันเกลี้ยงจานแล้ว ถ้ายังมีเหลือจะหยุดเหรอ” พี่ธามผู้รู้ทันนะโมทุกอย่างพูดขึ้น
“คนนี่ชอบใส่ร้ายผมครับ” นะโมชี้มือไปยังพี่ธาม หันไปฟ้องอายุทธ
ผู้ถูกเลือกเป็นกรรมการหัวเราะเบาๆ แต่ไม่เลือกข้าง ร้อนถึงเพื่อนของนะโนที่อดออกตัวให้เพื่อนไม่ได้
“จะเป็นไรไป ยังเด็กกินเยอะๆ จะได้โต เราชอบอาหารญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอ เอาไว้ปู่จะพาไปกิน”
นะโมแอบยักคิ้วให้พี่ธาม อีกฝ่ายใช้สายตาดุๆ ปราม ผมว่าพี่ธามมีแววเหนื่อยไปทั้งชีวิต แต่คิดว่าอีกฝ่ายคงเต็มใจ
ก่อนกลับป้าตาลไม่ยอมให้ใครจ่ายค่าอาหาร เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นป้าตาลดื้อกับคุณปู่ แต่ด้วยเหตุผลที่ทำให้หัวใจเต็มตื้น มันเป็นวันที่พี่โชประสบความสำเร็จดังที่ตั้งใจ ป้าตาลอยากฉลองความสำเร็จนี้ให้กับลูกชาย เป็นสิ่งที่แม่คนหนึ่งอยากทำเพื่อลูกของตัวเอง ชั่ววูบหนึ่งผมเห็นความรู้สึกผิดปรากฎขึ้นในตาของคุณปู่เมื่อมองไปยังป้าตาล ไม่มีประโยชน์ที่จะคิดว่าก่อนนั้นคุณปู่เห็นป้าตาลเป็นอย่างไร แค่ในวันนี้ป้าตาลคือลูกสะใภ้ที่คุณปู่ยอมรับก็พอแล้ว
• • • • • • • •
-ปลาฉลาม-ผมใช้เวลาอาบน้ำพักใหญ่หลังกลับจากร้านอาหาร ออกมาเห็นลีนั่งอยู่บนเตียง มีรูปถ่ายวางกระจายรอบตัว
“พี่โชชอบรูปไหนครับเลือกให้ผมหน่อย รูปแข่งคราวก่อนจอมขวัญเพิ่งอัดมาให้” ลีเงยหน้าขึ้นมามองผม
“จะเอาไปทำอะไร”
“ผมจะเอาใส่กรอบครับ”
“ลีเลือกเถอะ” ผมเช็ดผมจนหมาด พาดผ้าเช็ดตัวไว้กับราว จัดการเป่าผมจนแห้งดี
“เอารูปนี้นะครับ” ลียกรูปหนึ่งให้ผมดู ผมพยักหน้า เป็นรูปที่ผมถ่ายกับปู่และแม่
“รูปนี้ด้วยสิ” ผมขึ้นไปนั่งบนเตียง หยิบรูปคู่ผมกับลีส่งให้
“ถ้าเอารูปนี้ใส่กรอบตั้งโชว์ พี่โชไม่เขินเหรอครับ” ลีเงยหน้าขึ้นมองผม สีหน้าสงสัยจริงๆ ไม่ได้ประชดประชันหรือน้อยใจ
“งั้นก็ไม่ใส่” ผมหยิบรูปมาจากมือของลี เอื้อมมือไปที่โต๊ะหัวเตียงหยิบกรรไกรออกมา
“พี่โชจะทำอะไรครับ!” ลีหน้าตาตื่นเมื่อผมใช้กรรไกรตัดรูป ผมไม่ตอบแต่ตั้งใจตัดจนได้ขนาดที่ต้องการ หยิบกระเป๋าสตางค์บนโต๊ะขึ้นมาใส่รูปลงไป
“แบบนี้ดีไหม”
ลีมองผมตาโต ก่อนแก้มจะขึ้นสีแดงเรื่อ พยักหน้าเขินๆ หันไปเก็บรวบรวมรูปทั้งหมดใส่ลงในกระเป๋า หยิบกรอบรูปสีขาวที่ซื้อเตรียมไว้ออกมาจัดการใส่รูป ผมนั่งมองลีเคลื่อนไหวไปมาในห้อง ไม่รู้สึกสักนิดว่าถูกรุกล้ำความเป็นส่วนตัว ผมชอบที่มีลีอยู่
“วางตรงนี้โอเคไหมครับ”
“อืม” ผมพยักหน้า ลีขยับกรอบรูปไปมาจนพอใจ จึงเดินกลับมานั่งบนเตียง
“ผมซื้อกรอบรูปเพิ่ม แล้วเอาไปวางที่ห้องรับแขกดีไหมครับ” ลีเอียงหน้ามองกรอบรูป สีหน้าครุ่นคิด
“ขอโทรศัพท์หน่อย” ผมแบบมือไปข้างหน้า
“เอาไปทำไมครับ” ลีหันมาถามผม แต่ก็หยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัวส่งให้
“อย่าบอกว่าพี่โชระแวงผมนะครับ” ลียิ้มกริ่ม แกล้งยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “จะเปิดเช็คข้อความเหรอครับ หึงผมเหรอ”
“หึๆ” ผมส่ายศีรษะ แสดงสีหน้าให้เจ้าตัวรู้ว่าเพี้ยนไปใหญ่แล้ว ผมกดโทรศัพท์ไล่หาเบอร์ที่ต้องการ ก่อนกดโทรออก
“สวัสดีครับคุณอา ผมโชนะครับ” ผมกล่าวทักทายคุณอา แม่ของลี
“ผมจะโทรมาขออนุญาตให้ลีค้างที่บ้านครับ กลัวจะดึก..ใช่ครับ...ขอบคุณมากครับคุณอา..ครับ สวัสดีครับ” ผมกดวางสายก่อนส่งคืนให้ลี
“คุณอาบอกว่าดีแล้ว อย่าขับรถดึกๆ มันอันตราย”
“โห~แม่ใครเนี่ยไม่มีเล่นตัวให้ลูกเลย” ลีบ่นแต่ไม่มีท่าทีตื่นเต้นหรือตกใจ เพราะลีเคยมาค้างที่บ้านผมบ้างแล้วแม้ไม่บ่อย
“พี่โชจะเล่นเกมไหมครับ ผมเพิ่งซื้อหนังสือมาใหม่เดี๋ยวจะนั่งอ่าน”
ลีน่ารักแบบนี้เสมอ ไม่เคยน้อยใจ ไม่เคยเรียกร้องให้ผมสนใจตลอดเวลา ผมสามารถทำในสิ่งที่ชอบได้โดยมีลีนั่งอยู่ข้างๆ
“ไม่” ผมส่ายหน้า
“งั้นดูหนังไหมครับ จอมขวัญให้ผมยืมแผ่นมา”
“ไม่” ผมส่ายหน้า
“อ้าว งั้นพี่โชอยากทำอะไรครับ” ลีมองหน้าผมด้วยดวงตาใสซื่อ ผมซ่อนยิ้มไว้ในหน้า สบตากลมโตคู่นั้น
“ทำยังไงดี”
“ทำยังไง..อะไรครับ”
“วันนี้แม่พี่ไม่กลับ ไปนอนเฝ้าน้านุ่มที่โรงพยาบาล”
“อะ..อะไรนะครับ” ดวงตาของลีเบิกกว้าง
“เหลือแค่เราสองคน” ผมโน้มตัวเข้าไปใกล้ เจ้าหนูมาลีออกอาการเงอะงะหน้าแดง
“ไหนของรางวัลใหญ่พี่ครับ”
“อยู่..อยู่ในกระเป๋าครับ”
“ไม่” ผมส่ายหน้า
“มะ..ไม่อะไรครับ” ลีตาโต เอนตัวหนีผม ยิ่งเปิดทางให้ผมเข้าไปใกล้มากขึ้น ผมใช้สองมือคร่อมลีไว้กับหมอนที่พิงอยู่
“ไม่เอาที่อยู่ในกระเป๋า”
“แต่พี่โชเป็นคนบอกผมเอง ผมเก็บตังค์ซื้อตั้งนาน หารกับพ่อด้วยคนละครึ่ง”
“เอาไว้พรุ่งนี้พี่จะไปขอบคุณคุณอาด้วยตัวเอง ตอนไปส่งลีที่บ้าน”
ลีก้มหน้างุด ใบหน้าแดงเรื่อ “งั้นพี่โชอยากได้อะไรครับ”
“พี่อยากได้ลี” ผมเชยคางของลีขึ้น แตะริมฝีปากลงบนริมฝีปากนุ่ม ก่อนถอยออกมาสบตา
“พี่โช” เสียงของลีแผ่วเบา ดวงตาสั่นไหว น่ารักจนผมห้ามใจตัวเองไม่อยู่ ประกบริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากที่เผยอออกน้อยๆ ลิ้มรสความหวานซ้ำๆ
“ให้พี่ไหมครับคนดี” ผมพูดคลอเคลียชิดริมฝีปากที่โดนดูดจนบวมแดง
ลีไม่ยอมสบตาผม ผงกศีรษะขึ้นลงช้าๆ แทนคำตอบ ผมจับไหล่ทั้งสองข้างของลีเอนลงนอนราบ แตะริมฝีปากลงบนหน้าผาก แก้ม ปลายจมูก ก่อนทาบทับลงบนริมฝีปากที่โหยหา จูบย้ำซ้ำๆ ก่อนเพิ่มน้ำหนักบดเบียดแนบชิด ลิ้นร้อนสอดควานเข้าไปในโพรงปาก เกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กภายใน
เสียงประท้วงดังเบาๆ ในลำคอ ผมถอนริมฝีปากออกเพื่อให้ลีหายใจ ก่อนจะทาบทับริมฝีปากลงไปใหม่ ตักตวงความหอมหวานที่โหยหาซ้ำแล้วซ้ำอีก ลียกมือสั่นเทาขึ้นกอดคอผม ร่างกายสั่นสะท้านอยู่ภายใต้
ผมสอดมือเข้าไปใต้เสื้อยืดตัวใหญ่ สัมผัสกับผิวลื่น ลูบไล้จากหน้าท้องระเรื่อยขึ้นไปจนถึงยอดยก วนนิ้วเป็นวงกลมหยอกล้อ
"อื้อ" ลีสอดมือเข้ามาจับมือผมไม่ให้เคลื่อนไหว ทำให้เสื้อสีขาวถูกเลิกขึ้นสูง มองเห็นผิวขาวสว่างภายใต้แสงไฟ ผมไม่เคยคิดว่าผู้ชายด้วยกันจะน่ามองถึงขนาดนี้ บางส่วนในร่างกายตอบรับสิ่งที่เห็น
"อย่าจ้องผมแบบนั้นสิครับ" เสียงพูดของคนตัวเล็กสั่นไหว
"แบบไหน" ผมยกยิ้มมุมปาก จ้องเข้าไปในดวงตาของลี
"อย่าแกล้งผมสิครับ" ลีหลุบตาลงต่ำ ใบหน้าแดงเรื่อลามไปจนถึงหู
"พี่ไม่ได้แกล้ง แต่ลีน่ารักเกินไปพี่เลยห้ามใจไม่ไหว”
“พี่โช” ดวงตากลมโตปรือขึ้นมอง มันเย้ายวนโดยที่เจ้าของไม่รู้ตัว ผมเหมือนถูกสายตาคู่นั้นดึงดูด ความยับยั้งชั่งใจที่มีหายไปสิ้น ไม่อาจรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับตัวเองว่าจะค่อยเป็นค่อยไป ได้แต่กระซิบซ้ำๆ ข้างหูว่าผมรักลีมากแค่ไหน ขณะที่ร่างกายสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน
ลีนอนหายใจอย่างเหนื่อยล้าเมื่อทุกอย่างผ่านพ้นไป ผมจูบซับไปทั่วใบหน้าชื้นเหงื่อ ลูบผมนุ่มอย่างอ่อนโยน
“ลีครับ”
“ครับ”
“โกรธพี่หรือเปล่า”
ศีรษะเล็กๆ ส่ายไปมา แต่ลียังไม่ยอมสบตากับผม
“งั้นทำไมถึงไม่มองหน้าพี่”
“ผมอายพี่โชนี่ครับ ผม...”
“หือ? ผมอะไร” ผมเชยคางของลีขึ้นเพื่อให้สบตา
“ก็ผมทำอะไรไม่เป็นเลย” ลีพูดเสียงออด เหมือนกำลังโมโหตัวเอง
รอยยิ้มของผมค่อยๆ กว้างขึ้น มองคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตารักใคร่ แม้ในเวลานี้ลีก็ยังนึกถึงผมก่อนเสมอ
“รู้อะไรไหม” ผมก้มหน้าลงไปใกล้
“อะไรครับ”
“ลีที่เป็นแบบนี้น่ารักที่สุดแล้ว”
“พี่โช” ลียิ้มเขิน ผมแตะริมฝีปากลงบนหน้าผาก ส่งยิ้มเข้าไปในดวงตาคู่นั้น
“พี่รักลี รักมากที่สุด”
“ผมก็รักพี่โชครับ” ดวงตาของลีฉายความรู้สึกมากมายออกมา เพราะดวงตาคู่นี้ผมถึงไม่เคยอ้างว้างอีกเลย
“ขอบคุณครับสำหรับของขวัญ”
“อย่าพูดสิครับ” ลีทำเสียงโอด
“หึๆ ต่อไปพี่จะขยันให้มากขึ้น จะเอาเหรียญที่ยิ่งใหญ่กว่านี้มาฝากให้ลี รอพี่ด้วยนะ”
“ครับ”
“ถึงตอนนั้นอย่าลืมให้รางวัลพี่ด้วยล่ะ”
“พี่โช~”
ผมอดใจไม่ไหวจริงๆ แม้รู้ว่าร่างกายของลีกำลังเหนื่อยล้า แต่ความน่ารักของคนตรงหน้าทำให้สติของผมหลุดลอย ขอพี่กอดอีกนิดนะครับ แล้วสัญญาว่าจะเป็นเด็กดีของหนูมาลีตลอดไป
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 271440 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก