บทที่ 8
เช้าวันนี้ทั้งวันอาทิตย์นิ่งเงียบไม่ชวนใครคุยอย่างสนุกสนานเช่นเคย สมบัติคอยแวะเวียนมาล้ออนุภาพว่าอาทิตย์อกหัก อาจแอบหนีไปฆ่าตัวตายในห้องน้ำ และเซ้าซี้ให้อนุภาพออกไปคุยกับอาทิตย์
“นี่ไปช่วยทำให้ตี๋เข้มของพี่ยิ้มแย้มซักหน่อยสิ...หนุ่มรูปหล่อขวัญใจแม่ยกไม่ยิ้มแย้ม มันทำให้สาวแก่แม่ม่ายในออฟฟิศรู้สึกหดหู่นะอนุภาพ”
“พี่บั๊ด เรื่องไม่เป็นเรื่อง...เดี๋ยวอีกหน่อยอาทิตย์ก็รื่นเริงได้เอง”
“จริงๆ นะ นุ ยูทำร้ายจิตใจอาทิตย์มากนะ ไม่ทันไรก็ให้คนมาส่งที่ทำงาน ตอนเช้าอีกตะหาก แสดงว่าไปรับที่บ้านตอนเช้าตรู่ หรือไม่ก็....” สมบัติทำท่าเหมือนคิดอะไรได้
“คิดบ้าๆ นะเจ๊ อย่านะ อย่าแม้แต่จะคิด” อนุภาพรีบดักคอเสียงเข้ม “นี่ได้ค่าจ้างมาเท่าไหร่”
“เห็นใจเด็กที่แอบชอบบ้างสิ ถึงไม่รัก ถึงไม่ยอมตกร่องปล่องชิ้นก็อย่าทำร้ายมัน ทำให้เด็กมันมีความสุขเล็กๆ น้อยๆ เสียบ้าง” คุณพี่ใจดีเจื้อยแจ้ว
“ผมกลัวอาทิตย์เข้าใจอะไรผิด”
“ผิดไม่ผิด วันนี้เด็กมันก็เศร้าไปแล้ว เพียรพยายามออดอ้อนยูมานามนับปี ยูก็ยังใจแข็ง” สมบัติทำหน้าจริงจัง “ยอมให้มันแตะเนื้อต้องตัวหน่อยก็ไม่ได้ ถือว่าทำบุญ” สมบัติเชียร์อาทิตย์จนออกนอกหน้า
“ก็ไม่ใช่เพราะทำบุญเหรอ เมื่อเย็นวานผู้กองอธิคมเลยเห็น นี่เขาคงล้อไม่ยอมหยุด อาทิตย์ได้ฉายาใหม่ว่า อาตี๋เบ็นซ์ดำด้วยนะ”
สมบัติหัวเราะก๊าก “อ๋าย ผู้กองนี่คารมไม่เบา”
“ก็คงพอๆ กับพี่ล่ะ” อนุภาพประชด
“ชักอยากจะเห็นผู้กองหนุ่มคนนี้ซะแล้ว ว่าจะหล่อเท่ขนาดไหน” สมบัติฝัน ทำตาลอย
“กวน เจ้าเล่ห์เป็นที่สุด ไม่เห็นจะเท่ตรงไหนเลย”
“ที่อยากเห็นเพราะอยากจะเทียบว่า จะให้คะแนนใครสูงสุดเมื่อเทียบกับอาทิตย์ คุณตฤณ เอหรือว่าต้องเพิ่มคนที่ อืมมม...คนขับบีเอ็มมาส่งยูเมื่อเช้าเข้าไปในลิสท์ด้วย”
ตอนกลางวันอาทิตย์ไม่ไปทานอาหารเที่ยงกับกลุ่มเดิมเหมือนทุกวัน อนุภาพ สมบัติ พจนีย์ และอธิปรับประทานอาหารกันรวดเร็วเพราะต้องรีบกลับมาทำงาน แต่ทั้งหมดยังคุยกันสนุกสนานเพราะล้วนแต่มีความสามารถพิเศษในการคุยไปกินไปในเวลาเดียวกัน...ขาดแต่เสียงหัวเราะทุ้มของอาทิตย์ที่เคยผสมโรง
“อาทิตย์งอนอยู่น่ะ” สมบัติแอบกระซิบอนุภาพ
การประชุมติดตามงานตอนบ่ายพูดถึงเรื่องงานโฆษณารถกระบะ งานทุกอย่างเตรียมพร้อมไปมากแล้ว ปัญหาเดียวที่กำลังเผชิญอยู่คือ ตัวแสดง
“นายแบบสวยๆ ทั้งนั้นเลย ไม่มีใครเป็นตำรวจได้ซักคน” พจนีย์สรุป
“ผมมีเพื่อนที่เป็นตำรวจอยู่ครับ เอารูปมาให้พี่บั๊ดกับพี่พจน์ดูแล้วแต่ไม่ผ่าน...ไม่ได้ให้พี่นุดูเพราะคิดว่าพี่นุคงไม่ชอบเพราะยังดูเด็กๆ กันอยู่ครับ” อาทิตย์รายงานเสียงเรียบๆ
อนุภาพกับสมบัติสบตากันโดยอัตโนมัติ อนุภาพนึก...หลังเลิกประชุมพี่บั๊ดต้องมาล้อว่าอาทิตย์ประชดเขาแน่ๆ เลย…
เลิกประชุม อาทิตย์รีบเดินออกจากห้อง คาดไม่ผิด...สมบัติกระแซะเข้าใกล้อนุภาพ ทำตาโตกระซิบกระซาบ
“อาทิตย์เริ่มจะหัดประชดเป็นด้วยล่ะ”
“แหงล่ะ เขาใช้เวลาอยู่กับพี่กับยัยพจน์มากเกินไปแล้วนี่”
“น่าสงสารจริงๆ คืนนี้อาทิตย์คงเมาแน่ๆ ไม่รู้ว่าจะกลับบ้านดึกๆ หิ้วใครกลับไปนอนบ้านประชดรักหรือเปล่านะ...คนมันเสียใจ...ไปพูดกับเด็กมันหน่อยสิ” สมบัติทิ้งท้ายแล้วเดินจากไป
อนุภาพเห็นว่าไม่ควรจะเก็บเอามาใส่ใจมากนัก ปล่อยไว้สักหน่อยก็คงจะซาไปเอง ไม่มีประโยชน์ที่จะไปคุยอธิบายอะไรกับอาทิตย์ อย่างน้อยทั้งสองก็ไม่ใช่คู่รักกัน และคงไม่มีวันเป็นอย่างนั้นได้...เขาไม่รู้สึกอะไรกับอาทิตย์เลย
พจนีย์มาปรึกษากับอนุภาพเรื่องนายแบบ
“คุณตฤณทำท่าจะเขมือบหนูอยู่แล้วว่าเรื่องนักแสดงยังไม่ไฟนอลซะที”
“ออดิชั่นเลยดีไหม” ปานวาดสาวห้าวผู้ช่วยพจนีย์เสริม
“เรื่องใหญ่ไป” พจนีย์หันกลับมาที่อนุภาพ “พี่บั๊ดบอกว่าพี่นุรู้จักตำรวจอยู่นี่นา พี่ไม่ลองขอให้เขามาเทสท์หน้ากล้องดูหน่อยเหรอคะ”
“พี่ไม่ค่อยสนิทกับเขาเท่าไหร” อนุภาพออกตัว
“จริงเหรอ” พจนีย์ถามเรียบๆ อนุภาพมองเหมือนจะค้นหาว่าพจนีย์แกล้งล้อหรือถามจริงๆ
ถ้าเป็นดาราพจนีย์คงตีบทหน้าเซ่อได้แนบเนียนมาก...เขาสงสัยว่า ‘แก๊งค์’ ของเขาคงกำลังมี ‘อะไร’ ลับหลังเขาอยู่แน่ๆ
ก่อนเลิกงานสมบัติเดินเข้ามาคุยกับชายหนุ่มเรื่องงาน รวมถึงเรื่องนักแสดงที่ยังไม่ลงตัว
“ลูกค้าติงเรื่องนักแสดงมากๆ เรื่องอื่นไม่ติเลย โอเคตลอด แต่เรื่องนักแสดงเขาเน้นว่าต้องให้ได้ตามที่เขาต้องการ ตำรวจหล่อๆ คมๆ แมนๆ จะหาได้ที่ไหนว่ะนี่ เท่าที่เห็นตำรวจมา...แมนก็แมนอยู่หรอกนะ แต่หาหล่อๆ เพอร์เฟคขึ้นกล้องไม่ได้ซักคน”
อนุภาพถอนหายใจ “ตำรวจก็คือตำรวจ ผู้ชายแมนๆ ที่ไหนแต่งเป็นตำรวจก็เป็นตำรวจได้แล้ว บริษัทนี้ทำไมต้องมาจำกัดว่าต้องหล่อด้วยนะ ไม่เข้าใจจริงๆ”
“เจ้าของบริษัทคงเป็นเกย์มั๊ง” สมบัติหัวเราะเสียงดัง...ดูเอาเถอะ เวลาเครียดๆ สมบัติก็ยังทำให้เขายิ้มได้
“ผู้กองอธิคมที่ขับรถชนยูไง จีบมาแสดงซะเลย ยูก็บอกว่าเป็นค่าเสียหายที่ขับรถชนรถยู”
“เขารับผิดชอบค่าเสียหายให้แล้วนะ แล้วตอนนี้ยังมา....” อนุภาพชะงัก เก็บคำพูดไว้ทัน
สมบัติทำไม่รู้ไม่ชี้ “เหอะน่า ยูไม่กล้าเดี๋ยวไอคุยเอง นัดให้ไอเจอสิ เดี๋ยวกล่อมเอง ไม่รู้เหรอ เจ๊ถนัดกล่อมหนุ่มมาเป็นนายแบบ”
“ผมไม่อยากทำงานกับเขา” อนุภาพให้เหตุผล
“วุ้ย จะอะไรกันนักกันหนา ขำๆ น่า…เว้นแต่ว่า...ยูจะเก็บเอาไว้กับตัวคนเดียว” สมบัติทำตาพราวระยับ
อนุภาพบ่ายเบี่ยงแล้วรีบเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน
ชายหนุ่มเดินตรงไปที่ประตูทางออก ระหว่างทางเขาสังเกตุเห็นว่าโต๊ะทำงานของอาทิตย์เก็บเรียบร้อยแสดงให้เห็นว่าเจ้าของโต๊ะกลับบ้านไปแล้ว
ชายหนุ่มนึกถึงคำพูดล้อเล่นของสมบัติว่าคืนนี้อาทิตย์คงเมาประชดรักหิ้วใครกลับไปนอนด้วย
อนุภาพสลัดความคิดออกไป ชายหนุ่มก็พยายามนึกว่าอาทิตย์คงไม่ทำอะไรขนาดนั้น
...อาทิตย์ไม่ได้อกหักอะไรนี่ จะทำอย่างนั้นทำไม แค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง อีกอย่าง ไม่มีใครเห็นคนที่ขับรถมาส่งเขาสักหน่อย อาจเป็นเพื่อนหรือเป็นใครก็ได้ทั้งนั้น ทำไมอาทิตย์ต้องเสียใจถึงกับกินเหล้าเมาคว้าใครกลับไปนอนบ้านด้วยเหมือนในละครทีวีน้ำเน่า... ผู้กองอธิคมเสียอีกดูน่าจะทำอย่างนั้นได้มากกว่า--ตำรวจ...ดูท่าทางเจ้าชู้ไม่เบา เลิกงานก็คงเมาเหล้าแล้วก็พาใคร...
อนุภาพรีบควบคุมความคิดของตัวเอง...บ้าจริง ทำไมต้องไปนึกถึงคนช่างกวนโมโหคนนั้นด้วยนะ...
----------------------------
คนช่างกวนโมโหกำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่นที่ห้องชุดสุดหรูของตัวเอง ชายหนุ่มยังไมได้โกนหนวดเคราที่เริ่มขึ้นเป็นแนวหนาเข้มซึ่งทำให้ใบหน้าหล่อเหลาที่คมคายอยู่แล้วดูเข้มบาดใจขึ้นมากกว่าเดิม
ผู้กองหนุ่มใส่เสื้อกล้ามสีขาวรัดรูป เผยให้เห็นหน้าอกหนาบึกอย่างคนออกกำลังสม่ำเสมอ กางเกงผ้ายืดขาสั้นสีน้ำตาลเข้มอวดต้นขาแข็งแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้าม ปลีน่องแน่น ไรขนสีดำไม่ดกเกินไป
ธงรบเคยบ่นอิจฉาอธิคม “ทำไมฟ้าส่งข้ามาเกิด แล้วต้องส่งแกมาด้วยว่ะ ข้าก็ว่าหล่อเต็มที่แล้ว แกนี่ทำให้ข้าเสียความมั่นใจไปเยอะ ไปเที่ยวที่ไหน คนที่ข้ามอง เขาก็มองเอ็งก่อนข้าทุกที...ไอ้มารผจญ”
คนขี้อิจฉากำลังชงเหล้าอยู่ที่บาร์ใกล้หน้าห้องครัว แล้วเดินถือแก้วเหล้าสองแก้วมาที่โซฟา ยื่นให้อธิคมหนึ่งแก้ว แล้วยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่ม
อธิคมรับแก้วมาถือไว้ ตายังจับจ้องอยู่ที่จอทีวี
“ชอบดูโฆษณาหรือไง จ้องอยู่ได้” ธงรบนั่งลงข้างๆ
“ดูโฆษณาแล้วนึกถึงคุณนุ” อธิคมพูดเบาๆ
ธงรบกรอกตา “เป็นเอามาก...ที่ข้าชวนแกไปดื่มเหล้าข้างนอกแล้วไม่ยอมไปก็เพราะยังงี้นี่เองใช่ไหม”
“คงงั้นมั๊ง”
“ข้าจะดูว่าเอ็งจะสนใจได้กี่เดือน” ธงรบคิด
ทุกทีเขาเคยเย้าแต่ว่า ‘กี่อาทิตย์’ คราวนี้เขาขยายเวลาให้เป็นเดือน เพราะท่าทางเพื่อนรักเปลี่ยนไปน่าใจหาย
“ว่าแต่ว่า เอ็งจะเปลี่ยนแนวไปชอบหนุ่มโฆษณาจริงหรือว่ะ” ธงรบเปลี่ยนเรื่อง
“ก็ไม่เสียหายอะไรนี่ เผลอๆ ได้เป็นดาราโฆษณา ดีเสียอีกได้คลุกวงใน...เผื่อได้ข่าวเรื่องยาอี”
“คงไม่มั๊ง ข้าว่าเอ็งหาเหตุผลไปวนเวียนอยู่กับคุณนุมากกว่า ข่าวยาอีอะไรนั่นไปหาเองก็ได้ ไปตามผับ จับนักร้องดารานายแบบได้ง่ายๆ ได้ทั้งข่าว ได้ทั้งคาว” ธงรบยักไหล่ ไม่เชื่อเหตุผลของเพื่อน “แต่ว่าถ้ามีใครชวนไปเป็นดารา แกชวนข้าไปมั่ง ข้าอยากออกทีวี เผื่อดัง ไม่ก็เผื่อได้รู้จักดาราใหม่ๆ แล้วก็...”
“ไหนเอ็งบอกไปจับเอาตามผับได้เอง” อธิคมท้วง
“ก็...เขาไม่ได้ท่องราตรีกันทุกคนนี่หว่า ดาราไม่ค่อยไป พักหลังๆ มีแต่นักร้องวัยรุ่นกับนายแบบ...ชักเซ็ง” ธงรบยักไหล่
“อ๋อ เบื่อนักร้องน้องรัก”
“...แต่เอ...ข้าว่าลองเปลี่ยนไปมองหนุ่มออฟฟิศดูหน่อยก็ดี” ธงรบทำท่าคิด
อธิคมหันขวับจากจอทีวีมาถลึงตาใส่เพื่อนคู่หู
“เอ็งอยากถูกต่อยก็ลองดู” อธิคมเสียงเข้ม “เอ็งจะไปไหนก็ไป ขวางหูขวางตา”
“หมาหวงก้าง” ธงรบลุกขึ้นยืน “ตัวเองยังไม่ได้กิน แล้วยังหวงไม่ให้คนอื่นกินอีก” ชายหนุ่มเดินไปหยิบกุญแจรถ
“ข้าไป Route 79 ไปไหมว่ะ น่านะไปจับผู้ร้ายกัน จำเมื่อก่อนได้ไหม เราไปนั่งที่หน้าบาร์ใกล้ๆ เสา แล้วรอให้เหยื่อมาอ่อย พักหลังนี้หล่อๆ เยอะเลยนะโว้ย ผู้หญิงน้อยลงกว่าเดิม...วันก่อนเจอนักร้องหน้าใหม่มากับเพื่อนสองคน ยิ้มให้ข้าแบบทอดสะพานคอนกรีตเสริมเหล็ก ข้าส่งเหล้าให้แค่แก้วเดียว...เที่ยงคืน...ปิดคดีได้ จับผู้ร้ายเข้าคุกสองคนพร้อมกัน”
อธิคมส่ายหน้า
“คม...เอ็งเอาจริงเหรอเรื่องคุณนุ” ธบรบถามจริงจัง
“ก็กำลังจีบอยู่ แกคิดว่าเล่นๆ หรือไง”
“ทุกทีแกไม่เคยคบใครนานเกินเดือนนี่หว่า” ธงรบเตือน “เรามันก็ประเภทฟันแล้วทิ้ง...คราวนี้เกือบเดือนแล้วเอ็งยังไม่ได้ฟะ...”
“เฮ้ย อย่าพูดพล่อยๆ ...เดี๋ยวเหอะ” อธิคมถลึงตา
“เออๆ” ธงรบสายหน้า “แหม พูดอะไรนิดอะไรหน่อยถึงคุณนุไม่ได้เลยนะ” ธงรบเดินตรงไปที่ประตู
“พนันกันไหมว่ะ ข้าว่าสองเดือนเอ็งก็ถอดใจ ได้ยากได้เย็นขนาดนี้ ผิดวิสัยร้อยตำรวจเอกอธิคม สองเดือนนะโว้ย สองเดือน ไม่ใช่สองวันอย่างที่เคยท้า”
อธิคมโบกมือไล่ให้ธงรบไปให้พ้นๆ
“เอางี้ ถ้าเอ็งจีบคุณนุได้ก่อนข้าจีบน้องแม๊คติด ข้ายอมให้เอ็งพังประตูหลัง” ธงรบรีบเปิดประตูผลุนผลันออกไป ก่อนที่อธิคมจะหยิบอะไรใกล้มือขว้างตามมา
ผู้กองหนุ่มส่ายหน้ากับเพื่อนรักกวนประสาท ถ้าเขาพนันกับธงรบก็คงแพ้หลุดลุ่ย อนุภาพยังสงวนท่าทีกับเขามาก
สถิติการ ‘ปิดคดี’ ของเขาช้าสุดคือสองวัน...ของธงรบหนึ่งอาทิตย์ คราวนี้เพื่อนรักให้เวลาเขาสองเดือน ชายหนุ่มยังหนักใจว่าสองเดียวนี่คงเร็วไป...
...แต่อย่าให้ถึงสามเดือนเลย ถ้าเกินนั้นเขาคงอกแตกตาย ไม่ใช่ว่าจะถอดใจ แต่เขาคงทรมานที่ไม่ได้มีโอกาสสัมผัสอนุภาพที่เขาพึงใจเสียที…
...แค่พึงใจ? หรือชอบ? หรือว่ามากกว่านั้น? หรือรัก?...คำตอบสุดท้ายนี้เขายังไม่มั่นใจ รู้แต่ว่าเมื่อวันแรกที่เขาพบชายหนุ่ม ‘ท่าทางเอาเรื่อง’ ที่ยืนขมวดคิ้วต่อว่าเขาเรื่องอุบัติเหตุ ตอนนั้นเขาคิดว่าจะลองจีบเล่นๆ ...วันถัดมาชายหนุ่มก็จะรับนัดเขา...เขาจะพาไปหาอะไรดื่ม...ฟังเพลงเพราะๆ แล้วก็ ‘ปิดคดี’ ส่วนจะคบต่อ ‘ให้ถึงเดือน’ อย่างที่ธบรบพูดนั้น...ขึ้นอยู่กับว่า ‘ถูกใจ’ เขามากเพียงใด…
เขาลุกขึ้นเดินไปที่ระเบียง มองออกไปที่แนวต้นไม้ข้างนอก เหนือแนวต้นไม้นั้นเป็นตึกสูงประมาณสิบกว่าตึก หนึ่งในตึกเหล่านั้นอาจเป็นที่พักของอนุภาพ
ความเป็นจริงที่รุมเร้าเขาอยู่ก็คือว่า--ขณะนี้เขายืนอยู่คนเดียวที่ระเบียง ซึ่งร้อยวันพันปีแทบไม่เคยเปิดประตูห้องนั่งเล่นออกมายืนเหม่อเช่นนี้
...ผ่านไปเกือบเดือน... อย่าว่าแต่ ‘ปิดคดี’ เลย... แม้แต่มือก็ยังไม่ได้จับ…
ชายหนุ่มหันไปมองโทรศัพท์ข้างโซฟา เขามีเบอร์บ้านของอนุภาพ เขาอยากจะโทรไปหา ใช้เบอร์บ้านแทนที่จะเป็นมือถือเพราะรู้สึกว่าใช้โทรศัพท์บ้านให้ความใกล้ชิดมากกว่า...เขาอยากได้ยินเสียง อยากเย้าแหย่ อยากคุยให้คลายเหงา…อยากให้อนุภาพรู้สึกว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตแต่ละวันที่ผ่านไป
-------
ธงรบนั่งดื่มเหล้าคนเดียวอย่างเซ็งๆ ที่สตูลหน้าเคาท์เตอร์บาร์ อธิคมไม่ยอมออกมาเที่ยวกับเขาทั้งที่เขาคะยั้นคะยอ เขาคิดว่าอธิคมกำลังทำตัวเป็นฤาษีเข้าไปทุกวัน--เลิกงาน ไปยิม แล้วก็กลับบ้าน ทิ้งให้เขาท่องราตรีคนเดียวเป็นเวลาเกือบเดือนอยู่แล้ว
กลุ่มเล็กๆ มุมห้องในผับหรู Route 79 เป็นจุดสนใจของตำรวจหนุ่ม ชายหนุ่มห้าคนและผู้หญิงหนึ่งคน--สองคนเขามองผ่านเลย หญิงสาวดูก๋ากั่น ส่วนชายอีกคนท่าทางนุ่มนิ่ม อายุราวสี่สิบ รูปร่างท้วมๆ แต่งตัวสีสันฉูดฉาด สี่หนุ่มที่เหลือดึงดูดความสนใจ ชายหนุ่มสองคนเป็นลูกครึ่งหน้าคมเฉียบ ผิวขาดจัด แต่งตัวทันสมัยราวกับนายแบบนิตยสารแฟชั่น อีกหนุ่มเป็นวัยรุ่นหน้าตาน่ารัก แต่งตัวเนี๊ยบเช่นกัน แล้วเขาก็เห็นชายหนุ่มอีกคน ผิวขาวสะอาด หน้าตาคมเข้มแบบไทย ผมตัดสั้น แต่งตัวต่างจากคนอื่นๆ สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ปลดประดุมแขนเสื้อพับรั้งขึ้นมาครึ่งแขน กางเกงสแลคสีเท้าเข้ม...ยิ้มกว้างสดใส! เขารู้สึกเหมือนมีแม่หล็กดึงดูด รอยยิ้มของชายหนุ่มเป็นยิ้มที่สดใสมีชีวิตชีวา...ต่างจากที่เขาเคยเห็น รอยยิ้มกว้างนั้นเป็นรอยยิ้มที่เหมือนจะทำให้ห้องส่องสว่างวาบขึ้นมา
...นี่ถ้าอธิคมมาด้วยคงจะดี จะได้ช่วยกัน ‘จับผู้ต้องหา’ เขาคนเดียวจะฝ่าด่านเพื่อนห้าคนของคนที่เขาถูกใจก็กระไรอยู่ ถ้ามีอธิคมก็จะรู้สึกอุ่นใจ ไม่ขัดเขินว่ามาคนเดียว…
ธงรบแปลกใจ ปรกติเขาจะชอบคนที่ดูเนี๊ยบและสำอางเหมือนนายแบบหรือนักร้องดาราวัยรุ่น...เหมือนนายแบบสองคนนั้น...เหมือนหนุ่มหน้าตาน่ารักชุดดำที่นั่งหันข้างให้...แต่ชายหนุ่มเสื้อเชิ๊ตขาวกลับดึงดูดใจเขามากกว่า
เหมือนจะรู้ตัวว่าโดนจ้องมอง ชายหนุ่มหน้าไทยหันขวับมามอง ธงรบรีบหลบตา มองไปทางอื่น ทำไม่รู้ไม่ชี้...เขาอมยิ้ม พอชายหนุ่มเผลอ เขาก็หันกลับไปมองอีกอย่างเพลิดเพลิน
------------------------------------------
อนุภาพเลี้ยงฉลองให้ “ตั้ม” หนุ่มน้อยที่สมบัติเป็นผู้สนับสนุนประกวดดัชชี่บอยจนได้รับรางวัลชนะเลิศ เจฟกับกริณคู่รักคู่แฝดเพื่อนของตั๊มมาร่วมด้วย ทั้งสองเป็นนายแบบลูกครึ่งที่หน้าตาคล้ายกันมากและกลายมาเป็นแฟนกัน
พจนีย์รีบมารอแต่หัวค่ำและเป็นสาวคนเดียวในกลุ่ม “หนูชอบอยู่ท่ามกลางหนุ่มหล่อๆ มันทำให้รู้สึกว่าหนูเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก” เธอให้เหตุผล
“แกอย่ามาหาว่าฉันหล่อนะยัยพจน์ ฉันโกรธแกจริงๆ ด้วย” สมบัติรีบประท้วง ก่อนที่ทั้งหมดจะหัวเราะสนุกสนาน
เพื่อนคนอื่นๆ ทะยอยตามมาร่วมวงจนกลายเป็นกลุ่มที่ใหญ่ขึ้น
ธงรบมองไม่เห็นคนยิ้มสวยคนนั้นอีกแล้วเพราะคนอื่นๆ บังหมด
...คนหน้าตาดีๆ ทั้งนั้น ละลานตาไปหมด นี่ถ้าอธิคมมาด้วย คงจะดีจริงๆ... แต่ธงรบอดสงสัยไม่ได้ว่าจะเหมือนวันก่อนๆ หรือไม่ พักหลัง อธิคมเกิดจะทำตัวเป็น ‘คนดี’ ขึ้นมาเสียยังงั้น...ทิ้งให้เขาท่องราตรีอย่างเดียวดาย
นายตำรวจหนุ่มลุกเดินออกจากผับ คิดอย่างเซ็งๆ ว่าจะโทรไปชวนน้องอั๊ตนักร้องหนุ่มหน้าใหม่ที่เขากำลังคั่วอยู่ออกมาเที่ยวดีกว่า นายตำรวจหนุ่มดีดก้นบุหรี่ลงถังขยะข้างประตู ลมเย็นปะทะใบหน้า ฝนเพิ่งหยุดตก หลังคารถที่จอดเรียงรายอยู่หน้าผับเปียกด้วยเม็ดฝนที่เกาะอยู่พร่างพราย กระทบกับแสงไฟนีออนหลากสีเป็นประกายระยิบระยับ
ค่ำคืนอีกคืนหนึ่งผ่านมาได้ครึ่งทางแล้ว ยังเหลือสนุกได้อีกไม่กี่ชั่วโมง...ความคิดของธงรบสะดุด เขาชะงักเมื่อพบว่าชายหนุ่มคนที่เขาแอบมองอยู่ในผับตอนนี้ยืนอยู่ริมถนนใกล้กับรถสปอร์ตบีเอ็มดับบลิว Z6 ของเขาที่จอดอยู่ ชายหนุ่มยืนมองอย่างพินิจพิจารณาเหมือนสนใจรถสวยคันนี้
ได้ผลแฮะ...ไม่เสียแรงเสียเงินซื้อรถสปอร์ตคันหรู เพราะเท่าที่ผ่านมา รถสวยคันนี้เรียกได้ว่าเป็น ‘ปัจจัย’ เรียกเด็กอีกอย่างหนึ่ง
ธงรบเคยพูดสนุกๆ กับเพื่อนรักอธิคมว่า...หนุ่มในเครื่องแบบ รูปหล่อ หุ่นดี คารมเยี่ยม รถหรู เป็นสูตรสำเร็จในการจีบเด็กที่ได้ผลนัก
ชายหนุ่มคนนั้นรู้สึกตัวว่าเจ้าของรถเดินมาหยุดยืนข้างประตูคนขับ เขาเงยหน้าขึ้น ยิ้มบางๆ
ธงรบยิ้มรับกว้าง “รถผมเองครับ”
“รถสวยนะครับ” อนุภาพเปรย “เหมือนเคยเห็นในซอยใกล้บ้าน” ชายหนุ่มนึกถึงอธิคมในรถสปอร์ตบีเอ็มดับบลิวเมื่อวันก่อนในซอยเข้าบ้านซึ่งเกือบจะกลายเป็นอุบัติเหตุรอบสอง
“อ้อ แสดงว่าบ้านเราอยู่ใกล้กัน” ธงรบยิ้มกว้าง นัยน์ตาระยิบระยับ
อนุภาพอดคิดเปรียบเทียบกับนัยน์ตากรุ้มกริ่มเจ้าชู้ของ ‘ผู้ต้องสงสัย’ ที่ขับรถคล้ายกันนี้ไม่ได้...ขอบโครเมี่ยมรอบกระจกมองข้าง คิ้วติดขอบสเกิร์ตด้านล่างของรถ สติคเกอร์สีทองติดพาดจากประตูหน้าข้างคนขับเป็นริ้วพริ้วไปจนถึงไฟท้าย มีรูปการ์ตูนเด็กหนุ่มหน้าตี๋ติดอยู่ใต้ไฟเลี้ยว
“ท่าทางขับดีนะครับ” อนุภาพถามยิ้มๆ “ผมกำลังเก็บเงินซื้ออยู่เหมือนกัน” อนุภาพแกล้งทำท่าสนใจ
“จริงหรือครับ ไว้ไปลองขับกันก็ได้” ธงรบยิ้มย่องในใจว่าอนุภาพทอดสะพานให้
“ปรกติขับคนเดียวหรือครับ” ชายหนุ่มหมายถึงรถขับมือเดียว
“ครับผม แต่อยากหาคนมานั่งเป็นเพื่อนอยู่เหมือนกันครับ” ธงรบรุก
“งั้นขอให้โชคดีได้ตุ๊กตาหน้ารถเร็วๆ นะครับ”
อนุภาพอวยพร ก่อนหันไปโบกมือเรียกแท๊กซี่
ธงรบตื๊อ เดินอ้อมหน้ารถมายืนข้างๆ ชายหนุ่ม เริ่มแผนสอง--ชวนเที่ยว ไม่งั้นก็ขอเบอร์
“ไปเที่ยวต่อหรือครับ ผมรู้จักร้านดีๆ ที่...”
“จะกลับบ้านนอนครับ ไม่ชอบเที่ยว” อนุภาพสวน ตาจ้องแท๊กซี่คันที่ว่าง
“รถสวยดี อย่าให้ใครที่ขับรถไม่ดีเอาขับไปชนคันอื่นนะครับ”
แท๊กซี่จอด อนุภาพก้าวขึ้นรถ ธงรบยืนเกาหัว ไม่เข้าใจที่ชายหนุ่มหน้าหล่อยิ้มสวยทิ้งท้ายเอาไว้
เขาเสียหน้านิดๆ คนที่เขาจีบผละหนีเดินจากไปดื้อๆ อุตส่าห์มองอยู่เป็นนานสองนาน นึกว่าจะโชดดี โดนปฏิเสธหน้าตาเฉย รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น แต่ก็ยังดีแถวนี้ไม่มีใครรู้ใครเห็น
ธงรบหยิบโทรศัพท์กดเบอร์น้องอั๊ต
... ค่ำคืนของธงรบเพิ่งจบลงเมื่อเวลาใกล้สาง ... เช้าตรู่ของอนุภาพกำลังจะเริ่มขึ้น...
----------------------------------------
คำถาม - คนเจ้าชู้ที่กลับใจแล้ว ควรจะโดนลงโทษสำหรับสิ่งต่างๆ ในอดีตที่เคยทำไว้ไหมครับ?
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
