ตอนพิเศษ 1 : ลุงกับวันวาเลนไทน์
-ธาม- ผมพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ อาจเป็นครั้งที่ร้อยของวัน สายตามองตรงไปยังปฏิทินดิจิตอลที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน เหลืออีกเพียงสองวันจะถึงวันที่สิบสี่กุมภาพันธ์
แน่นอนว่ามันไม่ใช่วาเลนไทน์แรกของผมเมื่อเทียบกับอายุ แต่เป็นวาเลนไทน์แรกที่ผมคบกับนะโม เป็นช่วงเวลาวัดใจที่ผมไม่รู้อะไรเลย
นะโมให้ความสำคัญวันแบบนี้ไหม ถ้าให้ให้แค่ไหน จะหวังเซอร์ไพรส์จากผมหรือเปล่า ผมไม่รู้เพราะอีกฝ่ายไม่เคยพูดถึง ด้วยอายุที่ห่างกันพอสมควรทำให้คาดเดาได้ยาก ผมไม่เคยมีแฟนผู้ชายมาก่อนจึงมีหลายอย่างที่สงสัย
ผมควรให้ดอกไม้ไหม เจ้าตัวแสบจะชอบหรือจะหัวเราะขำผม ต้องพาไปดินเนอร์โรแมนติกหรือเปล่า หรือไม่ควร แบบไหนที่เจ้าตัวแสบจะถูกใจ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมกดรับเมื่อเห็นว่าใครโทรเข้ามา
(ลุงงง)
“ว่าไงเจ้าตัวแสบ”
(มั่นใจนะว่าลุงเรียกแฟน เรียกดีๆ หน่อยก็ไม่ได้)
“ก็พอกับที่เราเรียกพี่ว่าลุงไหม” ผมหัวเราะน้ำเสียงเซ็งอารมณ์ของอีกฝ่าย
(ช่างเถอะ ผมจะถามลุงว่าวันศุกร์ลุงว่างหรือเปล่า งานยุ่งไหม)
สายตาผมมองปฏิทินดิจิตอลโดยอัตโนมัติ วันที่นะโมถามคือวันที่ทำให้ผมกลุ้มใจเมื่อครู่
“ว่าง”
(ดีเลย ผมได้บัตรกำนัลร้านอาหารมาพันห้า มันจะหมดอายุแล้ว เราไปทานกันนะ) นะโมเอ่ยชื่อร้านหนึ่งขึ้นมา
“อืม ไปสิ”
(งั้นวันศุกร์ผมไปหาลุงที่บริษัท ตั้งใจทำงานด้วย รู้ไหมครับ)
“หึๆ”
ผมกดวางสาย คลี่ยิ้มกว้างเมื่อคิดถึงเจ้าตัวแสบ อยากรู้จริงๆ ว่ากำลังคิดจะทำอะไร
• • • • • • • •
“สวยไหมลุง”
“สวย” ผมมองใบหน้าตื่นเต้นของนะโมด้วยรอยยิ้ม นึกเอ็นดูความอยากอวดของเจ้าตัวแสบ ร้านที่นะโมพามา เป็นร้านอาหารขนาดเล็กตั้งอยู่ริมบึงกว้าง บรรยากาศถือว่าดีมาก
“ผมหาตั้งนานแหนะกว่าจะเจอร้านนี้” นะโมยิ้มกว้างด้วยความภูมิใจ
“ไม่ใช่มีคนให้บัตรกำนัลมาเหรอ” ผมอดไม่ได้จริงๆ ที่จะแซวอีกฝ่าย ถ้าให้เดาผมว่าเจ้าตัวแสบซื้อบัตรกำนัลมาเอง
“ผม! ผมหมายถึงหาตั้งนาน กว่าจะรู้ว่าร้านอยู่ตรงไหน”
“อืม สวยดีพี่ชอบ” ผมหันหน้าไปมองน้ำเพราะกลัวจะกลั้นขำไม่อยู่ จากหางตาผมเห็นนะโมถอนใจยาว ยกมือขึ้นลูบอกตัวเอง
“สั่งอาหารเลยไหม”
“ครับ” นะโมยกมือขึ้นเรียกพนักงาน เจ้าตัวสั่งฉะฉานเหมือนเคยมาแล้ว แต่ผมคิดว่านะโมคงศึกษามาอย่างดีมากกว่า อาจจะดูรีวิวตามกระทู้ต่างๆ ผมชักอยากรู้แล้วสิว่านะโมมีแผนอะไรอยู่ในใจ
อาหารมาถึงในเวลาไม่นานนัก เรานั่งคุยกันด้วยเรื่องสรรพเพเหระ นะโมยังทำให้ผมขำได้เสมอ โดยไม่พูดถึงวันวาเลนไทน์เลย พิรุธมากที่สุดที่เจ้าตัวมี คือการแอบมองผมแล้วยิ้มกว้าง เหมือนเจ้าตัวกำลังมีความสุขมาก
นะโมสั่งของหวานมาทานปิดท้าย เค้กช็อคโกแลตก้อนเล็กถูกยกมาวางตรงหน้า ผมจึงแกล้งถามอีกฝ่าย
“ชอบกินเค้กช็อคโกแลตเหรอ พี่จำได้ว่าเราชอบพวกชีสเค้กมากกว่า”
“ก็อันนี้มันน่ากิน” นะโมยิ้มตาเป็นประกาย ผมหัวเราะเบาๆ
“เสร็จแล้วอยากทำอะไรต่อ”
“กลับบ้านครับ”
“กลับบ้าน?” ผมเลิกคิ้วขึ้น
“ผมจำได้น่า ลุงบอกว่าวันศุกร์เป็นวันที่ลุงยุ่งมาก เพราะทุกคนเร่งส่งงานให้ลุงจะได้ไม่ติดเสาร์อาทิตย์ ลุงเลยมีกองเอกสารติดรถกลับบ้านมาให้อ่านให้เซ็นเป็นตั้ง”
“ถ้าอย่างนั้นกลับนะ” ผมแกล้งถามอีกครั้ง อาจเพราะเคยชินกับผู้หญิงที่มักพูดไม่ตรงกับใจ ในวันสำคัญที่เราเผลอไม่ให้ความสนใจ
นะโมไม่ตอบผม แต่หันไปเรียกพนักงานเพื่อคิดเงิน เจ้าตัวแสบหันกลับมามอง ส่งยิ้มกว้างมาให้ “ขอบคุณนะลุงที่มาทานข้าวด้วยกัน”
ผมมั่นใจว่าผมรักนะโมมาก แต่เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้ว่ามันสามารถมากขึ้นไปได้อีก นึกสงสัยว่าคนตรงหน้าจะน่ารักไปถึงไหน
“กลับบ้านกัน” นะโมพูดเสียงดังเมื่อผมหมุนพวงมาลัยออกจากลานจอดรถของทางร้าน เจ้าตัวแสบดูร่าเริงมาก
“ค้างกับพี่ไหม” ผมถามด้วยน้ำเสียงเช่นทุกครั้งที่ถาม นะโมหันมามองผม
“ลุงไม่ทำงานต่อเหรอ”
“พักสักวัน”
“งั้นผมค้างก็ได้ พรุ่งนี้จะได้ชวนปู่เล่นหมากรุก” นะโมหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรแจ้งคุณน้าว่าจะค้างที่บ้านของผม เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยๆ หลังจากพ่อของผมเป็นคนเอ่ยปากขออนุญาตคุณน้าในครั้งแรก โดยทุกครั้งนะโมจะนอนที่ห้องพักแขก
“หือ? ลุงจะไปไหน” นะโมหันมาถามเมื่อผมขับเลยทางกลับบ้าน
“หาอะไรดื่ม อยากไปไหม”
“ไปครับ” นะโมพยักหน้า โดยไม่ถามว่าผมจะไปที่ไหน
ผมเลี้ยวรถเข้าโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง ที่ขึ้นชื่อเรื่องความสวยงามของสกายเล้าจ์ นะโมดูตื่นเต้นมาก จัดเสื้อผ้า จัดผม พร้อมกับบ่นที่ผมไม่ยอมบอกล่วงหน้า แล้วนึกขึ้นได้เองว่าผมเพิ่งตัดสินใจจะมา ผมยิ้มขำท่าทางตื่นเต้นดีใจของอีกฝ่าย เห็นแบบนี้แล้วผมอยากจะพานะโมไปเที่ยวทุกๆ ที่ ที่อีกฝ่ายไม่เคยไป
ผมพานะโมเดินเข้าลิฟต์ที่ชั้นล็อบบี้ กดไปชั้นเกือบสูงสุด เจ้าตัวขมวดคิ้วเล็กๆ แต่ไม่ได้ถาม จนกระทั่งประตูลิฟต์เปิดออก
“ลุงไปไหนอะ”
“ตามมาเถอะ” ผมเดินนำนะโมไปตามทางเดินยาว ก่อนหยุดหน้าห้องหมายเลข 2109 ใช้คีย์การ์ดแตะเพื่อเปิดประตู
“โห~ สวยจัง” นะโมยืนนิ่งอยู่กลางห้อง มองวิวภายนอกกระจก ตึกสูงท่ามกลางแสงไฟ สวยจับใจ
“ชอบไหม” ผมเดินไปหยุดยืนซ้อนหลัง สอดมือเข้ากอดเอวอีกฝ่าย
“ชอบสิครับ ถามได้” นะโมหันมายิ้มให้ผม “ลุงจะดื่มที่นี่เหรอ”
“อืม” ผมพยักหน้า
นะโมขยับตัวออกจากแขน เดินสำรวจรอบๆ ห้อง ดวงตาค่อยๆ กระจ่างขึ้น จนเป็นประกายวาววับ
“ลุงจะปล้ำผมเหรอ”
“เจ้าเด็กนี่!”
นี่อาจเป็นครั้งแรกที่ผมหน้าแดง ดูเจ้าเด็กแสบคิด ล้นจริงๆ ให้ตายเถอะ
“เอาน่าลุง เรื่องแบบนี้ผู้ชายเหมือนกัน พูดกันตรงๆ ได้” นะโมทำเสียงให้กำลังใจผม
ผมหันซ้ายหันขวา นะโมจึงมองตาม
“ลุงหาอะไรเหรอ”
“หาไม้มาตีเรา”
“ตีทำไมหรือว่าลุงเขิน” นะโมเดินกลับมาหาผม เขย่งเท้าขึ้นจ้องตา เป็นอีกครั้งที่ผมใจเต้นแรงกับดวงตาที่มองมา
“ไม่ต้องเขินๆ เรื่องธรรมชาติ ผมจะบอกอะไรให้เผื่อลุงจะสบายใจขึ้น” นะโมยกแขนขึ้นโอบคอผม ทำดวงตาเจ้าเล่ห์
“บอกอะไร” ผมพยายามทำหน้าดุ เพื่อรักษาภาพพจน์ของตัวเอง
“ผมก็ไปศึกษามา นี่เตรียมพร้อมมากนะบอกเลย พร้อมทุกวัน ทุกเวลา ทุกสถานที่ โอ๊ย...”
ผมอดไม่ไหวจริงๆ ยกมือขึ้นบีบจมูกจนเจ้าตัวแสบจนเสียงอู้อี้
“ยุง อ่อยย” (ลุงปล่อย) นะโมลดแขนลงจากคอ เปลี่ยนมาตีต้นแขนผมแทน
“เป็นเด็กเป็นเล็กดูพูดเข้า” ผมปล่อยมือออก เจ้าตัวดีทำท่าหายใจเข้าปอดก่อนหันมาค้อนผม
“เด็กที่ไหน”
“ยังจะเถียงอีก”
“เอ้า!เรื่องจริง เด็กที่ไหนจะคิดลามกกับลุง ต้องโตแล้วสิถึงจะคิด”
ผมพยายามแล้วจริงๆ ก่อนเสียงหัวเราะจะหลุดออกมา พอเจ้าตัวแสบเห็นก็ตาวาว
“ลุงก็คิดใช่ไหม ผมรู้น่า”
“ถ้าพี่คิดจริงตอนนี้ก็หมดอารมณ์แล้ว” ผมพูดหน้าตาย นะโมอ้าปากกว้าง มองผมตาโต
“หึๆ” ผมดึงมือนะโมให้เดินตามไปที่โซฟาตัวใหญ่ หันหน้าไปทางกระจก กดไหล่อีกฝ่ายให้นั่งลง ก่อนเดินตรงไปเปิดตู้เย็น ของที่ผมสั่งถูกเตรียมไว้ในนั้น
ช่วงบ่ายที่ผ่านมาผมให้เลขาเดินทางมาที่โรงแรมเพื่อจัดการเรื่องห้องพักและเตรียมของที่ต้องการ คีย์การ์ดถูกส่งมอบให้ผมก่อนออกจากบริษัท
“ขอบคุณครับ” นะโมรับกระป๋องเบียร์จากผม นี่เป็นอีกหนึ่งอย่างที่แตกต่างไปที่เคย ไม่ใช่ไวน์ ไม่ใช่แชมเปญหรือเหล้าชั้นดี แต่เป็นเบียร์ที่อีกฝ่ายโปรดปราน ผมเดินเข้าไปในห้องนอนหยิบบางอย่างที่วางอยู่บนเตียงออกมา
“นะโม”
“ครับ” นะโมเงยหน้าขึ้นมอง ผมยื่นกล่องใส่ดอกกุหลาบสีแดงดอกใหญ่ไปให้ เจ้าตัวแสบตาโต ก่อนที่ดวงตาจะเป็นประกายระยิบระยับ ที่ผมเดาไม่ออกว่านะโมกำลังดีใจหรือขำกันแน่
“ลุงรู้ด้วยเหรอว่าวันอะไร”
ผมนั่งลงข้างคนตัวเล็ก สบตากับอีกฝ่าย “ทำไมถึงไม่บอกพี่ตามตรงว่าอยากทานข้าวด้วยกันวันวาเลนไทน์”
นะโมก้มลงมองดอกกุหลาบที่วางอยู่บนตัก พูดเสียงเบาในลำคอ “ก็ลุงเป็นผู้ใหญ่ ผมไม่แน่ใจว่าลุงใส่ใจเรื่องพวกนี้หรือเปล่า ไม่อยากให้ลุงลำบากใจ ผมเด็กกว่าเยอะกลัวลุงคิดว่าแบบนี้ไม่ไหว ไปด้วยกันไม่ได้”
ผมดึงนะโมเข้ามากอดไว้แนบอก เต็มตื้นกับสิ่งที่ได้ยิน
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์เด็กแสบของพี่”
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับคุณลุงของผม”
ผมผละหน้าออก สบตากับดวงตาคู่คมของนะโม “พี่รักเรานะ”
“ผมรู้” คนพูดเชิดหน้าขึ้นทำสีหน้าหยิ่งๆ ให้ผมได้หัวเราะขำ
“ผมก็รักลุง รักมากจริงๆ นะ รักจนไม่อยากจะเชื่อเลย” สีหน้าของนะโมบอกว่าเจ้าตัวรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ มันทำให้หัวใจของผมอบอุ่นขึ้นมา
“งั้นถ้าลุงไม่ลืม” นะโมเปลี่ยนเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์ ยื่นมือมาตรงหน้าผม “ไหนของขวัญผมครับ ขอแพงๆ เลยนะ”
เจ้าตัวแสบทำหน้าทะเล้น ผมหยิบกล่องที่วางอยู่บนโต๊ะข้างโซฟาส่งให้ เจ้าตัวดีทำหน้าเหวอ
“ลุง! ผมพูดเล่น นี่มันแพงไป” นะโมไม่ยอมยื่นมือมารับเมื่อเห็นว่าผมให้อะไรเป็นของขวัญ
ผมเปิดกล่องออก หยิบนาฬิกายี่ห้อดังออกมา ดึงแขนของนะโนมาข้างหน้า และใส่ให้ที่ข้อมือข้างซ้าย
“พี่ให้ไม่เกี่ยวกับมันถูกหรือแพง แต่พี่ให้เพราะมันเป็นของที่เรามองบ่อยที่สุด พี่อยากให้เรานึกถึงพี่”
ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับนะโม ในดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย
“ลุง”
“หือ” ผมยิ้มเอ็นดูท่าทางเขินๆ ของอีกฝ่าย
“งั้นลุงต้องให้มือถือนะ ผมมองบ่อยกว่านาฬิกาอีก”
“......”
“เรานี่มัน!”
“น่ารักที่สุด” นะโมยิ้มทะเล้นต่อประโยคให้ ผมหัวเราะเสียงดัง นะโมก็ยังเป็นนะโมวันยังค่ำ ผมคงต้องพูดประโยคนี้ไปตลอดชีวิต
“อืม” ผมพยักหน้าช้าๆ “น่ารักที่สุด” คำนี้ไม่ผิดเลย
“ลุง”
“หือ”
ดวงตาของนะโมมองมาอย่างเว้าวอน “ผมจูบลุงได้ไหม”
“ไม่เห็นต้องขอ” ผมดึงนะโมเข้ามาหา แตะริมฝีปากลงบนริมฝีปากของอีกฝ่าย ค่อยๆ ทิ้งน้ำหนักลงไปบดเบียด ดูดซับความหวาน ริมฝีปากของนะโมเผยอออกน้อยๆ เปิดโอกาสให้ลิ้นร้อนสอดเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นนุ่มภายใน
“ลุง” เสียงเรียกของนะโมแหบพร่า
“ครับ”
“ผม..ผมเป็นของลุงได้ไหม”
ผมสบตากับดวงตาสั่นไหวของนะโม ถอนใจออกมาเบาๆ แต่ด้วยความสุข ริมฝีปากแตะแต้มลงบนปลายจมูก หน้าผาก แก้มและวนกลับมาคลอเคลียที่ริมฝีปาก กระซิบเสียงเบา
“ไม่รู้เหรอว่าพี่อยากกอดเรามากแค่ไหน”
ผมสอดมือหนาเข้าไปใต้เสื้อยืดสีขาวลูบไล้ไปทั่วแผงอก ขณะที่ปากยังบดจูบอย่างร้อนแรง นะโมสะดุ้งน้อยๆ เมื่อผมเปลี่ยนมาครอบครองยอดอกด้วยริมฝีปาก ร่างเล็กเหยียดตัวขึ้นทันที
ผมไม่ได้คิดไกลจนถึงขั้นนี้ แต่ก็ไม่อาจต้านทานความหอมหวานที่อยู่ตรงหน้าได้ นะโมน่ารักและดูยั่วยวนโดยไม่ตั้งใจ แค่สายตาที่ช้อนขึ้นมองก็ทำผมแทบบ้า อยากกอด อยากจูบ อยากรักเจ้าเด็กแสบให้มากกว่านี้ ผมอยากครอบครองนะโม อยากให้ร่างเล็กเป็นของผมคนเดียว
“ลุง” นะโมปรือตาขึ้นมอง เสียงพูดงัวเงียหลังจากพายุอารมณ์สงบลง
“ครับ” ผมจูบซับเหงื่อที่ชื้นไรผมให้
“เจ็บกว่าที่คิดเนอะ”
ผมหยัดตัวขึ้น มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเป็นห่วง “เจ็บมากหรือเปล่า เดี๋ยวพี่ออกไปซื้อยาให้”
นะโมส่ายศีรษะไปมากับหมอน สีหน้าอ่อนเพลีย ก่อนริมฝีปากจะยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง
“เจ็บ แต่ดีจัง”
“หึๆ” ผมใช้มือลูบผมที่ตกลงมาปรกใบหน้าออกให้ แตะริมฝีปากลงบนหน้าผากร้อนเพื่อปลอบโยน
“ลุงชอบไหม” สีหน้าของนะโมลังเล เหมือนเด็กตัวเล็กๆ ที่ไม่มั่นใจในตัวเอง
“อย่าถามแบบนี้”
“ทำไมครับ”
“เพราะเราจะถูกรังแกอีก” ผมจรดจมูกลงบนแก้มนุ่ม ใบหน้าของนะโมขึ้นสีแดงเรื่อ
“เอาไว้คราวหน้านะ ผมง่วงจัง”
“หึๆ นอนเถอะ” ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ เอนตัวลงนอน ดึงนะโมเข้ามากอดชิดอก
“ลุง”
“หือ”
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ อยู่ฉลองกับผมไปทุกปีเลยนะ” เสียงเจ้าตัวแสบงัวเงีย ร่างเล็กขยับนิดๆ ก่อนถอนใจออกมาเบาๆ
“แน่นอน”
ผมแตะริมฝีปากลงบนกระหม่อม กระชับอ้อมแขนให้แนบชิดยิ่งขึ้น ไม่ว่าข้างหน้าจะเป็นอย่างไร จะอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
